Η εφεύρεση των πρώτων προγόνων της ηλεκτροκίνησης στην αυτοκινητοβιομηχανία δεν είναι όψιμη, ούτε τωρινή. Είναι ένα προϊόν αυτόνομης και ετεροχρονισμένης συλλογικής προσπάθειας, χωρίς την παραμικρή συνεννόηση και οφείλεται σε πολλές παραμέτρους και πολλούς ξεχωριστούς εφευρέτες, αλλά και ξεχωριστά άτομα, που δοκίμαζαν την ευρεσιτεχνία τους ήδη από το 1828, όπου πρώτος ο Ányos Jedlik από την Ουγγαρία δημιούργησε έναν πρωτόλειο ηλεκτροκινητήρα τον οποίο τον οδήγησε στην κατασκευή ενός μικρού ηλεκτρικού αυτοκινήτου.
Τέσσερα χρόνια αργότερα το 1832, ο Σκοτσέζος Robert Anderson δημιούργησε από κατασκευαστική άποψη, μια ηλεκτροκίνητη άμαξα, η οποία λειτουργούσε με μπαταρίες κλασικού τύπου, ενώ δυο χρόνια μετά, δηλαδή το 1834, ένας σιδηρουργός ο σιδηρουργός Thomas Davenpor από το Βέρμοντ δημιούργησε κάτι ανάλογο, το οποίο φόρτιζε διαρκώς μια επίκτητη, εξωτερική γεννήτρια, ωστόσο κι αυτό αποτέλεσε έναν από τους πρώτους προγόνους της ηλεκτροκίνησης.
Το 1835, ο Καθηγητής Sibrandus Stratingh με τον διδάσκοντα μηχανικής Christopher Becker κατασκεύασαν με την σειρά τους ένα μικρό ηλεκτρικό αυτοκίνητο, το οποίο κινούνταν κι αυτό με μη-επαναφορτιζόμενες μπαταρίες.
Παρότι όλες οι παραπάνω προσπάθειες άνηκαν στην προϊστορία της αυτοκίνησης, η οποία λίγο αργότερα μπήκε καταρχήν στην ατμοκίνηση και πολύ αργότερα στον κινητήρα εσωτερικής καύσης(βενζινοκινητήρα, αλλά και πετρελαιοκινητήρα), η πρώτη επίσημη παρουσίαση πραγματοποιήθηκε τον Νοέμβρη του 1881, με τον Gustave Trouvé να παρουσιάζει για πρώτη φορά επίσημα ένα ηλεκτρικό αυτοκίνητο, που αλλού, στην Διεθνή Έκθεση Ηλεκτρισμού στο Παρίσι.
