Όπως είχαμε ξαναγράψει στο παρελθόν, κατά το πρώτο άρθρο μας, που αφορούσε την τεχνητή νοημοσύνη, στο πως αυτή θα επηρεάσει κι αν επηρεάσει τελικά την ανθρωπότητα, είτε στο εγγύς είτε στο μακρινό μέλλον, αλλά και σε ποιο βαθμό, δεν είναι απλά ένα στοίχημα, ούτε κάτι που πηγάζει μέσα από γενικόλογες και εκτός τόπου και χρόνου ανησυχίες, αλλά σίγουρα είναι μία προϋπόθεση, για το τι είδους κοινωνική πραγματικότητα θα έχουμε κι αν τελικά αυτή απειληθεί από εξωγενείς τεχνολογικούς παράγοντες κι αν απειληθεί τελικά, γιατί μπορεί να είναι απλά και μόνο μια Χίμαιρα.
Αυτή η προϋπόθεση, που για (και κατά) τους συνωμοσιολόγους της προτεσταντικής “κουλτούρας” και ηθικής, (οι οποίοι χρησιμοποιούν την επιστημονική φαντασία ως εφαλτήριο), αλλά αντικειμενικά, είναι ένα άλλοθι, ένα εφόδιο και ταυτόχρονα το μοναδικό όπλο, στην ιδεοληπτική τους και ιδεαλιστική τους φαρέτρα που (για την και) δια της τεχνητής νοημοσύνης βρίσκεται σε οργασμό, ωστόσο δεν μπορεί όμως και σε καμία περίπτωση, να είναι αντικειμενική. Η διαχρονική συγκομιδή της μεταμοντέρνας συνθηματολογίας δεν είναι αποδεικτικό στοιχείο, σε τέτοιου είδους ζητήματα, με τέτοιου είδους οπισθοδρομικές και άνευ ουσίας αντιλήψεις, οι οποίες πηγάζουν από τα καζάνια διαμόρφωσης κοινωνικής συνείδησης. Μιας κοινωνικής συνείδησης, η οποία στον γενετικό της κώδικα, εμπεριέχει την λογική της ταξικής συνεργασίας – ισσοροπίας, της ατομικής ευθύνης και κατ’ επέκτασιν των ατομικών λύσεων, που εδώ χρησιμοποιούνται, όπως και σε άλλες περιπτώσεις, εργαλειακά, ως ένα ακόμα πεδίο κατατρομοκράτησης των κοινωνιών, με κοινό παρονομαστή το φόβο.
Μία επιστημονική προσέγγιση, που θα έχει βάση τα δεδομένα που έχουμε τώρα και πως αυτά επενεργούν και θα συνεχίσουν να επενεργούν εξελικτικά, για την ποιότητα της, η το βαθμό αλληλεπίδρασης, της ίδιας της τεχνητής νοημοσύνης και της Τετάρτης βιομηχανικής επανάστασης, στις ανθρώπινες κοινωνίες, οι παραπάνω κοινότητες μάλλον δεν τον έχουν δει και μάλλον το παραβλέπουν ως γεγονός.
