Οι “οικονομικές” κρίσεις και οι πολέμοι
Οι “οικονομικές” κρίσεις και οι πολέμοι
Οι οικονομικές κρίσεις, καθώς και οι πολέμοι εμμέσως πλην σαφώς, αποτελούν μία διαχρονική προέκταση των ίδιων των οικονομικών κρίσεων, οι οποίες είναι αποτέλεσμα των αντιθέσεων και των αντιφάσεων του ίδιου τουΚαπιταλισμού, για τις οποίες θα μιλήσουμε παρακάτω.
Οι αντιθέσεις και οι αντιφάσεις του εν λόγω κοινωνικού και οικονομικού σχηματισμού, δημιουργούν το νόμο της ανισομερούς ανάπτυξης, ή του νόμου της ανισόμετριας και τέλος με την εκθετική όξυνση των αντιθέσεων της ίδιας της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής(που αντικειμενικά οδηγεί στην υπερσυσσώρευση κεφαλαίων, δηλαδή στην γενικευμένη καπιταλιστική κρίση, δηλαδή στις λαθεμένα ονομαζόμενες Οικονομικές Κρίσεις, πού είναι μόνο καπιταλιστικές, εφόσον απορρέουν, μέσα από τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής).
Να θυμίσουμε εδώ πέρα τι έλεγε ο θεωρητικός του Πολέμου, ο Πρώσος Καρλ Φίλιππ Γκότλιμπ φον Κλαούζεβιτς (και δεν ήταν ο μόνος που το είχε πει, μιάς και προγενέστερα, το είχε εκφράσει, ο πατέρας των θεωρητικών των πολέμων, ο Σούντζου), αλλά και το μεγαλύτερο κεφάλι της ανθρώπινης ιστορίας, ο Λένιν (που σαν χτες συμπληρώθηκαν 101 χρόνια από το Θάνατο του), πως “ο πόλεμος είναι η συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα’. Στην πραγματικότητα, αποτελεί συνέχεια και προέκταση των λύσεων, που αναζητά ο ίδιος ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής, μέσα από τις περιόδους των αναπόφευκτων και συνεχόμενων κρίσεων, για να λύσει τις ίδιες του τις αντικειμενικές αντιφάσεις, που είναι και η βασική αιτία των προβλημάτων που ο ίδιος παράγει, μέχρι να τα λύσει με τις καταστροφές Κεφαλαίων, όπου τελική του μορφή είναι ο Πόλεμος.
Χωρίς τους Πολέμους, ο Καπιταλισμός, θα είχε εξαφανιστεί από προσώπου γης πριν την ώρα του, προ πολλού και πολύ νωρίτερα. Άρα όσο θα υπάρχει ο Καπιταλισμός, θα υπάρχουν και οι πολέμοι, αυτό αποτελεί μαθηματικό αξίωμα πλέον.
Ο πόλεμος, είναι η επιτομή, κάθε λύσης, όταν ο κύκλος ύφεση – κρίση – ανάπτυξη, δεν κατορθώσει να οδηγηθεί στην τελευταία. Αντικειμενικά προκύπτει, μέσα από την όξυνση των κρίσεων με κατεύθυνση το Κραχ. Οι Κρίσεις στο πεδίο της κεφάλαιοκρατικής παραγωγικής διαδικασίας, είναι μέρος του γενετικού κώδικα του ίδιου καπιταλισμού στο σύνολο του και σε κάθε φάση ανάπτυξης του.
Όπως σε κάθε εκμεταλλευτικό σύστημα, που θέλει να διαφυλάξουν και να προστατέψουν τα περιουσιακά τους στοιχεία οι κρατούντες του, αυτό συμβαίνει κι εδώ, ωστόσο συμβαίνει εκθετικά σε όλο και μεγαλύτερη δύναμη κάθε φορά. Αυτό πραγματοποιείται, ούτως ώστε να μπορούν να συνεχίζουν σε κάθε επόμενη φάση της “αγοραίας” οικονομίας και τουλάχιστον μέσα από την πορεία της εξέλιξης των ίδιων πραγμάτων, εντός των ορίων του συστήματος να βγαίνουν κερδισμένο. Όχι μόνο για να εξασφαλίσουν τη θέση, το ρόλο, τη σχέση με το ιδιοκτησιακό καθεστώς του συνόλου των μέσων παραγωγής που ελέγχουν, αλλά κυρίως για να διασφαλιστεί με κάθε δυνατό τρόπο, το ικανό ποσοστό κέρδους, καθώς και το μέγεθος του εσόδων τους. Αυτό όσο περισσότερο μεγαλώνει, τους εξασφαλίσει τι διαιώνιση τους, αλλά και την εξουσία πού τους δίνει αυτού του τύπου η οικονομία, σε κάθε κύκλο της και ειδικά στην επόμενη φάση της παραγωγής.
Επειδή όμως, πρέπει να καλύπτονται νομικά, δε φτάνει μόνη παραγωγή, πρέπει να έχουν και το δικό τους κράτος, το λεγόμενο αστικό κράτος, το οποίο θα κάνει τα πάντα για αυτούς και τα συμφέροντά τους. Με τον τόπο αυτό, χρηματοδοτούμαι και ενισχύουν, όλες τις πλευρές του πολιτικού τους προσωπικού, το οποίο ξεκινάει από τα δεξιά με τη χριστιανοδημοκρατία, το δημοκρατικό, φιλελεύθερο, ριζοσπαστικό κέντρο, την σοσιαλδημοκρατία, τον “αριστερό” οπορτουνισμο, φτάνοντας μέχρι τα πιο αντιδραστικά οικολογικού τύπου, καθώς και ακροδεξιά μορφώματα, ανάλογα με τη φάση ανάπτυξης, η αποσταθεροποίησης των συμφερόντων τους.
Δηλαδή να εξασφαλίσουν τη σταθερότητα, της αντοχής και μέσω από το ίδιο το κράτος, δια του επικοδομήματος. Κι εδώ, ανάλογα με τη φάση του κύκλου των κρίσεων, δεν είναι απαραίτητο να υπάρχει μόνο η αστική δημοκρατία. Πρέπει με κάθε τρόπο να εξασφαλίσουν τη συνέχεια εκείνων των αντικειμενικών συνθηκών(που επίσης αντικειμενικά) απορρέουν, σε πρώτη φάση από την αδυναμία αναπαραγωγής ικανού ποσοστού κερδοφορίας, μη μπορώντας να επηρεάσουν αποτελεσματικά και κατ΄επέκτασιν την ανατροφοδότηση της παραγωγής στον επόμενο κύκλο της.
Όταν δεν θα καταφέρουν να βρουν διέξοδο χρηματοδότησης στον επόμενο κύκλο παραγωγής – όχι όμως από το δικό τους κορβανά και ταυτόχρονα μαξιλαράκι- σε προϊόντα – υπηρεσίες κλπ, σε δεύτερη φάση μέσα από τη δυσκολία εξεύρεσης χαμηλότοκου δανεισμού, είτε μέσα από τον παμέγιστο κορβανά των δημοσίων Ασφαλιστικών Ταμείων, στα οποία πέφτουν με τα μούτρα(τα οποία αποθεματικά τους, αλπαράνομα και καταχρηστικά, τοποθετούνται σε παράγωγα, ομόλογα και αμοιβαία Κεφάλαια, σε ανταλλαγές οικονομικών ρύπων, αλλαγές ομολογιακά κρατικά δάνεια κ.ο.κ). Σε τρίτη φάση, απαιτούν μια πολύ σκληρή φορολογική πολιτική στα μεσαία και χαμηλά στρώματα και στην εργατική τάξη κι όσο. Οι επόμενες δύο φάσεις, είναι η προτελευταία, αλλά και η τελευταία:
Η προτελευταία είναι η αποσύνδεση μισθών από τον πραγματικό πληθωρισμό και την ασύλληπτα βαριά φορολογική πολιτική, η οποία κατευθύνεται αντικειμενικά σε εκείνα τα στρώματα, που για το πολύ μεγάλο μονοπωλιακό κεφάλαιο, είναι υπεύθυνα διότι στοκάρουν το κυκλοφορικό κεφάλαιο, πάντα σύμφωνα με τους ιδιοκτήτες του σταθερού κεφαλαίου, ενώ η τελευταία φάση είναι αυτή που δίνει το τελικό χτύπημα σε όλη τη σφαίρα της διανομής, αναδιανομής αποθεματικού στα λαϊκά νοικοκυριά. Αυτό το συνεχές άθροισμα της “άναρχης” δηλαδή χωρίς αρχές παραγωγής, της κάθε φάσης και σταδίου του Καπιταλισμού, αντικειμενικά οδηγεί, σε απομείωση των καταθέσεων των τελευταίων, που όταν φτάσουν από τα μηδενικά επιτόκια στα αρνητικά και το αποθεματικό τους είναι κλινικά νεκρό, ανοίγοντας διάπλατα την τελευταία πόρτα σωτηρίας του μεγάλου Κεφαλαίου (που δεν είναι κάτι άλλο από την προπαρασκευή των πολέμων), με σκοπό προστασία των λιμναζόντων κεφαλαίων.
Αυτό τα ίδια τα ιστορικά γεγονότα το επιβεβαιώνουν, κυρίως, αλλά όχι μόνο με τους δύο μεγάλους παγκοσμίους πολέμους και τους πάνω από 130 που έχουν κηρύξει ατύπως η τυπικά οι μέχρι πριν μια δεκαετία οι τότε πλανητάρχες, αποτελώντας θεωρητικό αξίωμα των ημερών μας, το επίθετο που τους έχουν δώσει οι λαοί, ως “φονιάδες”.
Οι λεγόμενες “οικονομικές κρίσεις” δεν έχουν, επουδενί, ούτε και είναι απλά μια σειριακή σύνταξη μιας προβληματικής σχέσης ανάμεσα σε αδηφάγα, διεφθαρμένα κι ακόρεστα – η μη – στελέχη του κράτους, η του κεφαλαίου, καθώς οι ίδιες οι κρίσεις, αποτελούν τον πυρήνα του γενετικού κώδικα του ίδιου του συστήματος, που προκύπτουν μέσα από τις ίδιες του τις αντιφάσεις, ακόμα κι αν εκδηλώνουν τέτοιες τάσεις, που πιθανά στην πορεία να προκύψουν εκ των πραγμάτων.
Οι οικονομικές κρίσεις είναι “σαρξ εκ σαρκός” των Καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής που προκύπτουν από την βασική αντίθεση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής ανάμεσα στον κοινωνικό ρόλο της εργασίας και την ιδιοποίηση των αποτελεσμάτων της, αλλά και της προέκτασης της, τις επόμενες τρεις βασικές αντιθέσεις, ως αντιφάσεις. Ωστόσο δεν έχουν μια δομή ενός φυσικού νόμου, εξάλλου και δεν είναι και δεν καθορίζουν τις κρίσεις οι εν λόγω(οι φυσικοί νόμοι δλδ). Δεν είναι καν μια κατάσταση που άγεται και φέρεται ασκόπως μέσα στο χώρο και στο χρόνο, έτσι για να περνάει η ώρα, η απλά και μόνο για να πραγματοποιηθεί μια άστοχη, στιγμιαία και τυχαία κερδοσκοπία. Τόσο οι κρίσεις, όσο και οι πολέμοι, πολύ περισσότερο δεν είναι ένα κενό, η μια τρύπα ασφαλείας, δεν είναι μια απλή αστοχία υλικού, που την έκαναν κάποιοι “κακοί” οι προβληματικοί χαρακτήρες, που χρήζουν ψυχιατρικής βοήθειας. Είναι πάνω και μέσα στον ίδιο τον Καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, η ακόμα – ακόμα, δεν εμφανίζονται μέσα από ένα σύμπτωμα, εντός του ίδιου του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, που εμφανίστηκε ετσιθελικά με όρους βολονταρισμού, αλλά αποτελούν μέρος του “γενετικού κώδικα του”, τη συμπεριφορά του, η οποία εμφανίζεται μέσα από την ίδια του τη λειτουργία, ενώ είναι δομικό στοιχείο κάθε εκμεταλλευτικού συστήματος από τότε που η ανθρωπότητα, “ανακάλυψε” τον καταμερισμό της εργασίας και την ιδιοποίηση του αποθέματος.
Στην πραγματικότητα, η ενότητα των Καπιταλιστικών Κρίσεων(τις ονομάζουν Οικονομικές για να χρυσώσουν το χάπι, αποσυνδέοντας το ταξικό του πρόσημο, καθώς και το περιεχόμενο του), είναι και αποτελεί το βασικό δομικό και συστατικό στοιχείο του ίδιου του τρόπου παραγωγής. Αλλά κυρίως των σχέσεων παραγωγής, όταν έχει γίνει συγκέντρωση και συγκεντροποίηση της παραγωγής και του κεφαλαίου.
Το μέγεθος των κρίσεων εξαρτάται κατά κανόνα, από τις ιδιότητες των αιτιών της κάθε καπιταλιστικής κρίσης, που όμως δεν είναι απαραίτητο, ότι πάντα θα καταλήξουν σε Κραχ, όπως η Πετρελαϊκή κρίση τόσο του 1973, όσο και του 1979, εξάλλου δεν κατέληξαν. Τουτέστιν δεν είναι απαραίτητο να οδηγηθούμε σε εκείνη τη φάση που η κρίση θα μας οδηγήσει σε κάποια πολεμική σύρραξη μικρού, μεσαίου, μεγάλου, η ακόμα και διακρατικού χαρακτήρα πολέμου μέσω αντιπροσώπων, εξαλλου οι κρίσεις έχουν και την γνωστή κύκλιση, ύφεση – κρίση – ανάκαμψη.
Οι ιδιότητες της κάθε φάσης του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, ξεκινούν με τις αντιφάσεις και τα αντιθετικά συμφέροντα ανάμεσα στο Κεφάλαιο και στην κοινωνική φύση της Εργασίας, πρώτα και πριν απ΄ όλα, μέσα από τον ιμάντα της παραγωγικής διαδικασίας(η οποία τρέχει – πραγματοποιείται ενίοτε, αν όχι συνήθως με δανεισμό από τις καταθέσεις και τις μικροεπενδύσεις, από τις τοποθετήσεις σε επενδυτικά προγράμματα που απευθύνονται στα περισσεύματα των λαϊκών νοικοκυριών, όλα αυτά πραγματοποιούνται φυσικά για να ξεζουμίσουν τα τελευταία, σε δομημένα, αμοιβαία κεφάλαια και παράγωγα), ούτως ώστε να μην διαταραχθούν τα λιμνάζοντα κεφάλαια των μεγαλομετόχων των πολύ μεγάλων Α.Ε με προσωπικό πάνω από 10.000 μεταβλητές μονάδες παραγωγής.
Η Δυνατότητα που επέρχεται φαινομενικά από τις “Επενδύσεις”, οι οποίες κυοφορούνταν σε προηγούμενες παραγωγικές διεργασίες, επίσης έχουν παραχθεί από προγενέστερα ικανά ποσοστά κερδοφορίας και πάει λέγοντας, όμως αυτό δια των μεγάλων αντιθέσεων που ενυπάρχουν μέσα στο γενετικό κώδικα του καπιταλισμού, μετατρέπονται σε αδυναμίες, όσο κι αν προσπαθεί το σύστημα να καλλωπίσει την εικόνα του, ως τάχα μου δήθεν δίκαιο, γενναιόδωρο και γαλαντόμο.
Το φαινόμενο που συχνά – πυκνά παρατηρείται στο μονοπωλιακό καπιταλισσμό, δεν είναι αυτό της απορρόφησης κεφαλαίων από την ίδια την παραγωγή, αλλά από άλλα μέσα, όπως από ομολογιακά δάνεια κι αυξήσεις μετοχικών κεφαλαίων, τα οποία μετατρέπονται σε θαλασσοδάνεια, η γενναία reverse split, σε περιόδους που το στοκάρισμα παραμένει ενεργό περισσότερο από το προβλεπόμενο διάστημα, με αποτέλεσμα να αδυνατεί να χρηματοδοτήσει την παραγωγική διαδικασία, μέρος του τζίρου και φυσικά αυτό να αποτυπωθεί στην γενική και συνολική εικόνα μιας εταιρείας, η ακόμα – ακόμα ενός κρατικού μηχανισμού. Τα θαλασσοδάνεια, προέρχονται μέσα από τα δημόσια ασφαλιστικά ταμεία του ενεργού οικονομικά πληθυσμού, ενώ πυκνά – συχνά καταλήγουν και πέραν των διαδρομών του βιομηχανικού ιμάντα της παραγωγής. Ο εν λόγω, συνήθως διέπεται, της αναγκαιότητας νεότερου κύκλου παραγωγής, δηλαδή μιας ακόμα νεότερης και όλο πιο φρέσκιας χρηματοδότησης, ακόμα κι όταν το ικανό ποσοστό κέρδους είναι θαρραλέο (πόσο μάλλον όταν είναι αναιμικό), στον επόμενο κύκλο παραγωγής, για την κάθε αναγκαία και ικανή συνθήκη λειτουργίας του, που αναγκαστικά πρέπει να παράξει το λεγόμενο ικανό ποσοστό κερδοφορίας, στην επόμενη και μεθεπόμενη φάση.
Στην πραγματικότητα αυτό συμβαίνει εις διπλούν κάθε φορά συναντόντας επίσης κάθε φορά τις ίδιες αντιφάσεις και τις ίδιες αντιθέσεις που ποσοτικά φτάνουν μέχρι το σημείο βρασμού, ανοίγει μια ανώδυνη βαλβίδα ασφαλείας για ά το ίδιο το σύστημα. Του εν λόγω, ο βασικός του κανόνας, όπως προείπαμε, είναι το κέρδος και μόνο το κέρδος, σε ενικό και πληθυντικό μαζί και σε όλες τις πτώσεις φυσικά, όταν αδυνατεί να δώσει, αλλευ βαλβίδες ανώδυνων εκτόνωσεων πάνω και μέσα στα ίδια τα κρισιακά του φαινόμενα, καταφεύγει στην καταστολή. Μη μπορώντας αντικειμενικά να διοχετευθεί σε νέα ποιότητα, τότε τα κυκλοφορικά κεφάλαια το αλλά και πράγματα νομοτελειακά θα οδηγηθούν στην πολεμική βιομηχανία, όπου σε πρώτη φάση πρέπει να καταστρέψει κεφάλαια(πάσης φύσεως πυρομαχικά, και να δημιουργήσει άλλα, νεότερα). Το όλο εγχειρημα που είναι αποτέλεσμα τέτοιας οικονομικής σκέψης, – δεν αποτελεί και δεν πρόκειται- για κάποιο γρίφο που κουμπώνει σε κάποια αδιόρατη αστοχία υλικού, που ούτε προέκυψε από το πουθενά, όπου επίσης για “ψύλλου πήδημα”, εμφανίζεται κάθε τρεις και λίγο για να μας κάνει τη ζωή δύσκολη, δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Στον Καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, οι κρίσεις του αφορούν τον ίδιο και τα επιτελεία του, που αντικειμενικά δεν βρίσκουν κανένα ικανό τρόπο να τις ξεπεράσουν.
Ενίοτε, αν όχι πολύ συχνά, το φαινόμενο των κρίσεων υποτροπιάζει και ανακυλύει κατά τρόπο περιοδικό στη προγενέστερη κατάσταση του, χωρίς να έχει διορθωθεί. Ξαναβρίσκεται και πάλι, μέσα σε ένα κρισιακό σύμπτωμα που δεν είναι ακριβώς σύμπτωμα, αλλά η επιτομή της βασικής και δομικής του λειτουργίας και εν τέλη της νομοτέλειας που θα ακολουθήσει, θέλει δεν θέλει. Οι αντιφάσεις του λειτουργούν ως κανόνες, πέρα και έξω από τη συνείδηση του μεγάλου Κεφαλαίου, που λόγω αντικειμενικών συνθηκών, συγκεντρώνεται και συγκεντροποιείται για να είναι ακόμα πιο κραταιό στην αμέσως επόμενη φάση.
Αυτή η νομοτελειακή γραμμή εκδήλωσης κρισιακών φαινομένων (που δεν αντιμετωπίζονται με ευλογίες και κατά τόπους πράξεις νομοθετικού περιεχομένου), διαπερνούν όλη τη σφαίρα της παραγωγής και μετακυλίονται στην αγοραία μορφή του κοινωνικού και οικονομικού σχηματισμού της Κεφαλαιοκρατίας.
Απασχολεί τόσο από καταβολής, όσο εδώ και δεκαετίες, όλες τις δεξαμενές σκέψης ολόκληρου του Καπιταλιστικού κόσμου από όλες τις πτέρυγες του αστικού πολιτικού προσωπικού, ωστόσο καμιά αντικειμενική λύση δε μπορεί να βρεθεί, κάτω από το βάρος των αντιθέσεων του. Αντικειμενικά ο πόλεμος δεν πρόκειται να αποφευχθεί για κανένα λόγο, με κανένα δυνατό τρόπο και σε καμία περίπτωση, θα έρθει στην ώρα του, με τις συμμαχίες να έχουν πάνω κάτω διαμορφωθεί, αλλά επί του προκειμένου, μάλλον δεν φαίνεται να είναι πάντα μπετόν αρμέ, όμως το πότε, του που, το πως, με ποιόν τρόπο, από ποιόν ιμπεριαλιστή θα ξεκινήσει θα το καταγράψει η ιστορία, το γιατί το γνωρίζουμε.
Οι οικονομικές κρίσεις, καθώς και οι πολέμοι, εμφανίζονται ξανά και ξανά, για κάποιο λόγο και αιτία, και αμφότερες(ροι) και εκατέρωθεν ανήκουν ως νεότερα και μικρότερα υποσύνολα, μέσα στο μεγαλύτερο σύνολο της ίδιας της δυσκολίας αναπαραγωγής της κερδοφορίας. Αυτή η μετατροπή της ευέλικτης – ευεπίφορης “υπεραξίας”, από κάθε ροπή επιχειρηματικής δραστηριότητας, μετατραπεί απότομα σε δυσφορία, δυσκαμψία της κερδοφορίας και της οικονομίας και κατ΄επέκταση, στο πως και με ποιο τρόπο θα επενδυθούν – τόσο από το γεγονός της εύρεσης επενδυτικών και κυκλοφοριακών κεφαλαίων, όπου ένα μέρος τους, θα πρέπει αναγκαστικά να επανά-επενδυθεί – όσο και από την ποιότητα του πόθεν, μέσα από τους ταμιευτήρες, κυρίως (αν όχι αποκλειστικά) των λαϊκών μαζών, με κάθε τρόπο και σε κάθε ικανή συνθήκη και περίπτωση. Μόνο όταν αυτοί (οι ταμιευτήρες) στερέψουν, τότε και μόνο τότε ξεκινούν απότομα και άμεσα αναπτύσσονται οι πολεμικές προπαρασκευές και διεργασίες. Η αμέσως επόμενη φάση επέρχεται κάτω από την ασύλληπτα βαριά φορολογία και μέσα από ανακεφαλαιοποιήσεις διαρκείας, όπως πραγματοποιήθηκαν από το 2010 και έπειτα, για τη σωτηρία του Τραπεζικού Κεφαλαίου με μερικά δις €. Για μία ακόμα φορά, τα υποφαινόμενα “λαϊκά υποζύγια” μαρτύρησαν, έδωσαν ότι είχαν και δεν είχαν, ενώ στο τέλος, οι Εμπορικές Τράπεζες, πουλήθηκαν πάνω κάτω γύρω στα 70.000.000€, είτε μέσα από τις αυξήσεις μετοχικών κεφαλαίων, είτε μέσα από τις ανταλλαγές τραπεζικών ρύπων, δλδ της πώλησης τους μπηρ παρά, στα λεγόμενα κοράκια.
Αυτό το σύμφυτο και πολυαναμενόμενο αποτέλεσμα, έχει τις βαθύτερες ρίζες κι αιτίες του στις ίδιες τις αντιθέσεις και αντιφάσεις του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, προέρχεται τελικά μέσα από τις ίδιες του τις σχέσεις παραγωγής. Μέσα από την ίδια την παραγωγική διεργασία, αλλά και την ίδια τη δομή των σχέσεων του παραπάνω τρόπου παραγωγής, στην ίδια την παραγωγή. Αρχικά εκδηλώνονται περιοδικά, αλλά σε κάθε νέα φάση, η ένταση και η έκταση μεγαλώνει και οι επαναλήψεις κοντένουν σε χρόνο και βαθαίνουν στον κοινωνικό χώρο, μετατρέπονται σε ολοένα και πιο σταθερες, επέρχονται κατόπιν εορτής, κατά κύματα όλο και νεότερες κρίσεις, που αντικειμενικά δε μπορούν να αντιμετωπιστούν, καθώς και σε βάθος χρόνου επαναλαμβάνομαι όλο και πιο επαναληπτικά, κανένας αντικειμενικός τρόπος δεν μπορεί να τις σταματήσει, εφόσον αυτή είναι η λογική τις ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, το κέρδος, που επιφέρει εν τέλει πολλά δεινά.
Η κρίση ανεξαρτήτως κατάληξης, σε ύφεση, η σε κραχ, δηλαδή σε αδυναμία αποπληρωμών, από δάνεια, τοκισμούς καταθέσεων και επενδυτικών προγραμμάτων όπως τα ομολογιακά δάνεια, τα ομόλογα, η τα παράγωγα, σε μεταξύ τους ποσοστιαία μείγματα, η σε μείγματα διεθνοποιημένης διαβάθμισης, θα προετοιμάσει την πολεμική μηχανή, λαδώνοντας την πάλι από τα υποζύγια. Για παράδειγμα, όταν δεν θα δύναται να πραγματοποιηθεί η αποπληρωμή των εντόκων γραμματίων του εκάστοτε Δημοσίου, η ακόμα πιο συχνά η απόπληρωμή των επενδύσεων των ασφαλιστικών ταμείων, η δημόσιων αποθεματικών, τότε πάμε σε γενικευμένη στάση πληρωμών, σημαίνει και Κραχ.
Οι αιτίες που οδηγούν στα κρισιακά φαινόμενα, δεν είναι κενές περιοχομένου, δεν έρχονται από το πουθενά και δεν μπορούν να αποφευχθούν. Τα όποια κρισιακά φαινόμενα, δεν είναι παρά ένα τελικό αποτέλεσμα της έναρξης μια βαθμιαίας εκκίνησης πολλαπλών βραχυκυκλωμάτων πάνω και μέσα στην αναποτελεσματική κερδοφορία, όσον αφορά το ικανό ποσοστό της, τόσο στην παραγωγή, όσο και στη διάθεση, διανομή, μεταφορά, αποθήκευση κατανάλωση. Όταν δε, φτάνουμε στη φάση να κινδυνεύουν τα λιμνάζοντα κεφάλαια δηλαδή, τότε ακριβώς γίνεται η ύστατη προσπάθεια να τοποθετηθούν ξανά σε “επενδυτικές” φόρμουλες και τάσεις, από την ίδια τη λιμνάζουσα κατάσταση, που έχουν τοποθετηθεί και περιέλθει. Τότε και μόνο τότε ενεργοποιούνται, αλλά όχι πλέον βαθμιαία και σαλαμοποιημένα, ενεργοποιούνται όλα εκείνα τα εργαλεία προετοιμασίας πολεμικής φάσης, που προετοιμάζουν να κατασπαράξουν τα λιμνάζοντα κεφάλαια του εσωτερικού, η του εξωτερικού ανταγωνιστή, και τώρα είμαστε σε αυτή ακριβώς τη φάση, περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή, που οι φλογοκρύπτες θα αρχίζουν να θερμαίνονται και τα πολυβόλα να κροταλίζουν.
Σήμερα που όλο το προβληματικό δυτικό σύμπλεγμα του Καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής οξύνεται επικύνδυνα(είχε αφετηρία την περίοδο που ο Γουίλιαμ Κλίντον κάθισε στο Οβάλ γραφείο κι ανέλαβε την Προεδρία της τότε υπερδύναμης), αλλά και αδιάκοπα. Από τότε ακριβώς, το νο1 της οικονομίας του πλανήτη, (των ΗΠΑ δηλαδή, με βάση το ΑΕΠ), βρίσκεται σε “παραγωγική καθίζηση”). Οι λόγοι αφορούν αποκλειστικά και μόνο τη μη παραγωγή ικανού ποσοστού κέρδους, αναπτύσσονται μέσα από την προβληματική συνύπαρξη δανεισμού – αποπληρωμής του δανεισμού για να αναπαρχθεί αρχικά μέσω της ζωντανής εργασίας, αλλά μετά να ανατροφοδοτείται και μέσα από την αγοροπωλησία κεφαλαίων, αντί εμπορευμάτων, καθώς και την εκδήλωση μιας σειράς ακόμη κανόνων που αφορούν το μονοπωλιακό κεφάλαιο, όπως η σταθεροποίηση, αν όχι η αύξηση των λιμναζόντων Κεφαλαίων του σταθερού Κεφαλαίου, σε αντίθεση με τα αποθεματικά των μικρών και μεσαίων στρωμάτων της πόλης και του χωριού, καθώς και της αδυναμίας τους να αναπαραχθούν για να καλύψουν ακόμα και τις ίδιες τους τις ανάγκες μέσω του τοκισμού, η άλλων παράλληλων πόρων). Όχι ότι τα φαινόμενα δεν προϋπήρχαν από τις αρχές του 20ου Αιώνα, αλλά εδώ έσπασαν τα κοντέρ. Αντικειμενικά, ο ίδιος ο δυτικού τύπου Καπιταλισμός σε αυτή τη φάση της μονοπωλιακής του φύσης, ρίχνει όλο το βάρος της διάρθρωσης του, στηριζόμενος στην αναπαραγωγή χρηματιστικών τίτλων, αν όχι αποκλειστικά και μόνο σε αυτούς, στους άυλους τίτλους, που έχουν στα χέρια τους κάποιες μερίδες λαϊκών στρωμάτων, με σκοπό να τους καταπιούν.
Ολόκληρος ο δυτικού τύπου Καπιταλιστικός Κόσμος, λειτουργεί πάνω σε αυτό το “Δόγμα Κλίντον”, με μανιώδεις ανταλλαγές κεφαλαίων, προκειμένου να στηριχθεί η ενίσχυση της ήδη αναιμικής παραγωγής και κατ’ επέκταση των ανταγωνιστών κυρίως από την Λ.Δ της Κίνας, την Ινδία, τη Βραζιλία, το Μεξικό και τη Ρωσική Ομοσπονδία, αλλά και με τις δημοκρατίες του πρώην Σοβιετικού Συνασπισμού, όπως το Καζακστάν, το Ουζμπεκιστάν και το Αζερμπαϊτζάν.
Από το 2007 διαφαίνεται η τροχιοδρόμηση και η πρώτη φάση προπαρασκευής ενός πολέμου, που εμείς επιμέναμε ότι μέχρι το 2020 δεν θα τον δούμε διότι τα στρατόπεδα ήταν υπό διαμόρφωση, αλλά από εκεί και μετά ήταν ξεκάθαρο ότι επέρχεται σε πολλές περιοχές, μαζικά και με όρους (proxy) δλδ δια αντιπροσώπων, εξάλλου είναι φανερό, ότι μετά το πέρας μιας πολύ μεγάλης κρίσης, η προπαρασκευή ενός πολέμου κυμαίνεται από 6-14 χρόνια.
Ο Πόλεμος είναι συνέχεια της οικονομίας, μας αρέσει δεν μας αρέσει, αυτή είναι η πραγματικότητα, δεν εξαρτάται από εμάς, ειδικά όταν το αντιϊμπεριαλιστικό κίνημα είναι αναιμικό σχεδόν σε όλοκληρο το δυτικό κόσμο. Όσο δεν υπάρχει συνειδητό, διεκδικητικό, μαζικό εργατικό λαϊκό κίνημα, που θα αναπύξει αντιιμπεριαλιστική και αντιμονοπωλιακή ταξική συνείδηση, τόσο τα πράγματα θα οξύνονται και θα οδηγούνται προς τον πόλεμο.
Προέκυψε στην Ανθρωπότητα λόγω του αποθέματος, που επίσης είχε προέκυψει από τον καταμερισμό της Εργασίας, νωρίτερα δεν υπήρχαν συγκρούσεις, δλδ στα πρώτα Κοινοτικά Συστήματα.
Ποιός όμως είναι ο “χρυσός κανόνας” για τη δημιουργία Πολεμικών Συρράξεων, ειδικά στον Καπιταλισμό σε κάθε φάση του και ειδικά σε κάθε στάδιο, στο ανώτατο, στο μονοπωλιακό, είναι η ίδια του η φυσική αντανάκλαση του με κάθε τρόπο, σε κάθε περίπτωση και με κάθε μέσο.
Το Αποθεματικό της άρχουσας τάξης είναι κάτι σαν την “Ιερή Αγελάδα” όπου “ΑΠΑΓΟΡΕΥΤΑΙ” να πειραχθεί ουδέποτε και καθ’ οιονδήποτε τρόπο, ακόμα και στις πιο σκληρές συνθήκες. Αυτός ο “αδαμάντινος κανόνας” που χωρίζεται σε δύο μέρη και σε ένα τρίτο που δεν έχει ταξικό προσδιορισμό, μεγάλη διαστρωμάτωση και αφορά τα μικρά και μεσαία στρώματα της πόλης και του χωριού.
Όταν το αποθεματικό των φτωχών και των εργατών συρρικνώνεται, αλλά τα λιμνάζοντα κεφάλαια είτε αυξάνονται, είτε περιφρουρούνται με κάθε τρόπο, είτε βάζουν τους εγκάθετους τους να οριοθετούν κανόνες για την διασφάλιση των κεφαλαίων.
Σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις, σε πρώτη φάση τα επιτόκια δανεισμού προσπαθούν με νύχια και με δόντια να κρατηθούν χαμηλά, ενώ απορρέουν από τις όποιες καταθέσεις με αρνητικά σχεδόν επιτόκια της φτωχολογιάς, που πρέπει να ριχτούν στην αγορά ακόμα και ως θαλασσοδάνεια, κατ΄επέκταση, στη βιομηχανία και πιο συγκεκριμένα στην Πολεμική Βιομηχανία, σχεδόν ως δωρεές. Στην επόμενη φάση, αυξάνονται για λίγο τα επιτόκια και μετά καταρρέουν ξανά. Όλα αυτά πραγματοποιούνται πάντα σε συνδυασμό με την πληθωριστική πολιτική, που με όρους δημιουργικής λογιστικής είναι φαινομενικά χαμηλή, αλλά είναι και σε αυτήν την περίπτωση 4-5 φορές μεγαλύτερη από τα επιτόκια καταθέσεων, και μεγαλύτερη από την αγοραστική δύναμη των λαϊκών μαζών.
Όταν αυτή η φάση στερέψει, η φτάνει στην κορύφωση της, αρχίζει ο πόλεμος ανάμεσα σε μερίδες της αστικής τάξης, μετά σε μερίδες των μονοπωλιακών ομίλων και στο τέλος ανάμεσα στις διεθνείς μονοπωλιακές ενώσεις, κι όποιος κατασπαράξει τον άλλο.
Στο ενδιάμεσο, αρχίζει (την περίοδο των χαμηλότοκων δανείων την ώρα που ο πληθωρισμός καταγράφει την ανιούσα), η πολεμική βιομηχανία να παράγει πλούτο, να τον εξάγει και να τον οδηγεί στην καταστροφή του, για την καταστροφή του αντιπάλου, ενώ ταυτόχρονα τα φτωχά λαϊκά στρώματα διαπαιδαγωγούνται για την πολεμική σύρραξη.
Για όποιους ακόμα δεν έχουν καταλάβει το μηχανισμό δημιουργίας πολέμων, θα πέφτουν συνεχώς στο ψευτοδίλημμα Τραμπ η Καμάλα, Χριστόδουλος η Σημίτης, σκοταδισμός, η φωταδισμός. Αν ο τελευταίος θα συνέχιζε τον Πόλεμο στη Μέση Ανατολή αν δεν τον επέκτεινε κιόλας σε πολύ γειτονικές περιοχές, ενώ η δεύτερη, το είχε ήδη ομολογήσει προεκλογικά, ότι θα πάμε σε Μεγάλο Πόλεμο, τελικά δεν βγήκε, αλλά ο πόλεμος επέρχεται οσονούπω. Και μπορεί οι ίδιοι οι Δημοκρατικοί να Προετοίμαζαν επί Ομπάμα για να μην πούμε επί Κλίντον, σε Μέση Ανατολή, Ανατολική Ευρώπη(σε ολόκληρη αυτή τη φορά, αν όχι σε ενδοευρωπαϊκό Εμφύλιο), σε Κινεζική και Βόρεια Θάλασσα, αλλά εδώ δεν είναι πολιτική επιλογή κάποιων στενοκέφαλων, αλλά ολόκληρου του στρατιωτικού και βιομηχανικού συμπλέγματος της χώρας αυτής. Δεν είναι τα πρόσωπα, αλλά οι πολιτικές τους, οι χρηματοδότες τους κλπ, ο ένας θέλει να κάνει πόλεμο, για την Χ εταιρεία και η άλλη ήθελε για την Ψ, ο ένας για τα κρυπτονομίσματα και η άλλη για την Black Rock, όταν αυτές αδυνατούν να παράξουν το ικανό ποσοστό κερδοφορίας.
Για να δούμε επιγραμματικά πότε γεννιούνται οι οικονομικές κρίσεις στον καπιταλισμό και πότε φτάνουμε στο σημείο που δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για το αναπόφευκτο τις συρράξεις δλδ.
Οι Αντιθέσεις στον τρόπο παραγωγής
Οι κρίσεις είναι αποτέλεσμα των αντιφάσεων και των αντιθέσεων του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και των αντιθέσεων ανάμεσα στις σχέσεις.
α) Η βασική Αντίθεση του Καπιταλισμού είναι, η αντίθεση ανάμεσα στο κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής και της ιδιοποίησης του προϊόντος
β) Η Αντίθεση της Παραγωγής και της Κατανάλωσης
γ) Η Αντίθεση της σχετικής οργάνωσης της παραγωγής και της αναρχίας που αντιμετωπίζει σε κοινωνική κλίμακα
δ) Η Αντίθεση των σκοπών των Παραγωγικών δυνάμεων και του Κεφαλαίου
Αυτές οι αντιθέσεις, για τις οποίες έχουμε ξαναμιλήσει – ξαναγράψει και κατά το παρελθόν, αλλά θα τις αναλύσουμε ξανά κάποια στιγμή και στο μέλλον, αποτελούν την ουσία των αιτιών των κρίσεων, ωστόσο οι κρίσεις από μόνες τους δεν σημαίνει ότι θα μας οδηγήσουν αυτόματα και σε πολεμικές συγκρούσεις. Μέχρι να φτάσουμε εκεί πέρα, υπάρχουν αρκετές, η κάποιες φάσεις ακόμα(ανάλογα την περίσταση), οι οποίες στην συντριπτική τους πλειοψηφία, προσπαθούν να αναδιαρθρώσουν τους σκοπούς και τον προσανατολισμό της αγοράς και να μεταρρυθμίσουν τις αντιθέσεις μέσα από χρηματοοικονομικές ταχυδακτυλουργίες.
Αυτό δεν είναι πάντα εφικτό, εξάλλου έχει σημασία ποιά γεωγραφική περιοχή είναι σημαντική, στην “οικονομική τους γεωγραφία”(εξού και γεωπολιτική, που είναι μια εντελώς αντιδραστική επιστήμη), οι ανάγκες και η ποιότητα των αναγκών αυτών, καθώς και το πως αυτές θα προσδιοριστούν ανάλογα με τη φάση αναδιάταξης της οικονομίας σε μια νέα εμπορική και τεχνολογική φάση.
Φυσικά δεν φτάνει μόνο η παραγωγή, αλλά και το περιεχόμενο της, ούτως ώστε να μπορέσει να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις ¨αναπτυξιακού μοντέλου’ και χρηματοοικονομικά να τραβήξει και να παράξει χρήμα μακριά από την παραγωγή.
Υπάρχουν χώρες που έχουν διάφορο επίπεδο ανάπτυξης ενδιαφέροντος, βαθμίδα δυνατοτήτων και πάγια εξαρτημένη σχέση η αστική τους τάξη, ενώ κάποιες άλλες όχι, αν είναι περίκλειστες από θάλασσα, η όχι, αν έχουν σοβαρό επίπεδο αναγκαίων πόρων, η αντικειμένων εργασίας, βιομηχανικης παραγωγής, η μέσων εργασίας, ωστόσο μέσα σε αυτές σε κάθε μια δλδ, υπάρχουν οι μίκρο, οι μέσο και οι μάκρο κοινωνικές προϋποθέσεις, με τον αντίστοιχο καταμερισμό της εργασίας και το αντίστοιχο ταξικό πρόσημο, όπου φυσικά οι παραγωγικές – εμπορικές και κοινωνικές σχέσεις, είτε αλληλεπιδρούν, ενισχύονται με την ανταλλαγή προϊόντων, υπηρεσιών κεφαλαίων, ενίοτε και εργατικού δυναμικού
Πρέπει εδώ πέρα να σημειώσουμε το γεγονός, ότι από τις μίκρο κοινωνίες, μέχρι ολόκληρη την επικράτεια, ενός Κράτους, υπάρχουν χρηματιστικά και πιστωτικά ιδρύματα, βάση των οποίων υπάρχει και η καταθετική δυνατότητα, όσο και η δανειακή, ωστόσο η πανσπερμία τέτοιων ιδρυμάτων που για να δανείσουν, δεν φτάνει μόνο το αποθεματικό τους του οποίο εργαλειοποιείται ως ενέχυρο, για δανεισμό από μεγαλύτερα ιδρύματα κ.ο.κ.
Όταν αρχίσουν οι επισφάλειες εμφανίζονται μαζικά τα χρηματιστήρια πάσης φύσεως ρύπων, οι ανταλλαγές τραπεζικών ρύπων, καθώς και οι εξαγορές τους, πάνω στα λεγόμενα τραπεζικά σκουπίδια, στα ασφάλιστρα κινδύνου, στα junk bond(άχρηστα ομόλογα), που δεν είναι απαραίτητο ότι θα δημιουργηθούν από μικρότερες σε αποθεματικά συνεταιριστικές, εμπορικές, ακόμα και επενδυτικές τράπεζες, που τα πωλούν για να πάρουν ρευστό, με αποτέλεσμα στο τέλος να μην φτάνει, ούτε αυτό, μιας και αντικειμενικά δεν θα μπορέσει να καλύψει τη χασούρα και την επισφάλεια της πίστωσης από κάθε πλευρά της.
α) Με μειούμενα τα ταμειακά αποθέματα στο τραπεζικό σύστημα, θα αναπτύσσεται το επιτόκιο δανεισμού, αν αναπτυχθεί και των καταθέσεων, πράγμα που σημαίνει, ότι υπάρχει σοβαρό πρόβλημα, που θα αναζητήσει μοιραία κόψιμο χρήματος από τις εκδοτικές τράπεζες,
β) Αν σταθεροποιηθεί το εν λόγω(η κατάθεση, αλλά και η επένδυση), τότε θα υπάρχει μια άλλη διέξοδος λιγότερο επώδυνη που με την πορεία σταθεροποίησης της οικονομίας, πάνω στις πλάτες των φτωχών λαϊκών μαζών, που θα μειώσει κλιμακωτά τόσο τα επιτόκια καταθέσεων, όσο και τα επιτόκια δανεισμού, ενώ με τη βοήθεια το Κράτους, μέσα από τα πιστωτικά ιδρύματα θα πραγματοποιείται το σύνολο των συναλλαγών.
γ) Σε αντίθεση με τις δύο παραπάνω περιπτώσεις, υπάρχει και μια τρίτη πολύ πιο ευνοϊκή για τα πιστωτικά ιδρύματα, όπου υπάρχει μια σχετική αυξητική τάση στα αποθεματικά, με αποτέλεσμα η τραπεζική κατάθεση να οδηγείται σε μαρασμό και ατονία, όσον αφορά τα επιτόκια.
Στις περιόδους κρίσεων(δε συζητάμε για τις περιόδους κραχ), η τρίτη περίπτωση όχι απλά αγνοείται δεν υπάρχει καν ως σκεπτικό.
Όταν λοιπόν η Αγοραστική Δύναμη των μαζικών λαϊκών στρωμάτων είναι δυνητικά μικρότερη < και πιο αδύνατη του πραγματικού πληθωρισμού, τα επιτόκια των καταθέσεων ≤ των επιτοκίων δανεισμού, η υπεραξία των δεύτερων κατευθύνεται στην παραγωγή.
Η σύνθετη ανίσωση ανάμεσα σε πληθωριστικές τάσεις, χαμηλού επιπέδου διαβίωσης, η όξυνση όλων των καπιταλιστικών αντιθέσεων, η αύξηση της φορολογίας των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, σε συνδυασμό με τα πολύ υψηλά επιτόκια δανεισμού, αλλά όχι απαραίτητα καταθέσεων, δημιουργεί τις προϋποθέσεις για την προετοιμασία της πολεμικής οικονομίας.
Επίλογος
Ας μην εκπλήσονται σα χάνοι για τη δεξιά στροφή της κοινωνίας και όχι μόνο της Ελληνικής, που μετά τα διαφαινόμενα της επόμενης συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, η Ακροδεξιά μαζί με το ΣΥΡΙΖΑ θα τα βρουν όπως και το 2015, μόνο πως τώρα ο ΣΥΡ θα είναι η ουρά.
Οι λόγοι που η AltRight γίνεται παντού σε όλο το δυτικό και μόνο σε αυτόν δημοφιλής, έχουν τις αιτίες τους και οι οποίες χωρίζονται:
α) στις εμφανείς – προβλέψιμες – βαθιές ως προς το χώρο, αλλά και ανισσόμετρες. επίσης ως προς το χώρο και
β) στις μη εμφανείς αλλά απολύτως καθορισμένες αβαρείς αιτίες, που είθισται να είναι απρόβλεπτες και να έχουν μεγάλο βάθος χρόνου.
Ωστόσο και στις δύο περιπτώσεις επίσης είθισται να αποτελούν στοιχείο προσπάθειας σταθεροποίησης του συστήματος, αλλά και συνέχεια του “αστικοδημοκρατικού” περιβάλλοντος, που μετά την μεταρρυθμιστική του τακτική στο πεδίο της οικονομίας, αφήνει το καρότο και πιάνει για τα καλά το μαστίγιο, προκειμένου να ολοκληρωθεί. ο Κ.Μ.Κ (Κρατικομονοπωλιακός Καπιταλισμός), όπου τα πολυεθνικά μονοπώλια μετατρέπονται σε Κράτος, στο επίπεδο της καταστολής.
Θα ξεκινήσουμε με τις Εμφανείς
1) Η “AltRight” σήμερα, είναι αυτή που θα λύσει το πρόβλημα της υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων χωρίς να αμφισβητηθεί ο Καπιταλισμός κι ας πάει για κάποιο χρονικό διάστημα το αστικό πολιτικό σύστημα στο “γύψο”, με η χωρίς εκλογές, φυσικά με τη λαϊκή υποστήριξη και συναίνεση, που είναι το καλύτερο γι αυτή, δεν είναι και λίγο πράγμα να αυτοσταυρώνονται τα λαϊκά στρώματα.
2) Η “AltRight” είναι αυτή που με την ψευτο πολεμική – παρά-ρητορική και παραπολιτική της τοποθέτησης (τάχα μου δήθεν), στη σοσιαλδημοκρατία, δια της τελευταίας (να θυμίσουμε, ότι φασισμός και ο ναζισμός, ήταν νόθα, αλλά τέκνα της), θα οδηγηθεί στην εξουσία, τόσο στο ιδεολογικό, τόσο στο θεσμικό, όσο και στο οικονομικό πεδίο, μέσω του μέχρι χτες “new deal” το οποίο στην εποχή μας ήταν η “πράσινη ανάπτυξη”, εξάλλου όπως και η σοσιαλδημοκρατία, το όλον κέντρο εκπροσωπούν τους μικροαστούς, των οποίων είναι οι πολιτικές δεξαμενές και τα υγκοινωνούντα δοχεία, που εναλλάσσονται ανάλογα με την φάση της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής.
3) Η “AltRight” είναι αυτή που θα αναλάβει το δύσκολο έργο, μέσω της προετοιμασίας της απόλυτης καταστροφής του πολέμου και ενδεχομένως των νέων στρατοπέδων συγκέντρωσης, άλλοτε του “εθνικισμού”(που έχει λαϊκό έρεισμα), άλλοτε του σωβινισμού (που έχει ερείσματα στα πιο δυνατά τμήματα της αστικής τάξης) κι άλλοτε στις δικτατορίες τύπου μπανανίας, όπως αυτή της επταετίας που φυσικά αποτελούν και την πλέον γλοιώδη μορφή τυραννίας, αντικαθιστώντας τον ξεχειλωμένο, τάχα μου δήθεν – εικονικά και φρασεολογικά, τον διεθνισμό των κεφαλαίων, δλδ του κοσμοπολιτισμού, που πάντα εκπροσωπεί η σοσιαλδημοκρατία.
Να θυμίσουμε για την ιστορία, ποιοί εξόντωσαν τη Ρόζα Λούξεμπουργκ, τον Καρλ Λίμπνεχτ, τον Τέλμαν κλπ, ποιοί έκαναν του κεφαλιού τους στο ΕΑΜ, όπως οι Τσιριμώκοι που το ένταξαν στο στρατηγείο της Μέσης Ανατολής και στους Άγγλους, τα παραδείγματα αναρίθμητα.
4) Η “AltRight” είναι αυτή που με παρόμοιο τρόπο θα οδηγήσει τα πιο ξεπερασμένα και περιθωριοποιημένα μεσαία και μικροαστικα΄στρώματα της καπιταλιστικής ανισσομετρίας ως εργαλεία, να χτυπήσουν την συγκεντρωμένη και οργανωμένη εργατική τάξη, ως τη ρίζα του κακού και όχι την πολύ μεγάλη αστική τάξη που έχει γίνει το χρηματιστικό Κεφάλαιο. Στο στόχαστρο της φυσικά θα είναι και τα ξεπεσμένα προοδευτικά κομμάτια της Αστικής Τάξης που αναγκαστικά συμμαχούν με την Εργατική, λόγω της συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης της παραγωγής και του Κεφαλαίου, όπως έχει γίνει σε πολλές περιπτώσεις και στη χώρα μας, όχι τόσο στο επιχειρηματικό, όσο στο θεσμικό κομμάτι της, εξάλλου αυτό δεν ήταν και το αντιφασιστικό μέτωπο με τις Λαϊκές Δημοκρατίες το 1945; Δηλαδή θα συμμαχήσει με το χρηματιστικό Κεφάλαιο, αποδείχνοντας ότι είναι τάξη, ωστόσο τα μεσαία στρώματα δεν είναι τάξη διότι η σχέση τους με τα μέσα παραγωγής, η ολοένα υποβάθμιση της ήδη χαμηλής θέσης που έχουν στη φάση του μονοπωλιακού καπιταλισμού, ο σχεδόν ανύπαρκτος ρόλος τους στην παραγωγική διαδικασία, δεν τους ταυτοποιεί ως τάξη. Εξάλλου, το μόνο μέσο παραγωγής που κατέχουν είναι αγοράζουν και πουλούν με όρους αναντιστοιχίας κυκλοφορικό κεφάλαιο, με τον τρόπο αυτό ιδιοποιούνται τα μερίδια του εκάστοτε κύκλου παραγωγής, ενώ το μέγεθος της μερίδας από τις αγορές είναι αστείο. Η “AltRight” λοιπόν, όπως έκανε πολλές φορές και στο παρελθόν, έχει ταξικές ρίζες, όπως ακριβώς και η σοσιαλδημοκρατία στα ευμετάβλητα ταξικά σχήματα, που όταν ευημερούν είναι με τη δεύτερη και όταν πάσχουν και πέφτουν μεταφέρονται αυτόματα στην ακροδεξιά.
Ποιά είναι αυτή, η οργισμένη μάζα που μέσα στην ημιμάθεια της και στα ένστικτα που γίνονται πλέον η βασική ροπή της κοινωνικής τους δράσης, μέσα από την τεράστια διαστρωμάτωση των ίδιων των μεσαίων στρωμάτων της πόλης και του χωριού, που ο Καπιταλισμός τα εξαθλιώνει μιας και δεν τα χρειάζεται, αφού τα θεωρεί το νο1 “διαρθρωτικό πρόβλημα”(κατά ΕΕ, Σπράο-ενός απίθανου τύπου, από την εποχή του Σημίτη- κατά Γιαννίτση και κατά Πισσαρίδη, καθώς και του Ελληνικού Ιδρύματος Ευρωπαϊκής & Εξωτερικής Πολιτικής -ΕΛΙΑΜΕΠ-).
5) Η “AltRight” είναι αυτή που θα παίξει το ρόλο του “χρήσιμου ηλίθιου”, μετά από το καταστροφικό πέρασμα του new deal, στο πέρασμα στην Πολεμική Οικονομία και φυσικά στο Αποτρόπαιο. Μετά το πέρας της εξαφάνισης εκατομμυρίων ψυχών μέσω ενός πολέμου, έχει βάλει στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ την Χριστιανοδημοκρατία και φυσικά την Σοσιαλδημοκρατία και φτου και απ΄την αρχή.
Οι μη εμφανείς
Δεν θέλει και πολύ σκέψη για να κατανοήσει κανείς, το τι ζημιά κάνει η μετάλλαξη της σκέψης και ο υποβιβασμός της στη Βούληση και μάλιστα σε αυτή των κατώτερων ενστίκτων που αποθεώνει ο Προτεσταντικός τύπος του Καπιταλισμού στο εποικοδόμημα.
α) Την Ατομική Ευθύνη
β) Την Ατομική Λύση
γ) Την Απόκτηση Σαγήνης με κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο, όπως π χ, ότι είναι νόμιμο είναι και ηθικό
δ) Την αντικατάσταση της διαλεκτικής και της επιστήμης από την μεταφυσική και τη δεισιδαιμονία
ε) Την αναζήτηση κάποιου παραβατικού – παρακρατικού τρόπου, που βρίσκεται μέσα από οργανωμένους συνδέσμους, λέσχες πνευματικής αναζήτησης κι ανάτασης, μικροαστικές συντεχνίες, που θα αποτελέσουν αγωγό δράσης για την κοινωνική παρά – ενσωμάτωση, όπως τις οργανωμένες θύρες για παράδειγμα στον επαγγελματικό αθλητισμό, τις παραθρησκευτικές σέκτες, τις (παρά) φιλοσοφικές λέσχες(που ουδέ μια σχέση έχουν με τη φιλοσοφία ως επιστήμη), την παραϊστορία(που επίσης καμία σχέση δεν έχει με την ιστορία), τους πάσης φύσεως “ιερούς δεσμούς” με την ίδια την παραϊστορία, τις παραστρατιωτικές οργανώσεις, την παρά-οικονομία, μα κυρίως τις μίκρο-μέσο επαγγελματικές συντεχνίες(φάτσια), που δεν θέλουν καμία συμμαχία με την εργατική τάξη(την οποία και ταξικά μισούν) και φυσικά τι άλλο, από τη συνωμοσιολογία, που από πίσω της κρύβεται ότι πιο σκοτεινό και μεσαιωνικό, στην αποθέωση και διαστρεύλωση της μυθολογίας, που αντικειμενικά δεν είναι ιστορία.
στ) Η δουλειά που χρόνια έχει γίνει μέσα από την επίδραση της κατάστασης που ονομάζεται ηλιθιοκρατία στή πιο φανατική επιτομή της, ζώδια, ταρώ, την μεταφυσική και διαστρεβλωμένη αρχαιολαγνία, κλπ ανοσιουργήματα περί ανωτερότητας των βλακών, επί των υπολοίπων, αναπαράγοντας το “διαίρει και βασίλευε”, τον κοινωνικό αυτομαστισμό, τα υποκατώτατα ένστικτα της εποχής των σπηλαίων, τη γενικευμένη ημιιμάθεια και φυσικά το απύθμενο μίσος, που προάγεται δια της ακατάσχετης σύγχυσης, η οποία μέσω της μη δυνατότητας σύνθεσης και επεξεργασίας με αποτέλεσμα να χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα στο επίπεδο της βλακείας.
ζ) Η επισταμένη δουλειά που έχει κάνει στο σύστημα στο εκπαιδευτικό σύστημα, το οποίο γεννάει αγράμματους, ακαλλιέργητους, που δεν μπορούν να χωρίσουν δυο βοδιών άχυρα, αλλά στην πραγματικότητα δεν φταίνε αυτοί, δεν υπάρχει ροπή στη συγκρότηση, αλλά στον βολονταρισμό, στο μεταμοντέρνο, στον πραγματισμό και φυσικά στον αμοραλισμό.
η) Την καλλιέργεια κοινωνικής σύγχυσης ως μεθοδολογία αποπροσανατολισμού από τα βασικά στα δεύτερεύοντα ως γονικά
θ) Στην διαιώνιση του κοινωνικού αυτοματισμού, μέσω της αξιοποίησης της παραπάνω σύγχυσης) δευτερεύουσας σημασίας αλλά υπαρκτών αντιθέσεων που προϋπάρχουν του Καπιταλισμού, ως κύριες όπως, ανάμεσα στην πόλη και το χωριό, στους κτηνοτρόφους με τους γεωργούς και τους αλιείς τους κατοίκους του βουνού και αυτούς της πεδιάδας, τους κατοίκους των ηπειρωτικών περιοχών με αυτούς της θάλασσας, στο Έθνος – Κράτος και την Περιφέρεια, την Επαρχία και το μητροπολιτικό Δήμο, κλπ, ωστόσο το πράγμα στις φάσεις κρίσεις του Καπιταλισμού πάει παρακάτω, και οι δευτερεύουσες (που ανήκουν σε άλλα προγενέστερα εκμεταλλευτικά συστήματα), μετατρέπονται σε γονικές, ενώ στην πραγματικότητα είναι ανισσομετρίες. Ο κοινωνικός αυτοματισμός, βρίσκει όλο και περισσότερες περιθωριακές αντιθέσεις, ανάγοντας τες σε βασικές. Για παράδειγμα η προαιώνια αντίθεση κτηνοτρόφων γεωργών και αλιέων, μετατράπηκε ήδη από τον 19ο από τις Βρετανικές Μυστικές Υπηρεσίες σε διατροφική αντίθεση. Αυτού του τύπου ο κοινωνικός αυτοματισμός που συμπεριλαμβάνει αντιθέσεις του περιθωρίου, όπως καπνιστές αντικαπνιστές, η ετεροφυλόφιλοι – ομοφυλόφιλοι – διεμφυλικοί κλπ, είναι αντιθέσεις για να δημιουργηθούν πολεμικές προϋποθέσεις και να οδηγήσουν όλους τους τελευταίους(σειριακά κατά την παράγραφο), βορά στα κανόνια, εναντίων των οπισθοδρομικών που συνεχίζουν να θεωρούν, τη βασική αντίθεση ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία τη μοναδική που σήμερα, ειδικά στο μονοπωλιακό καπιταλισμό πρέπει να λογίζεται.
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ: Ορισμένα αναρτώμενα πολυμέσα από το διαδίκτυο στους ιστότοπους μας, όπως εικόνες & κυρίως video που αναρτούμε (με τη σχετική σημείωση της πηγής η οποία αναγράφεται πάνω και μέσα στην ίδια την προβολή τους), αναδημοσιεύονται θεωρώντας ότι είναι δημόσιας προβολής χρήσης και αναδημοσίευσης. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, καλλιτεχνών, μουσικών, τραγουδοποιών, συγκροτημάτων, δισκογραφικών εταιρειών, κινηματογραφιστών, φωτογράφων, η ιδιοκτητών καναλιών στα διαδικτυακά πολυμέσα, παρακαλούμε ενημερώστε μας για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολoγίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα άρθρων συνεργατών και αυτό δε μας δεσμεύει ως επιχείρηση. Για άρθρα και διαφημιστικό υλικό που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε καθώς το πρώτο απηχεί την προώθηση και προβολή των διαφημιζόμενων και το δεύτερο αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιονδήποτε τρόπο το ιστολόγιο και τις ιστοσελίδες μας.
Το portal istosch data &technologies lab χρησιμοποιεί μόνο πρωτογενή άρθρα των συντακτών και συνεργατών του. Κάνει αναδημοσιεύσεις μόνο από αυτούς και με την δική τους συναίνεση από τα δικά τους ηλεκτρονικά έντυπα και δίνει επίσης σε αυτούς το δικαίωμα της αναδημοσίευσης. Οποιοσδήποτε άλλος θέλει να αναδημοσιεύσει οτιδήποτε πρέπει να έχει την έγγραφη άδεια του portal, istosch data &technologies lab που εκπροσωπείται δια του αρχισυντάκτη του. Διαβάστε τους όρους παροχής και χρήσης του δικαιώματος η μη αναδημοσίευσης των κειμένων.
Ενισχύστε οικονομικά την επιβίωση του portal “istosch data &technologies lab“ Ενισχύστε την επιστημονική και καλλιτεχνική παρέμβαση στο διαδίκτυο
Στις δύσκολες εποχές, που το λαϊκό εισόδημα στενάζει και όλα τα οικονομικά αποθέματα εξαϋλώνονται κατά γεωμετρική πρόοδο, τα προς το ζειν μέσα από ένα ισχνό μισθό, δεν φτάνουν ούτε για “αέρα κοπανιστό”, και δεν μας οδηγούν στο “ευ ζειν”, άπαντα γίνονται δύσκολα για όλους.
Με ένα εξοντωτικό φορολογικό νόμο, που αφανίζει τους αυτοαπασχολούμενους και μεγαλώνει την κερδοφορία των πολύ μεγάλων επιχειρήσεων, μετατρέποντας ουσιαστικά τη χώρα φορολογικό παράδεισο για τις πολυεθνικές, εμείς κρατάμε ζωντανό το όνειρο μας, σε ένα περιβάλλον που θέλει πολύ δύναμη και πολλές θυσίες για να επιβιώσεις.
Το Εναλλακτικό κι Ανεξάρτητο Κέντρο Τεχνολογίας - Διαδικτύου καθώς και το E - Funzine (portal) μας, συνεχίζουν να εργάζονται αδιάκοπα και με πάθος, βάζοντας ζητήματα πολιτισμού, τέχνης, ανθρωπιστικών, κοινωνικών επιστημών, αλλά και θετικών, καθώς και τεχνολογίας στο τελευταίο, με προτάσεις κι αναλύσεις που βοηθούν τον ελεύθερο μας χρόνο και να αναπτύξουμε μια άλλου είδους κοινωνική και κυρίως ταξική συνείδηση, που σήμερα βρίσκεται στο στόχαστρο.
Με πολύ κόπο και μεγάλη διάθεση προσφοράς, αλλά και με αίσθημα ευθύνης, ειδικά σε αυτή τη φάση, σε αυτές τις δυσμενείς οικονομικές συνθήκες, κάθε μικρή ενίσχυση για την παραπέρα συνέχεια του portal είναι πολύ σημαντική.
Σας ευχαριστούμε εκ των προτέρων για τη βοήθεια σας και σας ευχόμαστε καλές ηλεκτρονικές Περιηγήσεις, με μια υπόσχεση από μας, ότι κάνουμε το καλύτερο δυνατόν, πάνω και μέσα στα πλαίσια της εποχής.