Τίτλοι τέλους για το ιστορικό οικόπεδο της πρώην σχολής Παπαϊωάννου
Τίτλοι τέλους για το ιστορικό οικόπεδο της πρώην σχολής Παπαϊωάννου (Ένας ακόμη ελεύθερος χώρος δίνει τη θέση του, σε ένα Ξενοδοχειακό μπλοκ)
Το μεγαλύτερο πρόβλημα στις σύγχρονες μητροπόλεις, ειδικά σε αυτές της Χώρας μας, που ολόκληρο το ιπποδάμειο σύστημα τόσο προπολεμικά στην Αθήνα, όσο και μεταπολεμικά, σε ολόκληρη την Επικράτεια, στηρίχθηκε πάνω στα υλικά της αντιπαροχής (ν. 3741/29) και μάλιστα στις πρώην καλλιεργήσιμες πεδιάδες και όχι σε βραχώδεις περιοχές(στην Κρήτη τις ονομάζουμε Χαλέπες) με ότι αυτό συνεπάγεται, ο οποίος προϋπήρχε ως ψηφισμένος νόμος ήδη από το 1929, ο επονομαζόμενος και ως θεσμός “οριζόντιας ιδιοκτησίας”, και στο μπετόν αρμέ (κοινώς σκυρόδεμα), χωρίς να προβλεφθούν χώροι στάθμευσης, οι στατικές μελέτες αντισεισμικής θωράκισης και προστασίας, με αποτέλεσμα, οι πόλεις να μετατραπούν σε ένα “άναρχο” αρχιπέλαγος από πολυκατοικίες, οι οποίες αντικατέστησαν την πλειοψηφία από αρχιτεκτονικά αριστουργήματα, προηγούμενων δεκαετιών, η κάλυψαν κάμπους που θα μπορούσαν να θρέψουν κόσμο και κοσμάκη.
Αυτά για την ιστορία, η οποία μπορεί να ξεκίνησε δειλά στο μεσοπόλεμο, ωστόσο πήρε τη μορφή χιονοστιβάδας μεταπολεμικά, καθώς και το περιεχόμενο βιομηχανικής παραγωγής, αλλά με οικοδομική εργοταξιακή δομή. Να σημειώσουμε εδώ πέρα, η τελευταία αντικειμενικά προϋπήρχε της βιομηχανικής παραγωγής, ακόμα και αυτής της 1ης Βιομηχανικής Επανάστασης, ενώ αποτέλεσε την θρυαλλίδα για τη μορφή της παραγωγής στο εργοστάσιο, μιας και ήταν μια από τις πρώτες ομαδικές μορφές εργασίας, στην οποία υπήρχαν τόσο ο μάστορας και οι τεχνίτες, όσο και εργάτες.
Αυτή η τάση για περισσότερες οικοδομικές εργασίες και παραγωγές κτιριακών εγκαταστάσεων, κυρίως οριζόντιας “ιδιοκτησίας”, έγιναν στο όνομα της αστικοποίησης και της οικονομικής ανάπτυξης, η οποία είχε ως αιτίες της το “δανεισμό”[δεν ήταν 100% ακριβώς τέτοιος – (από) – το σχέδιο Μάρσαλ], καθώς και την λεγόμενη “αστυφιλία” (βλέπε ουρμπανισμός, εξαστισμός, αστικοποίηση, η και πολυμορφισμός, δηλαδή η τάση εγκατάλειψης των αγροτικών, η περιοχών της υπαίθρου με ταυτόχρονη μόνιμη συσσώρευση κι εγκατάσταση στα αστικά κέντρα), που προέκυψε ως “αναγκαιότητα” από το 1950 και μετά, αυτό που στη χώρα μας οδήγησε στον υδροκεφαλισμό του Λεκανοπεδίου της Αττικής, όπου στεγάζεται η μισή και πλέον Χώρα.
Όλα τα παραπάνω, καθώς και η μαζική εγκατάλειψη της υπαίθρου, σε συνδυασμό με την αναγκαιότητα αναζήτησης νέων εργατικών χεριών, αλλά και αγοραστών οριζόντιας ιδιοκτησίας, που περίπου ήταν μέχρι πριν μερικά χρόνια οι ίδιοι άνθρωποι, είχε ως αποτέλεσμα την “άναρχη δομική δυναμική”, που επαναλαμβάνουμε δημιούργησε στέγη, εργασία, μια τεράστια δυναμική στην οικονομία και φυσικά, ένα μοντέλο ανάπτυξης που σήμερα ζητάει αναθεώρηση, αλλά δεν πρόκειται να βρει, διότι υπάρχει και η αλλαγή χρήσης γης από την εποχή του αλήστου μνήμης Πρωθυπουργού Κων/νου Σημίτη.
Στην πορεία, επήλθε ως “βαριά βιομηχανία” της Οικονομίας μας και ο Ξενοδοχειακός Τουρισμός, που αντικειμενικά εξαΰλωσε κάθε ελεύθερο χώρο και ειδικά στα λεγόμενα παραλιακά μέτωπα, όπου η συσσώρευση από μικρών “rooms to let”(στις δεκαετίες από το 1970 – 1990 και που σήμερα αντικατέστησε η βραχυχρόνια μίσθωση), με αποτέλεσμα να επιφέρουν ένα από τα μεγάλα χτυπήματα στους ελεύθερους χώρους, αλλά και στην λογική της ανάπτυξης “ελεύθερων και ανοικτών, δημόσιων χώρων”.
Κάπου εδώ πέρα όμως θα σταματήσουμε τον πρόλογο, διότι ο λόγος και η αιτία βρίσκονται στο πεδίο της κατασπατάλησης και εξαφάνισης ενός ακόμα χώρου 7 στρεμμάτων στο κέντρο των Χανίων, όπου οι ιθαγενείς και μόνιμοι κάτοικοι, πρέπει να υποστούν μια ακόμα βαρβαρότητα στο όνομα της όποιας “ανάπτυξης”, είτε αυτή γίνεται δια της “πώλησης” σε μεγαλοεπενδυτές”, είτε δια της αντιπαροχής, με αποκλειστική Ευθ΄υνη της Δημοτικής Αρχής της πόλης μας.
Στην περιοχή ανάμεσα στα Ολύμπια(που πήρε το όνομα της από τον πάλαι ποτέ Κινηματογράφο και κλειστό και ανοιχτό, με τον τελευταίο, να μας έχει αποχαιρετήσει πάνω από τεσσερισήμιση δεκαετίες, έχοντας μετατραπεί σε πολυκατοικίες, ενώ στις αρχές του τρέχοντος Θέρους του 2024, έπεσε και η αρχιτεκτονικά πανέμορφη πρόσοψη του χειμερινού που εδώ και 3 δεκαετίες, είχε μετατραπεί σε πολυκατοικία το μεγαλύτερο σώμα του και σε σφαιριστήριο η είσοδος του) και στην περιοχή Δικαστήρια, κάποτε υπήρχαν δύο μεγάλοι ελεύθεροι χώροι, η λεγόμενη “Χωράφα” και οι “σχολές Παπαϊωάννου”, όπου και στεγαζόταν το πρώην Νηπιαγωγείο μας και οι πρώην σχολές Νηπιαγωγών, κάπου μερικές δεκαετίες πίσω.
Εδώ και χρόνια, από τότε που γκρεμίστηκε έγινε ένας κλειστός αλλά κατάφυτος χώρος με τρεις περήφανους ευκαλύπτους και μια στρογγυλή βρύση(τώρα έμεινε ένας ευκάλυπτος), να δεσπόζουν ακόμα μαζί με την δυτική πύλη επί της οδού Πλάτωνος.
Πριν μερικά χρόνια λίγο πριν την κρίση, στον παρακείμενο “ακάλυπτο” χώρο, φιλοξενήθηκαν υπό τη μορφή container τα Δημοτικά Σχολεία της οδού Κοραή, που υπόκεινταν σε αντισεισμική θωράκιση και ανακατασκευή, μετά τον Σεισμό των 6,9 στα Κύθηρα, έκτοτε τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο, εκτός μιας εκδήλωσης που πραγματοποίησε ο τότε Δήμος Χανίων το Καλοκαίρι του 2018, αν θυμόμαστε καλά, η του 2019, η οποία αποτέλεσε και το κύκνειο άσμα αυτού του υπέροχου χώρου, που από ότι ακούγετε, μάλλον πουλήθηκε σε τοπικούς επενδυτές, για να μετατραπεί σε ένα Φαραωνικό έργο, ξενοδοχειακής φιλοξενίας, η δίνεται αντιπαροχή, για την ανέγερση πολυτελούς συγκροτήματος Πολυκατοικίας που απευθύνεται σε βάλαντια που δεν υπάρχουν στη χώρα μας, αλλά μόνο στο Εξωτερικό.
Φυσικά το πρόβλημα δεν είναι η πώληση, αλλά το μηδενικό ενδιαφέρον που επέδειξε, δηλαδή δεν έδειξε ποσώς, η σημερινή Δημοτική Αρχή που κοντολογίς, δεν έχει και μεγάλη διαφορά από την προηγούμενη, από την άποψη του επικεφαλής της διοικούσας παράταξης, νοοτροπίας και φυσικά κάθετης λογικής, στο όνομα της τουριστικής ανάπτυξης σε κάθε επίπεδο, η οποία προσιδιάζει σε μεγάλο βαθμό, τη λογική που φέτος το Καλοκαίρι εξέφρασε, η αντίστοιχη δημοτική Αρχή γνωστού Ελληνικού Τουριστικού Προορισμού δια του επικεφαλής της στο μότο “Παρακαλούμε την Προσοχή σας και όσο μπορούμε ελαττώνουμε τις μετακινήσεις μας” κοντολογίς “το Καλοκαίρι στο νησί πρέπει να κυκλοφορούν μόνο οι τουρίστες και οι κάτοικοι να μένουν στα σπίτια τους”, η τα μεγάλα πορτοφόλια που θα αφήνουν τον μηδικό οβολό τους, στο πάσης φύσεωε και κάθε λογής “τοπικό επιχειρείν”.
Αυτή είναι η πραγματικότητα του σήμερα και του τώρα, στο όνομα της όποιας Τουριστικής Ανάπτυξης, όπου κάθε μετακίνηση από τους εκάστοτε “ιθαγενείς”, θα παίρνονται μέτρα που θα καταμετρούν ακομα και το κινητικό μας αποτύπωμα από οικοδομικό τετράγωνο σε οικοδομικό τετράγωνο, με σκοπό τη λεγόμενη τουριστική “βιομηχανία”(σε όλα τα επίπεδα και σε κάθε μορφή της), να παράγει αμύθητα κέρδη και οι κάτοικοι να δυσφορούν σε μια δυστοπία με ήλιο και θάλασσα, στους 40 υπό σκιά.
Δε συζητάνε, όπως είναι φυσικό, για τους ελεύθερους χώρους και το πράσινο που είναι μια αναγκαιότητα ζωτικού χαρακτήρα για το κλεινόν άστυ, αλλά για πράσινες οικονομίες και “πράσσειν άλογα”, για να μην πούμε για “κολοκύθια τούμπανα”!!!
Ο χώρος με 7.000 τ.μ που αντιστοιχεί ο εν λόγω ακάλυπτος, τρόπον τινά, o χώρος των πρώην “εκπαιδευτηρίων Παπαϊωάννου”, πέραν της χρησιμότητας τους ως χώρος, ο οποίος θα μπορούσε αντικειμενικά να αποτελέσει ένα σύγχρονο πάρκο, με χώρο για δωρεάν αθλοπαιδιές και επαρκή φωτισμό για τα βράδια, με ένα ενδεχομένος συναυλιακό “ανοιχτό θέατρο” για τους κατοίκους και τους φιλοξενούμενους της γειτονιάς, η ακόμα – ακόμα των Βόρειο Ανατολικών Συνοικιών, ακολουθεί την μοίρα της 45 μοίρες Β.Ανατολικότερα των πρώην σχολών της λεγόμενης “Χωράφας”, η οποία γέμισε κτήρια οριζόντιας ιδιοκτησίας, ωστόσο και τουλάχιστον εκεί, χτίστηκαν κατοικίες για να στεγάσουν οικογένειες με κατοίκους της λεγόμενης λαϊκής Οικογένειας και όχι “πάμπλουτους” και διεφθαρμένους τουρίστες απ’ τας Ευρώπας και τον παρηκμασμένο Δυτικό κόσμό, στο όνομα της “πράσινης ανάπτυξης”, μιας και το υποτιθέμενη πολυδύναμο ξενοδοχειακό συγκρότημα, η το αντίστοιχο των πολυτελών κατοικιών, θα είναι επενδυμένο με ενσωματωμένες και εντοιχιζόμενες ζαρντινιέρες, καθώς και μια ταράτσα που θα έχει “περιβαλλοντικό αποτύπωμα” τρομάρα μας.
Σήμερα 1 του Οχτώβρη του 2024, ξεκίνησαν οι εργασίες γκρεμίσματος κάθε εικόνας από τα παιδικά μας χρόνια, μιας και στον Αύλειο χώρο του πρώην Νηπιαγωγείου μας, μπήκαν οι αυτοκινούμενες χωματουργικές σκαπάνες και τα ερπυστριοφόρα τρυπάνια, για να σπάσουν τις τσιμεντένιες βάσεις που πάνω τους επικάθονταν τα κοντέινερ, πριν μιάμιση δεκαετία για να κάνουν μάθημα οι μαθητές της Κοραή.
Στον Αύλειο χώρο των σχολών Παπαϊωάννου, μάθαμε να παίζουμε μπάλα, εμείς και δεκάδες εκατοντάδες παιδιά της εποχής μας, μάθαμε να παίζουμε κρυφτό, να οδηγούμε ένα παρατημένο σχολικό και να ταξιδεύουμε νοερά ονειρευόμενοι – μιμούμενοι τον κόσμο των ενηλίκων, να κάνουμε μερικές από τις καλύτερες και πιο άθραυστες γνωριμίες, να ζούμε, να τρέχουμε, να παίζουμε ξύλο να και παλεύουμε για να δείξουμε δυνατοί στα κορίτσια που έρχονταν μαζί με εμάς και έπαιζαν κι αυτά μαζί μας.
Σήμερα πέφτουν οι τίτλοι τέλους για το οικόπεδο που με τα παρτέρια από τα λευκά τριαντάφυλλα, από τις παρακείμενες δεσπολιές(η μουσμουλιές), τις μπουρνελιές που δεν τις είχαμε αφήσει σε χλωρό κλαρί, όχι μόνο αυτού του οικοπέδου, αλλά και των παρακείμενων στη γειτονιά των ονείρων μας, εκεί που μάθαμε να σκαρφαλώνουμε σε τοίχους, να πηδάμε από μπετένια και να χτυπάμε στα γόνατα, αλλά πάντα είμασταν γεροί και χαρούμενοι, η παρατηρώντας με την περισσή παιδική αθώοτητα που μας διέκρινε, το τότε ενυδρείο με τα χρυσόψαρα, γιατί δε μπορούμε να έχουμε τη μνήμη των τελευταίων, εξάλλου μας λείπουν οι ανοιχτοί χώροι και τα πάρκα.
Τέλος εποχής, στις μυρωδιές από τους Βασιλικούς, από τις μυρωδιές από τα κουλουράκια που έφτιαχναν οι μαμάδες και οι γιαγιάδες στην περιοχή τη Μεγάλη Εβδομάδα, τα ταξίδια στο όνειρο, που θα μπορούσε να συνεχιστεί με τη δημιουργία ενός πάρκου και όχι ενός ακόμα Φαραωνικού Τερατουργήματος, στο όνομα της όποιας μορφής Τουριστικής Ανάπτυξης και μάλιστα του διεφθαρμένου “ματσό” τουρισμού.
Σήμερα επικυρώνεται μια ακόμα τραγική και μαύρη σελίδα για την τρέχουσα Δημοτική Αρχή, που αντί να πάρει πρωτοβουλίες για το καλύτερο, έριξε σε πρώτη φάση “άκυρο”, στην πρόταση να αγοραστεί και να μετατραπεί σε πάρκο, η σε σχολείο, ενώ σε δεύτερη έδωσε την άδεια να χτιστεί ένα ποδύναμο και πολυόροφο πράγμα που καταπνίγει έναν από τους τελευταίους ανοιχτούς χώρους της πόλης μας.
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ: Ορισμένα αναρτώμενα πολυμέσα από το διαδίκτυο στους ιστότοπους μας, όπως εικόνες & κυρίως video που αναρτούμε (με τη σχετική σημείωση της πηγής η οποία αναγράφεται πάνω και μέσα στην ίδια την προβολή τους), αναδημοσιεύονται θεωρώντας ότι είναι δημόσιας προβολής χρήσης και αναδημοσίευσης. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, καλλιτεχνών, μουσικών, τραγουδοποιών, συγκροτημάτων, δισκογραφικών εταιρειών, κινηματογραφιστών, φωτογράφων, η ιδιοκτητών καναλιών στα διαδικτυακά πολυμέσα, παρακαλούμε ενημερώστε μας για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολoγίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα άρθρων συνεργατών και αυτό δε μας δεσμεύει ως επιχείρηση. Για άρθρα και διαφημιστικό υλικό που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε καθώς το πρώτο απηχεί την προώθηση και προβολή των διαφημιζόμενων και το δεύτερο αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιονδήποτε τρόπο το ιστολόγιο και τις ιστοσελίδες μας.
Το portal istosch data &technologies lab χρησιμοποιεί μόνο πρωτογενή άρθρα των συντακτών και συνεργατών του. Κάνει αναδημοσιεύσεις μόνο από αυτούς και με την δική τους συναίνεση από τα δικά τους ηλεκτρονικά έντυπα και δίνει επίσης σε αυτούς το δικαίωμα της αναδημοσίευσης. Οποιοσδήποτε άλλος θέλει να αναδημοσιεύσει οτιδήποτε πρέπει να έχει την έγγραφη άδεια του portal, istosch data &technologies lab που εκπροσωπείται δια του αρχισυντάκτη του. Διαβάστε τους όρους παροχής και χρήσης του δικαιώματος η μη αναδημοσίευσης των κειμένων.
Ενισχύστε οικονομικά την επιβίωση του portal “istosch data &technologies lab“ Ενισχύστε την επιστημονική και καλλιτεχνική παρέμβαση στο διαδίκτυο
Στις δύσκολες εποχές, που το λαϊκό εισόδημα στενάζει και όλα τα οικονομικά αποθέματα εξαϋλώνονται κατά γεωμετρική πρόοδο, τα προς το ζειν μέσα από ένα ισχνό μισθό, δεν φτάνουν ούτε για “αέρα κοπανιστό”, και δεν μας οδηγούν στο “ευ ζειν”, άπαντα γίνονται δύσκολα για όλους.
Με ένα εξοντωτικό φορολογικό νόμο, που αφανίζει τους αυτοαπασχολούμενους και μεγαλώνει την κερδοφορία των πολύ μεγάλων επιχειρήσεων, μετατρέποντας ουσιαστικά τη χώρα φορολογικό παράδεισο για τις πολυεθνικές, εμείς κρατάμε ζωντανό το όνειρο μας, σε ένα περιβάλλον που θέλει πολύ δύναμη και πολλές θυσίες για να επιβιώσεις.
Το Εναλλακτικό κι Ανεξάρτητο Κέντρο Τεχνολογίας - Διαδικτύου καθώς και το E - Funzine (portal) μας, συνεχίζουν να εργάζονται αδιάκοπα και με πάθος, βάζοντας ζητήματα πολιτισμού, τέχνης, ανθρωπιστικών, κοινωνικών επιστημών, αλλά και θετικών, καθώς και τεχνολογίας στο τελευταίο, με προτάσεις κι αναλύσεις που βοηθούν τον ελεύθερο μας χρόνο και να αναπτύξουμε μια άλλου είδους κοινωνική και κυρίως ταξική συνείδηση, που σήμερα βρίσκεται στο στόχαστρο.
Με πολύ κόπο και μεγάλη διάθεση προσφοράς, αλλά και με αίσθημα ευθύνης, ειδικά σε αυτή τη φάση, σε αυτές τις δυσμενείς οικονομικές συνθήκες, κάθε μικρή ενίσχυση για την παραπέρα συνέχεια του portal είναι πολύ σημαντική.
Σας ευχαριστούμε εκ των προτέρων για τη βοήθεια σας και σας ευχόμαστε καλές ηλεκτρονικές Περιηγήσεις, με μια υπόσχεση από μας, ότι κάνουμε το καλύτερο δυνατόν, πάνω και μέσα στα πλαίσια της εποχής.
