H τηλεπερσόνα του πανκ δεν είναι πια εδώ

Πριν ξεκινήσουμε το παρακάτω άρθρο, θα θέλαμε να σημειώσουμε εδώ πέρα το εξής, ότι είχαμε την τύχη να γνωρίσουμε και να μελετήσουμε αυτή την ατελείωτη μπάντα(μια από τις σπουδαιότερες του ηλεκτρικού πειραματικού ήχου και συνολικά του τελευταίου), εκεί κάπου στα 16 μας και να μας ακολουθεί μέχρι τώρα, ωστόσο σήμερα (χτες ουσιαστικά μιας και η είδηση υπέπεσε στην αντίληψη μας στην μετάβαση της 28ης προς την 29η του Γενάρη, δηλαδή στο μεταίχμιο), όταν και μάθαμε ότι ο frontman της σήμερα απεβίωσε….
Οι Television, η πρώτη ουσιαστικά μπάντα του μεγάλου Tom Verlaine (του οποίου το πραγματικό όνομα ήταν Thomas Miller και γεννήθηκε στις 13 του Δεκέμβρη του 1949 στο Νιου Τζέρσεϊ), μαζί με τους MC5, Stooges, Fugs, Modern Lovers, Radio Birdman, Frank Zappa, Jimmy Hendrix, Syd Barrett, D. Bowie, Hawkwind, The Dogs, Death, The Punks, Velvet Underground, New York Dolls, Ramones, The Saints, Τhe Pink Fairies, The Hollywood Brats, Doctors of Madness, Cock Sparrer, Third World War, τους Αυστραλούς Radio Birdman και τους Crushed Butler, επανέφεραν στις ρίζες τους, και αναδημιούργησαν τον ηλεκτρικό ήχο σε πιο στέρεες βάσεις, ενώ στην πορεία έβαλαν ο καθένας στον αριθμητή που του αναλογεί, νεότερα στοιχεία που επηρέασαν τον νεότερο ηλεκτρικό ήχο που στον παρονομαστή του ήταν το πανκ.
Ουσιαστικά, δηλαδή όλοι μαζί οι παραπάνω πέταξαν στα σκουπίδια ολόκληρο το εμπορικό κλασσικό και έντεχνο-Ροκ(η προοδευτικό) της δεκαετίας του 1960 και του 1970 αντιστοίχως, που δεν είχαν τίποτα το ουσιαστικό πια να δώσουν , άρα από αυτή την άποψη η συμβολή του εκλιπόντα ήταν από πολύ μεγάλη, έως τεράστιας σημασίας ιστορικό συμβάν, που για τη μουσική βιομηχανία και κυρίως για την ανεξάρτητη ροκ σκηνή και το εναλλακτικό ροκ, ήταν στα όρια ιστορικού γεγονότος.
Ειδικά για μας, που η σχέση μας με το λεγόμενο κλασσικό ροκ, είναι από παγερά αδιάφορη, έως και εχθρική, μιας και η ιδιοσυγκρασία μας, αλλά και και η ιδεολογική μας προσέγγιση μάλλον λειτουργούσε αφαιρετικά από τα κλασσικά σχήματα τα οποία ήταν κατά κάποιο τρόπο στο απεχθή.

Περισσότερα

Τα Open Mall μας μάραναν

Αυτό ο open mall στα Νέα Καταστήματα και πιο συγκεκριμένα στην Πλατεία 1866, τι σκοπό θα είχε αυτή τη στιγμή, πέραν της ολοκλήρωσης ενός σχεδίου, που δεν ξέρουμε αν λειτουργήσει κι έτσι εν τέλει, πέρα από την επιχειρηματική δραστηριότητα, σε κάποιους επιχειρηματικούς ομίλους, οι οποίοι θα συνδιαχειρίζονται και θα γίνουν ο νταβατζής διαφόρων περιοχών “φιλέτα” για τους οδηγούς και τις δεξαμενές σκέψης της “σωστής πλευράς της ιστορίας”.
Τα πρώτα ρήγματα στην κλασσική και μέχρι σήμερα νεότερη ιστορία του μητροπολιτικού δήμου πλέον Χανίων, των 120.000 δημοτών το Χειμώνα και των κοντά 300.000 μαζί με τους επισκέπτες τις καλοκαιρινές περιόδους, τόσο από το εσωτερικό όσο και από το εξωτερικό, θα σημάνουν πολλά πράγματα που θα έχουν ως στόχο:
α) την τσέπη των κατοίκων με την υπέρογκη αύξηση των δημοτικών τελών και
β) την αρχιτεκτονική στρέβλωση της φυσιογνωμίας του ιστορικού κέντρου της πόλης, σε ένα άχρωμο, άοσμο και χωρίς προσωπικότητα νεότερο πρόσωπο που θα θυμίζει εν πολλοίς την αναβάθμιση, αποκατάσταση και ανάδειξη της Νέας Χώρας και της πισίνας του Ξενία, που ήταν κάτι λιγότερο από “άνθρακας ο θησαυρός”.

Περισσότερα

Τα υπέροχα τοπία των σιωπηλών χρωμάτων

Πέρασαν έντεκα Χρόνια από το Θάνατο του Μέγιστου Θεόδωρου Αγγελόπουλου και μας φαίνεται σαν χτες. Έβρεχε καταρρακτωδώς και καθόμασταν στο εσωτερικό του παλιού μας αυτοκινήτου ενός xsara του 1998 και κλαίγαμε πάνω στο τιμόνι, λες και έφυγε ένας δικός μας άνθρωπος με λυγμούς και με ένα γιατί τώρα;;;
Η αλήθεια ήταν ότι έφυγε ένας δικός μας άνθρωπος, από αυτούς που πήγε τις σκέψεις, τους συλλογισμούς, τους προβληματισμούς και τους πόθους της καλύτερης ποιότητας αυτής της χώρας από μια άλλη γενιά ως χαμένη ευκαιρία, για να την πάει σε ένα άλλο επίπεδο και σε μια βαθιά μελαγχολία που ήταν γκρίζα όπως τα τοπία του, επειδή κόλλησε στα λασπόνερα και στους βάλτους της σωστής πλευράς της ιστορίας.
Που θα μπορούσε να είναι καλύτερη σε όλα τα επίπεδα, αλλά κατάληξε να είναι χώρος και μια αποικία σε ενδιάμεση εξαρτημένη θέση που πουλάει το τομάρι της με όρους αρχαιολατρείας, αλλά πλέον είναι μια ξεχασμένη και χωρίς καμία προοπτική. Είναι ένας χώρος που άγεται και φέρεται στις ορέξεις των βιαστών της, μια περιοχή που μοιάζει με ένα σώμα που είναι διαρκώς στην εντατική περιμένοντας το επόμενο ανέλπιστο αδιέξοδο.
Αυτά κατέγραφε ο μεγάλος Τεό και γι αυτό το λόγο δεν είναι κοντά μας εδώ και έντεκα χρόνια, ο Τεό που λείπει και θα λείπει για πολλά χρόνια, ο στοχαστής, ο ποιητής, ο αναλυτής της εικόνας, μέσα από τις ιστορικές του πινελιές και μέσα από τις τριλογίες του.
Αυτές που μέσα από το Σεφερικό τους τοπίο, το γκρίζο και ταυτόχρονα αμυδρά χρωματιστό, αποθέωσε την Ελλάδα που αγαπήσαμε, την Ελλάδα που αποτυπώθηκε στο αντάρτικο τραγούδι, “στα άρματα”, με τον στίχο “Θέλουμε ελεύθερη εμείς πατρίδα και πανανθρώπινη τη λευτεριά”.
Πέρασαν 11 χρόνια και μοιάζει σα να ήταν μόλις πριν λίγο, ούτε καν χτες, 11 χρόνια χωρίς τον Τεό, όμως τότε ήταν μια άλλη χώρα που την προετοίμαζαν για χώρο και ο Τεό προειδοποιούσε με τη μηχανή του, τραβώντας σιωπηλά τα πάθη της, σαν άλλος στωικός Φιλόσοφος.

Περισσότερα

O δωρικός ήρωας της φτωχολογιάς λύγισε

Σήμερα έφυγε ένα τίμιο παιδί του λαού, από αυτά που μαγεύεσαι όταν τα έχεις δει από κοντά.
Το 1993 καθόμασταν την κονσόλα του ήχου, ως ηχολήπτες, όταν ο Νίκος Ξανθόπουλος έδινε συνέντευξη σε μια εκπομπή, τον ήχο επιμελούμασταν τότε και ήταν η πρώτη φορά που κάναμε τόσα λάθη, όσα ποτέ άλλοτε πριν.
Ο λόγος ήταν ο Νίκος Ξανθόπουλος, που δεν διέφερε από την υποκριτική του τέχνη, που πάντα στέκονταν πλάι στα βάσανα και στις αγωνίες του λαού, ήταν ο ίδιος που έκανε χιλιάδες ανθρώπους της εργατικής τάξης και της φτωχολογιάς να ρίχνουν κουβάδες δάκρυα, από την αγνότητα που πηγάζει μέσα από αυτόν και μόνο μέσα από αυτόν, γιατί ερμήνευε ακριβώς αυτή την αγνότητα, τον πόνο και την καταφρόνια.
Ο μεγάλος Νίκος Ξανθόπουλος ήταν αυτό, σάρκα από τη σάρκα του βασανισμένου, του ξενιτεμένου, του εργάτη, του φτωχού πλην τίμιου και βαθιά ηθικού ανθρώπου.
Αυτόν είδαμε και ήταν το ίδιο ακριβώς πρόσωπο που οι ταινίες που πρωταγωνιστούσε, αποτύπωναν.
Τόσο σπουδαία μορφή ήταν, γι αυτό τον είχαν ονομάσει και παιδί του λαού και ο λαός μπορεί να είναι μια δυνατότητα όπως έλεγε και ο Ένγκελς, να είναι ικανή για το καλύτερο και για το χειρότερο, αλλά όταν αποκτήσει συνείδηση της τάξης του, που σπάνια τη χάνει, αποκτά και συνείδηση των πράξεων του και μόνο αυτός μπορεί να αλλάξει την ιστορία.
Καλό ταξίδι Νίκο Ξανθόπουλε, ήσουν πολύ σπουδαίος γιατί αποτύπωνες στην κινηματογραφική τέχνη τους καημούς, την ποιότητα της φτωχολογιάς, το φιλότιμο της και πάνω από όλα την εντιμότητα και την καλοσύνη της και το αποτύπωνες γιατί ήσουν σάρκα από τη σάρκα της!!!

Περισσότερα

Οι 31 σπουδαιότεροι δίσκοι του 2022

Το 2022 έφυγε αφήνοντας πολύ σπουδαία δισκογραφημένα αποτυπώματα στο χώρο του ανεξάρτητου, εναλλακτικού, ατονικού και πειραματικού ηλετρικού και ελευθεριάζοντος ήχου, τόσο πολλά και τόσο καλά και ποιοτικά ηχογραφημένα πράγματα, από αυτά που χρόνια είχαμε να δούμε δεκαετίες, όχι μόνο από τα παλαιότερα σχήματα, αλλά και από νεότερα, καθώς και από δικά μας σχήματα και ειδικά αυτές του Τάσου Στάμου και των Thee Holy Strangers στο LP Diary of the Shadow που κοσμούν την πρώτη δεκάδα του καλύτερου και ποιοτικότερου αποτυπώματος του 2022.
Ότι ακριβώς δείτε εδώ πέρα, θα προσδιοριστεί πολύ σύντομα στο 24ο podcasting των Ηλεκτρικών Κολλεκτίβων.

Περισσότερα