Νέο Κύμα

Όσον αφορά την σχεδόν δίδυμη φυγή τόσο του Σακαμότο, όσο και της ολοδικιάς μας Ρένας Κουμιώτη, φεύγει κι ένα κομμάτι του είναι μας, το οποίο το θέλουμε δίπλα μας, για να μας ανασταίνει τις πιο όμορφες πλευρές από τα “καλύτερα μας χρόνια”, ως βιολογικά όντα που τρέχουμε στο χρόνο, πάνω στη γραμμή συγκίνηση, συναίσθημα, λογική που αποκάλυψε η Μαρξιστική Λενινιστική Επιστήμη στον τομέα της επιστήμης της Αισθητικής.
Χτες λοιπόν ο Σακαμότο, σήμερα η Ρένα Κουμιώτη και στο τέλος δεν θα μείνει τίποτα το σπουδαίο σε αυτό τον επάνω κόσμο δεν ξέρουμε κι εμείς για πόσο ακόμα, κι αυτό το “ουδείς αναντικατάστατος” είναι μια φενάκη του συστήματος.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τους σκεπάσει, “τους περιμένουν πολλοί εκεί πάνω”, για να τραγουδήσουν μαζί τους αριστουργήματα τόσο του Νέου Κύματος, όσο και τις εκπληκτικές μουσικές αποχρώσεις του ψηφιακού κόσμου του του Ιάπωνα, που ήθελε να είναι Ιταλός.

Η ανακοίνωση για το ατύχημα και αιφνίδιο θάνατο του Νότη Μαυρουδή μας πάγωσε το αίμα και μας βύθισε στην θλίψη, σε σκέψεις και σε συνειρμούς από παραστάσεις του, η από τότε που έπεσε για πρώτη φορά κάποιος υπέροχος δίσκος στα χέρια μας. Προφανώς το ίδιο θα ένιωσαν και χιλιάδες άλλοι, συνάνθρωποι μας ανά την επικράτεια, ενώ η αναχώρηση του έκανε ακόμα φτωχότερη τη χώρα.
Γιατί ο Νότης Μαυρουδής, πέραν του ότι υπήρξε ένας πολύ μεγάλος συνθέτης, από τους μεγαλύτερους της χώρας, καθότι υπήρξε και ένας από τους πρωτεργάτες του νέου κύματος, ήταν ένας μεγαλοφυής σολίστας και δάσκαλος στην κλασσική κιθάρα(από τους πραγματικά τελευταίους μεγάλους, που από τα χέρια του πέρασαν οι μεγαλύτεροι κλασσικοί κιθαρίστες της χώρας, όπως ο Παναγιώτης Μάργαρης και ο Μανώλης Ανδρουλιδάκης), μα πάνω απ’ όλα, ένας σεμνός και ταπεινός άνθρωπος που γεννήθηκε και μεγάλωσε μέχρι δύο ετών στις φυλακές Αβέρωφ, καθώς η αγαπημένη του μητέρα ήταν πολιτικός κρατούμενος, το 1945, συγκεκριμένα στις 14 του Ιούλη εκείνης της χρονιάς.