Φιλοσοφία

Ο ιδεαλιστικός ορθολογισμός του Καρτέσιου και του Λάιμπνιτς, είναι η βάση όλων των δυτικών – ξεπερασμένων επιστημών και η οποία έχει Αριστοτελικά χαρακτηριστικά, δηλαδή είναι μία δυϊστική αντίληψη με αρχή, μέση και τέλος, που προσπαθεί να συνενώσει τον υλισμό με τον Ιδεαλισμό, τη λογική με τη λογική του παράλογου, που εξετάζει το κλαδί ενός δέντρου και όχι το δάσος, που βλέπει το δάχτυλο και όχι το αντικείμενο που δείχνει.
Ξεπερνάει με μια μονοκονδυλιά τις αιτίες που δημιουργούν τη λογική, με τη μεταφυσική του υποκειμενικού ιδεαλισμού που αποθεώνεται θετικιστικά.
Αυτή η μεταφυσική ερμηνεύεται ως αντιδιαλεκτική, από τον ιστορικό και διαλεκτικό υλισμό και η οποία, δεν είναι κάτι που σχετίζεται με τα λεγόμενα “μεταφυσικά” δηλαδή (μετά-τα-φυσικά) του Αριστοτέλη, αλλά με την εντελώς αντιδιαλεκτική αντίληψη, την οποία έχει κατακεραυνώσει τόσο ο Ένγκελς(στο “Αντί-Ντύρινγκ” και στην “Διαλεκτική της Φύσης”(τον οποίο οι δυτικοί μαρξιστές απορρίπτουν), όσο και ο Λένιν στο “Υλισμός και Εμπειριοκριτικισμός”), αυτή η δυτική μεταφυσική, είναι κατά κύριο λόγο “αντιδιαλεκτική” και είναι ο μεταφυσικός ορθολογισμός.
Ο θετικισμός, όπου η κύρια προέκταση του είναι ο εμπειριοκριτικισμός, είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα του “δυτικού ορθολογισμού”, δηλαδή του λεγόμενου του λεγόμενου μάχισμου που το όνομά του, το πήρε από τον Ερνστ Μαχ το μεγάλο Γερμανό φυσικό που το επίθετο του έδωσαν μετέπειτα, στις ταχυτήτες των αεροσκαφών.

Στις ανθρωπιστικές επιστήμες και κυρίως στην Φιλοσοφία, την Ανθρωπολογία, την Κοινωνιολογία, την Ψυχολογία, τα Παιδαγωγικά, την Αρχαιολογία, την Ιστορία, την Πολιτική Οικονομία, την Ανθρωπογεωγραφία, την Γεωγραφία, την Οικονομική Γεωγραφία και τις Πολιτικές Επιστήμες, αναπτύσσονται θεωρίες που άλλες έχουν κίνητρο ανάλυσης, εξήγησης και ερμηνείας, ενός φαινομένου και άλλες προσπαθούν να πάνε το πράγμα ακόμα παραπέρα, όχι δηλαδή την ερμηνεία ενός τέτοιου φαινομένου, αλλά την εξελικτική μετατροπή του.
Στην προκειμένη δεν υπάρχουν πειραματισμοί, ούτε στατιστικά εργαλεία, τα οποία δεν αποδίδουν απαραίτητα και σε βάθος χρόνου τις αιτίες ενός υπό μελέτη δείγματος, υπάρχουν όμως πηγές και εργαλεία υπόθεσης, μελέτης ανάλυσης και ερμηνείας, τα οποία δεν είναι καθόλου εκτός επιστημολογικού περιεχομένου, καθώς και η ιστορία και τα ιστορικά γεγονότα, που διαχωρίζονται από τα ιστορικά συμβάντα.
Για παράδειγμα ο Διαλεκτικός Υλισμός είναι η Επιστήμη για τους πιο γενικούς νόμους κίνησης και εξέλιξης τής φύσης, της κοινωνίας και της γνώσης. Αποτελεί την Επιστημονική φιλοσοφική απάντηση και κοσμοθεωρία, καθώς και γενική μεθοδολογία γνώσης τού αντικειμενικού κόσμου και της επαναστατικής δράσης, σε αντίθεση με όλες τις προγενέστερες, αλλά και μεταγενέστερες θεωρητικές εκδοχές, τόσο των λεγόμενων υλιστικών, όσο και των λεγόμενων ιδεαλιστικών μοντέλων. Εμφανίστηκε σαν σύνθεση, γενίκευση της ιστορίας της εξέλιξης της φιλοσοφίας, της επιστήμης και της κοινωνικής πράξης και αποτελεί, τον πυρήνα της μαρξιστικής φιλοσοφίας, που είναι ένα από τα τρία συστατικά μέρη τού μαρξισμού – λενινισμού, μαζί με την Πολιτική Οικονομία και τον Επιστημονικό Σοσιαλισμό.
Ο Τελευταίος αποκαλύπτει όλες τις γενικές νομοτέλειες, καθώς και τους δρόμους και τις μορφές της ταξικής πάλης, της ταξικής αλληλεγγύης και της σύγκρουσης που θα προκύψει από την πρώτη.

Όταν αναφερόμαστε στη Φιλοσοφία, ανεξάρτητος φιλοσοφικής σχολής, η φιλοσοφικής αρχής, αν ανήκει στον ιδεαλισμό, η στον υλισμό, μιλάμε για το τι είναι η φιλοσοφία και το τι εκφράζει για παράδειγμα.
Αντικειμενικά είναι μια μορφή της ανθρώπινης κοινωνικής συνείδησης που επιδιώκει και επεξεργάζεται μια κοσμοθεωρία, ένα σύστημα ιδεών και αντιλήψεων για τον κόσμο και τη θέση του ανθρώπου σε αυτόν, ερευνά την γνωστική, αξιολογική, ηθική και αισθητική θέση του ανθρώπου προς τον κόσμο.
Σύμφωνα με τον κορυφαίο Έλληνα Φιλόσοφο, ακαδημαϊκό και Δόκτορα Φιλοσοφίας, Δημήτρη Κασιούρα, η φιλοσοφία ως κοσμοθεωρία, έχει στενή σχέση με τα ταξικά συμφέροντα, με την πολιτική και ιδεολογική πάλη, καθοριζόμενη από την κοινωνική πραγματικότητα, ασκεί σοβαρή επίδραση στο είναι, στη διαμόρφωση νέων ιδανικών, ηθικών κανόνων και πολιτιστικών αξιών. Επίσης σύμφωνα με τον εν λόγω, η Φιλοσοφία βασίζεται στη θεωρητική και πρακτική στάση του ανθρώπου, απέναντι στην αντικειμενική πραγματικότητα, ξεκαθαρίζει τις αμοιβαίες σχέσεις υποκειμένου και αντικειμένου.
Η φιλοσοφία χωρίζεται στους τομείς της οντολογίας(δηλαδή της διδασκαλίας για το είναι), της γνωσιολογίας(θεωρίας της γνώσης και γνωσιοθεωρίας), η λογική, η αισθητική, η ηθική και νεότεροι τομείς, η Επιστημολογία, η πολιτική Φιλοσοφία, η Φιλοσοφία της γλώσσας και η Φιλοσοφία της Θρησκείας.
Τα ερωτήματα που μας θέτουν ορισμένοι για το αν ο Νίτσε ήταν Φιλόσοφος, έχει μια απάντηση και αυτή είναι ότι παρότι τον έχουμε μελετήσει αρκετά και εις βάθος, ανεξάρτητα του ότι δεν μας εκφράζει, δεν υπήρξε φιλόσοφος, που εξέφραζε μια συστηματοποιημένη κοινωνική συνείδηση αλλά κάτι άλλο, γι αυτό και ο Νίτσε ήταν στοχαστής, αναστοχαστής και αναλυτής, δε διδάσκεται σε φιλοσοφικές σχολές ως Φιλόσοφος, αλλά ως στοχαστής, αναστοχαστής και αναλυτής.
Μπορεί να μην είμαστε και δεν είμαστε οπαδοί των σχολών που άνηκε όπως του Υποκειμενικού Αμοραλισμού, η του Υποκειμενικού Βολονταρισμού, όπως ο Βαυαρός και κατόπιν Γερμανός Αναρχικός Μαξ Στίρνερ(25/10/1806 – 25/6/1856), αλλά ήταν στοχαστής και όχι φιλόσοφος, όπως ήταν και ο τελευταίος που αποθέωσε το “Εγώ”, με όρους μεταφυσικής οντολογίας, οριοθετώντας φιλοσοφικά τον Ατομικισμό βάζοντας στο επίκεντρο του ηθικού, οντολογικού και πολιτικού προβληματισμού του, το “Εγώ” (το οποίο είναι μια ανεστραμμένη οντολογία, αλλά είναι τέτοια).