istoschWEBRADIO Εκπομπή 23η – Ηλεκτρικές Κολλεκτίβες 25/11/2022

Από τους Durutti Column στους Tuxedomoon και από την Jazz των The Lounge Lizards, στην Αυστραλία κι από εκεί στις νέες κυκλοφορίες, αρχής γενομένης της Bjork και των Pixies, στις οποίες έχουμε και 2 διαμάντια από την χώρα μας, σε τέσσερις συνθέσεις, από τον Τάσο Στάμου και τους Thee Holy Strangers, αφήνοντας για το τρίτο μέρος τα καλύτερα, που δυο από αυτά προέκυψαν λόγω δυο πολύ άσχημων γεγονότων, που αφορούσαν δυο σπουδαία πρόσωπα και θα ακούσετε τότε ένα μικρό ηχητικό ιστορικό για τον καθένα.

Περισσότερα

Ο Πάμπλο Μιλανές αναχώρησε, η Nueva Trova του, όμως είναι ακόμα εδώ

Επηρεασμένος και βαθιά εκστασιασμένος από το «feeling» (το οποίο ήταν και παραμένει, ένα μουσικό στυλ που ξεκίνησε στη Κούβα κάπου στη δεκαετία του 40), ένα στυλ στο οποίο κυριαρχούν κατά βάση τα αισθήματα τα οποία καθορίζουν, τόσο το ύφος, όσο και την ερμηνεία.
Δεν είναι τυχαίο, ότι το εν λόγω στυλ ετεροκαθορίσστηκε, εφόσον επηρεάστηκε από τα αντίστοιχα βορειοαμερικανικά αισθησιακά και ερωτικά τραγούδια της εποχής εκείνης και και της πρώιμης χωρίς ίχνος αυτοσχεδιασμού τζαζ.
Το «feeling» είχε ως βάση την κιθάρα, όπου οι χειριστές της, οι τροβαδούροι, την ανήγαγαν στο ίδιο επίπεδο με τις φωνητικές και τραγουδιστικές δυνατότητες.
Το συγκεκριμένο στυλ, πλάι στην πρωτογενή σημασία της φωνής καθώς και των φωνητικών ικανοτήτων των σπουδαίων ερμηνευτών, έδινε τη δυνατότητα στην κιθάρα και στις τεχνικές των εκάστοτε σολίστ, να αναχθούν και να συμπορευτούν, με τους τραγουδιστές, με σκοπό, το ύφος και το ηχόχρωμα, για να γίνουν πιο βατά και να βελτιώσουν την επικοινωνία με το κοινό τους.

Περισσότερα

Ποιος είπε οτι το punk δεν πεθαίνει

Μέσα σε δυο εβδομάδες το Punk υπέστη συντριπτικά κατάγματα, αν όχι ρήγματα στα θεμέλια του και απ’ ότι φαίνεται δύσκολα θα συνέλθει, θα ανακάμψει και σταθεί ξανά στα πόδια του, μιας και δυο κεφάλαια στην κυριολεξία της δομής του, αν όχι της υποδομής του, “αποδήμησαν εις Κύριον”, πράγμα που σημαίνει, ότι η τρίτη έκδοση και εκδοχή του, αυτή που ξεκίνησε το 1976, ως Punk-Rock v3, έκλεισε οριστικά και αμετάκλητα τον κύκλο της, η ακόμα κι αν δεν το έκανε αυτό, ξεκίνησε απαλλοτρίωση του, με σκοπό το γκρέμισμα της ίσως σπουδαιότερης πρότασης του ηλεκτρικού ήχου, όλων των εποχών.
Μετά τον αιφνίδιο θάνατο του D.H.Peligro των Dead Kennedy’s, ήρθε άλλο ένα χτύπημα στην καρδιά του ηλεκτρικού κτήνους, που μάλλον ήταν από εκείνα που αν δεν το σκοτώνουν, φροντίζουν να το οδηγήσουν στην απόσυρση, στην λήθη(γι αυτό βοηθάει και η απολιτίκ εποχή), στο μαρασμό και τέλος στην οριστική αδράνεια, επήλθε και ο θάνατος του τεράστιου Keith Levene, στα 65, έπειτα από μάχη με τον Καρκίνο.
Πόσο λοιπόν να αντέξει ακόμα αυτό το στυλ, του ηλεκτρικού ήχου, που μάλλον δεν είναι στυλ, αλλά ένα είδος ξεχωριστό και ξέχωρο πλέον από το Ροκ, αφού από μόνο του το Πανκ είναι μια κατηγορία, για το οποίο φρόντιζαν πάντα τα μέλη των σχημάτων που το υπηρετούσαν, καθώς και οι φίλοι, οπαδοί του και “ακόλουθοι” του.

Περισσότερα

Ένα σκαρί που δεν άντεξε στους κανόνες των Αγορών

Ο Άλεξ Καμιλέρι δεν είναι κάποιος χτεσινός σκηνοθέτης που εμφανίστηκε από πουθενά, παρά το γεγονός, ότι σκηνοθετικά η ταινία για την οποία θα μιλήσουμε, είναι η πρώτη του. Να σημειώσουμε εδώ πέρα ότι έχει ένα πολύ βαρύ και σπουδαίο βιογραφικό. Στο παλμαρέ του και στο port folio, του έχει εμπλακεί στον ένα η στον άλλο βαθμό, με τον ένα η τον άλλο τρόπο, με σπουδαίους, κυρίως νεότερης γενιάς δημιουργούς.
Τον Άλεξ Καμιλέρι εξάλλου, τον γνωρίζει σε μεγάλο βαθμό, η πλειοψηφία των σινεφίλ, από την πολύ σπουδαία δουλειά του, μέχρι σήμερα ως μοντέρ, κατά βάση σε ταινίες του σπουδαίου, αν και νέου στην ηλικία Ραμίν Μπαχρανί, αλλά και ως επίσης μοντέρ, σε ταινίες οι οποίες ανήκουν στην κατηγορία του ντοκιμαντέρ και έχουν έλθει από άλλους συναδέλφους του κινηματογραφιστές.
Αυτό το πηγαίο ταλέντο, το οποίο δεν έκρυψε ουδέποτε την αγάπη του και την προσήλωση του στον φίλο και τύποις δάσκαλο του, Ραμίν Μπαχρανί, στην πρώτη του απόπειρα, μια μυθοπλαστική ταινία μεγάλου μήκους, η οποία βασίζεται μάλλον σε διάσπαρτες πραγματικές ιστορίες και μάλιστα με έναν επαγγελματία ψαρά, που υποδύεται έναν άλλο, όχι μόνο θα αξιοποιήσει (καταθέτοντας) την πολύτιμη προγενέστερη εμπειρία του ως φέρελπις κινηματογραφιστής, με μεγάλη και σπουδαία προϋπηρεσία στην κινηματογραφική τέχνη, περνώντας το Ρουβίκωνα των δημιουργών και όχι των παραγωγών, πράγμα όχι και τόσο εύκολο.

Περισσότερα