Ο Δυϊσμός της Καρτεσιανής μεταφυσικής
Το να βάζεις τον Καρτέσιο(Ρενέ Ντεκάρτ), στο ίδιο κάδρο με τον Μπαρούχ Σπινόζα(που δεν άνηκε στους εγκυκλοπαιδιστές) γιατί και οι δύο ήταν “ορθολογιστές”, δεν είναι ένα μόνο λάθος, είναι στο τετράγωνο.
Δεν θα αναλύσουμε εδώ πέρα τις τεράστιες μεταξύ τους διαφορές, οι οποίες είναι ασύμβατες μιας και ο Καρτέσιος αντικειμενικά κατέληγε στον μεταφυσικό εμπειριοκριτικισμό, πολεμώντας την μεταφυσική.
Πέραν του γεγονότος, ότι χωρίς τη διαλεκτική, δεν είχε καμία “τύχη” στα αποτελέσματα του, άνοιξε το δρόμο στον Τζορτζ Μπέρκλεϊ και στην σχολή του “Υποκειμενικού Ιδεαλισμού”, όπου ο τελευταίος εκπροσωπούσε.
Παρότι προσπάθησε και κατόρθωσε να απεγκλωβίσει τη φιλοσοφία από τον σχολαστικισμό, να αποκαταστήσει την εμπιστοσύνη στις νοητικές δυνάμεις του ανθρώπου και να απελευθερώσει το ανθρώπινο πνεύμα από την αυθεντία του παρελθόντος, κατέληγε στον ίδιο παρονομαστή, στον εμπειρισμό, που είναι μια ακόμα πλευρά του “Υποκειμενικού Ιδεαλισμού”.
Ωστόσο όλα αυτά έχουν μια βάση που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια, στο ανακάτεμα του Υλισμού, με τον Ιδεαλισμό, που στη γλώσσα της φιλοσοφίας, ονομάζεται Δυϊσμός και φυσικά, παίρνει κατεύθυνση προς τη Μεταφυσική αμφίπλευρα, και ως αντί-διαλεκτική και μετά τα Φυσικά, κατά τον Σταγειρίτη, τον γνωστό Αριστοτέλη, που μαζί με τον επίσης μεταφυσικό Πλάτωνα έχουν αγιοποιηθεί και από τα Χριστιανικά Ιερατία.
