Ανάμεσα στο Μύθο και την Ιστορία

Σε προγενέστερο άρθρο μας, που αφορούσε τη διάκριση ανάμεσα στην ιστορία και την πάραιστορία, είχαμε αναπτύξει μία σειρά από επιστημονικές καταδείξεις, αλλά και κριτήρια, πάνω σε αυτή τη διάκριση, η οποία είναι καθοριστικής σημασίας, για την κατανόηση της αντικειμενικότητας της ιστορικής εξέλιξης, μακριά από υποκειμενικούς σχετικισμούς και άλλου είδους χειραγωγήσεις, από κύκλους που κάνουν τα πάντα για να την υιοθετήσουν και να την φέρουν στα μέτρα τους, με όρους μετανεωτεριστικής συνθηματολογίας και με όρους αντιδιαλεκτικού πραγματισμού, εξυπηρετώντας συμφέροντα και όχι την επιστημονική σκοπιά.
Το πώς εντοπίζουμε και πώς εστιάζουμε δηλαδή, σε αυτή τη διαφοροποίηση της ιστορίας από την παράιστορία και ποια είναι τα κριτήρια και τα ποιοτικά χαρακτηριστικά ανάμεσα σε αυτά τα δύο μέρη, τα είδαμε το άρθρο εκείνο, με τον τίτλο “Ανάμεσα σε Ιστορία και Παραϊστορία”.
Για να μην και επαναλαμβάνουμε πράγματα που έχουμε γράψει και ξαναπεί στο παρελθόν, θα βάλουμε το link πάνω στο ίδιο το κείμενο που τώρα διαβάζετε ή πάνω στο σύνδεσμο ελληνιστί.

Πρόλογος:

Στο σημερινό άρθρο μας, θα αναδείξουμε τις αγεφύρωτες πλευρές της ιστορίας με το μύθο, όπως αυτός χειραγωγείται και παρουσιάζεται μέσα από ορισμένους κύκλους. Στο πως δηλαδή αυτοί, προσπαθούν να τον αξιοποιήσουν, αλλά και πως ένα ορισμένο βαθμό, αυτά τα λίγα αλλά καθοριστικά μονοπάτια και διασυνδέσεις στη μεταξύ τους σχέση, να τα διαστρεβλώσουν και να τα φέρουν στα μέτρα τους. Τα οποία μονοπάτια και οι οποίες διασυνδέσεις, όμως αποτελούν μια “λιλιπούτεια” και μόνο πλευρά της ιστορίας, η οποία όμως είναι τόσο συμβολική, όσο και απειροελάχιστη και γιατί δεν πρέπει να χρησιμοποιείται εκ του ασφαλούς, αλλά και αφειδώς από τους διάφορους κύκλους, οι οποίοι την χειραγωγούν, την εκμεταλλεύονται και την καταδείχνουν με παρά-αποδεικτικά μέσα τύπου Λε-Μπον στην καλύτερη περίπτωση και στη χειρότερη με όρους Γκέμπελς.
Με περισσότερο-η λιγότερο δυνατούς τρόπους, όταν ζορίσουν τα πράγματα, ακολουθούν την ίδια περίπου ρότα, με όρους παρασοφιστικής και μεταμοντέρνου, καθώς επίσης και με άλλους πρόσθετους παράγοντες και διάφορες πρόσθετες κατηγορίες, βάζοντας επιστημονικοφανή χαρακτηριστικά,(όπως το βούτυρο στο ψωμί, στο πρωινό γεύμα), όπως ο ολοκληρωτισμός της Χάνα Άρεντ, αλλά δεν μας λένε, ποια είναι η ταξική του διαμόρφωση και ποια τάξη κυριαρχεί έναντι των άλλων.
Φυσικά τίποτα δεν πραγματοποιείται τυχαία, διαστρέφουν το τυχαίο, ως προς την αναγκαιότητα και τη μορφή, πάντα ως προς το περιεχόμενο, για να κρύψουν και ταυτόχρονα να περάσουν όσο το δυνατόν γίνεται απαρατήρητα το ταξικό περιεχόμενο, το οποίο μπήκε και παρείσδυσε τεχνηέντως και απ΄ τα πάνω, στην προφορική λαϊκή παράδοση αλλά και στους συμβολισμούς της (που μπορεί να λειτουργούσε σα χαλασμένο τηλέφωνο, αλλά μεταφορικά μια χαρά συμπεράσματα μπορεί να αποδώσει), από μια δράκα από λόγιους, που αυτοί με την σειρά τους και την ποιότητα της κατ΄ επιταγήν γραφής τους, επεδίωκαν την διαιώνιση της ταξικής πλευράς της μυθολογίας, μακριά από τις όποιες πιθανές αφετηρίες της, ως πάγια ιστορική πηγή πλέον, “από και ως που” συμπληρώνουμε εμείς και με τι είδους εργαλεία;
Πριν ξεκινήσουμε πρέπει να κάνουμε μια επί πλέον επεξήγηση, ότι ο Μύθος σε αντιδιαστολή με το Παραμύθι, είναι η εξής, ο Μύθος έχει κάποια αδιευκρίνιστη, αλλά έχει χρονολογική σήμανση, ακόμα και στο περίπου, το Παραμύθι από μόνο του αυτοπροσδιορίζεται από τα αποδυτήρια, με το “μια φορά κι έναν καιρό”, ωστόσο κοινός παρονομαστής και των δύο είναι ο συμβολισμός και το μήνυμα που θέλει να περάσει. Φυσικά υπάρχει άλλη μια ειδοποιός διαφορά, αυτή της όποιας χρονικής αντανάκλασης ενός συμβάντος, στο Μύθο είναι έστω και διαστρεβλωμένα μάλλον πραγματοποιημένο(το πως ήταν δεν θα το μάθουμε ποτέ, ως αιτία και αιτιατό), το Παραμύθι είναι μεταφορικό σενάριο της πανέμορφης και πολύ διδακτικής λαϊκής παράδοσης.
Στη σημερινή μας μελέτη, θα ξεκινήσουμε με το προτελευταίο, την χειραγώγηση του Μύθου και μετά θα δούμε αυτόν καθαυτόν, διότι στην ανθρώπινη ιστορία, ειδικά στην λαϊκή, δεν υπήρχαν πάντα τα γραπτά ντοκουμέντα τα οποία κατέδειχαν, το τι συνέβαινε σε μία ιστορική στιγμή, η περίοδο, ως ιστορικό γεγονός, καταγεγραμμένο, σε κάποιο ντοκουμέντο που να είχε σημασιολογική ιστορική αξία. Αλλά η συγγραφή κάποιων σποραδικών συμβάντων, που πραγματοποιούνται κατ΄ επιταγήν από την εξουσία της εποχής, επίσης κάθε συγκρητισμός του χθες με το σήμερα, είναι εκτός παιδιάς, καθότι οι κοινωνίες σε κάθε εποχή, μπορούν να συγκριθούν με την ηθική της εποχής τους και με της περιοχής τους, όχι με το εκάστοτε από άποψη μελέτης παρόν, γιατί αντικειμενικά, καμία σημερινή εποχή, ουδέποτε ήταν όμοια, με την εκάστοτε σημερινή.

Η ανάγνωση των Μύθων και η Χειραγώγηση τους

Στην Ιστορία δεν υπάρχει Παρθενογένεση, ούτε στην Μυθολογία φυσικά, η οποία είναι το εφαλτήριο ελατήριο των θρησκειών, από κάπου ξεκίνησαν κάποια ιστορικά συμβάντα και όχι γεγονότα, συμβάντα τα οποία, κατά ένα περίεργο τρόπο θεωρούνται αξιωματικά και de-facto(σ.σ , όχι de-jure), κι εδώ είναι το περίεργο, για τους σημερινούς -ειδικά στο δυτικό κόσμο μελετητές-, συμβάντα που ουδείς γνωρίζει την αφετηρία τους, μιας και όλα είναι δάνεια και αντί-δάνεια, ακόμα και στη γλώσσα και στις μυθολογικές αναπαραστάσεις, από την πρώιμη εποχή του Τοτεμισμού, στην Ασία, Βόρεια Αμερική, Μεσόγειο και Αφρική, όσο και του Ανιμισμού.
Η “φιλότιμες” προσπάθειες που πραγματοποιούνταν ακόμα και στην ιστορική μελέτη, με όρους Αρχαιολογικής Σκαπάνης, όπως αυτή του Σέρ Άρθουρ Τζον Έβανς, κάνοντας την Κνωσσό και ολόκληρο τον Μινωικό Πολιτισμό, φολκλόρ και απεικόνιση του φαντασιακού του, ουδέ μια σχέση έχουν με την πραγματικότητα, σε άλλο επίπεδο ήταν η συνεισφορά του, αλλά αυτό είναι για άλλο κείμενο.
Αυτό που καθορίζει την ανάγνωση της των όποιων ντοκουμέντων, με όρους του σήμερα, που Αντικειμενικά, υπήρξαν, όπως η αιγυπτιακή ιερογλυφική γραφή, η κρητική ιερογλυφική γραφή και τα κινεζικά ιδεογράμματα, τα οποία συνεχίζουν να υπάρχουν σχεδόν σε ολόκληρη την Ανατολική Ασία ακόμα και σήμερα.
Τα τελευταία, μαζί με τα Κορεάτικα και τα Γιαπωνέζικα, αλλά και τις διάφορες διαλέκτους αυτών, που βρίσκονται πέριξ της Νότιο Ανατολικής Ασίας, όχι απλά συνεχίζουν να υπάρχουν, απρόσκοπτα, αδιατάρακτα και ανεμπόδιστα, αλλά είναι και τα περισσότερα, πλέον διαδεδομένα από την αλφαβητική γραφή, της Ευρώπης της Αμερικής και χωρών της Αφρικής και της Ασίας.
Παράλληλα με αυτές, υπήρξαν, αλλά έχουν χαθεί κάποιες συλλαβικές γραφές, οι οποίες απεικονίζουν συλλαβές, δηλαδή συνδυασμούς συμφώνων και φωνηέντων, όπως η Γραμμική Α’ και η Γραμμική Β’, που όποιος πει ότι ανακάλυψε την γραφή τους, μόνο ιδεογραφικά το έχει καταφέρει και με όρους του σήμερα και κατ΄ επέκτασιν, καθόλου αντικειμενικά.
Οι αλφαβητικές γραφές απεικονίζουν μεμονωμένους φθόγγους, είτε μόνο σύμφωνα, όπως το φοινικικό αλφάβητο, η γωνιώδης εβραϊκή γραφή και η αραβική γραφή, είτε σύμφωνα και φωνήεντα, όπως το ελληνικό, λατινικό και κυριλλικό αλφάβητο.
Η Προτεσταντική ηθική αλλά και η ηθική της Καθολικής Εκκλησίας, κυρίως μετά την αντιμεταρρύθμιση(όταν απέκτησε επιστημονική προσέγγιση), δεν είναι θεολογική, αλλά ιδεολογική, αλλά και εντελώς ιδεογραφική, δηλαδή καθόλου ιστορική, για ένα μόνο λόγο. Δεν μιλάει μόνο για την εξ αποκαλύψεως, αλήθεια της άνωθεν εξουσίας, αλλά και για την τωρινή, χρησιμοποιώντας την άνωθεν, αυτή του υπερπέραν, ως στοιχείο τιμωρίας και τρομοκρατίας σε όποιον δεν ακολουθεί την πεπατημένη συντεταγμένα ως ποίμνιο τον ποιμένα και μάλιστα με το γράμμα του νόμου, ενός νόμου που εξυπηρετεί αυτόν και το σινάφι του, την ατομική ιδιοκτησία και φυσικά τον καταμερισμό της εργασίας, του όποιου Κράτους κ.ο.κ,
Μόνο έτσι και για να μπορέσει να οργανωθεί η ταξική κοινωνία, με αρχές πειθούς και φόβου, στο όνομα της “αγάπης”, που όμως τιμωρεί όσους δεν ακολουθούν τους νόμους κατά γράμμα, η τον ποιμένα της φυλής και τους αυλικούς του, εδώ φυσικά, εντάσσεται και η λεγόμενη “προδοσία”. Αυτοί που τους ακολουθούν κατά το πνεύμα, παραμένουν οι μακάριοι, που θα κριθούν με όρους Κόλασης του Δάντη, αφού είναι η τα απολωλότα Πρόβατα, η τα μαύρα.
Αυτό δεν το εφηύρε ο Χριστιανισμός, η το Ισλάμ, προϋπήρξε και φρόντισαν γι αυτό, οι συντάκτες των προφορικών μύθων, όχι με την συμβολική τους σημασία ασφαλώς και όχι μόνο στα εξ αποκαλύψεως ζητήματα. Έκαναν σχεδόν το ίδιο πράγμα σταθερά και μάλιστα απροκάλυπτα, ερμήνευαν με τους κώδικες της δικής τους ηθικής – της τότε τρέχουσας ηθικής – η της τότε τρέχουσας κοινωνικής συνείδησης, και με τα ελλιπή εργαλεία τα οποία κατείχαν – στην ανάγνωση και την ηθική – των ιερογλυφικών η και συλλαβικών ντοκουμέντων, αλλά στην πραγματικότητα και στην πραγματολογική ανάγνωση. Εκεί δε, έκαναν μια τρύπα στο νερό, στη σημειολογική κέρδιζαν το εκάστοτε ποίμνιο με τις στρεβλώσεις του “φόβου”, γι αυτό και κυνηγήθηκαν, όλοι όσοι αμφισβητούσαν την κυρίαρχη παρά-ανάγνωση, ως Αιρετικοί.
Αν υποθέσουμε ότι αυτά που καταγράφονται δεκάδες χρόνια μετά την υποτιθέμενη λαϊκή προφορική παράδοση, ως ντοκουμέντα κάτι το οποίο δεν το γνωρίζουμε βεβαίως. Αντικειμενικά, ούτε η Γραμμική Α, αλλά ούτε και Γραμμική Β μπορούν να ερμηνευθούν με υποθέσεις – που αντικειμενικά – ουδέ μία σχέση έχουν με τις δύο παραπάνω και πολύ περισσότερο με την κοινωνική και ηθική συνείδηση και ηθική της εποχής που αναφέρονται.
Ο καθένας τις ερμηνεύει όπως θέλει να τις κατανοεί και με βάση το όποιο σήμερα, η τις δικές του προσεγγίσεις, προσανατολισμούς περγαμηνές και προκαταλήψεις, όχι όμως με βάση την εποχή τους, ούτε γιατί γράφτηκαν, ούτε τι λένε, ούτε ποια ήταν τα ελατήρια της αποτυπωμένης γραφής, ούτε ποιες ήταν οι κοινωνικές συνθήκες, ούτε αν ήταν δάνεια, η αντιδάνεια, δεν μιλάμε για την προφορική παράδοση, εκεί τα πράγματα, είναι ακόμα περισσότερο σύνθετα, ωστόσο οι Γερμανοί Ιστορικοί, μας λένε για τα Ινδοευρωπαϊκά Φύλα, τα οποία προφανώς και δια της ιστορικής μελέτης, της Αρχαιολογικής σκαπάνης, όχι μόνο δεν υφίστανται, αλλά πλέον υπάρχει και αμφισβήτηση αν υπάρχει και Ινδοευρωπαϊκή Γλώσσα, που αυτό έως τώρα, μάλλον δεν έχει καταρριφθεί.
Όχι μόνο γιατί δεν γνωρίζει ουδείς τα εργαλεία της ανάγνωσης, αλλά κυρίως διότι, δεν έχει και τα εργαλεία της τότε κοινωνικής ηθικής, τόσο απλά, αλλά ακόμα κι αν τα έχει είναι παντελώς ανεπαρκή.
Κατά τα άλλα η εκάστοτε αποκρυπτογράφηση με όρους Άλαν Τούρινγκ(πατέρα της θεωρίας υπολογισμού και προπάτορας της τεχνητής νοημοσύνης, για την αποκρυπτογράφηση, δεν μπορεί να ληφθεί καθόλου στα σοβαρά, όπως το εμπράγματο ταξίδι στο χρόνο), κάτι που παρατηρούμε ακόμα και σήμερα, στο σήμερα με όρους της τεχνοκρατικής θεωρίας των Βέμπλεν Θορσταιν, όπως κάποιος τεχνοκράτης ακαδημαϊκός καθηγητής, χώρισε τα σημερινά “ανταγωνιστικά” συστήματα, σε “δημοκρατικά” και “αυταρχικά” και μάλιστα μεροληπτικά, εδώ γελάνε και οι πέτρες.
Στην πραγματικότητα, είναι ένα ακόμα εγχείρημα μακριά από την εποχή του, άρα εκτός αντικειμενικής πραγματικότητας και εκτός πραγματικής γνωστικής αξίας, εφόσον δεν είναι σε θέση να γνωρίζουν την κοινωνική και ανθρωπογεωγραφική ηθική, η ακόμα κι αν τις γνωρίζουν – κάποιες από αυτές – τις ερμηνεύουν όπως ακριβώς θέλουν, το ίδιο είχε πραγματοποιήσει ο Πεισίστρατος, όταν συγκέντρωσε μια σειρά λόγιους, από σχεδόν όλες τις πόλεις-κράτη της σημερινής Ελλάδας, για τα Ομηρικά Έπη, που μέχρι τότε διαδίδονταν με μεγάλες αποκλίσεις, από την κατά τόπους προφορική λαϊκή παράδοση, η οποία δεν είναι καθόλου ανάξια λόγου.
Όλες οι εντός εισαγωγικών – πολλών εισαγωγικών, συμπληρώνουμε εμείς – μελέτες, είναι με βάση αυτό που οι εκάστοτε σημερινοί μεταγενέστεροι έχουν δημιουργήσει, η σχηματίσει, η μετασχηματίσει, ως το βέλτιστο ηθικό ιστορικό κανόνα, στην κοινωνική συνείδηση, η στο μυαλό μας, που λέει και ο σοφός λαός, με συγκριτικές διαθέσεις, εκφάνσεις, χαρακτηρισμούς κι αλληλουχίες, που δεν προσιδιάζουν, ούτε στο ελάχιστο, όχι το ιστορικό γεγονός – το οποίο σχεδόν αν όχι παντελώς αγνοείται – αλλά και το ιστορικό συμβάν, που δεν καθορίζει την ιστορία, διότι είναι ιδεογραφικό κριτήριο.
Οι μεταγενέστεροι της μεταρρύθμισης και της αντιμεταρρύθμισης, οι οποίοι ακόμα και σήμερα(δηλαδή οι σημερινοί), συνεχίζουν να φαγώνονται διαρκώς σαν τα σκυλιά για το ποιος είναι περισσότερο ηθικός, η περισσότερο γνήσιος του άλλου σε σχέση με την μη αποδεδειγμένη σημασία του θρησκευτικού μύθου, προσπαθούν να μυήσουν την ιστορία σε ντοκουμέντα, που είναι κατά φαντασίαν, ή κατά θεολογική-ιδεολογική και ιδιογραφική προσέγγιση.

Οι γενάρχες και τα ποίμνια τους

Ο καπιταλισμός, είναι γνωστό, ήδη από την εποχή του μεγάλου αστού Κοινωνιολόγου Max Weber, ότι ως ιδεολογικό του εργαλείο και προσανατολισμό, για τη διοίκηση του κράτους, είχε δύο διαφορετικές γραμμές πλεύσης και δύο ετερόκλητους διαφορετικούς άξονες. Η πρώτη γραμμή πλεύσης ήταν η Προτεσταντική ηθική, που σε μεγάλο βαθμό δένει με τις 10 εντολές της παλαιάς διαθήκης δηλαδή τον Ιουδαϊσμό με τον Χριστιανισμό, ο δεύτερος άξονας ήταν ο Αριστοτελικός αξιακός κώδικας και η λογική του, που είναι η λογική ολόκληρου του δυτικού κόσμου, ο μεταφυσικός ντετερμινισμός, δηλαδή, ο υποκειμενικός ορθολογισμός, που αποθέωσε και ο Αγγλο- Ιρλανδός φιλόσοφος, μαθηματικός και επίσκοπος της Αγγλικανικής εκκλησίας Τζορτζ Μπέρκλεϊ, αρκεί να υπάρχει ικανό ποσοστό κέρδους.
Η Θρησκεία και η Μυθολογία, ήταν ανέκαθεν υπηρέτης της ατομικής ιδιοκτησίας και του κράτους, διότι ήταν ανέκαθεν, ο μηχανισμός εκείνος που δημιουργούσε ρήγματα στην σκέψη, με τη λυδία λίθο του σκοταδισμού, τον μεταθανάτιο φόβο, μιλάμε για τρομοκρατία κανονική.
Η Παλαιά Διαθήκη είναι προφορική μυθολογία των Εβραίων, [άμεσων απογόνων των Χαλδαίων(των δημιουργών της Αρχαίας Βαβυλώνας, των οποίων γενάρχης ήταν ο Αρφαξαδ, ένας εκ των πέντε υιών του Σημ), που σκοτώθηκαν με του Ασσύριους(πρώτα τους ξαδέλφια, έπειτα απορροφήθηκαν από αυτούς) και κυρίως των Αβρααμικών, που έγραψαν μεταγενέστεροι, των προπατόρων της και η οποία εμποτίζεται στη βασική λειτουργία του κράτους, άρα κατ επέκταση και των ιστορικών επιστημών, χωρίς να υπάρχει η παραμικρή ιστορική καταγραφή για το όποιο γεγονός αναφέρονται. Στο πως μια δράκα Τσοπαναραίων θα δημιουργήσει ακολούθους στην κατά φαντασίαν αιματολογική συγγένεια, για να οικοδομηθεί η λεγόμενη “γη της επαγγελίας”.
Η Δεύτερη γραμμή πλεύσης την εμποτίζει στην Αριστοτελική ηθική, αλλά και στο πείραμα το οποίο προκύπτει μέσα από αυτήν. Να σημειώσουμε εδώ πέρα ότι η Αριστοτελική ηθική είναι το κέλυφος της συστράτευσης του υλισμού με τον ιδεαλισμό και στη φιλοσοφία αυτό είναι ο λεγόμενος δυϊσμός(έτσι ονομάζεται η εν λόγω σχολής σκέψης).
Αυτό το μείγμα οργάνωσης του κράτους, με τις τεράστιες αντιθέσεις του, απορρέει από τη λειτουργία της κλασικής Αθήνας του 5ου αιώνα προ Χριστού και ενδίδει στο παρελθόν από τις σύγχρονες εκδοχές της εποχής του, αλλά και με άλλα μείγματα διαφόρων θεωρητικών σχολών και εργαλείων, τι σχέση μπορεί να έχει με αόριστες προφορικές πρακτικές που πραγματοποιήθηκαν 1000, 1500, η 2000 χρόνια πίσω από την περίοδο γραφής του Μύθου, είναι αντικειμενικά άστοχο και τα μόνα αποδεικτικά είναι τα διαδοχικά στο χώρο και στο χρόνο εμβόλιμα στοιχεία,.
Όλα αυτό μείγμα και τα υπομείγματα, αν τα βάλει κάνεις και τα οριοθετήσει στη θέση της ανάγνωσης της ιστορίας χωρίς το ιστορικό επιστημονικό υποκείμενο, καθώς και την μεθοδολογία αποκάλυψης του, αλλά με αυτό του μύθου, μάλλον δημιουργεί μία τερατογένεση, κατά την οποία ολόκληρος ο δυτικός πολιτισμός πάτησε και πέρασε δια της Μαχαίρας στο υποκείμενο κάθε λαού που ήθελε να τον κατακλέψει.
Και εδώ θα παραθέσουμε ένα παράδειγμα, αν υποθέσουμε ότι μπορεί να συμβεί ένα καταστροφολογικό γεγονός, για το οποίο διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους, οι προεκτάσεις των Προτεσταντών Ευαγγελιστές, Ιεχωβάδες, Μορμόνοι κλπ αστείοι, για το 2001 και το μοναδικό ντοκουμέντο που θα απέμενε, θα ήταν η ταινία του Μεγάλου Στάνλεϊ Κιούμπρικ “”2001 Η Οδύσσεια του Διαστήματος” του 1968 και όχι οι δίδυμοι Πύργοι, φανταστείτε για τι είδους παραχάραξη της ιστορίας θα έχει πραγματοποιηθεί, σε τι βάθος, αλλά και σε τι κλίμακα θα ήταν αυτή.
Στην ίδια λογική με τις φιλοσοφικές επιστήμες πατούσαν και οι ιστορικές επιστήμες σε ολόκληρο τον δυτικό κόσμο, ουδεμία σχέση είχαν με την επιστημονική θεώρηση και προσέγγιση, αλλά με μία πλευρά της, η οποία οριοθετείται αμφίπλευρα, τόσο στα όρια επιστημονικών εργαλείων όπως η στατιστική για παράδειγμα, όσο και ο κλαυσίγελως της αποθέωσης τον μυθευμάτων τα οποία στην ανθρώπινη ιστορία ήταν δάνεια και αντιδάνεια της μιας φυλής στην άλλη, ή της μιας λαότητας έναντι της άλλης.
Όπως έχουμε ξαναπεί και ξαναγράψει στο παρελθόν το μεταμοντέρνο, ο υποκειμενικός βολονταρισμός, ο υποκειμενικός αμοραλισμός, αλλά και σε ένα ορισμένο βαθμό ο πραγματισμός μαζί με τη διαισθητική αντίληψη του εμπειριοκριτικισμού, αποτελούν τις ρίζες του προβλήματος σε ολόκληρη τη σύγχρονη επιστημονική σκέψη, του λεγόμενου δυτικού κόσμου.
Όχι όμως σε όλη την επιστημονική σκέψη, και όχι φυσικά σε ολόκληρο το σύγχρονο κόσμο, παρά μόνο στο δυτικό, σε αυτόν που βασιλεύει ο υποκειμενικός βολονταρισμός, ο υποκειμενικός και αντικειμενικός αμοραλισμός, το μεταμοντέρνο, ο πραγματισμός και φυσικά ο ορθολογισμός τόσο του Αριστοτέλη, τόσο του Μπέρκλεϊ, όσο και του Καρτέσιου.
Όλο αυτό το πολυπλόκαμο, πολύπλοκο, πολυδαίδαλο και μεταφυσικό μείγμα φιλοσοφικών θεωριών, σε συνδυασμό με το πώς βλέπουν οι δυτικοί ηγήτορες, οικονομικοί παράγοντες και επιστήμονες, μέσα από το πρίσμα του ικανού ποσοστού κέρδους και την αστικοδημοκρατική ηθική, που μάλλον βρίσκεται σε οπισθοχώρηση, δίνοντας το χέρι στην αστική , δημιουργεί όλες εκείνες τις συνθήκες και τα αδιέξοδα στην κατανόηση του ιστορικού προτσές, όχι μέσα από τα ιστορικά εργαλεία, ντοκουμέντα, τα αίτια(τα οποία ενίοτε δεν είναι και αδιάσειστα αλλά όμως είναι σταθερά) και προκύπτουν μέσα από τα ιστορικά γεγονότα και όχι τα ιστορικά συμβάντα, που οι λάτρεις του μυθολογικού και της παραϊστορίας, λατρεύουν σε σημείο βλακείας.
Εκεί που ιστορία είναι προφορική και έρχεται από τα βάθη των αιώνων, σε κάποιες περιπτώσεις και δύο έως και τριών χιλιετιών, στην εποχή του λεγόμενου συστήματος της πρόωρης δουλοκτησίας, πριν καν διαμορφωθούν οι πόλεις-κράτη αλλά ακόμα και όταν διαμορφώθηκαν, λαότητες και μεγάλες ομάδες ανθρώπων πηγαινοερχόμενοι από τα βάθη Ασίας στη Μεσόγειο.
Σύμφωνα με τις προφορικά καταγεγραμμένες παραδόσεις, αυτό συνέβη πάμπολλες φορές και σε πολλές περιπτώσεις με κατεύθυνση το βορρά, κυρίως τον Καύκασο, σπανιότερα στην κεντρική Ευρώπη και σπανιότατα, στο λίκνο των γερμανικών λαών που είναι η Σκανδιναβία, οι χώρες της Βαλτικής και ο χώρος ανταγωνισμού με τα Σλαβικά Φύλα, όπου αλληλομισούνται θανάσιμα από τότε, αλλά αυτό δεν αφορά την ανθρωπότητα, ούτε καν την Ευρώπη, διότι δεν είναι λίκνο κανενός άλλου, όσο επιτηδευμένα κι αν θέλουν να το προπαγανδίσουν, με ένα επιστημονικοφανή τρόπο του μανάβη της γειτονιάς.
Όσον αφορά την καταγεγραμμένη ιστορική αποτύπωση, δεν έχουμε απτές κι αντικειμενικές ενδείξεις, ούτε καν αποδείξεις από ντοκουμέντα, δε γνωρίζει ουδείς, αν πρόκειται για γεγονότα, η αν είναι συμβάντα και αν είναι κάτι από τα παραπάνω, τελικά τι σχετίζεται, η τι συσχετίζεται και με τι ακριβώς, αφού όλα είναι συγκεχυμένα και διασκορπισμένα στον άνεμο της πραγματικής ιστορίας που αγνοείται.

Ομηρικά Έπη

Αντικειμενικά με βάση την μυθιστορία, όπως την διατείνουν διάφοροι τηλεοπτικοί (παρά-“ιστορικοί”)- (παρά-“ιστοριοδίφες”), ενώ γνωρίζουν, ότι δεν μπορούν να έχουν κάποια απτά και καταγεγραμμένα ντοκουμέντα, που ακόμα και όταν οριοθετήθηκαν και σχεδιάστηκαν, όπως για παράδειγμα τα Ομηρικά Έπη, υποτίθεται από τον Τύραννο Πεισίστρατο και τους απογόνους του, ότι πριν από αυτή την πολύ πλούσια συγκέντρωση υλικού γεμάτο από αντιφάσεις και αντιθέσεις. Αυτή η συσσώρευση υλικού, που μετασχηματίστηκαν στη “Ιλιάδα” και στην “Οδύσσεια”, δεν ήταν κάτι άλλο, πέρα από μια πανσπερμία προφορικών παραδόσεων, όπου σε πολλές περιπτώσεις, ήταν τόσο αντιφατικές μεταξύ τους, που ακόμα και ο μέσος όρος μεταφοράς τους, ήταν εμβριθής, ασαφής και ακατανόητος, ωστόσο για “λυθεί” το θέμα, μάλλον τους απέδωσαν το επίθετο των γρίφων, με απίστευτη ευκολία και παρά τις φανερές και εμβόλιμες επιδιορθώσεις, που προέκυψαν δια της Αττικής Διαλέκτου και οι οποίες τεχνικά είναι θαυμάσιες, αν σκεφτεί το γεγονός κάποιος, ότι η προφορική μεταφορά τους ήταν στην Αιολική, όσο και στην πολύ κοντινή στην Αττική Διάλεκτο την Ιωνική.
Δεν γνωρίζουμε καν, αν το όνομα που δόθηκε στον Όμηρο είναι συμβολικό, πραγματικό, αν έζησε όπως λέει ο Μύθος κάπου στο 10ο, η στον 9ο Αιώνα π. Χ., η, αν τελικά υπαγόρευε και τι, η ακόμα κι αν το πρόσωπο για το οποίο έχουν τόσα γραφτεί, ισχύουν, αν γεννήθηκε στη Χίο, η στην σημερινή Σμύρνη, η αν πέθανε και θάφτηκε, η αποτεφρώθηκε στην Χίο.
Δεν γνωρίζουμε καν αν τελικά αυτό που μεταγενέστεροι μελετητές έγραψαν γι αυτόν. Όλα είναι στον Αέρα για αυτό, το επίσης Μυθικό πρόσωπο, του οποίου ο υποτιθέμενος βίος, ήταν να πραγματοποιεί περιοδείες απαγγέλλοντας τα έργα του στις ελληνικές πόλεις – κράτη. Δεν γνωρίζουμε αν τελικά απέκτησε τη μεγάλη φήμη με τον τρόπο αυτό, η αν έχασε σε ένα διαγωνισμό με τον Ησίοδο στην πόλη – κράτος της τότε Χαλκίδας, όπου εικάζεται εν πολλοίς, ότι δεν πήρε το 1ο βραβείο, η ότι του στοίχισε, επειδή αντ΄ αυτού προτιμήθηκε ο Ησίοδος ως ποιητής, για το γεγονός του ότι εξυμνούσε την ειρήνη.
Σε αντίθεση με τον βίο του, η τόσο μεγάλη συγκέντρωση ανθρώπων(για το διαδεδομένο προφορικά έργο του, είναι επίσης μια αντίφαση, αλλά με αντιφάσεις και αντιθέσεις πραγματοποιείται η Ιστορική εξέλιξη), κυρίως λόγιων και ραψωδών, που μαζεύτηκαν κατόπιν πρόσκλησης από τον τύραννο Πεισίστρατο, από όλες τις πόλεις- κράτη της Ελλάδας και αν τα κείμενα αυτά, που είχαν αποτυπώσει ακόμα και κάποιοι ιστορικοί της εποχής τους, ήταν απλά και μόνο ένα παζλ διάσπαρτων ψηφίδων – μυθευμάτων από την προφορική παράδοση, η κάποια ιστορικά καταγεγραμμένα συμβάντα από τις διάφορες περιοδείες του μύλος η υπόθεση, για πολλά κιλά υποθέσεις στη σφαίρα της Αστυνομικής λογοτεχνίας. Τίποτα δεν είναι δεδομένο, εφόσον δεν υπήρχαν ως προγενέστερα ντοκουμέντα, ωστόσο το γεγονός, ότι οι εικασίες μετατράπηκαν σε δύο από τα μεγαλύτερα επικά ποιήματα όλων των εποχών, την Ιλιάδα και την Οδύσσεια, είναι ένας παγκόσμιος άθλος
Εν αγνοία του, αν υπήρξε ως φυσικό πρόσωπο, δεν θα φαντάζονταν ουδέποτε, ότι με τον τρόπο αυτό, μία μυθολογική σπουδή, η οποία παραμένει μυθολογική ακριβώς για αυτούς τους λόγους, δηλαδή δεν έχουμε καμία, μα καμία ιστορική πηγή, πέραν μιας μικρής πήλινης επιγραφής, αυτής της Π15632, που φέρει εγχάρακτους τους πρώτους 13 στίχους της ραψωδίας ξ της Οδύσσειας (αλλά κι αυτό είναι ένα μεμονωμένο ιστορικό ντοκουμέντο χωρίς προηγούμενη, η μεταγενέστερη συνέχεια και η οποία ήρθε στο φως από την αρχαιολογική σκαπάνη το 2017, αμφιβόλου ιστορικής αξίας, μιας και με βάση τον Άνθρακα 14, δεν έχει ακόμα αποσαφηνιστεί η χρονολογική της σφραγίδα – αποτύπωμα, άρα μάλλον κι εδώ και φαινομενικά πάντα, άνθρακας ο θησαυρός.
Ακόμα και αυτή, η υποτιθέμενη πρώτη επίσημη καταγραφή των ομηρικών επών, φαίνεται ότι έγινε στην Αθήνα κατά παραγγελία, τον 6ο αιώνα π.X., την εποχή που εξουσίαζε την πόλη ο τύραννος Πεισίστρατος, ή και οι γιοί του Ίππαρχος και Ιππίας, με σκοπό οι ραψωδοί, να τα απαγγέλλουν στη γιορτή των Παναθηναίων, γιατί ακόμα κι αυτές οι Ιστορικές αναφορές είναι κάπως συγκεχυμένες, μιας και τόσο ο Θουκυδίδης, όσο και ο πατέρας της Ιστορίας ο Ηρόδοτος, ακόμα και ο Διόδωρος Σικελιώτης, ήταν μεταγενέστεροι, μιας και αντικειμενικά ιστορικά ντοκουμέντα δεν υφίστανται ούτε για δείγμα, άρα όλα είναι στο πεδίο των υποθέσεων, και μόνο ο σεβασμός στους Ηρόδοτο και Θουκυδίδη δίνει ένα ελαφρυντικό άλλοθι για όλα τα παραπάνω, δηλαδή με τι ελατήρια και αν τελικά η συγγραφή των Ομηρικών Επών, πραγματοποιήθηκε με βάση όλα τα παραπάνω.
Η πρώτη συστηματική εργασία για την οριστική αποκατάσταση των Ομηρικών Επών – έργων, έγινε από Αλεξανδρινούς φιλολόγους του 3ου-2ου π. Χ. αιώνα, όπως ο Ζηνόδοτος ο Εφέσιος και ο Αρίσταρχος ο Σαμόθραξ. Έκτοτε, τα ομηρικά κείμενα σώθηκαν σε πολλούς κώδικες, από περγαμηνή ή χαρτί, του 10ου ή 11ου αιώνα και μετά….
Την ανεπαρκή συγκέντρωση ντοκουμέντων, που θα στοιχειοθετούν σαν ιστορικά γεγονότα, αλλά την επαρκέστατη συσσώρευση συμβάντων, όπου το ένα ήταν συγκοινωνούν δοχείο με το άλλο και ταυτόχρονα αντιφατικό, έφερε ένα αποτέλεσμα, μέσα από ένα συνονθύλευμα πληροφοριών, να ανακατασκευάζεται η προφορική λαϊκή παράδοση. Πως τελικά, χτίζονται οι μύθοι, οι οποίοι θα μπορούσαν να συσχετίζονται, να αλληλεπιδρούν, και να αλληλοεπηρεάζονται, από τις περιοχές που αναφέραμε στην παραπάνω παράγραφο, με αποτέλεσμα, ο μύθος να μην μπορεί να έχει μια κάποια ιστορική πηγή και τεκμηρίωση(η οποία τίθεται διαρκώς σε αμφισβήτηση, η ακόμη-ακόμη, να αποτελεί μέρος μιας ομάδας λαϊκών παραδόσεων, εικασιών και προφορικών διαβιβάσεων, πού στη μεταξύ τους σχέση να έχουν πάρα πολλά κενά, ενώ την ίδια ώρα να αποτελούν ένα λογοτεχνικό θαύμα.
Η πραγματική επιστημονική σκέψη, δεν αναιρεί τη μυθολογία, αλλά δεν την τοποθετεί στο βάθρο, ούτε την καταδείχνει ως αντικειμενική πηγή, καθότι δεν είναι επ’ ουδενί, την βάζει στο προσκήνιο τις σκέψης της, και της ανάλυσης της, ως μύθο και μόνο ως τέτοιο χωρίς να την αποθεώνει, η να την διαγράφει, ωστόσο δεν μπορεί να την παίρνει κάποιος σύγχρονος ιστορικός, στα σοβαρά και ως θέσφατο ιστορικό γεγονός ένα σύνολο από υποθέσεις, αλλά ως ένα υποτιθέμενο ιστορικό συμβάν, που οι πτυχές του κι αν είναι μύλος, μέσα στις μυλόπετρες της πραγματικής Ιστορίας.

Η Μυθολογία ένα συμβολικό εργαλείο με ταξικό πρόσημο

Η μυθολογία είναι μέρος της συμβολικής αντανάκλασης του πρώτου εκμεταλλευτικού συστήματος της ανθρώπινης ιστορίας, η της μετατροπής του από τα πρώτα κοινοτικά συστήματα μέσα σε μια ιστορική διεργασία που κράτησε χιλιάδες χρόνια, και που σε μεγάλο βαθμό κατέγραφε, αυτό που ονομάζουμε την εμφάνιση του καταμερισμού της εργασίας, καθώς και του προϊόντος της που ήταν η ιδιοποίηση του αποθέματος, στο πέρασμα τους από τα πρώτα “αταξικού” και απόλυτα “αθεΙστικού” τύπου πρώιμα ανθρώπινα κοινωνικά στάδια, στα πρώτα εκμεταλλευτικά συστήματα, όπου μαζί με τον καταμερισμό και τον προσπορισμό του αποθέματος εμφανίστηκαν τόσο οι Θεοί, όσο και οι Δαίμονες.
Δεν είναι τυχαίο, ότι η μυθολογία και σε κάθε μυθολογία κάθε εθνολογικού υποκειμένου, ειδικά αυτών που έρχονται από την Μέση Ανατολή και κυρίως με όριο την Πέρσο-Μηδική Αυτοκρατορία, καταδείχνουν τόσο οι μονοθεϊστικές όσο και οι πολυθεϊστικές, θρησκείες την αλληλεπίδραση ανάμεσα στο λεγόμενο καλό και κακό, αλλά και στο μεταξύ τους, πολιτισμικό δάνειο και αντί-δάνειο.
Αυτό το δίπολο, με κάποιες άλλες προσθήκες αποθέωσαν τα σπαγγέτι γουέστερν και η κορύφωση τους, που ήταν “ο καλός ο κακός και ο άσχημος”, αλλά και η επιτομή της προτεσταντικής ηθικής, μαζί με την ατομική ευθύνη και διάφορα άλλα “κουλά”, που λέμε και στην αργκό, όπως “ο νόμος πρέπει να εφαρμόζεται, κατά το γράμμα του και όχι κατά το πνεύμα του”, “ο εχθρός του εχθρού μου, φίλος μου”,”το μια φορά κλέφτης-ψεύτης” κοκ, πάντα αυτό θα είσαι, κι εσύ και οι απόγονοι σου για γενεές δεκατέσσερις..
Όλος αυτός ο μηχανισμός, υπηρετεί τον καπιταλισμό σήμερα, παλαιότερα, άλλα εκμεταλλευτικά συστήματα, όπως στην Αριστοκρατική Φεουδαρχία, για την οποία το Βατικανό είχε τον πρώτο λόγο και ρόλο.
Φυσικά όλα τα παραπάνω δείχνουν και την εμμονικότητα που έχουν τα Γερμανικά με τα Σλαβικά φύλα, όπου το απύθμενο μεταξύ τους μίσος, που ακόμα και στις μέρες μας εκδηλώνεται, άσβεστα, είναι προϊόν ταξικής σύγκρουσης που αναπτύσσεται εντός και εκτός των λαοτήτων, για την διαχείριση όλο και μεγαλύτερου ποσοστού γης που αποφέρει ακόμα περισσότερα έσοδα. Το θέμα φυσικά και όπως καταλαβαίνει, κάθε έντιμος μελετητής, δεν έχει καμία σχέση με την λεγόμενη κατά Χάντινγκτον θεωρία της “Σύγκρουσης των πολιτισμών”, όπου ο εν λόγω διατείνονταν ότι θα είναι η ρίζα όλων των επόμενων συγκρούσεων, στο εν λόγω βιβλίο του 1996

Δάνεια & αντιδάνεια

Όλη αυτή η μυθολογία, αποτυπώνεται κυρίως στις θρησκείες των Σημιτικών φυλών, αλλά για παράδειγμα, η πλεονασματικά απώτατη εκδοχή της, ήταν η Παλαιά διαθήκη, για τους Ιουδαίους, δηλαδή για τους Εβραίους(Απογόνους του Αρφαξάδ, ενός εκ των πέντε παιδιών του Σημ, όπου άμεσοι απόγονοι του σύμφωνα με την σημιτική μυθολογία, είναι οι Σαλά, ο γιος του Εβέρ, ο εγγονός του, Φάλεκ, ο δισέγγονος του Ραγαύ, ο τρισέγγονος του Σερούχ, ο τετρασέγγονος του, Ναχώρ, ο πεντάκις-εγγονός του Θάρα, ο εξάκις-εγγονός του, ήταν πατέρας όλων των Εβραίων ο Αβραάμ δηλαδή και τέλος ο Πατριάρχης τους ο Ισαάκ), αποτελεί την λυδία λίθο και τον συνδετικό κρίκο ανάμεσα στο κρατικό μηχανισμό, την μυθιστορία – μυθοπλσία του και τις ερμηνείες του, αλλά που δεν επιβεβαιώνονται καθόλου όμως επιστημονικά, δηλαδή ιστορικά. Εδώ πέρα ο Κρατικός – δηλαδή ο Θρησκευτικός και ιδεολογικός – μηχανισμός που πάει να στηθεί από μία ομάδα, ένα ιερατείο, το οποίο πλέον είναι κατακερματισμένο, από μια δράκα περιφερόμενων τσοπαναραίων υπό την ηγεσία του Αβραάμ, οι οποίοι αναζητούν τη γη της επαγγελίας, για να φτιάξει ακριβώς Κράτος και για να επιβάλει δια της βίας και της καταστολής τον ταξικό καταμερισμό της εργασίας, που στη μέση ανατολή όπου ήταν η μοναδική περιοχή του πλανήτη, όπου υπήρχαν ζώα που μπορούσαν να εξημερωθούν, όπως τα αρνιά, τα κατσίκια, οι αγελάδες, τα χοιρινά, οι κότες κλπ, ήταν και πιο προσδόκιμο, εφικτό, αν όχι εύκολο δηλαδή. Μαζί με τον ταξικό καταμερισμό, γεννήθηκαν και οι “αιματολογικού τύπου” φυλετικές διαφοροποιήσεις των Σημιτικών Φύλων από τους “συνεχιστές τους”, αλλά και όχι μόνο αυτών, καθότι όλος ο κόσμος είναι ένα κατασκεύασμα και μια επινόηση του Νώε και της Παλαιάς Διαθήκης.
Δεν είναι τυχαίο, ότι ο Αγγλοσαξωνικός Ρατσισμός, που δημιούργημα του ήταν ο ναζισμός, είχε ως γενάρχη τον κατά τη μυθολογία της Βίβλου σύμφωνα με τον (Ιεζεκιήλ 38,39), ότι είναι άμεσοι απόγονοι της γης του Μαγώγ, έχοντας αποσαφηνίσει κατά γράμμα τον Ιουδαίο “ιστορικό” του 1ου αιώνα μ.Χ. Φλάβιο Ιώσηπο, που ταυτίζει τους Μαγώγ με τους Σκύθες και τους Σκύθες κατά 1/4 προγόνους των Γότθων, ωστόσο οι Σκύθες δεν ήταν μόνο Γότθοι και αυτό θα το δούμε και παρακάτω.
Σύμφωνα με τη μετάφραση του Ιεζεκιήλ, η προγονική γη των Γερμανικών Φύλων, τοποθετείται μεταξύ της Καππαδοκίας και της Μηδίας, σχετίζεται με τον Μαγώγ(ένα από τα οκτώ παιδιά του δεύτερο αδελφού του Σημ, Ιαφέθ, που που ήταν και ο γεννάρχης όλων των Ευρωπαίων, πλην των Σλάβων κι αυτός, ήταν ένας από τους λόγους, που ο φανατικός Αυστριακός Καθολικός και πρώην ζωγράφος, το υπέρ κτήνος, ο Χίτλερ δλδ, τους θεωρούσε υπανθρώπους.
Σύμφωνα με το ιστορικό Ιορδάνη τον Αλανό (551 μ.Χ), κατά τρόπο μάλλον μυθολογικό – θεολογικό, αναφέρει τον Μαγώγ ως πρόγονο των Γότθων, όπως επίσης ο Γιοχάννες Μάγκνουμ (16ος αιώνας μ.χ.) αναφέρει χαρακτηρισιτκά, ότι ο Μαγώγ μετανάστευσε στην Σκανδιναβία τον 88ο χρόνο μετά τον κατακλυσμό που ο παππούς του, ο Νώε τους έσωσε, αυτός απέκτησε μια πεντάδα από γιούς, τους: Σουέννο, Γκεδάρ, Ούμπο, Θωρ και Γερμάν, πως συνδέονται τελικά οι μυθολογίες, έχει ενδιαφέρον και σε αυτό σημαντικό ρόλο, έχει πέξει το μετακινηθέν κουτσομπολιό της εποχής από περιοχή σε περιοχή, από καιρούς, είς καιρούν και από στόμα σε στόμα, με αποτέλεσμα, να βρίσκουν πάντα φως στο τούνελ, οι διάφοροι σαλτιμπάγκοι που μόνο κατά φαντασία, είναι ιστορικοί και να δίνουν δικαιώματα σε κάτι απίθανες φυσιογνωμίες της Ιστορίας, όπως βασίλισσα Χριστίνα της Σουηδίαςμ η οποία περιγράφει στο γενεαλογικό της δέντρο ότι κατάγεται απευθείας από τον Μαγώγ.
Αν συμπεριλάβουμε το γεγονός, ότι άλλοι Γερμανοί ιστορικοί θεωρούν και τον Ασσούρ γενάρχη τους, ο μύλος εμπλέκει πολλά μείγματα που στο τέλος καταλήγουν στον Απόλλωνα, στην αδελφή του Άρτεμις, στην “γκόμενα” και αδελφή του Αφροδίτη, καθώς και στον γενάρχη των Ελλήνων κατά τους Ιουδαίους τον πατέρα του Μαγώγ, Ιάφεθ(Ιάπετο)

Τόσο σε γενικές, όσο και σε ειδκές γραμμές, αυτό που αποτυπώνεται επίσης σε ολόκληρη τη Μεσόγειο, από την Θεογονία του Ησιόδου, με τον πόλεμο ανάμεσα στους Θεούς στους Τιτάνες και στους Γίγαντες, που κι αυτοί ήταν προγενέστεροι Θεοί με τοπική, η πιο γενική χωρική εμβέλεια, όπως ήταν ο Κρόνος και ο αδελφός του Ιαπετός, του οποίου γιος του, ήταν ο Προμηθέας, πρώτος εξάδελφος του Διός, αδελφός του Τιτάνας Άτλαντα, του Τιτάνα Επιμηθέα και του Τιτάνα Μενοίτιου, αλλά και πατέρας των πρώτων Προελληνικών Φύλων, όπως ο Δευκαλίωνας, αλλά κυρίως ο γιος του Έλλην.
Φυσικά τίποτα από τα αμέσως παραπάνω δεν αποδείχνονται επιστημονικά, μιας και είναι συσσώρευση και μεταφορά προφορικών ιστοριών, οι οποίες γεννήθηκαν από την πρώιμη λαϊκή παράδοση, ξεκίνησαν αλλιώς, διαστρεβλώθηκαν, αποκτώντας στην πορεία μια πανσπερμία διαφορετικών αποχρώσεων, αλλά αντικειμενικές πηγές δεν υπάρχουν πουθενά, δηλαδή αποτελούν ένα υποσύνολο και υπό κλάδο του ιστορικού συμβάντος, το οποίο δεν μπορεί να αποδειχθεί και είναι μέρος της παραϊστορίας, όχι όμως της ιστορίας, όπου μέρος της πρώτης, αλλά και της δεύτερης, αλλά σε πολύ μικρότερο βαθμό είναι ο “μύθος”.
Στην πραγματικότητα, αυτό που έχει σημασία είναι, το ποιος δηλαδή θα είναι ο οικονομικός ηγέτης, το Ιερατείο και πώς ακριβώς θα συνδέεται με το οικογενειακό δίκαιο της εποχής. Αντικειμενικά, δεν είναι τυχαίο ότι η Παλαιά διαθήκη επηρεάστηκε από δύο βασικές πλευρές, αλλά και από πολύ μικρότερες στην πορεία.
Ο Ακενατόν, ήταν ο πρώτος μονοθεϊστής προς δυσμάς, καθώς και ολόκληρος ο δυτικός πολιτισμός που τρόπον τινά επηρεάστηκε από αυτόν, αφού οι μονοθεϊστικές Θρησκείες του εν λόγω κόσμου είχαν εφαλτήριο σε μεγάλο βαθμό αυτόν, ο οποίος επηρέασε τον Ιουδαϊσμό του Αβραάμ τον Χριστιανισμό που είναι παιδί του και τον Μουσουλμανισμό που είναι εγγόνι του. Φυσικά δεν ήταν μόνο ο Ακενατόν που επηρέασε τις δυτικές μονοθεϊστικές θρησκείες που ταίριαζαν γάντι με τα κοινωνικά σχήματα της γεωργικής επανάστασης και της επερχόμενης στην Ευρώπη τουλάχιστον Φεουδαρχίας, αλλά κι ο Ζωροαστρισμός (κυρίως αυτός, θα λέγαμε), εξ Ανατολών, όπου ο Αχούρα Μάζντα έπαιζε το ρόλο του Θεού και ο Αριμάν το ρόλο, του, κατά την Παλαιά διαθήκη έκπτωτου Άγγελου, δίχως όμως να είναι απαραίτητα, ο Αιώνιος Αντίπαλος.

Η Σημειολογία των Κατακλυσμών στη Μυθολογία

Φυσικά η μία μονοθεϊστική θρησκεία σε σχέση με την άλλη, έχουν και επιμέρους διαφορές, που έχουν να κάνουν με την ανισομετρία που σιγά-σιγά προκύπτει στην εγκαθίδρυση των πρώτων πόλεων-κρατών, μετέπειτα των αυτοκρατοριών και ούτω καθεξής.
Για να δούμε σε βάθος μερικά πράγματα και να κατανοήσουμε πώς η μυθολογία διασυνδέεται ανάμεσα σε κοντινούς γεωγραφικά λαούς, με πιθανά στοιχεία κάποιας αλήθειας – στα οποία δεν ξέρουμε ποια είναι – για αυτό και τα τοποθετούμε στη μυθολογία, χωρίς επίσης να γνωρίζουμε αν είναι δάνεια και αντιδάνεια του ενός στον άλλον, ούτε όπως για παράδειγμα κατά τους σύγχρονους ιστορικούς το συγκριτικό τεστ ανάμεσα στο Δευκαλίωνα, όπως μας τον περιέγραψε στη θεογονία ο Ησίοδος και στον κατακλυσμό του Νώε που θεωρείται ο γενάρχης όλων των σημιτικών φυλών.
Η γεωγραφική τοποθεσία της Σωτηρίας του και της Σωτηρίας όλων των έμβιων όντων που είχε μαζέψει στην κιβωτό του, ουσιαστικά αγκυρώθηκε στο όρος Αραράτ, μερικά χιλιόμετρα από το Ερεβάν της σημερινής Αρμενίας.
Το όρος Αραράτ όπως γνωρίζουμε όλοι μας, είναι μία από τις πιο ψηλές κορφές στον κόσμο έχει 5135 m ύψος και έχει και ένα μικρό αδερφάκι, παρόμοιο, το Μικρό Αραράτ, βρίσκεται δηλαδή στον Καύκασο στην περιοχή της Αρμενίας και είναι μονίμως σκεπασμένο με χιόνια τουλάχιστον στην κορυφή του.
Εκεί ακριβώς καρφώθηκε η κιβωτός του Νώε και έσωσε τα ζώα και τους ανθρώπους, ο γενάρχης όλων των σημιτικών φυλών και πατέρας του Σημ, ο οποίος είναι ο γενάρχης των πέντε γόνων, που προέκυψαν ως πατέρες των λεγόμενων σημιτικών φίλων από το όνομα του γενάρχη τους.
Οι Ελαμ, Ασσουρ, Αρφαξαδ, Λουδ και Αράμ,τους πέντε δηλαδή γενάρχες όλων των σημιτικών φυλών.
Η ιστορική καταγραφή λέει ότι ήταν μέρος της Μέσης Ανατολής και της βόρειας Αφρικής και της ανατολικής Αφρικής, εκεί περίπου εκτείνονταν οι δραστηριότητές τους, το ότι ήρθαν από το βορρά από το όρος Αραράτ μπερδεύει τα πράγματα και τα μπερδεύει η μυθολογία, ωστόσο είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι τόσο οι λαοί της Ευρώπης τόσο της Μέσης Ανατολής της Αφρικής και της Ασίας, ακόμα και οι αυτόχθονες της Βόρειας και της νότιας Αμερικής μετακινιόντουσαν από καιρούς εις καιρόν και από περιοχή σε περιοχή, για να βρουν τροφή νερό, αλλά και γόνιμο έδαφος, πλούσια πανίδα και να μπορέσουν να κυνηγήσουν καθώς και πλούσια χλωρίδα για να αναπτύξουν τις πρώτες κοινότητες στη λεγόμενη πρώην γεωργική επανάσταση η οποία ταυτόχρονα με την εποχή της δουλοκτησίας, λειτουργούσαν ως πρώιμο στάδιο της φεουδαρχίας που προέκυψε κυρίως και μόνο στην Ευρώπη.
Το ερώτημα που προκύπτει και μάλιστα από τους ιστορικούς της Γερμανίας είναι πως οι Ασσύριοι θεωρούνται κατά τους Γερμανούς Επιστήμονες, ήταν γενάρχης και κάποιων γερμανικών φύλων, όπως για παράδειγμα οι Σάξονες.
Κατά τους ίδιους ιστορικούς η νότια Γερμανία και κυρίως στη Βαυαρία, αποτελείται από ένα μείγμα εθνοτήτων μεταξύ αυτών τα Γερμανικά φύλα, οι Ούννοι από τις στέπες της ανατολής καθώς και οι μισθοφόροι της Αγίας ρωμαϊκής αυτοκρατορίας που ήταν και το πρώτο όνομα της πρώτης ουσιαστικά Γερμανίας. Η ιστορία στηρίζεται σε ευρήματα σε ντοκουμέντα αλλά και σε ιστορικά γεγονότα που έχουν καταγραφεί και έχουν προξενήσει αλλαγές στο ρου δηλαδή στο πρότζεκτ της ιστορίας.

Απόλλωνας, Άρτεμις, Άρης, οι διαπολιτισμικοί Θεοί του εμπορίου και της μουσικής(του φωτός δλδ) και του πολέμου ως μέρος του καταμερισμού της εργασίας

Η μόνη αλήθεια στην βιολογική ζωή και στην κάθε βιολογική ζωή είναι η κίνηση μέσω της ύλης και η ύλη μέσω της κίνησης, στο χρόνο, ενώ στην μηχανική είναι στο χώρο.
Ας δούμε όμως τώρα κάτι άλλο, πώς σχετίζεται η Ασσυριακή αυτοκρατορία που είναι συνέχεια της βαβυλωνιακής(στην πραγματικότητα είναι ο ίδιος λαός που γεννήτορας του είναι ο Ασσούρ, (ένα από τα πέντε παιδιά του Σημ), με τους δικούς μας Θεούς, όπως τον Απόλλωνα και τον Άρη, καθώς και με τη δικιά μας αρχαία θεά Αφροδίτη, είναι μια ακόμη πλευρά που έχει τη δική της σημασία, στην προσπάθεια που πραγματοποιούμε για να αναδείξουμε τις σχεδόν αγεφύρωτες σχέσεις ανάμεσα στο μύθο και την ιστορία.
Πως τελικά, η μυθολογία κάθε λαού, είναι εισερχόμενη και εξερχόμενη από τους γείτονες του λαούς και πως αλληλοεπηρεάζονται αυτοί μεταξύ τους, δηλαδή η μία από την άλλη, πώς δηλαδή η κάθε μία από αυτές, γεννάει, δημιουργεί, προσαρμόζει και αναπροσαρμόζει τις δικές της θεότητες, στο χώρο της και στις παραδόσεις της, στην πρώιμη ανθρώπινη ιστορία, σε κάθε πόλη κράτος ξεχωριστά, σε κάθε τόπο ξεχωριστά και πώς αναπτύσσεται μία άλλη μυθολογία σαν ρίζα ενός κλάδου που προέρχεται από το προηγούμενο κλαδί, όχι με βάση την γραπτή καταγεγραμμένη ιστορία, δηλαδή με τα αντικειμενικά ιστορικά ντοκουμέντα, αλλά με την προφορική παράδοση και αναμετάδοση, που αντικειμενικά δημιουργεί και τις διαστρεβλώσεις και ασάφειες της, τόσο στον αναφορικό χρόνο, όσο και στον αναφορικό χρόνο.
Ο 8ος και ο 7ος προ Χριστού αιώνας, είναι η περίοδος της μεγάλης ακμής της λεγόμενης Ασσυριακής αυτοκρατορίας που ξεκινούσε ανατολικά στον περσικό κόλπο και τελείωνε προς δυσμάς στα μεσογειακά παράλια, που αντικειμενικά ήταν συνέχεια της Βαβυλωνιακή, Καλύπτοντας ολόκληρη την Ανατολική μεσογειακή Ακτή, μέχρι τη χερσόνησο του Σινά.
Να θυμίσουμε εδώ πέρα ότι την ίδια ακριβώς περίοδο, η Κύπρος πριν καταφτάσουν οι δικοί μας οι Αχαιοί από την Δυτική Πελοπόννησο εκεί πέρα, οι οποίοι ήταν και οι πρώτοι Ελλαδίτες της περιοχής, όπως και στη Ρόδο, ήταν φόρου υποτελείς στην Ασσυριακή Αυτοκρατορία και αυτό είναι αντικειμενικό ιστορικό γεγονός.
Επίσης να θυμίσουμε ότι ιστορικά οι πρώτες Ευρωπαϊκές Αυτοκρατορίες άργησαν πολύ να εμφανιστούν, μερικές χιλιάδες χρόνια μετά.
Που συνδέεται όμως ο μύθος τώρα. ο οποίος πιθανότατα να έχει και στοιχεία αλήθειας προφορικής όμως αλήθειας και μάλιστα διάσπαρτης, πολύπλοκης, πολυπλόκαμης, πολυσχιδούς και πολυδαίδαλης, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται τεράστια αγεφύρωτα και ασπόνδυλα ρήγματα στην ιστορική αλήθεια, και ακρίβεια, από μία πανσπερμία διαστρεβλωμένων, τον τόσο στο χώρο όσο και στο χρόνο προφορικών αναμεταδόσεων της ίδιας της υποτιθέμενης ιστορικής αποκάλυψης. Ως γνωστόν, ότι παρουσιάζεται εξ αποκαλύψεως, δεν ανήκει στη σφαίρα της διαλεκτικής, ως εκ τούτου, είναι μεταφυσική και ο μύθος, σε μεγάλο βαθμό είναι αντιδιαλεκτική, δηλαδή μεταφυσική.
Η Κύπρος λοιπόν είναι μέρος της Ασσυρίας έστω και φορολογικά, αλλά στην πραγματικότητα, δεν είναι μόνο φορολογικά, αλλά και σε ένα πολύ μεγάλο βαθμό, πολιτικά και πολιτιστικά.
Η Ασσυρία πήρε το όνομά της. από την πολλή ashure, ενώ η πόλη, πήρε το όνομα της από τον γενάρχη των Ασσυρίων, βρίσκεται νοτίως της Νινευί, που αποτέλεσε και το ορμητήριο τους. όταν αυτοί έφτασαν από το βορρά στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, όπου σύμφωνα με τους ιστορικούς της εποχής δεν εμφανίζεται πουθενά. Αυτό είναι κάτι που δεν συγκλίνει με τον Μύθο, αφού σύμφωνα με αυτόν, ο Σημ, με τους γιούς του ήρθαν από τον Βορρά, μετά την έξοδο τους από το Αραράτ, όπου είχε σφηνώσει η Κιβωτός του Νώε, το προπάτορα όλων των Σημιτών, αλλά σύμφωνα με τους ιστορικούς(πλην Γερμανών, που ανακάλυψαν και τους Ινδοευρωπαίους, αυτό δεν αποδείχνεται από πουθενά.
Το ότι έφτασαν από το βορρά, δεν έχει αποδειχθεί από πουθενά, το ότι κατέληξαν και πάλι πίσω στο βορρά, μας το λένε οι Γερμανοί ιστορικοί και τους θεωρούν έναν από τους κλάδους των προγόνων τους.
Τώρα αν είναι κριτήριο ότι οι Γερμανοί είναι σκληρό πολεμικό φύλο ιστορικά, όπως περίπου, ήταν και οι Ασσύριοι κατά την αρχαιότητα της Μέσης Ανατολής, δεν είναι ένα κριτήριο το οποίο μπορεί να ληφθεί 100% στα σοβαρά, αλλά κατά ένα 30 περίπου τους 100 για να το πούμε ποσοτικά, αλλά και πάλι ποιοτικά δεν έχει κάτι το ιστορικά αληθές, γιατί είναι μια επινόηση, που μένει να αποδειχθεί, αν αποδειχθεί ποτέ.
Πάμε τώρα παρακάτω, ο Ασσούρ η Άρτουρ κατά τα ισπανικά, η Αρθούρος Αγγλιστί, θα δώσει το όνομά του το όνομά του, στην πόλη που λατρεύτηκε σαν Θεός του πολέμου, της ομορφιάς, του έρωτα, της μουσικής και της γονιμότητας ταυτόχρονα εξάλλου ήταν και ο γενάρχης των Ασσυρίων, να σημειώσουμε εδώ πέρα, ότι και ο Θεός Άρης, όσο και ο Θεός Απόλλωνας, που σε πολλούς παραπλήσιους δικούς μας μύθους, συγκλίνουν σε έναν
. Ποια ήταν όμως η γυναίκα του και εδώ έχει μεγάλη σημασία, γιατί με την λεγόμενη σοφιστική που είναι μία μη αποδεδειγμένη και αντεστραμμένη διαλεκτική, οδηγώντας την τελευταία στη μεταφυσική, δηλαδή δηλαδή, στην αντιδιαλεκτική. Δια της ετυμολογίας δεν αναπτύσσεται και δεν αναπαράγεται απαραίτητα η ρίζα μιας λέξης, που καταδεικνύει τόσο την ιστορία όσο και το περιεχόμενό της.
Στο ρόλο λοιπόν της θεϊκής συζύγου, κρατούσε δίπλα του την Ιστάρ, γνωστή και με το ελληνικό όνομα ως Αστάρτη, στην πραγματικότητα Αφροδίτη, το Εβραϊκό της Χασταρέτ, το Αραβικό Αθάρ, η Αθώρ στην Αιγυπτιακή, Ουντάρ στην Σλαβική Μυθολογία (οι Ουκρανοί νεοναζί την ονομάζουν Αϊντάρ, όπου στην Ουκρανική Διάλεκτο ονομάζεται έτσι), Τουράν στην Ετρούτσικη, Ινάννα σε αυτή της Μεσοποταμίας(για τον τελευταίο πολιτισμό, είναι ταυτόχρονα και ο Θεός του Πολέμου) και Φρέγια στην Γερμανική που είναι μια συγκοπή της Αφρόγια, δηλαδή της Αφροδίτης, αυτής δηλαδή που αναδύθηκε από τους Αφρούς της Θάλασσας, στην Πάφο, στην Μήλο, στα Κύθηρα, η αλλού, όπου κανείς δεν είναι σε θέση να γνωρίζει, ποια είναι η σειρά, καθότι δεν αποτελεί ιστορία με ιστορικά ντοκουμέντα που στηρίζονται σε ιστορικά γεγονότα.Πάντως σε όλες τις γλώσσες σημαίνει ότι αναφέραμε παραπάνω, τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο.
Τώρα πώς η Αστάρτη συνδέεται με τη δική μας Αφροδίτη είναι ένα ερώτημα το οποίο ιστορικά δεν μπορεί να αποδειχτεί, με όλα τα παραπάνω, διότι η ιστορία είναι αποτέλεσμα αποδείξεων από ένα σύνολο ιστορικών ντοκουμέντων που δεν αυτοαναιρούνται, ούτε φυσικά είναι αποτέλεσμα λεκτικών παιγνίων.
Αυτό όμως που αποτελεί αντικειμενική αποχρώσα ένδειξη και μόνο ένδειξη, είναι ότι γεγονός, ότι σύμφωνα με την κυρίαρχη μυθολογία και όχι με πτυχές της, ότι στην Πάφο όπου γεννήθηκε η θεά Αφροδίτη και η πλειοψηφία όλων των παραπάνω θεοτήτων, γεννήθηκαν σε νησί της Μεσογείου, πριν κινηθεί δυτικότερα και ανατολικότερα.
Και λέμε ιστορικά γιατί εδώ οι δυτικοί ιστορικοί κάνουν ένα συγκρητισμό των μυθολογικών δεδομένων και βγάζουν τα αντίστοιχα συμπεράσματα τα οποία ελέγχεται αν είναι και 100% σωστά η Ανέστη σφαίρα της λεγόμενης σοφιστικής αποκάλυψης, δε λέμε αληθή, γιατί αυτό ούτε καν ελέγχεται.
Να υπενθυμίσουμε εδώ πέρα για πολλοστή φορά, ότι η σοφιστική αποκάλυψη ανατρέχει στα ετυμολογικά σχήματα και στις κατά φαντασία ρίζες των μορίων μιας σύνθετης λέξης, στην προκειμένη, ενός ουσιαστικού, η ενός επιθέτου, πχ ο “μπασκίνας είναι όργανο”, αλλά και το βιολί είναι όργανο, άρα ο “μπασκίνας, είναι βιολί”. Εδώ βλέπουμε μια από τις πολλές εκδοχές της παρετυμολογίας, που στην ουσία των πραγμάτων γειώνει για τα καλά το εργαλείο της εκάστοτε γλώσσας που είναι η ετυμολογία, η οποία στηρίζεται στην σύμφυση και συγχώνευση δυο πραγματικών γλωσσικών μορίων, καθώς επίσης και της ιστορικής πορείας στο χώρο και στο χρόνο.
Αυτού του εξ αποκαλύψεως σχήματα, είναι νύχι-κρέας με την θρησκεία, η οποία είναι προέκταση της μυθολογίας, η οποία είναι προέκταση της αντιδιαλεκτικής και ως εκ τούτου, μεταφυσικής, δεν μπορούμε να περιμένουμε αποδείξεις, αλλά μόνο “θείες αποκαλύψεις”, ως εκ τούτου, δίνεται χώρος πολλών τετραγωνικών χιλιομέτρων για τους πάσης φύσεως και κάθε λογής, σαλτιμπάγκους.
Δηλαδή είναι ένα προϊόν μυθολογικής αποστροφής, ωστόσο, το γεγονός το πως δένουν ορισμένα πράγματα, είναι ερώτημα το οποίο μόνο η διαλεκτική, ως κλάδος και ως προέκταση της φιλοσοφίας μπορεί να το απαντήσει και να καταδείξει, ότι η μυθολογία πρέπει να προσεγγίζεται παραβολικά, σημειολογικά, μεταφορικά και αλληγορικά.

Διαφήμιση Εξωτερικού συνδέσμου

Διαφήμιση Εξωτερικού συνδέσμου

Η Εποχή του Σιδήρου, η κάθοδος των Δωριέων & η σύνδεση των Γερμανών με τους Ασσύριους, αλλά και των αρχαίων Σλάβων με τη Λητώ

Δεν είναι μόνο το όνομα της Ιστάρ ή Αστάρτης οι Εβραίοι το ονομάζουν Χαστορέτ, οι Άραβες συγγενείς των Εβραίων Αθάρ, όλοι ο παραπάνω, όπως την αναφέρουν,και εμείς Αφροδίτη.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι οι Ασσύριοι που πηγαινοέρχονταν από το νότο στο βορρά και από το βορρά στο Νότο, περίπου εκεί γύρω στο 1150 – 1100 π. Χ. αποτέλεσαν πάλι σύμφωνα με τους Γερμανούς ιστορικούς τους λεγόμενους Δωριείς. στη λεγόμενη κάθοδο των Δωριέων, ενώ κάπου στο 1200 π. Χ, έχει ξεκινήσει η εποχή του Σιδήρου.
Σε γενικές γραμμές, οι πάσης φύσεως Γερμανοί, Βησιγότθοι και Οστρογότθοι, αποτελούσαν και αποτελούν σχεδόν το 35% του πληθυσμού της Ευρωπαϊκής Ηπείρου και την θεωρούν κάτι σαν ιδιοκτησία τους από την εποχή, ενός Καθάρματος Μεγατόνων του Καρλομάγνου, αλλά και των μαθητών του, που χώρισαν την εν λόγω Ήπειρο σε Ανατολή και Δύση, σε πολιτισμένους και μη.
Ο συνεκτικός και συνδετικός κρίκος και δεσμός, ανάμεσα στους Αγροίκους Πάσης Φύσεως Γερμανούς, με τον πολιτισμό, ήταν οι Ασσύριοι, που έφτασαν μέχρι την Σκανδιναβία, σύμφωνα με τους Γερμανούς Ιστορικούς και ξεχώρισαν τους ιδιοκτήτες εαυτούς τους, από τα υπόλοιπα “παράσιτα”(έτσι θεωρεί όλους τους άλλους, η θεωρία του Παγγερμανισμού των Φρίντριχ Λιστ, Πάουλ Άντον Λαγκάρντ, Ερνστ Χάσε, Καρλ Χαουσχόφερ, Χανς Γκριμ ).
Το υπόλοιπο 45% της εν λόγω Ηπείρου, είναι Σλάβοι και ένα 10% είναι Τουρκομανικά(Νομαδικά φύλα της Δυτικής Ευρασιατικής Στέπας) και Ταταταρομογγολικά(Νομαδικά φύλα της Ανατολικής Ευρασιατικής Στέπας) μείγματα, που έχουν αναμειχθεί και με τους γηγενείς Ευρωπαϊκούς Πληθυσμούς, περίπου ένα 7%. Γηγενή φύλα που στο χρόνο φθίνουν, η αναμειγνύονται με όλα τα υπόλοιπα, και ένα 3% από Ρομά, Σημιτικά Φύλα και Αφρικανικά φύλα, που προκύπτουν κυρίως στην Γαλλία, στην Ισπανία(κυρίως Άραβες της Ανδαλουσίας), στο Βέλγιο και στις κάτω Χώρες που εμείς λαθεμένα ονομάζουμε Ολλανδία(η οποία είναι μόνο μια επαρχία τους με Πρωτεύουσα τη Χάγη), από τις αποικίες και για τους Γερμανούς, όλοι οι υπόλοιποι είναι παράσιτα, εκεί πάτησε και ο Ναζισμός, του οποίου η γενέτειρα είναι το Ηνωμένο Βασίλειο.
Εκεί γύρω στο 1150 με 1100 π. Χ, έκαναν την εμφάνιση τους, οι πολεμοχαρείς σαν ξενιστές και με περίσσιο θράσος Δωριείς, ένα μείγμα Ασσυρίων και γηγενών Ευρωπαίων, κυρίως Βανδάλων, ένα ιδιότροπο Γερμανικό Φύλο, που όχι μόνο εξώθησαν τους Αχαιούς, τους Ίωνες και ούτω καθεξής, στην Χερσόνησο του Αίμου και όχι μόνο σε αυτήν, αλλά εκκαθάρισαν και ενσωμάτωσαν δια της βίας, όλα τα προελληνικά φύλα, Κάρες, Θράκες, Λέλεγες, Μινωίτες Κυκλαδίτες, κοκ.
Να μην ξεχνάμε επίσης, ότι από την εποχή του Χαλκού, είχαμε περάσει στην εποχή του Σιδήρου, που κατείχαν οι Βάρβαροι Δωριείς, σε αντίθεση με τους γηγενείς και οι οποίοι δεν ήταν μόνο Ευρωπαίοι, αλλά περιφερόμενοι ασκόπως στην Ευρασιατική με αφετηρία την Μέση Ανατολή, όπου ο Σίδηρος και η Γεωργική Επανάσταση είχαν κάνει δειλά-δειλά τα πρώτα τους βήματα. Ο Σίδηρος και η εποχή του έχει αφετηρία τους εφευρετικούς Χετταίους που δεν ήταν Σημιτικό Φύλο και είχε έδρα τη σημερινή Ανατολία και την περιοχή τους, κάπου στην Ανατολία. Σύμφωνα με την μυθολογία, είναι απόγονοι του Τιτάνα Προμηθέα(πατέρα του Δευκαλίωνα, που ήταν και ο παππούς του γενάρχη των Ελλήνων, Έλλην, σύμφωνα πάντα με την μυθολογία), μεταγενέστερα τον Σίδηρο μεταχειρίστηκαν οι γείτονες Λύδες, η Λούδοι που γενάρχης τους ήταν ο Λουδ(ένα από τα πέντε παιδιά του Σημ, όπου σύμφωνα με την Μυθολογία των Σημιτικών Φύλων, που μέρος της είναι η Παλαιά Διαθήκη) και οι οποίοι τον πήραν από τους γείτονες τους Χετταίους τους οποίους και κατέκτησαν.
Οι Λούδοι-Λύδες, στην πρώτη φάση περιοριζόντουσαν στα μικρασιατικά παράλια και μετά την παρακμή των πολυμήχανων Χετταίων παρείσδυσαν και Ανατολικά, στις περιοχές της Ανατολίας, όπου ήταν η γη των Χετταίων, η εφεύρεση τους διαχέεται σε ολόκληρη την Ευρασιατική, ωστόσο η τέχνη του και η τεχνοτροπία του σιδήρου, διαδόθηκε σε όλη την ανατολή και στη Μεσόγειο, απορροφήθηκαν από τους Λυδούς, η Λούδους και αποτέλεσαν τη Λουδική, η Λυδική Αυτοκρατορία.
Σύμφωνα με την Ελληνική Μυθολογία, ένα δίδυμο Θεών κατέφθασε από την Ανατολή, και μάλιστα από την περιοχή της Λυδίας, Άρτεμις και ο Φοίβος Απόλλωνας, που ήταν παιδιά του Δια, η του Θωρ και της Υπερβόρειας Λητούς, που σύμφωνα τόσο με τους Ποιητές Πίνδαρος και μεταγενέστερα Οβίδιος, όσο και με τους Παυσανία(περιηγητή – γεωγράφο), καθώς και τον Στράβωνα(γεωγράφο, φιλόσοφο και ιστορικό), δεν είναι σαφές αν γεννήθηκαν στην Δήλο, η αν η Δήλος ήταν σταθμός της Λητούς, μετά τη γέννα τους, η οποία σύμφωνα με τους Μύθους, που όλοι τους είχαν περισυλλέξει, η αν είχαν γεννηθεί στην Λυκία.
Πάλι σύμφωνα με την Ελληνική Μυθολογία, όταν η Ήρα έμαθε ότι η Λητώ ήταν έγκυος από τον Δία(Θωρ για τους Γερμανούς, Περούν για τους Σλάβους, των οποίων οι Πρόγονοι ήταν οι Νεβροί σύμφωνα με τον Ηρόδοτο και όχι οι Σκύθες που ήταν οι λαοί της Δυτικής Στέπας, ενώ πολλοί, πάντα σύμφωνα με την προφορική μυθολογία, είναι οι Θράκες που χάθηκαν μετά την κάθοδο των Δωριέων, ανέβηκαν στις περιοχές από την πρώην Γιουγκοσλαβία, φτάνοντας μέχρι την Βαλτική), της απαγόρευσε να γεννήσει σε στεριά και σε οποιοδήποτε μέρος κάτω από τον ήλιο.
Σύμφωνα με έναν προφορικό επίσης, μύθο, όχι τόσο διαδεδομένο, η Λητώ ήρθε από τη γη των Υπερβόρειων με τη μορφή λύκαινας, αναζητώντας τη χώρα των λύκων, τη Λυκία, που βρίσκεται απέναντι από τη Ρόδο.
Ο πιο διαδεδομένος μύθος λέει ότι όταν η Λητώ έφτανε να γεννήσει, φάνηκε ένα μικρό νησί μέσα στη θάλασσα, η Δήλος, όπου κατάφερε να γεννήσει πρώτα την Άρτεμη κι έπειτα τον Απόλλωνα.
Ο Απόλλωνας και η Άρτεμις, όσο και ο Άρης, διεκδικούνται τόσο από τους Γερμανούς, όσο και από τους Σλάβους(οι οποίοι συνδετικό κρίκο θεωρούν τη γλώσσα και όχι την Αιματολογική συγγένεια και αυτό, μάλλον είναι και περισσότερο σωστό), σύμφωνα με τους μύθους.
Οι Αρχαίοι Σλάβοι, που κατά τον Ηρόδοτο ήταν οι Νεβροί, οι οποίοι, μεταμορφώνονταν, μια φορά τον χρόνο, σε λυκάνθρωπους και η Λητώ για να αποφύγει το βλέμμα της Ήρας, πάντα σύμφωνα με τον Μύθο, ήρθε από την Γερμανική Υπερβόρεια, ενώ το όνομα της Λητούς, στη δωρική διάλεκτο, ονομάζεται Λατώ και στην Ρωμαϊκή που τόσο θαυμάζουν τα Γερμανικά Φύλα, είναι η Λατόνα. Το όνομα της Λητούς, δε γνωρίζουμε αν είναι τυχαίο και ούτε μας βρίσκει σύμφωνους, γιατί η μυθολογία δεν αποτελεί σοβαρή ιστορική πηγή, αν η ονομασία της Λίμνης Λαντόγκα που βρίσκεται στην Περιφέρεια του Λένινγκραντ, η αν η Λετονία ήταν η Υπερβόρεια, η αν σχετίζεται με την τάση των Γερμανών Ιστορικών, να τοποθετούν την περιοχή της Λυκίας το Λίκνο του Γερμανικού Πολιτισμού, αφού οι Λούδοι, υποτάχθηκαν σε άλλη μια χαμένη ιστορικά ομάδα ανθρώπων τους Ασσύριους, οι οποίοι, όπως και οι Θράκες πάντα σύμφωνα με τους Μύθους, πήγαν Βορειότερα, οι μεν στις Γερμανικές Περιοχές και οι δε στις σημερινές Σλαβικές.

Η Εποχή του Σιδήρου και η πρώιμη Γεωργική Επανάσταση

Η Εποχή του Σιδήρου, ευνόησε τα μάλα, όχι μόνο για την κάθοδο των Δωριέων στις Ελληνικές Πόλεις Κράτη, αλλά και για την πρώιμη Γεωργική Επανάσταση κυρίως και σε πρώτη φάση εκεί στην περιοχή της Μέσης Ανατολής. Η Γεωργική Επανάσταση, ήταν στα πρώτα σπέρματα του τότε τρόπου παραγωγής, όπου ο κυρίαρχος ήταν ειδικά στα Παράλια της νότιας και ανατολικής Μεσογείου, όπως την Αίγυπτο, την Ασσυρία, την Λουδία, τις πόλεις Κράτη της Ελλάδας, ήταν ο κυρίαρχος μαζί με το Εμπόριο, ναυτικό κυρίως και λιγότερο χέρσο.
Στην Αυτοκρατορία των Χετταίων, όπου ανακαλύφθηκε ο Σίδηρος, η επεξεργασία του και η σμίλευση του, γεννήθηκαν εκεί και μαζί με το Σίδηρο, τα πρώτα ψήγματα της παραπάνω ιστορικής επανάστασης.
Δίπλα στους Χετταίους, ακολούθησαν νομοτελειακά και όλοι οι άλλοι στη μέση Ανατολή, η Βαβυλωνία(Βαβέλ), η Ασσυρία, η Ελάμ, οι Αραμαίοι(αρχαίος νομαδικός βιβλικός λαός, απόγονοι του Αράμ, οι οποίοι είναι και οι σημερινοί Σύροι), καθώς και οι Φιλισταίοι και οι Ιουδαίοι επίσης νομαδικός λαός.
Φυσικά ακολούθησαν η Μεσοποταμία και Ανατολικότερα η Περσομηδική Αυτοκρατορία, όπου υπήρχε κι εκεί δουλοκτησία, αλλά ταυτόχρονα και οι πρώτες ανακαλύψεις την Αστρονομία, κυρίως όμως στην Γεωμετρία, που βοήθησε τα μάλα, στη δημιουργία των πρώτων καναλιών γύρω και πέρα από τον Τίγρη και τον Ευφράτη, με αποτέλεσμα να έχουμε τις πρώτες ελεγχόμενες καλλιέργειες, τα πρώτα κηπευτικά και μάλιστα σε μέρη που οι Έρημοι είναι ατελείωτες, φυσικά και πάλι τα πρώτα κανάλια έχουν βρεθεί στην περιοχή των Χετταίων, τη σημερινή Ανατολία.
Σε αυτές τις περιοχές κυρίως από τους νομαδικούς όμως λαούς ξεκίνησε το κυνήγι και η κτηνοτροφία κυρίως όμως και πρώτα η ποιμενική κτηνοτροφία καθώς και η και πρώτη η εξημέρωση των πρώτων κατοικίδιων που δεν ήταν τα σκυλιά, αλλά τα αμνοερίφια, τα βοοειδή, τα Χοιρίδια, και τα πτηνά. Δεν είναι τυχαίο ότι η Θεά Άρτεμις(θεά του κυνηγιού και της πανίδας, εξημερωμένης και μη), ήρθε από την Λυκία της Λυδίας, στη χωρικά ύδατα και να γεννηθεί στη Δήλο από την “υπερβόρεια”(αρχαίο-γερμανή) μητέρα της και πρώιμη αρχαιοσλάβα δηλαδή Νέβρη, με τη μορφή Λύκου(όπως προείπαμε οι Λυκάνθρωποι, ήταν παράδοση για τους Νέβρους προγόνους των σημερινών Σλάβων, κατά τον Ηρόδοτο), κάτω από τη μύτη της Ήρας, για να μη φάει τα δίδυμα της Λητούς και του Διός(Θωρ, η Περούν). Εδώ μέσα στην πραγματικότητα, υπάρχει η συμβολική ταξική σύγκρουση, ανάμεσα στις παλαιότερες ηγεμονικές τάξεις της δουλοκτησίας την “κακή” και δολοπλόκο Ήρα, και στις αναδυόμενες που έφεραν το φως τη μουσική, την οργάνωση της γεωργικής παραγωγής, εξελίσσοντας παραπέρα τον εκμεταλλευτικό τρόπο παραγωγής, αλλά σημειολογικά και όχι πραγματολογικά, γιατί εκεί που χάνεται η ιστορία, αρχίζουν οι εικασίες.

Μαχαμπαράτα Κάστες και Τζατί

Ακόμα πιο ανατολικά στην Πρώιμη Αυτοκρατορία των Μπχάρατ κατά τον ίδιο τρόπο, μάλλον λίγο νωρίτερα, στο μεταίχμιο της εποχής του Χαλκού και του Σιδήρου, αναπτύσσεται μια άλλη μυθολογία που δένει τον καταμερισμό της εργασίας από τα πρώτα Κοινοτικά Συστήματα, στην πιο σκληρή ταξική κοινωνία της Ιστορίας. Σε αυτήν την Αυτοκρατορία; τη Βραχάτ δλδ(που είναι και το πραγματικό όνομα της Ινδίας, και που στις μέρες μας γίνεται συζήτηση για επιστροφή του).
Στην Βραχατική Αριστοκρατία, τη σημερινή Ινδία (ένα μισητό επίθετο, για τους εκεί κατοίκους, το οποίο είναι ένα Βρετανικό Καπέλο), βασιλεύει το Κάρμα και οι Κάστες από το λατινικό όρο Castus που σημαίνει σημαίνει καθαρός, αμόλυντος, χωρίς αναμείξεις. Τώρα για να πούμε και του στραβού το δίκιο, δε γνωρίζουμε καθόλου, αν η περιοχή Βραχάτι στην παραλιακή ακτογραμμή της δικής μας Κορινθία,ς σχετίζεται με την εν λόγω περιοχή, η με τους λεγόμενους Ανέγγιχτους η «Νταλίτ», τους λούμπεν και περιθωριακούς, που μετ εγκαταστάθηκαν στην Ευρώπη, άλλοι από το Βορρά(οι σημερινοί Αθίγγανοι που σημαίνει επίσης Ανέγγιχτος, η Ρομά) και άλλοι από την Αίγυπτο που ονομάζονται Σίντι, η “γύφτοι” δείχνοντας το σημείο της κατεύθυνσης τους προς δυσμάς. Είναι εκείνοι που ζουν στο κοινωνικό περιθώριο, όπως δεν γνωρίζουμε αν και η Βάρνα της σημερινής Βουλγαρίας, που το 20% του πληθυσμού της περίπου, είναι απόγονοι των Νταλίτ – σημερινοί Ρομά, δόθηκε, προς τιμήν της χώρας καταγωγής τους και του ταξικότατου Ινδουιστικού συστήματος που ονομάζεται Βάρνα που σημαίνει χρώμα.
Η αρχαία ινδουιστική φιλοσοφία, είναι η Αρχαιότερη Παγκόσμιας Εμβέλειας Θρησκεία, από αυτές που παραμένουν ζωντανές ακόμη της και η κατηγοριοποιεί τους Ινδούς σε 6 βασικές κοινωνικές τάξεις.
Η Βραχατική Αριστοκρατία δημιούργησε την πιο ταξική μυθολογία, η οποία είναι μεγαλύτερος και πιο σταθερός θεσμός από το Κράτος, η οποία παραβίαση της Κάστας, πραγματοποιείται με όρους μεταθανάτιας τιμωρίας.
Η Μυθολογία της Μαχαμπαράτα με τις Κάστες και το Τζατί, δημιούργησαν ένα πραγματικά τρομοκρατικό ταξικό σύστημα, το πιο σκληρό και ανέγγιχτο μέχρι σήμερα σύστημα διάκρισης, των κοινωνιών, το οποίο είναι ίδιο και απαράλλαχτο από την εποχή του Σιδήρου. Δημιούργησε τις κάστες και το Τζατί, που είναι ένα σύστημα που αφορά δυο κάστες οι οποίες μπορούν να ανελιχτούν, τους Βαϊσίγιας και τους Σούντρα, παρότι η εκεί πολύ εκτεταμένη ταξική κοινωνία, δεν επιτρέπει τέτοιες καταστάσεις για κανέναν άλλο.
Ας δούμε επίσης κάτι άλλο, “Τζατί” σημαίνει γέννηση, σε αντίθεση με τη Βάρνα που σημαίνει χρώμα και είναι ένα απαρέγκλιτο σύστημα, για τις κατηγορίες των Καστών.
Στην Τζάτι, δύο από τις έξι κάστες, μπορούν θεωρητικά να έχουν κάποια κοινωνική ανέλιξη και παρότι είναι εφικτή, στην πραγματικότητα είναι τόσο αυστηρά τα μέτρα όπως οι οικογενειακοί περιορισμοί ήδη από την αρχαία Ινδία, που δύσκολα κανείς μπορούσε να ξεπεράσει την 4η κάστα, για πάει στην 3η, όπως και από εκεί να εκπέσει στην 4η.
Ανάλογα με την κοινωνική εξέλιξη διαμορφώθηκαν και οι κάστες Τζατί. Στην εποχή προ της ανεξαρτησία οι φτωχοί μπορούσαν να ανελιχτούν μόνο στις κάστες Τζατί και όχι από στις Βάρνα.
Το εξής περίεργο είναι ότι η κάστα των Βραχμάνων, που είναι και οι Θρησκευτικοί Ηγέτες του Ινδουισμού, δεν είναι ανώτεροι από την Κάστα των Ξατρίγιας, δηλαδή των Αρχόντων και των Πολεμιστών.
Για να δούμε επιγραμματικά τις κάστες:
Οι Βραχμάνοι που είναι οι κληρικοί ή δάσκαλοι με καθήκοντα την ανάγνωση και τη διδασκαλία των ιερών βιβλίων.
Οι Ξατρίγιας που είναι οι άρχοντες και οι πολεμιστές.
Οι Βαϊσίγιας που είναι οι τεχνίτες και οι καλλιτέχνες
Οι Σούντρα που είναι εργάτες και οι υπάλληλοι
Οι άνθρωποι που έχουν γεννηθεί έξω από κάθε κάστα αποκαλούνται Ανέγγιχτοι «Νταλίτ». Είναι εκείνοι που ζουν στο κοινωνικό περιθώριο.
Η Μαχαμπαράτα είναι το μεγαλύτερο και πιο ογκώδες έπος, η μυθολογία των Ινδουιστών και το μεγαλύτερο λογοτεχνικό έργο της υφηλίου, με όρους μυθολογικών συμβολισμών που είναι απαγορευτικοί, για όποιον δεν είναι πολεμιστής, η Άρχοντας.
Εικάζεται ότι γράφτηκε στον 8ο με 9ο Αιώνα π. Χ, δηλαδή στο μεταίχμιο ανά τον τότε γνωστό κόσμο, της εποχής του Χαλκού προς την εποχή του Σιδήρου, είναι γραμμένο στα σανσκριτικά, θεωρείται ένα από τα τρία σημαντικότερα έπη της Ινδίας (τα άλλα είναι το Ραμαγιάνα, και το άλλο Μεγάλες Πουράνες, ενώ είναι προγενέστερο από τις Βέδες).
Η ονομασία είναι μέρος μιας σύνθετης σανσκριτική λέξη της οποίας τα μόρια της ετυμολογίας, συνδέουν το πρώτο μόριο, το οποίο προέρχεται από το επίθετο “Μάχα” (που σημαίνει μέγιστοι) + “Μπαράτα” (που καθορίζει την ονομασία φυλής, η οποία ταξικά κάθεται στο σβέρκο όλων των άλλων), που σημαίνει: “Οι Μέγιστοι Μπαράτα”, δηλαδή, ή “Μεγάλη δυναστεία των Μπαράτα”.

Η Κίνα του Μανδαρινισμού

Σε αντίθεση με την απόλυτα ταξική Βραχάτ(Ινδία), η Κίνα ακόμα και στο επίπεδο της μυθολογίας της, είναι ένας άλλος πλανήτης, που οι Βραχάτηδες, ήθελαν πάντα να την ελέγξουν με τον Ινδουιστικής προέλευσης Βουδισμό, αλλά μάλλον ιστορικά συμβαίνει το αντίθετο, αυτός είναι και ο λόγος που το Θιβέτ, θα είναι πάντα Κίνα και ο Βουδισμός, παρότι θα εμπνέει σεβασμό, θα είναι πάντα κάτι ξένο.
Στην Κίνα η μυθολογία, δεν είναι πειθαναγκασμός, οι συμβολικές της αξίες, όπως και στην Κορέα(που Κίνα είναι και αυτή, όπως και το Λάος, το Βιετνάμ, η Καμπότζη, ακόμα και τα νησιά Ρυόκου, τα λεγόμενα Οκινάβα, που κατέχει η Ιαπωνία, από τον πρώτο πόλεμο του οπίου.
Στην Κίνα οι Δυναστείες και τα δεινά που προέκυψαν, δεν ήταν πάντα το ίδιο πράγμα, ωστόσο οι Δυνάστες ανέκαθεν περνάνε καλά, πίνοντας στην υγεία των “Κορόιδων”, μέσα από τις μυθολογίες, τα ιερατεία κλπ, άλλα ευαγή ιδρύματα, κλίκες, ομάδες, που διασφαλίζουν την διαιώνιση της ταξικής τους Κυριαρχίας.
Σε αντίθεση με τις υπόλοιπες μυθολογίες, αυτές της Κίνας , οι οποίες, είναι το 1/1500 του πληθυσμού της, όσα και τα στυλ του Κουν-Ου δηλαδή που σημαίνει Χειρονάκτης Εργάτης, στηρίζονται, στη λαϊκή παράδοση, κάθε οικογένεια, έχει το μύθο της και εκεί η “κοινωνική ευθύνη”, είναι ιερή, όπως και ο χειρονάκτης, ο οποίος προστατεύει και προστατεύεται από τον Μανδαρινισμό, τον μεγάλο τους Φιλόσοφο Λάο Τσε και τον Πατριάρχη της φιλοσοφίας τους τον Κομφούκιου.
Για την Αχανή Κίνα, θα μιλήσουμε μια άλλη φορά εκτενέστερα, μιας και η κινεζική μυθολογία, είναι πολυδιάστατη, περισσότερο λαογραφική, περισσότερο από οπουδήποτε αλλού συμβολική. Διότι φαινομενικά περιλαμβάνει πολλούς διαφορετικούς και ετερόκλητους μεταξύ τους, μύθους από περιφερειακές και πολιτιστικές παραδόσεις, ωστόσο δεν έχει στόχο την περιφρούρηση της εξουσίας, αλλά τις συναρπαστικές ιστορίες γεμάτες φανταστικούς ανθρώπους και όντα, καθώς και ρήση μαγικών δυνάμεων, η δράκων που συχνά λαμβάνουν χώρα σε εξωτικό μυθολογικό τόπο ή χρόνο και αντανακλούν τα ποτάμια, αυτής της Αχανούς Χώρας, τόσο στο χώρο, όσο και στον Χρόνο, καθώς επίσης υμνούν την πρωτόγονη αταξική κοινωνία.
Να θυμίσουμε εδώ πέρα ότι οι Δυναστείες της Κίνας, δεν εμπεριέχουν άρχοντες που είναι Θεοί, αλλά αυτούς που μετουσιώνουν την κοινωνική ευθύνη, σε πράξη, όπως έκανε ο Κομφούκιος και ο Λάο Τσε και δυνάστης, μπορεί να γίνει ο οποιοσδήποτε, ανά πάσα στιγμή.
Η Κίνα είναι η πατρίδα των κοινωνικών επαναστάσεων και των εμφυλίων, που οι ξενόφερτοι Χαν(Μογγολικής Καταγωγής), κάποτε έγιναν Αυτοκράτορες. Στην Κίνα, η επανάσταση, είναι υποχρεωτική, όταν η ατομική ευθύνη υπερκεράσει την κοινωνική και όλοι τους οι φιλοσοφικοί-θρησκευτικοί μύθοι κατακεραυνώνουν ,τις Δυναστείες της Αρχαίας Κίνας που έγιναν δυνάστες, κι αυτό δεν είναι μόνο μύθος, αλλά έχει και ιστορική και αρχαιολογική σημασία και αξία.

Σουμέριοι, αυτοί καθόρισαν τον πρώτο γραπτό νόμο, τον Κώδικα Χαμουραμπί

Αν οι πάτρωνες της εποχής του Σιδήρου ήταν οι Χετταίοι, που δεν ήταν Σημίτες, οι Πάτρωνες της εποχής του Χαλκού, της Κεραμικής, της Αρχιτεκτονικής της Μηχανικής, της Γεωμετρίας, των κατασκευών από λάσπη και του πρώτου καταγεγραμμένου κώδικα – νόμου της ανθρωπότητας, ήταν οι Σουμέριοι.
Πριν γυρίσουμε στην εποχή του Σιδήρου, ας κάνουμε μια ιστορική παλινδρόμηση σε έναν από τους πλέον σημαντικούς πολιτισμούς της ανθρωπότητας, γιατί η Ιστορία της τελευταίας χωρίς τους Σουμέριους, θα ήταν κάτι σαν ομελέτα χωρίς αυγά, η οστό χωρίς μεδούλι.
Οι Σουμέριοι δεν ήταν απλά και μόνο ένας αρχαίος λαός ο οποίος εμφανίστηκε κάπου στην περιοχή της Μεσοποταμίας μεταξύ 6000 και 4000 π. Χ. και λίγο αργότερα, μερικές χιλιάδες χρόνια αργότερα, όχι πολλά όμως, εξαφανίστηκε, απορροφήθηκε και διαχύθηκε από και σε άλλους.
Οι Σουμέριοι πέραν του παραπάνω γεγονότος, αυτοαποκαλούταν ιδίους, δηλαδή ονόμαζαν τους εαυτούς τους Ελ-Ε-Γκιρ (ελληνιστί, οι άνθρωποι με το μαύρο κεφάλι, μάλλον μια παράφραση του πατέρα όλων των τοτέμ-θεών που είχαν τον Ενλίλ), η ότι βρέθηκαν στο απόγειο της ακμής τους περίπου μεταξύ, η κάπου ανάμεσα στο 3000 και στο 1500 π. Χ, ήταν ήταν η λαότητα, που καθόρισε δια της περιόδου της βασιλείας του Χαμουραμπί ( 1730 – 1695 π. Χ.), ολόκληρη την Ανθρωπότητα, για να μη ζει αυτή σε καθεστώς ζούγκλας, ανεξαρτήτως του αντικειμενικού γεγονότος, ότι είμαστε μια ταξική κοινωνία που το μεγάλο ψάρι(μαζί με τους αυλικούς του, τρώει τους μικρότερους και κατ επέκτασιν και τους αυλικούς του), καταδείχνοντας τοις πάσι την πρώτη καταγεγραμμένη νομοθεσία στην Ιστορία.
Οι Σουμέριοι, η και Ακκάδες(ήταν και τρομεροί γεωγράφοι καθορίζοντας περιοχή με το όνομα τους), αυτός ο πολύ σπουδαίος λαός, δεν έφερε μόνο την αρχαιότερη, η πρώτη γραπτή νομοθεσία στην Ιστορία και όχι στην Μυθολογία της Ανθρωπότητας, που σώθηκε ως ιστορικό ντοκουμέντο χαραγμένη σε μια πέτρινη στήλη, τον Κώδικα του Χαμουραμπί, αλλά ήταν και οι πρώτοι που ανέδειξαν πριν την εποχή του Σιδήρου την Αρχιτεκτονική και Μηχανική τους δεινότητα, με τα θαύματα τους σε κάθε λογής και πάσης φύσης υπερκατασκευές και ειδικά στα λεγόμενα Ζιγκουράτ, που δεν ήταν απλά κάποιες πυραμίδες, όπως διατείνουν οι διάφοροι κήρυκες της παραϊστορίας, αλλά τα τοτέμ της δικής τους Μυθολογίας.
Σήμερα αναγνωρίζονται ως θαύματα της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς, που μας άφησε αυτός ο υπέροχος λαός, ο οποίος δεν είχε διάθεση για πολλούς δανεικούς μύθους, γι αυτό και μεταγενέστερα, όταν τους αφομοίωσαν σε πρώτη φάση οι Βαβυλώνιοι και σε δεύτερη φάση, οι Ασσύριοι, τους επέβαλαν τη λατρεία του Ασσούρ, ενώ είχαν πολλούς τόπους λατρείας, τα Ζιγκουράτ, πάμπολλες επίσης Θεότητες, αλλά σε καταγεγραμμένη μορφή, ούτως ώστε, Ιστορία, να τους καταγράφει τόσο αυτούς, όσο και τους Χετταίους μη Σημιτικά φύλα και οι διαπρύσιοι κήρυκες της μεταφυσικής, του διαχρονικού κοινωνικού σχολιασμού(ιστορικού κουτσομπολιού), οπαδούς της επίπεδης γης και των Ανουνάκι να σκάνε από λύσσα γι αυτό, μαγειρεύοντας, κάθε λογής ανοησία εις βάρος τους, μιας και η Γραμμική Α΄ πιθανολογείται να είναι κι αυτή δημιούργημα τους, πολύ προγενέστερα του Χαμουραμπί δλδ, εκεί προς το 4.000 π. Χ.
Οι Θεότητες τους, ήταν αυτές που επηρέασαν ολόκληρο Πολυθεϊστικό σύστημα της Δύσης και της Ανατολής, με τον Ενλίλ(Θεού των ανέμων και των καταιγίδων) της Νινλίλ (ζευγάρι και Αδέλφια), αναφέρεται και ως Κουρτ-Γκαλ, που σημαίνει μεγάλο βουνό.
Γεννήθηκε από την ένωση του ουρανού(Άνου) και της γης(Κι), του Άνου και της Κι. Έτσι τους χώρισε μεταξύ τους κι απέκτησε το δικό του κομμάτι, τη γη.
Σύζυγός του όπως προείπαμε, είναι η Νινλίλ, με την οποία απέκτησε πολλά παιδιά, το Νινχουρσάγκμ το Νάννα, το Νεργκάλ, το Νινούρτα (ή Νινγκίρσου), τη Νισάμπα και άλλα.
Ο Ενλίλ έχει στην κατοχή του τις Πινακίδες του Πεπρωμένου, που με βάση αυτή την προφορική λαϊκή παράδοση, ο Χαμουραμπί προχώρησε στον κώδικα του.
Ο Ενλίλ, ως μυθολογικό τοτέμ, όχι Θεότης, κατέχει την εξουσία σε ολόκληρο τον κόσμο, αλλά δεν λατρεύεται ως πνεύμα, ούτε ως γενάρχης, αλλά ως λαϊκή προφορική παράδοση, που ενίοτε, ακόμα και η ίδια η Εξουσία, δεν αναφέρει.
Ο Ενλίλ, κάποιες φορές είναι στοργικός προς την ανθρωπότητα, αλλά μπορεί να γίνει μοχθηρός και να τιμωρήσει τους ανθρώπους, όπως τότε που έστειλε το μεγάλο κατακλυσμό που αφάνισε όλους τους ανθρώπους από προσώπου γης, εκτός από τον Ουτναπιστίμ.
Η κυριότερη εποχή ακμής ήταν εκείνη της ονοματοθεσίας και καθορισμού γεωγραφικών περιοχών, η συμβολή τους, ήδη από την εποχή του Χαλκού, ήταν τέτοιας ποσότητας και τόσο μεγάλου όγκου, όπου συνεχώς και άοκνα παρουσίαζαν, όλο και κάτι νεότερο, κάτι που για την εποχή ήταν μάλλον ασύμβατο. Αυτός ο υπέροχος λαός που είχε αφετηρία κάπου ανάμεσα στο Αφγανιστάν, το Τατζικιστάν και το σημερινό Ιράν, τη λαϊκή του παράδοση, δεν την έκανε προφορικό λόγο, αλλά την αποτύπωνε με κατασκευές και ανάγλυφα τους εμφάνιζαν τους θεούς τους πάνω στα βουνά, δεν είναι τυχαίο, ότι ήταν οι μοναδικοί Ευρασιάτες που είχαν τα ίδια χαρακτηριστικά με τους Ινδιάνους της Βόρειας Αμερικής όσον αφορά τον τρόπο λατρείας, αν και δεν ήταν ίδιας αφετηρίας λαοί, ήταν πάντως και οι δυο τοτεμιστές και όχι ανιμιστές. Να σημειώσουμε εδώ πέρα, ότι σε αντίθεση με τους Σουμέριους, οι Ινδιάνοι της Βόρειας Αμερικής, είναι ένα μείγμα Εσκιμώων, Ινουίτ, Σαάμι (Λαπώνων) και Αρχαίων Ταταρομογγόλων(δλδ λαών της) Ανατολικής στέπας, που πέρασαν το Βερίγγειο Πορθμό και έφτασαν έφιπποι εκεί που έφτασαν.
Έφιπποι λαοί ήταν μόνο οι λαοί της δυτικής και της Ανατολικής Στέπας, που ήταν νομάδες, γι αυτό και ήταν οι πρώτοι που εξημέρωσαν, τις συγγενείς της Αφρικανικής Ζέβρας, τα υπόλοιπα Ιπποειδή και κυρίως τα πρώτα άρματα μάχης της ιστορίας, που ήταν τα άλογα, τα οποία τα διέδωσαν παντού στη γη.
Η δυτική στέπα, είχε τους Σκύθες, αυτούς που αργότερα, ονομάσαμε Τουρκμένους(από εκεί προέρχονται και οι γείτονες μας Τούρκοι και δεν έχουν την παραμικρή σχέση με τους Σλάβους, που είναι οι Νέβροι), ούτε είναι Μογγόλοι, όπως λένε αφειδώς και ανερυθρίαστα οι διάφοροι παραϊατρικοί και οι Γερμανοί Ιστορικοί, που έχουν εμμονές ακόμα και σήμερα με τον Ινδοευρωπαϊσμό, στον οποίο χώνουν και τους Σουμέριους..
Η θεωρία συνεχίζει, λέγοντας ότι οι ναοί τους-τα ζιγκουράτ- γίνονταν πάνω σε τεχνητούς βαθμιδωτούς λόφους, μιμούμενοι τα βουνά της παλιάς πατρίδας τους.
Βέβαια άλλος λόγος, θα μπορούσε να είναι και η προστασία του ναού από τις πλημμύρες, οι οποίες κατέστρεφαν τα πρώτα πλίνθινα ιερά, που χτίστηκαν σε παραποτάμιες περιοχές.
Θεωρούνται οι πρώτοι κάτοικοι του Σουμέρ (ή Σουμερίας), μιας περιοχής στη νότια Μεσοποταμία που εκτείνεται μεταξύ του Τίγρη, του Ευφράτη και του Περσικού Κόλπου, του οποίου ήταν οι νονοί μέσω της Γεωμετρίας, της απόστασης δηλαδή που χώριζε την αφετηρία τους, με τον τερματικό τους σταθμό, μεγαλοφυές, θα λέγαμε.
Οι Σουμέριοι αργότερα απορροφήθηκαν από τον βαβυλωνιακό πολιτισμό που αναπτύχθηκε και αυτός στη νότια Μεσοποταμία.
Ο πολιτισμός των Σουμερίων εμφανίστηκε μεσοσταθμικά, από το 6.000 π. Χ, μέχρι το 5000 π. Χ., στη πρώτη πόλη του κόσμου, την Εριντού, άλλη πρωτοπορία κι αυτή, ήταν αυτοί που σύμφωνα με την μυθολογία, δημιούργησαν τις επιρροές με τα αρχιτεκτονικά τους σχέδια και τις δομές της Εριντού, στον Ιππόδαμο το Μιλήσιο, να δημιουργήσει, το ιπποδάμειο πολεοδομικό σύστημα, η την Ελληνορωμαϊκή πολεοδομία, περί το 471 π. Χ .
Οι πρώτοι οικισμοί γύρω από τον Ευφράτη, καλαμένιες καλύβες, σιγά-σιγά με την εξέλιξη της γεωργίας και την διαχείριση των υδάτων του Ευφράτη οδήγησαν στην εμφάνιση πόλεων-κρατών και τη δημιουργία αποθέματος τροφίμων. Οι πρώτες πόλεις όπως η Εριντού και η Ουρούκ είχαν επίσης μεγάλους ναούς χτισμένους στην αρχή από λασπότουβλα. Η έλλειψη μετάλλων, λίθων και ξύλου έδωσε ώθηση στο εξωτερικό εμπόριο. Η Σουμεριακή επίδραση δια του εμπορίου εξαπλώθηκε, όπως προκύπτει από τα αρχαιολογικά ευρήματα, την τρίτη χιλιετία π. Χ., προς τις ακτές της Ανατολικής Μεσογείου και προς την Ινδική χερσόνησο.
Από το 3000 π. Χ. η διοίκηση πέρασε στα χέρια ενός αρχιερέα-βασιλιά, του Ενσί, που αντιπροσώπευε τους Θεούς εδώ κάτω στη γη, συνεργαζόταν με ένα συμβούλιο γερόντων και ζούσε μέσα στους ναούς. Την ίδια περίοδο αναπτύχθηκε και το πρώτο σύστημα γραφής στον κόσμο, η σφηνοειδής γραφή, που η χρήση της διαδόθηκε σε όλη τη Μέση Ανατολή. Το βιβλίο του Σουμεριακού Καταλόγου των Βασιλέων γράφει για το πέρασμα της εξουσίας από την Εριντού, προς βορρά στη Σουρουπάκ, μέχρι τη περίοδο του κατακλυσμού(=μεγάλες πλημμύρες των δύο ποταμών,Τίγρη και Ευφράτη, που βύθισαν τις πόλεις.) Την ηγεμονία παραδοσιακά την ασκούσαν-με εναλλαγές- οι πόλεις Κις, Ουρ, Ουρούκ, Αντάμπ και Αξάκ.

Αφροδίτη η Αστάρτη;

Ας επιστρέψουμε τώρα στην Μεσόγειο και πολύ μεταγενέστερα, να δούμε επίσης κάτι άλλο τώρα, εξίσου σημαντικό.
Σύμφωνα με τη δική μας μυθολογία, η Αφροδίτη γεννήθηκε σε τρία διαφορετικά σημεία καταλήγοντας όμως στην Κύπρο το πρώτο σημείο ήταν τα Κύθηρα, το δεύτερο σημείο ήταν η Μήλος και το τρίτο η Κύπρος, και πιο συγκεκριμένα η Πάφος της Κύπρου, το ίδιο σημείο που λέει και η μυθολογία των Ασσυρίων, δια της συζύγου του Ασσούρ, της Θεάς Αστάρτης, η Ιστάρ, που σύμφωνα με την Σημιτική ετυμολογία Σημαίνει Αφροδίτη, δηλαδή αυτή που αναδύθηκε από τους Αφρούς της Θάλασσας και συγκεκριμένα από τον ίδιο βράχο στην Πάφο.
Ποιο είναι το σωστό, αν το δούμε ιστορικά, δεν ξέρουμε καθόλου, μόνο φανταζόμαστε, γιατί δεν υπάρχουν, δεν υπάρχουν και δεν πρόκειται να βρεθούν, αποδεικτικά στοιχεία και γνήσια ιστορικά ντοκουμέντα, μύλος η υπόθεση.
Καλή και θεμιτή η προφορική παράδοση, ειδικά όταν προέρχεται από την λαογραφία, αλλά δεν είναι ιστορικό ντοκουμέντο, με χαλασμένα από τον χρόνο και τον χώρο τηλέφωνα, εικασίες και διαδόσεις κλπ, δεν μπορούμε να έχουμε καθαρή ιστορική εικόνα, παρά μόνο παραφιλολογικής ανάγνωσης, δηλαδή μυθολογική, όλα αυτά είναι πράγματα που δεν μπορούν να αποδείξουν αντικειμενικά ποια ήταν η προέλευση, εκάστου από πού και γιατί.

Ησίοδος και Θεογονία

Γυρίζουμε τώρα στον Ησίοδο και στη Θεογονία του, όπου οι Θεοί νίκησαν τους Τιτάνες και ούτω καθεξής, μετά ήρθε η Γιγαντομαχία, ο Δευκαλίωνας έβρεχε βράχους και έτσι γέννησε τον Έλλην, το γενάρχη μας δηλαδή.
Να σημειώσουμε εδώ πέρα, ότι και οι Τιτάνες ήταν κι αυτοί Θεοί και μάλιστα οι πρώτοι Θεοί σύμφωνα με τον Ησίοδο, ο οποίος δεν ήταν Ιστορικός, αλλά ποιητής, ραψωδός, συγγραφέας και μυθογράφος, ο οποίος έζησε περίπου μεταξύ του 750 και 700 π. Χ, μαζί με τον Όμηρο(που επαναλαμβάνουμε, μάλλον δεν πρόκειται για πρόσωπο, το Τζελαλεντίν Ρουμί και τον Χατζί Μπεκτάς, θεωρούνται οι τέσσερις μεγαλύτεροι ποιητές της Ανθρώπινης Ιστορίας, ενώ έγραψε τα εξής παρακάτω έργα, Θεογονία, Έργα και Ημέραι, Κατάλογος Γυναικών, με τη Θεογονία, να είναι το σημαντικότερο έργο του και το οποίο χωρίζεται σε 5 μεγάλα τμήματα : 1) Προοίμιο. 2) Κοσμογονία και θεογονία. 3) Τιτανομαχία. 4) Δεύτερη φάση της «θεογονίας». 5) Ηρωογονία.
Πατέρας όλων των Τιτάνων, οι οποίοι ήταν οι πρώιμοι Θεοί, αλλά και των μεταγενέστερων Θεών, ήταν ο Ουρανός και Μητέρα τους η Γαία(εδώ πρόκειται για κανονική κλοπή από τους προγενέστερους Σουμέριους).
Παιδιά τους ήταν τα παρακάτω ζεύγη Τιτάνων, [Ιαπετός και Ωκεανίδα(γονείς των Τιτάνων Άτλαντα, Προμηθέα, Επιμηθέα, Μενοίτιου), Ωκεανού και Τηθύος(γονείς του Τιτάνα Ίναχου), Υπερίωνα και Ευρυφάεσσας (γονείς του Τιτάνα – Θεού Ήλιου), Κοίου και Φοίβης, Κρόνου και Ρέας(γονείς του Δία, της Ήρας, του Ποσειδώνα και του Πλούτωνα), καθώς και των Εκατόγχειρων , Κυκλώπων, Γιγάντων, Ερινυών και Μελιών Νυμφών].
Τους Τιτάνες σύμφωνα με τον Ησίοδο, τους νίκησαν οι Θεοί, με προεξάρχοντα τον Δία(για τους Γερμανούς ήταν ο Θωρ και για τους Σλάβους ο Περούν), νίκησε τον Πατέρα του τον Κρόνο, ο οποίος ηγούνταν των Τιτάνων, τους οποίους καταπόντισε στα Τάρταρα, με αποτέλεσμα, η Γαία μισήσει τον εγγονό της, τον Δία και τους άλλους θεούς του ουρανού, και όλα τα παιδιά του, ξεσηκώνοντας τους Γίγαντες, και αυτοί με αρχηγό τον Ευρυμέδοντα, σύμφωνα με έναν άλλο μυθοπλάστη της εποχής, τον Απολλόδωρο τον Αλεξανδρινό στο έργο του «περί θεών», όπου είναι και η πιο γλαφυρή μυθοπλασία της “γιγαντομαχίας”. Για την ίδια είχαν γράψει τόσο ο Όμηρος στην «Οδύσσεια», τόσο ο Υγίνος στο «Poetica Astronomica», όσο και οι Παυσανίας και Νόννος ο Πανοπολίτης.
Έχουμε σκεφτεί πολύ, όσοι ασχολούμαστε ερασιτεχνικά ή επαγγελματικά με το ιστορικό δεδομένο και την εξέλιξή του, τη σχέση των λαών, όσον αφορά το εμπόριο την οικονομία(του οποίου πάλι οι Σουμέριοι ήταν δημιουργοί), τις λατρευτικές συνήθειες, τις διατροφικές συνήθειες, ακόμα και τις σεξουαλικές συνήθειες τους, σε ένα περιβάλλον που το σύστημα ήταν κατά βάση δουλοκτητικό και τα σπέρματα του νέου συστήματος δηλαδή η γεωργική επανάσταση ήταν προ των πυλών, η στα πρόθυρα, του συστήματος που υπηρέτησε καλύτερα από όλα η Φεουδαρχία-Αριστοκρατία στην Ευρωπαϊκή Ήπειρο, ο Καθολικισμός, και όταν λέμε προ των πυλών εννοούμε μία ιστορική διεργασία, που διήρκησε μερικές χιλιάδες χρόνια.
Για να δούμε κάτι άλλο τώρα, ο Ασσούρ που ήταν για τους Ασσύριους, ο γενάρχης, αλλά και ο Θεός του πολέμου και της γονιμότητας, της μουσικής και του φωτός. Ταυτόχρονα ήταν και ο σύζυγός της Ασσυριακής Αφροδίτης της Στάρι η Αστάρι. Στην διαπολιτισμική πραγματικότητα των μυθολογιών, απεικονίζει στην Ελληνική μυθολογία τόσο το Θεό Απόλλωνα, όσο και το Θεό Άρη, δύο σε ένα και συμφέρει τελικά, που λένε και οι διαφημιστές.
Ο Θεός Άρης σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία ήταν εν δυνάμει, κατά περιόδους, αλλά και σε μόνιμη βάση πότε σύζυγος και πότε ερωτευμένος με την εντός εισαγωγικών αδερφή του την Αφροδίτη, όπως και ο Ήφαιστος, όπως και άλλοι πολλοί, μεταξύ αυτών και ο Διόνυσος.

Κατακλυσμοί, η διαχρονικά δάνεια και αντιδάνεια πολιτισμών;

Το ότι ο Όλυμπος μοιάζει σε πολύ μεγάλο βαθμό με το Αραράτ, αλλά είναι λίγο κοντύτερος περίπου κατά 2.220 μέτρα, έχει σχεδόν την ίδια απεικόνιση με την απεικόνιση που έδωσε η Παλαιά διαθήκη στο Νώε και την κιβωτό του, που αγκιστρώθηκε εκεί, στο δεύτερο δηλαδή, στη μια περίπτωση ο Θρόνος, στην άλλη η Κιβωτός, ωστόσο και στις δύο περιπτώσεις, έχουμε ειδικά καιρικά φαινόμενα, που αντικειμενικά υπήρχαν, κατά το παρελθόν, αλλά οριακά τα πρόλαβε το είδος μας, πριν αυτό αναδειχθεί στον άνθρωπο τον όρθιο.
Τόσο στον Κατακλυσμό του Νώε, όσο και σε αυτό του Δευκαλίωνα(όπως τουλάχιστον τον περιγράφει ο Ησίοδος), δεν είναι απλά και μόνο η αρχαία Ελληνική εκδοχή, ενός από τους πολλούς κατακλυσμούς που αναφέρονται και σε άλλους αρχαίους πολιτισμούς, με πρώτο αυτού των Σουμερίων, ήταν ταυτόχρονα και προσπάθεια των Θεών, να μην αφήσουν τους ανθρώπους να πάρουν τη θέση τους, κι αυτό καταγράφεται σε όλους τους μύθους, όλων των λαών, ανεξαρτήτως μεταξύ τους επιρροής και επίδρασης, τόσο στις πολυθεϊστικές θρησκείες, όσο και στις μονοθεϊστικές, που αποθεώνουν τόσο την περιουσία, όσο και την ατομική ιδιοκτησία, που είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Τι σου κάνει τελικά το εμπράγματο “δίκαιο” της Ατομικής Ιδιοκτησίας και του Καταμερισμού της Εργασίας, εις βάρος πάντα του μεταβλητού κεφαλαίου, που είναι η εργασία και οι Θνητοί στην μυθολογία συμβολικά.
Η πολιτική και οικονομική εξουσία, από την φεουδαρχία, μέχρι σήμερα τον ύστερο μονοπωλιακό καπιταλισμό, δεν θα μπορούσε να είναι κάτι στέρεο και σχετικά αμετάβλητο, δίχως τις θρησκείες που αναζητούν μια μυθολογία για να μπορέσουν να υποστηρίξουν την νόμιμη κλοπή, εις βάρος των χειρονακτών, «Μακάριοι είναι οι πτωχοί τω πνεύματι» και το διαίρει και βασίλευε κάνει άψογα την δουλειά του.

Καταμερισμός της Εργασίας και μυθολογίες

Αυτό που καταγράφεται σύμφωνα με το μύθο που μάλλον περισυνέλεξε ο Ησίοδος, ήταν ο αποτέλεσμα του καταμερισμού της εργασίας σε εκτελεστική και επιτελική, αφορά εποχές που ο Άνθρωπος, ήδη άρχισε να οργανώσει τις κοινωνίες του, με βάση τον οργανωτικό καταμερισμό της εργασίας.
Πραγματοποιείται στην εποχή αυτή, όπου η Θεσσαλία, φέρονταν ως η κοιτίδα του Ελληνικού Πολιτισμού, βασίλευε ο Δευκαλίωνας κι εκπροσωπούσε τους Ανθρώπους. Εκεί ακριβώς ο Δίας αποφάσισε και πήρε την πρωτοβουλία, να καταστρέψει όλο το χάλκινο γένος των ανθρώπων, που ήταν υποτίθεται διεφθαρμένο, αλλά στην πραγματικότητα δεν ήταν αυτός ο λόγος, αλλά η μη μεταβολή της εξουσίας στους κοινούς θνητούς.
Ακόμα και στο Χριστιανισμό, ο εχθρός τόσο του Θεού(Αγία Τριάδα), όσο και του Απόλυτου κακού, του Εωσφόρου(Αυτού που φέρει το φως της Ανατολής δλδ), ο κοινός εχθρός είναι ο Άνθρωπος. Ο μεν Θεός τον προστατεύει με πολύ αγάπη, από την πρόοδο, που είναι μάταιη, για να μη χάσει την εξουσία του, ενώ για τον άλλο, η σεμνότητα και η ταπεινότητα, με αποτέλεσμα να ρέπει σε παρακμιακά πράξεις και όχι στην όποια αποτίναξη του όποιου ζυγού και να υποβιβαστεί, αντί να κοιτάξει ψηλά.
Πολλοί από τους Ολύμπιους θεούς, που δεν ήταν οι πρώτοι θεοί των Ελλήνων, τουλάχιστον των προελληνικών φύλων, Θρακών Λελέγων και ούτω καθεξής, στη θέση της θεάς Αφροδίτης είχαν τη Θεά Πότνια των Θηρών, μία θεά λιγότερο αυταρχική, λιγότερο εκδικητική και επιθετική, μάλλον κόρης της “Μεγάλης Μητέρας”.
Η Θεά Πότνια των Θηρών, που δεν έχει και τα χαρακτηριστικά ούτε του καλού ούτε του κακού, της Ανατολής και της Δύσης, αλλά της Μέσης Γης, της Μεσογείου Θάλασσας, είχε τα ίδια χαρακτηριστικά με αυτά που είχε η Θεά Αφροδίτη, η Θέα Εστία, η Θεά Δήμητρα, και πότε η Θεά Άρτεμις, μαζί χωρίς τους προβληματικούς τους χαρακτήρες, ζηλοφθονία κλπ.
Μην περιμένετε να πάρουμε θέση στο συγκεκριμένο ζήτημα, όχι ότι δεν μπορούμε να πάρουμε θέση σε κάτι που δεν έχει ιστορική απόδειξη(δεν το θεωρούμε αληθές, αλλά συμβολικό), αυτό που θα αναδείξουμε, είναι ότι η προφορική και ειδικά η λαϊκή παράδοση, η οποία γεννάει την μυθολογία ενίοτε διαστρεβλωμένα σε όλα τα επίπεδα, μπορεί μέσα από κάποια ψήγματα αλήθειας, η αληθοφάνειας, αλλά δεν εμπεριέχονται στα στοιχεία του ιστορικού γεγονότος, αλλά στα στοιχεία του ιστορικού συμβάντος, το οποίο ο καθένας μπορεί να το ερμηνεύσει από τη δική του οπτική γωνία και προφανώς διαφορετικά, με αποτέλεσμα να μην υπάρξει ουσιαστική αναφορά σε ιστορικό γεγονός αλλά σε κάποιο μύθευμα το οποίο συγγενεύει με τη γειτνιάζουσα με αυτό περιοχή και ούτω καθεξής.
Κατά πολλούς ιστορικούς η μυθολογία είναι τροτέζα, δηλαδή πόρνη, αναγκαία και αποτρόπαια, γιατί εξαγοράζεται και μάλιστα χωρίς τη θέληση της, από την εξουσία, η οποία εκούσια την χειραγωγεί καταλλήλως, ούτως ώστε να εκτροχιαστεί και από εργαλείο γνώσης και συμμόρφωσης , να γίνει εργαλείο πληροφορίας και παραμόρφωσης.
Για να δούμε κι άλλη μία πλευρά ο Θεός Απόλλωνας τη δική μας μυθολογία ήρθε από τρία σημεία τον θεωρούσαν Θεό του φωτός Θεό της μουσικής της ομορφιάς και τον καλύτερο γκόμενο και επιβήτορα της θεάς Αφροδίτης της “αδερφής” του δηλαδή, αν και η Αφροδίτη σύμφωνα με τον Ησίοδο, είναι απόγονος, πολλών Γονέων, από τον Ουρανό, τον Κρόνο, τον Δία και τη Διώνη .

ΕπίλογοςΟ Θεός Απόλλωνας με τα ίδια χαρακτηριστικά, συμπυκνώνονται στο πρόσωπο ξανά του Ασσούρ, γιατί είχε και τέτοια χαρακτηριστικά ως γενάρχης δηλαδή ως θεός της γονιμότητας.
Η μια προέλευση του, αυτοί που μας μαθαίνουν στα σχολεία είναι η Δήλος, σύμφωνα με τους γερμανικούς λαούς οι οποίοι έχουν ένα ιδιαίτερο έρωτα με τον Θεό Απόλλωνα, όπως και με τους ακροδεξιούς ναζιστές της Βρετανίας της Σκανδιναβίας και της Γερμανίας ακόμα και σήμερα, ο Θεός Απόλλωνας ξεκίνησε κυοφορούμενος, μαζί με την δίδυμη του Άρτεμη, στον αμνιακό σάκο της Λητούς, η οποία είχε τη μορφή Λύκου, για να ξεγελάσει την Ήρα, από την Υπερβόρεια, τώρα που είναι η Υπερβόρεια τρεις λαλούν και δυο χορεύουν είναι κάπου ανάμεσα στη Σκανδιναβία τη σημερινή Δυτική Ρωσία τις χώρες της Βαλτικής και μέρος της Πολωνίας.
Δεν είναι τυχαίο του εθνολογικού παραμύθι του Ινδοευρωπαϊσμόυ, που το δημιούργησαν οι Γερμανοί ιστορικοί, το πραγματοποίησαν με βάση τη γλώσσα και τη μυθολογία, το οποίο δεν αποδεικνύεται για κανένα λόγο, πουθενά. Οι λεγόμενοι ινδοευρωπαίοι ούτε καν υπάρχουν, ενώ η αρχαιολογική σκαπάνη, συνεχώς την καταρρίπτει, ενώ σε αντίθεση με αυτήν, υπάρχει ινδοευρωπαϊκή γλώσσα γιατί μία ευρωπαϊκή γλώσσα επηρέασε την άλλη, εξάλλου οι γλώσσες, είναι δυναμικά στοιχεία, που λειτουργούν με δάνεια και αντιδάνεια, μέσω εμπορίου, πολέμων, μετακινήσεων κλπ.
Οι Ινδοευρωπαίοι σύμφωνα με τους ίδιους ιστορικούς ξεκίνησαν από την σημερινή Λιθουανία, ή τις χώρες της βαλτικής τέλος πάντων, στις χώρες αυτές, που λίγο ως πολύ είναι μέρος της λεγόμενης Υπερβόρειας, οποία πάει μέχρι το Βόρειο Πόλο και που κατά πολλούς κατεβαίνει μέχρι και τις πύλες του Άδη με το Μαύρο Ήλιο και ούτω καθεξής, είναι η κοιτίδα όλου του ευρωπαϊκού πολιτισμού.
Αυτό φυσικά βολεύει τα Γερμανικά φύλα, που όλως τυχαίως κάποια από αυτά το 1100 π.Χ. ως βάνδαλοι ή ως κάτι άλλο, έκοβαν βόλτες και έκαναν κλοπές βιασμούς, υπεξαίρεσαν ότι έβρισκαν μπροστά τους, προέβαιναν δηλαδή σε κάθε παραβατική συμπεριφορά, σύμφωνα με το σήμερα. Όμως τι έλεγαν και τι διαδίδουν, όλους τους επόμενους αιώνες τον πολιτισμό της Δύσης ο οποίος είναι σπαθί αίμα και φωτιά και καμία σχέση δεν έχει με τον ανθρωπισμό και τις επιστήμες.
Επειδή το σπαθί, το αίμα και η φωτιά, είναι τα χαρακτηριστικά όλων των ναζιστικών και φασιστικών υποομάδων και ομάδων, μαζί με το διπλό πέλεκυ που κάποια άλλη στιγμή θα εξηγήσουμε τι σημαίνει, προσπάθησαν δια της μυθολογίας να μας πείσουν συμβολικά, ότι ο Υπερβόρειος Απόλλωνας και η δράκα του, δηλαδή ο Άσσουρ ήρθε από το βορρά μετακινούμενος προς το Νότο, αντί να έρθει από το όρος Αραράτ. Ίσως κάποια αδέλφια του, ή κάποια παραλλαγμένη μυθολογική διαστρέβλωση να δημιούργησε αυτό το πράγμα μύλος η κατάσταση.
Η τρίτη προέλευση του Απόλλωνα δηλαδή του Ασσούρ, ξανά σύμφωνα με τη συνδιαλλαγή των μύθων η Μέση Ανατολή η Βαβυλωνία συγκεκριμένα. Οι Βαβυλώνιοι και οι Ασσύριοι είναι ένας λαός, είναι Ασσύριοι κατά βάση, δηλαδή είναι απόγονοι του Ασσούρ, δηλαδή είναι πρόγονοι των σημερινών Ελλήνων και πρόγονοι των σημερινών Γερμανών. Σύμφωνα με τις συνδιαλλαγές της μυθολογίας, θα μπορούσε να ήταν κι ανάποδα. Παίρνουμε αυτή την εκδοχή, χωρίς να σημαίνει ότι την συμμεριζόμαστε κιόλας.
Γενικώς τη μυθολογία την παρατηρούμε και τη μελετάμε και πρέπει, αλλά δεν την αποδεχόμαστε ως ιστορική πηγή, εκτός αν αποδειχθεί, αλλά ως συμβολική προέκταση της λαογραφίας διαπολιτιστικά.
Σίγουρα κάποια στοιχεία της, πιθανότατα να σχετίζονται με τη λαϊκή προφορική παράδοση, και διαβίβαση του, η οποία λόγω της πανσπερμίας που έχει και λόγω του ότι δεν έχουμε, αυτά τα ιστορικά εργαλεία και ντοκουμέντα, τα οποία να στηρίζονται σε ιστορικά γεγονότα, αλλά σε συμβάντα που ο καθένας τα ερμηνεύει όπως θέλει, δεν μπορούμε να βγάλουμε κανένα ασφαλές συμπέρασμα.
Από αυτή την άποψη το συγκεκριμένο άρθρο, όπως και το προηγούμενο, που κάνει διάκριση ανάμεσα στην ιστορία και την προϊστορία θα μπορούσαν να γίνουν βαστάζοι, για την κατανόηση της ίδιας της ιστορίας, της ιδιοσυγκρασίας και τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή στην περιοχή μας.
Συμβαίνει με το ιστορικό σύστημα του σήμερα, ότι με τα ιστορικά συστήματα του τότε, οι εκδοχές των διαφόρων συνειρμών υπό τη μορφή ιδιοσυγκρασίας, σε κάθε περιοχή, χρησιμοποιούνται κατά το δοκούν, από το διαίρει και βασίλευε, δηλαδή από την ίδια την εξουσία, για να μπορέσει να αναπτυχθεί στη συνείδηση του κάθε λαού ο επίκτητος εθνικισμός.
Ο εθνικισμός αυτός, είναι δημιούργημα των Βρετανών τα Έθνη-Κράτη, ήταν δημιούργημα της εξέλιξης της Ευρωπαϊκής Ιστορίας, από Αυτοκρατορίες όταν μετατράπηκαν σε αυτό που ακριβώς είναι σήμερα, Έθνη Κράτη σήμερα και οδεύουν σε Κράτη Περιφέρειες, αλλά είναι δύο διαφορετικά πράγματα μεταξύ τους.
Όπως και ο πατριωτισμός δεν έχει καμία σχέση με τον εθνικισμό έτσι και ο διεθνισμός, δεν έχει καμία σχέση με τον κοσμοπολιτισμό, που είναι η ιδεολογία που δημιούργησαν πάλι οι Βρετανοί για να επεκταθούν, σε ολόκληρο τον κόσμο και όλοι Αγγλοσάξονες μαζί συγχορδία και Τεύτονες, Βαυαροί και Σάξονες, Γερμανοί, Βησιγοτθοι και Οστρογότθοι παρέα, χρησιμοποίησαν την μυθολογία ως ιστορία, τάχα μου δήθεν κρυμμένη, ανέκαθεν μαζί με τους Γάλλους, για να διαιρέσουν τον κόσμο, κάτι που κάνει και σήμερα, με η χωρίς ανάποδες σβάστικες.
Από αυτή την άποψη θέλει πολύ προσοχή, όταν λέμε το έγραφε η μυθολογία, όταν τη μυθολογία τη γνωρίζουμε μόνο από το δικό μας οπτικό πρίσμα, η που μας την έχουν διδάξει έτσι, που μπορεί να είναι παράλληλα σχεδόν το ίδιο αφήγημα με κάποια άλλη, ή το ίδιο σε πολλές περιπτώσεις, ή κάπως εξελιγμένο ανάλογα την περιοχή, την γεωγραφική με το γειτονικό λαό ή τον παράγει το λαό και ούτω καθεξής.
Στο σύγχρονο καπιταλιστικό σύστημα και εδώ είναι το ρεζουμέ, το Αγγλοσαξονικό τόξο, που ξεκινάει με το καθολικό μπλοκ Ιταλία Γαλλία Ισπανία νότια Γερμανία, το προτεσταντικό μπλοκ, Γερμανία Ηνωμένες πολιτείες της Αμερικής χώρες της Σκανδιναβίας Ελβετία, φυσικά και η Βρετανία ως μισό καθολική μισό προτεσταντική, έχουν τα χαρακτηριστικά όλων των ηθικών που αναφέραμε στην εισαγωγή, τα μίγματα φιλοσοφιών που είναι ουσιαστικά παρονομαστής της δράσης τους και το πως θέλουν να επιβληθούν σε ολόκληρο τον πλανήτη όχι ως έθνη-κράτη, αλλά ως ηγεμονικές αστικές τάξεις, στα πλαίσια του ιμπεριαλισμού. Χρησιμοποιούν ταυτόχρονα και τις θρησκευτικές ηθικές τους, την προτεσταντική και την καθολική για να μπορούν να λειτουργήσουν στα πλαίσια του διαίρει και βασίλευε, όπως το καθόρισε ένας Αγροίκος – Κρετίνος, ο Καρλομάγνος που χώρισε την Ευρώπη με ένα χάρακα (συμβολικά), σε Ανατολή και Δύση, σε πολιτισμένους και μη, λες και οι δυτικοί ήταν οι πολιτισμένοι, που πήραν κατέκλεψαν τα πάντα, από παντού, ακόμα και στην περίοδο της λεγόμενης Αναγέννησης, από την Ανατολή, τους Άραβες, τους Πέρσες, τους Έλληνες και τους Κινέζους.
Να αποδείξουν και να αναδείξουν ότι στον κόσμο αυτό, για να παραχθεί το ικανό ποσοστό κέρδους, δηλαδή κάλος, υπάρχει το καλό και το κακό, η επιτομή του Διαίρει και Βασίλευε.
Όμως πρέπει να δούμε, το πως οι κινέζικες φιλοσοφίες και ειδικότερα ο Κομφουκιανισμός και ο Ταοϊσμός δια του Λάο Τσε, μας απέδειξαν ότι το καλό εντάσσεται στο κακό και το κακό εντάσσεται στο καλό, δεν υπάρχουν αυτές οι έννοιες αυτές οι έννοιες, αυτές είναι, κυρίως ενεργειακά συστήματα που τα βλέπουμε στον ηλεκτρισμό με τον πόλο του θετικού και τον πόλο του αρνητικού, στον ηλεκτρισμό.
Για να μην το πλατειάσουμε παραπέρα και συνοψίζοντας, θα κλείσουμε με το εξής:
Το γεγονός ότι η ιστορία, σε αντίθεση τόσο με την πάραιστορία που είχαμε γράψει σε προηγούμενο άρθρο, όσο και με τη μυθολογία, έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά.
Στηρίζεται αποκλειστικά σε ιστορικά ντοκουμέντα, τα οποία είναι αδιάσειστα αποδεικτικά στοιχεία, τα οποία μπορούν όχι μόνο να καταγράψουν ένα ιστορικό γεγονός, αλλά να το καθορίσουν ως τέτοιο, ως στοιχείο που αλλάζει την πορεία, η εξελίσσει την πορεία της ιστορίας, και όχι ως ένα ιδιογραφικό μοντέλο, που θα μπορεί να έχει την αξία του, αλλά συνήθως στηρίζεται σε συμβάντα τα οποία σε μεγάλο βαθμό δεν καθορίζουν την ιστορική πορεία των πραγμάτων. Το ιστορικό γεγονός που αποκαλύπτεται από μια πλειάδα ιστορικών ντοκουμέντων, τα οποία, έχουν αξιολογηθεί, ως κύρια και δεν αμφισβητούνται από την επιστήμη της διαλεκτικής.
Σε αντίθεση με το αποδεδειγμένο ιστορικό γεγονός, υπάρχει η έκφραση ενός, η πολλών αντιφατικών, η αντιθετικών στοιχείων, τα οποία όμως δεν καθορίζουν, κάτι, εμπεριέχονται στη σφαίρα της εξαίρεσης, του κανόνα, πότε αριθμητικά πολλές φορές και πότε εκθετικά, επίσης πολλές φορές, έχοντας περάσει από μια σειρά φίλτρων και στρεβλώσεων, που μετατρέπονται από φάρσα σε τραγωδία, δηλαδή σε ιλαροτραγωδία.
Στην πορεία της ιστορίας, μπορεί η ίδια η Ιστορία να υποστεί κάποιες αλλαγές, προσθήκες η αφαιρέσεις, αλλά όχι να ανατραπεί εντελώς το κυρίαρχο γεγονός, κάποιες λεπτομέρειες μπορεί να διαφοροποιηθούν, αλλά η βάση παραμένει λίγο ως πολύ ίδια, καθώς και ο παρονομαστής δεν αλλάζουν, καθότι έρχονται μέσα από την επιστημονική μελέτη και μέσα από την επιστημονική έρευνα, που συνήθως ενισχύουν τον κορμό του καταγεγραμμένου και αποτυπωμένου κεντρικού ιστορικού γεγονότος, το οποίο δεν μπορεί να περιθωριοποιηθεί, ούτε να μπει στη ναφθαλίνη, καθότι δεν είναι εξαίρεση, αλλά ο κανόνας.
Η αλήθεια είναι ότι, σε πολλές περιπτώσεις, η επιστημονική έρευνα καθοδηγείται σε περίεργες ατραπούς, αλλά ότι αντέχει στο χρόνο, ξεραίνει τις λάσπες και ο άνεμος της Ιστορίας, τις παρασέρνει, όπως έλεγε και ο μεγάλος και Ατσάλινος Γεωργιανός και Σοβιετικός Ηγέτης Τζουγκασβίλι.
Από τη λαϊκή παράδοση δεν μπορεί όμως να ξεριζωθεί η μυθολογία η οποία διαδίδεται από στόμα σε στόμα, κάθε φορά παρεισφρέουν νεότερα, μέχρι που χάνεται η μπάλα στην εξέδρα και στο τέλος, έχουμε ένα αλλοπρόσαλλο πράγμα, που δεν δικαιολογείται με τίποτα, ούτε αυτό μπορεί να σταθεί σε έναν μεγάλο βαθμό είναι μία ελάχιστη βάση, μιας κάποιας ορισμένης βαθμίδας αλήθειας, ακόμα και όπως θέλει να τη δει ο καθένας από το δικό του πρίσμα και όπως τον βολεύει.
Φυσικά, χωρίς κάποιες ατράνταχτες αποδείξεις με αιτία και αιτιατό, με μορφή και περιεχόμενο, αν δεν αποτελεί τετελεσμένο ιστορικό γεγονός, ποια ήταν τα ελατήρια του και πως αυτό το γεγονός, άλλαξε γιατί πολύ απλά είναι ένα πολύ διασπασμένο πανσπερματικό συμβάν που δεν αποδεικνύεται από πουθενά, το ίδιο το ρου της ιστορίας.
Από αυτή την άποψη και αυτά που συμβαίνουν τώρα στη Μέση Ανατολή όπως και αυτά που συμβαίνουν στην Ουκρανία είχαν αφορμή και εφαλτήριο, τις διάφορες εθνικιστικές ομάδες είτε τους Ουκρανούς ναζί, είτε την Ισραηλινή ακροδεξιά του Λικούντ, καθώς και τους φανατικούς ισλαμιστές της Χαμάς που μπορεί κάποτε να υπήρξαν δημιούργημα του Ισραήλ, τώρα όμως η μπάλα είχε χαθεί, για να δημιουργούν αφορμές προβοκάτσιας.
Όπως οι λαοί στην αρχαιότητα, αλλά και στο όχι πολύ μακρινό παρελθόν ζούσαν μεταξύ τους, ειρηνικά έτσι και σήμερα μπορούν να ζήσουν, αυτό όμως δεν αναιρεί τον πατριωτισμό που πρέπει να έχει ο καθένας, γιατί ο πατριωτισμός σχετίζεται κυρίως και με την τάξη που ανήκει ο καθένας.
Η Ιστορική επιστήμη, αντικειμενικά, είναι μέρος της ταξικής εξέλιξη της κοινωνίας, γιατί για να μπορέσουν οι από κάτω να παίξουν το ρόλο τους στην ιστορική εξέλιξη, έπρεπε να έχουν πρώτον τη γνώση και δεύτερον, να μπορέσουν να ξεφύγουν από τις αγκυλώσεις που τους δημιουργούσαν οι προγενέστερες τάξεις στον καταμερισμό της εργασίας.
Αν κάτι αποδείχνει ο μύθος είναι τα σημειολογικά πλαίσια των παραβολικών μηνυμάτων της ταξικής πάλης τόσο ως εξαίρεση, όσο και ως κανόνα, της πάλης που διεξάγεται ανάμεσα σε δύο, η σε περισσότερους, ανάλογα την περίοδο και την εποχή, από κάθε πλευρά και αξιοποιείται ανάλογα από τον νικητή, που κάνει τη διαστρέβλωση του κανόνα.
Μέσα από αυτήν προβαίνει στις δικές του αναγνώσεις και στα δικά του ασφαλή συμπεράσματα, ωστόσο αν μάθουμε να διαβάζουμε σωστά μπροστά και πίσω από τις λέξεις, ακόμα και ο Μύθος, θα προβεί χρήσιμος, πέραν του ότι είναι ιστορίες με πολύ όμορφη ροή.
Την αστική τάξη την βολεύει ο Χριστιανισμός του σήμερα, στην Αγγλοσαξονική εκδοχή του, γιατί οι θρησκείες που έχουν το καλό και το κακό, ως βασικό κινητήριο μοχλό πίεσης και μάλιστα στην προτεσταντική εκδοχή του, διαστρέφουν ακόμα και το μύθο, αποθεώνοντας, τις εξαιρέσεις των εξαιρέσεων, με αποτέλεσμα να παρουσιάζουν τα φύκια, για μεταξωτές κορδέλες..
Να θυμίσουμε εδώ πέρα ότι οι θρησκείες, είναι μυθολογία, δεν επαληθεύονται από πουθενά, παρά μόνο δια της αποκαλύψεως, και όπως και η μυθολογία πράγματα που συγγενεύουν και είναι συγκοινωνούντα δοχεία, μεταφράζονται κατά τα δοκούντα, αναπτύσσονται σε κάθε περιοχή με ένας παρόμοιο τρόπο και αξιοποιούνται επίσης κατά τα δοκούντα και τέλος χρησιμοποιούνται από αυτούς που λέγονται εξουσία πάλι κατά τα δοκούντα.

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ: Ορισμένα αναρτώμενα πολυμέσα από το διαδίκτυο στους ιστότοπους μας, όπως εικόνες & κυρίως video που αναρτούμε (με τη σχετική σημείωση της πηγής η οποία αναγράφεται πάνω και μέσα στην ίδια την προβολή τους), αναδημοσιεύονται θεωρώντας ότι είναι δημόσιας προβολής χρήσης και αναδημοσίευσης. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, καλλιτεχνών, μουσικών, τραγουδοποιών, συγκροτημάτων, δισκογραφικών εταιρειών, κινηματογραφιστών, φωτογράφων, η ιδιοκτητών καναλιών στα διαδικτυακά πολυμέσα, παρακαλούμε ενημερώστε μας για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολoγίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα άρθρων συνεργατών και αυτό δε μας δεσμεύει ως επιχείρηση. Για άρθρα και διαφημιστικό υλικό που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε καθώς το πρώτο απηχεί την προώθηση και προβολή των διαφημιζόμενων και το δεύτερο αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιονδήποτε τρόπο το ιστολόγιο και τις ιστοσελίδες μας.  

Το portal istosch data &technologies lab χρησιμοποιεί μόνο πρωτογενή άρθρα των συντακτών και συνεργατών του. Κάνει αναδημοσιεύσεις μόνο από αυτούς και με την δική τους συναίνεση από τα δικά τους ηλεκτρονικά έντυπα και δίνει επίσης σε αυτούς το δικαίωμα της αναδημοσίευσης. Οποιοσδήποτε άλλος θέλει να αναδημοσιεύσει οτιδήποτε πρέπει να έχει την έγγραφη άδεια του portal, istosch data &technologies lab που εκπροσωπείται δια του αρχισυντάκτη του. Διαβάστε τους όρους  παροχής και χρήσης του δικαιώματος η μη αναδημοσίευσης των κειμένων. 

Το ημερολόγιο φορτώνει...

Powered by Booking Calendar

Εϋρος χρόνου*
7:30 AM - 8:00 AM 8:00 AM - 8:30 AM 8:30 AM - 9:00 AM 9:00 AM - 9:30 AM 9:30 AM - 10:00 AM 5:00 PM - 5:30 PM 5:30 PM - 6:00 PM 6:00 PM - 6:30 PM 6:30 PM - 7:00 PM 7:00 PM - 7:30 PM 7:30 PM - 8:00 PM 8:00 PM - 8:30 PM

Όνομα*

Επώνυμο*

Όνομα Πατέρα*

Όνομα κι Επώνυμο Μητέρας*

Ηλεκτρονικό Ταχυδρομείο*

Τηλέφωνο*

Κινητό Τηλέφωνο*

Διεύθυνση*

Ταχυδρομικός Κώδικας*

Πόλη*

Περιφέρεια*

Χώρα*

Α.Φ.Μ*

 IS-PCK3 - Προσφορά Κατασκευής Ιστοσελίδας από 800€ - 617€

 IS-PCK4 - Προσφορά Κατασκευής Ιστοσελίδας από 1050€ - 871€

 Προσφορά Διαφημιστικής Προβολής Κάθετο Banner 220 X 280 Internal Προβολή Από 50€ – 35€ ο Μήνας

 Προσφορά Διαφημιστικής Προβολής Κάθετο Banner 220 X 280 Parental Προβολή Από 25€ – 22€ ο Μήνας

 Προσφορά Διαφημιστικής Προβολής Κάθετο Banner 220 X 280 Prime Προβολή Από 90€- 65€ ο Μήνας

 Προσφορά Διαφημιστικής Προβολής Οριζόντιο Banner 730 X 90 Από 60€ – 55€ ο Μήνας

 Προσφορά Διαφημιστικής Προβολής Οριζόντιο Banner 730 X 90 Parental Προβολή Από 35€ – 30€ ο Μήνας

 Προσφορά Διαφημιστικής Προβολής Οριζόντιο Banner 730 X 90 prime Προβολή Από 95€ – 92€ ο Μήνας

 Έλεγχος Λειτουργίας & Επισκευή Η/Υ Μέσω Anydesk

 Υποβοηθητικές Υπηρεσίες τύπου ΚΕΠ(GOV-GR)

 Διαχείριση Βραχυχρόνιας Μίσθωσης (air n bnb)

 Προσφορά για Η/Υ (desktop-laptop-workstations-server)

 Προσφορά για Κινητό Τηλέφωνο

 Συνάντηση Για Κλείσιμο Συνεργασίας

 Πρωινά Ραντεβού Δευτέρα-Παρασκευή: 7:30 - 10:00πμ

 Απογευματινά Ραντεβού Δευτέρα-Παρασκευή 17:30 - 20:30

Συμπληρωματικές Πληροφορίες

Αποστολή

Ενισχύστε οικονομικά την επιβίωση του portal “istosch data &technologies lab“ Ενισχύστε την επιστημονική και καλλιτεχνική παρέμβαση στο διαδίκτυο

Στις δύσκολες εποχές, που το λαϊκό εισόδημα στενάζει και όλα τα οικονομικά αποθέματα εξαϋλώνονται κατά γεωμετρική πρόοδο, τα προς το ζειν μέσα από ένα ισχνό μισθό, δεν φτάνουν ούτε για “αέρα κοπανιστό”, και δεν μας οδηγούν στο “ευ ζειν”, άπαντα γίνονται δύσκολα για όλους.
Με ένα εξοντωτικό φορολογικό νόμο, που αφανίζει τους αυτοαπασχολούμενους και μεγαλώνει την κερδοφορία των πολύ μεγάλων επιχειρήσεων, μετατρέποντας ουσιαστικά τη χώρα φορολογικό παράδεισο για τις πολυεθνικές, εμείς κρατάμε ζωντανό το όνειρο μας, σε ένα περιβάλλον που θέλει πολύ δύναμη και πολλές θυσίες για να επιβιώσεις. 
Το Εναλλακτικό κι Ανεξάρτητο Κέντρο Τεχνολογίας - Διαδικτύου καθώς και το E - Funzine (portal) μας, συνεχίζουν να εργάζονται αδιάκοπα και με πάθος, βάζοντας ζητήματα πολιτισμού, τέχνης, ανθρωπιστικών, κοινωνικών επιστημών, αλλά και θετικών, καθώς και τεχνολογίας στο τελευταίο, με προτάσεις κι αναλύσεις που βοηθούν τον ελεύθερο μας χρόνο και να αναπτύξουμε μια άλλου είδους κοινωνική και κυρίως ταξική συνείδηση, που σήμερα βρίσκεται στο στόχαστρο.
Με πολύ κόπο και μεγάλη διάθεση προσφοράς, αλλά και με αίσθημα ευθύνης, ειδικά σε αυτή τη φάση, σε αυτές τις δυσμενείς οικονομικές συνθήκες, κάθε μικρή ενίσχυση για την παραπέρα συνέχεια του portal είναι πολύ σημαντική.
Σας ευχαριστούμε εκ των προτέρων για τη βοήθεια σας και σας ευχόμαστε καλές ηλεκτρονικές Περιηγήσεις, με μια υπόσχεση από μας, ότι κάνουμε το καλύτερο δυνατόν, πάνω και μέσα στα πλαίσια της εποχής.