Ποίηση

Αυτά τα ποιήματα που αποτελούν ιστορικό κειμήλιο και παρακαταθήκη για τον ιστορικό του μέλλοντος, δεν είναι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο, από μια αυτόματη ψυχική προέκταση μιας εποχής. Δεν είναι απλά μόνο τόσο αναφορικά, αλλά και τόσο αποκαλυπτικά ζωντανά για το ποιόν μιας εποχής, που πέρασε στις οικοδομές, στα εργοτάξια και στα εργοστάσια, πλάι στο άγρυπνο μάτι ενός χαφιέ που κάνει πως διαβάζει εφημερίδα, η την πουλάει από το κιόσκι του και δίνει πληροφορίες για τον αγοραστή της. Μιας εποχής που θα ήταν αδύνατον να την κατανοήσουμε χωρίς την ποίηση του μεγάλου Τάσου Λειβαδίτη. Η γραφή του είναι μια προέκταση ανθρωπισμού που έχει αφετηρία το χώρο της εργασίας και τελική κατάληξη το μισερό ελεύθερο χρόνο. Είναι μια επιτομή της επαναστατικής αγάπης που ξεφυσάει, πόνο και φόβο για το αύριο και ταυτόχρονα εκφράζει την αγωνία για την επιβίωση των παλικαριών, της εργατικής τάξης της χώρας μας. Αυτών που έβγαζαν τον “πόνο τη σφαδαή”(που λέμε και στο χωριό μας), με περισσή υπερηφάνεια, χωρίς να χάνουν την αισιοδοξία τους, τη στιγμή που αυτή βρίσκεται σε λανθάνουσα μορφή, αλλά δεν είναι εν υπνώσει και χορεύει ένα εντυπωσιακό ζεϊμπέκικο στα χάλαρα και στα χαλάσματα προκαλώντας το ταίρι τους και τους γόνους τους, να μετρήσουν τα όσα αστέρια διαφαίνονται στον ουρανό, ανάμεσα στα κενά των νεφών, τις βροχές, τις κακουχίες και το πονηρό θρόισμα του αέρα που φυσάει και παίρνει και τα άλλα κεραμίδια, κάπου εκεί στη Δραπετσώνα.