Ελληνικός Κινηματογράφος

Πρόκειται για ένα από τα τοτέμ του μεταπολεμικού ελληνικού κινηματογράφου, που ασφαλώς και φυσικά δεν συγκαταλέγεται στο κυρίαρχο ρεύμα του Νέου Έλληνικού Κινηματογράφύ, αλλά οι ταινίες του, κατά έναν περίεργο τρόπο, μπορούν να συγκριθούν σε ποιότητα μόνο με αυτόν, εξάλλου, θα μπορούσε να είναι και ένας προάγγελος του.
Μερικά από τα σπουδαιότερα κινηματογραφικά φιλμ των δεκαετιών του 1950 και του 1960, πέρασαν από τα χέρια του και την δική του κινηματογραφική σκοπιά κι αντίληψη.
Ο Βασίλης Γεωργιάδης γεννήθηκε στα Δαρδανέλια της Τουρκίας, μια μέρα σαν και σήμερα, στις 12 του Αυγούστου του 1921 κι έκλεισε τα μάτια από τον “μάταιο τούτο κόσμο” στην Αθήνα στις 30 του Απρίλη του 2000, όπου και εξέπνευσε, αφήνοντας πίσω του όμως, ένα τεράστιο κινηματογραφικό – πλούσιο έργο και μια παρακαταθήκη, από τις λίγες και τις πάρα πολύ σπουδαίες.
Ο Βασίλης Γεωργιάδης αποτέλεσε από εκείνους τους σκηνοθέτες που αναγνώρισε ακόμα και η δύσπεπτη, υπεροπτική και δυσεντερική Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου, ενώ προτάθηκε για το Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας τόσο στο “Χώμα βάφτηκε κόκκινο” όσο και για την ανεπανάληπτη κινηματογραφική εποποιία “Τα κόκκινα φανάρια”.

Ο “καλός μας άνθρωπος” έφυγε από τη ζωή σαν σήμερα στις 3 του Μάη του 2011 μέσα από την Εντατική Μονάδα του “Ερυθρού Σταυρού”, έπειτα από από ένα εγκεφαλικό επεισόδιο που υπέστη στις 19 Δεκεμβρίου 2010, λίγο μετά τις 7 το πρωί και σε ηλικία 84 ετών.
Υπήρξε ένα ακατέργαστο διαμάντι, από τα λίγα που είχαν τόσο μεγάλο πηγαίο ταλέντο και που ανακάλυψε εντελώς ¨τυχαία”, ο μεγάλος μας σκηνοθέτης και σκηνογράφος Νίκος Κούνδουρος, στο κάτεργο και τόπο εξορίας, αυτό της Μακρονήσου, η το Νταχάου της Μεσογείου, όπου το τότε αστικό Κράτος προσπαθούσε να “σωφρονίσει”, και να “συνεφέρει” τους εξόριστους, μέσα από μια βια και από σκληρά βασανιστήρια, που την τακτική τους, μεταλαμπάδευσε στους φύλακες και αρχιφύλακες, ο Αμερικανικός και κυρίως ο τότε παραπαίον Βρετανικός Ιμπεριαλισμός.
Στις 3 του Μάη του 2011, το δάκρυ κύλησε μαζικά και το ξέσπασμα όλων όσοι μεγαλώσαμε με την αθώα και αεικίνητη παρουσία του “Φαλακρού” πράκτορα, μετατράπηκε σε ακατάσχετους λυγμούς σε χρόνο μηδέν(dt), γιατί όπως λέει και ο σοφός λαός μας (μέρος του οποίου ήταν και ο Θανάσης της καρδιά μας), “Χαρά σε κείνον που γελά, με τα παθήματα του, που κάνει γλέντι τον καημό, χορό τα βήματα του”, αυτόν που άνοιξε έναν ακόμη λογαριασμό, σε μια σειρά από φυσιογνωμίες και προσωπικότητες μεγατόνων γι αυτή τη χώρα, που η φυγή τους ήταν πραγματικό λαϊκό και εθνικό πένθος, που κατά τα φαινόμενα και για πολλές δεκαετίες ακόμα δεν θα βρει αντικαταστάτη, εξάλλου μην ξεχνάμε ότι εξέφραζε σε απόλυτο βαθμό την εποχή του.