200 Χρόνια από τον πρώτο Εμφύλιο του νεοελληνικού Κράτους
200 Χρόνια από τον πρώτο Εμφύλιο του νεοελληνικού Κράτους
Για να κατανοήσει κανείς τη λειτουργία του νεοελληνικού κράτους και με αφορμή τον πρώτο εμφύλιο πόλεμο που ξέσπασε το 1823 (Φθινόπωρο 1823 – 9 του Μάρτη του 1824) και τον δεύτερο το 1824 (Ιούλης του 1824 – Γενάρης 1825), στο οποίο συμπληρώνονται με βάση την λήξη του πρώτου 200 χρόνια και με βάση το δεύτερο 199, πρέπει να κατανοήσει πρώτα και πριν απ΄’ όλα τη λειτουργία του νέου ελληνικού κράτους στην προεπαναστατική περίοδο, αλλά και την μετεπαναστατική ως νέο Ελληνικό Κράτος, πάντα στη λεγόμενη όχθη της “σωστής πλευράς της Ιστορίας”, η κοντά στο “επέκεινα”, τόσο μεταφορικά, όσο και κυριολεκτικά, γιατί αυτό που επέρχεται, αντί για Χώρα, θα θυμίζει χώρο ελεγχόμενο, αν δε θυμίζει σπίτι των ανέμων.
Οι γενικόλογες ιστορικές αποτιμήσεις, που ανέπτυξε μεγάλη μερίδα των “κατ΄’ επιταγήν” και “κατά παραγγελία” ιστορικών, υπό την καθοδήγηση του νέου Ελληνικού Κράτους(από την πρώτη στιγμή εναγκαλισμένο στα Γαλλό – Βρετανικά συμφέροντα, από θύλακες που μέχρι και την περίοδο της Επανάστασης, ήταν Προύχοντες και φορείς συνεργασίας με την Οθωμανική Αυτοκρατορία) και της αναγκαιότητας του να υπάρξει ιστορική συνέχεια με την Αρχαιότητα. Σε ένα ετερόκλητο και ανομοιογενές μείγμα από την εποχή των Πόλεων – Κρατών, σε αυτό της ακμής και παρακμής της Ανατολικής Ρώμης, η οποία ουδέ μια σχέση και συνδετικό κρίκο με την Αρχαιότητα, καθώς και με το Νέο Δημιούργημα.
Εν πολλοίς θύμιζε ένα καλά οργανωμένο μύθο, υπο τη μορφή, ενός καλά σχεδιασμένου μοντέλου διαχρονικού αποπροσανατολισμού, όπου οι “εκλεκτοί” πρώην συνεργάτες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, θα συνέχιζαν να κάνουν τις μπίζνες τους, με την προβιά του “ευπατρίδη” που ξεπουλάει τα πάντα για το ικανό ποσοστό της κερδοφορίας.
Όλο αυτό το παραπάνω μοντέλο, ουδέ μια σχέση είχε με την αναγκαιότητα της ιστορικής Αλήθειας, η οποία πήγαινε ένα “υγιεινό” περίπατο στα σανατόρια της ιστορίας όχι για την αποκατάσταση της υγείας της και για περαιτέρω βελτίωση, μέχρι την οριστική ίαση, αλλά για ευθανασία όποτε και όταν χρειαστεί στους απογόνους των “Αρίστων”. Η Ιστορική αλήθεια αν μη τι άλλο οφείλει τουλάχιστον να είναι διδακτική και στην προκειμένη, δεν ήταν και δεν καθόλου, αλλά σήμερα με άλλους όρους αποπροσανατολισμού.
Η παραγγελία πραγματοποιήθηκε, με προεξάρχοντα (σ)τον “λόγιο” Κωνσταντίνο Παπαρρηγόπουλο, ο οποίος θεωρείται και ο πατέρας της Ελληνικής ιστοριογραφίας – όχι τυχαία κατά την ταπεινή μας γνώμη – του οποίου τα ατοπήματα, όχι μόνο δεν απηχούν στην αποκάλυψη της αλήθειας – της ιστορικής τουλάχιστον αλήθειας – ως αποτέλεσμα κάποιας ακόμα και φαινομενικής επιστημονικής μεθοδολογίας, αλλά ξεπερνούν σε πολλές περιπτώσεις την λούμπεν “αγυρτεία”, η οποία φόρεσε το μανδύα και το προσωπείο του λόγιου και ευπατρίδη, δια της μίσθωσης. Όλα αυτά, επειδή ακριβώς βόλευε τους τότε υποψήφιους κρατούντες (όπου κρατούντες ήταν και πριν), αλλά περιορισμένης κλίμακας εκμεταλλευτικής δυναμικής και δυνατότητας.
Συνήθως η συνέχεια με την Αρχαιότητα, αποτελούσε καλό διαβατήριο και διαπιστευτήριο στις ευρύτερες λαϊκές μάζες, που η εντιμότητας τους και η ακεραιότητα τους, ήταν καλός αγωγός της “διαφώτισης” των ημιμαθών προυχόντων, με διάφορους ευσεβείς “μεταφυσικούς πόθους”(οι οποίοι ουδέ μία σχέση είχαν με την πραγματικότητα), να απευθύνονται στους πρώτους και να χτίζουν γι αυτούς παλάτια στην άμμο, τα οποία φρόντιζαν να τα παρουσιάζουν μόνιμα και σταθερά ως αντισεισμικά, ωστόσο, με το πρώτο κύμα, οι γνωστές συνέπειες συντριβής των εύθραυστων κατασκευαστικά παλατιών(όχι απαραίτητα μόνο λόγο υλικών), η ψευτορητορική να εξασφαλίζει δυνατότητες σωτηρίας στους έχοντες, που συνήθως εξαφανίζονται για λίγο, κουκουλώνουν τα ίχνη τους και “όποιος σκαλίζει τη στάχτη για να βρει φωτιά” που λέει και το γνωστό λαϊκό άσμα, ενίοτε μπετονάρεται.
Η Συγγραφή της Ιστορίας, στηριζόμενη αποκλειστικά και μόνο στο φαινομενικό θάρρος, η ακόμα και στην τάχα μου δήθεν ευφυΐα και όχι στις συνήθειες και τυχοδιωκτικές πρακτικές κάποιων αλαφροΐσκιωτων ημιμαθών – λούμπεν οικονομικών και πολιτικών ταγών – παραγόντων, που ανέκαθεν καλο έβλεπαν τα Δάνεια για δική τους χρήση, η που επένδυαν διαρκώς-σταθερά και μόνιμα – δια μέσου των εχόντων της διεθνούς οικονομικής εξουσίας(αυτοί ήταν και οι χρηματοδότες τους) και έθεταν ανέκαθεν ένα πλαστό δίλημμα, με το φως, η με το σκοτάδι, με τη Δύση, η με την Ανατολή; Σε αυτούς τους κάποιους, με το υποτιθέμενο φαινομενικά κύρος και το υπέρ του δέοντος περίσσιο θράσος, όπως ο Ιταλοθρεμμένος(λόγω Σπουδών) και ηγέτης του Γαλλικού Κόμματος Ιωάννης Κωλέττης (Δήμας), είχε ενδιαφέρον να χαϊδέψουν τα αυτιά του επενδυτή που τους ΄δάνειζε. Να θυμίσουμε εδώ πέρα, ότι ήταν σύζυγος, της επίσης Γαλλίδας Μαρκησίας ντε Πουϊζερόν(από τον πρώτο του γάμο), από τότε που ήταν Πρεσβευτής του Όθωνα στο Παρίσι. Όλα τα παραπάνω, ουδέποτε ήταν μόνο τυχαία γεγονότα, ούτε οι τελευταίες μας “φρούδες ελπίδες”, ως Έθνος- Κράτος, που χάθηκαν σε κάποιο άλλο τυχαίο γεγονός, αλλά η σταθερή μας πορεία εδώ και 203 χρόνια, όπου τα μότο, “πάμε και όπου βγει” και “ζούμε κατά τύχη”, μας ακολουθούν και θα μας ακολουθούν επίσης ως σταθερά.
Πέραν του γεγονότος, ότι ήταν ένας πρόωρος ενταφιασμός του νέου Ελληνικού Κράτους εν την επίσημη γένεση του, και επισήμως το 1827, στην Γ΄ Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας (19 Μάρτη – 5 Μάη του 1827), όπου και ανακηρύχθηκε το πρώτο επίσημο «Πολιτικόν Σύνταγμα της Ελλάδος», κατέδειξε και τις αιτίες αυτής της παράτολμης, αλλά θνησιγενούς πράξης, τίποτα από τις πρώτες Εθνοσυνελεύσεις δεν έλαβε χώρα, εξάλλου γι αυτό φρόντισαν Προύχοντες, που από την προεπαναστατική περίοδο άρχισαν ελέω Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, να αποκτούν χαρακτηριστικά Αστών, ωστόσο το τελικό χτύπημα σε αυτές, ήρθε λιγό μεταγενέστερα επί Όθωνα.
Επίσης, οξύμωρο σχήμα αποτελεί το γεγονός, ότι ενώ εξέλεξαν ως πρώτο Κυβερνήτη της Ελλάδος, έναν εντιμότατο διπλωμάτη, τον Ιωάννη Καποδίστρια, στο τέλος του έφαγαν, ενώ του έβαζαν σταθερά και μόνιμα τρικλοποδιές, από τα αποδυτήρια.
Ο τελευταίος, ήταν μια από τις ελάχιστες έντιμες μορφές εμπνευσμένες με ήθος και πατριωτισμό, αλλά και μία από τις τελευταίες ευκαιρίες καταφυγής, σε μια άλλου είδους πραγματικότητα, μάλλον με μεγαλύτερη προοπτική, για κάτι πολύ καλύτερο και όχι για την ιλαροτραγωδία που ζούμε σχεδόν και τα 203 χρόνια από την επανάσταση του 1821, τον οποίο Καποδίστρια, ομαδικώς δολοφόνησαν, η μάλλον ήθελαν νεκρό, όλοι οι Πρόκριτοι, Προύχοντες, Προεστοί, Δημογέροντες και Κοτζαμπάσηδες.
Από τους Υδραίους Κουντουριώτηδες, τους Μαυρομιχαλαίους της Μάνης, στους Κωλέττηδες, Μαυροκορδάτους, Μεταξάδες κλπ άλλα ιστορικής βαρύτητας υποκείμενα μεγατόνων, που το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν η διαιώνιση του ρόλου τους και κατά κάποιο τρόπο η υστεροφημία τους, στο ιστορικό γίγνεσθαι.
Είναι κυρίως μια αποδοχή, κάποιων ιστορικών μερίδων, της πρώην Αριστοκρατίας από την εποχή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, εκείνων των πρώην προυχόντων, που μετέπειτα μετατράπηκαν σε αστικές οικονομικές συνιστώσες(είχε ξεκινήσει η ιστορία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας να τους οδηγεί προς τα εκεί), οι οποίες με το δικό τους τρόπο, σχεδόν πάντα καταφέρνουν να επιβιώνουν και μάλιστα εξουσιαστικά, σε κάθε συνθήκη και σε κάθε περίπτωση, ανεξαρτήτως ιστορικά καθορισμένου συστήματος παραγωγής. Να αναδείχνουν επιμέρους συλλογικές, αλλά ανέκαθεν σταθερές αντοχές, δια του γλειψίματος στους οικονομικά προϊσταμένους τους, μέσα από τη μυθολογία των κατευθυνόμενων ψυχισμών, πάνω και μέσα σε αγοραίες αναγκαιότητες. Αυτό που αργότερα ο Καπιταλισμός ονόμασε Μάρκετινγκ, οι δικοί μας Προεστοί το είχαν αναγάγει και αναγάγει μαζί σε προ-επιστήμη, με τη στάση τους, θα μπορούσε να είναι και προπομπός ενός κοινωνικού φασισμού που ξεκίνησε πολύ πριν από το Μουσολίνι, κι ο οποίος υιοθέτησε ένα Αιώνα μετά. Από τότε η λογική του διπλού πέλεκυ, δρούσε απέναντι σε πρώην και νυν προϊσταμένους, αλλά και στους υφιστάμενους, που πραγματοποίησαν την επανάσταση εκτελεστικά, αλλά ουδέποτε έκλεινε για αποκοπή των προϊσταμένων.
Η ευελιξία και ικανότητα προσαρμογής τους σε κάθε εποχή, ήταν υποδειγματική, ο λόγος ήταν, ότι ανέκαθεν αυτοκαλούνταν στον πυρήνα των καλύτερων αυλικών, των εκάστοτε εχόντων και κατεχόντων, του εκάστοτε διεθνούς τρόπου παραγωγής, πάντα έκαναν τα χατίρια τους και πάντα θεωρούσαν ότι θα μπορούσαν να είναι Χαλίφηδες στη θέση του Χαλίφη.
Αυτοπροσδιορίζονταν, στο επίκεντρο του ρόλου τους με τον πλέον εκκωφαντικό τρόπο, δήλωναν εκπρόσωποι του σταθερού κεφαλαίου και ως μετέπειτα καπιταλιστές και αστοί χαριεντίζονταν με το ποσοστό της εκμετάλλευσης που προσπορίζονταν και το μερίδιο που τους αναλογούσε, χωρίς όμως ουδέποτε να επενδύουν για το ικανό ποσοστό κερδοφορίας, από τα δικά τους “εισοδήματα”, όπου πάντα ήταν αντικειμενικά μεγαλύτερο από το κανονικό. Περίμεναν άλλοτε στωικά και άλλοτε με μικροαστική ανυπομονησία, στις επενδύσεις των προϊσταμένων τους, περιμένοντας τα δάνεια, με αποτέλεσμα να βρίσκονται ανέκαθεν σε ενδιάμεση και εξαρτημένη θέση, ωστόσο, σε τοπικό επίπεδο, ήταν η εκάστοτε άρχουσα τάξη της εποχής, και σε πρώτη φάση, για τους εν λόγω, μάλλον ήταν ανέκαθεν σημαντικό.
Σε αντίθεση με τον Παπαρρηγόπουλο, ο Σάθας, δεν είχε τέτοια ιστορική αντίληψη, που δεν θεωρούσε καθόλου, ότι είμαστε η συνέχεια των Αρχαίων Ελλήνων, πολύ περισσότερο, απόγονοι της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, η οποία επίσης ήταν εχθρική απέναντι στην Αρχαία Ελλάδα, των Πόλεων Κρατών, που ουδέ μια συνάφεια, είχαν στη μεταξύ τους σχέση. Ωστόσο πρέπει να κατανοήσουμε την αναγκαιότητα της ταξικής κυριαρχίας των πρώην προυχόντων και μετέπειτα κυβερνώντων και αστών, όσον αφορά τη σχέση τους με τα εγχώρια μέσα παραγωγής τη θέση τους, σε ένα ιστορικά καθορισμένο σύστημα, το ρόλο τους στην ίδια την παραγωγική διαδικασία, όποια και να ήταν αυτή, το μερίδιο που θα αποκτούσαν, πως θα το αποκτούσαν και το ποσοστό της εκμετάλλευσης που προσπορίζονταν.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Για την κατανόηση του χτες, θα πρέπει πρώτα και πριν από όλα να κατανοήσουμε και το σήμερα. Όταν κατανοείς το παρελθόν, κατανοήσεις το παρόν και κατανοώντας το παρόν, κατανοείς και το μέλλον, ακόμα και όταν δεν το σχεδιάζεις, γιατί τίποτα δεν γίνεται επιτελικά χωρίς το λαϊκό παράγοντα.
Φυσικά οι συγκρητισμοί του χτες με βάση το σήμερα είναι εκτός πραγματικότητας, δεν μιλάμε για αυτούς ούτε μιλάμε για το γεγονός ότι η ιστορία συνεχίζεται ή επαναλαμβάνεται, εξάλλου τίποτα από τα δύο δεν πραγματοποιείται ευθύγραμμα, η γραμμικά., πόσο μάλλον κυκλικά.
Υπάρχει μια σπειροειδής εξέλιξη της ιστορίας, για την οποία έχει μιλήσει πάρα πολλές φορές ο Ένγκελς, όσο και οι μετέπειτα αυτού, που παρά τα μπρος πίσω, πηγαίνει μπροστά.
Μπορεί η ιστορία να αποκαλυφθεί στο σήμερα με όρους συνέχειας, αλλά όχι ευθύγραμμης, ούτε φυσικά κυκλικής κίνησης, ωστόσο πρέπει να θυμίσουμε δύο πραγματάκια ότι οι Εμφύλιοι Πόλεμοι, είναι η συνέχεια της ταξικής πάλης, εξάλλου ” Ολόκληρη η ως τώρα ιστορία των ανθρώπινων κοινωνιών που εμφανίστηκαν, είναι ιστορία της ταξικής πάλης ” , έγραφε μαζί με τον Ένγκελς, ο Μαρξ στο “Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος”, καθώς επίσης, και του καταμερισμού της εργασίας, της θέσης, του ρόλου και των σχέσεων με τα εγχώρια Μέσα Παραγωγής, σε με ιστορικά καθορισμένη σχέση παραγωγής και κατ’ επέκτασιν εξουσίας.
Προφανώς και μπορεί, διότι υπάρχουν τα ιστορικά ντοκουμέντα που αποκαλύπτουν τα ιστορικά γεγονότα, και μία πλειάδα από ιστορικών συμβάντων που ως εξαίρεση συνήθως επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Από αυτή την άποψη, η σπειροειδής εξέλιξη της ελληνικής επανάστασης του 1821, αλλά και των δύο εμφυλίων πολέμων που προέκυψαν αργότερα, αποτέλεσαν μία μορφή κατά την οποία σε μεγάλο βαθμό αποκωδικοποιείται ένα μεγάλο κομμάτι της νεοελληνικής ιστορίας, δείχνοντας την επιλογή στρατοπέδων στη διεθνή κλίμακα, αλλά και την συνέχεια της ταξικής κυριαρχίας τον εχόντων και κατεχόντων, που από προύχοντες μετατράπηκαν σε αστούς η σε κυβερνώντες.
Πλέον είναι σαφές, ότι η Ελληνική Επανάσταση ξεκίνησε ορμώμενη, από τα σπέρματα του λεγόμενου νεοελληνικού διαφωτισμού, τουλάχιστον σε θεωρητικό επίπεδο. Αυτό το θεωρητικό επίπεδο έπρεπε να έχει και οικονομικά χαρακτηριστικά, για να στηρίξει τον τρόπο κατά τον οποίο ή ίδια, θα έπαιρνε σάρκα και οστά, ενώ το τέλος θα έπρεπε να ήταν αναγκαστικά και νικηφόρα.
Ο Διαφωτισμός στην Ευρώπη, όπως έχουμε ξαναγράψει στηρίχθηκε από τα χρυσάφια του νέου κόσμου, στην εκμετάλλευση που υπέστη κυρίως η Κεντρική και Λατινική Αμερική από την αποικιοκρατική αντίληψη της εποχής και μάλιστα δια της απύθμενης βίας που μόνο οι απόγονοι του Αλάριχου του Α’, θα μπορούσαν να πραγματοποιήσουν.
Στην Ελλάδα, δεν μπορούσαμε να έχουμε κάτι τέτοιο, άρα για να πραγματοποιηθεί η Εθνικό-απελευθερωτική Επανάσταση, η οποία δεν ξέρουμε ταξικά τι χαρακτηριστικά θα έπαιρνε, αν βρίσκονταν σε άλλο άρμα, πέραν του Βρετανικού και του γαλλικού, όπου αυτά τα δύο ήταν τα κυρίαρχα. ωστόσο όμως αυτός δεν ήταν λόγος για να μην χαρακτηριστεί και κοινωνική, εφόσον ήταν και τέτοια, αν όχι κυρίως τέτοια.
Μπορεί η Ελληνική Επανάσταση να ξεκίνησε από το Κισινάου της Μολδοβλαχίας στις 22 του Μάρτη του 1821, μπορεί από το 1814 και έπειτα η Φιλική Εταιρεία με έδρα την Οδησσό να προετοίμαζε την προπαρασκευή της, για όλο αυτό το πακέτο που θα ακολουθούσε αμέσως μετά, ωστόσο τα πράγματα δεν πήραν ούτε αυτή την έκταση και κυρίως ούτε την κατεύθυνση και την πορεία, αν και θα μιλήσουμε λίγο αργότερα για αυτό.
Μπορεί ο αρχηγός της εταιρείας, ο Αλέξανδρος Υψηλάντης ηγείται θεωρητικά, μέχρι την Ελληνική Επανάσταση, ωστόσο στο παιχνίδι δεν ήταν μόνο οι επιτελικοί παίκτες και παράγοντες, αλλά και οι εκτελεστικοί (οι λεγόμενοι Κλέφτες, Έλληνες Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι), όπου δίχως αυτούς, τα πράγματα να μην είχαν την ίδια κατεύθυνση, ωστόσο και ο ρόλος των δύο, είναι τουλάχιστον αμφοτεροβαρής και ως εκ τούτου καθοριστικός, όσο για τους Αρματολούς οι οποίοι ήταν οι απόλυτοι συνεργάτες της Πύλης, όπου οι “Εθνικοί” ιστορικοί τους βάζουν ίσα και όμοια με τους “Κλέφτες”, αυτό είναι μια παραχάραξη της ιστορίας.
Μπορεί οι Προύχοντες, στην περίοδο της ελληνικής επανάστασης του 1821 και των δύο Εμφυλίων Πολέμων που προέκυψαν, να είχαν την ισχύ που είχανε σε κάθε περιοχή ξεχωριστά, ή στην περιοχή τους, η ισχύς τους όμως αυτή, από ότι φαίνεται ακόμα και σήμερα σε ένα ορισμένο βαθμό, αποκαλύπτεται ανάγλυφα και αναδύεται πυκνά συχνά, όλο και περισσότερο και πιο ξεκάθαρα, με αποτέλεσμα η ιστορία να κρύβει πολλούς άσσους στο μανίκι της, για το παρόν και το μέλλον της χώρας, αν αυτή(η Χώρα δηλαδή), δεν προκύψει σε κάτι άλλο, δηλαδή σε χώρο.
Η“σωστή πλευρά της Ιστορίας”, κατά τον σημερινό Έλληνα Πρωθυπουργό, δεν έρχεται από το τώρα δηλαδή από το σήμερα, έρχεται από το βάθος της ιστορίας, πράγμα που σημαίνει, ότι ο Κωλέττης και το σινάφι του, έπαιξαν τόσο καθοριστικό, όσο και ευεργετικό ρόλο, για τη διαιώνιση της ταξικής τους κυριαρχίας, μέσω της πολιτικής και πολιτειακής ηγεσίας, αλλά και της Γαλλίας ως το βασικό συστατικό στοιχείο της βασικής μεγάλης δύναμης – εγγυητής για το νέο Ελληνικό Κράτος, μέχρι την εποχή του Ελευθερίου Βενιζέλου, που και Γαλλόφιλος ήταν και Βρετανόφιλος, ελέω της Συζύγους του Έλενας.
Το παρελθόν του νέου Ελληνικού Κράτους, δεν είναι και τόσο λαμπρό, τουλάχιστον όσο θέλουν να καταγράφουν οι ιστορικοί τύπου Παπαρρηγόπουλου, έχει πολλές σκοτεινές πλευρές και κηλίδες, στους αρμούς της Ιστορίας.
Προφανώς δεν είναι και αδιάφορο, ωστόσο αυτό που καταγράφουν νεότεροι ιστορικοί της λεγόμενης “Αναθεωρητικής Σχολής”, τύπου Μαραντζίδη και Μαρίας Ρεπούση, που δεν έχει επίσης καμία σχέση με την ιστορική Αλήθεια, η οποία επίσης στηρίζει το όλοι οι Έλληνες πολέμησαν, αποκρύβοντας μεθοδικά τις αιτίες δημιουργίας των μετέπειτα Εμφυλίων Πολέμων και άλλων δεκάδων εκατοντάδων δεινών που προέκυψαν.
Οι παραπάνω μπορεί κάνουν ακριβώς το αντίστροφο της λεγόμενης Εθνικής Σχολής, του Παπαρρηγόπουλου, στον αριθμητή του κλάσματος της Επανάστασης του 1821, καταθέτοντας τα πράγματα ακριβώς αντιθετικά, σαφώς με όρους αντιδιαλεκτικού περιεχομένου, με αποτέλεσμα να έχουμε μια δυαδική αντιπαράθεση με όρους ποδοσφαιρικής ηθικής και στάσης, η ακόμα χειρότερα με όρους Σπαγγέτι Γουέστερν (ιταλικά: Spaghetti Western).
Όταν έχει μπατάρει η βάρκα από τη μία πλευρά, δεν είναι και η πλέον ενδεδειγμένη τακτική η άτακτη και ομαδική μετακόμιση – μετακίνηση από την άλλη γιατί αυτή μπατάρει και το αποτέλεσμα θα είναι ο πνιγμός. Ανάμεσα στις δύο σχολές αυτό συμβαίνει, κι αν ο αριθμητής των δύο αυτών ιστορικών σχολών ήταν αντιθετικός, ο παρονομαστής ήταν κοινότυπος, αν όχι κοινός, μεταφράζοντας το γεγονός, ότι οι Μεγάλες δυνάμεις μας απελευθέρωσαν, με άφθονο χρήμα(΄δάνεια ήταν) και έπρεπε να καθίσουν σούζα στην επερχόμενη νέα Κατάσταση(σε αυτούς που τα ξεκοκάλιζαν) και που θα ήταν συνέχεια της προηγούμενης, συν το γεγονός, ότι όλοι συνεισέφεραν από το ίδιο μετερίζι, ωστόσο και τις δύο σχολές τις διαψεύδει η πραγματικότητα, ούτε όλοι πολέμησαν για την επίτευξη της, ούτε μας έσωσαν οι μεγάλες δυνάμεις, εξάλλου το μεγαλύτερο ποσοστό του Δανεισμού πήγε τους ημέτερους, στους εφοπλιστές και στους προύχοντες.
Τα ιστορικά γεγονότα, άλλα έχουν καταγράψει, ούτε όλες οι τάξεις ήθελαν να πραγματοποιηθεί και όχι μόνο δεν συμμετείχαν, αλλά είχαν στρέψει και τα όπλα τους ενάντια στους Επαναστάτες, που φυλάκισαν και ξανά-πολέμησαν πολλές φορές μέχρι το Θάνατο τους.
Για παράδειγμα οι Εφοπλιστές της Ύδρας, όχι μόνο δεν έκαναν όλοι οι Έλληνες, επανάσταση το 1821, η οποία κατά βάση ήταν ταξική, αλλά μετέφεραν πλειάδα νέων της Ύδρας, για τη σωτηρία της Πύλης, όπως και μεγάλη πλειοψηφία πολέμησε μισθοφορικά στις τάξεις του Στρατού του του Σουλτάνου Μαχμούτ του Β’ επονομαζόμενου και Δίκαιου, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα στις 10 του Απρίλη του 1826, όπου 3.600 ηρωικές μορφές που υπεράσπιζαν το Μεσολόγγι, ενώ στους πολιορκητές του Κιουταχή, ο Έλληνες Μισθοφόροι και Συνεργάτες – Υπερασπιστές της τότε καθεστηκυίας τάξης, ήταν κάτι παραπάνω από διπλάσιοι.
Με αυτά και με αυτά μόνο τυχαία δεν προέκυψε και από το πουθενά ο πρώτος, ο δεύτερος Εμφύλιος πόλεμος, αλλά και όλα τα δεινά που ακολούθησαν και συνεχίζουν να μας βρίσκουν στη “σωστή πλευρά της Ιστορίας”.
Η αλήθεια δεν βρίσκεται ούτε κάπου στη μέση, ούτε είναι αταξική όπως θέλει να την παρουσιάζει η ΕΕ και οι κολαούζοι της σήμερα, αλλά ούτε και ηρωική, όπως την καθόρισε ο Παπαρρηγόπουλους. Σαφώς και δεν έχει καμία σχέση με τις δύο οπτικές των δύο παραπάνω σχολών, που ηθελημένα, η άθελα τους και ίσως- ίσως, παρά τις ενδεχομένως “καλές τους προθέσεις”, να μην μπορούν και αντικειμενικά δεν μπορούν να την προσεγγίσουν, γιατί παρακάμπτουν τα επιστημονικά εργαλεία της Ιστορικής έρευνας και μελέτης, στην αποτύπωση και αποκάλυψη της.
Το νεοελληνικό κράτος σε μεγάλο βαθμό χτίστηκε πάνω σε “καλές προθέσεις” στα αποκαΐδια των γενικών και ειδικών αντιθέσεων των μεγάλων δυνάμεων και των τοπικών αρχόντων κι αφεντάδων, με δυτική κι ανατολική αντίληψη της Ιστορίας και το ρόλου τους, στο ρόλο του Βρέφους που προέκυψε το 1821-1827, αλλά κυρίως αυτών των δυνάμεων που καραδοκούσαν σε μεγάλο βαθμό να αποκτήσουν ερείσματα ανεμπόδιστης και απρόσκοπτης ναυσιπλοΐας, στη λεγόμενη νοτιοανατολική Μεσόγειο και κυρίως στους θαλάσσιους δρόμους αυτής της περίκλειστης θάλασσας, όπου πάνω στην οποία βρέχεται η χερσόνησος του Αίμου, και πάνω στην οποία έχει χτιστεί το νέο Ελληνικό Κράτος, με όρους ιλαροτραγωδίας.
Οι μεγάλες αποικιοκρατικές δυνάμεις, δεν στηρίζονταν ποτέ στους Στρατούς Ξηράς, μιας και ανέκαθεν έβρισκαν χρήσιμους ηλίθιους – αντιπροσώπους στην στεριά, αυτούς που πίστευαν ότι είναι οι ειπείν μισθοφόροι συνεργάτες των πρώτων, αν όχι και η φυσική προέκταση τους. Ο σκοπός τους, ήταν να ελέγξουν και να ελέγχουν απόλυτα, σταθερά ανεμπόδιστα, αδιατάρακτα και διαρκώς τους θαλάσσιους δρόμους του εμπορίου, όπου είναι και ο μοναδικός και ο καθοριστικός παράγοντας για την διαιώνιση της οικονομικής και πολιτικής Εξουσίας.
Όποιος ελέγχει τις θαλάσσιες μεταφορές, είναι ο κοσμοκράτορας, ένα αξίωμα που ενυπάρχει σχεδόν από την Αρχαιότητα.
Δια του θαλάσσιου εμπορίου, αναπτύσσεται η αποικιοκρατία, ενώ ανέκαθεν κατακτούσαν τους υποψήφιους συνεργάτες τους – θύματα τους με διάφορους μισθοφόρους που έβρισκαν απλόχερα και με ιδιαίτερη ευκολία υπό τη μορφή αντιπροσώπων. Οι πρόθυμοι αυλοκόλακες ήταν πάντα πολλοί, εύχρηστοι και στο προσκήνιο. Ήταν τα εκάστοτε τοπικά συμφέροντα των πρώην Αρχόντων, ή Προυχόντων της εκάστοτε περιοχής.
Η λεγόμενη σωστή πλευρά της ιστορίας, έχει ακουστεί πάρα πολλές φορές και κατά το παρελθόν, αρκεί να θυμηθούμε το αμίμητο κι αλήστου μνήμης “ανήκομεν στη δύση”, η το “Στρατηγέ μου ιδού ο Στρατός σου”.
Με αυτά και με τούτα, μπορούμε να θυμηθούμε από την εποχή του πρώτου εμφυλίου που τελείωσε στις 9 του Μάρτη του 1824 και μετά πόσες πολλές φορές, η λεγόμενη δύση, δηλαδή η λεγόμενη “σωστή πλευρά της ιστορίας”, ενεπλάκη καθόλου διακριτικά, πραγματικά και ουσιαστικά στα εσωτερικά μας, για όσα δεινά πέρασε, τον νεαρό αλλά και αργότερα ώριμο και ενήλικο Ελληνικό Κράτος.
101 χρόνια μετά την ελληνική επανάσταση, ο ελληνικός λαός είτε της Ιωνίας, είτε αυτός που ζούσε στο νέο Ελληνικό Κράτος, είδε να δημιουργείται μία Εθνική καταστροφή, στο όνομα και στην αναγκαιότητα της Αντάντ, να διαιρέσει την Οθωμανική Αυτοκρατορία στο εσωτερικό της, να δημιουργήσει έριδες για αλλαγές των συνόρων, και τέλος να καταστραφεί οριστικά και αμετάκλητα το όνειρο της Ιόνιας Πολιτείας που η Σοβιετική Ένωση είχε προτείνει κι αναδείξει, ως αιχμή του δόρατος της περιοχής, σε μια συνομοσπονδία που θα ξεκινούσε από τα Βαλκάνια και θα κατέληγε στην Αίγυπτο και στη Βόρειας Αφρική, αλλά γι αυτό ο μετέπειτα “Εθνάρχης”(μια σκοτεινή προσωπικότητα), φρόντισε δια των οδηγιών των Αγγλογάλλων, να δημιουργήσει αναχώματα, κυρίως με τα στρατεύματα που έστειλε στην τότε νεαρή ΕΣΣΔ και να δημιουργήσει εύλογες αντιπαλότητες.
Η καταστροφή της Σμύρνης και της Ιωνίας συνολικότερα, είχε κοινό παρονομαστή τους Αγγλογάλλους οι οποίοι έκαναν πολύ μεγαλύτερα εγκλήματα από τους Τούρκους και τους Τσέτες στην εκδίωξη του Ελληνισμού από την περιοχή.
Αυτό ήταν μία ακόμα σκοτεινή εκδοχή της τότε “σωστής πλευράς της ιστορίας”μ την οποία ακόμα και σήμερα πληρώνουμε ως κράτος και ως λαός κύριος, και μην νομίζετε πως τίποτα από όλα αυτά δεν σχετίζεται με τους τους δυο Εμφυλίους Πολέμους του 19ου Αιώνα, λίγο μετά την Επανάσταση!!!
Διαφήμιση Εξωτερικού συνδέσμου
Διαφήμιση Εξωτερικού συνδέσμου
Ας γυρίσουμε πίσω όμως στην Ελληνική Επανάσταση, η οποία προφανώς και δεν ξεκίνησε από το Μοριά αλλά από το Κισινάου της Μολδοβλαχίας στις 22 του Μάρτη του 1821.
Ο πρώτος Ελληνικός Εμφύλιος πόλεμος όπως και ο δεύτερος το 1824 και το 1825 καθώς και πολύ αργότερα, όταν φτάσαμε στον Εθνικό Διχασμό, τα πράγματα οδηγούσαν στο ίδιο “φως” μέσα από το ίδιο τούνελ, του “ανήκομεν στη δύση”, η στην “σωστή πλευρά της ιστορίας”.
Για να γνωρίζουμε τα πράγματα από την πραγματική εκδοχή τους, πρέπει να μεγεθύνουμε στην εποχή που οι προύχοντες της Πελοποννήσου, είχαν τους δικούς τους αχανείς χώρους στην εν λόγω περιφέρεια, η οποία τότε είχε και την Δυτική Ελλάδα αλλά κάτω από το αυλάκι όπως λέει και ο λαός μας.
Ήταν οι Άριστοι της εποχής, οι οποίοι μελλοντικά θα γίνονταν είτε αστοί επιχειρηματίες, είτε αστοί πολιτικοί.
Για παράδειγμα στη Μάνη, κυριαρχούσαν οι Μαυρομιχάληδες, οι Ζαΐμηδες στα Καλάβρυτα και οι Λόντοι στο Αίγιο, οι Κρεβατάδες στο Μυστρά, οι Βαρβιτσιώτηδες, στη Λακωνία, οι Μπενάκηδες στην Μεσσηνία, οι Δεληγιάννηδες στην Αρκαδία, οι Νοταράδες στην Κορινθία, και για να ξέρουμε, πρέπει να έχουμε κατά νου, ότι πάνω κάτω, οι ίδιοι κάνουν τρόπον τινά κουμάντο ακόμα.
Με βάση τα παραπάνω και με βάση κάθε μεταγενέστερο ιστορικό γεγονός, από τον 19ο Αιώνα και έπειτα, ακόμα και μέχρι σήμερα, είναι σχεδόν άρρηκτα συνδεδεμένο με το τι ακριβώς συνέβαινε σε κάθε εποχή ξεχωριστά και πως επηρέαζε και συνεχίζει να επηρεάζει το εσωτερικό του νεοελληνικού Κράτους.
Δεν είναι τυχαίο αυτό που έλεγαν οι σιδηροδέσμιοι Κομμουνιστές στα Βασανιστήρια των Μακρονησιών, από την εποχή του τάχα μου δήθεν “Εθνάρχη” Ελευθερίου Βενιζέλου, του Ιδιώνυμου δηλαδή, ότι δεν υπάρχει μια, αλλά δύο Ελλάδες, των Αστών και του Λαού.
Στο επιμέρους υποσύνολο της Ελλάδας, της Άρχουσας τάξης, θα βρούμε δια των επίσης αντικειμενικών αντιθέσεων τους κι άλλες πολλές Ελλάδες, που σκοτώνονται μεταξύ τους και δεν είναι τυχαίο, ότι στα τέλη του 19ου Αιώνα, η ακόμα – ακόμα στις αρχές του 20ου, υπήρχαν μάχες τιμής ανάμεσα σε βουλευτές και πολιτευτές που έλυναν τις διαφορές τους με τα όπλα σε μονομαχίες τύπου “Ελ Πάσο”, με νεκρούς σε πολλές περιπτώσεις.
Ο πρώτος ελληνικός εμφύλιος ξεκίνησε το 1823, κάπου στο Φθινόπωρο της χρονιάς εκείνης και έληξε στις 9 του Μάρτη του του 1824.
Ο δεύτερος εμφύλιος ξεκίνησε την ημερομηνία που αναφέραμε, δηλαδή τότε που έληξε ο Πρώτος Εμφύλιος μέχρι το το Γενάρη του 1825.
Πολλοί ιστορικοί, τον αναφέρουν ως ένα ενιαίο Εμφύλιο, που άλλαξε ρόλους κι έβαλε και άλλους παίκτες, στη πραγματικότητα όμως, δεν ήταν κάτι τέτοιο, δηλαδή ένας Εμφύλιος, ο οποίος χωρίζονταν σε δύο φάσεις, αλλά σε δύο διαφορετικές εμφυλιοπολεμικές συρράξεις, με έναν κοινό παρονομαστή, την Εξουσία των εντός και εκτός Διοικητικών παραγόντων.
Στον Πρώτο Εμφύλιο αναδείχθηκε το εξής ιστορικό γεγονός το πιο καθόρισε τις πολιτικές των τριών μετέπειτα κομμάτων που θα αναδύονταν στο νέο ελληνικό κράτος.
Το Γαλλικό, το Βρετανικό και το Ρωσικό Κόμμα στον Πρώτο Εμφύλιο, όχι μόνο δεν είχαν κανένα αντικειμενικό λόγο να εμπλακούν, αλλά δεν είχαν ουσιαστικά ακόμα φτιαχτεί, η μάλλον δεν είχαν και τυπικά συγκροτηθεί σε ενιαίο σώμα, παρότι και είχαν διαμορφωθεί νοερά κι είχαν τους δικούς τους αντιπροσώπους.
Ο Πρώτος Εμφύλιος, από το Φθινόπωρο του 1823 μέχρι το Μάρτη του 1824, χαρακτηρίστηκε από την εσωτερική διαπάλη των αντιπροσώπων τριών μεγάλων δυνάμεων και οι οποίες αντικειμενικά δεν ενεπλάκησαν προσκήνιο αλλά στο παρασκήνιο.
Ο Πρώτος Εμφύλιος χαρακτηρίστηκε από τις πολιτικές διαμάχες, ανάμεσα στους Φιλικούς και τους Κοτζαμπάσηδες, δηλαδή τους φίλα προσκείμενους στην Ρωσική Αυτοκρατορία και στους εδώ αγωνιστές που την ακολουθούσαν, με τους τους Προεστούς που στην προκειμένη, θα ήταν κυρίως το μετέπειτα Γαλλικό Κόμμα.
Ήταν δηλαδή μία πρώτη φάση, μία προπαρασκευή εμπλοκής, η οποία στον επόμενο εμφύλιο θα ξέφευγε από το παρασκήνιο και θα πήγαινε στο προσκήνιο, με άλλους όρους, το οποίο έκτοτε μέχρι τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο και το μεγάλο διχασμό (1915-1922), θα το βλέπαμε να εναλλάσσεται με και σε διάφορες μορφές, σταθερά, μόνιμα και χωρίς περιστροφές.
Ο Δεύτερος Εμφύλιος ήταν οι συνέχεια του πρώτου αλλά πλέον είχαν πέσει η μάσκες, οι εμφύλιος συρράξεις έπαιρναν ανοιχτό χαρακτήρα ανάμεσα σε κυβερνητικούς υποστηριζόμενους από τη Βρετανία και τον Πελοποννησίων που είχαν άλλη εικόνα, ή που ήθελαν να κρατήσουν τα οφίτσια τους.
Έχουμε ξαναπεί και ξαναγράψει κατά το παρελθόν ότι στα 100 χρόνια από την εθνικό απελευθερωτική επανάσταση του 1821 (η οποία ήταν και καθόλα κοινωνική – ταξική, αλλά και χωροταξική), το δημιουργούσε τις συνθήκες, για την εθνική τραγωδία της μικρασιατικής καταστροφής.
Αυτό δεν πραγματοποιούνταν ούτε τυχαία, ούτε είχε χαρακτηριστικά τυχαίου γεγονότος, αλλά ήταν μία συνέχεια της αντιπαράθεσης ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις που δημιούργησαν και την Αντάντ, αλλά και της ίδιας της Αντάντ, με την πρώην Οθωμανική Αυτοκρατορία, η οποία ειρήσθω εν παρόδω, βρίσκονταν σε αποσύνθεση.
Αν στα 100 χρόνια είχαμε το εξής γεγονός στα 200+ τι άλλο θα μπορούσαμε να περιμένουμε, μιας και βρισκόμαστε στη σωστή γραμμή της ιστορίας.
Αυτό που καθόριζε, καθόρισε, και από ότι φαίνεται θα καθορίζει για αρκετά χρόνια ακόμα και σήμερα, την Ελληνική Ιστορία μετά την επανάσταση του 1821(αλλά και τους δύο κολλητά εμφύλιους πολέμους, οι οποίοι προέκυψαν μετά από αυτήν), είναι αφενός μεν οι αντιθέσεις που αναδείχθηκαν κλιμακωτά ανάμεσα στους προύχοντες(οι οποίοι στην πορεία, αλλά και προγενέστερα, είχαν γίνει κι άλλοι έγιναν αστική τάξη μεταγενέστερα), αφετέρου δε και όλων αυτών, πού συγκρούστηκαν μαζί με τη Φιλική Εταιρεία, καθώς επίσης και όλων οι εκείνων που συμμετείχαν στην εν λόγω Επανάσταση ως οι βασικοί παράγοντες της, είτε ήταν εκτελεστικά όργανα της, είτε επιτελικοί αγωγοί της.
Δεν ήταν μόνο οι δύο εμφύλιοι που σαφέστατα κι είχαν διαφορετικά ποιοτικά χαρακτηριστικά ο ένας από τον άλλον (αλλά αυτό που δεν πρέπει να ξεχνάμε είναι, ότι είχαν και κοινό παρονομαστή, ο οποίος είχε να κάνει με όλα τα παραπάνω ποσοτικά στοιχεία, που σταχυοθετούν και στοιχειοθετούν, όλο και νεότερα, τα οποία σε μεγάλο βαθμό θα καθόριζαν και την εξωτερική – οικονομική πολιτική από το χρονικό εκείνο σημείο και έπειτα), αλλά και μια σειρά γεγονότα που είχαν και στοιχεία τόσο ταξικά, όσο και μεταξύ των εμπλεκομένων πρώην Προεστών τεράστιες αντιθέσεις.
Στην παγκόσμια ιστοριογραφία, αυτό το οποίο γίνεται ευρύτερα γνωστό και αποκαλύπτεται από αυτήν ως τέτοιο, ότι στο πεδίο τόσο της εξωτερικής πολιτικής των λεγόμενων μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, όσο και στο πεδίο της οικονομίας, υπάρχουν ανισομετρίες και αντιθέσεις, ανάμεσα τους, που γεννούν συνεχώς νεότερες, με αποτέλεσμα οι λεγόμενες μεγάλες να υποχρεούνται να θωρακίζονται έναντι των ανερχόμενων μικρότερων και να τις κρατούν σε αρκετά μεγάλη απόσταση, από την θέση που ως μεγάλες κατέχουν, κρατούν κι έχουν από τις μικρότερες κι αναπτυσσόμενες.
Οι μικρές αναπτυσσόμενες χώρες, έχοντας χάσει χρόνο, σε αυτό που ονομάζεται κοινωνικοπολιτική και οικονομική ανάπτυξη, η τη μετατροπή τους από Αυτοκρατορίες, σε Έθνη Κράτη, λόγω του γεγονότος, ότι καθυστερημένα έκαναν τη λεγόμενη επανάσταση των Κρατών-Εθνών(εθνικό απελευθερωτικές επαναστάσεις) και μπήκαν επίσης καθυστερημένα στη λεγόμενη καπιταλιστική ζώνη ανάπτυξης από τον προμονοπωλιακό στον μονοπωλιακό Καπιταλισμό, με ότι αυτό συνεπάγεται, προοριζόμενα είτε να ήταν εντός αυτού του τρόπου παραγωγής(αλλά πάλι πίσω από τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που σήμερα ονομάζουμε “χώρες του Χρυσού Δισεκατομμυρίου”), είτε ήταν ήταν εξαρτημένες σε μεγάλο βαθμό και εφόρου ζωής, δεμένες στο άρμα των παραπάνω.
Όλα αυτά δεν αποκαλύφθηκαν ως μια ντε γιούρε διεργασία μέσα στο χρόνο, αλλά ως μία ντε φάκτο, διενέργεια όλων εκείνων των ομάδων και υπό ομάδων, των πρώην Προχούντων, ή των πρώην αριστοκρατών, στη φάση εξέλιξη στους στη νέα παραγωγική διαδικασία ιστορία τρόπο παραγωγής. Παρά τις μεταξύ τους αντιθέσεις, σε πολύς περιπτώσεις, και παρά τις όποιες ενδεχομένως στρατιωτικές συγκρούσεις, ήταν αυτοί οι παράγοντες που επενέργησαν καθοριστικά, στο άρμα που θα δένονταν το νέο ελληνικό κράτος.
Το ρόλο και τη θέση που θα είχαν τόσο τα επιτελικά, όσο και τα εκτελεστικά όργανα της επανάστασης του 1821, δηλαδή εκείνο το προσωπικό το οποίο στρατιωτικά ενεπλάκη με την Οθωμανική Αυτοκρατορία, ωστόσο δεν ήταν μόνο αυτά. Για παράδειγμα, οι λεγόμενοι “Κλέφτες” που ορθώς τους τοποθετούμε ιστορικά με τους εκάστοτε επαναστάτες, ουδέ μια σχέση είχαν με τους “Αρματολούς”, οι οποίοι στην συντριπτική τους πλειοψηφία ήταν κάτι αντίστοιχο με τους Κουκουλοφόρους της κατοχής, η κάτι αντίστοιχο με τα τάγματα ασφαλείας του Ιωάννη Ράλλη σχεδόν ένα μίση Αιώνα μετά. Σε αυτούς φυσικά συμπεριλαμβάνονται, μια πλειάδα από Προύχοντες και αυλικοί τους, καθώς και μεγάλη μερίδα της Επίσημης Ορθόδοξης Εκκλησίας, μεγάλη μερίδα του Κλήρου και φυσικά τα λούμπεν στοιχεία, που μετά την ίδρυση του νέου Ελληνικού Κράτους, προέβησαν σε βιαιοπραγίες που θύμιζαν αυτές του Ισλαμικού Κράτους, πριν ακριβώς μια δεκαετία, παίρνοντας τα οφίτσια και τις εξουσίες που τους είχαν υποσχεθεί οι προϊστάμενοί τους(πρώην Προύχοντες κλπ παράγοντες), φτιάχνοντας τις πρώτες ομάδες παρακρατικών που μέχρι σήμερα είναι ενθυλακωμένοι στο ίδιο το Κράτος. Η Ενέργεια αυτή περιττό να υπενθυμίσουμε ότι επαναλήφθηκε από τα Δεκεμβριανά του 1944 και μετά, όταν όλα τα εγκληματικά στοιχεία, βγήκαν από τις φυλακές, και μαζί με τους συνεργάτες των ναζί, έγιναν αυτοί που περιφρουρούσαν το επίσημο Κράτος του Σκόμπι. Αυτή ήταν και η προ-τελευταία , περίοδος που υπήρξε μια μοναδική δυνατότητα να αλλάξει η μοίρα αυτού του τόπου, με τελευταία αυτή της ήττας στο Δεύτερο Αντάρτικο από το 1946-1949, στην εποποιία του ΔΣΕ.
Από ότι φάνηκε στους λεγόμενους “κλέφτες” και σε αυτούς που συμμετείχαν ενεργά στην απελευθέρωση της χώρας και στις τρεις περιπτώσεις, όχι μόνο δεν τους δόθηκε ούτε ρόλος(αλλά πολύ ξύλο και εκτοπίσεις, αργότερα ένα μίση Αιώνα μετά ήρθαν τα Κολαστήρια της εκάστοτε Μακρονήσου), ούτε υπήρξαν αυτού του είδους η προϋποθέσεις για κάτι τέτοιο, ο λόγος ήταν ένας και αφορούσε το ποια πλευρά της ιστορίας θα διάλεγε το νέο Ελληνικό Κράτος που πριν από λίγα χρόνια, για την ακρίβεια 2 είχε δημιουργηθεί έστω και με αυτόν τον ατελή τρόπο που δημιουργήθηκε.
Η τότε σωστή πλευρά της ιστορίας, όπως και στον Εθνικό Διχασμό και στην Τριπλή Κατοχή από Γερμανούς, Ιταλούς και Βούλγαρους Φασίστες 1941-1944, αλλά και στον κατ’ όνομα Εμφύλιο, ήταν η νικήτρια γραμμή, αυτή που ακόμα και σήμερα χάραξε τη χώρα σε ένα απέραντο στρατόπεδο συγκέντρωσης με “Δημοκρατικά” Χαρακτηριστικά.
Οι δυο λοιπόν Ελληνικοί Εμφύλιοι της περιόδου 1823 – 1825 έλαβαν χώρα κατά τη διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης ως ανταγωνισμός ισχύος, για την ηγεσία της επαναστάσεως αλλά κυρίως, του υπό διαμόρφωση νέου ελληνικού κράτους.
Είναι λάθος να λέμε ότι χωρίζεται σε δύο φάσεις, γιατί ήταν δύο διαφορετικές εμφύλιες εμπλοκές, με διαφορετικούς σε πολλές περιπτώσεις αριθμητές, αλλά ένα κοινό παρονομαστή, το ποιος θα είχε την εξουσία στο υπό διαμόρφωση Νέο Ελληνικό Κράτος.
Ο Πρώτος Εμφύλιος, πραγματοποιήθηκε από το Φθινόπωρο 1823 – Άνοιξη του 1824), ενώ χαρακτηρίστηκε μόνο από έντονες πολιτικές διαμάχες μεταξύ των Φιλικών και των Κοτζαμπάσηδων.
Ενώ ο Δεύτερος Εμφύλιος (Ιούλης 1824 – Γενάρης του 1825) από εμφύλιες συρράξεις μεταξύ κυβερνητικών, υποστηριζόμενων από την Γαλλία, την Αγγλία, και των Πελοποννησίων Προυχόντων, που στην Αρχή πήραν εκβιαστικά με το μέρος τους μέχρι και οπλαρχηγούς της Επανάστασης και μετά τους πέταξαν σαν στημένη Λεμονόκουπα, όπως το Γέρο του Μοριά, που για να σώσει το γιό του και να του δώσει τη δυνατότητα να γίνει μετέπειτα Πρωθυπουργός, φυλακίστηκε.
Αυτό λοιπόν που παρατηρήσαμε από την παραπάνω αρθρογραφία, αποκαλύπτει ανάγλυφα τι ακριβώς ήταν, σε ποιο βαθμό, σε ποια κατάσταση και σε ποια ακριβώς κατεύθυνση, κινούνταν ο πρώτος εκ των δύο εμφυλίων πολέμων μετά την κοινωνική και εθνικό απελευθερωτική επανάσταση του 1821.
Η ιστορία προφανώς και δεν επαναλαμβάνεται, αλλά όταν επαναλαμβάνεται, την πρώτη φορά επαναλαμβάνεται σαν τραγωδία και τη δεύτερη σαν φάρσα, όπως έλεγε ο Μαρξ.
Προφανώς, όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά τα οποία βγήκαν στη φόρα και ξεδιπλώθηκαν στο ιστορικό process του τότε νεογέννητου ελληνικού κράτους, αποτέλεσαν αφετηρία και ένδειξη του πού ακριβώς θα καθίσει η μπίλια της εξάρτησης από το λεγόμενο ξένο παράγοντα ς και την αναγκαιότητα αλληλεπίδρασης του με την εγχώρια αστική τάξη, η οποία στην προηγούμενη φάση είχε τα χαρακτηριστικά περιφερειακών φεουδαρχικών μονάδων και αρχόντων.
Η προσπάθεια απεγκλωβισμού από την Οθωμανική Αυτοκρατορία, με τα επαναστατικά χαρακτηριστικά που προέκυψαν και την ανέτρεψαν, δεν ολοκληρώθηκαν ποτέ στο βαθμό που την οραματιστήκαν και επιθυμούσαν τόσο τα εκτελεστικά της όργανα, όσο και η μεγαλύτερη μερίδα των επιτελικών τους οργάνων, κυρίως από την Φιλική Εταιρεία.
Να μην ξεχάσουμε να σημειώσουμε εδώ πέρα, το γεγονός που έχει ιδιαίτερη αξία και σημασία, ότι στις 23 του Μάρτη του 1821, το Πατριαρχείο αφορίζει την Επανάσταση του 1821, όπως είχε ξανακάνει και επαναλάβει πολλάκις στο παρελθόν, για παράδειγμα στα “Ορλωφικά”, καθώς επίσης και στις ιδιαίτερης αξίας και σημασίας εξεγέρσεις του 1807, του 1808, ενώ είχε καταδικάσει δια του Γρηγορίου του Ε’, προεπαναστατικά τα έργα του Ρήγα Φεραίου, είχε αφορίσει και την Μπουμπουλίνα, το 1820, ένας άλλος προκάτοχος του ο Πατριάρχης, Καλλίνικος Ε’, όπως είχε αφορίσει το 1805 και τον Κολοκοτρώνη.
Η Επανάσταση είχε άλλα ελατήρια και ξεκίνησε αλλιώς, ωστόσο όταν χρηματοδοτήθηκε από τις μεγάλες δυνάμεις κυρίως τη Γαλλία και τη Βρετανία, υπήρχε αντικειμενικός σκοπός εκ μέρους τους, την υπηρέτηση αποκλειστικά των δικών τους συμφερόντων, και αφορούσε κυρίως την ελεύθερη ναυσιπλοΐα στην Ανατολική Μεσόγειο, χωρίς την εμπλοκή τόσο της Οθωμανικής όσο και της Ρωσικής Αυτοκρατορίας.
Η Έλληνες Προύχοντες κυρίως Υδραίοι πήραν το μέρος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας και του Ηνωμένου Βασιλείου, δεν είναι τυχαίο ότι ακόμα και σήμερα υπάρχουν φανατικοί υποστηρικτές γηραιάς Αλβιώνας και της πολιτικής που ουσιαστικά εξασκούσε δια της βίας και της Ρωμαϊκής έμπνευσης του “Διαίρει και Βασίλευε” σε μεγάλο μέρος της υφηλίου, ωστόσο καλό θα ήταν να θυμίσουμε εδώ πέρα, το γεγονός, ότι από την Κραταιά Οθωμανική Αυτοκρατορία, η τελευταία συνέβαλε αντικειμενικά κι αποφασιστικά, στη διαμόρφωση της ελληνικής αστικής τάξης γιατί την είχε ανάγκη για τη διεξαγωγή του εμπορίου και της ναυτιλίας, καθώς οι φεουδαρχικές σχέσεις παραγωγής φρενάριζαν την ανάπτυξή της και την παραπέρα εκβιομηχάνιση της κυρίως στην κλωστοϋφαντουργία, στην οποία πρωταγωνιστούσε στην περιοχή των δυτικών Βαλκανίων μέχρι τις αρχές του 19ου Αιώνα.
Όπως επίσης δεν είναι τυχαίο, ότι από τον πρώτο Ελληνικό Εμφύλιο του 1823 με 1824, ο Γαλλικός παράγοντας κυρίως δια του Κολέττη, καθώς και άλλων διαπρεψάντων, κι όχι τόσο διαττόντων αστέρων, τελικά, καθόρισαν τουλάχιστον μέχρι τη μικρασιατική καταστροφή το βασικότερο παράγοντα, παύλα σύμμαχο, του κεντρικού πυρήνα της ελληνικής αστικής τάξης.
Η πολιτικοί της μεγάλης ιδέας, ήταν πρώτα από όλα δικής τους έμπνευσης, όπως και η ιδέα του εκσυγχρονισμού που επέβαλε με το στανιό σε πρώτη φάση ο Χαρίλαος Τρικούπης, πολύ αργότερα ένα περίπου αιώνα μετά, ο γερμανόφιλος Κωνσταντίνος Σημίτης.
Όλος αυτός ο εγκλεισμός της χώρας μας και ο περιορισμός της, σε αυτούς τους τάχα μου δήθεν συμμάχους, όχι μόνο δεν την πήγε μπροστά, όχι μόνο την περιόρισε σε μεγάλο βαθμό ως προς την ανεξαρτησία της, αλλά οδήγησε στις μετέπειτα πάρα πολύ μεγάλες τραγωδίες τον πληθυσμό και τους κατοίκους της χώρας κι όχι μόνον αυτής.
Ο πρώτος εμφύλιος που δεν είχε τους ίδιους απαραίτητα αριθμητές με τον δεύτερο, αλλά και με τις υπόλοιπες τραγωδίες που πολύ αργότερα ξεδιπλώθηκαν, ωστόσο, είχε τον κοινό παρονομαστή της συγκόλλησης με κάποιον μεγάλο παίκτη, και στην πραγματικότητα ήταν η αρχή του τέλους για αυτό που πιστεύουμε ότι υπάρχει ακόμα σήμερα, ενώ στην πραγματικότητα ακόμα και αν υπάρχει, προετοιμάζεται για τα τελευταία του και κυρίως για την τελευταία που πράξη του δράματος, που όλοι ψυχανεμιζόμαστε πάνω-κάτω ψυχανεμιζόμαστε ποια θα είναι.
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ: Ορισμένα αναρτώμενα πολυμέσα από το διαδίκτυο στους ιστότοπους μας, όπως εικόνες & κυρίως video που αναρτούμε (με τη σχετική σημείωση της πηγής η οποία αναγράφεται πάνω και μέσα στην ίδια την προβολή τους), αναδημοσιεύονται θεωρώντας ότι είναι δημόσιας προβολής χρήσης και αναδημοσίευσης. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, καλλιτεχνών, μουσικών, τραγουδοποιών, συγκροτημάτων, δισκογραφικών εταιρειών, κινηματογραφιστών, φωτογράφων, η ιδιοκτητών καναλιών στα διαδικτυακά πολυμέσα, παρακαλούμε ενημερώστε μας για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολoγίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα άρθρων συνεργατών και αυτό δε μας δεσμεύει ως επιχείρηση. Για άρθρα και διαφημιστικό υλικό που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε καθώς το πρώτο απηχεί την προώθηση και προβολή των διαφημιζόμενων και το δεύτερο αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιονδήποτε τρόπο το ιστολόγιο και τις ιστοσελίδες μας.
Το portal istosch data &technologies lab χρησιμοποιεί μόνο πρωτογενή άρθρα των συντακτών και συνεργατών του. Κάνει αναδημοσιεύσεις μόνο από αυτούς και με την δική τους συναίνεση από τα δικά τους ηλεκτρονικά έντυπα και δίνει επίσης σε αυτούς το δικαίωμα της αναδημοσίευσης. Οποιοσδήποτε άλλος θέλει να αναδημοσιεύσει οτιδήποτε πρέπει να έχει την έγγραφη άδεια του portal, istosch data &technologies lab που εκπροσωπείται δια του αρχισυντάκτη του. Διαβάστε τους όρους παροχής και χρήσης του δικαιώματος η μη αναδημοσίευσης των κειμένων.
Ενισχύστε το portal “istosch data &technologies lab“
Στις δύσκολες εποχές, που το λαϊκό εισόδημα στενάζει και όλα τα οικονομικά αποθέματα εξαϋλώνονται κατά γεωμετρική πρόοδο, τα προς το ζειν μέσα από ένα ισχνό μισθό, δεν φτάνουν ούτε για “αέρα κοπανιστό”, και δεν μας οδηγούν στο “ευ ζειν”, άπαντα γίνονται δύσκολα για όλους.
Με ένα επερχόμενο σφόδρα εξοντωτικό φορολογικό νόμο, που αφανίζει τους αυτοαπασχολούμενους και μεγαλώνει την κερδοφορία των πολύ μεγάλων επιχειρήσεων, μετατρέποντας ουσιαστικά τη χώρα φορολογικό παράδεισο για τις πολυεθνικές, εμείς κρατάμε ζωντανό το όνειρο μας, σε ένα περιβάλλον που θέλει πολύ δύναμη και πολλές θυσίες για να επιβιώσεις.
Το Εναλλακτικό κι Ανεξάρτητο Κέντρο Τεχνολογίας - Διαδικτύου καθώς και το E - Funzine (portal) μας, συνεχίζουν να εργάζονται αδιάκοπα και με πάθος, βάζοντας ζητήματα πολιτισμού, τέχνης, ανθρωπιστικών, κοινωνικών επιστημών, αλλά και θετικών, καθώς και τεχνολογίας στο τελευταίο, με προτάσεις κι αναλύσεις που βοηθούν τον ελεύθερο μας χρόνο και να αναπτύξουμε μια άλλου είδους κοινωνική και κυρίως ταξική συνείδηση, που σήμερα βρίσκεται στο στόχαστρο.
Με πολύ κόπο και μεγάλη διάθεση προσφοράς, αλλά και με αίσθημα ευθύνης, ειδικά σε αυτή τη φάση, σε αυτές τις δυσμενείς οικονομικές συνθήκες, κάθε μικρή ενίσχυση για την παραπέρα συνέχεια του portal είναι πολύ σημαντική.
Σας ευχαριστούμε εκ των προτέρων για τη βοήθεια σας και σας ευχόμαστε καλές ηλεκτρονικές Περιηγήσεις, με μια υπόσχεση από μας, ότι κάνουμε το καλύτερο δυνατόν, πάνω και μέσα στα πλαίσια της εποχής.
