Ο Εμπειριοκριτικισμός του Μαχ και ο Μεταφυσικός Ορθολογισμός του Μπέρκλεϊ, μια Αντιδιαλεκτική αστική προσέγγιση

Ο Ορθλογισμός η και ρασιοναλισμος, είναι η φιλοσοφική κατεύθυνση που πρεσβεύει, ότι ο νους το λογικό, είναι η βάση της γνώσης και της συμπεριφοράς των ανθρώπων.
Ο Ορθλογισμός, στην υλιστική του μορφή, αντιπαρατίθεται τόσο στον ανορθολογισμό δηλαδή στον ιρασιοναλισμό, όσο και στην εμπειρίοκράτεια, στην αισθησιαρχία, Ωστόσο υπάρχουν δυο είδη Ορθλογισμού, που αντικειμενικά βρίσκονται σε αέναη σύγκρουση και δεν τέμνονται πουθενά.
Στην εμφάνιστη του, ο κλασικός ορθολογισμός στο 17ο και 18ο αιώνα τάχθηκε ενάντια στο μεσαιωνικό σχολαστικισμό και στον θρησκευτικό δογματισμό και υποστήριξε την ιδέα της αέναης αιτιώδους αλυσίδας των φαινομένων, που αντικειμενικά χαρακτηρίζει όλο τον κόσμο. Σύμφωνα με την άποψη του ορθολογισμού, η επιστημονική, δηλαδή η αντικειμενική καθολική και αναγκαία γνώση, αποκτιέται με το μηχανισμό του λογικού προδιορισμού και που είναι η πηγή της γνώσης, καθώς και το κριτήριο της αληθινότητας της.

Η στενότητα του ορθολογισμού, συνίσταται στο γεγονός της απόσπασης της λεγόμενης ορθολογικής γνώσης από την αισθησιακή, ιδεαλιστική άποψη των έμφυτων ιδεών, ωστόσο ο ορθολογισμός χωρίζεται σε δύο σχολές την υλιστική του Μέγιστου Σπινόζα και την ιδεαλιστική του Καρτέσιου και του Λάιμπνιτς.
Παρότι ο ορθολογισμός είναι μία από τις πηγές ιδεολογίας του διαφωτισμού, στην πραγματικότητα η ιδεαλιστική του πλευρά, τον οδήγησε σε δρόμους καταφανέστατα ιδεαλιστικούς, δηλαδή μεταφυσικούς, αν όχι σκοταδιστκούς, δηλαδή εντελώς αντιδιαλεκτικούς.
Το λογικό και η διαλεκτρική αλληλουχία, μέσα από τους βασικούς νόμους της διαλεκτικής, καθώς και αιτιοκρρατία των πραγμάτων, χαρακτηρίζει κυρίως, αν όχι μόνο, τον λεγόμενο υλιστικό ορθολογισμό(ο οποίος είναι μέρος της βάσης και του ιστορικού και του διαλεκτικού υλισμού – επιστημονικού σοσιαλισμού), για αυτό και η αλληλουχία αναδεικνύεται στο ιστορικό προτσές, δηλαδή στην ιστορική εξέλιξη της συγκεκριμένης κοσμοθεωρίας, η οποία απορρίπτει μετά βδελυγμίας τον ιδεαλιστικό ορθολογισμό, που τελικά είναι μια ακόμα έκφανση και έκφραση του μεταφυσικού και αντιδιαλεκτικού Θετικισμού.

Ο ιδεαλιστικός ορθολογισμός του Καρτέσιου και του Λάιμπνιτς, είναι η βάση όλων των δυτικών – ξεπερασμένων επιστημών και η οποία έχει Αριστοτελικά χαρακτηριστικά, δηλαδή είναι μία δυϊστική αντίληψη με αρχή, μέση και τέλος, που προσπαθεί να συνενώσει τον υλισμό με τον Ιδεαλισμό, τη λογική με τη λογική του παράλογου, που εξετάζει το κλαδί ενός δέντρου και όχι το δάσος, που βλέπει το δάχτυλο και όχι το αντικείμενο που δείχνει.
Ξεπερνάει με μια μονοκονδυλιά τις αιτίες που δημιουργούν τη λογική, με τη μεταφυσική του υποκειμενικού ιδεαλισμού που αποθεώνεται θετικιστικά.
Αυτή η μεταφυσική ερμηνεύεται ως αντιδιαλεκτική, από τον ιστορικό και διαλεκτικό υλισμό και η οποία, δεν είναι κάτι που σχετίζεται με τα λεγόμενα “μεταφυσικά” δηλαδή (μετά-τα-φυσικά) του Αριστοτέλη, αλλά με την εντελώς αντιδιαλεκτική αντίληψη, την οποία έχει κατακεραυνώσει τόσο ο Ένγκελς(στο “Αντί-Ντύρινγκ” και στην “Διαλεκτική της Φύσης”(τον οποίο οι δυτικοί μαρξιστές απορρίπτουν), όσο και ο Λένιν στο “Υλισμός και Εμπειριοκριτικισμός”), αυτή η δυτική μεταφυσική, είναι κατά κύριο λόγο “αντιδιαλεκτική” και είναι ο μεταφυσικός ορθολογισμός.
Ο θετικισμός, όπου η κύρια προέκταση του είναι ο εμπειριοκριτικισμός, είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα του “δυτικού ορθολογισμού”, δηλαδή του λεγόμενου του λεγόμενου μάχισμου που το όνομά του, το πήρε από τον Ερνστ Μαχ το μεγάλο Γερμανό φυσικό που το επίθετο του έδωσαν μετέπειτα, στις ταχυτήτες των αεροσκαφών.

Όταν λοιπόν μιλάμε για ορθολογισμό, πρέπει να διαχωρίζουμε τον τύπου του ορθολογισμού και τις δύο διαφορετικές σχολές του, οι οποίες δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους, ανεξάρτητα αν η βάση του ορθολογισμού είναι η λογική, στην λογική μπορούν να απαριθμιθούν και κατατάξεις που ανήκουν στη σφαίρα του απόλυτου παραλογισμού.
Η λογική ωστόσο, μπορεί να είναι κουτάκια και τα οποία ούτε αδιάφορα είναι ούτε άχρηστα μας είναι, αυτά είναι ο θεμέλιος λίθος της λογικής και μας οδηγούν σε πολλές περιπτώσεις στην ερμηνεία και λύση πολλών προβλημάτων, ωστόσο με όρους μαθηματικών και με όρους γεωμετρίας, ουδέποτε, οι ανθρωπιστικές επιστήμες δεν έλυσαν κάποιο πρόβλημα, ακόμα – ακόμα και οι θετικές επιστήμες, όπου σε μεγάλο βαθμό, όταν απενεργοποιήσουν τη διαλεκτική των υλικών αντικειμένων, δεν μπορούν να αναλύσουν τίποτα σωστά.
Από αυτή την άποψη ο ορθολογισμός με ιδεαλιστική κατεύθυνση, είναι κατά βάση ανορθολογισμός, ο οποίος προσπαθεί να βάλει σε μία τάξη και σε μία σειρά, δηλαδή στην αρχή της λογικής το παράλογο και τον παραλογισμό του, τα παραδείγματα εξάλλου είναι αναρίθμητα.

Για παράδειγμα οι επιστήμες στη λεγόμενη Δύση, χρησιμοποιούν τα στατιστικά εργαλεία, για να αποδείξουν κάποια κοινωνικά,2 ή άλλου είδους ιστορικά φαινόμενα, ωστόσο αυτού του είδους τα φαινόμενα, δεν υποκεινται σε καμία περίπτωση, σε αυτού του είδους τη λειτουργία και δεν μπορούν να αποδειχτούν δια του τρόπου αυτού.
Η μαρξιστική λενινιστική αντίληψη χρησιμοποιεί ττη διαλεκτική της ιστορίας και την ίδια την ιστορία, μέσα σε ένα φαινόμενο όπως αποκωδικοποιείται, σε κάθε διαφορετική περιοχή, πώς επενεργεί και πώς επηρεάζει τον τρόπο παραγωγής και κατ’ επέκταση τις σχέσεις παραγωγής και τις κοινωνικές σχέσεις.
Από αυτή την άποψη, η επιστημονική εγκυρότητα και ακεραιότητα του αποδεικνύεται, σε κάθε τι, από αυτό που ονομάζουμε κοινωνική οικονομική και πολιτική ζωή.
Σε αντίθεση με τον πραγματισμό, που είναι μέρος του δυτικού ορθολογισμού, δηλαδή του ορθολογισμού που βασίζεται σε ένα επιστημονικό και μόνο εργαλείο δηλαδή στη στατιστική, η οποία αντικειμενικά δεν μπορεί, δηλαδή αδυνατεί να δώσει λύση σε οποιοδήποτε κοινωνικό γεγονός και από αυτή την άποψη, το αποτέλεσμα το οποίο θα δώσει, είτε θα είναι μερικώς σωστό, δηλαδή σχεδόν λάθος, δηλαδή μάλλον λάθος, είτε παντελώς αδιάφορο για το λαϊκό παράγοντα.
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ότι όσο και να αναλύσεις το ηλιοβασίλεμα με όρους μαθηματικής, φυσικής επιστήμης και χημικής σύστασης, το αποτέλσμα δεν θα αφορά κανέναν άλλο, πέραν τους εξειδικευμένους ερευνητές, προφανως το αποτέλεσμα του δεν θα είναι λαθεμένο ως προς το αποτύπωμα, ωστόσο δεν θα έχει καμία αντικειμενική αξία.
Αυτό που θα μπορέσεις να αποδείξεις θα είναι αδιάφορο για τις λαϊκές μάζες, γιατί δεν θα είναι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από μια “ξενέρωτη” και παντελώς άχρηστη φιλολογική ανάλυση, στο και για το ρόλο που παίζουν τα απορρίματα στην ατμόσφαιρα, τα οποία δημιουργούν την χρωμματική παλέτα του δειλινού, η οποία όντως είναι αποτέλεσμα αυτής της διεργασίας στον ορίζοντα και στην γήινη ατμόσφαιρα, αλλά μέχρι εκεί, από εκεί και μετά τίποτα περισσότερο.
Το ίδιο και σε ένα μουσικό κομμάτι, θα αναδείξεις τα μέτρα, τους ρυθμούς, ακόμα-ακόμα και τους δρόμους δια της μουσικής επιστήμης, αλλά το πως επενεργεί και γιατί επενεργεί σε μερίδες της ανθρώπινης κοινωνίας, που για άλλες είναι μια αναγκαιότητα και για κάποιες άλλες κάτι ασήμαντο, δεν υπάρχει τέτοια μεθοδολογία.
Στην πραγματικότητα, πέραν της αντικειμενικής ανάλυσης, δηλαδή στο πώς δημιουργείται και το πρώτο φαινόμενο και κάποιο συγκεκεριμένο μουσικό κομμάτι, η ολόκληρη η μουσική, δεν μπορεί να αποδείξει το πως αυτό αντανακλά πάνω στην κυτταρική δομή τόσο των ατόμων, αλλά κυρίαρχα των κοινωνιών, που το παρακολουθούν, η το ακούνε, όταν βρίσκονται σε κάποιο σημείο που το φωτογραφίζουν, η χορεύουν με αυτό. στην πραγματικότητα αυτό δεν αφορά κανένα, πως δημιουργείται το πρώτο, και πως το δεύτερο, τα ποιοτικά χαρακτηριστικά δεν είναι τα ποσοτικά με τα οποία ο δυτικός ορθολογισμός, ο οποίος μπορεί να σκαλίσει και βρει τα πάντα στα ποσοτικά χαρακτηριστικά και να μη δει καθόλου και με όρους μυστικιστικού δογματισμού τα ποιοτικά.

Παρότι στο πρώτο γεγονός και η μεθοδλογία και η ανάλυση, ως ττρος τα ποσοτικά χαρακτηριστικά να είναι σωστή, η δραστηριότητα η οποία προσπαθεί να αποκαλύψει δεν καταδείχνει την ουσία των αιτιών του φαινομένου, αλλά το αποτέλεσμα και μάλιστα το πλέον επουδιώδες.
Στις κοινωνίες, είναι αδιάφορο αν κάποια φαινόμενα μελετώνται από τις θετικές επιστήμες, αλλά στην πραγματικότητα αυτό που καταμετρούν, δεν θα τους επηρρεάσουν, ούτε θα τους αλλάξουν τις ζωές.
τΟ Ιδεαλιστικός Ορθολογισμός της Δύσης, εξετάζει αποκειστικά και μόνο μία πλευρά της επιστημονικής εξήγησης, όχι στο μηχανισμό που επενεργεί στις κοινωνίες, αλλά γιατί αυτά τα φαινόμενα είναι μόνο φαινόμενα και η ουσία να μην υπάρει πουθενά.
Το κάθε ιστορικό γεγονός, μπορεί να είναι και συμβάν, αλλά παιδιά δεν είναι κάθε συμβάν ιστορικό γεγονός, να το σκαλίζουμε όπως λέει το τραγούδι και όχι άδικά στους στίχους του μεγάλου Κ. Βίρβου,

“Μην σκαλίζεις τη στάχτη να ξανάβρεις φωτιά
η δική μας αγάπη τώρα έσβησε πια.
Κι αν υπάρχουνε σπίθες που ακόμα κρατούν
μ’ ένα φύσημα αγέρα και αυτές θα χαθούν”.

Κώστας Βίρβος

Αντικειμενικά τα γεγονότα και τα συμβάντα δεν δημιουργούνται από τη μαθηματική πράξη, που αναλύει αυτό που υπάρχει άρα η πίστη και η αναγκαιότητα να φέρουμε το δευτερεύον στο πρωτεύον και να πείσουμε ντε και καλά, ότι το επιστημονικό αντικείμενο που αναλύσαμε είναι η αιτία και όχι το αιτιατό δημιουργεί όρους απέχθειας, απέναντι στην ίδια την επιστήμη και γι αυτήν, στο λαϊκό παράγοντα.
Αυτό είναι ένα τεράστιο λάθος, αν όχι μία διατεταγμένη υπηρεσία, ούτως ώστε οι κοινωνίες να μην μπορούν, ή να μη θέλουν να αποδεχτούν τη διαλεκτική της επιστήμης και του ορθολογισμού.
Ο ιδεαλιστικος λοιπόν ορθολογισμός, είναι μία μεθοδολογία αποκλειστικά εξειδικευμένης διεργασίας που δεν αφορά κανένα και δεν εξετάζει αντικειμενικά τίποτα, παρά μόνο κάτι αργόσχολους ομφαλοσκοπιστές.

Οι απόλυτα εξειδικευμένες διεργασίες στηρίζονται σε κανόνες οι οποίες, δεν έχουν καμία σχέση με το ιστορικό και το υλικό κομμάτι ενός φαινομένου, αποκαλύπτουν ένα μικρό τμήμα του, η μία απειροελάχιστη μερίδα του(ούτε καν των ιδιοτήτων που επενεργούν στην κοινωνία), και από αυτή την άποψη Πέραν της φιλολογικής ανάλυσης του δεν αποδίδουν κανένα χαρακτηριστικό στο υλικό προτσές του φαινομένου, με αποτέλεσμα η καρτεσιανή λογική, να είναι παντελώς αδιάφορη για το popolo. Η διαφορά του υλικού ορθολογισμού, με τον ιδεαλιστικό δυτικού ορθολογισμού είναι κολοσσιαία δεν μπορεί ποτέ να βρεθεί στον ίδιο δρόμο η μία με την άλλη γραμμή σκέψης, η σχολή σκέψης και σε καμιά περίπτωση ο δυτικός ορθολογισμός δεν έχει σχέση με τον επιστημονικό σοσιαλισμό.
Ακόμα και ο Μαρξ τον οποίο αποξενώνουν από τον ‘Ενγκελς το Λένιν και τον Στάλιν ακόμα και από και από τον Μάο, έλεγε ότι η φιλοσοφία μέχρι την εποχή του, ερμήνευε τον κόσμο από την εποχή του, αλλά μετά θα έπρεπε να αλλάζει τον κόσμο και αυτό από ότι φαίνεται δεν το κατάλαβαν ποτέ οι οπορτουνιστές και αναθεωρητικές(ρεβιοζιονιστές) επιστήμονες.
Κατά βάση ήταν οπορτουνιστές και στην ιδεολογία, δηλαδή έκαναν συμβιβασμούς στις απαιτήσεις της κερδοφορίας και όχι στις ανάγκες της κοινωνίας, αυτή είναι η ειδοποιός διαφορά του ορθολογισμού που ξεκίνησε από το Σπινόζα, δηλαδή του υλιστικού ορθολογισμού, σε διάκριση από τον ιδεαλιστικό ορθολογισμό ο οποίος τουλάχιστον για μας είναι από παντελώς αδιάφορος, έως και βαθιά εχθρικός.
Από αυτή την άποψη η μοναδική σοβαρή μαρξιστική σχολής σκέψης ήταν μόνο η Σοβιετική, μέχρι τουλάχιστον το 1956 και καμία άλλη δηλωμένη Μαρξιστική(που προφανώς και δεν ήταν), γιατί όλες οι άλλες χρησιμοποιούσαν σε πρώτη φάση μία μαρξιστική τσιτάτο-λόγια χωρίς να εμβαθύνουν στη διαλεκτική του κάθε έργου του συγκεκριμένου μεγάλου φιλοσόφου, ενώ την ίδια στιγμή έκρυβαν ειδικά στην λεγόμενη Γερμανία και κυρίως από το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα της Γερμανίας τα έργα του ένγκελς στα υπόγεια των γραφείων τους και σε δύτερη φάση απομακρύνονταν από τον ίδιο το Μαρξισμό με διάφορα φληναφήματα και τυχοδιοκτικούς καιροσκοπισμούς.
Δεν είναι τυχαίο, ότι όταν ο Λένιν έγραφε τα κορυφαία έργα του, όπως τον “υλισμό και εμπειριοκριτικισμό” (ενώ συμφωνούσε μέχρι κεραίας με τον Ένγκελς δεν τον είχε διαβάσει, γιατί δεν υπήρχε πουθενά ή δεν μπορούσε να το βρει πουθενά).
Οι μελετητές, μετά το 1945 που αποκάλυψαν το έργο του “Στρατηγού” δηλαδή του Ένγκελς, απέδειξαν ότι ο μαρξισμός είναι και εγελιανισμός και λενινισμός και ότι από μόνος του ο πρώτος δεν μπορεί να υφίσταται, άρα να είναι μία καρικατούρα , από αυτές που παρουσίασε ο Κάουτσκι, ο Λούκατς το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα, που σήμερα δεν υπάρχει καν. Όλοι οι αναθεωρητές, από τη σοσιαλδημοκρατία, τον οπορτουνισμό, το ρεφορμισμό και τον ευρωκομμουνισμό, που οδήγησαν και οδηγούν του ορθολογισμο στη μεταφυσική δηλαδή στη αντιδιαλεκτική.
Από αυτή την άποψη λοιπόν, δεν μπορεί να υπάρξει αντί διαλεκτικός υλισμός. όπως αυτός που θέλουν οι σοσιαλδημοκράτες από την εποχή του Κάουτσκι και του Μπερνστάιν, να μας παρουσιάζουν, διαγράφοντας την ιστορική και διαλεκτική αξία ενός γεγονότος, το οποίο ταυτοποιείται και τακτοποιείται επαληθεύεται και αναδείχνεται μέσω της διαλεκτικής των κατηγοριών της, αλλά και των βασικών νόμων της διαλεκτικής και της ιστορίας που δεν είναι τίποτα άλλο από την ιστορία της ταξικής πάλης όπως έλεγε ο Μαρξ.
Σίγουρα τα επίπεδα στην επιστήμη στην τεχνική στην τεχνολογία στην οικονομία στην πολιτική παντού.
Γιατί πολύ απλά, αποδεικνύει τόσο τη συνέχεια όσο και την ασυνέχεια ενός φαινομένου, σε καθολική μορφή, αποκαλύπτοντας ότι το περιεχόμενο αυτό του φαινομένου, είναι φαινόμενο που προήλθε μέσα από τον καταμερισμό της εργασίας.
Όσοι λοιπόν, προσπαθούν να αποτινάξουν την ταξική πάλη, την ταξική αλληλεγγύη και ταξική σύγκρουση από το καρνέ του ορθολογισμού δεν μπορούν να αποκαλύψουν καμία επιστημονική διεργασία, ούτε φυσικά να βρουν τη λύση σε ένα πρόβλημα απλά να το διαιωνίζουν, για να δίνουν εργαλεία στην άρχουσα τάξη, που θα θέλει να διαιωνίζει την εξουσία της.

Οι δυτικοί Μαρξιστές, απεχθάνονται το Μαρξ, όπως απεχθάνονται και τον Ένγκελς και τον Λένιν και αποθεώνουν κάτι καρικατούρες σαν τον Μπουχάριν, τον Μπρονστάιν, τον “Παρλαπίπα Κάουτσκι”(κατά Λένιν), τον Λούκατς, τον Μαρσέ, τον Καρίγιο, τον Μπερλίνγκουερ κλπ ξεπουλημένους, δλδ δεν αποδέχονται τις τρεις αρχές του Μαρξισμού-Λενινισμού!
α) Τον Επιστημονικό Κομμουνισμό
β) Τον Ιστορικό Υλιισμό και τις Ιστορικές Νομοτέλειες
γ) Τον Διαλεκτικό Υλισμό
Δεν αποδέχονται τις τρεις επίσης βασικές θεωρητικές βάσεις του, που είναι:
α) Την ταξική πάλη(αυτοί μιλούν για ταξική συνεργασία)
β) Την σύγκρουση(είναι ισορροπιστές και κυρίως αντεπαναστάτες μεταρρυθμιστές, οι Κομμουνιστές δεν πιστεύουν στην μεταρρύθμιση, αλλά στην επαναστατική διαπάλη)
γ) Στην ταξική ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ.
Οι Επαναστάτες εξάλλου δεν πιστεύουν στα δευτερεύοντα, ούτε στα “κοινωνικά κράτη”, αλλά στον Σοσιαλισμό ως κατώτερο επιστημονικά στάδιο της Αταξικής Κοινωνίας.

Από τον αναλωνόμαστε στον μεταφυσικό ορθολογισμό του Ρενέ Ντεκάρτ, Γκότφριντ Βίλχελμ Λάιμπνιτς, του Τζοτζ Μπέρκλεϊ(που όχι τυχαία ήταν και επίσκοπος της Αγγλικανικής εκκλησίας, καθώς και φιλόσοφος- μαθηματικός και θεμελιωτής του αγγλικού εμπειρισμού, δηλαδή και ειδικότερα του υποκειμενικού ιδεαλισμού που υποστήριζε, ότι η ύπαρξη των πραγμάτων, ταυτίζεται με την αντίληψη τους από τον άνθρωπο, εκτός των πνευματικών όντων) Ντέιβιντ Χιουμ, Τζον Λοκ, Έρνστ Μαχ και του Μπογκντάνοφ, καλό θα ήταν στο επίπεδο της συγκροτημένης σκέψης να αναδείξουμε την αξία της διαλεκτικής και του υλιστικού Ορθολογισμού, που ουδέ μία σχέση έχει με τον ιδεαλιστικό Ορθολογισμό, που αντικειμενικά είναι κι αυτός Ιρασιοναλισμός, δηλαδή Ανορθολογισμός.
Η πραγματική υλιστική αντίληψη, πάνω στην επιστήμη της λογικής, ως κλάδος της φιλοσοφίας, ουδέ μια σχέση έχει με τον αντιεπιστημονικό εμπειριοκριτικισμό που είναι η πιο σαφής επέκταση του μεταφυσικού Ορθολογισμού, με τον οποίο ο Ουλιάνοφ, είχε κηρύξει ανοιχτό πόλεμο και ευτυχώς, αφού αποκάθαρε τη λογική από τον επιστημολογικό παραλογισμό.

Η Αφετηρία του Μαχισμού-Εμπειριοκριτικισμού, της γνήσιας συνέχειας δηλαδή του μεταφυσικού Ορθολογισμού, ήταν η “καθαρή πείρα”, που ερμηνεύεται σαν τελική “ουδέτερη”(ούτε δηλαδή ψυχική, ούτε φυσική) πραγματικότητα.
Σύμφωνα με τον Μαχισμό-Εμπειριοκριτικισμό, την γνήσια συνέχεια δηλαδή του μεταφυσικού Ορθολογισμού, ο κόσμος είναι ένα “σύμπλεγμα” αισθημάτων και σε αυτόν δεν ισχύουν οι φιλοσοφικές κατηγορίες (ύλη, πνεύμα, αιτιότητα).
Ο Μαχισμός-Εμπειριοκριτικισμός, η γνήσια συνέχεια του μεταφυσικού Ορθολογισμού, ερμηνεύει τη γνώση σα μέσο βιολογικής προσαρμογής στο περιβάλλον και απαιτεί από τη γνώση απλότητα και σκοπιμόητα, μας θυμίζει άραγε κάτι από το “Μεταμοντέρνο” του Λυοτάρ;;;
Ο Μαχισμός-Εμπειριοκριτικισμός, η γνήσια συνέχεια του μεταφυσικού Ορθολογισμού και υποκειμενικός ιδεαλισμός, θεωρεί, ότι το καθήκον της επιστήμης και της επιστημονικής έρευνας ανάγεται στην απλή (στατιστική καταγραφή των γεγονότων), ενώ διατείνεται ότι είναι η φιλοσοφία των θετικών επιστημών, συμπεριλαμβανομένης και της βιολογίας (βλέπε Βιταλισμός).
Οι δηλωμένοι “Μαρξιστές” τύπου Σάντερς, Ζαν-Λυκ Μελανσόν και διαφόρων άλλων καρικατούρων, έχουν τόση σχέση με τον Μαρξισμό, όσο ο Φάντης με το Ρετσινόλαδο, θυμίζουν τα δικά μας ναυάγια της ταξικής πάλης, που οριοθετούνται φιλοσοφικά σε ένα μείγμα “Μετανεοτερισμού” και νεο Θετικισμού, ταξικά συμπλέουν με την ταξική συνεργασία, στη λογική του εφικτού και τέλος μετατρέπονται σε δεξιούς σοσιαλδημοκράτες, ενώ δηλώνουν εχθροί του Επιστημονικού Σοσιαλισμού, του Ιστορικού και Διαλεκτικού Υλισμού, δηλαδή αποστερούν τον Μαρξ, από την θεωρία που έφτιαξαν παρέα με τον Ένγκελς και επέκτειναν ο Λένιν και ο Στάλιν, τους οποίους μισούν θανάσιμα, γιατί δεν είναι Μαρξιστές, αλλά ότι τους κατέβει στην γκλάβα.
Αν λοιπόν αποκόψουμε τον Επιστημονικό Σοσιαλισμό, από τον Ιστορικό και Διαλεκτικό Υλισμό, το μόνο που θα καταφέρουμε είναι να χάσουμε “τα αυγά και τα πασχάλια”, να βουτήξουμε στον Υποκειμενικό Ιδεαλισμό και στην σύγχρονη έκφραση του, τον Μαχισμό-Εμπειριοκριτικισμό, την γνήσια συνέχεια δηλαδή του μεταφυσικού Ορθολογισμού.
Η Διαλεκτική και ο Υλισμός, μας δίνουν την δυνατότητα η λογική να είναι τόσο υλιστική, όσο και διαλεκτική και μόνο ο Διαλεκτικός Υλισμός, αποτελεί αντικειμενικά σήμερα στην επιστήμη της λογικής, οτιδήποτε άλλο είναι “χέσε ψhλά κι αγνάντευε”.

Η ΦΥΣΗ ΤΩΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΩΝ


Η ΣΥΝΑΦΕΙΑ ΤΩΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΩΝ ΤΗΣ ΔΙΑΛΕΧΤΙΚΗΣ

ΥΛΗ ΚΑΙ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ

1. Η ύλη
2. Ύλη και υλικός σχηματισμός. Όψεις της ύλης
3. Η υπόσταση της ύλης
4. Η αντανάκλαση
5. Το ψυχικό και το φυσιολογικό
6. Η συνείδηση

ΟΙ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΣΑΝ ΒΑΘΜΙΔΕΣ ΤΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΓΝΩΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΡΑΚΤΙΚΗΣ

1. Η σχέση ανάμεσα στις κατηγορίες της διαλεχτικής σαν βαθμίδες της ανάπτυξης της γνώσης
2. Η σειρά εμφάνισης και εφαρμογής των κατηγοριών της διαλεχτικής στη διάρκεια της ανάπτυξης της επιστημονικής γνώσης
3. Η σχέση των κατηγοριών σαν κόμβοι, θεωρημένοι από την άποψη της ανάπτυξης της φιλοσοφικής σκέψης
4. Οι κατηγορίες σαν βαθμίδες της ανάπτυξης της κοινωνικής πρακτικής
5. Ανάπτυξη των μορφών της σκέψης στο προτσές της κίνησης της γνώσης από μια κατηγορία στην άλλη


ΤΟ ΜΕΡΙΚΟ, Η ΚΙΝΗΣΗ, Η ΣΧΕΣΗ


1. Το μερικό
2. Η κίνηση
Η έννοια της κίνησης
Η κίνηση και η αδράνεια
Η κίνηση και η ανάπτυξη
3. Η σχέση
4. Ο χώρος και ο χρόνος


ΤΟ ΕΝΙΚΟ, ΤΟ ΜΕΡΙΚΟ ΚΑΙ ΤΟ ΓΕΝΙΚΟ


1. Κριτική των ιδεαλιστικών και μεταφυσικών αντιλήψεων για το ενικό και το γενικό
2. Η σχέση του ενικού και του γενικού
3. Το γενικό και το μερικό
4. Συνάφεια του γενικού και του μερικού στην κίνηση της ύλης από το κατώτερο στο ανώτερο


Η ΠΟΣΟΤΗΤΑ ΚΑΙ Η ΠΟΙΟΤΗΤΑ

Ι. Οι έννοιες της ποιότητας και της ποσότητας
2. Το πρόβλημα της πολλαπλότητας των ποιοτήτων των πραγμάτων
3. Νόμος του περάσματος των ποσοτικών αλλαγών σε ποιοτικές και το αντίστροφο
4. Άλματα και Τύποι Αλμάτων (Συνέχεια – Ασυνέχεια)


Η ΑΙΤΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ

1.Η εξέλιξη των αντιλήψεων της αιτιότητας στη προμαρξιστική φιλοσοφία
2.Η μαρξιστική αντίληψη για την αιτιότητα
3.Αιτιότητα και αναγκαιότητα
4 Αίτιο – Αιτιατό

ΤΥΧΑΙΟ ΚΑΙ ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ


Ι. Οι έννοιες της αναγκαιότητας και του τυχαίου
2. Η κριτική του Μαρξισμόύ, έναντι τ ων ιδεαλιστικών και μεταφυσικών αντιλήψεων για τη συνάφεια της αναγκαιότητας και του τυχαίου
3. Η μαρξιστική αντίληψη της συνάφειας του Τυχαίου και της Αναγκαιότητας


Ο ΝΟΜΟΣ

1. Η έννοια του νόμου
2. Οι στατιστικοί και δυναμικοί νόμοι
3. Οι γενικοί και ειδικοί νόμοι, η σχέση τους



ΜΟΡΦΗ ΚΑΙ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ

Ι. Οι έννοιες του περιεχόμενου και της μορφής
2. Κριτική των ιδεαλιστικών και μεταφυσικών αντιλήψεων του περιεχόμενου και της μορφής
3. Νόμοι της συνάφειας του περιεχόμενου και της μορφής
4 . Μέρος και όλο, στοιχείο και δομή



ΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ

1. Οι έννοιες της ουσίας και του φαινόμενου
2. Οι νόμοι συνάφειας της ουσίας και του φαινόμενου
3. Το θεμέλιο και το θεμελιωμένο

ΝΟΜΟΙ ΤΗΣ ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΉΣ

Η ΑΝΤΙΦΑΣΗ-ΑΝΤΙΘΕΣΗ

Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΛΗΣ ΤΩΝ ΑΝΤΙΘΕΤΩΝ

Ι. Η αντίφαση σαν ενότητα και πάλη των ανθρώπων
2. Αντίφαση και διαφορά
3. Οι βαθμίδες ανάπτυξης της αντίφασης
4. Η αντίφαση σαν καθολική μορφή του Είναι
5. Η αντίφαση σαν πηγή της κίνησης και της ανάπτυξης
6. Οι νόμοι της γνώσης της αντίφασης
7. Οι τύποι των αντιφάσεων και η σημασία τους για την πρακτική

Η ΑΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΑΡΝΗΣΗΣ

Ι. Η διαλεχτική άρνηση
2. Η διαλεχτική άρνηση και η κίνηση από το αφαιρεμένο στο συγκεκριμένο
3. Ο νόμος της άρνησης της άρνησης

ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΚΑΙ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Ι. Οι ιδεαλιστικές και μεταφυσικές αντιλήψεις της δυνατότητας και της πραγματικότητας
2. Η διαλεχτική και η υλιστική αντίληψη για τη δυνατότητα και την πραγματικότητα
3. Οι τύποι της δυνατότητας και η προσφορά τους για την πρακτική


ΟΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΤΩΝ ΝΟΜΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΩΝ ΤΗΣ ΔΙΑΛΕΧΤΙΚΗΣ

English for life, business and travelling
Ιδανικό / απευθύνεται σε επαγγελματίες και σπουδαστές οι οποίοι θέλουν να βελτιωθούν και να επικοινωνούν αποτελεσματικά σε επιχειρηματικό περιβάλλον αλλά και έξω από αυτό όπως στα ταξίδια αναψυχής ή κοινωνικές συζητήσεις.
Διάρκεια: 70 ώρες
Οκτώβριος – Μάιος
Πρόγραμμα: Δευτέρα 20:00 – 21:00 και Πέμπτη 20:00 – 21:00
Τμήμα: 6-8 ατόμων
Μέσο: online
Οι συμμετέχοντες θα πρέπει να είναι στο επίπεδοΒ1.Περισσότερα εδώ….

English for life, business and travelling
Ιδανικό / απευθύνεται σε επαγγελματίες και σπουδαστές οι οποίοι θέλουν να βελτιωθούν και να επικοινωνούν αποτελεσματικά σε επιχειρηματικό περιβάλλον αλλά και έξω από αυτό όπως στα ταξίδια αναψυχής ή κοινωνικές συζητήσεις.
Διάρκεια: 70 ώρες
Οκτώβριος – Μάιος
Πρόγραμμα: Δευτέρα 20:00 – 21:00 και Πέμπτη 20:00 – 21:00
Τμήμα: 6-8 ατόμων
Μέσο: online
Οι συμμετέχοντες θα πρέπει να είναι στο επίπεδοΒ1.Περισσότερα εδώ….

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ: Ορισμένα αναρτώμενα πολυμέσα από το διαδίκτυο στους ιστότοπους μας, όπως εικόνες & κυρίως video που αναρτούμε (με τη σχετική σημείωση της πηγής η οποία αναγράφεται πάνω και μέσα στην ίδια την προβολή τους), αναδημοσιεύονται θεωρώντας ότι είναι δημόσιας προβολής χρήσης και αναδημοσίευσης. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, καλλιτεχνών, μουσικών, τραγουδοποιών, συγκροτημάτων, δισκογραφικών εταιρειών, κινηματογραφιστών, φωτογράφων, η ιδιοκτητών καναλιών στα διαδικτυακά πολυμέσα, παρακαλούμε ενημερώστε μας για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολoγίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα άρθρων συνεργατών και αυτό δε μας δεσμεύει ως επιχείρηση. Για άρθρα και διαφημιστικό υλικό που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε καθώς το πρώτο απηχεί την προώθηση και προβολή των διαφημιζόμενων και το δεύτερο αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιονδήποτε τρόπο το ιστολόγιο και τις ιστοσελίδες μας.    

Το portal istosch data &technologies lab χρησιμοποιεί μόνο πρωτογενή άρθρα των συντακτών και συνεργατών του. Κάνει αναδημοσιεύσεις μόνο από αυτούς και με την δική τους συναίνεση από τα δικά τους ηλεκτρονικά έντυπα και δίνει επίσης σε αυτούς το δικαίωμα της αναδημοσίευσης. Οποιοσδήποτε άλλος θέλει να αναδημοσιεύσει οτιδήποτε πρέπει να έχει την έγγραφη άδεια του portal, istosch data &technologies lab που εκπροσωπείται δια του αρχισυντάκτη του. Διαβάστε τους όρους  παροχής και χρήσης του δικαιώματος η μη αναδημοσίευσης των κειμένων. 

Ενισχύστε το portal “istosch data &technologies lab“

Στις δύσκολες εποχές, που το λαϊκό εισόδημα στενάζει και όλα τα οικονομικά αποθέματα εξαϋλώνονται κατά γεωμετρική πρόοδο, τα προς το ζειν μέσα από ένα ισχνό μισθό, δεν φτάνουν ούτε για “αέρα κοπανιστό”, και δεν μας οδηγούν στο “ευ ζειν”, άπαντα γίνονται δύσκολα για όλους.
Με ένα επερχόμενο σφόδρα εξοντωτικό φορολογικό νόμο, που αφανίζει τους αυτοαπασχολούμενους και μεγαλώνει την κερδοφορία των πολύ μεγάλων επιχειρήσεων, μετατρέποντας ουσιαστικά τη χώρα φορολογικό παράδεισο για τις πολυεθνικές, εμείς κρατάμε ζωντανό το όνειρο μας, σε ένα περιβάλλον που θέλει πολύ δύναμη και πολλές θυσίες για να επιβιώσεις. 

Το Εναλλακτικό κι Ανεξάρτητο Κέντρο Τεχνολογίας - Διαδικτύου καθώς και το E - Funzine (portal) μας, συνεχίζουν να εργάζονται αδιάκοπα και με πάθος, βάζοντας ζητήματα πολιτισμού, τέχνης, ανθρωπιστικών, κοινωνικών επιστημών, αλλά και θετικών, καθώς και τεχνολογίας στο τελευταίο, με προτάσεις κι αναλύσεις που βοηθούν τον ελεύθερο μας χρόνο και να αναπτύξουμε μια άλλου είδους κοινωνική και κυρίως ταξική συνείδηση, που σήμερα βρίσκεται στο στόχαστρο.

Με πολύ κόπο και μεγάλη διάθεση προσφοράς, αλλά και με αίσθημα ευθύνης, ειδικά σε αυτή τη φάση, σε αυτές τις δυσμενείς οικονομικές συνθήκες, κάθε μικρή ενίσχυση για την παραπέρα συνέχεια του portal είναι πολύ σημαντική.

 

Σας ευχαριστούμε εκ των προτέρων για τη βοήθεια σας και σας ευχόμαστε καλές ηλεκτρονικές Περιηγήσεις, με μια υπόσχεση από μας, ότι κάνουμε το καλύτερο δυνατόν, πάνω και μέσα στα πλαίσια της εποχής.

 

Διαφήμιση Εξωτερικού συνδέσμου