Συντάκτης: istosch

Αυτή η τεράστια πρόσκληση – πρόκληση – περιπέτεια με βάση ότι σαν σήμερα έφυγε ο τεράστιος Κώστας Βάρναλης, διορθώθηκε πάνω από δέκα φορές(είναι κάτι που δεν το έχουμε ματαξανακάνει πριν καν δημοσιευθεί και μας πήρε πάνω από τέσσερις ώρες για να το γράψουμε, ειλικρινά πρώτη φορά στα χρονικά μας συμβαίνει,) που πρακτικά σημαίνει ότι όλο και κάτι ξεχνούσαμε – προσπερνούσαμε από το έργο του. Δεν ήταν καθόλου έυκολο να γράψουμε γι αυτόν τον γίγαντα πέντε αράδες που να μην είναι βιογραφικής φύσης, αλλά να είναι ουσιαστικές πάνω στο επίσης τεράστιο έργο του και πιστέψτε μας, με όλο το δέος που μας διακατέχει και διατρέχει για τον εν λόγω, απορρέει μέσα από αυτό το απέραντο έργο του. Είναι πάρα πολύ εύκολο στην προσπάθειας μας όπως πάμε να σηκώσουμε ένα τέτοιο έργο (όπως το φωτεινό σέλας της πύρινης γραφής του), να λικνίσουμε και να διαλύσουμε συθέμελα κάτω από το βάρος των πλατιών μηνυμάτων αυτού του αληθινού, υπέροχου, μοναδικού και βαθύτατου του λόγου. Αλήθεια τι να πρώτο-γράψεις για το Βάρναλη, εκτός του ότι αυτός τα έγραψε όλα(όχι σχεδόν όλα, αλλά όλα), μην αφήνοντας κανένα περιθώριο για να τον μνημονεύσεις, ο ποιητής δεν ήθελε τέτοια πράγματα, δεν ήταν κάποιος νάρκισσος που επιζητούσε τα εύσημα, ο ποιητής αγαπούσε με όλο του το είναι τους φτωχούς ανθρώπους που έδιναν το χέρι τους σε όσους δεν άντεχαν άλλο τη μπόχα του βούρκου της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Λάτρης του Βλαδίμηρου Μαγιακόφσκι και της σοβιετικής πρωτοπορίας, υπήρξε κι αυτός φουτουριστής ποιητής, εξάλλου μέσα από τους γρίφους των προηγούμενων, αυτών που μας είχαν επηρεάσει αναδύεται το ταλέντο και η αξία του νεότερου ποιητή. Θαυμαστής του Πάπλο Νερούδα, πατριώτης με διεθνιστικό ορίζοντα δεν άφησε την πένα του να ξεπεράσει τον εμφύλιο στο Ελ Σαλβαδόρ, που μας τον θυμίζει ως ένα μακρινό όνειρο ο μεγάλος Άλκης Αλκαίος. Για μας πολύ μεγαλύτερος από πολλούς μεγάλους παλαιότερους και μάλιστα βραβευμένους ποιητές και μακρυά από τον επιβλαβή τοπικιστικό ρομαντισμό ορισμένων εξ αυτών, έδινε αυτό που επιζητούσε η εποχή του, αναβάθμιζε το ανθρωποειδές σε άνθρωπο και κάθε φορά που τον ακούς, εξετάζεις όλο και νεότερα πράγματα.

Το “ΗPAKΛEION” πρώην «WARWICKSHIRE» και το δίδυμο του αδελφάκι “ΧΑΝΙΑ” πρώην “LEICESTERSHIRE”, άνηκαν στην Bibbye Lines και πριν κλείσουν εικοσαετία από την ναυπήγηση τους πέρασαν στην εφοπλιστική Εταιρεία Ατμόπλοιων και συμφερόντων Τυπάλδου το 1964, αρχές 1965. ήταν ένα από τα πρώτα πλοία της ακτοπλοϊας που μετασκευάστηκαν σε ΕΓ/ΟΓ, με το πρώτο να αντικαθιστά στη γραμμή των Χανιών το “Σοφοκλης Βενιζέλος”, (να σημειώσουμε εδώ πέρα ότι το πρώτο ΕΓ/ΟΓ ήταν το “Φαιστός” του Ευθυμιάδη). Και τα δυο δίδυμα του Τυπάλδου ναυπηγήθηκαν στα σκωτσέζικα ναυπηγεία “Fairfield Shipbuilding & Engineering Co”. Για να μπορέσει να επιτευχθεί η γρήγορη αντικατάσταση του “Σοφοκλής Βενιζέλος”, οι μετασκευές στο ¨Ηράκλειον” έγιναν πολύ γρήγορα και στο πόδι, με πάμπολλα σημάδια μετασκευαστικής αστοχίας. Η αιτία δεν ήταν, ότι τότε δεν υπήρχαν οι διεθνείς προδιαγραφές στις μετασκευαστικές εργασίες που θα μετέτρεπαν το πλοίο σε ΕΓ/ΟΓ, αλλά κυρίως της μεγάλης αναμονής στην παράδοση και μετασκευή του Πλοίου “Χανιά”(που προορίζονταν αποκλειστικά για τη γραμμή του Ηρακλείου), λόγω της βιασύνης να μπει γρήγορα στις γραμμές Χανίων και Ηρακλείου, μέχρι την άφιξη του “Χανιά”, αλλά και για άλλο ένα λόγο, τον ανταγωνισμό με τον Ευθυμιάδη που ήδη εκτελούσε με το “πλοίο γέφυρα” αποκλειστικά τη γραμμή Χανιών-Πειραιά δηλαδή το “Φαιστός”, με το οποίο το “Ηράκλειον” συγκρούστηκε στον Πειραιά, αφήνοντας του ένα ρήγμα που ποτέ δεν έκλεισε και αποτέλεσε την “αχίλλειον πτέρνα” του ¨Ηράκλειον”. Το τελευταίο δεν επισκευάστηκε ποτέ και στον αναγκαίο χρόνο και αφού συνεχώς έπαιρνε κλίση στο λιμάνι της Σούδας και του Ηρακλείου, είτε κατά την αποβίβαση, είτε κατά την επιβίβαση των επιβαινόντων. Ετούτα ήταν τα σημάδια και τα οποία προήλθαν από την ανταγωνιστικότητα και την ανάγκη ποιος θα έπαιρνε το “φιλέτο” της Κρήτης. Να σημειώσουμε εδώ πέρα πως πολλά έχουν γραφτεί για το πως έγινε το ατύχημα και το χρονοδιάγραμμα του νηολογίου του πριν φτάσει στη περιοχή Φακλονέρα του Μυρτώου Πελάγους. Γι αυτό δε θα μιλήσουμε τώρα, παρά μόνο περιφραστικά και περιληπτικά. Ένα ρήγμα στο σκάφος που δεν διορθώθηκε στα ναυπηγεία της χώρας, ήταν αρκετό να για να μπάσει τόνους νερού και να βυθιστεί στην πιο δύσκολη ναυτικά περιοχή της χώρας μια μέρα σαν και σήμερα(ξημερώματα αυτής) το 1966 όπου έπνεαν άνεμοι στα εφτά μποφόρ, όχι πολύ δυνατοί, ωστόσο αρκετοί για να βυθίσει στο πένθος ένας ολόκληρος νομός, ίσως και ένα ολόκληρο νησί, μιας και χάθηκαν ανθρώπινες ζωές και από άλλους νομούς.