Η Κοινωνική σύγχυση, ως θεραπαινίδα της μπουρζουαζίας
Η Κοινωνική σύγχυση, ως θεραπαινίδα της μπουρζουαζίας
1)Πρόλογος
Στην εποχή που ζούμε, τίθενται διάφορα δομικά ερωτήματα, όπως για παράδειγμα αν “η ενότητα της κοινωνικής συνοχής”, είναι μια, η πολύ περισσότερες(ενότητες), η αν δεν είναι πως, θα την περιφρουρήσουν ως μια και μοναδική; Ωστόσο όμως, πως μπορεί να πραγματοποιηθεί αυτό; Με ποια εργαλεία και με ποιον τρόπο, ούτως ώστε οι κυρίαρχες και πολυπληθείς αστικές θεωρήσεις, να την μετατρέψουν σε εργαλείο της κυρίαρχης ιδεολογίας*.
Τα ερωτήματα και τα ερωτηματικά που συνεχώς προκύπτουν, ανακύπτουν κι αναπτύσσονται πότε αριθμητικά και πότε εκθετικά, σε όλες τις σύγχρονες ευρωπαϊκές κοινωνίες, τόσο από την πλευρά των λεγόμενων “προοδευτικών” αντιλήψεων όσο και από αυτή των λεγόμενων “οπισθοδρομικών”**(ως εκφραστές του κυρίαρχου καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής), η της κυρίαρχης ιδεολογίας, όσο και από τους λίγους εναπομείναντες σοβαρούς πλέον Μαρξιστές – Λενινιστές επιστήμονες, ανά την Ευρωπαϊκή Ήπειρο, οι οποίοι είναι σοβαροί γιατί υπερασπίζονται το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε με κεντρομόλο δύναμη την πρώην ΕΣΣΔ.
Και από τις δύο σχολές γίνεται λόγος, ότι η κοινωνική σύγχυση λειτουργεί αποκλειστικά και μόνο, είτε ως ποσοτικό, είτε ως ποιοτικό εργαλείο χωρίς να αναπτύσσονται δια του πρώτου νόμου της διαλεκτικής. Είναι μοχλός στην ακόμα παραπέρα διαστρέβλωση της εικόνας της κοινωνικοπολιτικής πραγματικότητας πλέον, τόσο στα τυπικά, όσο και στα παρακμιακά τμήματα των κοινωνιών(όπως τα στοιχεία του λεγόμενου κουρελοπρολεταριάτου – υποπρολεταριάτου, η κοντολογίς των λούμπεν στοιχείων, τα οποία αποδέχονται κάθε φορά άκριτα και αβασάνιστα, αλλά και ανεμπόδιστα, ότι ακριβώς προτάσσει η κυρίαρχη ιδεολογία, μέσω του Θετικισμού, ο οποίος επενεργεί πάνω τους άμεσα, αφού έχει ως στόχο την αίσθηση των πραγμάτων, του βολονταρισμού, εφόσον βρίσκει “εξαρτημένα αντανακλαστικά” στις υποτιθέμενες πρωτοβουλίες, μέσω του αμοραλισμού, μέσα από το γαργαλητό στα χαμηλά υπογάστρια, ενώ προωθεί το διαίρει και βασίλευε και σε όλα τα παραπάνω, με εργοδηγό τις στοχοποιημένες συνθηματολογίες των προκαταλήψεων, οι οποίες μετατρέπονται σε παγιωμένα στερεότυπα).
Κι αν οι δύο πρώτοι κλάδοι αντιλήψεων** δεν έχουν επιστημονικό προσδιορισμό, αλλά αυτοπροσδιοριστική ταυτότητα, ως βαστάζοι της κυρίαρχης ιδεολογίας, με θετικό η αρνητικό πρόσημο και ως ταγοί των δικών τους δεξαμενών αναλογικά, τα παρακμιακά στοιχεία επαληθεύονται ως τέτοια, ενώ είναι οι καλύτεροι, αγωγοί και φορείς της κυρίαρχης ιδεολογίας, σαν οι πιο σκληροί και αποτελεσματικοί πολιορκητικοί κριοί της, μέσω μιας υποκινούμενης σύγχυσης – επιστημονικά – από εκείνες τις κοινωνικές επιστήμες, οι οποίες στηρίζουν την κυρίαρχη ιδεολογία και στις κυρίαρχες σχέσεις παραγωγής, στο επίθετο που τους αναλογεί μετά και τις τρεις βιομηχανικές επαναστάσεις.
2) Η Αοριστία της Ενότητας κάποιας Κοινωνικής συνοχής
Και τα δύο παραπάνω ζητήματα*, απασχολούν σε μεγάλο βαθμό, τους ανθρωπολόγους, κοινωνιολόγους, πολιτικούς επιστήμονες και σύγχρονους φιλοσόφους, αλλά και στοχαστές στις εποχής μας, από την πλευρά της κυρίαρχης ιδεολογίας, χωρίς όμως να δίνουν καθόλου ρεαλιστικές απαντήσεις, αλλά μονόπλευρες(και είναι μάλλον οι “ευσεβείς τους πόθοι”) , μιας και εξετάζουν τις κοινωνίες ποσοτικά και μόνο, χωρίς να ρίχνουν το απαραίτητο φως στα ποιοτικά χαρακτηριστικά τους, ως αποτέλεσμα της μετατροπής των συσσωρευμένων ποσοτήτων της προηγούμενης εκάστοτε ποιότητας, καθώς επίσης και στις ποικιλίες έκφρασης των βασικών αντιθέσεων των σημερινών αναβαθμισμένων δυνάμεων παραγωγής, πάνω στη βάση των επίσης αναβαθμισμένων σχέσεων παραγωγής(οι οποίες γίνονται ακόμα πιο εκμεταλλευτικές και σκληρές), στην επόμενη φάση τους και στο τελευταίο κι ανώτατο στάδιο τους.
Από την άλλη όχθη, οι λίγοι σοβαροί πλέον θεωρητικοί, της Μαρξιστικής – Λενινιστικής κοσμοθεώρησης κι αντίληψης, πέφτουν σε άλλου είδους παγίδες, ειδικά στις χώρες της ΕΕ(πλην ελαχίστων εξαιρέσεων Ελλάδα και Τουρκία ως μέλος του ΝΑΤΟ και αποτελούν λαμπρά παραδείγματα αμφότεροι και εκατέρωθεν), όπου η βιβλιογραφία είναι σχεδόν ανύπαρκτη, η την έχουν πάρει εργολαβία οι πρώην Ευρωκομμουνιστές, οι Σοσιαλδημοκράτες και διάφοροι άλλοι παρατρεχάμενοι, χαμένοι στη μετάφραση και στην τάση του να θεωρούν ότι θα δημιουργήσουν ένα “ανθρώπινο Καπιταλισμό”, οδηγώντας κάθε επαναστατική θεώρηση στο Βόρβορο, αλλά και των χωρώ της ΕΟΧ(πρώην ΕΣΣΔ), που οι πιο σύγχρονες αναλύσεις, έχουν μείνει 30 χρόνια πίσω και αφορούσαν ένα άλλο σύστημα, με αποτέλεσμα να μην βρίσκουν πεδίο ορισμού στην φάση της σημερινής καπιταλιστικής πραγματικότητας, με ένα κίνημα ανύπαρκτο και χωρίς νέα ιδεολογικά όπλα στην φαρέτρα τους, με αποτέλεσμα να πέφτουν διαρκώς σε παγίδες που έχουν να κάνουν, με τη μη καίρια συγκρότηση πρώην διαλυμένων οργανώσεων, την έλλειψη εμπειριών της ταξικής πάλης, στην εποχή της παλινόρθωσης, και πάνω σε αλλού τύπου ζητήματα, από αυτά που εξέταζαν στη δεκαετία του 1980.
Από αυτή την άποψη αυτοί μόνο που ερμηνεύουν σε μεγάλο βαθμό τα τεκταινόμενα, ως εκφραστές της κυρίαρχης ιδεολογίας, ως προέκταση του υπάρχοντος τρόπου παραγωγής, εκφράζουν, αυτό που σχεδίασε η πραγματικότητα και μέσα από τα ιδεολογικά εργαλεία που θα αναφερθούν παρακάτω, διασπείρουν τη σύγχυση, στο τι είδους κοινωνική συνοχή πρέπει να υπάρχει και με ποιους θα γίνει η παρακείμενη συσπείρωση, αν θα είναι τέτοια, η θα μετατραπεί και σε δεσμό.
3) Όταν ο Κοινωνικός Εταιρισμός, αντικατέστησε την ταξική πάλη
Αφετηρία αποτέλεσε το 1992, όπου η ιδεολογική υποχώρηση των ιδεών για ένα περισσότερο δίκαιο κόσμο, ήταν συντριπτική σε τόσο μεγάλο βαθμό, όπου βοήθησε την ιντελιγκέντσια της τότε “νεοπαγούς” ΕΕ, να καθορίσει μια σειρά από στόχους και ποσοτικά μεγέθη σε αρίθμηση στον αριθμητή, ως “τρόπαια”, δημιουργώντας την παντοτινή αποστολή, ονείρωξη κι επιδίωξη του σταθερού κεφαλαίου, την οριζόντια αναγωγή της ταξικής ειρήνης, ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις, καθώς και την διαιώνιση του.
Η Οδυνηρή ήττα του εργατικού – λαϊκού κινήματος που προξενήθηκε μετά από την διάλυση Σοβιετικής Ένωσης, ήταν η μαζική απαρχή της εποχής, που ξεκίνησε ως η εποχή της σύγχυσης δια της λεγόμενης μετανεωτερικότητας.
Αυτή η φαινομενική εξέλιξη, στην πραγματικότητα ήταν κάτι αντίστοιχο με μια νεοπλασματική ασθένεια σε καλπάζουσα μορφή, πάνω στο σώμα ενός ασθενή.
Δεν ήταν απλά και μόνο ένα ποσοτικό χαρακτηριστικό σε ένα αριθμητή με αυξητική κατά αυξητική αρίθμηση, με νίκες και πάλι νίκες για τον Αγγλοσαξονικής Έμπνευσης Καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, ήταν η νεκρανάσταση του, αλλά και η αφετηρία της διάλυσης των κοινωνικών δεσμών, εντός των λαϊκών στρωμάτων, αλλά και στο εσωτερικό της εργατικής τάξης, στο κίνημα κλπ.
Το επίπεδο της συγκροτημένης ταξικής πάλης, δέχτηκε τέτοιο και τόσο μεγάλο πλήγμα με την διάλυση της ναυαρχίδας των σοσιαλιστικών κρατών, της ΕΣΣΔ, όπου και καθόρισε και την προσπάθεια της μετατροπής τους από κοινωνίες της ταξικής πάλης, σε κάτι άλλο, της ταξικής συνεργασίας, στο επίπεδο μιας μεταφυσικής ενότητας της βιασθείσας με τον βιαστή της. Στην πραγματικότητα, ήταν κάτι περισσότερο από ένας μεταφυσικός τρόπος μετακύλισης της ταξικής αλληλεγγύης του κόσμου της εργασίας, με τον εκμεταλλευτή της, με όρους δουλοπαροικίας, με μισθωτή εξάρτηση.
Αυτό το “παρά φύσιν” αντιδιαλεκτικό και βαθιά μεταφυσικό τοπίο στην ομίχλη, ήταν μια σαφή υποχώρηση – αποδοχή ήττας χωρίς φαινομενικό τέλος, μια αποδοχή που θα οδηγούσε μοιραία στην καταλήστευση κάθε δικαιώματος που είχε κατακτηθεί με αγώνες. Αυτό λοιπόν, κυοφορούσε σε πρώτη φάση, με τον κοινωνικό εταιρισμό και την μετατροπή των ίδιων των συνδικάτων – σωματείων των μισθωτών, σε φορείς εξωραϊσμού της εργοδοσίας και σε μια άοσμη και άχρωμη σαλάτα εποχής, μια “βελούδινη αποδοχή” των τετελεσμένων, ακόμα και τα ψήγματα μιας απεργιακής διεκδίκησης.
Αυτού του τύπου η μετατροπή του σωματειακού συνδικαλισμού, σε συντεχνιακού τύπου σχήματα και με αυτά τα χαρακτηριστικά, θα οδηγούσαν τις ίδιες τις κοινωνίες του κόσμου της εργασίας, σε δεύτερη φάση και σε βάθος χρόνου, σε μεγάλο βαθμό στην αμφισβήτηση του ρόλου που θα έχει η συνδικαλιστική παρέμβαση, αλλά και ο λόγος ύπαρξης τους, και η μετατροπή τους σε εξωραϊστικούς συλλόγους της εκάστοτε πολιτικής και οικονομικής εξουσίας.
Η μελέτη της λεγόμενης κοινωνικής συνοχής σε μια οριζόντια καθετοποίηση της με πολλές κάθετες και κοφτερές αιχμές, πάνω στο σώμα της εργατικής τάξης, έδωσε τα διαπιστευτήρια για την ολοκλήρωση της προσωρινής νίκης του κόσμου της εργοδοσίας.
Από τότε και μετά είχε ξεφύγει από τις σταθερές της συγκροτημένης ταξικής πάλης, μετατοπιζόμενη σε άλλου είδους κοινωνικά κριτήρια και χαρακτηριστικά, τα οποία έκτοτε παρατίθενται μόνο ποσοτικά, σειριακά και αντικαθιστώντας τα ποιοτικά χαρακτηριστικά, αντικαθιστώνται τα κοινωνικά γεγονότα, από κύρια, ως δευτερεύοντα, ανάγοντας τα κοινωνικά συμβάντα και τα κοινωνικά κουτσομπολιά, ως τα κύρια. Δηλαδή εδώ μιλάμε για μια πλειάδα θεωρητικών ατοπημάτων, στα όρια της παράκρουσης, χωρίς κανένα περιεχόμενο τους να ευσταθεί ως μελέτη και ως αντικείμενο, με αποτέλεσμα “να χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα”.
Αυτή η ευκολία της νίκης που είχε η αστική τάξη, απέναντι στους “ηθικά – ηττημένους”, εργάτες ήταν πύρρειος νίκη και ήταν αδύνατο να πραγματοποιηθεί δίχως την 5η Φάλαγγα της Εργατικής τάξης, ποιόν άλλον, τη σοσιαλδημοκρατία, το δημοκρατικό σοσιαλισμό, τον ευρωκομμουνισμό και τα παιδιά του Γκορμπατσόφ, που παρέδωσαν έναντι πινακίου φακής τη συνοχή και συσπείρωση της εργατικής τάξης, αλλά και τους δεσμούς της, στους ταξικούς αντιπάλους.
Αυτό το τρομακτικό συμβάν, ενίσχυσε τη θέση του βιαστή, έναντι του θύματος εκ’ των έσω, κάτι που δεν κατάφεραν μέσα σε 70 χρόνια και με κάθε δυνατό μέσο ταξικής βίας και νοθείας οι Αστοί, καθώς και τα δεξιού προσανατολισμού στην κοινωνία και στην οικονομία.
4) Τα Ιδεαλιστικά θεωρήματα του “εγώ” για την κοινωνική συνοχή
Οι μελέτες για την κοινωνική συνοχή και συσπείρωση, επιστρέφουν σε ιδεαλιστικού τύπου θεωρήματα, τα οποία κατατάσσονται με σαφήνεια και με μεγάλη ακρίβεια, μόνο στη σφαίρα της μεταφυσικής και καθόλου της διαλεκτικής, ενώ στο εσωτερικό τους ελλοχεύουν πολύ μεγάλοι κίνδυνοι.
Στις σύγχρονες κοινωνίες έπειτα το 1992 και έπειτα, βλέπουμε να κυοφορείται και να πραγματοποιείται τη λογική που ο Χέγκελ είχε ονομάσει προσπάθεια επιβεβαίωσης του εγώ, στη σχέση του με το εσύ και κυρίως το εμείς, και είναι ένας ομφαλοσκοπισμός και μισός και ο καλύτερος αγωγός του κοινωνικού αυτοματισμού, αν όχι μια ακραιφνής και άτοπη ιδιοποίηση(δηλαδή “βλακεία”), πόσοι δε από εμάς, δεν έχουμε βρεθεί σε συζητήσεις κι ακούσει πάμπολλες φορές το ερώτημα “ξέρεις ποιος είμαι εγώ”, το οποίο αντανακλά και αντικατοπτρίζει την αναγκαιότητα ανάδειξης των προσωπικών ανασφαλειών αντεστραμμένα.
Αυτού του τύπου η ιδεολογική σύγχυση, αποτρέπει τη δυνατότητα αντανάκλασης στην κοινωνική συνείδηση των δυνατοτήτων των παραγωγικών δυνάμεων, άρα δε μπορεί εκ των πραγμάτων να διαθέτει κανενός είδους κοινωνική συνείδηση.
Ο λόγος, διότι αδυνατεί, η δεν μπορεί να λειτουργήσει εξελικτικά κι αντανακλαστικά, πάνω και μέσα από, αλλά και στις σύγχρονες ανάγκες των ίδιων των εργαζόμενων κοινωνιών και των πρότυπων τους, που αντικειμενικά θα έπρεπε να είναι τέτοια, και όπου, αντί ο σκοπός τους είναι, η συνεχής ανάπτυξή τους και βελτίωση τους, τόσο στην παραγωγή, όσο και στην υπόλοιπη τους ζωή, να είναι η προσωπική τους αλλοτρίωση, ως συνέχεια της αλλοτρίωση της παραγωγικής διαδικασίας μέσα στον Κ.Μ.Κ***.
Στην πραγματικότητα αδυνατούν να κατανοήσουν, να συντονιστούν και να προσαρμοστούν στο συλλογικό τους χώρο δράσης, στη γειτονιά τους, στο χώρο εργασίας τους, ανάγοντας κάθε αναγκαιότητα του σταθερού κεφαλαίου ως δική τους, η ακόμα πιο χειρότερα, να μπερδεύονται σε δευτερευούσης σημασίας συλλογικά, η προσωπικά ζητήματα σε επίπεδο συγκρητισμού, αν ο βίγκαν για παράδειγμα είναι πιο ευφυής από τον παμφάγο.
Αδυνατούν επίσης να κατανοήσουν το συλλογικό μέγεθος της εκμεταλλευτικής φύσης του ιμάντα της κοινωνικής παραγωγής, από αυτούς που πραγματοποιούν την υπεραξία, μέσω της μισθωτής πώλησης του μοναδικού εμπορεύματος που κατέχουν την εργατική τους δύναμη.
Αυτού του τύπου η ανάδειξη κάθε πεπερασμένης δευτέρας διαλογής κι αξίας ζητημάτων, επί το λαϊκότερον, κάθε είδους δευτεράντζας δυαδικού ανταγωνισμού, καταδείχνει σοβαρή ευπάθεια κατανόησης του κοινωνικού περίγυρου, ενώ τέλος μετατρέπεται σε εκπρόσωπο της κοινωνικής συνοχής της αστικής τάξης και όχι της τάξης του.
5) Ο σκοπός των παραγωγικών δυνάμεων και του κεφαλαίου.
Κ.Μ.Κ*** Κρατικός Μονοπωλιακός Καπιταλισμός
Αυτή προέκταση της ταξικής φύσης του ΚΜΚ***(Κρατικού και Μονοπωλιακού Καπιταλισμού, όπου τα μονοπώλια μετατρέπονται σε Κράτος), αποτρέπει την ανάλυση γεγονότων που ο παρονομαστής, είναι ακριβώς ο ίδιος με αυτό της δεκαετίας του 1980, ωστόσο διαφέρει στον αριθμητή, μιας και έχουν τεχνηέντως διαχυθεί, ολοένα και περισσότεροι αριθμητές που οδηγούν την εξίσωση της ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων, στο επιθυμητό και ποθητό για τον εργοδότη τους αποτέλεσμα, δηλαδή στην εκθετική αύξηση των συμφερόντων του τελευταίου, χωρίς οι εν λόγω να αποκομίζουν κάτι, να μην ξεχνάμε ότι ο σκοπός της εργατικής τάξης είναι η ανάπτυξη της σε όλα τα επίπεδα και του κεφαλαίου τα κέρδη.
Αυτού του τύπου η δυσανεξία προσαρμογής στα αντικείμενα εποχής της, είναι προέκταση της άμβλυνσης των αντιθέσεων του σκοπού του σταθερού και όχι του μεταβλητού κεφαλαίου, όπου το τελευταίο βλέπει να διολισθαίνει σε αφαίρεση εργασιακών δικαιωμάτων, με τα χέρια σχεδόν κάτω, οξύνοντας τα δικά του προβλήματα αυτόματα, με προστάγματα βαθιά αμοραλιστικά, ιδεαλιστικά, αντιδραστικά και μεταφυσικά θεωρητικά σχήματα, των αρχών του 19ου αιώνα λίγο πριν την έλευση του 21ου αιώνα.
Αυτό το πρόσταγμα συμφερόντων του συμπλέγματος των αστικών τάξεων σε διεθνοποιημένη μορφή, όπως για παράδειγμα εδώ στην Ευρωπαϊκή Ένωση, καταδείχνει σε μεγάλο βαθμό και την νικηφόρα πορεία των εχόντων και κατεχόντων, από το 1992 και έπειτα.
6) Πως γεννιέται και πως λειτουργεί ο μηχανικός της σύγχυσης
Αυτή η σύγχυση που έχει προξενηθεί από το 1992 και έπειτα, ως αποτέλεσμα της διάλυσης της Σοβιετικής Ένωσης, αποτέλεσε ένα δομικής φύσεως αναντικατάστατο εργαλείο, που λειτουργούσε παράλληλα και ταυτόχρονα με κάθε βαθμίδα αντικομμουνιστικής παράκρουσης – παραφιλολογίας, που ουδέ μια σχέση είχε με την πραγματικότητα.
Η διασπορά της κοινωνικής σύγχυσης, δεν ήταν καθόλου αντιφατική στο περιεχόμενο, με την προσπάθεια συνεκτικότητας της κοινωνικής συνοχής ως εργαλείο συσπείρωσης στα συμφέροντα της πλουτοκρατίας, εφόσον αποτέλεσε σε μεγάλο βαθμό το βασικό και κύριο ιδεολογικό σχήμα που χτυπούσε σε δύο μέτωπα.
Α) Το πρώτο ήταν η μαζική διασπορά κατασυκοφάντησης της εφαρμογής της κοσμοθεωρίας του επιστημονικού σοσιαλισμού, με όρους στερεοτύπων και προκαταλήψεων, που εκτοξεύονταν με ταχύτητα μυδράλιού, και με όρους παραϊστορίας, παραφιλολογίας καθώς και παραπολιτικής, και είχαν – έχουν ως αποτέλεσμα το συμψηφισμό του με το αγαπημένο παιδί της Αστικής Τάξης, σε πρώτη φάση τον κοινωνικό αυτοματισμό κι αμέσως μετά τον Φασισμό, δια του επίσης καλλιεργούμενου ελιτισμού.
Να σημειώσουμε εδώ πέρα, ότι ο Φασισμός, είναι ο Καπιταλισμός(με μείγματα τρόμου από προηγούμενα εκμεταλλευτικά συστήματα, και σε κάθε βαθμίδα έκφρασης του, είτε ως Ιταλικός, είτε ως Ισπανικός, είτε ως Ναζισμός κι Εθνικοσοσιαλισμός, η ακόμα-ακόμα αυτού με την σημερινή Χίπστερ – απολιτίκ έκφραση και μορφή του), είναι προϊόν της Καπιταλιστικής Παραγωγής.
Είναι η κοινωνικοπολιτική προέκταση του “post verba verbera”, που επί το λαϊκότερον είναι η ακριβής μεταφορά της και μετάφραση της, στη γνωστή λαϊκή παροιμία, “όπου δεν πίπτει λόγος πίπτει ράβδος”, κι όταν το ικανό ποσοστό κέρδους αδυνατεί να παρασύρει μια νέα φάση παραγωγικής διαδικασίας, δεν μπορεί να αντλήσει νέες υπεραξίες είτε από την παραγωγή, είτε από το χρηματιστικό κεφάλαιο, τότε μπαίνουν τα μεγάλα μέσα, τα οποία αντλούνται, από τα πιο σκοτεινά συστήματα της ανθρώπινης ιστορίας, τη Δουλεία και την υπερφορολόγηση με όρους Χαρατσιού.
Β) Η μαζική διασπορά ενός μείγματος ιδεαλιστικών φιλοσοφικών σχολών, όπως είναι ο Θετικισμός, ο Αμοραλισμός, ο Βιταλισμός, ο Βολονταρισμός, ο Πραγματισμός, κοινωνιολογικών σχολών, όπως η Ρομαντική Κοινωνιολογία(σε αναβαθμισμένες εκδόσεις), ο Ολοκληρωτισμός της Χάνα Άρεντ(μια σχολή που ενώ ερμηνεύει την κοινωνία, δεν την ερμηνεύει μέσω των κοινωνικών τάξεων, στο επίπεδο της εξουσίας, η όχι), με κοινό παρονομαστή το Μετάνεωτερισμό του Λυοτάρ,
εκτοξεύοντας μαζικά μια συνθηματολογία από συκοφαντικά και παραϊατρικά τσιτάτα, τα οποία στο εσωτερικό τους κρύβουν την απόλυτη έκφραση των προκαταλήψεων και των στερεοτύπων.
Αυτή η μαζική ιδεολογική υποχώρηση, έδωσε τη σκυτάλη σε αντιδιαλεκτικά μεταφυσικά, εκ των πραγμάτων, παρωχημένα (τάχα μου δήθεν) “καινοφανή” ιδεολογικά θεωρητικά σχήματα, τα οποία οδηγούσαν, η μετακινούσαν την “κοινωνική συνοχή ως συσπείρωση”, από το πεδίο της ταξικής πάλης στο πεδίο της ταξικής συνεργασίας.
7) Από τον Μοντερνισμό στον Μεταμοντερνισμό, από την απόδειξη, στην στοχοποίηση
Από το μοντέρνο περάσαμε στο Μεταμοντερνισμό, ο οποίος (υπενθυμίζοντας), είναι η βασική θεωρία, που ουσιαστικά αντλεί το σκοπό και το περιεχόμενό της μέσα μέσα από τη συνθηματολογία και την κατά μέτωπο επίθεση στις επιστημονικές θεωρητικές προσεγγίσεις των “μεγάλων αφηγήσεων”, όπως εννοεί τις θεωρίες οι οποίες μπαίνουν σε διαδικασία της απόδειξης των δεδομένων τους, όπως είναι, α) ο Ιστορικός Υλισμός και οι Ιστορικές Νομοτέλειες, β) Ο Διαλεκτικός Υλισμός γ) ο Επιστημονικός Σοσιαλισμός.
Στην πραγματικότητα η επίθεση γίνεται στον τελευταία και στην πολιτική οικονομία ως μέρος των κοινωνικών επιστημών, που κηρύττουν α) Την ταξική πάλη(τα κέντρα εξουσίας αντιπαραθέτουν την ταξική συνεργασία)
β) Την σύγκρουση(τα κέντρα εξουσίας αντιπαραθέτουν την μεταρρύθμιση και την ταξική ειρήνη)
γ) Την ταξική ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, ανάμεσα στους διάφορους κλάδους της εργατικής τάξης, αλλά και τα σύμμαχα στρώματα της πόλης και του χωριού, σε κάθε χώρα ξεχωριστά, καθώς και σε διεθνική φάση).
Το μεταμοντέρνο, μαζί με όλα τα παραπάνω μείγματα αστικών και μικροαστικών θεωρητικών σχολών, θα ήταν αδύνατο να επικρατήσει – επικρατήσουν, αν υπήρχε σήμερα η Σοβιετική Ένωση, όπως θα ήταν αδύνατο, οι διάφορες θεωρίες των μεταρρυθμίσεων να υποσκελίσουν τις επαναστατικές θεωρίες.
Θα ήταν αδύνατον οι “σχολές της ισορροπίας”, να υποσκελίσουν και να ξεπεράσουν για πάνω από δυόμισι δεκαετίες της σχολές της σύγκρουσης.
Αντικειμενικά θα ήταν αδύνατο, οι νικήτριες αστικές τάξεις να προσαρμόσουν το πεδίο της κοινωνικής συνοχής στο κοινωνικό είναι και γίγνεσθαι, με βάση τα δικά τους κριτήρια και συμφέροντα.
Θα ήταν αδύνατο να συντονίσουν την συσπείρωση δύο διαφορετικών κοινωνικών κοινοτήτων ως υποσύνολα, ως ένα ενιαίο.
Το ζητούμενο τους ήταν η ταξική κυριαρχία της αστικής τάξης, η αναγκαιότητα δικής της συνοχής, και η μετακύλιση των δικών τους συμφερόντων στα πλατιά λαϊκά στρώματα.
Μετά το 1991, την επέβαλαν άρτια και ως είχε στα συμφέροντα του προλεταριάτου, καταργώντας την αναγκαιότητα και τη δυνατότητα της ταξικής πάλης μέσα σε ένα εκμεταλλευτικό σύστημα όπως ο καπιταλισμός.
Διαφήμιση Εξωτερικού συνδέσμου
Διαφήμιση Εξωτερικού συνδέσμου
8 ) Οι συντελεστές διαμόρφωσης της κοινωνικής συνείδησης, στη μετατόπιση της ταξικής συνοχής, σε κοινωνική
Για να δούμε όμως τι ακριβώς είναι η κοινωνική συνοχή ως πεδίο συσπείρωσης και γύρω από ποια τάξη πραγματοποιείται συντεταγμένα, η από τους μηχανισμούς εξουσίας, αλλά και πως αυτή δημιουργεί ενοχικά σύνδρομα στην εργατική τάξη γιατί κατατάσσεται από αυτήν ως καταναλωτής! Μιλώντας για κοινωνική συνοχή, ο νους πάει συνήθως σε παράγοντες που επενεργούν σε ένα σύνολο από μέσα, ως παράγοντες έλξης.
Όμως η κοινωνική συνοχή μπορεί να οφείλεται και σε παράγοντες που επενεργούν απ’ έξω, σαν εξωτερικοί συντελεστές με ερεθίσματα που άλλοτε έχουν θετικές και άλλοτε αρνητικές φορτίσεις πάνω στα αισθητήρια όργανα ενός κοινωνικού συνόλου, με αποτέλεσμα προκαλούν τη συσπείρωση του, η την αποσυσπείρωση του.
Για παράδειγμα, οι έχοντες και κατέχοντες χρησιμοποιούν τους συντελεστές διαμόρφωσης της κοινωνικής συνείδησης, για να να εμφιλοχωρήσουν και να παρεισφρήσουν κατά τρόπο διεισδυτικό σε αυτήν και να αναμοχλεύσουν, αναζωπυρώσουν και υποδαυλίσουν τη μετακίνηση ή μετατόπιση της από το ειδικό στο γενικό, δηλαδή από το ταξικό στο “εθνικό”, η στο “διεθνικό”(ανάλογα με τη φάση συμφερόντων του μεγάλου Κεφαλαίου και να επαναφέρουν στην επιφάνεια από το βαθύ εκμεταλλευτικό παρελθόν, τη λατρεία στον καταπιεστή, κάτι που θυμίζει τα σύνδρομα της Στοκχόλμης.
Δημιουργούν μια κατά φαντασία εικονική πραγματικότητα, που διαφέρει σε μεγάλο βαθμό από την αντικειμενική, με πάρα πολλά πρότυπα που έχουν στο τσεπάκι τους για εφεδρείες, αν δεν είναι δυνατή η υιοθέτηση από τις λαϊκές μάζες η συσπείρωση στα δικά της συμφέροντα, κατά τρόπο άμεσο, υπάρχουν και άλλου τρόποι, όπως για παράδειγμα, η φανατική προσκόλληση σε ένα ποδοσφαιρικό σύλλογο αμειβομένων αθλητών, όπου δεν υπάρχει κανένα αντικειμενικό συμφέρον, για τέτοιου είδους κοινωνική συνοχή και συσπείρωση, από τα λαϊκά στρώματα, έναντι σε κάποια άλλα που έχουν την λογική της συνεκτικότητας, στη συσπείρωση σε κάποιου άλλου είδους σύλλογο, με αποτέλεσμα να συγκρούονται δια προπηλακισμών και ανταλλαγής ύβρεων σε πρώτη φάση και σε δεύτερη, στην άσκηση διαπληκτισμού κι ανοιχτής βίας.
Άλλοι τέτοιους είδους παράγοντες, μπορεί να είναι λόγου χάρη, ένας κοινός κίνδυνος, όπως σήμερα είναι η λεγόμενη κλιματική αλλαγή, η όπως την ονομάζουν την τελευταία τέλος πάντων, οι οπαδοί της πράσινης μετάβασης, για να πυκνώσουν τα κέρδη τους και μόνο, στις επόμενες φάσεις της κοινωνικής παραγωγής και πως από εκεί θα ξεζουμίσουν απρόσκοπτα και ανεμπόδιστα το μεταβλητό κεφάλαιο.
Δεν είναι όμως μόνο το γεγονός με το οποίο βρίσκεται αντιμέτωπο ένα κοινωνικό σύνολο που συσπειρώνεται από το σύνολο αυτό με όρους αταξικότητας, αλλά και πώς χειραγωγείται σε περιόδους όπως τη σημερινή, μόνο ως γεγονός που συσσωρεύει αποκλειστικά και μόνο ποσοτικά χαρακτηριστικά, τα οποία ουδέποτε μπορούν να μετεξελιχθούν σε μία νέα ποιότητα και εδώ είναι το στοίχημα παύλα ζήτημα, το οποίο σε θεωρητικό επίπεδο αντιστρέφει την πραγματικότητα από τη διαλεκτική στη μεταφυσική.
Στην εποχή μας το μεταμοντέρνο δεν ψάχνει ούτε ενδιαφέρεται για τις αιτίες, που δημιουργούν την όποια κλιματική αλλαγή.
Δεν εξετάζουμε το φαινόμενο αυτό αν υπάρχει, η αν δεν υπάρχει(εξάλλου δεν είναι η δουλειά μας αυτή, ούτε είμαστε οι ειδικοί που θα αποδείξουμε κάτι τέτοιο, στο αν υπάρχει, η δεν υπάρχει δηλαδή), αλλά τους τρόπους που ερμηνεύει το μεταμοντέρνο, το συγκεκριμένο φυσικό φαινόμενο.
Στη συγκεκριμένη μεταφυσική θεώρηση, δηλαδή σε αυτή την αντιδιαλεκτική θεώρηση, με όρους συνθηματολογίας και κατευθυνόμενου στερεότυπου, καταδείχνουν προκλητικές ευθύνες σε όλο το βάθος του μήκος και το πλάτος όλων των κοινωνιών της υφηλίου, δημιουργούν με όρους προκατάληψης το προφίλ του υπεύθυνου, την εργατική τάξη δηλαδή, χωρίς φυσικά να διακρίνουν την ταξικότητα που υπάρχει ανάμεσα στα επιχειρηματικά συμφέροντα και τις εργατικές τάξεις όλου του κόσμου και της κάθε χώρας ξεχωριστά.
9) Η Μόχλευση στην ευρύτερη κοινωνία, από την κοινωνική τάξη πάνω στο άτομο, μια δομική διαταραχή της νόησης
Οι οπαδοί του μετάνεωτερισμού, δεν ενδιαφέρονται για την αιτία που δημιούργησε το εκάστοτε πρόβλημα, η αν τελικά δημιούργησε το συγκεκριμένο φυσικό φαινόμενο.
Μεταθέτουν τις ευθύνες σε όλη την σφαίρα της κοινωνίας, χωρίς αυτή να έχει κάποιο ανάλογο μερίδιο ευθύνης, με την ασφαλιστική δικλίδα της ατομικής ευθύνης(μιας Προτεσταντικής ηθικής αρχής δομικό παράγοντα), δημιουργώντας στερεότυπα και προκαταλήψεις που δεν μία σχέση έχουν με την πραγματικότητα όσον αφορά το συγκεκριμένο φαινόμενο, όσον αφορά τον φταίχτη, ενώ πάνω στην λεγόμενη ατομική ευθύνη, παρουσιάζονται οι ατομικές λύσεις, ως θεραπαινίδα, τόσο του εγώ, όσο και του εμείς, το οποίο συσχετίζεται με τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης.
Για την Ατομική Ευθύνη και τις Ατομικές Λύσεις για παράδειγμα, δεχτήκαμε ένα προπαγανδιστικό μηχανισμό, ο οποίος ήταν εφάμιλλος με αυτού του Γεωργίου Γεωργαλά (δημιουργού της Γενικής Γραμματείας Τύπου και Πληροφοριών και πρώτος κυβερνητικός εκπρόσωπος, κατά την περίοδο της Απριλιανής Χούντας του 1967-74), στην περίοδο του SARS-COV-2 (severe acute respiratory syndrome coronavirus 2), όπου το διακύβευμα ήταν η κοινωνική συνοχή και συσπείρωση, σε ένα δομικό στοιχείου του Καπιταλισμού, στην υγειονομική προσαρμογής της κοινωνίας(επί διετία), στο πλαίσιο των αναγκών των Σ.Δ.Ι.Τ και με αφορμή την πανδημία(που τους ήρθε κουτί), αφόπλισαν το εργατικό λαϊκό κίνημα ακόμα και στην αναγκαιότητα για Δημόσια, Δωρεάν Παιδεία, ενώ έδωσαν παράταση σε όλη σχεδόν την ΕΕ, για περίπου 24 μήνες στα δικτατορικής έμπνευσης Lockdown, που τελικά δεν είχαν καμία σχέση με την προστασία της Κοινωνίας, αλλά με την προετοιμασία της πράσινης μετάβασης, με όρους Δικτατορίας. Σε Αντίθεση με την ΕΕ, το πιο ανθεκτικό σύστημα σε ολόκληρη την Ευρώπη Αποδείχτηκε το σύστημα της Λευκορωσίας, όπου του υγειονομικό σύστημα της ΕΣΣΔ, είναι ακόμα ζωντανό, χωρίς ούτε μια μέρα εγκλεισμού.
Στην ΕΕ, την ίδια στιγμή, όπως και στον Καναδά και στην Αυστραλία, το “Αποφασίζομεν και Διατάσσομεν”, έπρεπε να τηρηθεί η απαρέγκλιτη τήρηση των νόμων ως μια μπετόν-αρμέ και δια της υποχρεωτικότητας κοινωνική συνοχή, ενώ όποιος δεν τηρούσε τις κατευθύνσεις, μετατρέπονταν σε μαύρο πρόβατο, η ήταν εν δυνάμει “αντιεμβολιαστής”, δίνοντας άλλοθι στην εξουσία, για να προτάξει τους μεταμοντερνισμούς της, εκτοξεύοντας αρνητικά στερεότυπα και προκαταλήψεις σε όλο τον ιστό της κοινωνίας και φυσικά να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για το διαίρει και βασίλευε, φροντίζοντας να χωρίσει την κοινωνία σε νομοταγείς και σε απείθαρχους.
Η Εξουσία, κυρίως η οικονομική και το πολιτικό της προσωπικό(δηλαδή η βάση και το εποικοδόμημα), στην πραγματικότητα, πραγματοποιούν τα δικά τους συμφέροντα, με όρους ατομικής ευθύνης. Σύμφωνα με αυτούς, όλοι έχουμε βάλει το χεράκι μας, στη λεγόμενη και επιταχυνόμενη – εξαιτίας μας – τάχα μου δήθεν κλιματική αλλαγή, κρύβοντας και τοποθετώντας κάτω από το χαλάκι τις ευθύνες, είτε της άναρχης παραγωγής με ή χωρίς φίλτρα στις τσιμινιέρες των εργοστασίων, είτε των τοξικών αποβλήτων, που η δική τους άναρχη παραγωγή, με αποκλειστικό σκοπό και μόνο το δικό τους Κέρδος, σε πολλές περιπτώσεις δημιουργεί.
Το πρόβλημα εκ των πραγμάτων δεν είναι ούτε η μετατροπή της παραγωγής σε πράσινη, που τότε θα δημιουργήσει ακόμη μεγαλύτερα προβλήματα στην υδρόγειο, ούτε αποκλειστικά και μόνο οι υδρογονάνθρακες, ούτε καν η ίδια η πυρηνική ενέργεια και η χρήση όλων των παραπάνω.
Το πρόβλημα είναι, ότι δεν υπάρχει συλλογική και σχεδιασμένη παραγωγή και αυτό θα διογκώνεται στους περιβαλλοντικούς ρύπους, αλλά σε αυτό το μεταμοντέρνο και οι οπαδοί του με τα νεωτερισμού κλείνουν επιλεκτικά τα μάτια τους.
Το παραπάνω παράδειγμα τι καταδείχνει, όσον αφορά το μέγεθος της κοινωνικής συνοχής, ως συσπείρωση γύρω από τα συμφέροντα της αστικής τάξης και όχι της εργατικής τάξης που παραστρατεί αντικειμενικά στα μονοπάτια των συμφερόντων της πλουτοκρατίας, πετώντας τα δικά της στον κάλαθο των αχρήστων;
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, που δεν είναι μία κρατική οντότητα με όρους συνομοσπονδίας, αλλά μία διακρατική Ένωση κρατών χωρίς να είναι Ένωση από μόνη της, πότε χαλαρή και πότε άτεγκτη σε πολλά επίπεδα, όπως στο επίπεδο της κοινής άμυνας, της κοινής εξωτερικής πολιτικής, της κοινής οικονομίας( ωστόσο αδιάφορη για την άμυνα και τα σύνορα της), των κοινών ηθών και της κοινής γλώσσας. Εδώ το κάθε κράτος πέρα από τις ντιρεκτίβες και οδηγίες, έχει και μία κρατική υπόσταση κι οντότητα, η οποία άλλοτε υποθηκεύεται στην Ευρωπαϊκή Ένωση, στις κοινές στρατηγικές και τακτικές, αλλά και στα συμφέροντά της κι άλλοτε ζυγίζεται από την εκάστοτε Κυβέρνηση, η παραβίαση των ευρωπαϊκών κανόνων και οδηγιών, με τη λογική σχέσης κόστους και οφέλους. Αυτή η σχέση, έχει αποθεώσει στην κυριολεξία κάθε μηχανισμό που προωθεί τη μόχλευση της κοινωνίας πάνω στο άτομο, ούτως ώστε, η “ελεύθερη” διακίνηση, εμπορευμάτων, υπηρεσιών, κεφαλαίων και εργατικού δυναμικού, να γίνεται απρόσκοπτα, ανεμπόδιστα, αδιατάρακτα και ακατάπαυστα, χωρίς αντιρρήσεις και χωρίς ταξικά συνδικαλιστικά κινήματα που θα κινούνται στη σφαίρα της κοινωνικής απελευθέρωσης, αλλά μόνο του ατομικού πλουτισμού, σε όποιον μπορεί φυσικά κι αυτός δεν είναι άλλος από το πολύ μεγάλο κεφάλαιο.
10) Η μόχλευση στη σύγχυση, το “εγώ” ανάμεσα στην “ατομική ευθύνη, ως κοινωνικός ρόλος και στα ταξικά του καθήκοντα, άλλο ένα κατευθυνόμενο σύνδρομο νοητικής ασάφειας
Προφανώς δεν είναι η μόνη θεωρητική ομάδα, η οποία ξιφουλκεί ενάντια στη σύγχρονη εποχή και στα επιτεύγματα της, τα οποία η ίδια και παρόμοιες με αυτήν θεωρίες όπως ο πραγματισμός, ο βολονταρισμός και ο κοινωνικός αμοραλισμός βρίσκουν κοινή συνισταμένη, όπως για παράδειγμα, στη λεγόμενη πράσινη μετάβαση, με όρους θετικισμού και ατομικής ευθύνης.
Όλοι οι παραπάνω, βλέπουν την κοινωνία ως μία ενιαία οντότητα τόσο στο χωριό, τόσο στην πόλη, τόσο στο νομό και στην περιφέρεια, τόσο στην επικράτεια, κάθε έθνους κράτους ξεχωριστά, όσο και σε υπερεθνικά μεγέθη, είμαστε έθνος, συνομοσπονδιακός οργανισμός, η ανθρωπότητα, ανάλογα τη φάση ανάπτυξης και το είδος προτάγματος, όχι μέλος της τάξης, η του στρώματος που ανήκουμε.
Αρνούνται κατά κάποιο τρόπο να δουν το γεγονός(και γι αυτό δε φέρουν καμία άμεση ευθύνη, τους λόγους του εξηγήσαμε παραπάνω), ότι οι δύο βασικές ανταγωνιστικές τάξεις, το σταθερό κεφάλαιο και το μεταβλητό κεφάλαιο – δηλαδή – η αστική και η εργατική τάξη, όχι μόνο δεν έχουν κάποια ενιαία κοινωνική οντότητα και ταυτότητα, αλλά ακόμα και στον ίδιο τους το χώρο, εκεί που δρουν και έχουν τη βάση τους, η σχέση τους, είναι σχέση ταξικής διαπάλης – ταξικής αλληλεγγύης και συνοχής, με σκοπό την οικοδόμηση του σοσιαλισμού.
Σε καμία περίπτωση δεν είναι συναλλαγή, συμβιβασμός και λευκή σημαία, αν όχι λευκή πετσέτα, στα κελεύσματα των εργοδοτικών απαιτήσεων.
Ο καπιταλισμός, δεν είναι αταξικό σύστημα, για να υπάρχει κοινωνική συνοχή, και συσπείρωση γύρω από την άρχουσα τάξη, πότε με όρους έθνους, πότε με όρους διεθνικών συμμαχιών και πότε με όρους κοινής ομάδας, με κοινά συμφέροντα.
Στην πραγματικότητα υπερδιογκώνεται η ταυτότητα του εγώ, έναντι του εσύ, αλλά και του γενικευμένου συνόλου, άρα και των υποσυνόλων τους, με όρους υπεροψίας, καυχησιολογίας, αλαζονείας για τα πνευματικά, η υλικά του κατορθώματα, ενίοτε αγοραφοβίας κι ο φόβος συμπόρευσης με το γείτονα, ως επίκτητα παρά-σύνδρομα του μικροαστικού τρόπου ζωής, αλλά κατά βάση ανασφάλειας.
Και σε αυτό τον παράγοντα σημαντικό ρόλο, αν όχι καταλυτικό, παίζει η αποκοπή μερίσματος, δηλαδή, αναπαραγωγής, εκείνου του ικανού ποσοστού κέρδους για το μεγάλο κεφάλαιο, που θα κατευθύνει, στο μέτρο του δυνατού, συμπεριφορές και συμπεριφοριστικές πολιτικές, ως προέκταση όλων εκείνων των πολιτικών, οι οποίες θα περιφρουρήσουν και θα διαφυλάξουν την “Αγία Συνοχή της Άρχουσας Τάξης”, πράγμα το οποίο αποτελεί ειδικό πρόβλημα και πρέπει να αποτελέσει πρόβλημα σε όλα τα κατώτερα στρώματα και την διαστρωμάτωση της εργατικής τάξης.
Πάνω σε αυτήν την κοινωνική συνοχή ως συσπείρωση καταγράφεται μία ιδεαλιστική πραγματικότητα, η οποία ερμηνεύει κατά το δοκούν την ενιαία οντότητα ενός κοινωνικού μεγέθους χωρίς ταξικές διακρίσεις κι αυτό είναι αποτέλεσμα της προσωρινής αλλά μεγάλης ήττας και οπισθοδρόμησης του σοσιαλιστικού στρατοπέδου, με προέκταση του την καλλιέργεια και αναδημιουργία τη σύγχυσης από το 1992 και μετά, όπου το αντικομμουνιστικό πρόσταγμα της ΕΕ, έθεσε ως βάση, η κοινωνική συνοχή ως συσπείρωση, πρέπει να δημιουργεί νευρικής φύσης κοινωνικής αγκυλώσεις, για το είδος της κοινωνικής συνοχής, που πρέπει να είναι γενική και όχι ταξική.
Σύμφωνα με τον κοινωνιολόγο Δ.Γ. Τσαούση, η σημασία που έχει ο άλλος για τη διαμόρφωση της ταυτότητας του εγώ, ο άλλος λειτουργεί ως σημείο αναφοράς και αναγνώρισης του εγώ με δύο τρόπους, στην αντιδιαστολή και βεβαίωση του εγώ μέσα από τη σχέση εγώ εσύ.
Ο άλλος, ο δέκτης δηλαδή προς αυτόν, δηλαδή αυτού που πραγματοποιεί τη ενέργεια του “εγώ”, είναι η αναγκαία προϋπόθεση της βεβαίωσης του εγώ, για την αυθυπαρξία του και την ιδιοσυστασία του, όπως παρατήρησε πολύ νωρίτερα χαρακτήρισε, ο μεγάλος ιδεαλιστής και διαλεκτικός, ο Χέγκελ.
Κοντολογίς τι ακριβώς είπε ο Χέγκελ, ότι “χωρίς το δούλο ο αφέντης, δεν μπορεί να είναι αφέντης”, ο τελευταίος.
Το μηχανισμό αυτό της δια-παράθεσης προς τον άλλο, της πρόσληψης της ταυτότητας, τον συναντάμε και στο κοινωνικό σύνολο, όχι μόνο από το 1992 και μετά που παλινόρθωσε τόσο έντονα, αλλά είναι κάτι το οποίο το παρατηρούμε και σε προγενέστερες κοινωνίες οι οποίες για να λειτουργήσουν έπρεπε να ταυτοποιήσουν την κοινωνική συνοχή ως συσπείρωση, πάνω στη σχέση της κυριαρχίας του εγώ σε σχέση με το εσύ ή το ταξικό υποσύνολο μέσα στο γενικό κοινωνικό σύνολο.
11) Το “εγώ”, μέσα στο μηχανισμό της μετατροπής της κοινωνικής συνοχής, ως Εθνοκεντρικός δεσμός και στους μηχανισμούς διαταραχής της Κοινωνικής Συνείδησης
Τον τελευταίο μηχανισμό, ως αριθμητική και ποσοτική έκφραση του είναι, ως προς το γίγνεσθαι του ατομικού είναι, ως προς το κοινωνικό γίγνεσθαι, εξέφρασε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο ο Αμερικανός κοινωνιολόγος Γκράχαμ Σάμνερ (William Graham Sumner), ωστόσο αυτή η ποσοτική συσσώρευση αντικειμενικά αδυνατούσε – αδυνατεί να προσπελαστεί θεωρητικά από τον βασικό και πρώτο νόμο της διαλεκτικής, το “νόμο του περάσματος των ποσοτικών αλλαγών σε ποιοτικές”, δηλαδή αυτή η αριθμητική συσσώρευση, να μπορέσει να μετεξελιχθεί σε μια νέου – άλλου είδους ποιότητα.
Στην πραγματικότητα αυτό αξιοποιήθηκε από τους ιδεολογικούς μηχανισμούς και φορείς της παλινορθωμένης εξουσιαστικής κατάστασης πραγμάτων που δημιουργήθηκε από το 1992 και μετά(με παλινδρομήσεις σε θεωρητικά σχήματα του 1910-1920-1930, με τα νεότερα να βρίσκονται κάπου στο 1950 – 1960, στις σχολές της Φρανκφούρτης και του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού), η οποία πραγματοποιείται με δύο όρους, ενώ αντικειμενικά ανήκουν στον 19ο Αιώνα, στην εποχή το προμονοπωλιακού Καπιταλισμού.
Α) Ο πρώτος όρος δηλώνει τα άτομα που αισθάνονται ότι συνδέονται με κοινούς δεσμούς και συναποτελούν, ένα ξεχωριστό κοινωνικό σύνολο.
Β) Ο δεύτερος περιλαμβάνει όλους όσοι βρίσκονται έξω από την έσω-ομάδα, όλους εκείνους που η έσω ομάδα χαρακτηρίζει ως μη δικούς της.
Εδώ τι παρατηρούμε ότι η κοινωνική συνοχή μετατρέπεται από συνοχή και συσπείρωση σε δεσμό, μετά το 1992, ενώ παραμένει ως μηχανικός ταξικής συνεργασίας προσπαθώντας να αποπροσανατολίσει, αλλά αυτή τη φορά, με ακατάλυτους δεσμούς, ανάμεσα στις αστικές τάξεις, άρα και ανάμεσα στις λαϊκές μάζες.
Συνεχίζει να αποπροσανατολίζει την εργατική τάξη από την ταξική πάλη, τις συνήθειες της στο περιβάλλον που ζει, τη γλώσσα της, την ιδιοσυγκρασία και την ιδιοσυστασία της, προσδοκά το ξέκομμα από τη συνοικία και τη γειτονιά, τους δεσμούς με το περιβάλλον της, αφήνοντας τον ελεύθερο χρόνο στην μηντιακή δικτατορία, πάσας τεχνολογικής κατάστασης.
Την ίδια στιγμή και ταυτόχρονα, η εξουσία δημιουργεί ο συνθήκες τέτοιες, οι οποίες θα υποβάλουν την ίδια την εργατική τάξη και τους συμμάχους της, σε εμφύλιο πολεμικές διεργασίες, οι οποίες συσχετίζονται με τα επίκτητα στερεότυπα και της στοχευμένες από την άρχουσα τάξη, επίσης επίκτητες προκαταλήψεις που κατευθύνονται και δημιουργούνται από την ίδια την εξουσία, αλλά και τους τοπικούς αυλικούς εκφραστές της, στον ίδιο το είναι της εργατικής τάξης.
Αυτό το νέο πεδίο ορισμού στο επίπεδο της μόχλευσης, που πότε είναι το “Έθνος”, πότε μια υπερεθνική οντότητα και πότε, ολόκληρη η ανθρωπότητα, που πρέπει για το καλό του ΔΝΤ, η της Παγκόσμιας Τράπεζας, να κάνει όλες τις θυσίες που θα έκανε για την οικογένεια του και για τα παιδιά του κάθε μέλος της Εργατικής Τάξης.
Το ελατήριο το οποίο δημιουργούν, είναι το θεωρητικό πεδίο του εθνοκεντρισμού, το οποίο επίσης εντός εισαγωγικών αποκάλυψε ο παραπάνω Αμερικανός κοινωνιολόγος ο William Graham Sumner δηλαδή.
Εδώ επίσης παρατηρούμε κάτι άλλο ότι ο “Εθνοκεντρισμός”, βαδίζει ταυτόχρονα και παράλληλα με τον Κοσμοπολιτισμό, για να μπορέσει να υπάρξει η λεγόμενη πολιτισμική διάχυση, η οποία θα αποτρέψει την νέα πολιτιστική επανάσταση, η οποία θα γεννήσει το νέο τύπου Ανθρώπου, πάνω στα πρότυπα του Σταχανοφισμού, σε μια αχρήματη κοινωνία, που νομοτελειακά θα επέλθει από το μέλλον και στο μέλλον.
12) Τα αμυντικά μέτρα της συνοχής μιας κοινότητας και ο Κοινωνιολογικός Ιμπρεσιονισμός για τον αλλοδαπό
Ας γυρίσουμε όμως στο Γερμανό(βασικά Πρώσο) Κοινωνιολόγο Georg Simmel [(Γκέοργκ Ζίμελ), του βασικότερου εκπροσώπου του «κοινωνιολογικού ιμπρεσιονισμού»], για τον οποίο ο ξένος και όχι ο περαστικός, παρότι, μπορεί να είναι ένα μόνιμο μέλος μιας ομάδας που κατέχει μία θέση ξεχωριστή στο παρακείμενο σύνολο, ως υποκείμενο, το γεγονός και μόνο ότι δεν προέρχεται από την ίδια την ομάδα, αλλά είναι κατά κάποιο τρόπο ξενιστής, η φορέας μιας άλλης “ξενόφερτης” πολιτισμικής πραγματικότητας, η οποία αδυνατεί να συνάδει με τα εγχώρια προτάγματα, αυτόματα είναι και παρείσακτος και αποτρεπτικός και οι λόγοι πολλοί. Ωστόσο το γεγονός και μόνο, ότι μπορεί οποιαδήποτε στιγμή, είτε να αποχωρήσει από αυτήν(την ομάδα δηλαδή) και μπορεί να της δημιουργήσει πάρα πολλά προβλήματα, είτε το χρήμα της μικρής ή μεγαλύτερης κοινωνίας να το αποστείλει σε κάποια ξεχωριστή κατεύθυνση, για παράδειγμα στη χώρα του, τον μετατρέπει σε πρώτο στόχο, παρά το γεγονός, της “Ελεύθερης διακίνησης, εμπορευμάτων, κεφαλαίων, υπηρεσιών και εργατικού δυναμικού, δηλαδή, κάποια στιγμή θα αποχαιρετήσει την κοινωνία, επιλέγοντας κάπου αλλού, που θα τον έκανε αυτόματα μεσαίο στρώμα, εξοργίζει τον εργοδοτικό κλοιό, γιατί θα χαθεί ένας καλός, φθηνός και ευέλικτος, χωρίς δικαιώματα χειρονάκτης.
Οι αντιθέσεις της αστικής κοινωνιολογίας στην ερμηνεία των πραγμάτων δεν είναι κάτι που δημιούργησε η ίδια η εξουσία αλλά τις αξιοποιεί αναλόγως και κατά τρόπο εύλογο, φυσικά για τη δική της σωτηρία.
Είναι μια σανίδα σωτηρίας ή ένα σωσίβιο, μέσα σε ένα ωκεανό μίκρο, αλλά και μάκρο κοινωνιών, όπου ο ένας αλληλεπιδρά πάνω στον άλλον, τουλάχιστον κάτω από φυσιολογικές κοινωνικές συνθήκες, η κάτω σκέπη της αστικής τάξης, η οποία ακονίζει ξιφολόγχες στα πεζοδρόμια, μαζί με τα σκυλιά της, τους «κατ’ εικόνα» λούμπεν και «καθ’ ομοίωσίν» νέο-εθνικοσοσιαλιστές.
Παρότι η ταξική πάλη από το 1992 και μετά, είναι κατά κάποιο τρόπο, πότε ελεγχόμενα και πότε ανεξέλεγκτα ευνουχισμένη από τα πάνω, με βάση την ιδιοσυγκρασία της εκάστοτε γεωγραφικής ενότητας και περιοχής, τοποθετώντας την συνείδηση της κοινωνικής συναίνεσης, κατά τρόπο χειρουργικό στο Κ.Ν.Σ ****(Κεντρικό νευρικό σύστημα), αλλά και στο Π.Ν.Σ ****(Περιφερικό νευρικό σύστημα) του μεταβλητού κεφαλαίου, δηλαδή στην εργατική τάξη, κάτι άσχετους και μάλλον ξένους κι εχθρικούς παράγοντες και συντελεστές στην ταξική της συνείδηση, όπως αυτούς της ταξικής συνεργασίας, του καλού μισθού, η του “καλού” που θα προέλθει στο “εγώ” διά της μεταρρύθμισης, αλλά και τις εργασίας, “Ήλιο με Ήλιο”.
Την τοποθετεί επιλεκτικά και χειριστικά, σε περιβαλλοντικού τύπου αξίες, γνωστές από τον 19ο Αιώνα, όπως για παράδειγμα στην καταστροφή μιας προγενέστερης μορφής πλαστικών προϊόντων που δεν αποσυντίθενται στο φυσικό περιβάλλον, αλλά με την ανακύκλωση τους και ουσιαστικά την καταστροφή τους, αλλά και στη διάχυσή τους ανεμπόδιστα και απροσχημάτιστα σε αυτό, να υποδιαιρείται πλέον σε εκατομμύρια απειροελάχιστου μεγέθους κομμάτια(που είναι πολλάκις πιο βλαβερά για το περιβάλλον), όλα αυτά δια της ανάδειξης της ατομικής ευθύνης με κατεύθυνση και προσανατολισμό την ατομική λύση.
Μέσα σε όλα αυτά και παρότι έχει τύποις καταργηθεί ταξική πάλη(όπως είχε προσπαθήσει ο Λάσκαρης), βλέπουμε μέσα στους μηχανισμούς που δημιουργούνται, μέσα από τα τεχνητά και κατευθυνόμενα στερεότυπα και τις προκαταλήψεις που αναλύσαμε στο προηγούμενο άρθρο, να δημιουργούν έριδες και προϋποθέσεις για εμφύλιο μέσα στην ίδια την εργατική τάξη μέσω του «διαίρει και βασίλευε» η «Divide et impera» στα Λατινικά, πράγμα που σημαίνει, ότι όχι μόνο δεν έχει καταργηθεί, αλλά ο φόβος των αστών περιφέρεται σαν φάντασμα πάνω από το κεφάλι τους, γι’ αυτό και παίρνουν τέτοιου είδους ιδεολογικά μέτρα.
Από τη μία χρησιμοποιείται η ταξική συνεργασία ως το Τοτέμ και ως το “Άγιο δισκοπότηρο” ταυτόχρονα, από την άλλη, βλέπουμε τους όρους της ταξικής πάλης να μετακυλίονται επίπεδο του εθνοκεντρισμού, που αυτός δημιουργεί και τις προϋποθέσεις για το συμψηφισμό 2 εντελώς άσχετων κι εχθρικών μεταξύ τους κοινωνικοπολιτικών τάσεων, του Φασισμού με τον Υπαρκτό Σοσιαλισμό, δηλαδή το Σοσιαλισμό που έχει κατεύθυνση τον Κομμουνισμό.
Αυτή η αντίθεση, δημιουργεί σε πρώτη φάση, τις θεωρητικές προϋποθέσεις μεταλλάξεων, πάνω στην κοινωνική συνοχή ως συσπείρωση, και σε δεύτερη την ακόμα πιο «οβιδιακή μεταμόρφωση» και μετατροπή της από Κοινωνική Συσπείρωση σε Κοινωνικό Δεσμό.
13 Η Αντιδιαλεκτική Κοινωνιολογική Θεωρία του συμψηφισμού του (Gemeinschaft) και του (Gesellschaft)
Περίπου στην ίδια πάνω κάτω γραμμή, αλλά με αριθμητικές προσεγγίσεις, πότε αθροιστικά και πότε αφαιρετικά, ο Γερμανός Κοινωνιολόγος Φέρντιναντ Ταίνις (Ferdinand Tönnies), της σχολής “Κοινωνιολογικής Θεωρίας”(της οποίας ήταν πρεσβευτής), προσπαθούσε και είχε ως στόχο την απόδειξη μιας κοινωνικής υπόθεσης, η οποία βρίσκεται υπό εξέταση, δια της πρόσθεσης και της αφαίρεσης, ούτως ώστε αυτή να αναλυθεί και να έχει την ικανότητα να εξηγήσει, το αντικείμενο της κοινωνικής πραγματικότητας από μια κοινωνιολογική προοπτική αθροιστικού, η διάφορου αποτελέσματος.
Οι συνδέσεις μεταξύ μεμονωμένων και άσχετων μεταξύ τους κοινοτήτων και της κοινωνίας συνολικά, πραγματοποιούνταν μάλλον αντίδιαλεκτικά και σε πολλές περιπτώσεις, αυτές οι διαφοροποιημένες έννοιες, υπό την μαθηματική πράξη της πρόσθεσης, η της αφαίρεσης, αλλά πράξη συμψηφισμού, λες και πρόκειται για μία ενιαία οντότητα, κι όλα αυτά προκειμένου να οργανώσει και να τεκμηριώσει την κοινωνιολογική γνώση πάνω σε αυτές, έπεφτε σε “μεταφυσικές παγίδες”, που δεν μπορούν να αντανακλάσουν τα παραπάνω κοινωνικά μεγέθη. Ως εκ τούτου, μια τέτοια γνώση που προκύπτει ως ένα αποτέλεσμα, πολύπλοκων θεωρητικών πλαισίων, αντικειμενικά η μεθοδολογία της έχει πολλά κενά και δεν έχει σχέση με τη διαλεκτική.
Ενώ φαινομενικά προσιδιάζει τον δεύτερο και τρίτο νόμο της διαλεκτικής του “νόμου της ενότητας και της πάλης των αντιθέτων”, αλλά και του νόμου της “άρνησης της άρνησης”, ωστόσο πραγματοποιείται με όρους μαθηματικών ταυτοτήτων [ όπως αυτής (α + β)2 = α2+2αβ+β2 κι αυτής (α – β)2 = α2 – 2αβ + β2, η ακόμα χειρότερα με όρους η πολυωνυμικής εξίσωσης με βαθμό δύο στηριζόμενος στη Διακρίνουσας (β² – 4αγ)/2αγ, αναζητώντας το ιδεολογικό πρόταγμα τους πάνω στην κοινωνική συνοχή , λες και πρόκειται για δευτεροβάθμια εξίσωση του τύπου αx²+ βx + γ = 0], ωστόσο οι κοινωνίες δεν είναι πεδίο εφαρμογής των μαθηματικών, αλλά ούτε και της στατιστικής, εξάλλου οι κοινωνίες δεν αποτελούν στείρες αθροιστικές αποτυπώσεις, ούτε οι διαφορές τους προκύπτουν αφαιρετικά, οι πρώτες και οι τελευταίες έχουν εντελώς άλλα χαρακτηριστικά και εντελώς άλλο περιεχόμενο.
Ο Γερμανός Κοινωνιολόγος Φέρντιναντ Ταίνις (Ferdinand Tönnies), της σχολής “Κοινωνιολογικής Θεωρίας”(της οποίας ήταν πρεσβευτής), και στη θέση της κοινωνίας και της κοινότητας, υποβάλει τη γερμανική τους ονομασία για λόγους που θα εξηγήσουμε αμέσως παρακάτω, πότε αθροιστικά και πότε αφαιρετικά.
Η κοινότητα μετονομάζεται σε Γκέμανσαφτ(Gemeinschaft) και η κοινωνία σε Γκείζελσαφτ(Gesellschaft) και παρότι προσπαθεί να αποστασιοποιηθεί, από το Ναζισμό, τόσο αυτός, όσο και τα άλλα μέλη της Γερμανικής Εταιρείας Κοινωνιολογίας μαζί με τους Max Weber και Georg Simmel, αλλά και άλλους πέφτει στην παγίδα του “πραγματισμού”, χωρίς όμως να είναι ούτε κατά διάνοια εκπρόσωπος αυτής της σχολής, με αποτέλεσμα να δίνει άλλοθι στην σχολή της Ρομαντικής Κοινωνιολογίας, δηλαδή στο θεωρητικό μηχανισμό του ναζισμού, που υποτίθεται ότι ήταν πολέμιος.
14) Ο Πραγματισμός, ως μια ακόμα προέκταση της μαύρης Αντίδρασης, ως προέκταση της σύγχυσης και του αποπροσανατολισμού
Από ότι φαίνεται ο “πραγματισμός” [ως φιλοσοφική και κοινωνική θεωρία αμερικάνικης προέλευσης, της μόνης φιλοσοφικής σχολής που έχουν ανακαλύψει μέχρι σήμερα οι Αμερικανοί με βασικό ινστρούχτορα τον Τσαρλς Σάντερς Περς (Charles Sanders Peirce) 1839 -1914], βαδίζει και πατάει στις ράγες της “Ρομαντικής Κοινωνιολογίας”, δηλαδή της Σχολής εκείνης της Κοινωνιολογίας που άνοιξε το δρόμο για τον Εθνικοσοσιαλισμό και το Ναζισμό.
Ο “πραγματισμός” ως φιλοσοφική θεωρία, ερμηνεύει ως αληθές, μονάχα, ό,τι πρακτικά ωφελεί στη ζωή. Σύμφωνα με τον “πραγματισμό”, η πράξη έχει προτεραιότητα έναντι της θεωρίας, καθώς και η εμπειρία έναντι των αμετάβλητων αρχών. Οι ιδέες, σύμφωνα με τη φιλοσοφία του “πραγματισμού”, δανείζονται τα νοήματά τους από τις συνέπειές τους και την αλήθειά τους που προκύπτει από την επαλήθευση τους, είναι δηλαδή μια καραμπινάτη ιδεαλιστική κοινωνικοπολιτική θεώρηση καθώς τα προτάγματα της, εδράζονται, για να μην πούμε ανοιχτά, ότι υποκλέπτονται ταχυδακτυλουργικά, από την “Προτεσταντική Ηθική” και κατ΄ επέκτασιν από την την “Παλαιά Διαθήκη”, με όρους αντιγραφής – επικόλλησης.
Ο “πραγματισμός”, “Ρομαντική Κοινωνιολογία” και ο “Υποκειμενικός Βολονταρισμός”, έχουν πάρα πολλά και να χαρακτηριστικά, όπως για παράδειγμα ο θεωρητικός του “Ατομικού Αναρχισμού” Max Stirner(Μαξ Στίρνερ) του οποίου το πραγματικό όνομα ήταν Johann Kaspar Schmidt, πού μάλλον και τελικά, είναι η ίδια όψη του επίσης Αμοραλιστή και Βολονταριστή Στοχαστή και πρόδρομου του Ναζισμού, Φρίντριχ Νίτσε (Friedrich Nietzsche), όσο κι αν στα νιάτα του, ο Στίρνερ, υπήρξε Εγελιανός(αργότερα αυτόαναιρέθηκε) και τον θαύμαζε μέχρι και το μεγαλύτερο κεφάλι της ανθρώπινης ιστορίας έως σήμερα, ο Φρίντριχ Ένγκελς.
Εδώ ο “Αμοραλισμός” και ο “Βολονταρισμός”, με όρους “πραγματισμού” και “Μεταμοντερνισμού”, σε μεγάλο βαθμό, υποβάλλουν την κοινωνική συνείδηση στη σύγχυση και γενικευμένο βραχυκύκλωμα μετά το 1992 και μετά με κοινωνικές, πολιτικές και φιλοσοφικές θεωρίες που ανήκουν στη σφαίρα, προ του πρόμονοπωλιακού Καπιταλισμού.
Ο παραπάνω Γερμανός Φιλόσοφος και Κοινωνιολόγος Φέρντιναντ Τάινις (Ferdinand Tönnies), στηρίζει το σχήμα του, όπως και ο “πραγματιστής” Αμερικανός Τσαρλς Σάντερς Περς (Charles Sanders Peirce), στη βούληση των ανθρώπων να ζουν μαζί και να βρουν σαν μονάδα το ηθικό πρόσταγμα. Σας θυμίζει κάτι αυτό, μάλλον τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπου σε ένα από αυτά, το moto του, ήταν γραμμένο στην είσοδο, δηλαδή “ή εργασία απελευθερώνει”.
Ο συγκεκριμένος Ο Γερμανός Κοινωνιολόγος και Φιλόσοφος, ο Φέρντιναντ Τάινις (Ferdinand Tönnies), βλέπει τη βούληση σε δύο άξονες τη φυσική και τη λογική.
Η λογική είναι ο αντίποδας της φυσικής η οποία καταπιέζει τη δεύτερη.
Σύμφωνα με τον Φέρντιναντ Τάινις (Ferdinand Tönnies), η φυσική βούληση είναι η βούληση, η οποία περιέχει τη σκέψη ενώ η λογική βούληση είναι η σκέψη που περικλείει τη βούληση, ωστόσο η τελευταία σύμφωνα με το συγκεκριμένο κοινωνιολόγο και φιλόσοφο, δεν αφήνει περιθώρια στην ίδια την Κοινωνία τους Ιερούς Δεσμούς της, που δεν είναι άλλοι, από τη συνοχή και ταυτόχρονα αντοχή, μιας Κοινωνίας έναντι κάποιας άλλης.
Όπως είδαμε στο παραπάνω άρθρο, από το 1992 και μετά, έχουν δημιουργηθεί όλες εκείνες οι προϋποθέσεις που ανοίγουν τις θύρες για πολλά περίεργα πράγματα, αν δεν ανοίγουν τον “Ασκό του Αιόλου” ή ακόμα χειρότερα το “Κουτί της Πανδώρας”.
15) Επίλογος – Συμπεράσματα (Η Κοινωνική σύγχυση, ανάμεσα σε δυο συμπληγάδες την κοινωνική συνοχή ως συσπείρωση και ως δεσμό
Με βάση τα παραπάνω, βλέπουμε πώς καλλιεργείται η σύγχυση από το “Μετανεώτερισμό” τον “Πραγματισμό” την “Βουλησιαρχία” και τον “Κοινωνικό Αμοραλισμό”, ακόμα και την “Κοινωνιολογική Θεωρία”, να τσαλαβουτάνε στα ένστικτα και μάλιστα μόνο ποσοτικά, είτε αθροιστικά, είτε αφαιρετικά, σε όλα τα επίπεδα σε βάθος ύψος πλάτος και μήκος.
Βλέπουμε πώς ενώ η ταξική πάλη θεωρείται, εχθρικό πεδίο για το σύστημα, και πώς εντάσσουν στις κοινωνίες που διαιρούνται σε τάξεις, στα κοινά και ενιαία συμφέροντα της πλουτοκρατίας με διάφορα επίθετα.
Ενώ από τη μία η ταξική πάλη, είναι στο στόχαστρο και για το πυρ το εξώτερο, διότι δημιουργεί συνθήκες αποσυσπείρωσης της γενικής κοινωνικής συνοχής, καλλιεργώντας το χάος δηλαδή αποτρέπει και δεν νομιμοποιεί την παραγωγή ικανού ποσοστού κέρδους, απ’ την άλλη η κοινωνική συνοχή, μετατρέπεται σε μια “Ιερή Αγελάδα”, η τακτική πάλι γίνεται εμφύλιος μέσα στην εργατική τάξη, ενώ δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για δημιουργίες Κοινοτικών, Εθνικών και διακρατικών αντιθέσεων ή ανταγωνισμών, οι οποίες σε μεγάλο βαθμό μπορούν να δημιουργήσουν προϋποθέσεις ενός πολύ μεγάλου, ή ενός πολύ ορισμένου πολέμου τόσο σε διεθνικό όσο και σε περιφερειακό επίπεδο.
Αποθεώνεται ο “Ατομοκεντρισμός” και ο κατά Ζίμελ “Εθνοκεντρισμός”, ενώ ο δίπλα μας, πάνω σε ένα κοινωνικό η φυσικό φαινόμενο, ακόμα κι αν προέρχεται από την ίδια τάξη στοχοποιείται δια των προκαταλήψεων και των στερεοτύπων που ίδια η εξουσία έχει δημιουργήσει.
Από αυτή την άποψη και κλείνοντας το άρθρο ετούτο, μπορούμε να βγάλουμε συμπεράσματα, γιατί εκεί που δεν υπήρχε εργατικό λαϊκό κίνημα με ταξικό προσανατολισμό, τα πάντα πέρασαν γρήγορα ήδη από το 1992, ενώ αλλού, εκεί που υπήρχε καθυστέρηση, όπως εδώ στην Ελλάδα, οι επόμενες γενιές και οι νέες βάρδιες εργατικής τάξης με την αλλοτρίωση και διάβρωση που είχε διαχυθεί ουσιαστικά σε ολόκληρο το σώμα του κοινωνικού ιστού, τροχοπέδησαν τη διαδικασία της ταξικής πάλης σε κάποια χώρα.
Σε γενικό επίπεδο, η προσωρινή για την ιστορία χρονικά, αλλά μεγάλη χρονικά για το προσδόκιμο της ανθρώπινης ζωής, η ήττα και η οπισθοχώρηση του Σοσιαλιστικού στρατοπέδου του 1991, άφησε το στίγμα της, με στεντόρεια φωνή, μιας και όπου διαλύθηκαν τα Κομμουνιστικά Κόμματα και Εργατικά Κόμματα, η όπου άλλαξαν ρότα προς τη σοσιαλδημοκρατία, ή ακόμα – ακόμα, που δεν μελέτησαν κοινωνική συνοχή σαν εκδήλωση μετάλλαξης, ουσιαστικά και αντικειμενικά, ως φενάκη, η έχασαν χρόνο, μέσα από το αποτύπωμα που άφησε το 1991, η έχασαν το βηματισμό και τα πατήματα πάνω που δημιουργούσε η ίδια η καπιταλιστική εξουσία, τους τρόπους και της μέθοδες της παραγωγής όπως άλλαξαν ρότα, αυτές έχουν εξελιχθεί σήμερα, που δεν έβγαλαν ακόμα συμπεράσματα από τις ανατροπές των σοσιαλιστικών κρατών τα από τα πάνω προς τα κάτω και γιατί έγιναν αυτά, οικοδομώντας προϋποθέσεις, για τη λεγόμενη καπιταλιστική παλινόρθωση, όχι μόνο δεν θα βγάλουν συμπεράσματα, αλλά θα πνιγούν σε μία κουταλιά νερού.
Από αυτή την άποψη και κλείνοντας οριστικά και αμετάκλητα τούτο το άρθρο, έχουμε να σημειώσουμε το εξής, πως ούτε η ταξική πάλη, πως, ούτε το μέλλον νομοτελειακά θα σταματήσει, αλλά σίγουρα θα καθυστερήσει όμως πάρα πολύ ακόμα και σε χώρες που το κίνημα είναι διαμορφωμένο σε ένα ορισμένο βαθμό και ο λόγος είναι ότι είναι σε ένα ορισμένο βαθμό μιας και η γενικευμένη τάση έχει τάση, να αποστηθίζει θεωρητικά σχήματα που καλλιεργούν τη σύγχυση και τα οποία ως κοινό παρονομαστή έχουν τη σοσιαλδημοκρατία.
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ: Ορισμένα αναρτώμενα πολυμέσα από το διαδίκτυο στους ιστότοπους μας, όπως εικόνες & κυρίως video που αναρτούμε (με τη σχετική σημείωση της πηγής η οποία αναγράφεται πάνω και μέσα στην ίδια την προβολή τους), αναδημοσιεύονται θεωρώντας ότι είναι δημόσιας προβολής χρήσης και αναδημοσίευσης. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, καλλιτεχνών, μουσικών, τραγουδοποιών, συγκροτημάτων, δισκογραφικών εταιρειών, κινηματογραφιστών, φωτογράφων, η ιδιοκτητών καναλιών στα διαδικτυακά πολυμέσα, παρακαλούμε ενημερώστε μας για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολoγίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα άρθρων συνεργατών και αυτό δε μας δεσμεύει ως επιχείρηση. Για άρθρα και διαφημιστικό υλικό που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε καθώς το πρώτο απηχεί την προώθηση και προβολή των διαφημιζόμενων και το δεύτερο αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιονδήποτε τρόπο το ιστολόγιο και τις ιστοσελίδες μας.
Το portal istosch data &technologies lab χρησιμοποιεί μόνο πρωτογενή άρθρα των συντακτών και συνεργατών του. Κάνει αναδημοσιεύσεις μόνο από αυτούς και με την δική τους συναίνεση από τα δικά τους ηλεκτρονικά έντυπα και δίνει επίσης σε αυτούς το δικαίωμα της αναδημοσίευσης. Οποιοσδήποτε άλλος θέλει να αναδημοσιεύσει οτιδήποτε πρέπει να έχει την έγγραφη άδεια του portal, istosch data &technologies lab που εκπροσωπείται δια του αρχισυντάκτη του. Διαβάστε τους όρους παροχής και χρήσης του δικαιώματος η μη αναδημοσίευσης των κειμένων.
Ενισχύστε το portal “istosch data &technologies lab“
Στις δύσκολες εποχές, που το λαϊκό εισόδημα στενάζει και όλα τα οικονομικά αποθέματα εξαϋλώνονται κατά γεωμετρική πρόοδο, τα προς το ζειν μέσα από ένα ισχνό μισθό, δεν φτάνουν ούτε για “αέρα κοπανιστό”, και δεν μας οδηγούν στο “ευ ζειν”, άπαντα γίνονται δύσκολα για όλους.
Με ένα επερχόμενο σφόδρα εξοντωτικό φορολογικό νόμο, που αφανίζει τους αυτοαπασχολούμενους και μεγαλώνει την κερδοφορία των πολύ μεγάλων επιχειρήσεων, μετατρέποντας ουσιαστικά τη χώρα φορολογικό παράδεισο για τις πολυεθνικές, εμείς κρατάμε ζωντανό το όνειρο μας, σε ένα περιβάλλον που θέλει πολύ δύναμη και πολλές θυσίες για να επιβιώσεις.
Το Εναλλακτικό κι Ανεξάρτητο Κέντρο Τεχνολογίας - Διαδικτύου καθώς και το E - Funzine (portal) μας, συνεχίζουν να εργάζονται αδιάκοπα και με πάθος, βάζοντας ζητήματα πολιτισμού, τέχνης, ανθρωπιστικών, κοινωνικών επιστημών, αλλά και θετικών, καθώς και τεχνολογίας στο τελευταίο, με προτάσεις κι αναλύσεις που βοηθούν τον ελεύθερο μας χρόνο και να αναπτύξουμε μια άλλου είδους κοινωνική και κυρίως ταξική συνείδηση, που σήμερα βρίσκεται στο στόχαστρο.
Με πολύ κόπο και μεγάλη διάθεση προσφοράς, αλλά και με αίσθημα ευθύνης, ειδικά σε αυτή τη φάση, σε αυτές τις δυσμενείς οικονομικές συνθήκες, κάθε μικρή ενίσχυση για την παραπέρα συνέχεια του portal είναι πολύ σημαντική.
Σας ευχαριστούμε εκ των προτέρων για τη βοήθεια σας και σας ευχόμαστε καλές ηλεκτρονικές Περιηγήσεις, με μια υπόσχεση από μας, ότι κάνουμε το καλύτερο δυνατόν, πάνω και μέσα στα πλαίσια της εποχής.
