Διαλεκτική η επιστήμη των επιστημών (B μέρος) (Νόμοι Κατηγορίες – Υποκατηγορίες)
Διαλεκτική η επιστήμη των επιστημών (B μέρος) (Νόμοι Κατηγορίες – Υποκατηγορίες)
Αν στο προηγούμενο άρθρο μιλήσαμε για τη διαλεκτική, τόσο όταν αυτή ήταν στα σπάργανα της στον αρχαίο κόσμο(τον τότε γνωστό κόσμο, που ξεκινούσε από το Γιβραλτάρ, μέχρι την Αρχαία Κίνα), όσο και στην πορεία επιστημονικoποίησης της πολύ μεταγενέστερα, δηλαδή από το 19ο Αιώνα και έπειτα, σε πρώτη φάση, με τη νέα Γερμανική Φιλοσοφία και σε δεύτερη, με τη μεγάλη Οκτωβριανή Επανάσταση, που αντικειμενικά “αποθέωσε” την ίδια τη διαλεκτική, στο πρώτο εργατικό λαϊκό Κράτος.
Στην παρούσα αρθρογραφία, θα μιλήσουμε για τους νόμους της, για τις κατηγορίες της, τις έννοιες της, καθώς και τις υποκατηγορίες της, που τα τελευταία χρόνια, αναπτύσσονται, διαρκώς σε διάφορες φάσεις. Σε πρώτη φάση ασθμαίνουσες, σε δεύτερη αναθερμούμενες, σε τρίτη φάση ενδυναμούμενες με γοργό ρυθμό, ενώ η ίδια τώρα κλιμακώνεται ξανά ραγδαία, πάνω και μέσα από το πρίσμα της εξέλιξης της(όπου θα ήταν ακόμα πιο μεγάλη, πολύ νωρίτερα), περισσότερα προσαρμοσμένη στον 21ο αιώνα και στην εποχή μας, αν κι εφόσον αυτή, δεν είχε σταματήσει να μελετάται.
Αυτή η απότομη διακοπή που πραγματοποιήθηκε με την διάλυση της Ε.Σ.Σ.Δ, σήμανε ένα χωροχρονικό επιστημονικό και φιλοσοφικό κενό, πάνω στην μελέτη και στην επεξεργασία της. Στο πώς η μορφή και το περιεχόμενο της αντανάκλασης της ίδιας της διαλεκτικής των “νεότερων” συνθηκών, πάνω στις παλινδρομούσες συνθήκες με το βλέμμα στραμμένο στο παρελθόν, θα οδηγούσε την επιστήμη της διαλεκτικής 30 χρόνια πίσω, τουλάχιστον στην μήτρα της, τις χώρες του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού. Ολόκληρη η ανάπτυξη και ή εν δυνάμει συμπεριφορά της δεν βρήκε αντικειμενικό πεδίο ορισμού – επιστημονικού προσδιορισμού, μέσα στην ουσία της περαιτέρω επεξεργασίας της ίδιας της διαλεκτικής. Γενικά χάθηκε πολύτιμος χρόνος όσον αφορά τις ειδικές διεργασίες των γενικότερων – “νεότερων” συνθηκών, οι οποίες θα αλλήλο – αναδύονταν αντανακλαστικά, δια χειρός της καπιταλιστικής παλινόρθωσης. Εκεί ακριβώς η φιλοσοφία – επιστήμη, του Επιστημονικού Σοσιαλισμού που βρέθηκε μέσα σε ένα μεγάλο πρωτοφανές και καθοριστικό χωροχρονικό κενό ασφάλείας, αλλά και επεξεργασίας. Στην πραγματικότητα αυτή η πρωτοφανής, αλλά αμιγώς προσωρινή επιστροφή, σε ένα προηγούμενο εκμεταλλευτικό σύστημα πάνω σε ένα νεότερο δημιούργησε ακατάσχετους στριγμούς πάνω στην επιστήμη των επιστημών. Από αυτή την άποψη, η διαλεκτική και σε αυτή τη φάση, αποδείχτηκε ότι τρέχει πιο γρήγορα, ακόμα και από τις ίδιες τις επεξεργασίες της, επιβεβαιώνοντας με δραματικό τρόπο, τον υλιστικό της χαρακτήρα, δηλαδή το είναι προηγείται της συνείδησης, η οποία καθορίζεται ναι μεν από αυτό, ωστόσο και αυτό στην επόμενη φάση αναπροσαρμόζεται από το επίπεδο εξέλιξης της συνείδησης.
Φυσικά σε ολόκληρο τον κόσμο, ειδικά από τη δεκαετία του 2010 και μετά, έχουμε μία πανσπερμία από πρωτοφανείς προσπάθειες, ερμηνείες διαφόρων επιστημονικών επιτευγμάτων, με εργαλείο τη διαλεκτική. Ωστόσο στις ανθρωπιστικές και κοινωνικές επιστήμες, ειδικά στις γεωγραφικές περιοχές που υπήρχε η καπιταλιστική παλινόρθωση, τα αποτελέσματα οδηγήσαν τις επεξεργασίες σε πρώτη φάση σε οξύμωρα σχήματα και σε δεύτερη φάση, σε μια προσπάθεια προσαρμογής, πάνω και μέσα σε συνθήκες γενικότερου ξεχαρβαλώματος, με ότι αυτό συνεπάγεται.
Η διαλεκτική δεν αποτελεί ένα εύκολο εργαλείο προσδιορισμού της πραγματικότητας, πολύ περισσότερο στην αντανάκλαση της, γιατί αυτό είναι και όχι κάτι άλλο. Έχει ενδιαφέρον να δούμε στο πως μορφοποιείται και ανακατευθύνεται, σε κάθε είδους πρόβλημα που ανακύπτει, προκύπτει κι αναζητά επιμόνως λύση στο σημερινό παρηκμασμένο “δυτικό κόσμο”(και δεν μιλάμε για την επιστημονική κοινότητά του, η οποία προέρχεται από χώρες του λεγόμενου δεύτερου και τρίτου κόσμου και όχι από τις ίδιες, μιας και η πολυδιαφημισμένη τριτοβάθμια εκπαίδευση του αποτελεί αν όχι μια φενάκη, αλλά μια συνειδητή απάτη μεγατόνων που παράγει εργαλεία και όχι επιστήμη), με αποτέλεσμα, να μην παρουσιάζονται νέα επιτεύγματα στον κόσμο της αναλυτικής σκέψης, η οποία προσανατολίζονταν από τους εκεί γηγενείς επιστήμονες, τουλάχιστον μέχρι πρότεινος, στη σφαίρα του μετανεωτερισμού, της βουλησιαρχίας, του πραγματισμού, πάνω στα σαθρά υλικά, της ατομικής ευθύνης, αλλά και των ατομικών λύσεων.
Η Διαλεκτική, είναι η οργανική αντανάκλαση, κάθε πορείας γένεσης, μορφοποίησης, ανάπτυξης κι εξέλιξης, κάθε υλικής μορφής ζωής, στη σφαίρα της κίνησης στο χρόνο(δλδ στη ζωή). Είναι το ελατήριο εκείνο που διέπεται από κάποιες φυσικές νομοτέλειες, που αντικειμενικά, ακόμα και οι ίδιες οι επιστήμες, πρέπει να κατανοήσουν, αλλά και να ακολουθήσουν βήμα – βήμα, ούτως ώστε να μπορούν να ανακατευθύνουν τα εργαλεία παραγωγής, στην αναπαραγωγή και παραγωγή τεχνικών και τεχνολογικών επιτευγμάτων που αντικειμενικά επαφίενται και αυτά στους νόμους, στις έννοιες, στις κατηγορίες και στις υποκατηγορίες της διαλεκτικής.
Αν κάτι λειτούργησε ως τροχοπέδη απέναντι στην εξέλιξη της διαλεκτικής, αυτό ήταν φυσικά η διάλυση της Ε.Σ.Σ.Δ, όπως προαναφέραμε παραπάνω και η διακοπή της παραπέρα ανάπτυξης του Διαλεκτικού Υλισμού, της ανώτατης μορφής της διαλεκτικής και της επιστήμης γενικότερα. Αυτή η απότομη καρατόμηση της παραπέρα ανάπτυξης του διαλεκτικού υλισμού, δηλαδή της ερμηνείας του υλικού κόσμου στην αντίστοιχη περίοδο, αποτελεί, ιστορικό κι επιστημονικό κενό. Ένα κενό στο χώρο και στο χρόνο, εκείνης της επιστήμης της φιλοσοφίας, που έδωσε αντικειμενική μορφή – πνοή και ολοκληρωμένο επιστημονικό περιεχόμενο στη διαλεκτική, χωρίς να προσπαθεί να τετραγωνίσει τον κύκλο, με ονειρώξεις και φαντασιώσεις(τύπου Σέρ Άρθουρ Τζον Έβανς, για την Κνωσσό, οι οποίες απέχουν κατά πολύ από την πραγματική Αρχαιολογική Εικόνα της τελευταίας).
Αυτή η τραγική κι απότομη διακοπή της παραπέρα μελέτης της, όσον αφορά τις υποκατηγορίες, η τις νεότερες κατηγορίες, των νέων εννοιών της Φιλοσοφίας και της Διαλεκτικής, πάνω και μέσα στο διττό κι αντανακλαστικό πρίσμα τους, τόσο ως νέες κατηγορίες, όσο και ως κατηγορίες – παρακλάδια άλλων βασικών η δευτερευόντων κατηγοριών, όπως αυτές που θα αναφέρουμε στο κυρίως θέμα.
Η διαλεκτική προφανώς και δεν είναι, ούτε εμπεριέχει κάποιο μαγικό ραβδάκι, που έρχεται για να δώσει μεταφυσικές λύσεις “επί παντός επί στητού”, κόντρα και αντίθετα στον εαυτό της, όπου κάποιοι μαθητευόμενοι μάγοι, η κάποιοι μάγιστροι της φιλοσοφίας μπορούν να χρησιμοποιήσουν για να αποφύγουν, το κυρίως πιάτο – θέμα, “θέτοντας τον δάκτυλον επί (εις) τον τύπον των ήλων”, το δικό τους διακύβευμα. Οι παραπάνω καταφεύγοντες κι αναχωρητές στην σοφιστική ομφαλοσκόπηση, θεωρούν ότι πότε η διαλεκτική είναι κάτι που σχετίζεται με το διάλογο και πότε ένα βαρίδι στις επιθυμίες, όπως πολλάκις είχε τονίσει ο Πρώσσος αναστοχαστής – αναλυτής Φρίντριχ Νίτσε(που λαθεμένα κατηγοριοποιείται ως φιλόσοφος), στις κατά καιρούς, κατά κύματα, κατά συρροή και κατ’ εξακολούθηση επιθέσεις του στο Σωκράτη και στη μαιευτική του τελευταίου, που λαθεμένα οι μαθητές του είχαν ονομάσει διαλεκτική, αλλά και σήμερα έτσι την ονομάζουν ειδικά οι φιλολογικοί κύκλοι στα σουαρέ που συγκεντρώνονται και συναγελάζονται με όρους λέσχης συζητήσεων και ετυμολογιών, μακριά από την αντικειμενική και διακειμενική πραγματικότητα.
Η Διαλεκτική, ειδικά σήμερα, δεν είναι και δε μπορεί να είναι ούτε καν παρόμοια, με αυτή του μεγάλου διαλεκτικού και αντικειμενικού ιδεαλιστή Γκέοργκ Βίλχελμ Φρίντριχ Χέγκελ (πάνω στον οποίο, γίνεται εσκεμμένα μελέτη τα τελευταία αυτά 10 χρόνια,, κυρίως στον λεγόμενο δυτικό κόσμο, όπου εμφανίζεται μεθοδικά ξανά και πάλι το αντικειμενικό ενδιαφέρον για τη διαλεκτική). Δεν έχει σχέση, πολλώ μάλλον με αυτή την μεθοδολογία του 5ου – 6ου – 7ο κ.λ.π Αιώνα π.Χ, η με τα παρεμφερή σχήματα των νεοπλατωνικών. Στην πραγματικότητα είναι μόνο μια συνέχεια του Διαλεκτικού Υλισμού, που από το 1991 και μετά, δεν είχε τη γενική δυνατότητα εξέλιξης της διαλεκτικής ως μοντέλο αναδόμησης του υλικού κόσμου, παρά μόνο ειδικά και μεμονωμένα, ανεξάρτητα αν σχεδόν όλα, βασ΄΄ιζονται στις προγενέστερες επιστημονικές υποδομές του Διαλεκτικού Υλισμού. Σχεδόν όλες, αν όχι όλες, οι σοβαρές Φιλοσοφικές σχολές – μελέτητες κλπ, αντλούν τα διαλεκτικά σχήματα, από τις “παρακαταθήκες”, του διαλεκτικού υλισμού, αντικειμενικά σήμερα, αποτελεί τη μοναδική βάση της ίδιας της διαλεκτικής, που όμως αδυνατούσαν να βρούν την νέα της εκδοχή, σε γενικό επίπεδο οι νεότεροι μελετητές.
Η Διαλεκτική, είναι πρώτα και πριν απ’ ΄όλα, είναι μια δομική λειτουργία της ίδιας της διαλεκτικής της Φύσης, της ζωής, της κονωνίας και του σύμπαντος, εξάλλου αντανακλαστικά όλα τα παραπάνω. Διέπεται από νόμους και κατηγορίες, (υπό τη μορφή – η μη – συναρτήσεων), πάνω και μέσα στην ίδια τη φυσική – υλική κατάσταση. Είναι οι εσωτερικές ιδιότητες, σε όλο τον υλικό κόσμο, καθώς και οι εξωτερικές αντανακλάσεις των συνθηκών της ανάπτυξης της, πάνω και μέσα στην ίδια την γένεση του, εξέλιξη του κλπ. Τίποτα στη φύση και στην επιστήμη, δεν μπορεί να είναι ανεξάρτητο από τη διαλεκτική, αλλά ακόμα και αν θεωρεί κάποιος, πως με όρους υποκειμενικού ιδεαλισμού, ότι δύναται κάτι τέτοιο, πλάνην πλανάται οικτρά*1.
Η Αιτιότητα, είναι μια από τις βασικές μορφές της καθολικής νομοτελειακής σύνδεσης των φαινομένων, όπου η ανώτατη μορφή της διαλεκτικής, δηλαδή ο Διαλεκτικός Υλισμός, αποθέωσε και αντικειμενικά εκσυγχρόνισε, ως αποτέλεσμα της επιστημονικής αντίληψης που έχει για την κοινωνία.
Τα βασικά εργαλεία της σύγχρονης Διαλεκτικής
Ο Νόμος: Σημαίνει την πιο γενική μορφή του είναι και αποτελεί, μια ετεροκαθοριζόμενη αναγκαία σχέση ανάμεσα σε πράγματα, σε φαινόμενα, η εξελικτικές διεργασίες, ενώ απορρέει από την εσωτερική τους φύση, δηλαδή από την ουσία τους, ωστόσο κάθε σύνδεση ανάμεσα σε φαινόμενα και σε κοινωνικά η υλικά πράγματα, αναγκαστικά, δεν είναι απαραίτητα και νόμος. Ο νόμος, είναι η εσωτερική εκείνη σύνδεση που έχει ουσιαστικό χαρακτήρα. Ο νόμος, είναι το μεδούλι της διαλεκτικής, ότι πιο ουσιώδες υπάρχει στη κίνηση των φαινομένων.
Στη μελέτη της ιστορίας, από την πλευρά του Ιστορικού Υλισμού, δηλαδή την ανώτατη μορφή υλικής μελέτης της ιστορίας, με τους όρους του Διαλεκτικού Υλισμού, κάθε δομή της ανάπτυξης της κοινωνίας, βρίσκεται μέσα στο διαπλεκόμενο, διακλαδωτό και πολυκλαδικό υπέρ – πλέγμα – σύστημα της ιστορικής πορείας της ανθρωπότητας, η οποία κινείται στο χώρο χρόνο προς τα πάνω σαν μια σπείρα, που διέπεται από αδήριτους και σχεδόν ακατανίκητους νόμους, τους οποίους θα εξηγήσουμε παρακάτω – που δεν είναι – ούτε έχουν κάποια, αν όχι καμία σχέση με τους φυσικούς νόμους, όπως η “παγκόσμια έλξη”, η “άνωση”, η “επιτάχυνση” κ.ο.κ.
Αντικειμενικά δεν δύναται να έχουν την παραμικρή δυναμική, που δεν εκφράζεται αριθμητικά, αλλά λογαριθμικά – κι εκθετικά, με τις πιθανότητες να άγονται και να φέρονται με βάση την εκάστοτε κοινωνικό – ιστορική έκφραση, ως το καθοριστικό επίσης κοινωνικοπολιτικό πεδίο ορισμού, κάθε φορά και σε κάθε ιστορική φάση – καμπή και στάδιο, ως ένα φάσμα δυνατοτήτων, των ανθρώπινων υποκειμένων, δηλαδή εκείνων που στηρίζονται στην κοινωνική – ταξική συνείδηση, δηλαδή ως δυνατότητα, να μετατραπούν σε τέτοια, σε υποκείμενα δηλαδή, με ανεπτυγμένη την κοινωνική συνείδηση και όχι λες και βρίσκονται σε μια προγενέστερη κατάσταση, ανεξαρτήτως χώρου και χρόνου.
Όταν λέμε ότι το φαινόμενο είναι το εξωτερικό, ενώ η ουσία είναι το εσωτερικό, το εσωτερικό και το εξωτερικό αντιπαρατίθενται μεταξύ τους, όχι από την άποψη του χώρου, αλλά σε σχέση με τη σημασία τους για το χαρακτηρισμό του αντικειμένου.
Ο νόμος είναι, η αναγκαία σχέση ανάμεσα στα φαινόμενα, τα οποία τα ανατροφοδοτεί, τα μετεξελίσσει, η και τα μεταλλάσει, ενίοτε τα αντικαθιστά κιόλας.
Οι νομοτελειακές συνδέσεις, είναι το αποτέλεσμα μιας αιτιακής καθοριστίας των φαινομένων κι αυτό σε μεγάλο βαθμό τις καθιστά κυρίαρχες, ανάμεσα στο αίτιο.και στο αιτιατό, ενώ επίσης, ενίοτε τις ονομάζουε και ταυτοποιούμε σε κατηγορίες και έννοιες.
Ο ουσιώδης και αναγκαίος χαρακτήρας της νομοτελειακής σύνδεσης, καθορίζουν και άλλες ιδιομορφίες του νόμου. Ο νόμος είναι το καθολικό των φαινομένων.
Το γενικό, είναι κοινό που υπάρχει στα πραγματικά αντικείμενα. Το κοινό αυτό εκφράζεται στην ενότητα των ιδιοτήτων τους, των γνωρισμάτων τους και των χαρακτηριστικών τους.
Με τον όρο ενικό εννοούμε τα διάφορα αντικείμενα, φαινόμενα, προτσές, γεγονότα που συντελούνται στη φύση και στη κοινωνία.
Η υλιστική διαλεκτική αναγνωρίζει την αντικειμενικότητα, τόσο του ενικού όσο και του γενικού, εφόσον στην πραγματικότητα αυτά υπάρχουν μόνο σε αδιάρηχτη αμοιβαία σύνδεση.
Ο δογματισμός στρέφει την προσοχή μόνο στο γενικό των διαφόρων φαινομένων, αγνοώντας το ενικό και το μερικό.
Ο αναθεωρητισμός αγνοεί το γενικό των φαινομένων, απολυτοποιεί το ενικό και το μερικό.
Ο νόμος είναι το διαρκές, το σταθερό, το επαναλαμβανόμενο, το ταυτόσημο που υπάρχει στα φαινόμενα.
Νομοτέλεια, Νόμος, Νόμος Κοινωνικής Εξέλιξης,Νόμοι της Φύσης, διακρίσεις, ομοιότητες και διαφορές.
Νομοτέλεια:
Με το όρο νομοτέλεια, εννοούμε το ξετύλιγμα μιας ορισμένης ποιότητας, αλλά και ποσότητας διεργασιών της ίδιας της εξέλιξης, ή ακόμα – ακόμα καταστάσεων που συντελούνται σύμφωνα με τους εγγενείς νόμους των ίδιων των νόμων.
Τώρα στην αναλογία του αν υπάρχει μέσα στην νομοτελειακή αλληλουχία (δλδ συνάρτηση), ανάμεσα στα ειδικά και στα γενικά φαινόμενα, αναπτύσσεται και η διάκριση ανάμεσα σε στατικούς και δυναμικούς νόμους σε αντιστοιχία.
Ο στατικός, νόμος χαρακτηρίζεται: μια νομοτελειακή συνάρτηση (δλδ αλληλουχία), η οποία κατά βάση εκφράζεται σε ένα μεγάλο πλήθος, αν όχι μέσα σε μια μεγάλη ποικιλία από συμπτώσεις που βρίσκουν πεδίο δράσης και ορισμού, πάνω και μέσα σε ένα καθορισμένο, η και ακαθόριστο μαζικό φαινόμενο, εκφραζόμενο σαν σύνολο. Αυτό το σύνολο των ιδιοτήτων του ίδιου του φαινομένου μας δίνει τη δυνατότητα, να βγάλουμε συμπεράσματα για το μέσο όρο συμπεριφοράς ενός μερικού υποφαινομένου του, στη δοσμένη αλληλουχία (δλδ συνάρτηση).
Για παράδειγμα στην πραγματικότητα, ένα πλήθος από στατικούς νόμους, βρίσκουμε και συναντάμε στη μοριακή φυσική, στην κβαντομηχανική, αλλά και σε πλείστους κοινωνιολογικούς κλάδους.
Ο δυναμικός νόμος χαρακτηρίζεται: από μια πλειάδα νομοτελειακών αλληλουχιών – (δλδ συνάρτησεων), η οποίες κατά βάση εκφράζονται από μια αναντιστοιχία ανάμεσα σε ένα μικρότερο πλήθος από συμπτώσεις, πάνω και μέσα όμως σε ένα καθορισμένο, η και ακαθόριστο μαζικό φαινόμενο. Εδώ πέρα παρατηρούμε, ότι ο δυναμικός νόμος λειτουργεί σαν σύνολο, με το εύρος, την πυκνότητα, τον όγκο, καθως και τη μαζικότητα του εκτεταμένου συνόλου των ιδιοτήτων του ίδιου του πολυποίκιλου φαινομένου. Με αυτό τον τρόπο, μας δίνει τη δυνατότητα, να βγάλουμε συμπεράσματα για το μέσο όρο συμπεριφοράς ενός γενικού φαινομένου στη δοσμένη συνάρτηση (δλδ αλληλουχία).
Η κοινωνική νομοτέλεια, είναι η ουσιαστική αλληλουχία (συνάρτηση) τον φαινομένων της κοινωνικής ζωής, είτε τον σταδίων της ιστορικής εξέλιξης η οποία υπάρχει αντικειμενικά και πέρα από τη συνείδηση μας, είτε των φάσεων εντός των όμορων, η ακόμα – ακόμα και εντός των ίδιων των σταδίων, ενώ επαναλαμβάνεται διαρκώς, όχι απαραίτητα με τις ίδιες αφορμές, αλλά σχεδόν με κάποιες παρόμοιες αιτίες.
Οι κοινωνικές νομοτέλειες, είναι αυτές που καθορίζουν και ετεροκαθορίζονται με την επίδραση τους, ενώ βρίσκονται σε συνάφεια με τους ίδιους τους παράγοντες που επενεγούν στην εξέλιξη τους. ‘Ετσι ακριβώς εκδηλώνονται με την δράση τους, καθώς επίσης και με τη μορφή των ίδιων των κατευθύνσεων, της ίδιας της εξέλιξης.
Στην πραγματικότητα, καθορίζουν αντικειμενικά τη βασική γραμμή της εξέλιξης της ίδιας της κοινωνίας, χωρίς σε καμία περίπτωση να προκαθορίζουν ένα πλήθος τυχαίων γεγονότων και παρεκκλίσεων με τα οποία ή αναγκαιότητα ανοίγει το δρόμο της.
Η γνώση των κοινωνικών νομοτελειών όχι μόνο παρέχει τη δυνατότητα πρακτικής εφαρμογής τους στη δράση των ίδιων των ανθρώπων, αλλά σε μεγάλο βαθμό καθορίζει και το διαλεκτικό περιεχόμενο της ίδιας της δράσης τους.
Η αντικειμενική γνώση των κοινωνικών νομοτελειών, αναπτύσσεται με την κατανόηση της διάκρισης και της επεξεργασίας, αλλά και της λειτουργίας των κοινωνικών συστημάτων, διαβλέπει τις αδυναμίες τους, δημιουργεί τη γραμμή αλληλοδιαδοχής τους, μέσα από νεότερα συστήματα, ενώ ταυτόχρονα προβλέπει και της κοινωνικές εξελίξεις.
Με βάση τα όλα παραπάνω αποδείχθηκε ότι οι ίδιες οι νομοτέλειες, ιστορικές, επιστημονικές, τεχνικές και κοινωνικές, είναι αποτέλεσμα των νόμων και των κατηγοριών της διαλεκτικής πάνω στη βάση της αναγκαιότητας.
Οι Νόμοι της Κοινωνικής Εξέλιξης:
Ως τέτοιους ονομάζουμε τους πιο γενικούς, ουσιώδεις και επαναλαμβανόμενους, υπό τη μορφή συναρτήσεων, αλλά και σχέσεων που υπάρχουν στο αντικειμενικό “χάος”, αλλά και στην πανσπερμία των γενικών και ειδικών κοινωνικών φαινομένων.
Τους εν λόγω, πρώτος αποκάλυψε ο Επιστημονικός Σοσιαλισμός, ο οποίος είναι η έκφραση, το ιστορικού και διαλεκτικού υλισμού, στο πεδίο της πολιτικής οικονομίας και ο οποίος αποθεώθηκε με το σοσιαλιστικό ρεαλισμό σε πρώτη φάση από το 1922-1958 και σε δεύτερη μερικώς “αναθεωρητική” από τότε, μέχρι το 1991, στην Ε.Σ.Σ.Δ, καθώς και στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού, στις χώρες που έμπρακτα δλδ εφαρμόστηκε το γράμμα και το πνεύμα του.
Τη διάκριση των κοινωνικών νόμων, σε σχέση με τους φυσικούς νόμους, μπορούμε να την κατανοήσουμε, αλλά και παραπέρα να την αποδείξουμε, στο παρακάτω εδάφιο.
Ενώ στη φύση δρουν τυφλές δυνάμεις και οι γενικοί νόμοι εμφανίζονται με την αλληλεπίδραση αυτών των δυνάμεων, στην κοινωνία δρουν άνθρωποι που έχουν συνείδηση (όπου κι όταν δεν πρόκειται για κατάσταση, δηλαδή για μια κοινωνία χωρίς κοινωνική και ταξική συνείδηση), πράγμα που σημαίνει, μία εκ των συνθηκών και εκ των πραγμάτων διάκριση, ανάμεσα στους νόμους της φύσης και της κοινωνικής εξέλιξης.
Οι νόμοι της κοινωνικής εξέλιξης, εκδηλώνονται με τη σκόπιμη δράση των ανθρώπων.
Ωστόσο και οι νόμοι εξέλιξης της κοινωνίας, αλλά και οι νόμοι της φύσης, έχουν αντικειμενικό χαρακτήρα, δηλαδή ενυπάρχουν και δρουν ανεξάρτητα από τη συνείδηση των ανθρώπων.
Ο Ιστορικός Υλισμός αποκάλυψε το γενικό νόμο της εξέλιξης της κοινωνίας που η ουσία του εκφράζεται στη διατύπωση, το κοινωνικό είναι καθορίζει τι κοινωνική συνείδηση. Επίσης αντικειμενικός, είναι και ο νόμος της αντιστοιχίας των σχέσεων παραγωγής, με το επίπεδο και το χαρακτήρα ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων.
Οι νόμοι της φύσης: Οι νόμοι της φύσης είναι αντικειμενικοί, γενικοί, ουσιώδεις σταθεροί δεσμοί και σχέσεις, ανάμεσα στα αντικείμενα και τα φαινόμενα που υπαγορεύουν την αναγκαία ροή του φυσικού εξελικτικού περιεχομένου καθώς και τη γνωστή επαναληπτικότητα των γεγονότων σε αυτές ή σε εκείνες τις συνθήκες.
Η ορθή αντίληψη το νόμων της φύσης έχει τεράστια γνωστική σημασία.
Η επιστήμη με τις πειραματικές και θεωρητικές της μεθόδους πάνω στην έρευνα συντελεί σε μεγάλο βαθμό, στην αποκωδικοποίηση, δλδ, στην επίγνωση των νόμων της φύσης.
Από την άποψη αυτή, οι νόμοι της επιστήμης δεν είναι τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο, από την σωστή και ελεγμένη από την πράξη αντανάκλαση και διατύπωση των αντικειμενικών νόμων της φύσης, οι οποίοι δεν εξαρτώνται από τη θέληση (επιθυμία, η βούληση) και τη συνείδηση των ανθρώπων.
Κάθε βήμα στην εξέλιξη της επιστήμης, συνδέεται εμέσως πλην σαφώς, με την εξακρίβωση νέων άγνωστων νόμων της φύσης, τους οποίους θα ανακλύπτουμε διαρκώς, δεν είναι τυχαίο, ότι άλλοι φυσικοί νόμοι δρουν στην Νευτώνια Φυσική, άλλοι στην Μάκρο και Θεωρητική Φυσική του Σύμπαντος και άλλοι στο μικρόκοσμο, όπου η Κβαντομηχανική αποκαλύπτει και προσπαθεί να ερευνήσει σε αυτό το πεδίο ορισμού.
Οι νόμοι της φύσης από μόνοι τους, ενυπάρχουν, έξω από την επίδραση της κοινωνίας, στερούνται συνειδητής και σκόπιμης δράσης, διότι στη φύση δεν υπάρχει σκοπιμότητα, παρά μόνο στην τελεολογία, η οποία υπηρετεί τη θρησκεία και προφανώς, την καθόλου αντικειμενική απόδειξη τους, δια της αποκάλυψης.
Σε αντίθεση με τους νόμους της φύσης, στους νόμους της κοινωνικής εξέλιξης υπάρχουν συνειδητοί σκοποί, εφόσον σε αυτούς δρουν ανθρώπινα υποκείμενα, τα οποία βεβαίως έχουν ξεπεράσει την κατάσταση, υποκείμενα κοινωνικά που διαμορφώνουν πέρα από την ατομική τους βούληση και επιθυμία τους κοινωνικούς τους ρόλους.
Μία λοιπόν από τις βασικές διακρίσεις και διαφορές, αν όχι η βασική, εμπεριέχεται ανάμεσα στους κοινωνικούς και τους φυσικούς νόμους, είναι ότι στους πρώτους, αναπτύσσεται η ύπαρξη σκοπών και η συνειδητή δράση για την επίτευξη τους στην κοινωνία.
Νόμος
Ο Νόμος σε διάκριση από τη νομοτέλεια: Για να δούμε όμως και την ειδοποιό διαφορά του νόμου σε σχέση και από τη νομοτέλεια, η οποία είναι τόσο δομική, όσο και καθοριστική, καταδείχνοντας δύο αντικειμενικά και ριζικά διαφορετικά πράγματα.
Ο Νόμος είναι μια εσωτερική και ουσιώδη σύνδεση των φαινομένων , η οποία καθορίζει την αναγκαία και νομοτελειακή τους εξέλιξη σε κάθε περίπτωση και ανεξαρτήτως γενικών και ειδικών συνθηκών.
Ο Νόμος αντικειμενικά, εκφράζει μία ορισμένη τάξη και σειρά της αιτιώδους αναγκαίας και σταθερής αλληλουχίας (δλδ συνάρτησης), ανάμεσα στα φαινόμενα είτε ανάμεσα στις ιδιότητες των υλικών αντικειμένων, είτε ανάμεσα στις ουσιαστικές τους σχέσεις, που επαναλαμβάνονται και σύμφωνα με τις οποίες(δλδ σχέσεις), η αλλαγή αυτών τον φαινομένων, προκαλεί μία εντελώς καθορισμένη αλλαγή άλλων.
Η έννοια του νόμου, είναι παραπλήσια με την έννοια ουσία, η οποία αποτελεί το άθροισμα των βαθύτατων διασυνδέσεων και διεργασιών που καθορίζουν τα κυριότερα και διακριτά γνωρίσματα και της τάσεις της εξέλιξης των αντικειμένων.
Η γνώση του νόμου, προϋποθέτει, καθορ΄ίζεται κι εκφράζεται, από τη διαφορά της μετάβασης από το φαινόμενο στην ουσία και αυτό γίνεται πάντα με την αφηρημένη νόηση, με την αφαίρεση από πολλά δομικά και επουσιώδη γνωρίσματα των φαινομένων.
Υπάρχουν τρεις βασικές ομάδες νόμων:
Α) Οι ειδικοί και οι μερικοί
Β) Οι γενικοί για μεγάλες ομάδες φαινομένων
Γ) Οι γενικοί, η καθολικοί για όλα τα φαινόμενα.
Οι πρώτοι εκφράζουν τις σχέσεις ανάμεσα σε συγκεκριμένα ειδικά φαινόμενα, είτε ανάμεσα σε ατομικές ιδιότητες της ύλης.
Αυτοί οι νόμοι έχουν επακριβή ποσοτικό και ποιοτικό προσδιορισμό και μπορούν να εκφραστούν με τη μέθοδο της συνάρτησης(αλληλουχίας) είτε με άλλη μαθηματική μέθοδο.
Οι δεύτεροι εμφανίζονται σε ένα αρκετά ευρύ φάσμα συνθηκών και χαρακτηρίζουν τις σχέσεις ανάμεσα στις γενικές ιδιότητες μεγάλων συνόλων αντικειμένων και φαινομένων π.χ οι νόμοι της διατήρησης της μάζας, του ηλεκτρικού φορτίου στη φυσική ο νόμος της φυσικής επιλογής στη βιολογία και ούτω καθεξής.
Οι Νόμοι αυτοί μπορούν επίσης να εκφραστούν με τη μέθοδο της συνάρτησης(δλδ αλληλουχίας) .
Οι τρίτοι είναι οι βασικές διαλεκτικές νομοτέλειες του κόσμου, οι οποίοι αντικειμενικά και πρακτικά, εκφράζουν τη σχέση ανάμεσα στις γενικές ιδιότητες και τις τάσεις εξέλιξης που υπάρχουν παντού.
Να σημειώσουμε εδώ πέρα ότι οι νόμοι διακρίνονται επίσης και για το γεγονός, ότι ορισμένοι από αυτούς δρούν διαφοροποιημένα μέσα στο χρόνο και στο χρόνο, κατά τέτοιο τρόπο κι ούτως ώστε τα αποτελέσματα που προκύπτουν, να υλοποιούνται σε ένα αρκετά μικρό χρονικό διάστημα, ενώ άλλοι ενεργούν ολοκληρωτικά, δηλαδή τα αποτελέσματα που προκύπτουν από αυτούς, δεν υλοποιούνται στην κάθε δεδομένη στιγμή, αλλά στη διάρκεια, ενός μεγάλου χρονικού διαστήματος, είτε κατά την ολοκληρωμένη αλλαγή του συστήματος. Τέτοιο παράδειγμα είναι αυτοί οι νόμοι, που έχουν στατικό χαρακτήρα.
Υποκειμενικός Ιδεαλισμός, ένας δομικός εχθρός της διαλεκτικής
Η αμοραλιστική φύση της Βουλησιαρχίας είναι φύση αντιδιαλεκτική, δλδ παντελώς μεταφυσική
Αυτή η βολονταριστική θεώρηση*1, της αποθέωσης των υποκειμενικών φιλοδοξιών, που τάχα μου δήθεν μπορούν να είναι ανεξάρτητες από τις αντικειμενικές συνθήκες, είναι εχθρική όχι μόνο για τη διαλεκτική, αλλά πρώτα και πριν απ’ όλα πάνω στη λειτουργία και τις νομοτέλειες της ζωής, που αντικειμενικά δρα ανεξάρτητα από τη συνείδηση, τις ανάγκες, αλλά και τη βούληση του κάθενος, με αποτέλεσμα οι οπαδοί αυτής της θεώρησης να τσαλαβουτούν στα περιττώματα της μεταφυσικής και στην ασυναρτησία, με μεγαλόπνοες φαντασιώσεις για το είναι τους, πέρα από το γίγνεσθαι και φυσκά την κοινωνική συνείδηση*2.
Είναι πασιφανές, ότι οι νόμοι της διαλεκτικής, είναι οι ίδιες οι νομοτέλειες και οι κανόνες της ζωής, που δεν εκδηλώνονται πάντα εξωτερικά, η φανερά, αλλά κυρίως εσωτερικά, υποδόρια αναπτύσσονται ανοικτά και προσομοιάζονται κατά κάποιο τρόπο, με ένα επερχόμενο γιγαντιαίο σεισμικό κύμα που όσο κι αν θέλουμε, δεν μπορούμε να το κατευνάσουμε αντικειμενικά, ούτε φυσικά να το εκμηδενίσουμε. Αντικειμενικά δεν αφορούν μόνο κάποιο ξεχωριστό νόμο, ενώ με αυτές, με τις νομοτέλειες δηλαδή, εννοείται το ξετύλιγμα ορισμένων διαδικασιών, που συντελούνται με τους εγγενείς (δηλαδή τις ιδιότητες ή τις καταστάσεις που ενυπάρχουν από τη γέννηση ή εξαιτίας της ίδιας της φύσης του υπό συζήτηση όποιου κοινωνικού, φιλοσοφικού, η άλλου φαινομένου – αντικειμένου) και παράλληλους νόμους των.
Κάτι που δε μπορεί να γίνει σε καμία περίπτωση κατανοητό εκ μέρους των οπαδών της βουλησιαρχίας (για να μην πούμε, ότι δεν είναι καν φιλικά διακείμενοι – αν όχι εχθρικοί – στη διαλεκτική), είναι το γεγονός, ότι δεν μπορούν να κατανοήσουν την ύπαρξη, η μη, της συνάρτησης(δλδ αλληλουχίας) , η οποία πιθανόν να λειτουργεί βαθιά μέσα, ανάμεσα στα ειδικά και στα γενικά φαινόμενα, ούτως ώστε να μη δύναται να γίνει εκ μέρους τους, η διάκριση, ανάμεσα στους στατικούς και στους δυναμικούς νόμους.
Οι στατικοί νόμοι χαρακτηρίζουν μια νομοτελιακή συνάρτηση(δλδ αλληλουχία), η οποία εκφράζεται σε ένα πλήθος συμπτώσεων, μέσα σε ένα μαζικό φαινόμενο σαν σύνολο και έτσι μας δίνεται η δυνατότητα, να βγάλουμε συμπεράσματα, για το μέσο όρο συμπεριφοράς ενός μερικού φαινομένου στη δοσμένη συνάρτηση(δλδ αλληλουχία) .
Στατικούς νόμους βρίσκουμε λόγου χάρη, στη μοριακή φυσική, η στην κβαντομηχανική, καθώς επίσης και σε διάφορους κοινωνιολογικούς κλάδους, στους κλάδους της ψυχολογίας, αλλά και άλλων ανθρωπιστικών και κοινωνικών επιστημών.
Για παράδειγμα οι βολονταρίστες, δηλαδή οι οπαδοί της βούλησης και των φιλοδοξιών τους (δηλαδή όλοι εκείνοι οι οποίοι, ως βασική τους αρχή έχουν την βούληση και την αναπόδεικτα ντε φάκτο λειτουργία και μη αμφισβήτισης της), δεν μπορούν να κατανοήσουν ή να αποδεχτούν το γεγονός, ότι μία κοινωνική νομοτέλεια, αποτελείται από την ουσιαστική αλληλουχία – η – συνάρτηση των φαινομένων της κοινωνικής ζωής, η οποία υπάρχει αντικειμενικά και αντικειμενικά επαναλαμβάνεται, πέραν των δικών τους σχεδίων – επιθυμιών, διότι καθορίζεται από μια σειρά συνθηκών και παραγόντων, γι αυτό και δεν είναι και φυσικοί νόμοι οι συνθήκες(βλέπε παραπάνω στη διάκριση κοινωνικών και φυσικών νόμων).
Κάτι άλλο που δεν μπορούν να κατανοήσουν τόσο οι βολονταριστές, όσο και οι συγγενείς με αυτούς σοσιαλδημοκράτες, είναι το γεγονός, ότι οι κοινωνικές νομοτέλειες δρουν και εκδηλώνονται, με τη μορφή κατευθύνσεων της εξέλιξης, καθορίζονται αντικειμενικά από τη βασική γραμμή εξέλιξης της κοινωνίας, χωρίς ωστόσο να προκαθορίζουν ένα πλήθος στοιχείων, τυχαίων γεγονότων και παρεκκλίσεων με τα οποία η αναγκαιότητα ανοίγει το δρόμο της.
Αδυνατούν να κατανοήσουν ότι η μελέτη και η γνώση των κοινωνικών νομοτελειών παρέχει την μοναδική αντικειμενική και πραγματική δυνατότητα εφαρμογής τους στη δράση των ανθρώπων, ακόμα ακόμα και με ιδεαλιστικούς όρους, όπως την αντίληψη, την παράσταση, τη νόηση, την ηθική κλπ.
Η ποσοτική αποτίμηση της βασικής τους αρχής, που είναι η βούληση, διαγράφει και απαλοίφει την ποιοτική της μετατροπή σε κάτι νέο, που στηρίζεται στη διαλεκτική και γι αυτό το λόγο θεωρούν ότι εκ των πραγμάτων, η ατομική και υποκειμενική βούληση, είναι υπέρ άνω συνθηκών και κοινωνικών αναγκαιοτήτων.
Για τους Βολονταριστές ο πολιτισμός, δεν είναι οι κανόνες που έχει θέσει έιτε η κοινωνία, είτε η τάξη που επιβάλεται έναντι των άλλων, δεν είναι καν οι προσδοκίες και οι κανόνες των παραπάνω, αλλά μόνο τα προσωπικά γνωρίσματα και χαρακτηριστικά, ανεξάρτητα από το πλήθος που συνδιαλέγονται και συναγελάζονται καθημερινά. Για τους Βολονταριστές η κοινωνία δύναται ως και γι αυτούς είναι αγέλη, αν δεν εργάζονται αντικειμενικά και πρακτικά γι αυτό, να παραμένει εσαεί “κατάσταση” και ου΄δέποτε να μην μπορεί να αποκτήσει κοινωνική, πολλώ μάλλον ταξική συνείδηση.
Η Βουλησιαρχία(βλέπε Βολονταρισμός), είναι η αντιδιαλεκτική – μεταφυσική φιλοσοφική σχολή που έχει για αρχή της τη θεωρία ότι η βούληση(δλδ η συνειδητή επιδίωξη του ανθρώπου – ως άτομο, για την πραγματοποίηση μιας συγκεκριμένης δράσης), είναι η πρώτη – πρωταρχική και μοναδική αρχή του κόσμου, ωστόσο η βούληση κάτω από αυτό το πρίσμα ενίοτε(αλλά πάντοτε συνειδητά), αποθεώνει το ένστικτο, αρνείται τη διαλεκτική συνέχεια και λειτουργία της συνειδητής δράσης, ως αποτέλεσμα ιστορικών, κοινωνικών και συλλογικών παραμετροποιήσεων, ενώ αρνείται τη λογική της εξελικτής διεργασίας, της λογικής ανάπτυξης του ανθρώπου στη σειρά συγκίνηση – συναίσθημα – λογική.
Αυτού του τύπου η άρνηση, φέρει παραδείγματα, για να συνετίσει τους δυσλεκτικούς, ότι έχουμε ξεφύγει από τη φύση μας και ότι από εκεί απορρέουν, όλα τα ατομικά αδιέξοδα, δίχως να κατανοούν ότι η ανθρώπινη δραστηριότητα δεν στηρίζεται σε ατομικές λύσεις, ατομικές ευθύνες κλπ μεταφυσικές ανησυχίες που, ο επίσης μεταφυσικός “προτεσταντισμός”, έχει αποθεώσει.
Όλα ανάποδα, στις σχολές του Υποκειμενικού Ιδεαλισμού
Από αυτή την καθοριστική άποψη – αξίωμα*2 , οι βολονταριστές αποτελούν τον καθοριστικό βραχίοντα, την προέκταση και την συνέχεια της ασυνάρτητης και αμοραλιστικής λογικής τους που στηρίζεται στο ενστικτώδες θέλω, λες και πρόκειται για μια ψυχική νόσο, που βρίσκεται σε κατ΄σσταση ψύχωσης που λέει και η επιστήμη της Ψυχολογίας, μη λαμβάνοντας καθόλου σοβαρά υπόψιν στο χωροχρόνο και τις συνθήκες.
Να θυμήσουμε ότι ο χωροχρόνος αναπτύσσεται σπειροειδώς προς τα πάνω και ότι οι κοινωνικοπολιτικές και οικονομικές συνθήκες, μέσα σε ένα εκμεταλλευτικό σύστημα, καθορίζουν άπαντα, ανεξαρτήτως της μωρίας των βολονταριστών .
Εδώ δε μπορούν να δουν και να κατανοήσουν μια απλή μαθηματική συνάρτηση(δλδ αλληλουχία) με κάθετο άξονα (Ψ) και οριζόντιο άξονα (Χ), όχι να κατανοήσουν και να μελετήσουν, πολύ περισσότερο μια πολύπλοκη και σύνθετη χωροχρονική συνάρτηση(δλδ αλληλουχία), όπως αρνούνται να δουν με ανοιχτά τα μάτια ως φιλοσοφική σχολή, το ρόλο τόσο του διαφορικού, όσο και του ολοκληρωτικού λογισμού, που είναι η επιτομή της διαλεκτικής.
Αδυνατούν να δουν το αυτονόητο, δηλαδή κι όσο αδυνατούν οι εν λόγω, τόσο περισσότερο αυθαιρετούν και προχωρούν ακάθεκτοι, στο Θετικισμό, στον Αμοραλισμό, στον Φιλοτομαρισμό, στο Μετανεωτερισμό, στο στυγνό και στενόμυαλο μεταφυσικό ορθολογισμό του Καρτέσιου, ανατροφοδοτώντας τη μεταφυσική, τον παραλογισμό και την ατιμία, δηλώνοντας “πραγματιστές”.
Ενώ δεν μπορούν να κατανοήσουν την πολυπλοκότητα ανάμεσα στο χρόνο, ο οποίος παίρνει τη μορφή της σπείρας, η οποία ανεβαίνει κατ΄α αυτόν τον τρόπο με κατεύθυνση προς τα πάνω και το χώρο, που παρά την την κάθετη κίνηση επίσης προς τα πάνω, έχει και θέτει αντικειμενικά, ως βάση τις τρεις χωρικές διαστάσεις το μήκος, το πλάτος και το ύψος(ψιλά γράμματα θα μας πείτε), κάνοντας ένα ακόμα βήμα, το οποίο μετατρέπεται σε άλμα παραλογισμού προς τη μεταφυσική.
Ηθελημένα, η και άθελα τους, κατανοούν τα πάντα στρεβλά, εφόσον ορίζουν τον κάθετο άξονα Ψ όχι ως σπείρα. Να θυμίσουμε εδώ πέρα, ότι ο (Ψ) εκφράζει τις πραγματικές αντικειμενικές συνθήκες, δηλαδή η κίνηση στο χρόνο (αυτό ορίζεται στη φιλοσοφία ως ζωή), τον οποίο θεωρούν απαραβίαστο, ως προς τα θέλω τους, γιατί γι αυτούς, δεν υπάρχει πεδίο ορισμού.
Όχι μόνο ο χρόνος, για τους εν λόγω, δεν αποτελεί σπείρα, αλλά ευθύγραμη όμαλή κίνηση, ενώ ξεχνούν την ιδιομορφία του ΄χώρου, που εκφράζεται από τον άξονα Χ και στην προκειμένη δεν είναι οριζόντιος, άρα ο χώρος για τις επιθυμίες τους είναι ένα ακλόνητος μεταφυσικός και μάλιστα ένας ποσοτικά επικίνδυνος κόσμος, ο οποίος ουδέποτε μετατρέπεται σε μια νεότερη ποιότητα και κατάσταση, εφόσον γι’ αυτούς, τα θέλω τους, κινούνται μηχανιστικά στο χώρο(αυτή είναι η μηχανική κίνηση) και μάλιστα οριζόντα, με αποτέλεσμα να μη μπορούν να βρούν όχι τις κοινές συνισταμένες, αλλά το αυτονόητο, ούτε καν τα πεδία ορισμού, ούτε την Ευκλείδιο βάση τους, με αποτέλεσμα είτε να πνίγονται σε μια κουταλιά νερού, περιμένοντας τον όποιο ταχυδακτυλουργό τύπου Γ. Γκέλερ, για να κόψει το κουτάλι στα δύο με μια κίνηση χαδιού και να σώσουν τα “μεταφυσικά” – δηλαδή αντιδιακεκτικά προτάγματα τους, την παρτίδα. Στην πραγματικότητα, είτε δημιουργούν συνθήκες και προϋποθέσεις για την κοινωνική διασπορά, της κτηνωδίας, την επιστροφή της κοινωνίας σε κατάσταση, δηλαδή στα σπήλαια την εποχή που ο καταμερισμός της εργασίας, απέδωσε καρπούς και αποθεματικά, δηλαδή την πρώτη μορφή εξουσίας, στην ανθρώπινη ιστορία.
Φυσικά δεν αντιλαμβάνονται τον ένα άξονα ως μια στεγνή μαθηματική συνάρτηση, πολλώ μάλλον ως κάτι άλλο, για παράδειγμα ως μια φυσική συνάρτηση του χωροχρόνου, όπου ο κάθετος άξονας(αν τον υποθέσουμε έτσι ως ένα νοερό και συμβολικό γράφημα) του χρόνου, δεν είναι μια κάθετος δεν ένα γράφημα, αλλά είναι μια σπείρα που κινείται προς τα πάνω και που καταχρηστικά και σημειολογικά, αλληγορικά τον ονομάσαμε Ψ.
Στην πραγματικότητα και στη φυσική, με πραγματολογική σημασία, ο χωροχρόνος ή χωροχρονικό συνεχές, είναι επίσης ένα ακόμα μαθηματικό μοντέλο υπό τη μορφή μιας νοερής συνάρτησης, που αντικειμενικά ενώνει τον χώρο και τον χρόνο σε μία συνέχεια. Ο χωροχρόνος κατά βάση ερμηνεύεται, ως εκείνος ο συνδυασμός του λεγόμενου ευκλείδειου χώρου των τριών διαστάσεων, με τον χρόνο να αποτελεί μια επιπρόσθετη διάσταση, οπότε προκύπτει ένα πολύπτυχο μόρφωμα τεσσάρων διαστάσεων και πιστέψτε μας, εδώ η διαλεκτική κάνει το δικό της πανηγύρι μέσω των στατικών νόμων.
Κατά τον ίδιο τρόπο και με τα ίδια ματογυάλια, οι σοσιαλδημοκράτες που επίσης ανήκουν σε εκείνη τη σχολή σκέψης που βλέπει την κοινωνική και πολιτική ζωή με όρους κοινωνικής και ταξικής ειρήνης – συνεργασίας – συναίνεσης, που λαμβάνουν υπόψη τους μόνο τις δυνατότητες, αλλά καθόλου σοβαρά την πραγματικότητα και τις συνθήκες της, πάνω στους ίδιους άξονες(χώρος – χρόνος – βαρύτητα), γι αυτό είναι ότι πιο συμβιβασμένο και πιο υποχωρητικό πολιτικό υποκείμενο που μπορεί να υπάρξει – υπάρχει και θα υπάρχει μέσα από τις και στις γραμμές του εργατικού κινήματος μαζί με τα μικρά τους “ετεροθαλή αδελφάκια τον οπορτουνισμό και τον φασισμό, που ανάλογα με τις συνθήκες τις καπιταλιστικής ανάπτυξης, η συρρίκωνσης, οδηγούν στις ράγες της ταξικής συνεργασίας και φιλοσοφικά στο αδιέξοδο πουθενά της μεταφυσικής την εργατική τάξη και τους συμμάχους της, με αποτέλεσμα να καταρρέουν τόσο πολιτικόϊδεολογικά, όσο και μέσα από την βαρύτητα της διαλεκτικής – που αγνοούν επιδικτικά – λες και είναι οι φωστήρες και νταβατζήδες του εργατικού λαϊκού κινήματος, που στο τέλος το αποκεφαλίζουν ως πέμπτη φάλαγγα, με τα γλυψίματα και τα κανακεύματα των μικρό και μεσοαστών..
Αν στη διαλεκτική, η εξέλιξη είναι το παν, στον ιδεαλισμό και ειδικά τον υποκειμενικό, το παρελθόν και μάλιστα το πολύ – πολύ μακρινό απότελεί το δικό το “φιάσκο”, ειδικά όταν το καταθέτει δίχως την παραμικρή ιστορική και κοινωνική διασύνδεση, πανηγυρικά και πανηγυρίζοντας αφενός μεν σφυρίζει αδιάφορα για το τώρα και το μετά, ακόμα και για το συνδετικό πριν(το μέσοβραχυπρόθεσμο), με αποτέλεσμα να αποθεώνει, σε κάθε σχολή του, κάθε φορά το ίδιο πράγμα, το εγώ, τη δύναμη της θέλησης και το ένστικτο, ως τελική και αντεστραμμένη γραμμή της λογικής, που αναφέραμε στην παραπάνω παράγραφο, ως συγκίνηση – λογική – συναίσθημα.
Εδώ πέρα, ο Υποκειμενικός Ιδεαλισμός τα έχει μεταφέρει όλα ανάποδα κι αντεστραμμένα, τόσο στην οντολογία, όσο στην αισθητική, την ηθική κ.ο.κ, θεωρεί τον κόσμο παρωπιδικά και δρα άναρχα και γενικά, σε αντίθεση με τη διαλεκτική που θεωρεί τον κόσμο γενικά και τηρεί τις λύσεις με λειτουργικά πρωτόκολλα.
Ο Υποκειμενικός ιδεαλισμός, δεν αποδέχεται τους νόμους της διαλεκτικής, ούτε την εξέλιξη, θεωρεί και θέτει τη λογική, ως εργαλείο που θα ενισχύσει το συναίσθημα, τη συγκίνηση, τοποθετόντας όλα τα παραπάνω στις ανάγκες του ενστίκτου, της φιλοδοξίας και της μεγαλομανίας, λες και πρόκειται για ανώριμο έφηβο που πάσχει απο μωρία.
Οι Θετικές Επιστήμες, προσαρμόζονται στη Διαλεκτική:
Η λογική είναι Μαθηματική και η Διαλεκτική, εργαλείο της ίδιας της ζωής, ωστόσο η διαλεκτική προηγείται, γιατί είναι υλική κατάσταση, ενώ τα Μαθηματικά, η τυποποιημένη συνείδηση της υλικής κατάστασης, δηλαδή η έκφραση της, με άλλα λόγια η μουσική της διαλεκτικής.
Αν κατανοήσει κανείς το “Νόμο της Άρνησης της Άρνησης”, θα κατανοήσει ότι συνολικά τα μαθηματικά έχουν χτιστεί, δομηθεί και αναπτυχθεί από τους νόμους και τις κατηγορίες της Διαλεκτικής, που αντικειμενικά είναι η μεγαλύτερη ανακάλυψη της ανθρωπότητας.
Πόσοι και πόσες θυμούνται ότι (-) Χ (-) ισούται με (+), αν ναι, τότε μπροστά τους έχουν τον νόμο της άρνησης της άρνησης.
Η Φυσική ερμηνεύει το σύμπαν και το ερμηνεύει τόσο με την κλασική, όσο και με τη σύγχρονη Φυσική, ωστόσο ο χωροχρόνος για τον οποίο μίλησε πρώτος ο Αϊνστάιν, είχε προγενέστερα, ερμηνευθεί από τους Ένγκελς – Λένιν, με την προγενέστερη της Επιστήμης της Φυσικής υπερεπιστήμη, αυτή της διαλεκτικής.
Τι αποκάλυψε ο εν λόγω Φυσικός: “ένα αντικείμενο δεν μπορεί να υπάρχει στον χώρο χωρίς τη διάσταση του χρόνου, γιατί στη φυσική της σχετικότητας ένα αντικείμενο κινείται στον χωροχρόνο και όχι μόνο στον χώρο”.
Ας δούμε όμως τι έλεγε ο Πατριάρχης της σύγχρονης Διαλεκτικής(το Διαλεκτικό Υλισμό), ο Λένιν δλδ, στον “Υλισμό και Εμπειριοκριτικισμό”, πολύ νωρίτερα από τον Αϊνστάιν:
“Ποτέ πουθενά δεν υπήρξε ύλη χωρίς κίνηση και κίνηση χωρίς ύλη”, αποδείχνοντας ότι πάλι από το νόμο της “Άρνησης της Άρνησης”, περνάμε στο τρίτο στάδιο της “μετατροπή του αντιθέτου στο αντίθετο”.
Σε αυτό το στάδιο, αυτού του νόμου ο Ένγκελς, ο “Στρατηγός” της Φιλοσοφίας απέδειξε ότι, η μορφή της διαδικασίας εξέλιξης(στο Νόμο της “άρνησης της άρνησης”), μοιάζει με σπείρα, ο κάθε κύκλος αποτελεί ένα δακτύλιο στην εξέλιξη και η ίδια η σπείρα, συναποτελεί ένα κρίκο στην αλυσίδα των κύκλων(δεν ξεκαθαρίζει αν είναι ομόκεντροι), είναι μια συνάρτηση, με δύο κάθετους άξονες, στον χρόνο και στο χώρο, ο χρόνος παίρνει τη μορφή της σπείρας, η οποία ανεβαίνει, και ο χώρος την κάθετη κίνηση προς τα πάνω, κι όλα αυτά πάνω στη βάση τριων χωρικών διαστάσεων (μήκος, πλάτος, ύψος). Πάμε όμως και πάλι στο Χωροχρόνο, όπως ερμηνεύεται από την επιστήμη της Φυσικής:
Τι λέει ο νόμος αυτός;
“Μαθηματικά ο χωροχρόνος είναι μια τυπολογική και τοπολογική πολλαπλότητα, που αποτελείται από «γεγονότα» που περιγράφονται από ένα είδος συστήματος συντεταγμένων. Για την απόδοσή του απαιτούνται τουλάχιστον τρεις χωρικές διαστάσεις (μήκος, πλάτος, ύψος) και μία χρονική διάσταση (χρόνος), αν ο χωροχρόνος μπορεί να αποδοθεί με τρεις, χωρικές διαστάσεις, η βαρύτητα, που εκφράζεται ως η καμπύλωση του χωροχρόνου, σχηματοποιείται ως παραμόρφωση του χωρικού πλέγματος”.
Κι εδώ βλέπουμε ότι η διαλεκτική και κυρίως ο Διαλεκτικός Υλισμός(που είναι η μοναδική σύγχρονη εκδοχή της κι αν δεν είχαμε την Καπιταλιστική παλινόρθωση στην ΕΣΣΔ, η φιλοσοφία σήμερα θα ήταν σε άλλο επίπεδο ειδικού και γενικού γνωστικού αντικειμένου), όχι μόνο έχει επηρεάσει καταλυτικά της θετικές επιστήμες, κάνοντας πέρα τον μεταφυσικό Θετικισμό, αλλά λειτουργεί με βάση τη Διαλεκτική, αν όχι με το Διαλεκτικό Υλισμό.
Ο Πρώτος Νόμος της Θερμοδυναμικής, που μάθαμε στη Φυσική Λυκειόθεν, δεν είναι τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο, από το βασικό νόμο
της διαλεκτικής το “Νόμο της μετατροπής των ποσοτικών αλλαγών σε ποιοτικές”, που θα αναλύσουμε παρακάτω, ας δούμε κοντολογίς τι λέει ο Πρώτος Νόμος της Θερμοδυναμικής, για να κατανοήσουμε επίσης παρακάτω συνειρμικά, πόσο θαυμάσια είναι η διαλεκτική και αντικειμενικά είναι η Επιστήμη των Επιστημών: “Το ποσό θερμότητας (Q) που απορροφά ή αποβάλλει ένα θερμοδυναμικό σύστημα είναι ίσο με το αλγεβρικό άθροισμα της μεταβολής της εσωτερικής του ενέργειας και του έργου που παράγει ή δαπανά το σύστημα”.
Δηλαδή – δηλαδή : ” Ο Πρώτος Νόμος της Θερμοδυναμικής, αποτελεί μια από τις εκφράσεις της αρχής διατήρησης της ενέργειας, δηλαδή του γεγονότος, ότι σε ένα απομονωμένο σύστημα, όπου η ενέργεια ούτε καταστρέφεται ούτε δημιουργείται εκ του μηδενός, αλλά μετατρέπεται από τη μια μορφή σε μια άλλη. Ο πρώτος νόμος μπορεί να διατυπωθεί τυπολογικά ως εξής: ΔU = Q – W
Διαφήμιση Εξωτερικού συνδέσμου
Διαφήμιση Εξωτερικού συνδέσμου
Διαφορικός Λογισμός, η αποθέωση της διαλεκτικής:
Στις συναρτήσεις ειδικά του διαφορικού λογισμού, ανακύπτει ολόκληρη η δομική λειτουργία της διαλεκτικής, μιας και ο διαφορικός λογισμός είναι ίσως η βασικότερη υποκατηγορία του λογισμού με αντικείμενο τη μελέτη των ρυθμών μεταβολής των ποσοτήτων, όπου τα πρωτογενή αντικείμενα μελέτης του διαφορικού λογισμού είναι η παράγωγος μιας συνάρτησης και η οποία αντικειμενικά σχετίζεται με τη διαφόριση, με αποτέλεσμα η τελευταία σε μια επιλεγμένη τιμή εισόδου,δεν περιγράφει απλά τον προοδευτικό, η ασυνεχές ρυθμό μεταβολής της συνάρτησης κοντά σε αυτή την τιμή εισόδου, αλλά στην πραγματικότητα, είναι μια νέα ποιότητα. Στα μαθηματικά, μπορεί η διαδικασία εύρεσης της παραγώγου ονομάζεται διαφόριση (η κοινώς παραγώγιση), στη φιλοσοφία, είναι η επιτομή ενός εκ των βασικών νόμων της διαλεκτικής, είναι ο νόμος της μετατροπής των ποσοτικών αλλαγών σε ποιοτικές.
Πάνω στο γεωμετρικό γράφημα της συνάρτησης, η παράγωγος βρίσκεται σε ένα και μόνο σημείο και είναι η κλίση της εφαπτομένης της γραφικής παράστασης της ίδιας της συνάρτησης, πάνε σε εκείνο το σημείο, με την προϋπόθεση όμως, ότι η παράγωγος υπάρχει και ορίζεται στο σημείο αυτό.
Μπορεί ο Χέγκελ, να είχε δημιουργήσει την πρώτη κατηγορία της διαλεκτικής, που έθεσε, ως πεδίο αναφοράς και ορισμού για την ιστορική μελέτη, πάνω στο τρίπτυχο, “θέση – αντίθεση – σύνθεση”, επίσης μπορεί να προχώρησε σε ένα ακόμη βήμα, στο “αντίφαση – σύγκρουση – ποιοτική αλλαγή”, ωστόσο ο ίδιος ηθελημένα, η άθελα του προχώρησε στην αποκωδικοποίηση δυο εκ των τριών βασικών νόμων της διαλεκτικής, στην πρώτη αδόκιμη απόδειξη τους, με τον πρώτο να εκφράζει την άρνηση της άρνησης, αλλά και τη δεύτερη που είναι η μετατροπή των ποσοτικών αλλαγών σε ποιοτικές.
Οι Νόμοι της Διαλεκτικής:
Νόμος άρνησης της άρνησης
Ο Νόμος της “άρνησης της άρνησης” είναι ένας από τους τρεις βασικούς νόμους της διαλεκτικής, που χαρακτηρίζει την κατεύθυνση, τη μορφή και το αποτέλεσμα της διαδικασίας της εξέλιξης, την ενότητα του βαθμιαίου της κληρονομικότητας στην ίδια την εξέλιξη, την εμφάνιση του νέου και τη σχετική επαναληπτικότητα μερικών στοιχείων του παλιού.
Αυτός ο βασικότατος νόμος της διαλεκτικής άρνησης, συνίσταται στο γεγονος, ότι το καινούριο παίρνει τη θέση του παλιού, δηλαδή το ένα, το νεότερο στάδιο, αντικαθιστά το άλλο, ωστόσο πριν συμβεί αυτό, πάνω και μέσα στον παραπάνω νόμο, συνίσταται επίσης μια βασική διεργασία.
Πριν αναλύσουμε διεξοδικά την εν λόγω διεργασία, πρέπει να τονίσουμε το γεγονός, πως η “Αρνηση” δηλαδή, ονομάζεται η διαδικασία του περάσματος από το παλιό στο καινούριο. Η άρνηση έχει καθολικό χαρακτήρα, προσιδιάζει δηλαδή σ’ οποιαδήποτε ανάπτυξη τη φύση και στην κοινωνία.
Σύμφωνα με το νόμο της άρνησης της άρνησης, η εξέλιξη συντελείται κυκλικά και ο κάθε κύκλος αποτελείται από τρία βασικά στάδια:
α) Άρνηση – Την “αρχική κατάσταση του αντικειμένου”*, αυτού δηλαδή, που ονομαστικά καλείται κατ’ αυτόν τον τρόπο:
Η άρνηση σημαίνει την εξαφάνιση του παλιού. Όπως υπογραμμίζει ο Λένιν, δεν μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη αν δεν υπάρξει καταστροφή του παλιού.
β) Διαδοχή – Την “μετατροπή στο αντίθετο” (άρνηση και μετατροπή στο αντίθετο αυτού):
Η διαδοχή μεταφράζεται ως η κίνηση από το παλιό που πεθαίνει στο νέο που γεννιέται. Δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι η καταστροφή του παλιού ουδέποτε δεν μπορεί να είναι απόλυτη και ολοκληρωτική. Συνεπώς το νέο πρέπει να χρησιμοποιήσει κάθε τι χρήσιμο και ωφέλιμο από το παλιό.
γ) Εμφάνιση – Την “μετατροπή του αντιθέτου στο αντίθετο”(εδώ πέρα έχουμε την άρνηση και μετατροπή του αντιθέτου στο αντίθετο αυτού), δηλαδή την τελική εκδοχή της “άρνησησ της άρνησης”:
Η εμφάνιση επεξηγεί, ότι στην άρνηση εμφανίζεται και κάτι νέο, ως αποτέλεσμα της άρνησης, που στην κοινωνική ζωή είναι άμεσα συνδεδεμένο με την ανθρώπινη δράση.
Η μορφή της διαδικασίας εξέλιξης(στο Νόμο της “άρνησης της άρνησης”), μοιάζει με σπείρα:
Ο κάθε κύκλος αποτελεί ένα δακτύλιο στην εξέλιξη και η ίδια η σπείρα, συναποτελεί ένα κρίκο στην αλυσίδα των κύκλων, είναι μια συνάρτηση, με δύο κάθετους άξονες, στον χρόνο και στο χώρο, ο χρόνος παίρνει τη μορφή της σπείρας, η οποία ανεβαίνει, και ο χώρος την κάθετη κίνηση προς τα πάνω, κι όλα αυτά πάνω στη βάση τριων χωρικών διαστάσεις (μήκος, πλάτος, ύψος).
Η δράση του νόμου αυτού, αποκαλύπτεται ολοκληρωτικά μονάχα, όταν η ανάπτυξη του αντικειμένου, φτάσει στην πλήρη, τη σχετικά τελική μορφή της σπείρας.
Στο κάθε ξεχωριστό στάδιο, ο νόμος εκδηλώνεται συνήθως σαν κατεύθυνση της εξέλιξης, ενώ στην προκειμένη θυμίζει σχηματικά, μια αλυσίδα ομόκεντρων συσπειρώσεων.
Ο Νόμος της “άρνησης της άρνησης” είναι ο ειπείν νόμος της συνολικής εξέλιξης, που συνήθως λειτουργεί και ως κατεύθυνση της εξέλιξης, στην πραγματικότητα, μας αποκαλύπτει, προς τα πού κατευθύνεται και κινείται η εξέλιξη και η εξελικτική διεργασία. Για να γίνει εφικτό να κατανοήσει κάποιος το συγκεκριμένο νόμο πρέπει πρώτα να εμπεδώσει τις κατηγορίες άρνηση και άρνηση της άρνησης, ωστόσο αρχικά πρέπει να έχουμε υπόψη μας, ότι στον όρο άρνηση, όχι μόνο αποδόθηκαν πάρα πολλές(και σε ορισμένες περιπτώσεις) λαθεμένες ερμηνείες από την επιστήμη της φιλοσοφίας. Στην συγκεκριμένη περίπτωση η άρνηση σημαίνει καταστροφή του παλιού και η εμφάνιση του νέου. Η άρνηση δηλαδή είναι ποιοτική αλλαγή, είναι η επίλυση της αντίθεσης.
Ένα διαδεδομένο παράδειγμα για το περιεχόμενο του νόμου αυτού είναι το παράδειγμα της γονιμοποίησης στο ωάριο ενός θηλυκού, όπου το σπερματοζωάριο που εισχωρεί, στην πορεία αναπτύσσεται με την επίδραση της θερμότητας και της υγρασίας και από αυτό αναπτύσσεται η κύηση, η οποία που αποτελεί άρνηση του σπερματοζωαρίου, της μήτρας και του περιεχομένου της, όταν κλείνουν τον κύκλο τους δίχως να γονιμοποιηθούν.
Στην κοινωνία ο σοσιαλισμός αποτελεί, την κύρια άρνηση του καπιταλισμού, όσο κι αν δείχνει ώριμο τέκνο του στην πραγματικότητα, ακόμα κι αν είναι, έρχεται για να τον ανατρέψει κι όχι να τον σουλουπώσει..
Η άρνηση έχει την αιτία της στην ενότητα και την πάλη των αντιθέτων που θα δούμε παρακάτω, ενυπάρχει ουσιαστικά σε όλα τα φαινόμενα, ωστόσο, η ίδια η άρνηση αποτελεί την ακρογωνιαία λύση και ταυτόχρονα τη λυδία λίθο, της εσωτερικής αντίφασης με την υπερνίκηση της παλιάς, “συντηρητικής” και ξεπερασμένης ἐν πολλοῖς πλευράς, στην επικράτηση της καινούριας, τρόπον τινά, προοδευτικής πλευράς.
Τέλος, αυτή η ανάπτυξη, αποτελεί την εξ ολοκλήρου διαδικασία, όπου το παλιό υποβάλλεται συνεχώς σε συστηματική άρνηση και αντικατάσταση από το καινούριο. Δίχως αυτή τη διεργασία, δεν υπάρχει ανάπτυξη, ωστόσο όμως δεν υπάρχει όμως κανένα χάσμα μεταξύ του παλιού και καινούργιου, γιατί η διαλεκτική άρνηση διατηρεί ό,τι καλύτερο υπήρξε στο παλιό, αν και το προτσές δε συντελείται με απόλυτα καθαρή μορφή.
Νόμος ενότητας και πάλης των αντιθέτων
Ο “Νόμος ενότητας και πάλης των αντιθέτων”, είναι ένας από τους βασικούς νόμους της διαλεκτικής κι αποκαλύπτει την πηγή της αυτοκίνησης και της εξέλιξης του αντικειμενικού κόσμου, καθώς και της γνώσης.
Σύμφωνα με το νόμο αυτό, τη βάση κάθε ανάπτυξης αποτελεί η αντίθεση, η πάλη και η αλληλεπίδραση των αντίθετων πλευρών και τάσεων που αλληλοαποκλείονται και ταυτόχρονα διατηρούν μια γενικευμένη εσωτερική ενότητα και αλληλοδιείσδυση.
Η ενότητα των αντιθέτων, έχει σχετικό χαρακτήρα και η μεταξύ τους πάλη είναι απόλυτη, η ενότητα χαρακτηρίζει το αρχικό στάδιο της εξέλιξης της αντίθεσης.
Η άμεση ενότητα των αντιθέτων, αποκαλύπτει το ανώτατο και καθοριστικό στάδιο εξέλιξης της αντίθεσης το ακραίο όριο όξυνσης, τη λύση της αντίθεσης, που οδηγεί στον ποιοτικό μετασχηματισμό του αντικειμένου, στην εμφάνιση μιας νέας αντίθεσης.
Ο νόμος αυτός έχει αντικειμενικό και καθολικό χαρακτήρα και η δράση του εκδηλώνεται στη φύση, την κοινωνία και τη διαδικασία της γνώσης.
Ο Λένιν, χαρακτήρισε το νόμο αυτό, ως την ψυχή της υλιστικής διαλεκτικής.
Ο Β. Λένιν επίσης θεωρούσε την παραδοχή των εσωτερικών αντιθέσεων μέσα στα αντικείμενα της φύσης πυρήνα όλης της μαρξιστικής διαλεκτικής ως επιστήμης. «Στην κυριολεξία η διαλεκτική – έγραφε – είναι η μελέτη της αντίφασης που υπάρχει στην ουσία των αντικειμένων».
Η πάλη των αντιθέτων, που ενυπάρχει στα αντικείμενα και στα φαινόμενα, είναι αντικειμενική νομοτέλεια όλου του υλικού κόσμου, είναι η κινητήρια δύναμη του προτσές της εξέλιξης. Στη φύση, δηλαδή, και στην κοινωνία υπάρχουν εσωτερικές αντιθέσεις, που προσιδιάζουν στα αντικείμενα και στα φαινόμενα. Στην αλληλεπίδραση αυτών των αντιθέτων καθοριστικός είναι ο ρόλος των εσωτερικών αντιθέσεων. Η υλιστική διαλεκτική κάνει διάκριση ανάμεσα σε ανταγωνιστικές αντιθέσεις στην κοινωνία και σε μη ανταγωνιστικές αντιθέσεις.
Νόμος της μετατροπής των ποσοτικών αλλαγών σε ποιοτικές
Ο “Νόμος της μετατροπής των ποσοτικών αλλαγών σε ποιοτικές”, είναι ένας από τους βασικούς νόμους της διαλεκτικής. Σύμφωνα με το νόμο αυτό, η αλλαγή της ποιότητας του αντικειμένου συντελείται, όταν η συσσώρευση των ποσοτικών αλλαγών φτάσει σε ένα ορισμένο όριο. Ο νόμος μετατροπής η και περάσματος των ποσοτικών αλλαγών σε ποιοτικές, έχει αντικειμενικό και καθολικό χαρακτήρα, αποκαλύπτει το γενικό μηχανισμό της εξέλιξης. Οι ποσοτικές αλλαγές του αντικειμένου μόλις αγγίξουν ένα ορισμένο όριο μεγέθους, δηλαδή τα όρια του μέτρου, οδηγούν στην αναδιοργάνωση της δομής του, είναι αποτέλεσμα αυτής της εξελικτικής συνεπαγωγής, είναι η διαμόρφωση ενός ποιοτικά νέου συστήματος με τους δικούς του νόμους συγκρότησης και ανάπτυξης.
Τόσο οι ποσοτικές, όσο και οι ποιοτικές αλλαγές καθορίζουν αμοιβαία, η μία την άλλη, ενώ ο νόμος καθορίζει και την αντίθετη εξάρτηση.
Οι ποιοτικές αλλαγές οδηγούν σε ποσοτικές αλλαγές, ενώ το προτσές της μετατροπής, είναι ταυτόχρονα και συνεχές και συνεχές. Η Ασυνέχεια εκδηλώνεται με τη μορφή ποιοτικού άλματος και ή συνέχεια με τη μορφή ποσοτικών αλλαγών.
Ο νόμος της μετατροπής της ποσότητας σε ποιότητα μας επεξηγεί τον τρόπο με τον οποίο συντελείται η πορεία εξέλιξης. Βασικά στοιχεία του νόμου αυτού είναι οι έννοιες της ποσότητας και της ποιότητας . Για να μπορέσουμε να εμπεδώσουμε τον δεύτερο νόμο της διαλεκτικής πρέπει να επεξηγήσουμε τι είναι η ποσότητα και τι η ποιότητα.
Καταρχήν όλα τα στοιχεία που ξεχωρίζουν ένα φαινόμενο από το αναρίθμητο πλήθος των φαινομένων και του προσδίδουν την μοναδικότητα του ονομάζεται ποιότητα. Ποιότητα έχουν όλα τα φαινόμενα. Ενώ παράλληλα η ποιότητα εκδηλώνεται μέσα από τις ιδιότητες του φαινομένου.
Ποσότητα στον διαλεκτικό υλισμό ονομάζουμε το σύνολο των ιδιοτήτων που δείχνουν τις διαστάσεις ενός φαινομένου, δηλαδή το μέγεθος του(όγκος, μήκος, πλούτος, ρυθμός ανάπτυξης κ.ο.κ) αποτελούν την ποσότητα.
Η ποιότητα και η ποσότητα βρίσκονται σε μια διαρκή αλληλοσχέση. Η ποιότητα και η ποσότητα σαν διαλεκτικά αντίθετα βρίσκονται σε ενότητα , δεν μπορούν δηλαδή η μια χωρίς την άλλη, είναι αλληλοεξαρτώμενες. Δεν υπάρχει αντικείμενο στον κόσμο , στην ποιότητα του οποίου να μην αντιστοιχεί η δοσμένη ποσότητα, και σε αυτή την περίπτωση ο φυσικός κόσμος μπορεί να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε την παραπάνω παραδοχή: Το νερό αποτελείται από δύο άτομα υδρογόνου και ένα άτομο οξυγόνου, μια αύξηση της ποσότητα υδρογόνου ή οξυγόνου όπως όλοι γνωρίζουμε οδηγεί σε αλλαγή της ποιότητας του. Επίσης μια ποσοτική αλλαγή π. χ αύξηση ή μείωση της θερμοκρασίας του προκαλεί ποιοτική αλλαγή( εξάτμιση, τήξη).
Κατηγορίες Διαλεκτικής:
Στη Φιλοσοφία είναι οι βασικές έννοιες που εκφράζουν τις πιο γενικές και ουσιαστικές ιδιότητες, πλευρές και σχέσεις των φαινομένων της πραγματικότητας και της γνώσης.
Οι Κατηγορίες διαμορφώθηκαν στη διαδικασία της ιστορικής εξέλιξης της γνώσης, με βάση την κοινωνική πράξη και πρακτική.
Οι Κατηγορίες, ήταν αυτές που δίνουν τη δυνατότητα στο ανθρώπινο είδος, να γνωρίσει βαθύτερα τον κόσμο που τον περιβάλλει.
Αντικειμενικά, όχι μόνο στη διαλεκτική, αλλά και στη φιλοσοφία, στην επεξεργασία των πρώιμων κατηγοριών έπαιξαν οι Αριστοτέλη, Χέγκελ και Καντ.
Ο Διαλεκτικός Υλισμός, σε αντίθεση με τον Ιδεαλισμό, δίνει μεγάλη σημασία στις Κατηγορίες, σα μορφή αντανάκλασης του Είναι. Η ενότητα του ιστορικού και λογικού, η εξέλιξη της γνώσης, από το εξωτερικό στο εσωτερικό, από το αφηρημένο στο συγκεκριμένο,από το απλό στο σύνθετο.
Οι Κατηγορίες στο Διαλεκτικό Υλισμό, δεν αποτελούν ένα κλειστό και αναλλοίωτο σύστημα – κύκλωμα, αλλά αναπτύσσονται συνεχώς, όπως αναπτύσσεται και η αντικειμενική πραγματικότητα.
Οι Κατηγορίες, εκφράζοντας τις ουσιαστικές σχέσει της αναπτυσσόμενης πραγματικότητας, πρέπει να είναι εξίσου ευέλικτες και ευκίνητες, όσο τα φαινόμενα που αντανακλούν και απεικονίζουν.
Γι αυτό το λόγο από το 1991 και έπειτα, μετά από τις ανατροπές που προέκυψαν στις σοσιαλιστικές χώρες και ειδικότερα στην ΕΣΣΔ, την προσωρινή ήττα, την γενικευμένη οπισθοχώρηση, και την καπιταλιστική παλινόρθωση, τόσο η φιλοσοφία, όσο και η διαλεκτική, δεν ανέπτυξαν τις νέες κατηγορίες και υποκατηγορίες που προέκυψαν, η θα προέκυπταν σε κάθε περίπτωση, θα αποτελούσαν, τα νέα εργαλεία επιστημονικής εμβάθυνσης σε όλους τους επιστημονικούς κλάδους.
Η αιτιότητα:
Αποτελεί και είναι βασική φιλοσοφική κατηγορία της διαλεκτικής η οποία προσδιορίζει την αναγκαία γενεσιουργό σχέση των φαινομένων, που ονομάζεται αιτία και καθορίζει το άλλο που ονομάζεται αποτέλεσμα.
Εδώ θα μπορούσαμε να έχουμε τη δράση και την πράξη ως μία υποκατηγορία αυτής της κατηγορίας.
Αιτιατό και αποτέλεσμα
Αποτελεί μία από τις πλέον βασικές κατηγορίες της διαλεκτικής, προφανώς και της φιλοσοφίας, όπου το γεγονός που προηγείται άμεσα από ένα άλλο γεγονός, καθορίζει το νεότερο.
Η αιτιακή σύνδεση των φαινομένων έχει τόσο αντικειμενικό, όσο και καθολικό, αλλά έχει επίσης και γενικό χαρακτήρα. Όλα τα φαινόμενα του κόσμου (που γνωρίζουμε, η και παρατηρούμε, αλλά δεν έχουμε πραγματική εικόνα για τις ιδιότητες του), καθώς και όλες οι αντικειμενικές αλλαγές δημιουργούνται – συντελούνται είναι αποτέλεσμα της επενέργειας ορισμένων αιτιών.
Η δράση του ανθρώπου παράγει την επαλήθευση της αιτιότητας;
Η υλιστική διαλεκτική έδειξε ότι η σύνδεση της αιτίας με το αποτέλεσμα έχει χαρακτήρα αμοιβαίας επενέργειας: όχι μόνο η αιτία παράγει το αποτέλεσμα, αλλά και το αποτέλεσμα δεν επιδρά καθόλου παθητικά, αλλά ενεργητικά, πάνω και μέσα στην ίδια την αιτία και την αλλάζει κι αυτό με τη σειρά του.
Η αλληλεπενέργεια της αιτίας και του αποτελέσματος που επηρεάζεται από τα γύρω φαινόμενα, στο σύνολό τους ονομάζονται συνθήκες.
Λένιν (Φιλοσοφικά Τετράδια): «Η αιτιότητα όπως την εννοούμε συνήθως, είναι μονάχα ένα μικρό κομματάκι της παγκόσμιας σύνδεσης…Η επιστήμη δεν μπορεί να περιορίζεται μόνο στη μελέτη των αιτιακών αλληλοσυνδέσεων των φαινομένων, αλλά προορισμός της είναι να μελετά τα φαινόμενα σε όλη την ποικιλία των νομοτελειακών τους συνδέ
Τυχαίο και Αναγκαιότητα
Είναι από τις πλεονασματικά βασικές φιλοσοφικές κατηγορίες της διαλεκτικής, αλλά και της φιλοσοφίας, που αντανακλούν δύο είδη αντικειμενικών σχέσεων πάνω και μέσα στον υλικό κόσμο.
Η αναγκαιότητα, απορρέει και πηγάζει, μέσα από την εσωτερική ουσία των ιστορικών, κοινωνικών και φυσικών φαινομένων. Στην πραγματικότητα, δηλώνει το νόμο την τάξη και τη δομή των ίδιων των φαινομένων.
Ως αναγκαιότητα ορίζουμε αυτό που μέλει ή πρόκειται να προκύψει, ενώ σε αντίθεση με την αναγκαιότητα, το τυχαίο είχε σαν βάση την ουσία του δοσμένου φαινομένου, αλάτι είναι επίδραση άλλων φαινομένων πάνω του.
Το τυχαίο μπορεί να υπάρξει μπορεί και να μην υπάρξει, μπορεί να συμβεί έτσι είτε αλλιώς, πράγμα που σημαίνει ότι αντικειμενικά μπορεί να συμβεί, παράλληλα και έξω από την ίδια την Αναγκαιότητα, ωστόσο διακατέχεται από τις δικές του εσωτερικές “αναγκαιότητες”, που στην πραγματικότητα είναι αιτιότητες και όχι ανάγκες, διότι δεν έχουν συνείδηση, ακόμα κι όταν δεν πρόκειται για φαινόμενα, η πράγματα.
Το τυχαίο δεν σημαίνει αναιτιότητα, τουναντίον θα σημειώναμε καταχρηστικά, διότι όλα τα τυχαία περιστατικά έχουν τις αιτίες τους, στο χώρο και στο χρόνο. Όταν υπάρχει μια αιτία και οι συνθήκες για τη δράση της, τότε το αποτέλεσμα προκύπτει από αυτή με αναγκαιότητα. Η αιτιότητα είναι μια καθορισμένη μορφή σύνδεσης των φαινομένων. Ωστόσο οι συνθήκες για τη δράση μιας ορισμένης αιτίας μπορούν να υπάρχουν και μπορεί να μην υπάρχουν. Οι ίδιες οι αιτίες είναι διαφορετικές: υπάρχουν αιτίες που απορρέουν από την εσωτερική λογική της διαδικασίας – διεργασίας της ανάπτυξης και είναι, επομένως, αναγκαίες, υπάρχουν και αιτίες τυχαίου χαρακτήρα, που μπορούσαν να μην παρουσιαστούν ποτέ ως φαινόμενα.
Η αντίληψη της πιο σύγχρονης έκφρασης της διαλεκτικής, δηλαδή ο διαλεκτικός υλισμός, για τις αμοιβαίες σχέσεις του τυχαίου με την αναγκαιότητα αντιπαρατίθεται σε δύο απόψεις, με όλες εκείνες τις σχολές που δηλώνουν (ειδικά κάποιες από αυτές και διαλεκτικές), στους εξής δύο παρακάτω άξονες
Α) σε αυτήν που αρνείται την ύπαρξη της αναγκαιότητας και όλα τα ανάγκη στο τυχαίο στην τυχαία σύμπτωση.
Β) αλλά και σε αυτήν που αντίθετα προσπαθεί να απαλλαγή από το τυχαίο απορρίπτοντας τον αντικειμενικό του χαρακτήρα.
Παρότι ο hegel ξεπέρασε και τις δύο αυτές μεταφυσικές ακρότητες από τις θέσεις του διαλεκτικού ιδεαλισμού.
Στην πραγματικότητα μόνο ο διαλεκτικός υλισμό, διατύπωσε την επιστημονική αντίληψη της ουσίας και των αμοιβαίων σχέσεων της αναγκαιότητας και του τυχαίου.
Η συγκεκριμένη σχολή εξετάζει το φαινόμενο σε σχέση με το άλλο φαινόμενο, αυτό εξάλλου είναι και διαλεκτική πρακτική, ωστόσο η μεθοδολογική της αρχής, συγκλίνει στο εξής γεγονός.
Στο να ξεχωρίζετε σε οποιαδήποτε διεργασία εξέλιξης και ανάπτυξης, το ουσιώδες που εκφράζει το ανάγκυο και το επουσιώδες που εκφράζει τις τυχαίες ιδιότητες.
Το τυχαίο και η αναγκαιότητα,
Είναι διαλεκτικές αντιθέσεις που έχουν αντικειμενική αλληλουχία.
Στην πραγματικότητα η μία διαπερνά της σφαίρα της άλλης και δεν υπάρχει η μία δίχως την άλλη.
Το κάθε φαινόμενο, αντικειμενικά εμφανίζεται από εσωτερική αναγκαιότητα, αυτή η εμφάνιση του συνδέεται και συνάδει με πληθώρα εξωτερικών όρων, οι οποίοι λόγω της συγκεκριμένης ιδιομορφίας και της άπειρης πολυμορφίας τους, συγκροτούν την πηγή του τυχαίου, των συμπτωματικών δηλαδή γνωρισμάτων και πτυχών του δοσμένου φαινομένου.
Το κάθε φαινόμενο είναι ακατανόητο τόσο όταν δεν υπολογίζεται η εσωτερική του αναγκαιότητα, όσο και όταν δεν παίρνονται υπόψη ή εξωτερικές τυχές προϋποθέσεις. Η αναπόφευκτη αλληλοσυμπλήρωση της αναγκαιότητας από το τυχαίο καθορίζει τι μεταξύ τους σχέση ως κατηγορία.
Το τυχαίο έχει θεμέλιο την αναγκαιότητα, είναι μορφή εκδήλωσης της και πάντα πίσω από το τυχαίο, κρύβεται η αναγκαιότητα που καθορίζει την πορεία εξέλιξης στην ίδια τη φύση, αλλά και στην κοινωνία.
Αντίθεση και αντίφαση
Είναι μία από τις σπουδαιότερες κατηγορίες της διαλεκτικής που εκφράζει την εσωτερική πηγή κάθε κίνησης, τη ρίζα της ζωτικότητας, την αρχή της ανάπτυξης.
Η παραδοχή της αναγκαιότητας που ενυπάρχει στα πράγματα και στα φαινόμενα του αντικειμενικού κόσμου ξεχωρίζει τι διαλεκτική από τη μεταφυσική.
Η ίδια η διαλεκτική είναι η διδασκαλία της αντίθεσης, μέσα από την ίδια την ουσία των αντικειμένων, έτσι μας έλεγε η μας έγραφε, ο Λένιν, στον τόμο 29 και στη σελίδα 227.
Αντικειμενικά, πρέπει να γίνεται κάθετη διάκριση των διαλεκτικών αντιθέσεων που αντανακλώνται στην κίνηση στις έννοιες και στις θεωρίες, από τις λεγόμενες λογικές αντιφάσεις, οι οποίες εκφράζουν τη σύγχυση και τη συνέπεια τη σκέψης, που στη συνέχεια σημειώνεται, ότι η αντίθεση, σημαίνει αυτό που λέει κάποιος τώρα να είναι αντίθετο σε εκείνο που είπε προηγούμενα.
Στην τυπική λογική ισχύει ο νόμος της αντίφασης σύμφωνα με τον οποίο, δύο αντιθέσεις που η μία αποκλείεται από την άλλη, δεν μπορεί να είναι ταυτόχρονα αληθινές.
Άπειρπεο και πεπερασμένο
Κατηγορίες που εκφράζουν τις αντιθετικές αλλά, στενά συνυφασμένες πλευρές του αντικειμενικού κόσμου.
Το άπειρο ως φυσικό μέγεθος, εκφράζει την ελαττωμένη, η αναπτυσσόμενη σε απεριόριστο μέγεθος μεταβλητή, η οποία είναι ικανή να γίνει απείρως δηλαδή δίχως τέλος, άρα μεγαλύτερη, η και απείρος μικρότερη, από οποιαδήποτε άλλη προκαθορισμένη, μεγάλη η μικρή ποσότητα.
Το πεπερασμένο ως φυσικό μέγεθος, καθορίζεται η ονομάζεται, μία ορισμένη ποσότητα, με την οποία μπορεί να συγκριθεί, κάποια άλλη μεγάλη η μικρή.
Το πεπερασμένο, είναι η άρνηση του απείρου, ωστόσο κάθε πεπερασμένο αντικείμενο, αποτελεί μορφή εκδήλωσης του απείρου, ανεξάρτητα ότι η αντικειμενική του ποιότητα ως πεπερασμένο, το οποίο, έχει πεπερασμένα χαρακτηριστικά..
Αυθόρμητο και συνειδητό
Είναι κατηγορίες του ιστορικού υλισμού, οι οποίες φανερώνουν τη σχέση, ανάμεσα στην αντικειμενική ιστορική αναγκαιότητα και τη σκόπιμη δραστηριότητα των ανθρώπων.
Αυθόρμητο στην κοινωνική εξέλιξη σημαίνει, ότι στην πορεία της η οικονομικοί και κοινωνικοί νόμοι δεν κατανοούνται από τμήματα της κοινωνίας των ανθρώπων.
Με τον τρόπο αυτό οι ενέργειες εκείνων το κοινωνικών ομάδων δεν οδηγούν στην εκπλήρωση των επιδιωκόμενων σκοπών τους, αλλά αντιθέτως, επιφέρουν εντελώς απροσδόκητα αποτελέσματα.
Συνειδητό στην ιστορική δράση, σημαίνει ότι οι άνθρωποι δρουν στηριζόμενοι στους νόμους της κοινωνικής εξέλιξης, τους οποιους γνώρισαν κατευθύνοντας σχεδιασμένα την κοινωνία στην εκπλήρωση των σκοπών τους.
Δυνατότητα και πραγματικότητα
Έννοιες στις οποίες αντανακλάται η διαλεκτική εξέλιξη του αντικειμενικού κόσμου, του είναι και της κοινωνίας, με τα διάφορα στάδια εμφάνισης και εξέλιξης των αντικειμένων.
Ή δυνατότητα εκφράζει την αντικειμενική τάση, της εξέλιξης που ενυπήρχε στα φαινόμενα, την ύπαρξη δηλαδή, εκείνων των συνθηκών εμφάνισης του αντικειμένου, ή έστω την απουσία καταστάσεων που θα απέκλειαν την εμφάνιση του.
Πραγματικότητα είναι κάθε αντικείμενο, πράγμα ή κατάσταση που υπάρχει ήδη σαν αποτέλεσμα πραγμάτωσης μιας δυνατότητας.
Η πραγματικότητα είναι μια τετελεσμένη κι εκπληρωμένη αντικειμενικά δυνατότητα, χωρίς καθόλου αμφιβολίες. Η δυνατότητα εκφράζει την τάση της νομοτελειακής κίνησης του “είναι”(της φύσης και της κοινωνικής ζωής).
Η δυνατότητα και η πραγματικότητα είναι σχετικά αντίθετες σαν δύο πλευρές της ανάπτυξης, τόσο σαν αφετηριακή στιγμή, όσο και σαν αποτέλεσμα της ανάπτυξης.
Ακόμα κι όταν η δυνατότητα και πραγματικότητα αλληλοδιαπερνούν η μια στην άλλη, πρέπει να τις χωρίζουμε αυστηρά, διότι αν το κάθε “δυνατό” ήταν ταυτόχρονα και πραγματικό, τότε δε θα υπήρχε καμία ανάπτυξη στην φύση και στην κοινωνία. Η σύγχυση του δυνατού με του πραγματικού στην πολιτική οδηγεί στην αυταπάτη και σε σοβαρά λάθη.
Ελευθερία και αναγκαιότητα
Αποτελεί μία από τις σπουδαιότερες κατηγορίες του διαλεκτικού υλισμού, οι οποίες εκφράζουν τις σχέσεις ανάμεσα στους νόμους του αντικειμενικού κόσμου και τη δράση των ανθρώπων.
Στην πραγματικότητα ελευθερία είναι η συνειδητοποιημένοι αναγκαιότητα, στην όλη σφαίρα της εξέλιξης.
Ιστορικό και λογικό
Πρόκειται για φιλοσοφικές κατηγορίες που χαρακτηρίζουν τις κύριες ιδιομορφίες της διαδικασίας της εξέλιξης καθώς και τη σχέση ανάμεσα στην λογική της εξέλιξης της σκέψης και στη λογική του αντικειμένου της ιστορίας, της ίδιας της εξέλιξης.
Το ιστορικό εκφράζει το πραγματικό εξελικτικό αίτιο, τις εμφάνισης της εξέλιξης, ενω το λογικό, αναλύει τις σχέσεις, τους νόμους συνάρτησης και αλληλεπίδρασης των πλευρών ενός αντικειμένου που υπάρχουν στην αναπτυγμένη κατάσταση.
Ουσία και φαινόμενο
Μία από τις βασικές φιλοσοφικές κατηγορίες της διαλεκτικής, οι οποίες αντανακλούν τις γενικές μορφές του υλικού κόσμου, καθώς και τη γνώση του από τον άνθρωπο.
Ουσία είναι το εσωτερικό περιεχόμενο του πράγματος, πού εκφράζεται στην ενότητα των πολύπλοκων ιδιοτήτων και σχέσεων του.
Φαινόμενο είναι ο τρόπος εμφάνισης, ή αποκάλυψης του πράγματος, η εξωτερικές μορφές ύπαρξής του.
Η ουσία και το φαινόμενο, στη γνώση παρουσιάζονται από βαθμίδες γνώσης του αντικειμένου.
Η πορεία της γνώσης ακολουθεί την πορεία από το φαινόμενο στην ουσία.
Να σημειώσουμε εδώ πέρα, ότι η ουσία είναι η εσωτερική, η σχετική σταθερή πλευρά της αντικειμενικής πραγματικότητας που καθορίζει τη φύση του δοσμένου φαινομένου. Σε διάσταση από την ουσία, το φαινόμενο είναι η εξωτερική, η πιο κινητή και μεταβλητή πλευρά της αντικειμενικής πραγματικότητας.
Μορφή και περιεχόμενο
Βασικές φιλοσοφικές έννοιες της διαλεκτικής.
Το περιεχόμενο αποτελεί την καθοριστική πλευρά του όλου, το σύνολο των στοιχείων, η μερών του αντικειμένου.
Η μορφή, αποτελεί την εσωτερική οργάνωση της σχέση περιεχομένου και μορφής χαρακτηρίζει η σχετική ενότητα τους.
Στην πορεία της εξέλιξης αποκαλύπτεται σύμφωνα με τη μορφή και το περιεχόμενο που τελικά εκδηλώνεται με την αποβολή της παλαιάς και της εμφάνισης μιας νέας μορφής που αντιστοιχεί στο αναπτυσσόμενο περιεχόμενο.
Σύμφωνα με την ανώτατη επιστήμη του διαλεκτικού υλισμού, η συγκεκριμένη κατηγορία, θεωρείται, ότι παίζει καθοριστικό ρόλο στην αντανάκλαση αντικειμενικού κόσμου πάνω στη συνείδηση των ανθρώπων.
Οι κοινωνικοί δεσμοί και οι σχέσεις της πραγματικότητας που αναπαράγονται από την συνείδηση, πάντα κάτω και μέσα από ορισμένες συνθήκες αποκτούν ειδικές λογικές λειτουργίες, ενώ εμφανίζονται σαν μορφές της σκέψης της νόησης και της συνείδησης.
Δηλαδή ως έννοια, κρίση και συλλογισμός.
Όσο καιρό αυτές οι αλλαγές είναι ασήμαντες, η μορφή εξακολουθεί να συμβάλει στην ανάπτυξη του αντικειμένου, ενώ η ένταση της αντίφασης έχει σαν συνέπεια να παύει η μορφή να αντιστοιχεί στο περιεχόμενο και από παράγοντας ανάπτυξης μετατρέπεται σε παράγοντα ανασχετικό της παραπέρα ανάπτυξης.
Η αντίφαση ανάμεσα στο καινούργιο περιεχόμενο και την παλιά μορφή προκαλεί την πάλη μεταξύ τους, πάλη που είναι μια από τις σπουδαιότερες εκδηλώσεις της δράσης του νόμου της πάλης των αντιθέτων στη φύση, την κοινωνία και την νόηση.
Η μεγαλοποίηση του ρόλου της μορφής στην τέχνη οδηγεί στον φορμαλισμό, στη διαστρέβλωση του μεγάλου κοινωνικού προορισμού της τέχνης.
Η υποτίμηση της μορφής από την άλλη πλευρά φέρνει ζημιά στην ουσία του πράγματος, το περιεχόμενό του, γιατί το περιεχόμενο βρίσκει την έκφρασή του μόνο μέσω της μορφής
Σημασία και νόημα
Σημασία ενός πράγματος, θεωρείται αυτό που είναι το πράγμα για την κοινωνική πράξη.
Η σημασία, εξαρτάται από τις λειτουργίες πού εκπληρώνει το πρόγραμμα στη δράση των ανθρώπων.
Η σημασία αυτή καθαυτή καθορίζεται από την πραγματική αντικειμενική ουσία του πράγματος, γιατί αυτό δεν εκπληρώνει παρά μόνο της λειτουργίες που καθορίζονται από τη δική του φύση.
Το νόημα είναι η συγκεκριμενοποίηση τι σημασίας σε συσχετισμό με τη σημασία των άλλων λέξεων είτε με μία υλική κατάσταση.
Νεότερες κατηγορίες και υποκατηγορίες
Όπως γράψαμε στην αρχή του παρακείμενου άρθρου, οι έννοιες οι βασικές κατηγορίες, οι δευτερεύουσες, αλλά και νεότερες κατηγορίες – υποκατηγορίες, συνιστούν μία ενιαία οντότητα για τη διαλεκτική που δρουν μαζί με τους νόμους της, αλλά σε πολλές περιπτώσεις, δρουν και ανεξάρτητα, ωστόσο αυτό που έχει σημασία είναι να δούμε ότι αυτές είναι νεότερες κατηγορίες που δεν είναι στην πραγματικότητα υπό κατηγορίες αλλά έτσι για τους ονομάζουμε ενδεικτικά γιατί δεν είναι η βασικές στη διαλεκτική σκέψη, παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον και αρχίζουν να γίνονται αντικείμενο μελέτης τα τελευταία χρόνια όπου άρχισε και πάλι ένα σχετικό ενδιαφέρον από ειδικές και γενικές μάζες των κοινωνιών, που στρέφονται ξανά στην επιστήμη της διαλεκτικής για να μπορούν να ερμηνεύσουν πράγματα, φαινόμενα και καταστάσεις. Όλα αυτά 33 χρόνια μετά την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, κατά την οποία η επιστήμη της διαλεκτικής έκανε μία τεράστια οπισθοδρόμηση.
Τα τελευταία χρόνια όμως αναπτύσσεται η ανάγκη παλινδρόμησης προς την επιστήμη του διαλεκτικού υλισμού, την ανώτατη μορφή διαλεκτικής, και την πλέον επιστημονική φιλοσοφία στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Αυτή η στροφη γέννησε αντικειμενικά την αναγκαιότητα να ανακαλυφθούν και άλλες νεότερες πλευρές, πού αφορούσαν, αφορούν και θα αφορούν αυτό τον τεράστιου επιστημονικό κλάδο πάνω στον οποίο βασίζονται όλες οι επιστήμες της ανθρωπότητας.
Χωρίς τη διαλεκτική και χωρίς την αντανάκλαση στη συνείδηση το νόμο της, αντικειμενικά δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν, ούτε η μαθηματική σκέψη, ούτε η ερμηνείες του φυσικού κόσμου από την επιστήμη της φυσικής, πολλώ μάλλον, από τις ανθρωπιστικές και κοινωνικές επιστήμες, η οποίες επίσης αντικειμενικά χρησιμοποιούν τα εργαλεία της διαλεκτικής για ένα ερμηνεύσουν, τα ειδικά και γενικά φαινόμενα μικρών και μεγάλων κοινωνικών ομάδων σε κάθε γεωγραφική γωνιά ετούτου του πλανήτη.
Μέγεθος και ιδιότητες.
Αποτελεί μία από τις νεότερες εκφράσεις των κατηγοριών της διαλεκτικής.
Το μέγεθος και ιδιότητες ενός φαινομένου, οι ενός αντικειμένου, στην πραγματικότητα αλληλοεπηρεάζονται και αλληλεπιδρούν το ένα, πάνω στο άλλο.
Όταν λέμε το μέγεθος ενός φαινομένου, ενός αντικειμένου η ενός υποκειμένου, ουσιαστικά ορίζουμε ένα κλάσμα από την υπόσταση όλων των παραπάνω.
Οι ιδιότητες, επίσης, αποτελούν ένα κλάσμα από την υπόσταση όλων των παραπάνω, μόνο πως υπάρχει μία ειδοποιός διαφορά.
Ποια είναι όμως αυτή η Ειδοποιός διαφορά, που αντικειμενικά διαφοροποιεί το μέγεθος από τις ιδιότητες, όλων των παραπάνω;
Το μέγεθος αποτελεί την αντικειμενική υπόσταση, ενός αντικειμένου ενός φαινομένου, η ενός υποκειμένου.
Για να τα κάνουμε πιο λιανά τα πράγματα, όταν λέμε για παράδειγμα ότι κάποιος είναι μεγαλέμπορας, μεγαλοπαράγοντας, υπερδύναμη, ηχομόνωση κλπ, εκφράζουμε το μέγεθος της υπόστασης του, δηλαδή ποια είναι η θέση του μέσα σε αυτό που παρατηρούμε.
Όταν όμως λέμε μεγάλος έμπορας, μεγάλος παράγοντας, μεγάλη δύναμη, ή μόνωση του χώρου, εκφράζουμε τις ιδιότητες, αλλά και τις σχέση που έχει με το μέγεθος το υποκείμενο, το αντικείμενο και το φαινόμενο, πρώτα και κύρια με τις δυνατότητες του ίδιου, αλλά και σε σχέση, ναι περιφερειακή παρόμοια.
Το ένα εκφράζει τη θέση όλων των παραπάνω στο χρόνο, ενώ το άλλο εκφράζει τη σχέση τον ιδιοτήτων του κάθε ενός ξεχωριστά και όλων μαζί στο χώρο.
Θα μπορούσαμε να αναφερθούμε και σε μία σειρά άλλες νεότερες υπό κατηγορίες, αλλά αλλά λόγω του μακροσκελούς περιεχομένου του άρθρου, θα κάνουμε μονάχα μια ονομαστική αναφορά.
Ικανότητα και μάθηση.
Δυνατότητα και αδυναμίες,
Δυναμικότητα και παραίτηση
Σταθερότητα και αστάθεια, η σταθερό και ασταθές.
Δυναμικό και δειλό
Όροι και προϋποθέσεις
Άρση και θέση, αλλά και μία σειρά από άλλες νεότερες, όχι πρωτεύουσες απαραίτητα σημασίας κατηγορίες για τη φιλοσοφία και για τη διαλεκτική, ωστόσο το μέγεθος του άρθρο αυτού υπερβαίνει τα εσκαμμένα τρόπον τινά, με αποτέλεσμα κάποια άλλη στιγμή να ασχοληθούμε με τη συγκεκριμένες.
Από αυτή την άποψη, κάπου εδώ πέρα πρέπει να ολοκληρώσουμε τον κύκλο του δεύτερου μέρους για τη διαλεκτική και να ανανεώσουμε το ραντεβού μας σε μία από τις επόμενες αρθρογραφίες.
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ: Ορισμένα αναρτώμενα πολυμέσα από το διαδίκτυο στους ιστότοπους μας, όπως εικόνες & κυρίως video που αναρτούμε (με τη σχετική σημείωση της πηγής η οποία αναγράφεται πάνω και μέσα στην ίδια την προβολή τους), αναδημοσιεύονται θεωρώντας ότι είναι δημόσιας προβολής χρήσης και αναδημοσίευσης. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, καλλιτεχνών, μουσικών, τραγουδοποιών, συγκροτημάτων, δισκογραφικών εταιρειών, κινηματογραφιστών, φωτογράφων, η ιδιοκτητών καναλιών στα διαδικτυακά πολυμέσα, παρακαλούμε ενημερώστε μας για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολoγίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα άρθρων συνεργατών και αυτό δε μας δεσμεύει ως επιχείρηση. Για άρθρα και διαφημιστικό υλικό που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε καθώς το πρώτο απηχεί την προώθηση και προβολή των διαφημιζόμενων και το δεύτερο αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιονδήποτε τρόπο το ιστολόγιο και τις ιστοσελίδες μας.
Το portal istosch data &technologies lab χρησιμοποιεί μόνο πρωτογενή άρθρα των συντακτών και συνεργατών του. Κάνει αναδημοσιεύσεις μόνο από αυτούς και με την δική τους συναίνεση από τα δικά τους ηλεκτρονικά έντυπα και δίνει επίσης σε αυτούς το δικαίωμα της αναδημοσίευσης. Οποιοσδήποτε άλλος θέλει να αναδημοσιεύσει οτιδήποτε πρέπει να έχει την έγγραφη άδεια του portal, istosch data &technologies lab που εκπροσωπείται δια του αρχισυντάκτη του. Διαβάστε τους όρους παροχής και χρήσης του δικαιώματος η μη αναδημοσίευσης των κειμένων.
Ενισχύστε το portal “istosch data &technologies lab“
Στις δύσκολες εποχές, που το λαϊκό εισόδημα στενάζει και όλα τα οικονομικά αποθέματα εξαϋλώνονται κατά γεωμετρική πρόοδο, τα προς το ζειν μέσα από ένα ισχνό μισθό, δεν φτάνουν ούτε για “αέρα κοπανιστό”, και δεν μας οδηγούν στο “ευ ζειν”, άπαντα γίνονται δύσκολα για όλους.
Με ένα επερχόμενο σφόδρα εξοντωτικό φορολογικό νόμο, που αφανίζει τους αυτοαπασχολούμενους και μεγαλώνει την κερδοφορία των πολύ μεγάλων επιχειρήσεων, μετατρέποντας ουσιαστικά τη χώρα φορολογικό παράδεισο για τις πολυεθνικές, εμείς κρατάμε ζωντανό το όνειρο μας, σε ένα περιβάλλον που θέλει πολύ δύναμη και πολλές θυσίες για να επιβιώσεις.
Το Εναλλακτικό κι Ανεξάρτητο Κέντρο Τεχνολογίας - Διαδικτύου καθώς και το E - Funzine (portal) μας, συνεχίζουν να εργάζονται αδιάκοπα και με πάθος, βάζοντας ζητήματα πολιτισμού, τέχνης, ανθρωπιστικών, κοινωνικών επιστημών, αλλά και θετικών, καθώς και τεχνολογίας στο τελευταίο, με προτάσεις κι αναλύσεις που βοηθούν τον ελεύθερο μας χρόνο και να αναπτύξουμε μια άλλου είδους κοινωνική και κυρίως ταξική συνείδηση, που σήμερα βρίσκεται στο στόχαστρο.
Με πολύ κόπο και μεγάλη διάθεση προσφοράς, αλλά και με αίσθημα ευθύνης, ειδικά σε αυτή τη φάση, σε αυτές τις δυσμενείς οικονομικές συνθήκες, κάθε μικρή ενίσχυση για την παραπέρα συνέχεια του portal είναι πολύ σημαντική.
Σας ευχαριστούμε εκ των προτέρων για τη βοήθεια σας και σας ευχόμαστε καλές ηλεκτρονικές Περιηγήσεις, με μια υπόσχεση από μας, ότι κάνουμε το καλύτερο δυνατόν, πάνω και μέσα στα πλαίσια της εποχής.
