Ένα Πολωνικό”σαγηνευτικό” θρίλερ με πολύ ιδρώτα και καθόλου ταυτότητα
Το πολωνικό σινεμά σήμερα, η μάλλον από το 1989, πάσχει από κρίση ταυτότητας, όπως ολόκληρη η κοινωνία της χώρας, πατάει σε δύο βάρκες όπως και η ολόκληρη η Πολωνία, ως υποκείμενο, αλλά και ως χώρα σήμερα. Από τη μία ο εαυτός της όπως τον γνωρίζουμε και από την άλλη οι επιρροές από την δύση, με τις επίκτητες και ξένες για μια παραδοσιακά “φανατική καθολική χώρα”, καταναλωτικές συνήθειες ενός ξεπεσμένου αμερικανικού ονείρου, που ψάχνει να αγκιστρωθεί σε “φανατικά” απρόσωπα υποκείμενα, που ζουν με το όραμα ενός λανθάνον ναρκισσισμού.
Ενός ονείρου που θέλει φερέλπιδες και εισαγόμενους (κάτω του μετρίου) κινηματογραφιστές, όπως ο Μάγκνους φον Χορν, για να εξαχθεί με όρους σαγήνης, στο εξωτερικό, χωρίς καθόλου να αντιληφθεί ότι η Δύση, ανέκαθεν την τη χρησιμοποιούσε ως χώρα, σαν το χρήσιμο ηλίθιο, που περιμένει προστασία, από αυτούς που θα την γδύσουν, θα τη “βιάσουν” οικειοθελώς, θα την ξεφτιλίσουν και στο τέλος θα την πετάξουν σαν στυμμένη λεμονόκουπα και το φιλμ σημειολογικά μας παραπέμπει σε τέτοιου είδους μηνύματα.