Ελληνική Λογοτεχνία

Στις 27 του Αυγούστου του 2021, από ετούτη εδώ την ιστοπύλη, είχαμε παρουσιάσει την δουλειά της εξαιρετικής φίλης, συγγραφέως και υπέροχου απ’ όλες τις αποψεις άνθρωπου Αιμιλία Πλατή, όταν περίπου, εκείνη την περίοδο κυκλοφόρησε το νέο της βιβλίο. Είχαμε γράψει τότε, ότι η εν λόγω κονδυλοφόρος, “όπως σε κάθε προηγούμενη της προσπάθεια, μέσα της κρύβει και αναπτύσσει πολλά φορτία ηλεκτρικής και αχαλίνωτης φαντασίας, που λειτουργεί παραδειγματικά και σαν βάλσαμο”.
Σήμερα από εδώ μέσα ξανά και έχοντας διαβάσει τόσες πολλές φορε΄ς το υπέροχο παραμύθι της(και δεν κολακεύουμε στο ελάχιστο, εξάλλου είμαστε πολύ σκληροί στις κριτικές μας, για όσους μας γνωρίζουν), θα θέλαμε πολύ να σας παρουσιάσουμε την ίδια σε μια συνέντευξη που απλόχερα μας παραχώρησε, όπως επίσης την αποκλειστική διακίνηση του παραπάνω από το ηλεκτρονικό μας βιβλιοπωλείο.

Οι Διηγήσεις του διαπλέκονται δίπολα, ανάμεσα σε Ρωμιούς βιοπαλαιστές όπως ο Νουρεντίν Μπόμπα, αλλά και σε αλλόκοτα πλάσματα και ανθρώπους που κάθονται στους κάβους και αγναντεύουν τον ορίζοντα λες και περιμένουν κάτι από αυτόν, κάποιο δειλινό κάποιου Απρίλη σαν βίοι παράλληλοι, αυτοί της αναμονής κι αυτοί της δράσης.
Τότε που οι νύχτες έρχονται καθυστερημένα και μικραίνουν διαρκώς, δίνοντας παράταση στη ζωή, μέχρι να έρθει το Καλοκαίρι και να γίνουν ακόμα πιο ελάχιστες όπου κι εκεί η διαφοροποίηση οξύνεται. Στη γραφή του τα παραπάνω υποκείμενα, είτε θα παραδοθούν την στους ύπνους του μεσημεριού στα αλώνια του έρωτα, της γέννεσης και του θανάτου, είτε θα τα βάλουν όπως ο Νουρεντίν Μπόμπα με πασάδες και ξένους μπανκέρηδες, όργανα και στηρίγματα κι οι δυο τους της αγγλικής κατοχής, που ρουφούν το αίμα της εύφορης Αιγύπτου πετώντας ψίχουλα στους Ιθαγενείς.
Στα δίπολα των διηγήσεων του, τα μεν θα αναζητήσουν τη λήθη στην αναπόληση και στο πιοτό, τα δε, θα γίνουν λόγω φιλότιμου, από βαρκάρηδες, φονιάδες, ληστές και πειρατές, και εν τέλη καταλήγουν αντάρτες και λαϊκοί ηγέτες, για την απόδοση του “δικαίου”.

Ο Οκτώβρης εκτός του ότι είναι ο μήνας της επανάστασης, είναι ένας πολύ δυνατός μήνας που το αποτύπωμα του έχει πέσει πολύ σε γεγονότα που αφορούν την ποίηση, τη λογοτεχνία, τη μουσική, τον κινηματογράφο και το Θέατρο, ως ένα πολύ συχνό φαινόμενο.
Στις 2 του Οκτώβρη του 1998 (η Λιλή Ζωγράφου) και στις 3 του ίδιου μήνα πέντε χρόνια νωρίτερα, (δηλαδή του 1993, η Κατερίνα Γώγου), έφυγαν δυο πολύ μεγάλες κυρίες της γραφής ως δημοσιογράφος, συγγραφέας – λογοτέχνης και δοκιμιογράφος η μεν πρώτη και ως ποιήτρια και ηθοποιός η δεύτερη, για πάντα από κοντά μας, αλλά όχι και από τη ζωή, μιας και το έργο τους είναι εδώ και πολύ ζωντανό, πιο ζωντανό από ποτέ.
Τα ονόματα είναι πολύ μεγάλα και η προσφορά τους άλλο τόσο μεγάλη που το βιογραφικό της κάθε μιας ξεχωριστά θα το βρείτε οπουδήποτε στο διαδίκτυο σε κάποιο αφιέρωμα, η σε κάποια ψηφιακή εγκυκλοπαίδεια, όμως αυτό που έχει σημασία είναι το περιεχόμενο της κάθε μια ξεχωριστά εξ αυτών και των δυο μαζί ως αξίες του νεοελληνικού πολιτισμού που σε κάθε περίπτωση, αποτελούσαν μια σφήνα στον Ελληνικό Καπιταλισμό.
Εμείς θα ασχοληθούμε αποκλειστικά με το περιεχόμενο τους και με τα γραφόμενα τους ως αποτέλεσμα της ιδιομορφίας της κάθε μιας εξ αυτών, καθώς και με την ποιότητα που ανάβλυζε από αυτό ως μήνυμα, κάτι που είναι είναι πολύ εύκολο να πραγματοποιηθεί ακόμη και χωρίς να γνωρίζει κάποιος τις βασικές αρχές τους για τον εξωτερικό κόσμο που είναι τελικά ταυτόσημες με το έργο τους.
Κλείνοντας το παραπάνω άρθρο, το εν λόγω δε θέλει να είναι ούτε ένα μνημόσυνο, ούτε φυσικά ένα λιβάνισμα στις δυο τεράστιες μορφές του πολιτισμού αυτής της χώρας, αλλά μια ακόμα αφορμή να ανατρέξουμε στο έργο των δυο αυτών υπέροχων γραφίδων, ανακαλύπτοντας το έργο τους που σήμερα είναι ποιο επίκαιρο από ποτέ άλλοτε. Να θυμηθούμε ότι οι νεραϊδες με το φαγκότο δεν βρίσκονται στα παλαιοπωλεία των αναμνήσεων, αλλά στις ζωντανές γραμμές της δυνατής κριτικής του συστήματος που γεννά τη μιζέρια και πρέπει πάση θυσία να αποτιναχτεί χωρίς καμία ενοχή πάνω απ’ τα σώματα των ζωντανών όντων, που αγαπούν, ερωτεύονται και θέλουν να ζήσουν μια ζωή τουλάχιστον ποιοτικότερη.

Ο Εμπειρίκος υπήρξε εισηγητής και ο επίσημος φορέας του υπερρεαλισμού στην Ελλάδα. Αποτελώντας την πιο κλασσική και φυσική του προέκταση στην Ανατολική Μεσόγειο και στα Νότια Βαλκάνια. Υπήρξε πιστός και με φανατισμό υπηρέτησε το εν λόγω κίνημα στην Ελλάδα, με αποτέλεσμα να μην είναι αρεστός στην κυρίαρχη τάση της πεζογραφίας, των κριτικών της εποχής και φυσικά του θεολόγίζοντος κοινού. Αυτό εμπεριείχε φυσικά και την μη χρηματοδότηση και προώθηση για μαζική έκδοση του έργου του που μισήθηκε και κυνηγήθηκε στο παρασκήνιο από το Μανιαδάκη και τις υπηρεσίες του, αφού δεν υπηρετούσε τα μέχρι τότε ¨χρηστά ήθη” και έθιμα της εποχής.
Τρομερή γραφίδα που φάνταζε με υψικάμινο σκέψης που ένωνε λιώνοντας τόσο τη συναισθηματική νοημοσύνη, όσο και τη λογική σκέψη με την πραγματικότητα κατακαίοντας στο διάβα της, την μέχρι τότε ηθική των παλαιών γενναίων. Έφτιαξε τους δικούς του όρους και προϋποθέσεις στη γραφή που ποτέ δεν παζάρεψε και εγκατέλειψε. Έχυσε πολύ μελάνι πάνω στην προσωπική του μυθολογία, ενώ πέρασε δια της πένας του στην ενδοχώρα πολλά χρόνια μετά το Θάνατο του, τα ερωτικά πάθη του Μεγάλου Ανατολικού με πολύ σκληρή για την εποχή γλώσσα, όπου οι ιστορίες για τις ερωτικές απολαύσεις χωρίς λογοκρινούμενα αποσιωπητικά τον έκαναν ίσως το σπουδαιότερο “συγγραφέα” αισθησιακής λογοτεχνίας στην χώρα. Στο τέλος ως μεγάλος ποιητής ανέδειξε την αγάπη του για το Σοσιαλισμό που οικοδομούνταν στην τότε ΕΣΣΔ κι ως σπουδαίος φωτογράφος, έγινε ο φωτοφράκτης της προσωπικής του αναγκαιότητας να μιλήσει για την εν λόγω τέχνη.