O δωρικός ήρωας της φτωχολογιάς λύγισε
Σήμερα έφυγε ένα τίμιο παιδί του λαού, από αυτά που μαγεύεσαι όταν τα έχεις δει από κοντά.
Το 1993 καθόμασταν την κονσόλα του ήχου, ως ηχολήπτες, όταν ο Νίκος Ξανθόπουλος έδινε συνέντευξη σε μια εκπομπή, τον ήχο επιμελούμασταν τότε και ήταν η πρώτη φορά που κάναμε τόσα λάθη, όσα ποτέ άλλοτε πριν.
Ο λόγος ήταν ο Νίκος Ξανθόπουλος, που δεν διέφερε από την υποκριτική του τέχνη, που πάντα στέκονταν πλάι στα βάσανα και στις αγωνίες του λαού, ήταν ο ίδιος που έκανε χιλιάδες ανθρώπους της εργατικής τάξης και της φτωχολογιάς να ρίχνουν κουβάδες δάκρυα, από την αγνότητα που πηγάζει μέσα από αυτόν και μόνο μέσα από αυτόν, γιατί ερμήνευε ακριβώς αυτή την αγνότητα, τον πόνο και την καταφρόνια.
Ο μεγάλος Νίκος Ξανθόπουλος ήταν αυτό, σάρκα από τη σάρκα του βασανισμένου, του ξενιτεμένου, του εργάτη, του φτωχού πλην τίμιου και βαθιά ηθικού ανθρώπου.
Αυτόν είδαμε και ήταν το ίδιο ακριβώς πρόσωπο που οι ταινίες που πρωταγωνιστούσε, αποτύπωναν.
Τόσο σπουδαία μορφή ήταν, γι αυτό τον είχαν ονομάσει και παιδί του λαού και ο λαός μπορεί να είναι μια δυνατότητα όπως έλεγε και ο Ένγκελς, να είναι ικανή για το καλύτερο και για το χειρότερο, αλλά όταν αποκτήσει συνείδηση της τάξης του, που σπάνια τη χάνει, αποκτά και συνείδηση των πράξεων του και μόνο αυτός μπορεί να αλλάξει την ιστορία.
Καλό ταξίδι Νίκο Ξανθόπουλε, ήσουν πολύ σπουδαίος γιατί αποτύπωνες στην κινηματογραφική τέχνη τους καημούς, την ποιότητα της φτωχολογιάς, το φιλότιμο της και πάνω από όλα την εντιμότητα και την καλοσύνη της και το αποτύπωνες γιατί ήσουν σάρκα από τη σάρκα της!!!