Κοινωνικά Πρότυπα Στερεότυπα & Προκαταλήψεις
Κοινωνικά Πρότυπα Στερεότυπα & Προκαταλήψεις
Καταρχάς, πριν ξεκινήσουμε το άρθρο, καλό είναι να ορίσουμε ορισμένα πράγματα που ορίζει η αστική κοινωνιολογία, για να μπορέσουμε αντικειμενικά να κατανοήσουμε την παρακάτω αρθρογραφία, η οποία θα έχει ένα αρκετά μεγάλο πρόλογο, σε αντίθεση με το κυρίως θέμα.
Η αστική κοινωνιολογία για την οργάνωση της κοινωνίας δίνει κάποια χαρακτηριστικά, όπως για παράδειγμα για την ιδιομορφία της ανθρώπινης κοινωνίας σε κάθε βαθμίδα της, από τις μικρότερες κοινωνικές ομάδες μέχρι τις υπερεθνικές οντότητες, στη βάση και στον ορισμό των κοινωνιών όμως, ωστόσο πολλές από αυτές και αντιφατικές είναι και αντιθετικές, παρά το γεγονός, ότι οι παραπάνω όροι, αυτοί της επικεφαλίδας, είναι γενικώς αποδεκτοί τόσο στις αστικές κοινωνιολογικές θεωρίες, όσο και στην Μαρξιστική – Λενινιστική Κοινωνιολογία, τον Ιστορικό Υλισμό.
Τι ορίζεται κοινωνία και ποιές οι διαφορές τους από το ζωϊκό βασίλειο, αλλά και το φυσικό περιβάλλον
Από τη στιγμή που ο άνθρωπος είδε την κοινωνία του σαν “φυσική κατάσταση”, σαν μέρος της ανθρώπινης οργανωτικής λειτουργίας, επόμενο ήταν να τη συγκρίνει με τις υπόλοιπες συλλογικές διαβιώσεις των άλλων όντων και να αναζητήσει τις ομοιότητες και τις διαφορές, όπου πάνω τους οικοδομήθηκαν ρόλοι, σχέσεις και κανόνες.
Ο 19ος αιώνας, μας κληροδότησε αρκετές θεωρίες που έβλεπαν την κοινωνία σαν ζωικές αγέλες, μακριά από την δημιουργία και την αντανάκλαση της κοινωνικής συνείδησης μέσα από τις παραγωγικές δυνάμεις και τον καταμερισμό της εργασίας, ήταν δηλαδή “αντιδραστικές” θεωρίες, που είχαν την βάση τους στον “κοινωνικό αυτοματισμό”, καθώς και στις Προτεσταντικές Θεολογικές αντιλήψεις., με εκδικητική φύση και προοπτική.
Η ονομασία τους ήταν “οργανισμικές θεωρίες,”, ήταν παρακλάδι κι ανήκουν στην κατηγορία του Γερμανικού Διαφωτισμού, με βασικούς εκπροσώπους τους ( Friedrich Schlegel & Johann Gottfried Herder), μεταξύ αυτών υπήρχαν όμως και οι άλλες, από την αντίπερα όχθη,οι οποίες θεωρούσαν ότι οι κοινωνίες είναι προέκταση και σταθμός στη φυσική εξέλιξη του σύμπαντος, ως “εξελικτικές θεωρίες”, έχοντας όχημα και βαστάζο τη διαλεκτική, ωστόσο κι αυτές ήταν σε μεγάλο βαθμό, ιδεαλιστικές Κοινωνιολογικές προσεγγίσεις.
Όπως είναι φυσικό, υπήρξαν και άλλες σχολές και διάφοροι μεμονωμένοι Κοινωνιολόγοι που είδαν την ανθρώπινη κοινωνία σαν μία πραγματικότητα αντίστοιχη με τις αγέλες το ζώων ή τα σμήνη των πουλιών, ωστόσο ήταν έλλογες σε αντίθεση με τις πρώτες αν και διέγνωσκαν και ορισμένες βασικές διαφορές και με τον βιταλισμό, δηλαδή με τη βιολογική κατεύθυνση στη φιλοσοφία.
Όσο και αν στην τελευταία σχολή, αλλά και σε μεγάλη μερίδα της αστικής Εξουσίας και της αστικής Κοινωνιολογίας, έγινε και γίνεται μία συντονισμένη, συγκροτημένη και συντεταγμένη προσπάθεια, της εξομοίωσης των ανθρώπινων κοινωνιών, με το ζωικό βασίλειο, ωστόσο έμεινε ατελέσφορη, διότι δεν υπήρχε η παραμικρή επιστημονική βάση που να αποδείχνει τα παραπάνω.
Η σχέση των ανθρωπίνων κοινωνιών με το φυσικό περιβάλλον, τόσο με την πανίδα(δηλαδή με τα ζώα και το ζωικό βασίλειο), όσο και με την χλωρίδα, τα δάση, τα αγροκτήματα, την άγρια φύση με το πλούσιο οικοσύστημα και την πλούσια βλάστηση, δεν μπορεί να έχει κάποια σχέση, γιατί η ανθρώπινη κοινωνία σχετίζεται με αυτό που ονομάζουμε οργάνωση των ομάδων και των υπό ομάδων, στη βάση κυρίως της λογικής και συναισθηματικής δημιουργίας, αλλά και στη θέσπιση κανόνων, τόσο τυπικών όσο και άτυπων.
Οι ανθρώπινες κοινωνίες, δεν μπορούν να στηριχτούν στο ένστικτο
Οι ανθρώπινες κοινωνίες, δεν μπορούν να στηριχτούν στο ένστικτο, άρα δεν μπορούν να είναι αγέλες, όπως για παράδειγμα συμβαίνει στο ζωικό βασίλειο, ούτε στην τυχαία ύπαρξή τους μέσα από την επικονίαση, όπως συμβαίνει με τη χλωρίδα και την πράσινη φύση, με τη βοήθεια των μελισσών, αλλά και άλλων εντόμων, της κατηγορίας των υμενόπτερων.
Οι ανθρώπινες κοινωνίες, στη μορφή τους ποικίλλουν στο χώρο και στο χρόνο, μεταβάλλονται ανάλογα με τα κοινωνικά συμφέροντα που κυριαρχούν, εξυπηρετούν, η και αντιπαλεύουν, ως εκμεταλλευτές τις εκμεταλλευόμενες τάξεις, μέσα στην παραγωγική διαδικασία.
Αμφότερη διαπάλη και ανάλογα το ύψος και το επίπεδο της ταξικής πάλης, που πραγματοποιείται και από την πλευρά των πολλών, με μοχλούς πίεσης όπως οι Απεργίες και άλλες μορφές αγώνα, όλα τα παραπάνω καθορίζουν αντιστοίχως και την κοινωνική συνείδηση, όπως αλλήλo – ετεροκαθορίζονται από αυτήν.
Σε αντίθεση με το ζωικό βασίλειο, όπου οι αγέλες έχουν μία σταθερότητα – μια ομοιογένεια και μια σχεδόν αδιατάρακτη ιεραρχία, η οποία είναι απαράβατη κι απαραβίαστη, ανεξάρτητα από το χώρο και το χρόνο, οι ανθρώπινες κοινωνίες παίρνουν απόσταση, τόσο από το ζωϊκό βασίλειο, όσο και από το φυτικό περιβάλλον, όπου ξανά η μορφή είναι, είτε τυχαία, είτε ελεγχόμενη από τις ανθρώπινες κοινωνίες διά της καλλιέργειας, ή των όποιων αναδασώσεων, ανάλογα με το σχεδιασμό χρήσης γης, από τις ίδιες της κοινωνίες, όσον αφορά το φυσικό περιβάλλον, και όσο τις κοινωνικές δομές, την κοινωνική κινητικότητα κλπ.
Οι κοινωνίες στην πραγματικότητα, όπως και οι οικονομικές σχέσεις που έχουν οικοδομηθεί από τις εμπορευματικές, αλλά κυρίως από τις παραγωγικές σχέσεις και τον καταμερισμό της εργασίας, όπως και οι ταξικές διαφορές, είναι μια εξελικτική διεργασία δεκάδων εκατοντάδων χιλιάδων ετών.
Όλες αυτές οι σχέσεις, δεν είναι ούτε φυσικός νόμος, ούτε αδιατάρακτες και συμπαγείς οντότητες που θα κυριαρχούν εσαεί στην ανθρωπότητα, η στις κοινωνίες τους, ούτε θα καθορίζονται σε ατομικού τύπου συλλήψεις και ανεξήγητα ιδεατά σχήματα, εξάλλου η κοινωνική συνείδηση, αποτελεί αντανάκλαση των:
α) παραγωγικών σχέσεων και
β) των δυνάμεων τους, όπου εξαρτώνται υλικά από τις πρώτες και πραγματικά από τις δεύτερες, ενώ η ίδια η κοινωνική συνείδηση, είναι παντελώς ανεξάρτητη από τη βούληση και τη θέληση του καθενός μέλους της.
Πως πραγματοποιείται η απεξάρτηση των ανθρώπινων κοινωνιών από το φυσικό περιβάλλον
Όσο κι αν οι ανθρώπινες κοινωνίες, εξαρτώνται – εξαρτώνταν από το φυσικό περιβάλλον, αυτό οφείλεται κι οφειλόταν – περιοριζόταν αποκλειστικά στις διατροφικές ανάγκες και στις συνήθειες των κοινωνιών τους, αλλά και την λήψη και απόκτηση πρώτων υλών από το ίδιο το φυσικό περιβάλλον ούτως ώστε να δημιουργηθούν νεότερα μέσα εργασίας κι εργαλεία παραγωγής, με απώτερο στόχο και σκοπό, αυτή η εξάρτηση να γίνεται – να μετατρέπεται ολοένα και περισσότερο, σε μέσο παρέμβασης στο οικοσύστημα, παρά το ανάποδο, ελαχιστοποιώντας με τον τρόπο αυτό, την εξάρτηση από το τελευταίο.
Η ελάχιστη – περιορισμένη σχέση εξάρτησης κοινωνιών, με το φυσικό περιβάλλον, πραγματοποιείται στο πεδίο της βίο – φυσικής κατάστασης(τα βιομετρικά χαρακτηριστικά της εκάστοτε εντοπιότητας, που αναγκαστικά επηρεάζεται από το μικροκλίμα, η τις κλιματολογικές συνθήκες) και αλληλεπίδρασης με αυτό.
Πραγματοποιείται στα γενικότερα φυσικά γνωρίσματα, ωστόσο αυτό ούτε συμβαίνει με τη μορφή παρέμβασης της φύσης πάνω στην ανθρώπινη πραγματικότητα, ούτε με τον σχεδιασμό του φυσικού περιβάλλοντος, πάνω και μέσα σε αυτήν.
Οι Ανθρώπινες κοινωνίες έχουν τη δυνατότητα να προσαρμόζονται παντού, αλλά μόνο δια της φυσικής επιλογής και να διαμορφώνονται από τις κλιματικές συνθήκες, τα πάντα γύρω τους, πάνω στις συνήθειες τους, στο ύφος και στη χροιά της γλώσσας τους, ακόμα – ακόμα και στο ανάγλυφο του προσώπου τους, στο γενετικό τους κώδικα, για λόγους προσαρμογής, όπως προείπαμε, αλλά μέχρι εκεί, δηλαδή μέχρι την φυσική τους διαμόρφωση οντολογικά και βιολογικά.
Με βάση το διαφορικό λογισμό, οι ανθρώπινες κοινωνίες, πλέον μεταβάλλουν, κατά το δοκούν τους, μέσα από την παρέμβαση τους στα αντικείμενα εργασίας, δηλαδή στο φυσικό περιβάλλον και στα προϊόντα του, την ίδια τη μορφή και το περιεχόμενο του οικοσυστήματος και του περιβάλλοντα χώρου, όπου και προφανώς ούτε κατά διάνοια επηρεάζονται πλέον στο σημερινό επίπεδο ανάπτυξης των κοινωνιών τις ίδιες.
Η απεξάρτηση των ανθρώπινων κοινωνιών από το φυσικό περιβάλλον, πραγματοποιείται δια της επιστήμης και της εξέλιξης της επιστημονικοτεχνικής επανάστασης, αλλά και δια της βάσης και του εποικοδομήματος(τυπικούς και άτυπους θεσμούς και νόμους), σύμφωνα με τους Μαρξιστές – Λενινιστές).
Σε ανισομετρία και σε αντίθεση με τις αγέλες του ζώων, η, τις ομάδες και τις ποικιλίες των διαφόρων ειδών χλωρίδας, που αναπτύσσονται και φύονται στο χώρο διάσπαρτα, όπου η εξάρτηση είναι απόλυτη και άμεσα επενεργούμενη στο ίδιο το φυσικό περιβάλλον, από τα υμενόπτερα έντομα μέσω της επικονίασης, η των εγγειοβελτιωτικών έργων, δηλαδή την παρέμβαση του ανθρώπινου παράγοντα, για την όλη χλωρίδα.
Στην εποχή μας κοινωνική σχέση κάθε ανθρώπινης ομάδας, ως σχέση εξάρτησης και επίδρασης από το περιβάλλον, όχι μόνο είναι περιορισμένη από το και σε σχέση με αυτό, ανεξάρτητα αν ενίοτε έχει συμβατότητες και αναλογίες.
Κατά κύριο λόγο είναι αντικειμενικά διαφοροποιημένη και ενίοτε αντιστρόφως ανάλογη με αυτό, ως παρέμβαση πάνω στις κοινότητες από τους περιβαλλοντικούς παράγοντες.
Με βάση το κοινωνικό γίγνεσθαι, οι περιβαλλοντικοί παράγοντες πλέον αλλάζουν και επηρεάζονται, ανάλογα με το επίπεδο της επιστημονικής και τεχνικής επανάστασης, ανάλογα με το είδος της οικονομικής και ταξικής διάρθρωσης της κοινωνίας, η ανάλογα, με το τι επιδιώκει η κυρίαρχη τάξη καθώς και η κυρίαρχη ιδεολογία της σε μια, η σε περισσότερες κοινωνίες, όπως για παράδειγμα στον Καπιταλισμό, όπου το ικανό ποσοστό κερδοφορίας, καταληστεύει το φυσικό περιβάλλον, δίχως να του αφήνει περιθώρια φυσιολογικής και ισόρροπης ανάπτυξης, ωστόσο και πάλι, η ανθρώπινη κοινωνία, επενεργεί πάνω σε αυτό, επιταχύνοντας, την παραγωγή.
Ο ρόλος και η σχέση της παρέμβασης αυτής, κοντολογίς ονομάζεται τεχνολογία και στην παρούσα φάση δεν ανήκει χειριστικά σε όλους, εφόσον πρόκειται για μια καθαρά ταξική κοινωνία.
Οι ανθρώπινες κοινωνίες έχουν τη δυνατότητα δημιουργίας σχέσης, ανάμεσα στο τεχνικό κοινωνικό και το φυσικό
περιβάλλον, όπως και να δημιουργήσουν τεχνητά περιβάλλοντα
Οι ανθρώπινες κοινωνίες έχουν τη δυνατότητα δημιουργίας τεχνικού – τεχνητού περιβάλλοντος, η οποία δεν είναι περιορισμένη, αλλά εκτεταμένη αν όχι απεριόριστη(όχι ακόμα όμως) και λειτουργεί μέσα από το επίπεδο ανάπτυξης της επιστήμης και της προέκτασης της ,την τεχνολογία. Η τεχνολογία, είναι η προέκταση και τεχνική εφαρμογή της θεωρητικής επιστήμης, όπου σε κάθε επίπεδο ανάπτυξης της, θέτει σε εφαρμογή τις ανακαλύψεις των εργαστηρίων, μπορεί, ωστόσο να αναβαθμίζεται, αλλά και να ανατροφοδοτεί νέες ανακαλύψεις, πέρα κι έξω πλέον και από το σπίτι μας τη γη.
Στη φύση στα ζώα και στα φυτά, αυτή η δυνατότητα δημιουργίας τεχνητού περιβάλλοντος, δεν υφίσταται καθόλου, η είναι περιορισμένη και περιορίζεται κυρίως στη δυνατότητα κατασκευής φωλιάς στη λεγόμενη πανίδα(ζωικό Βασίλειο)ενώ, στη Χλωρίδα, καθίσταται εντελώς αδύνατο, με αποτέλεσμα στα φυτά, να μην υπάρχει πραγματικά ουδέ μια πιθανότητα, για κάτι τέτοιο.
Τα δεύτερα(βλέπε φυτά), πρέπει να προσαρμοστούν ανάλογα με το χώρο που θα γίνει η εμφύτευση τους, το πότισμα τους και ή αντίστοιχη ανάπτυξη τους στο χώρο αυτό με βάση το χρόνο, που δεν είναι καν επιλογή τους που θα αναπτυχθούν.
Ωστόσο όμως και στην ανθρώπινη παρέμβαση, υπάρχει ένας ακόμα περιορισμός, ανάμεσα στη σχέση ανθρώπινων κοινωνιών με το φυσικό περιβάλλον.
Αυτός οφείλεται στην σχέση και στο επίπεδο των κοινωνικών επιτευγμάτων, στο φαινόμενο, αλλά και στο περιεχόμενο της αλληλεξάρτησης ανάμεσα στα μέσα εργασίας(εργαλεία παραγωγής) και στα αντικείμενα εργασίας(φυσικό περιβάλλον), δηλαδή ανάμεσα στην εξάρτηση που ήδη προϋπάρχει ανάμεσα στα εργαλεία παραγωγής και τις πρώτες ύλες, ανεξάρτητα αν οι κοινωνίες είναι εξελικτικό αποτέλεσμα της αποδέσμευσης από τα ίδια τα φυσικά δεσμά, όπως και στην εξάρτηση που ενυπάρχει ως προέκταση, ανάμεσα στα θεωρητικά επιτεύγματα και σε αυτά της συναρμογής τους με τα τέκνα τους στις εφευρέσεις, στο πεδίο της τεχνολογίας και της τεχνογνωσίας, ως προγενέστερη θεωρητική η τελευταία, στο διαφορισμό της προηγούμενης, σε σχέση με την επόμενη φάση, βλέπετε ο διαφορικός λογισμός, δεν είναι μόνο μέρος της διαλεκτικής της φύσης, αλλά και του ανθρώπου ως αναπόσπαστο μέρος της, στον κλάδο της βιολογίας.
Αυτή η εξάρτηση των εργαλείων παραγωγής από το φυσικό περιβάλλον, σε καμία περίπτωση δεν προσομοιάζει τις ανθρώπινες κοινωνίες με τις αγέλες της πανίδας, η τις εκτάσεις με την πολυποίκιλη άγρια, ακόμα και ήμερη χλωρίδα. Είναι αποκλειστικά μια ειδική σχέση που αναπτύσσεται ολοένα και περισσότερο ανάμεσα στα εργαλεία παραγωγής και τα αντικείμενα εργασίας(στα τεχνικά επιτεύγματα και στο τι μπορεί να δώσει το φυσικό περιβάλλον), φυσικά, μέχρι ενός βαθμού.
Ανεξάρτητα και πέρα από τις δυνατότητες το φυσικού περιβάλλοντος, υπάρχει και μια άλλη παράμετρος, αυτή της προσαρμογής των θεωρητικών ανακαλύψεων της επιστήμης με τα γήινα υλικά που έχουν ανακαλυφθεί και στις αντοχές των τελευταίων, πάνω και μέσα σε ακραίες συνθήκες για την περαίωση των επιτευγμάτων. Νέων επιτευγμάτων που θα οδηγήσουν νομοτελειακά στο μέλλον και θα κάνουν τις ανθρώπινες κοινωνίες να δαμάσουν ακόμα περισσότερο τις αδυναμίες που ενυπάρχουν, μέσα στο φυσικό περιβάλλον, το οποίο λειτουργεί περιοριστικά, όχι μόνο γι αυτές, αλλά για κάθε ζωντανό οργανισμό.
Αυτός είναι ένας ακόμη βασικός λόγος, όπου οι ανθρώπινες κοινωνίες, μπορούν να σχεδιάζουν με επιστημονικό τρόπο την απόδραση τους(και όχι μόνο τη δική τους σε ένα απώτερο μέλλον), από το φυσικό περιβάλλον της υδρογείου, όταν μόνο και μόνο όταν, αυτό καταστεί πλέον αφιλόξενο, με κατεύθυνση κάποιους άλλους πλανήτες(κάτι που κανένα άλλο είδους του ζωικού βασιλείου δε μπορεί να σχεδιάσει και να πραγματοποιήσει, πέραν του αυστηρά δικού του χώρου στο επίπεδο της δημιουργίας φωλιάς για τα ζώα και τα πουλιά), πάντα με αποκλειστικό σκοπό και στόχο, της συνέχισης κάθε είδους ζωής και όχι μόνο της ανθρώπινης.
Πάνω στην έρευνα των επιστημονικών κοινοτήτων(ως προέκταση των ανθρώπινων κοινωνιών), στην ανακάλυψη νέων υλικών, που θα αντέξουν σε ακραίες συνθήκες και που δεν υπάρχουν στη γη, που θα καταστήσουν εφικτή την πρακτική εφαρμογή των ανακαλύψεων, ως εφευρέσεις, που σήμερα υπάρχουν μόνο θεωρητικά και που θα δώσουν ακόμα μεγαλύτερη δυνατότητα ώθησης της βιοκοινωνικής πραγματικότητας, της αντοχής και της παράτασης της ζωής του κάθε είδους, που και σε αυτό συμβάλουν και πάλι αποκλειστικά οι ανθρώπινες κοινωνίες τόσο σε τοπικό όσο και σε γενικό επίπεδο, οι οποίες επενεργούν καταλυτικά στις παραπάνω νέων αναγκαιοτήτων.
Εκεί ακριβώς το ανθρώπινο είδος, είναι το όριο που διαχωρίζεται από τις αγέλες και από τα υπόλοιπα έμβια όντα, καθότι είναι η πρωτοπορία κάθε ζωντανού είδους, που πλέον εξαρτάται σχεδόν στο ακέραιο από τις ανθρώπινες κοινότητες.
Η Διαλεκτική των κοινωνιών
Οι ανθρώπινες κοινωνίες καθορίζονται σε 3 διαφορετικά στάδια πάντα με την αστική Κοινωνιολογία, α) στην καθολικότητα τους, β) στην αυτοτέλεια τους και γ) στη διάρκεια τους.
Όλα τα παραπάνω για να μπορούν να υπάρξουν και να στηριχτούν, χρειάζεται μία υποτυπώδη (σε πρώτη φάση) λογική οργάνωση της κοινωνίας, συστήματα δομών που θα επηρεάσουν και θα επηρεαστούν αμφίδρομα, από την προγενέστερη κατάσταση, όπου με τον τρόπο αυτό, θα χτίσουν την παρούσα και θα προετοιμάσουν την επόμενη.
Όλα τούτα, είναι η δομή της κοινωνίας ως σύστημα και ταυτόχρονα με τις λειτουργίες, υπάρχουν και οι δυσλειτουργίες, οι οποίες χαρακτηρίζονται ως τέτοιες, με βάση τη συνήθεια, η οποία είναι ένα από τα χαρακτηριστικά αποτυπώματα μιας μικρής ή μιας μεγαλύτερης κοινωνίας, η οποία αναπτύσσεται σε ένα χώρο μέσα στο ιστορικό προτσές.
Ο ρόλος της τεχνικής προόδου, που αναπτύσσονται λοιπόν στην ιστορική ανάπτυξη των κοινωνιών, τόσο σε τοπικό επίπεδο όσο και σε γενικευμένο, εξαρτώνται από κάποιες παραμέτρους, οι οποίες παίζουν καθοριστικό ρόλο.
Για παράδειγμα, τα γενετικά στοιχεία ενός πληθυσμού, το βιοφυσικό περιβάλλον του συμβάλλουν στην τεχνολογική πρόοδο και αυτή ανατροφοδοτείται από το ετερογενές, κοινωνικό περιβάλλον, όλα μαζί συμβάλλουν στις γενικές τάσεις μιας μικρής, η μεγαλύτερες κοινωνίας στο μέγεθος της σύνθεση ενός πληθυσμού, στη γλώσσα, στην κοινωνική δομή και στην ιδεολογία, στις θρησκευτικές λατρείες, αλλά και στη συνήθειες που αναπτύσσονται στα συγκεκριμένα περιβάλλοντα.
Όλα τούτα έχουν να κάνουν τόσο με τα πρότυπα, όσο και με τις προκαταλήψεις, αλλά και με τα στερεότυπα που δημιουργούνται και αναδημιουργούνται επίκτητα και μέσα στο χρόνο, είτε από τις ίδιες της κοινωνίες, μικρές η μεγάλες, είτε από τις εξουσίες που τις διέπουν. Φυσικά σε πολλές περιπτώσεις είτε αλληλοεπηρεάζονται, είτε βρίσκονται σε μία αντιφατική συγκρουσιακή φάση, που δεν μπορεί να βρεθεί κάποιο κοινό σημείο επαφής και κάποια κοινή τομή.
Όλα αυτά, τόσο στις μικρές όσο και στις μεγάλες κοινωνίες, αποτελούν τη λεγόμενη κοινωνική συνοχή και συσπείρωση, κι εδώ η αστική κοινωνιολογία έχει βαπτίσει όλες αυτές τις τάσεις και τις τακτικές, ανάλογα με τον προσανατολισμό τους και την πολιτιστική τους διάχυση. Άλλες Κοινότητες και Κοινωνίες, είναι ανεκτικές σε νέες τάσεις και σε νέους πληθυσμούς οι οποίοι εντάσσονται η προσπαθούν να ενταχθούν σε αυτές τις κοινωνικές ομάδες μικρές η μεγάλες, επιτυχώς, η ανεπιτυχώς.
Για παράδειγμα ο Γερμανός Αστός Κοινωνιολόγος Γκέοργκ Ζίμελ, πατάει γερά στο λεγόμενο εθνοκεντρισμό του Αμερικανού Αστού Κοινωνιολόγου Ουίλιαμ Γκράχαμ Σάμνερ, θεωρώντας ότι ο ξένος και όχι ο περαστικός, δεν είναι και δεν θα γίνει ουδέποτε, ένα μόνιμο μέλος της ομάδας στην οποία έχει διεισδύσει, δεν κατέχει μία ξεχωριστή θέση γιατί δεν προέρχεται από την ίδια την ομάδα, ενώ ταυτόχρονα, δεν μπορεί να υπάρξει ή να συνυπάρξει ως μέλος της συγκεκριμένης κοινότητας, ως οντότητα, αλλά μόνο ως αποσπασμένος ή ως απομακρυσμένος και τέτοια παραδείγματα, η ευρωπαϊκή ιστορία έχει πάμπολλα ακόμα και σήμερα.
Κοινωνικές Συγκρούσεις όλων των ειδών και επιπέδων
Οι κοινωνικές συγκρούσεις, ανάμεσα στις νεότερες τάσεις και την καθεστηκυία κατάσταση πραγμάτων, η οποία ενίοτε αποδέχεται και ενίοτε έρχεται σε ανοιχτή ρήξη με τα νεότερα πρότυπα, δεν είναι ένα φαινόμενο πάντα κατευθυνόμενο, ούτε αποκλειστικά από τον κοινωνικό διπολισμό και από τις συνήθειες μιας μικρής ή μιας μεγαλύτερης κοινωνίας, αλλά σε πολλές περιπτώσεις είναι μία επίκτητη πότε βραχυχρόνια και πότε μακροχρόνια διεργασία, είτε από τους τοπικούς παράγοντες που έμφυλοχωρούνται από διάφορα συμφέροντα, το οποία βλέπουν να υποχωρούν χάνοντας τα οφίτσια σταδιακά, είτε από τους μηχανισμούς της ίδιας της γενικευμένης εξουσίας, τόσο σε εθνικό όσο και σε υπερεθνικό επίπεδο, είτε από τα ήθη, τα έθιμα και τις συνήθειες των κοινωνικών σε κάθε κλίμακα τους.
Στο παρακάτω άρθρο θα αναφερθούμε σε όλα τα παραπάνω κάπως σχετικά εξονυχιστικά, όσο μας επιτρέπει δηλαδή η φύση μιας περιοδικής αρθρογραφίας και πάντα στο επίπεδο και στο πεδίο της κοινωνιολογικής ανάλυσης, με σκοπό να αποκαλύψουμε, ότι ακόμα και η αστική κοινωνιολογία, πάντα σε σχέση με τον ιστορικό υλισμό (την Μαρξιστική – Λενινιστική δηλαδή Κοινωνιολογία), ότι παρά τις μεταξύ τους συγκρουσιακές τάσεις – διαφορές, μπορούν αμφότερες ως επιστήμες, να αποκαλύψουν τις αιτίες και το αποτέλεσμα της διεργασίας στην αναπαραγωγή προτύπων στερεοτύπων αλλά και προκαταλήψεων.
Το γιατί και πώς πραγματοποιούνται, τόσο στις μικρές, όσο και στις μεγάλες κοινωνίες και το ρόλο που παίζουν μέσα σε αυτές, ως πολύ ισχυρά κοινωνικά φαινόμενα(όχι πάντα αφετηρίες), σε πολλές περιπτώσεις αντανακλούν με όρους δράσης- αντιδρασης, με αποτέλεσμα να ενεργοποιούν ατομικιστικά κίνητρα ως προέκταση των εξαρτημένων αντανακλαστικών και να οδηγούν στις ατομικές λύσεις αντεκδίκησης και στον υποκειμενικό βολονταρισμό, τα προγενέστερα θύματα της στοχοποίησης, όπως για παράδειγμα των στερεοτύπων και των προκαταλήψεων, η ως προβαλόμενα αρνητικά πρότυπα.
Κοινωνικά Πρότυπα Στερεότυπα & Προκαταλήψεις, κυρίως θέμα
Τα κοινωνικά πρότυπα και τα κοινωνικά στερεότυπα, αποτελούν, (είτε είναι) μέρος των κοινωνικών προκαταλήψεων (θετικών η αρνητικών), είτε είναι προεκτάσεις ισχυρών προβολών κάποιων βασικών κι “αναντικατάστατων” αρχών – κανόνων ηθικής λειτουργικότητας, αλλά και συνηθειών, ως ένα προϊόν μιας χρόνιας διεργασίας, η οποία πραγματοποιείται κάτω από δύο άξονες.
Ο πρώτος άξονας, είναι οι ιστορικές και κοινωνικές καταβολές, που αναπτύσσονται και προϋπάρχουν στις μικρές κοινωνικές ομάδες, οι οποίες ονομάζονται κοινότητες και ο δεύτερος αναπτύσσεται και πραγματοποιείται σε πολύ μεγενθυμένες κοινωνικές κλίμακες, περιφερειακές, εθνικής επικράτειας και υπερεθνικές.
Ο πρώτος άξονας – τοπικές μικροκοινότητες
Αποτελούν συνέχεια του διαδεδομένου τρόπου παραγωγής σε μεγεθυμένη και πραγματική οικονομική σχέση παραγωγής – κλίμακα, με βάση την μικρή πληθυσμιακή υπόσταση, κυρίως της εκάστοτε κοινότητας και το ιστορικό της ρίζας κάθε οικογένειας, η ομάδας οικογενειών, τόσο εξ’ αίματος, όσο και εξ’ αγχιστείας, όταν πρόκειται για πολύ μικρές κοινότητες της τάξης των 50 ++ κατοίκων.
Όταν για παράδειγμα διαταραχθούν οι συνήθειες κάποιων ημεδαπών, σε κάποια μικρή κοινωνία κι εμποτιστούν δηλαδή, από άλλες νεότερου τύπου, μακριά από τα χωρικά και χρονικά ήθη και έθιμα, από κάποιους άλλους νεότερου κι εισερχόμενου αλλοδαπού πληθυσμού, διαμέσου των λεγόμενων “κοινωνικών ξενιστών”, τότε ακριβώς θα δημιουργηθούν οι συγκρουσιακές αντανακλαστικές προϋποθέσεις για αποκλίσεις και διαφορές – διαφοροποιήσεις, από την προϋπάρχουσα συνηθισμένη κοινοτική πραγματικότητα, η οποία δεν μπορεί, είτε να γίνει κατανοητή, είτε να δουν καλό μάτι τις νεότερες τάσεις, αναίμακτα, οι γηγενείς πληθυσμοί.
Ο κάθε τοπικός υπήκοος, είναι σχεδόν αδύνατον, να δεχτεί μια νέα κατάσταση πραγμάτων “αβρόχοις ποσίν”, και που δεν αφορά αποκλειστικά και μόνο την παραγωγική διεργασία στη νεότερη φάση της, η, τις ίδιες πάνω κάτω σχέσεις παραγωγής(αλλά με εξελιγμένες παραγωγικές δυνάμεις), ούτε φυσικά τις συνήθειες που επικουρικά και παράλληλα προξενούνται – τρέχουν με την οικονομική εξέλιξη αναδιάρθρωση της εκεί περιοχής.
Αυτό πραγματοποιεί ένα νέο κοινωνικό πρότυπο ως μέγεθος, το οποίο μετακινείται και μετακυλίεται σε νέα αυστηρά – απαραβίαστα στερεότυπα και προκαταλήψεις, τα οποία και οι οποίες δημιουργούνται σαν άτυποι, όμως αυστηροί κοινωνικοί κώδικες η κανόνες διαφορικά, με διαφοροποιημένη και ανεστραμμένη εικόνα, πάνω σε πρόσωπα και πράγματα, στο πρόσωπο, στη θέση και στο ρόλο, του εκ των πραγμάτων κοινωνικά εναγόμενου, δηλαδή του ξενιστή .
Η δημιουργία αυτής της εξ ανάγκης πλαστής εικόνα, σε πολλές περιπτώσεις δημιουργεί συνθήκες να προσιδιάζει αυστηρά και μόνο την επικίνδυνη τάχα μου δήθεν παρουσία αυτών των νέων τάσεων, που διογκώνοται ακόμη περισσότερο, με την παρουσία τους σε πρώτη φάση:
α) στο οικονομικό πεδίο εκμετάλλευσης (ως φτηνό ευέλικτο εργατικό δυναμικό από τους τοπικούς παράγοντες, για μην περάσει καν από το Κεντρικό Νευρικό τους Σύστημα, η ιδέα της διεκδίκισης καλύτερων όρων εργασίας, καθώς και διεκδίκησης δικαιωμάτων) και σε δεύτερη:
β) της προσωπικής τους ανασφάλειας, που επίσης είναι συνέχεια των σχέσεων και του τρόπου παραγωγής και προξενείται από αυτές ως προέκταση.
Για παράδειγμα, η τέταρτη βιομηχανική επανάσταση, ουσιαστικά θα καταστήσει αχρείαστες, κάποιες πολύ μικρές κοινότητες, αφού κι εφόσον, στη νέα φάση και στην εξέλιξη των παραγωγικών δυνάμεων δια της νέας υλικοτεχνικής υποδομής, η οποία θα αναπτύσσεται στους άξονες, α)της τεχνητής νοημοσύνης, β)της ρομποτικής, γ)της εικονικής κι επαυξημένης πραγματικότητας, δ) της κυβερνητικής, άλλα και ε) της πράσινης μετάβασης, στ) της ταχύτητας μεταφοράς από πληροφοριακά μέσα, κεφάλαια μέχρι και εμπορεύματα, υπηρεσίες, ακόμα – ακόμα κι εργατικού δυναμικού, θα εξαφανίσει από προσώπου γης, μία σειρά από μίκρο-επαγγέλματα, τόσο της υπαίθρου, όσο και τον προαστιακών μικροκοινοτήτων, ειδικά αυτοαπασχολούμενων, τα οποία θα θεωρούνται πλέον οικονομικά ατελέσφορα, ασύμφορα και άνευ σκοπού, ρόλου, θέσης, ως προς την παραγωγή, αναπαραγωγή, διανομή και αναδιανομή πλούτου.
Θα μετατραπούν εκ των πραγμάτων σε εχθρικό πεδίο κερδοφορίας, όσον αφορά το ικανό ποσοστό κέρδους των μεγάλων εταιρικών σχημάτων, που θα εισβάλλουν είτε από το εσωτερικό, είτε από το εξωτερικό στις εκεί περιοχές, ως παραγωγικό, η καταναλωτικό πρότυπο, εξαφανίζοντας, η προσπαθώντας να εξαφανίσουν την προηγούμενη φάση του ίδιου σταδίου, του κυρίαρχου τρόπου παραγωγής.
Αυτοί που θα εργάζονται, σε οτιδήποτε θα προκαταβάλλουν κατ’ εξαίρεση, καταχρηστικά, αρνητικά κι εριστικά, το φαντασιακό και τη συνείδηση των περιοίκων της εκεί περιοχής, ενώ θα λειτουργήσει αφαιρετικά, διαιρετικά, σε μέσο-μακροπρόθεσμο χρονικό περιβάλλον, διότι θα δημιουργηθούν κοινωνικές ανασφάλειες, ως μορφή αντανάκλασης της καινούργιας κατάστασης, η οποία δεν θα γίνει εύκολα αποδεκτή.
Όσο υπάρχει καπιταλισμός, κάθε νέα εφαρμογή, της επιστημονικό-τεχνικής-επανάστασης, χωρίς την ανατροπή των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, ( που ) εκ των πραγμάτων και μέσα από τα βάθη χρόνου, δημιουργούν την αίσθηση της ανασφάλειας και της ανεργίας που θα προκύψει, μέσα στα πλαίσια του νέου καταμερισμού, ο οποίος θα διαφοροποιήσει σε μια νέα φάση εκ των πραγμάτων, δηλαδή de facto και τις δυνάμεις και φυσικά τις σχέσεις παραγωγής, σε ακόμα πιο ασφυκτικό εκμεταλλευτικό κλοιό.
Πάνω σε αυτή τη λογική, οικοδομούνται τόσο οι κοινωνικές προκαταλήψεις, όσο και τα στερεότυπα παραφυάδες, που σε πολλές περιπτώσεις ενισχύονται, αν δεν κλιμακώνονται κι όλας, στις τοπικές κοινωνίες και από τους τοπικούς παράγοντες, που αφενός μεν ψάχνουν εκλογική πελατεία, αφετέρου δε, βλέπουν προοπτική στο ρόλο τους, τη θέση τους και τη σχέση τους με την εξουσία και σε τοπική κλίμακα και βαθμίδα στα τοπικά μέσα κι αντικείμενα εργασίας(δηλαδή στα μέσα παραγωγής), οι οποίες θα μειώνονται σε πρώτη φάση και να χάνονται σχεδόν εξ΄ολοκλήρου, στην επόμενη φάση της καινούργιας κατάστασης πραγμάτων.
Οι μικρές κοινωνίες είναι σε αδόκιμους συμψηφισμούς, αλλά σημειολογικά, κάτι σαν το μίκρο – κλίμα, έχουν τα δικά τους χαρακτηριστικά, τη δική τους κραταιά οντότητα διαχρονικά, με αποτέλεσμα κάθε νέα επίκτητη εξέλιξη τους, να μην είναι ούτε εύκολα αφομοιώσιμη, ούτε ανεκτική, ούτε και επιθυμητή, στο εκεί γηγενές περιβάλλον, από όλες τις οπτικές γωνίες του εκάστοτε πρίσματος.
Ιστορικά, από την αρχαιότητα, από την εποχή της δουλοκτησίας, την εποχή της Αριστοκρατίας – Φεουδαρχίας και Δουλοπαροικίας, τόσο του δυτικού όσο και του ανατολικού τύπου(που είναι δύο διαφορετικές Φεουδαρχίες), όσο και του Καπιταλισμού, τόσο στην προμονοπωλιακή όσο και στην μονοπωλιακή του φάση, ποτέ δεν θα μπορούσε να γίνει με ιδιαίτερη ευκολία, η δίχως βία, η διείσδυση νέων τάσεων.
Οι συνήθειες και οι σχεδόν λατρευτικές προσκολλήσεις των μικρών κοινοτήτων στους δικούς άτυπους θεσμούς που πάντα υπάρχουν στις μίκρο – κοινωνίες, είναι ένα εχθρικό πεδίο γενικής ανάπτυξης, από τους θεσμοθετημένους θεσμούς – νόμους, της εκάστοτε επικράτειας, σε κάθε διαβάθμιση τους (αυτούς δηλαδή, που δημιουργούν, το περιφερειακό, το κεντρικό, ή το υπερεθνικό κράτος βλέπε Ευρωπαϊκή Ένωση, και οι οποίες επιστημονικά ονομάζονται Διεθνείς Μονοπωλιακές Ενώσεις), και είναι εξίσου, αν όχι εκθετικά ακόμα πιο ξένες και πιο εχθρικές από τις μίκρο κοινωνίες.
Οι κοινωνίες ιστορικά είχαν πάντα τα δικά τους χαρακτηριστικά, τις δικές του συνήθειες τους δικούς τους τρόπους σκέψης, ανεξάρτητα το τι ήθελε ή εκάστοτε κεντρική εξουσία, η τι κατεύθυνε στο Μέσο Όρο της Κοινωνικής Συνείδησης η τελευταία, με όρους του “Διαίρει και Βασίλευε”. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, την επιθετική μορφή δράσης, του κεντρικού κράτους στην κοινωνική συνείδηση, σε αυτού του τύπου ηθικής κωδικοποίησης, σε κάθε κοινωνική ομάδα, μικρής, η μεγάλης .
Για να μπορέσει να νικήσει, τι συνήθειες στα ήθη τα έθιμα το μικρο-κοινοτήτων, τις γελοιοποιούσε και τις κατασυκοφαντούσε με όρους προτεσταντικής ηθικής. Τούτη η πατερναλιστική φύση,του εποικοδομήματος στα εκμεταλλευτικά κοινωνικοπολιτικά συστήματα, που προέκυψε ως μείγμα από την εποχή του Καρλομάγνου, όπου αυτό δεν μπορούσε να επιβληθεί Ειρηνικά, υπήρχαν και άλλοι δρόμοι, αυτοί των όρων της βαρβαρότητας τύπου Αλάριχου, τους οποίους ευνόησε σε μεγάλο βαθμό το Βατικανό, όσο και τους απογόνους του Λούθηρου, στην ιστορία, δημιουργώντας ένα μείγματος τρόμου και κατασυκοφάντησης σε όλους όσοι δεν ακολουθούσαν τη γραμμή πλεύσης και τα νομικά όρια του κεντρικού ή του υπερεθνικού ενίοτε κράτους.
Να μην ξεχνάμε ότι πριν τα Έθνη Κράτη υπήρχαν οι Αυτοκρατορίες και τα Έθνη Κράτη, πήραν τη σκυτάλη της οργάνωσης του εποικοδομήματος από τις πρώτες.
Ο Δεύτερος άξονας – Περιφερειακές, Εθνικές και Υπερεθνικές Κοινωνίες
Ο δεύτερος άξονας, των κοινωνικών προτύπων και κοινωνικών στερεοτύπων ως έχει, έχει να κάνει με μια πολύ ευρύτερη κλίμακα, το ευρύτερο κοινωνικό προτσές, όπως αυτό αναπτύσσεται με την εξέλιξη τεχνολογίας και εστιάζεται στην παραγωγή και αναπαραγωγή του ικανού ποσοστού κέρδους.
Στον καπιταλισμό ικανό ποσοστό κέρδος είναι κάτι σαν την ιερή αγελάδα, για τους Ινδουιστές αλλά ακόμα περισσότερο.
Είναι μέρος του του νέου θεού του εν λόγω τρόπου παραγωγής και του συστήματος αυτού, που σε μεγάλο βαθμό, μαζί με το ικανό ποσοστό κέρδους, την ατομική ιδιοκτησία μέσα από τις Ανώνυμες Εταιρείες, αλλά και την συγκέντρωση και συγκεντροποίηση της παραγωγής και του κεφαλαίου, δημιουργούν την Αγία Τριάδα σχέσεων παραγωγής, μέσω της μισθωτής εξαρτημένης εργασίας.
Η υλικοτεχνική ανάπτυξη, που πραγματοποιείται από τα εργαστήρια έρευνας, μέχρι τη γραμμή παραγωγής, βρίσκει το πεδίο εφαρμογής και ανάπτυξης της, για να μπορέσει να διεισδύσει στις σχέσεις παραγωγής. Με τον τρόπο αυτό αναπτύσσει τις δυνάμεις παραγωγής εκσυγχρονίζοντας το εργαλεία της, ωστόσο πρέπει να βρεθεί ένας μηχανισμός, ο οποίος όχι μόνο νομικά (φυσικά και με τη βοήθεια, αυτής της πλευράς του εποικοδομήματος), αλλά διαμέσου της κοινωνικής προσαρμογής σε αυτού του νέου τύπου ανάπτυξης, να γίνει ευρύτερα αποδεκτή, ως ανάπτυξη και όχι ως ταφόπλακα στρατιών από επαγγέλματα και από εργαζομένους.
Εκεί επίσης έρχονται η μηχανισμοί ανακατεύθυνσης της κοινωνικής συνείδησης, οι οποίοι είναι πάρα πολοί και δεν χρειάζεται να τους απαριθμήσουμε, αφού το ζούμε καθημερινά τόσο από τα μέσα μαζικής εξαπάτησης, κυρίως τα ιδιωτικά, όσο και τους μηχανισμούς τους, αυτούς τους καλά πληρωμένους μηχανισμούς, κάτω και μέσα από την κεντρική, και υπερεθνική εξουσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα με τα 100.000 μισθωμένα troll.
Πως λανσάρονται οι “καινοτομίες” στην παραγωγική διαδικασία και με ποιά μέσα
Για παράδειγμα το Ελλάδα 2.0, προσιδιάζει αυτό το μηχανισμό σε πολύ μεγάλο βαθμό, στις επιχειρήσεις τύπου πυραμίδας και τύπου αλυσίδας και τον εξαπλώνει στην κλίμακα της Επικράτειας, επαναλαμβάνουμε όχι μόνο νομικά, αλλά και ηθικά και εκεί γίνεται η μεγαλύτερη προπαγανδιστική προσπάθεια, λες και είναι το “Ιερό της Δισκοπότηρο”.
Δημιουργεί το υπέδαφος, καθώς και το έδαφος, για το “ανώδυνο πέρασμα” τις κοινωνικές υποδομές, πάντα υπό προϋποθέσεις, για τα νέα στερεότυπα και τις νέες προκαταλήψεις, που θα χρησιμοποιηθούν, εις βάρος όλων όσοι δεν μπορούν να αποδεχτούν, όχι μόνο τη μορφή, η το περιεχόμενο της νέας κατάστασης, αλλά την κατεύθυνση που αυτή θα έχει, αλλά και των προτύπων που θα φέρει και θα λανσάρονται, τόσο σε γενικό επίπεδο, από τα κεντρικά όσο και σε ειδικό – επικουρικό – περιφερειακό επίπεδο, σε τι πρόσημο θα προσανατολίζονται, πως και με ποιό τρόπο.
Κάθε φορά που υπάρχει τεχνολογική επανάσταση από το 1990 και μετά, δηλαδή χωρίς την ύπαρξη του σοσιαλιστικού στρατοπέδου, αυτή επουδενί, δεν χρησιμοποιείται στην κατεύθυνση της εξυπηρέτησης των κοινωνικών συμφερόντων, αλλά μονάχα στο περιθώριο ικανού ποσοστού κέρδους, στην επιχειρηματικότητα και στην ανταγωνιστικότητα, για το πέρασμα στην 4η Βιομηχανική Επανάσταση, μέσω του Καπιταλιστικού Τρόπου Παραγωγής.Αυτό χρησιμοποιείται στη μορφή του φαινομένου που επέρχεται, αποκρύπτοντας το περιεχόμενο,τις αναβαθμισμένες καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής θα εμπεριέχει αυτή αλλαγή και στο status των εργασιακών σχέσεων,, οι οποίες κατά τα φαινόμενα, θα θυμίζουν Μεσαίωνα.
Για παράδειγμα αυτή τη στιγμή στις Βρυξέλλες, με αφορμή την επέλαση της AI και της ρομποτικής, γίνεται ολόκληρη και ενδελεχής συζήτηση και κουβέντα για την επιστροφή στο εξαήμερο από το πενθήμερο, η ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων να ξεκινάει με βάση το 12ωρο(πιο πίσω και από το 1886 και την Πρωτομαγιά του Σικάγου), και αυτό στηρίζεται με βάση τους εργαζόμενους στα λογισμικά (σε αυτούς ανήκουμε και εμείς), όπου το εργασιακό περιβάλλον δεν έχει χρονικά οριακό πεδίο λήξης, εξού και τα deadlines παράδοσης παραλαβής εργοληπτικής διαδικασίας, αλλά και η συνταξιοδοτική φύση των νέο-εισερχόμενων στην παραγωγή. με την παράταση του εργασιακού τους βίου, όχι πλέον στα 71 αλλά στα 75 έτη.
Για να μπορέσει να προωθηθεί όλο αυτό το πακέτο οι μηχανισμοί προπαγάνδας των εταιρικών σχημάτων που δια των εκπροσώπων τους, δηλαδή με το πολιτικό τους προσωπικό, έχουν στην πρώτη γραμμή τους νομικούς συμβούλους τους μηχανικούς τους και φυσικά όλο εκείνο το προσωπικό που χρηματοδοτούν αδρά, για να κάνουν τη δουλειά τους, δηλαδή για να περάσει ο νέος εργασιακός μεσαίωνας.
Αυτό λοιπόν το πολιτικό προσωπικό αλλά και το δημοσιολογικό προσωπικό με τους αυλικούς τους, προωθούν στην κοινωνική συνείδηση ως καινοτομία, ως πρότυπο και ως παράγοντα κοινωνικού προτύπου , όλα τα παραπάνω Μεσαιωνικό, πάντα υπό τη μορφή της επαναστατικής καινοτομίας, κι όχι σαν φενάκη, που μόνο τέτοια είναι.
Στοχοποίηση και δημιουγία προκαταλήψεων
Στο μεταρρυθμιστικό τους πρότυπο, αυτό που έχει σημασία, είναι να περάσει τούτη η κοινωνική χίμαιρα, να κατασυκοφαντηθούν όλοι εκείνοι οι παράγοντες που θα φέρουν “Αρνησικυρία”, η και κοινωνικές αναταραχές, εμποδίζοντας όχι την τεχνολογία και την ανάπτυξή της αλλά τις σχέσεις παραγωγής που λειτουργούν παράλληλα και εκ του πονηρού με αυτές και το “Θεάρεστο” έργο τους, που δεν είναι άλλο από την αναπαραγωγή του ικανού ποσοστού κέρδους.
Στοχοποιούνται και δημιουργούνται στερεότυπα πάνω σε όλους εκείνους που φέρουν λογικές αντιρρήσεις, όλα αυτά βέβαια πραγματοποιούνται σε κλίμακα επικράτειας, ή υπερεθνικού κράτους, για τις τοπικές κοινωνίες λειτουργεί ο πρώτος άξονας, από αυτή την άποψη λοιπόν, οι δημιουργοί του μηχανισμού προκαταλήψεων και στερεοτύπων, θα δουλέψουν εις βάθος, θα μελετήσουν τις αδυναμίες της κοινωνίας και τις δυνατότητες της και θα προχωρήσουν με σκοπό την αλλαγή των εργασιακών σχέσεων με όρους Μεσαίωνα.
Έτσι λοιπόν χτίζονται τα Πρότυπα τα Στερεότυπα και οι Προκαταλήψεις, όχι μόνο στην εποχή μας, αλλά από την εποχή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, που συνέχεια της σήμερα είναι τρόπον τινά, οι τρεις άξονες του δυτικού κόσμου, η Ουάσινγκτον, οι Βρυξέλλες(αν όχι το Βερολίνο), καθώς και το ξεπεσμένο από άποψη πρωτοκαθεδρίας Λονδίνο και το ομότιμο από άποψη παραπαίουσας κατάστασης με αυτό Παρίσι.
Η ανάπτυξη τεχνολογίας και η συμβολή της στην ανθρωπότητα είναι αξίωμα και μάλιστα θετικό, ωστόσο έχει σημασία να δούμε ποιά κατεύθυνση παίρνει και σε ποιο σύστημα βρίσκεται το πρόβλημα, το οποίο φυσικά και δεν είναι ίδια η τεχνολογία, αλλά ο καπιταλισμός και αυτό πρέπει να γίνει κατανοητό, διότι ο καπιταλισμός είναι συνέχεια εκμεταλλευτικών συστημάτων και κάθε εξέλιξη, τη χρησιμοποιεί εις βάρος των κοινωνιών και υπέρ αυτών που κατέχουν τα μέσα παραγωγής σε ένα ιστορικά καθορισμένο σύστημα κοινωνικών σχέσεων παραγωγής.
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ: Ορισμένα αναρτώμενα πολυμέσα από το διαδίκτυο στους ιστότοπους μας, όπως εικόνες & κυρίως video που αναρτούμε (με τη σχετική σημείωση της πηγής η οποία αναγράφεται πάνω και μέσα στην ίδια την προβολή τους), αναδημοσιεύονται θεωρώντας ότι είναι δημόσιας προβολής χρήσης και αναδημοσίευσης. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, καλλιτεχνών, μουσικών, τραγουδοποιών, συγκροτημάτων, δισκογραφικών εταιρειών, κινηματογραφιστών, φωτογράφων, η ιδιοκτητών καναλιών στα διαδικτυακά πολυμέσα, παρακαλούμε ενημερώστε μας για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολoγίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα άρθρων συνεργατών και αυτό δε μας δεσμεύει ως επιχείρηση. Για άρθρα και διαφημιστικό υλικό που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε καθώς το πρώτο απηχεί την προώθηση και προβολή των διαφημιζόμενων και το δεύτερο αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιονδήποτε τρόπο το ιστολόγιο και τις ιστοσελίδες μας.
Το portal istosch data &technologies lab χρησιμοποιεί μόνο πρωτογενή άρθρα των συντακτών και συνεργατών του. Κάνει αναδημοσιεύσεις μόνο από αυτούς και με την δική τους συναίνεση από τα δικά τους ηλεκτρονικά έντυπα και δίνει επίσης σε αυτούς το δικαίωμα της αναδημοσίευσης. Οποιοσδήποτε άλλος θέλει να αναδημοσιεύσει οτιδήποτε πρέπει να έχει την έγγραφη άδεια του portal, istosch data &technologies lab που εκπροσωπείται δια του αρχισυντάκτη του. Διαβάστε τους όρους παροχής και χρήσης του δικαιώματος η μη αναδημοσίευσης των κειμένων.
Ενισχύστε το portal “istosch data &technologies lab“
Στις δύσκολες εποχές, που το λαϊκό εισόδημα στενάζει και όλα τα οικονομικά αποθέματα εξαϋλώνονται κατά γεωμετρική πρόοδο, τα προς το ζειν μέσα από ένα ισχνό μισθό, δεν φτάνουν ούτε για “αέρα κοπανιστό”, και δεν μας οδηγούν στο “ευ ζειν”, άπαντα γίνονται δύσκολα για όλους.
Με ένα επερχόμενο σφόδρα εξοντωτικό φορολογικό νόμο, που αφανίζει τους αυτοαπασχολούμενους και μεγαλώνει την κερδοφορία των πολύ μεγάλων επιχειρήσεων, μετατρέποντας ουσιαστικά τη χώρα φορολογικό παράδεισο για τις πολυεθνικές, εμείς κρατάμε ζωντανό το όνειρο μας, σε ένα περιβάλλον που θέλει πολύ δύναμη και πολλές θυσίες για να επιβιώσεις.
Το Εναλλακτικό κι Ανεξάρτητο Κέντρο Τεχνολογίας - Διαδικτύου καθώς και το E - Funzine (portal) μας, συνεχίζουν να εργάζονται αδιάκοπα και με πάθος, βάζοντας ζητήματα πολιτισμού, τέχνης, ανθρωπιστικών, κοινωνικών επιστημών, αλλά και θετικών, καθώς και τεχνολογίας στο τελευταίο, με προτάσεις κι αναλύσεις που βοηθούν τον ελεύθερο μας χρόνο και να αναπτύξουμε μια άλλου είδους κοινωνική και κυρίως ταξική συνείδηση, που σήμερα βρίσκεται στο στόχαστρο.
Με πολύ κόπο και μεγάλη διάθεση προσφοράς, αλλά και με αίσθημα ευθύνης, ειδικά σε αυτή τη φάση, σε αυτές τις δυσμενείς οικονομικές συνθήκες, κάθε μικρή ενίσχυση για την παραπέρα συνέχεια του portal είναι πολύ σημαντική.
Σας ευχαριστούμε εκ των προτέρων για τη βοήθεια σας και σας ευχόμαστε καλές ηλεκτρονικές Περιηγήσεις, με μια υπόσχεση από μας, ότι κάνουμε το καλύτερο δυνατόν, πάνω και μέσα στα πλαίσια της εποχής.
