No Wave, το μουσικό μη-κίνημα της Νέας Υόρκης
No Wave, το μουσικό μη-κίνημα της Νέας Υόρκης που άλλαξε οριστικά και αμετάκλητα τον ηλεκτρικό ήχο
Το No wave, δεν είναι μόνο τα κολοσσιαία και πρωτοποριακά σχήματα και καλλιτένχες που είναι καταγεγραμμένα στον παρακάτω κατάλογο με έντονη γραφή όπως οι Sonic Youth, Live Skull, Lounge Lizzards, Lydia Lunch, Half Japanese, Jesus Lizzard, Johh Zorn, Lizzard Train , Yo La Tengo & Swans και δεν υπήρξε μια βραχύβια και εμβόλιμη avant-garde μουσική και καλλιτεχνική πινελιά, σκηνή και Jazz-Rock σφήνα ανάμεσα στο Proto – Punk, το Hardcore, το Post-Punk & Post Hardcore, που κράτησε μερικά μόνο χρόνια, αλλά πάνω από μια δεκαετία στην συγκριτική πλειοψηφία των ετερόκλητων και διαφορετικών εκπροσώπων του. Ήταν μια πολυποίκιλη σκηνή, που στο κέντρο του πυρήνα της παραγματοποιούνταν όλες οι πρωτοπόρες διεργασίες της ηλεκτρικής μουσικής του μέλλοντος, στην πιο σπουδαία διεθνούς εμβέλειας σκηνή του 20ου αιώνα, μετά την Bibop. Το No wave σίγουρα δεν υπήρξε μόνο μια καλλιτεχνική πρόταση υψηλής ραπτικής και αισθητικής που έκανε τον θόρυβο τέχνη και πολύ περισσότερο, δεν ήταν απλά μια ακόμη μουσική σκηνή, αλλά ένα κίνημα που κινήθηκε πέραν του ηλεκτρικού ήχου, επηρεάζοντας τον, (όπως και συθέμελα), ολόκληρη την καλλιτεχνική φύση της Νέας Υόρκης, που ήταν η αφετηρία του και συνολικά όλη την παγκόσμια κοινότητα της υπόγειας κουλτούρας στο επίκεντρο των δραστηριοτήτων της.
Το No wave δεν εμφανίστηκε ξαφνικά και από το πουθενά, υπήρχαν οι επιρροές και κάπου στα μέσα προς τα τέλη της δεκαετίας του 1970 στο κέντρο της Νέας Υόρκης εμφανίστηκε ως ένα καλλιτεχνικό μελίσσι που ήταν από χρόνια προετοιμασμένο γι αυτό. Μ΄αυτά και με εκείνα, στο τέλος απεγκλωβίστηκε και ξέφυγε από τα τείχη της μητρόπολης, ταξιδεύοντας ανά την υφήλιο τόσο στα 1975-85, όσο και αργότερα χωρίς να το σταματάει κάτι.
Το No Wave, ήταν η μεγαλύτερη καλλιτεχνική αντίληψη και μετάλλαξη του ηλεκτρικού ήχου, ένα ουδέτερα μετεξελιγμένο μη-μουσικό ρεύμα, που ήταν το απόσταγμα του μείγματος της αισθητικής των Velvet Underground, των Talking Heads και των Fugs, σε πολλές περιπτώσεις του Frank Zappa και πολύ σπάνια του Jimmy Hendrix, τμήματος των πρώιμων και ψυχεδελικών Pink Floyd του μέγιστου Syd Barrett(χωρίς όμως τα ψυχεδελικά χαρακτηριστικά), της προσωπικότητας του David Bowie και της δομής που είχαν οι Hawkwind στο μπάσο, αλλά και του υπερμέγιστου Miles Davis στην προσπάθεια που έκανε να αναπτύξει κοινούς χώρους διαλόγου ανάμεσα στον πειραματισμό, την Free Jazz και το Rock n Roll.
Φυσικά όλα τα παραπάνω σε μία δόση του 30%, γιατί το 70% του ήχου του No Wave ήταν οι επιρροές του proto-punk, δηλαδή των MC5, Stooges & Death, καθώς και όλων των παρακάτω σχημάτων που πολλά από αυτά, δεν ήταν απαραίτητο να είναι μόνο από την Νέα Υόρκη, η μόνο από τις ΗΠΑ.
Σχήματα όπως οι Modern Lovers, Radio Birdman, The Dogs, The Punks, New York Dolls, Television, Ramones,The Saints, Τhe Pink Fairies,The Hollywood Brats, Doctors of Madness, Cock Sparrer, Third World War και Crushed Butler, ήταν οι μπάντες που επενέργησαν περισσότερο πάνω στο No Wave, ως προγενέστερες αυτού.
Το No wave, υπήρξε μια υπέροχη καλλιτεχνική Αντίδραση με αποκλειστικό και βασικο παρονομαστή το punk rock, εμπλουτισμένο όμως με αντιλήψεις καλλιτεχνικών ρευμάτων από τις υπόλοιπες τέχνες όπως ο Ρεαλισμός, ο Κυβισμός, ο Κονστρουκτιβισμός, ενίοτε ο Εξπρεσιονισμός, αλλά κυρίως το Avant Gard.
Το No wave δεν είναι μόνο ο θόρυβος, η βιομηχανική και ηλεκτρική παραφωνία χωρίς τους κλασσικούς τονισμούς, δρόμους και τρόπους. Ήταν μια ακανόνιστη τονική απέχθεια στους συνήθεις μέχρι τότε τρόπους έκφρασης του κλασσικού ροκ και κυρίως μια μετωπική σύγκρουση ενάντια στο μισητό γι αυτό Southern Rock και το αντιπαθητικό Χεβομεταλλισμό, αντανακλώντας έτσι, όλα τα αδιέξοδα της βιομηχανικής και γκρίζας μεγαλούπολης. Το No wave, ερχόμενο σε πλήρη και ευθεία αντιπαράθεση με το παλαιό ροκ, εκπέμποντας ένα καθαρό ευθύγραμμο ήχο χωρίς κυκλικές μελωδικές γραμμές που εκμηδένιζε στην πράξη, όλη την οικονομίστικη κοσμοθεωρία για τον σύγχρονο καπιταλισμό, μπήκε στο στόχαστρο των παραγωγών που χρηματοδοτούσαν αδρά για να μην γίνεται η παραμικρή αναφορά σε αυτό.
Ο όρος “No Wave” ήταν μια ανακάλυψη του μεγάλου και πρωτοπόρου Γάλλου Μαρξιστή Κινηματογραφιστή της Nouvelle Vague Claude Chabrol, ο οποίος τόνισε ότι “Δεν υπάρχουν κύματα, μόνο ο ωκεανός” και βασίστηκε στην απόρριψη της εμπορικής new wave μουσικής τόσο των ΗΠΑ, όσο και της Βρετανίας, παρά το συγγενές συγκοινωνών δοχείο και κοινό παρονομαστή τους, το punk & post punk.
Το εν λόγω μουσικό ρεύμα, ως μη κίνημα θα διαρκούσε ένα σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα για την μεγαλύτερη μάζα των σχημάτων και των τραγουδοποιών από το 1975, μέχρι το 1980, ωστόσο δεν ήταν βραχύβιας πνοής. Κράτησε για τους οδηγούς του, πάνω από τέσσερις δεκαετίες. Για αυτά τα ορισμένα χαρισματικά σχήματα το μέλλον θα ήταν μακρύ, θα επηρέαζαν σε μεγάλο βαθμό χιλιάδες άλλα σχήματα στο εγγύς μέλλον, όπου το μέλλον ήταν και πέρα από την περίοδο από το 1975-μέχρι το 1995 και για ακόμα κάποια ακόμα λιγότερα που κράτησαν μέχρι σήμερα.
Σε αντίθεση με το παλιό Underground, το No Wave δεν στηρίζονταν στο συνόλου του, καθόλου στις θεωρίες του Ιρασιοναλισμού και του Κάρλος Καστανέτα(θεωρία σύμφωνα με την οποία οι δυνατότητες της λογικής είναι περιορισμένες), που ήταν διαδεδομένες στα βαρετά ’60ς, αλλά δεν ήρθε σε αντίθεση μόνο με αυτόν, ήρθε και σε ευθεία αντιπαράθεση με τα “τραγούδια διαμαρτυρίας”(τύπου Joan Baez), υποδηλώνοντας μια σαφή ολοκληρωμένη πολιτική και πολιτιστική στάση που δεν αρκούνταν στην απογοήτευση για τον τρόπο ζωής, καθώς και με τον κλασσικό Αριστοτελικό Ορθολογισμό! Το No Wave, πρόταξε αυτό που οι Ramones είχαν προσπαθήσει να επιβάλλουν μαζί με τους MC5 και τους Fugs που είχαν δραστηριοποιηθεί λίγο νωρίτερα, καθώς και τον Μπρεχτικό, Μαρξιστικό και διαλεκτικό τρόπο σκέψης στον Ηλεκτρικό Ήχο και συνολικά στο ευρύτατο πλέον καλλιτεχνικό μη-κίνημα, καταργώντας σε αυτόν την αρχή, τη μέση και το τέλος.
Με την εμφάνιση του συνέβαλε καθοριστικά στην ανάπτυξη νέων ανεξάρτητων δισκογραφικών εταιριών και προσπαθειών, μιας άλλης νέας κινηματογραφικής αντίληψης στις ΗΠΑ, με τη σχολή της Νέας Υόρκης να βάζει στο περιθώριο το πολυεθνικό Hollywood της δυτικής Ακτής(το No Wave βοήθησε σημαντικά στην εμφάνιση δύο γιγάντων του παγκόσμιου ανεξάρτητου κινηματογράφου του John Sayles και του Jim Jarmusch, που είναι μέσα στους εκατό σπουδαιότερους σκηνοθέτες του παγκόσμιου κινηματογράφου). Επέβαλε ένα νέου τύπο ενδυματολογικό κώδικα , εκδόσεων που άρχισαν να ρίχνουν τους προβολείς του σε ότι σημαντικότερο εμφανίστηκε στην Βόρειο Αμερικανική Λογοτεχνία, καθώς και στην εικαστική τέχνη.
Στον ένα η στον άλλο βαθμό το “no wave” αποτέλεσε την ανώτατη μορφή έκφρασης της “υπόγειας κουλτούρας” και επενέργησε ως φωτοδότης και σηματοδότης της μελλοντικής κυριαρχίας του ανεξάρτητου ροκ, έναντι στα μέχρι πριν μισό αιώνα κυρίαρχα, αλλά ανούσια και καθόλου rock n roll ρεύματα.
Το No wave, δεν ήταν ένα ακριβές και σαφώς προσδιορίσιμο μουσικό είδος και διέφερε από ομάδα συγκροτημάτων σε ομάδα συγκροτημάτων.
Η μοναδική βασική σταθερά, ήταν μια, ο ρόλος της μελωδικής και της ρυθμικής κιθάρας μέσα στο σχήμα, όμως άλλα πιο συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, δεν ενυπήρχαν.
Αν και σε γενικές γραμμές χαρακτηριζόταν από την παντελή απόρριψη και απουσία της ανακύκλωσης της παραδοσιακής ροκ αισθητικής τύπου μπλουζ ροκ στιλ που βασίζονταν στα κιθαριστικά rucks του Chuck Berry , τα οποία προσιδίαζαν περισσότερο την βιομηχανική αισθητική του punk & του new wave.
Yπήρχαν πολλά προβλήματα που κληρονομήσαμε ως ήχος και κουλτούρα από τα έντεχνα, μεταφυσικά, κουραστικά και κυρίως εμπορικά ’60ς, δηλαδή τα χρόνια που καθοδήγησαν την δεκαετία του ’70 στο προοδευτικό ροκ. Το να ονομάζεις το 1967 το καλοκαίρι της αγάπης ήταν ένα τολμηρό ψεμα”. Από το δοκίμιο που κυκλοφόρησε η Lydia Lunch τον Ιούνη του τρέχοντος έτους,
Κινηματογράφος και No Wave:
Κανένα κινηματογραφικό φεστιβάλ δεν εξέφρασε καλύτερα την υπόγεια κινηματογραφική σκηνή από αυτό της Tribeca στο East Village, επηρεασμένο εμμέσως πλην σαφώς από το No Wave όπου ήταν και η έδρα των Ανεξάρτητων Κινηματογραφιστών της Νέας Υόρκης, μια ξεχωριστή σχολή που θυμίζει σε πολλά τη δική μας σχολή Σταυράκου, με παγκόσμια αναγνώριση.
Οι σκηνοθέτες περιελάμβαναν στα σεναριά τους την παρακμή της εποχή τους και τα αδιέξοδα που δημιουργούσε η ψευδεπίγραφη ευημερία και το Αμερικακνικό Όνειρο της ευμάρειας και της εικονικής σαγήνης, που πρώτο αποτύπωσε το No Wave και νομοτελειακά επηρρέασε τόσο τη μορφή, όσο και το περιεχόμενο των ταινιών των κατ΄εμάς σπουδαιότερων Αμερικανών Κινηματογραφιστών, όπως οι John Sayles, Amos Poe , Eric Mitchell , Charlie Ahearn , Vincent Gallo , James Nares , Jim Jarmusch , Vivienne Dick , Scott B και Beth B καθώς και Seth Tillett, οι οποίοι δημιούργησαν τον Πειραματικό, Καλλιτεχνικό και Πρωτοποριακό Ανεξάρτητο κινηματογράφο της Νέας Υόρκης.
Εικαστικές Τέχνες και No Wave:
Οι εικαστικοί καλλιτέχνες έπαιξαν μεγάλο ρόλο στη σκηνή του No Wave, καθώς οι εικαστικοί καλλιτέχνες έπαιζαν συχνά σε μπάντες, ή έκαναν βίντεο και ταινίες, ενώ έκαναν εικαστικά για έκθεση. Μια πρώιμη επιρροή σε αυτή την πτυχή της σκηνής ήταν ο Alan Vega (γνωστός και ως Alan Suicide) του οποίου το ηλεκτρονικό άχρηστο γλυπτό προηγήθηκε του ρόλου του στο μουσικό συγκρότημα Suicide , το οποίο δημιούργησε με τον συνάδελφο μουσικό Martin Rev το 1970. Κυκλοφόρησαν το πρώτο τους άλμπουμ, Suicide , το 1977.
Η Ιρλανδή καλλιτέχνης φεμινίστρια σκηνοθέτης ντοκιμαντέρ και παραγωγός ταινιών, η Vivienne Dick , έκανε μια σειρά από ταινίες Super 8 με τη Lydia Lunch στα μέσα της δεκαετίας του 1970 στη Νέα Υόρκη.
Οι Coleen Fitzgibbon και Alan W. Moore δημιούργησαν μια ταινία μικρού μήκους που ξεκίνησε το 1978 και τελείωσε το 2009, με συναυλιακό υλικό, περιεχόμενο και παραστάσεις από μπάντες του No Wave όπως οι DNA, James Chance and the Contortions και Boris Policeband . Γυρίστηκε σε ασπρόμαυρο Super 8 και επεξεργάστηκε σε βίντεο, η ταινία συνέλαβε τη λιτή εμφάνιση και τον ήχο της μουσικής σκηνής κατά τη διάρκεια αυτής της εποχής. Το 2013, εκτέθηκε στο Salon 94 , μια γκαλερί τέχνης στη Νέα Υόρκη.
O Πίνακας με τα 68 σημαντικότερα ονόματα του No Wave
1-8 Eyed Spy
2-B-52s
3-Band Aid
4-Blonde Redhead
5-Blurt
6-Boris Policeband
7-Bush Tetras
8-James White and The Blacks
9-James Chance and the Contortions
10-Circle X
11-Congo
12-Cool It Reba
13-The Del-Byzanteens
14-Disband
15-DNA
16-ESG
17-The Flying Luttenbachers
18-Foetus
19-Glenn Branca
20-God Is My Co-Pilot
21-Gogol Bordello
22-
The Golden Palominos
23-Gray
24-The Gynecologists
25-Harry Crews
26-
Half Japanese
27-Jesus Lizzard
28-Johh Zorn
29-This Heat
30-Ike Yard
32-Konk
33-Liars
34-Live Skull
35-Liquid Liquid
36-Lizzard Train
37-Loose Joints
38-Lydia Lunch
39-The Lounge Lizards
40-Love of Diagrams
41-Love Child
42-Lucrate Milk
43-Massacre
44-Material
45-Mars
46-Maximum Joy
47-Neils Children
48-No More
49-Old Time Relijun
50-The Ordinaires
51-Raybeats
52-The Scissor Girls
53-Singers and Players
54–Sonic Youth
55-Stick Against Stone
56-Stick Men
57-Suicide
58-Swans
59-Teenage Jesus and the Jerks
60-Theoretical Girls
61-U.S. Maple
62-Ut
63-Uzi
64Vivien Goldman
65-Y
66-Yo La Tengo
67-Y Pants
68-Youth in Asia
Sonic Youth
The Diamond Sea
Washing Machine (1995)
Live Skull
Dusted Drummer
Dusted (1987, Homestead Records)
Διαφήμιση Εξωτερικού συνδέσμου
Διαφήμιση Εξωτερικού συνδέσμου
Glenn Branca
Lesson No. 1
(99 Records, 1980)
Bush Tetras
Too Many Creeps
(99 Records, 1980)
Y Pants
Off The Hook
(99 Records, 1980)
Vivien Goldman
The Dirty Washing EP
(99 Records, 1981)
The Lounge Lizards
Bob The Bob
(Voice of Chunk, 1988)
John Zorn
Mirrors of Being
(The True Discoveries of Witches and Demons, 2015)