Νέες Ταινίες

Η Μια Χάνσον-Λοβ, γυρίζει μία ταινία στο νησί που έζησε και σκηνοθέτησε τις περισσότερες ταινίες του ο Μπέργκμαν, το Φάρου, δημιουργώντας μία αφαιρετική ιστορία και η μυθοπλασία της οποίας η πλοκή σχετίζεται και στηρίζεται πάνω σε ένα ζευγάρι σκηνοθετών οι οποίοι θέλω να κάνουν διακοπές στο νησί αυτό.
Συνειδητοποιούν ότι μέσα στην ησυχία και στην ηρεμία του χώρου αυτού μπορώ να αποκτήσουν δημιουργικές ικανότητες, τις οποίες η μητροπολιτική αμερικανική μεγαλούπολη αποκλείει.

Οι έξι ταινίες που θα αναδείξουμε για πολύ σπουδαίες, όσον αφορά το 2023, την χρονιά δηλαδή προβολής τους, έχουν αυτό που δεν θέλει το Hollywood & το κάθε λογής Netflix.
Οι εν λόγω, πέραν του ότι είναι παραγωγές του 2022, εξάπτουν το ενδιαφέρον, ενθουσιάζουν, κοντολογίς “εξιτάρουν” και αυτό δεν είναι διόλου παράξενο και παράλογο, καθότι ζούμε σε μια μεταβατική φάση στον σύγχρονο καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής και η αναγκαιότητα της έκφρασης, ακόμα και των “χαμηλών ενστίκτων”, παρουσιάζει ένα ιδιαίτερο Κινηματογραφικό ενδιαφέρον, μιας και αποτελεί εκφραστική αγωγό και μεθοδολογία, σε μια εποχή που τείνουν να απαγορευθούν και τα όνειρα, αλλά και η μεθοδολογία ανάδειξης τους που είναι η τέχνη, ειδικά η 7η Τέχνη που μάλλον για τους κρατούντες είναι άχρηστη, εφόσον δεν λειτουργεί ως θέαμα και κατ’ επέκτασιν ως προπαγάνδα της κερδοφορίας, άρα και ανίκανη προς εκμετάλλευση.
Δεν είναι τυχαίο, ότι το Θρυλικό ΣΙΝΕ ΙΝΤΕΑΛ, στην Πανεπιστημίου 46, στην Αθήνα, θα μετατραπεί σε ξενοδοχείο, αναδείχνοντας για ανάπτυξη τις τουριστικές υπηρεσίες πολυτελείας και όχι την καλλιτεχνική δημιουργία που είτε έτσι, είτε αλλιώς περιγράφει την εποχή της, η τα ελατήρια, τις αιτίες και τις αφορμές της έμπνευσης, που μετατράπηκε σε έκφραση, ενώ περιμένουν στην γωνία, τα Άστορ και Ίριδα.

Το πολωνικό σινεμά σήμερα, η μάλλον από το 1989, πάσχει από κρίση ταυτότητας, όπως ολόκληρη η κοινωνία της χώρας, πατάει σε δύο βάρκες όπως και η ολόκληρη η Πολωνία, ως υποκείμενο, αλλά και ως χώρα σήμερα. Από τη μία ο εαυτός της όπως τον γνωρίζουμε και από την άλλη οι επιρροές από την δύση, με τις επίκτητες και ξένες για μια παραδοσιακά “φανατική καθολική χώρα”, καταναλωτικές συνήθειες ενός ξεπεσμένου αμερικανικού ονείρου, που ψάχνει να αγκιστρωθεί σε “φανατικά” απρόσωπα υποκείμενα, που ζουν με το όραμα ενός λανθάνον ναρκισσισμού.
Ενός ονείρου που θέλει φερέλπιδες και εισαγόμενους (κάτω του μετρίου) κινηματογραφιστές, όπως ο Μάγκνους φον Χορν, για να εξαχθεί με όρους σαγήνης, στο εξωτερικό, χωρίς καθόλου να αντιληφθεί ότι η Δύση, ανέκαθεν την τη χρησιμοποιούσε ως χώρα, σαν το χρήσιμο ηλίθιο, που περιμένει προστασία, από αυτούς που θα την γδύσουν, θα τη “βιάσουν” οικειοθελώς, θα την ξεφτιλίσουν και στο τέλος θα την πετάξουν σαν στυμμένη λεμονόκουπα και το φιλμ σημειολογικά μας παραπέμπει σε τέτοιου είδους μηνύματα.

O Alexandre Koberidze είναι ένας σπουδαίος Γεωργιανός σκηνοθέτης και σεναριογράφος, που γεννήθηκε στις 18 του Οκτώβρη του 1984, στην εποχή που η Σοβιετική Ένωση ήταν κορύφωση της ακμής της και στις 7 του Απρίλη του 2022, κυκλοφορεί την νέα υπέροχη ταινία του, με τον τίτλο “Τι βλέπουμε όταν κοιτάζουμε τον ουρανό”;
Αυτή η σπονδυλωτή, γλαφυρή και δραματική ταινία συμπαραγωγής της Γερμανίας και της Γεωργίας, που γράφτηκε, σκηνοθετήθηκε και γυρίστηκε την Άνοιξη και το Καλοκαίρι του 2021, από τον Alexandre Koberidze , είναι ένα ποίημα και ένα ρυάκι νοσταλγίας που σε συνεπαίρνει ονειρικά, όπου τα ερωτήματα, τα βλέμματα, τα χρώματα και οι σκηνές, είναι κάτι σαν ένα χάδι του χτες, στα καρέ και στην μυθοπλασία του σήμερα, που αναζητά νοερά μέσα από την διαταραγμένη και ανεκπλήρωτη ερωτική ζεύξη φιλοσοφικά, διαχρονικά ιστορικά και κοινωνικά ερωτηματικά, που βασανίζουν αυτή την υπέροχη χώρα του Καυκάσου, από το 1991 κι έπειτα, όπου η ταυτότητα της χάθηκε ανάμεσα στο παραμύθι, στις τάχα μου δήθεν “ελευθερίες” του δυτικού κόσμου, καθώς και τα ερωτηματικά για το παρόν και το μέλλον.
Αυτό το εξαιρετικό “φιλμ” είναι διάρκειας 150΄ και τα δικαιώματα της διανομής, για την Ελλάδα, κατέχει η AMA FILM, ενώ στην ταινία εμφανίζονται και πρωταγωνιστούν οι Ani Karseladze, Giorgi Bochorishvili και Vakhtang Panchulidze..

Τρεις ξεχωριστές ταινίες που θα καθορίσουν το 2021 και λογικά θα είναι και μέσα στα σπουδαιότερα φιλμ και τις δεκαετίας και καθόλου απιθάνο, ταυτόχρονα και του αιώνα που διανύουμε, όσο βαρύγδουπο και να ακούγεται.
Είναι τα εξής παρακάτω για τα οποία θα γραφτούν διάφορα “καλά και κακά” και θα χυθεί πολύ μελάνι, από τους “αντιφρονούντες” του κινηματογραφικού κόσμου. Τον αντίποδα της γνήσιας, αλλά και της ανεξάρτητης κινηματογραφικής αφήγησης και οπαδούς της λογικής του [“δος ημίν σήμερον”(που λέει καλός μας φίλος και συνάδελφος), η του “μαμ, κακά, (σεξ) και νάνι”], που τους αφορά το θέαμα ως αποκλειστικό θεάρεστο αξίωμα με όρους Silicon Valley, άντε και μιας μπύρας ενός πακέτο από ποπ κορν.
Είναι οι:
1) «Η Χώρα των Νομάδων» (Nomadland) Καναδικής Παραγωγής,
2) “Zoya” Ηρωική Αντιπολεμική Ταινία βασισμένη στην Παρτιζάνα Ηρωίδα της ΕΣΣΔ Zoya Anatolyevna Kosmodemyanskaya,
3) “A Dog Named Palma” (Russian: Пальма) μια Ρωσοϊαπωνική Παραγωγή, βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα που πραγματοποιήθηκαν το 1974-1976 στο Διεθνές Αεροδρόμιο Vnukovo της Μόσχας.