Δια χειρός “Θεού”(η) και Ντιέγκο
Δια χειρός “Θεού”(η) και Ντιέγκο
Το Πρωτάθλημα το παίρνει αυτός που το θέλει πιο πολύ και φέτος όλα συγκλίνανε σε αυτή την κατεύθυνση, για να μην πούμε σε πρώτη φάση μετά τη λήξη του Μουντιάλ της Ρωσίας το 2018, σε δεύτερη μετά το Θάνατο του Θεού(Μαραντόνα) και σε τρίτη και τελευταία στο Θρίαμβο της AFA, μέσα στο Μαρακανά, οπότε όλοι γνωρίζαμε και είχαμε κοινό μυστικό ότι η Αργεντινή αν δεν το πάρει(που θα το έπαιρνε ο κόσμος να χαλούσε, όχι γιατί το ήθελε η FIFA, τουναντίον δεν το ήθελε), ότι θα πάει τελικό, ενώ για το τέλος δε θα μπορούσε να μείνει ο Μέσι δίχως στέμμα.
Φυσικά ολόκληρο το παραπάνω αφήγημα ήταν ένα ακόμα δώρο του χεριού του Θεού Μαραντόνα που ένωσε όλα τα παιδιά του και τα ποδοσφαιρικά του εγγόνια και δισέγγονα, με τον Λιονέλ να τον επικαλείται ως Θεό μέχρι και το τελευταίο πέναλτι του Ντε Πωλ, όπως άλλωστε και σε κάθε αγώνα.
Να σημειώσουμε εδώ πέρα, ότι παρακολουθώντας από κοντά κάθε πορεία της αγαπημένης μας Αλμπισελέστε(η Μπιάνκο Σελέστε), ήταν η πρώτη φορά που δεν είχαμε κανένα άγχος ακόμα και στις εκτελέσεις των πέναλτι, αφού πριν το Μουντιάλ είχε ραφτεί το 3ο Αστεράκι, το γνωστό σκα τραγούδι και οι οπαδοί της Αργεντινής, ήταν οι πλέον αποφασισμένοι, ακόμα και μετά την μοναδική ήττα από την Σαουδική Αραβία στην πρώτη αγωνιστική.
Όλα αυτά ήταν η συνταγή που οδήγησε την AFA, στην νομοτελειακή απ’ ότι φάνηκε κατάκτηση του 3ου Παγκοσμίου, μετά από 35 χρόνια, μετά από 2 τελικούς μουντιάλ και άλλους τέσσερις τελικούς στα Κόππα Αμέρικα, ωστόσο η αναγκαιότητα ενός, η και δύο ηγετών ήταν ανέκαθεν το βασικό ζητούμενο, ωστόσο φέτος ο ηγέτης ήταν ο Λεό και ο Θεός, εμπνευστής, γενάρχης ήταν ο Ντιέγκο και όλα τα παιδιά που το σήκωσαν η σπορά του.
Μιας Αργεντινής που από το 1983 και μετά, έχτιζε τη νέα της εικόνα και με νέα υλικά προερχόμενα από τη λαϊκή και όχι την πλούσια Αργεντινή, που είχε ως κορμό το Ντελικάτο Αστικό και Ευρωπαϊκό στυλ της, αφού ή τότε Αργεντινή και οι ηγέτες της(πριν το 1983 δηλαδή), ήταν ήταν από την Ρίβερ Πλέιτ, αν δεν ήταν αποκλειστικά αυτή.
Η Σπορά του Ντιέγκο ήταν περισσότερο Λατινοαμερικάνικη και τεχνική, υπερβολικά τεχνική, προσιδίαζε περισσότερο την Βραζιλία και ενσωμάτωνε τη δύναμη της Ουρουγουάης, αλλά εμπεριείχε και την παλιά σκληρότητα που απέκτησε μεταπολεμικά, πάλι ελέω Ρίβερ, που είχε ενσωματώσει τη Γερμανική κοινότητα τόσο ταξικά, όσο και ως ιδιοσυγκρασία, πλάι στο παλιό τεχνικό ντελικάτο και ομαδικό στυλ, επίσης της Ρίβερ, που ανέκαθεν δυσκολεύονταν με την “αλητεία” της Μπόκα, αλλά φέτος το κατάφερε και 35 χρόνια ήταν σε τοκετό δια χειρός Θεού του Ντιέγκο.
Για να γίνει πιο κατανοητό το παρακάτω σκεπτικό μας, το οποίο θα ξεδιπλώσουμε αναλυτικά να σημειώσουμε εδώ πέρα, ότι αυτή η παράγραφος είναι μια εμβόλιμη επεξηγηματική για του τι σημαίνει ποδόσφαιρο για τους υποφαινόμενους κονδυλοφόρους.
Καταρχάς να επεξηγήσουμε ότι υπάρχουν πολλές ποδοσφαιρικές σχολές στον κόσμο, αλλά και στο εσωτερικό της κάθε χώρας ξεχωριστά, εκφράζοντας κυρίως τις ταξικές διαφορές τους, αλλά και τις διαφορές σε επίπεδο ιδιοσυγκρασίας.
Το ποδόσφαιρο, μαζί με τον κινηματογράφο καθώς και το εργατικό κίνημα, καθόρισαν σε μεγάλο βαθμό τις κοινωνίες του 20ου Αιώνα ως κοινωνικά φαινόμενα και σε μεγάλο βαθμό το ποδόσφαιρο συνεχίζει να αποτελεί μέρος αυτής της λογικής.
Άρα από αυτή την άποψη το ποδόσφαιρο είναι:
α) Ένα πολύ μεγάλο “κοινωνικό φαινόμενο” των σύγχρονων αστικών κοινωνιών(από άποψη συγκέντρωσης πληθυσμών και όχι ταξικής προέλευσης).
β) Ένα συλλογικό άθλημα, ωστόσο ως άθλημα δεν μοιάζει με τα προγενέστερα, μιας και είναι προϊόν παιχνιδιού και όχι άσκησης, το οποίο κατά την πάροδο των χρόνων εξελίχθηκε σε άθλημα(ευγενής άμιλλα) και σε πρωταθλητισμό(στυγνός ανταγωνισμός)
γ) Μια πολύ μεγάλη μπίζνα, που εχθρεύεται την κοινωνική φύση του, ως φαινόμενο και κυρίως την λαϊκή-εργατική του μήτρα, γι αυτό τα γήπεδα του 21ου Αιώνα δεν είναι στάδια με κερκίδες, αλλά και στάδια ξενοδοχεία με πρώτη και δεύτερη θέση επισήμων, χορηγών και Μαικήνων.
Στην Αργεντινή, ανέκαθεν η μεγάλη Μπόκα Τζούνιορς, η ομάδα των εργατών και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, ήταν στη σκιά των πάμπλουτων της “μισητής” Ρίβερ Πλέιτ, η οποία ήταν μια ντελικάτη, τεχνική και ευρωπαϊκής φυσιογνωμίας ομάδα, με σχέδιο, οργάνωση και υποδομές, ενώ ήταν και ο βασικός κορμός της Εθνικής ομάδας και της Ομοσπονδίας μέχρι το 1983 δηλαδή.
Μετά το στραπάτσο που έπαθε η τελευταία στο Μουντιάλ της Ισπανίας το 1982, είχε ως αποτέλεσμα ο νεαρός τότε Μαραντόνα να κάνει την επανάσταση και να βγει μπροστά. Ο Μαραντόνα, είχε αποκλειστεί από το Μουντιάλ του 1978 και λαθεμένα ονομάζεται Μουντιάλ του Δικτάτορα Βιντέλα, ο οποίος αξιοποίησε το “όπιο των λαών” για τους δικούς του λόγους, αλλά της Ρίβερ Πλέιτ, η οποία έλεγχε την ομοσπονδία και μισούσε κάθε τι εκπορευόμενο από την Μεγάλη της αντίπαλο, κυρίως ταξικά, αλλά και ως ποδοσφαιρική φιλοσοφία.
Η Ρίβερ ήταν μια Τεχνική Ευρωπαϊκή Ομάδα, τόσο σε οργανωτικό, όσο και σε αγωνιστικό επίπεδο, με εμβόλιμα στοιχεία του Ουρουγουανικού και Χιλιανού στυλ που στηρίζονταν στην σκληρότητα, αλλά αυτό μεταπολεμικά, όπου στην χώρα κατέφθασαν, όπως κι αλλού στην Νότια Αμερική, χιλιάδες Εγκληματικά στοιχεία της ναζιστικής Γερμανίας και κατέληξαν που αλλού, στην Ρίβερ.
Σε αντίθεση με την Ρίβερ, που ήταν το καμάρι της AFA, η Μπόκα και μια σειρά άλλες ομάδες ήταν στην σκιά, στηρίζονταν μέχρι τότε στο ποδόσφαιρο της αλάνας και της “φαβέλας”(και στην Αργεντινή υπήρχαν τέτοιες), εκεί δεν υπήρχε το Ευρωπαϊκό ταμπεραμέντο, αλλά η φαντασία, η τεχνική, το ατομικό πνεύμα, η αλάνα και οι μπάλες από πανιά, όπου ο εκάστοτε ποδοσφαιριστής, θύμιζε τους συναδέλφους του από την Βραζιλία σε επίπεδο τεχνικής και η απαράμιλλη δύναμη. Στην πορεία, μπήκαν και οι Ευρωπαϊκές συνήθειες, όχι όμως της Δυτικής Ευρώπης, αλλά της πρώην Ανατολικής, ενώ δεν είναι καθόλου τυχαίο, ότι τον Ντιέγκο, τον Λιονέλ, τον Τέβεζ και τον Ρικέλμε τον θαυμάζουν στη Βραζιλία, θεωρώντας τους δικούς τους, σε αντίθεση με τους τεράστιους Σιβόρι Ντι Στέφανο και Κέμπες που τους θεωρούν Ευρωπαίους.
Στο δια ταύτα τώρα, αν πάμε στην δεύτερη υποσημείωση ότι το ποδόσφαιρο έχει εξελιχθεί σε άθλημα και κατ’ επέκτασιν σε επιστήμη, αν το δούμε αυστηρά αγωνιστικά παρακάμπτωντας το οργανωτικό πεδίο εσκεμμένα, θα δούμε το βασικό αγωνιστικό κανόνα κάθε μεγάλης ποδοσφαιρικής σχολής.
α) Η περιφρούρηση της γραμμής άμυνας, ξεκινάει από την πίεση, από τις επιθετικές γραμμές και το κέντρο, περιορίζοντας τις ατομικές και συλλογικές δυνατότητες του αντίπαλου, ενώ οι τελευταίες γραμμές άμυνας και ο τερματοφύλακας πρέπει να προξενούν σύγχυση στον αντίπαλο, ούτως ώστε να τον βραχυκυκλώνουν και οι τελικές προσπάθειες να είναι είτε αναποτελεσματικές, είτε αδύναμες, είτε άστοχες.
β) Η επίτευξη τέρματος(δηλαδή γκολ), είναι μια πολυσύνθετη διαλεκτική διεργασία που άλλοτε πηγαίνει μπροστά το σχέδιο και την φαντασία της ομάδας κι άλλοτε την κινεί πίσω, για να ξανφύγουν μπροστά, τόσο συλλογικά(κυρίως), όσο και ατομικά, με σκοπό να κουράσει τις αμυντικές γραμμές, να τις αποδιοργανώσει και να τις αποδυναμώσει τόσο συλλογικά, όσο και ατομικά, κάνοντας ολοένα και πιο εύκολο το έργο των επιθετικών, για τους οποίους φροντίζει το κέντρο και η οπισθοφυλακή, βάζοντας τους ει δυνατόν, μαζί με την μπάλα στα δίχτυα, θυμίζοντας κατά προσέγγιση και ενδεικτικά το Αμερικανικό Ποδόσφαιρο, η το Ράγκμπι, χωρίς φυσικά τη βια και το physical gaminng να ενυπάρχουν εδώ.
Η μη επίτευξη τέρματος σημαίνει τη μη σωστή διαλεκτική λειτουργία της ομάδας, με αποτέλεσμα, είτε η τελική προσπάθεια να πραγματοποιηθεί λανθασμένα, αδύναμα, βιαστικά, δίχως σωστό στήσιμο και πάτημα και χωρίς καθαρό μυαλό, πράγμα που μπορεί να οφείλεται και στο αμυντικό στήσιμο του αντιπάλου, τόσο αμυντικά, όσο και σε επίπεδο συλλογικής ψυχικής κατάστασης. Γι αυτό οι ευκαιρίες δεν λένε και πολλά πράγματα, ούτε οι αποκρούσεις, ούτε οι πολλές αναποτελεσματικές τελικές, ούτε καν η διαιτησία, εκτός αν είναι κραυγαλέα κι αφήνει να παίζεται ξύλο στις παρυφές της μικρής και μεγάλης περιοχής.
Αν κατανοήσει κανείς, όλα τα παραπάνω, θα κατανοήσει γιατί ακόμα και διαιτητικά καλώς δεν ακυρώθηκε το γκολ που επιτεύχθηκε δια χειρός Μαραντόνα, στο παιχνίδι με την γηραιά Αλβιώνα, ανεξάρτητα, ότι μετά τους εξέθεσε ανεπανόρθωτα, με το ωραιότερο γκολ όλων των εποχών.
Παρακολουθώντας αποκλειστικά και μόνο τα Μουντιάλ εδώ και πάρα πολλά χρόνια, γιατί οτιδήποτε άλλο πέρα από αυτά μας είναι παντελώς αδιάφορα, από το Euro και το Champions League μέχρι τα πάσης φύσης και κάθε λογής εθνικά πρωταθλήματα και ειδικά το δικό μας, πρέπει να σημειώσουμε ότι ειδικά στον τελικό, είδαμε τον σπουδαιότερο τελικό από το 1990 και έπειτα για να μην πούμε από το 1986 και έπειτα.
Στην πραγματικότητα έπαιζαν, δύο από τις τρεις σπουδαιότερες ομάδες αυτή τη στιγμή της υφηλίου η Αργεντινή με την Γαλλία ενώ η τρίτη ομάδα η οποία αποκλείστηκε σχετικά πολύ νωρίς από την Κροατία ήταν η Βραζιλία, η υπερηχητική και πυραυλοκίνητη Βραζιλία, που σε ένα κρίσιμο αγώνα στον προημιτελικό, μάλλον, δεν έκανε το καθήκον της, με αποτέλεσμα να μη δούμε τον σπουδαιότερο ημιτελικό, των τουλάχιστον τελευταίων πολλών δεκαετιών, ανάμεσα στις δύο κορυφαίες ομάδες αυτή τη στιγμή του πλανήτη την Αργεντινή και τη Βραζιλία, ως μία επανάληψη του τελικού του κόππα Αμέρικα, όπως πριν ακριβώς ένα χρόνο.
Εξαρχής θεωρούσαμε ότι ο τελικός αυτός, πριν ξεκινήσει καν το Μουντιάλ, θα εμπεριείχε την Αργεντινή και όχι μόνο ως μέρος του τελικού, αλλά και ως διεκδικήτρια του τουρνουά, οι λόγοι αναφέρθηκαν στον πρόλογο και ως προέκταση, ότι ο Μέσι έπαιζε το τελευταίο του χαρτί, χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει ότι η εταιρεία που λέγεται FIFA, ενδιαφερόταν πόσος για το συγκεκριμένο γεγονός, που βέβαια δεν αποτελεί ένα απλό γεγονός, μιας και ο Μέσι ήταν και είναι, ένας από τους τελευταίους πολύ μεγάλους ποδοσφαιριστές – ηγέτες, μετά την εποχή του μεγαλύτερου όλων των εποχών του Diego Maradona, που μετά την κοίμηση του αναλήφθει στους Ουρανούς ως Μύθος, αν όχι σαν Θεός.
Εδώ βέβαια πρέπει να σταθούμε στο γεγονός, ότι η Αργεντινή δεν είναι μία ενιαία ομάδα όπως τη γνωρίζαμε εδώ και πολλά χρόνια από άποψη ποδοσφαιρικής νοοτροπίας, ειδικά πριν το 1982.
Το Aργεντίνικο ποδόσφαιρο προϋπήρχε του Ντιέγκο Μαραντόνα, εξάλλου υπήρξαν πολύ μεγάλοι ποδοσφαιριστές, μεγάλοι σχεδόν σαν κι αυτόν κατά το παρελθόν όπως οι Σιβόρι, Ντι Στέφανο,Κέμπες, αλλά αυτοί άνηκαν σε άλλη κοινωνική τάξη, στην μισητή Ρίβερ Πλέιτ, για αυτό στο Μπουένος Άιρες και σε άλλη μεγάλη πόλη αυτής της υπέροχης χώρας των BRICKS πλέον, δε θα δείτε ποτέ τοιχογραφία κάποιου από αυτούς τους πολύ μεγάλους παίκτες, παρά μόνο του Τέβες του Μέσι και φυσικά του μεγαλύτερου όλων του Ντιέγκο Μαραντόνα.
Το παγκόσμιο κύπελλο που κέρδισε η Αργεντινή, που στην ουσία των πραγμάτων της ράβει και το τρίτο αστέρι στην φανέλα της, δεν το κέρδισε με ευκολία, ούτε της το έδωσε κανείς, απλά μάτωσε για να το κερδίσει, παίζοντας με διαφορά την καλύτερη μπάλα μαζί με την Βραζιλία, την υπερηχητική Βραζιλία, η οποία όπως προείπαμε στα δύσκολα βάλτωσε και στραβοπάτησε όπως το έκανε εδώ και 35 χρόνια σε πολλές περιπτώσεις η Αργεντινή, αλλά για άλλους λόγους που αναφέραμε παραπάνω.
Το έχουν αυτό οι λατινοαμερικάνικοι κυρίως οι Βραζιλιάνοι, όχι τόσο οι Ουρουγουανοί και οι Αργεντινοί. Που είναι περισσότερο σκληροτράχηλοι, όπως και οι Χιλιανοί.
Το λαϊκό Αργεντίνικο ποδόσφαιρο , που προέκυψε και ουσιαστικά επισφραγίστηκε το 1982 με την είσοδο του Ντιέγκο Μαραντόνα και την απώθηση των Πασαρέλα και Αρντίλες από την Εθνική Ομάδα από το 1983 και μετά, πάντα με δική του πρωτοβουλία και επιμονή, κάρπισε επιτυχώς προχτές, ύστερα από έξι ανεπιτυχείς τελικούς τέσσερις στο Κόππα Αμέρικα και άλλους δύο στο Μουντιάλ, το 1990 και το 2014.
Να θυμίσουμε ότι ο Πασαρέλα ήταν ποδοσφαιριστής και της River Plate και γέννημα-θρέμμα της, με αποτέλεσμα οι σχέσεις αυτών των δύο κορυφαίων φυσιογνωμιών να μην είναι στα καλύτερά τους.
Η Αργεντινή, ως μεγάλη Ποδοσφαιρική σχολή και Ομοσπονδία, προϋπήρχε, ως η πολύ μεγάλη ομάδα της Νότιας Αμερικής και μία από τις πολύ μεγάλες ομάδες του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, αρκεί να ανατρέξουμε τόσο στους τελικούς των πρώτων Μουντιάλ, όσο και στην συλλογή των δεκάδων Κόππα Αμέρικα που είχαν μέχρι την εποχή του Κέμπες και του Πασαρέλα.
Το ποδόσφαιρο της Αργεντινής, άλλαξε οριστικά και αμετάκλητα, αποκλειστικά και μόνο από τη θεϊκή παρέμναση του από μηχανής Θεού Ντιέγκο Μαραντόνα, ο οποίος το 1986 έκανε απλά και μόνο το καθήκον του και πέταξε τη φλεγματική Αγγλία εκτός, με δύο γκολ, τα οποία, το ένα ήταν καλύτερο από το άλλο.
Εύλογα και όχι άδικα, θα μας πείτε από πού κι ως πού,το χέρι του Θεού ήταν καλό και έντιμο;
Το γκολ λογικά με την Αγγλία δεν έπρεπε να μετρήσει, αφού ο κανονισμός με βάση το γράμμα του νόμου, ήταν πολύ συγκεκριμένος, ωστόσο δικαίως μέτρησε κατά τη δική μας απάντηση, αν το παραλλήλιζες με το πνεύμα του, μιας και είχε κοινωνικοπολιτική χροιά και είχε και επαναστατικά χαρακτηριστικά, των φτωχών, ενάντια στους πλούσιους Αποικιοκράτες.
΄Έτσι έπρεπε να γίνει κι έτσι έγινε, ενάντια στην κλοπή των Μαλβίδων η Φώκλαντς που πραγματοποιήθηκε ουσιαστικά τον Απρίλη του 1982, όταν η Αργεντινή, πήγε μέσω του Δικτάτορα Βιντέλα, αλλά μάλλον δικαίως να διεκδικήσει τα αυτονόητα από τους αποικιοκράτες. Τάχα μου δήθεν δημοκράτες, εξευτελίζοντας τους Άγγλους μέσα στο γήπεδο και λιώνοντας τους εις διπλούν και με το “χέρι του Θεού”, η της δικαιοσύνης και με το ωραιότερο και πιο δύσκολο γκολ που μπήκε ποτέ σε Παγκόσμιο Κύπελο.
Την ίδια χρονιά το Βέλγιο απέκλεισε με τρία καθαρά οφσάιντ τη μεγαλύτερη ομάδα παρουσιάστηκε ποτέ στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο, μετά βέβαια την πολύ μεγάλη Ουγγαρία του Πούσκας, την Σοβιετική Ένωση του Βαλερί Λομπανόφσκι, αν κάποια ήταν αδικία ήταν αυτή, “το χέρι του Θεού” απλά απέδωσε δικαιοσύνη. Ήταν μια επαναστατική πράξη, έναντι στους δυνάστες Αγγλοσάξονες, όχι μόνο στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο αλλά στη συνείδηση όλων των φτωχών που έρχονταν σε σύγκρουση με τους πάμπλουτους αυτού του πλανήτη.
Το ίδιο συνέβη και στον προχθεσινό τελικό, όπου πολλοί αμφισβήτησαν το πρώτο πέναλτι αλλά για να δούμε τι έκανε η Ολλανδία στο παιχνίδι με την Αργεντινή, όπου το ξύλο έπεφτε βροχή και με όρους με όρους κατς, δηλαδή με όρους σεναριακής πάλης. Οι Ολλανδοί, άλλοι αποικιοκράτες εδώ πέρα, και οι οποίοι φημίζονται για το τάχα μου δήθεν ολοκληρωτικό τους ποδόσφαιρο(που δεν το ανακάλυψαν αυτοί )παίζοντας με τις αναχρονιστικές σέντρες, που σχεδιάζονταν για δύο ατάλαντους ψηλούς αναπληρωματικούς οι οποίοι έκαναν τουλάχιστον πάνω από 10 επιθετικά φάουλ σε κάθε επίθεση και βέβαια με μία καθυστέρηση η οποία κράτησε δέκα λεπτά.
Οι Γάλλοι επίσης στον προημιτελικό, με την Αγγλία(την οποία εμείς ποτέ δεν συμπαθούσαμε και δεν συμπαθούμε), ωστόσο ήταν πολύ καλύτεροι από τους Γάλλους αποικιοκράτες, όπου οι Άγγλοι αδικήθηκαν ελαφρώς και από τη διαιτησία και οι πετεινοί έπαιζαν το παιχνίδι των τελευταίων καμινάδες και σέντρες.
Στον τελικό όλοι οι φίλοι του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου μιλούν για το πρώτο πέναλτι της Αργεντινής, το οποίο φωνάζουν, ότι δεν ήταν. Πέραν του ότι ήταν ο ορισμός του πέναλτι, ακόμα και αν δεν ήταν ήταν, πάλι δίκαιο, θα ήταν, εφόσον η Αργεντινή έφτασε στο επίτευγμα που έφτασε μετά από πολύ ξύλο και κακές διαιτησίες.
Να θυμίσουμε εδώ πέρα ότι πέρα από αυτόν τον εξαιρετικό τελικό και η Γαλλία πήρε ένα πέναλτι το οποίο δεν ήταν και αυτό δεν ήταν, όπως και το γκολ που έβαλε στην ισοφάριση του 3-3 ήταν από ελεγχόμενη θέση οφσάιντ.
Ωστόσο τίποτα αυτά από αυτά δεν έχει κανένα ενδιαφέρον, το ενδιαφέρον και το ρεζουμέ είναι, ότι τα παιδιά του Diego, έκαναν και διετέλεσαν το καθήκον τους με χρονοκαθυστέρηση. Να πάρουν δηλαδή, το παγκόσμιο κύπελο.
Για πολλούς και διάφορους λόγους, δεν θα μιλήσουμε για τη διαιτησία που το 2006 διέλυσε την καλύτερη ομάδα όλων των εποχών της Αργεντινής στο παιχνίδι με τη Γερμανία η διαιτησία όπως επίσης και στον τελικό του 2014, όπου ακυρώθηκε ένα καθαρό γκολ του Ιγκουαΐν και στο τέλος πήραν το κύπελο οι “άμπαλοι”.
Η ουσία βρίσκεται στο εξής γεγονός, ότι μετά τον Ντιέγκο και με τον Ντιέγκο οδηγό και καθοδηγητή, τα καλύτερα παιδιά του λαϊκού Αργεντίνικου ποδοσφαίρου ο Ρικέλμε, ο Αϊμάρ(παρότι ξεκίνησε από τον μεγάλο αντίπαλό) του λαϊκού ποδοσφαίρου την Ρίβερ Πλέιτ, ο Τέβεζ, ο Μπατιστούτα, ο Αγουέρο και φυσικά ο μεγάλος Λιονέλ και τα επερχόμενα παιδιά τους, έγραψαν Ιστορία. Γιατί μετά από αυτούς, έρχονται οι μεραρχίες των εκεί ταλέντων, ξοπίσω.
Μπαλαδόροι με πάθος, που είναι παιδιά κι εγγόνια, ουσιαστικά του Ντιέγκο Μαραντόνα.
Δηλαδή εκείνου του λαϊκού ποδοσφαίρου της Αργεντινής, που δεν έχει καμία σχέση με αυτό που υπήρχε πριν το 1982, που και αυτό ήταν ένα πολύ σπουδαίο ντελικάτο ποδοσφαιρικό οικοδόμημα, από τα σπουδαιότερα του πλανήτη, με παίκτες των οποίων το βεληνεκές τους, αναφέρθηκε λίγο παραπάνω και μερικοί από αυτούς είναι μέσα στους 10 καλύτερους παίκτες όλων των εποχών.
Το λαϊκό ποδόσφαιρο της Αργεντινής νίκησε με αυτό, το τεράστιο πάθος τον μπαλαδόρων, όλα τα ρομπότ που παρατάχθηκαν απέναντί τους, ρομπότ που θέλουν να κάνουν αποκλειστικά και μόνο επάγγελμα και επιχείρηση το ποδόσφαιρο της FIFA και της UEFA, δηλαδή οι μπαλαδόροι της Αργεντινής αυτή με το τεράστιο πάθος τους, νίκησαν τα ρομπότ που ουσιαστικά δημιουργούν οι τεχνοκράτες της εκάστοτε και της κάθε Silicon Valley.
Για αυτό η Αργεντινή νίκησε, έπρεπε να νικήσει και έραψε το τρίτο ουσιαστικά αστέρι της, που εμείς σε κανένα σημείο του αγώνα, ακόμα και όταν έφτασε στα πέναλτι, όπως και με την Ολλανδία δεν αμφιβάλλαμε ότι θα αποκλειστεί, η δεν ότι δεν θα το πάρει.
Πιστέψαμε, και πιστεύαμε ότι η Αργεντινή πρώτον δε θα αποκλειστεί από την Ολλανδία με κανένα τρόπο και δεύτερον ότι δεν θα χάσει το Παγκόσμιο Κύπελλο, όπως δεν υπήρξε δευτερόλεπτο που να μην έλεγε από μόνο του, ποιος θα είναι στο τέλος, ο νέος κάτοχος, για αυτό είμαστε και πολύ χαρούμενοι και για αυτό θεωρούμε ότι αποδόθηκε και ποδοσφαιρική δικαιοσύνη, για μια ακόμα φορά από δια χειρός Ντιέγκο κι ας μην ήταν πουθενά στον τελικό, αλλά στους Ουρανούς.
Διαφήμιση Εξωτερικού συνδέσμου
Διαφήμιση Εξωτερικού συνδέσμου
Advinham que cidade é essa na Argentina?
— Carlos Hortmann 🇩🇪🇧🇷🇵🇹🇵🇸🇨🇺☭ (@CarlosHortmann) December 19, 2022
Que nada! Isso é #Napoli, Itália. A cidade tem uma gratidão enorme com #Maradona e pela #Argentina. Era toda azul e branca ontem!
Uma das regiões italianas que mais gosto, apesar do caos napolitano. Belíssima! pic.twitter.com/Ox6XHP84sl
Para mí el mejor de los mejores!
— Jwillocv 👊🏻 (@Jwillocv) December 11, 2022
Grande Diego 🔟🇦🇷#ARG #Maradona pic.twitter.com/5mOOUnL23B
Las lágrimas de Andrés Cantor cuando Argentina logra la Copa del Mundo. La pasión de un país en esta voz que narra. pic.twitter.com/WZhfZAKWKS
— Dani Álvarez (@DaniAlvarezEiTB) December 18, 2022
Γεννήθηκα στην Αργεντινή
χώρα του Ντιέγκο και του Λιονέλ,
των παιδιών των Μαλβίνας (σ.σ. Φώκλαντ)
που δεν θα ξεχάσω ποτέ.
Δεν μπορώ να σου το εξηγήσω
γιατί δεν θα καταλάβεις.
Ο τελικός με τη Γερμανία, οκτώ χρόνια έκλαψα.
Αλλά αυτό τελείωσε
γιατί φέτος στο Κατάρ
ο τελικός με τους Γάλλους
ο μπαμπάς το κέρδισε ξανά.
Παιδιά, το μόνο που μένει είναι να γιορτάσουμε…
Ήδη κερδίσαμε το τρίτο
Είμαστε ήδη παγκόσμιοι πρωταθλητές.
Και λέμε στον Ντιέγκο να αναπαυθεί εν ειρήνη
με τον Ντον Ντιέγκο και την Τότα
για όλη την αιωνιότητα.
English for life, business and travelling
Ιδανικό / απευθύνεται σε επαγγελματίες και σπουδαστές οι οποίοι θέλουν να βελτιωθούν και να επικοινωνούν αποτελεσματικά σε επιχειρηματικό περιβάλλον αλλά και έξω από αυτό όπως στα ταξίδια αναψυχής ή κοινωνικές συζητήσεις.
Διάρκεια: 70 ώρες
Οκτώβριος – Μάιος
Πρόγραμμα: Δευτέρα 20:00 – 21:00 και Πέμπτη 20:00 – 21:00
Τμήμα: 6-8 ατόμων
Μέσο: online
Οι συμμετέχοντες θα πρέπει να είναι στο επίπεδοΒ1.Περισσότερα εδώ….
English for life, business and travelling
Ιδανικό / απευθύνεται σε επαγγελματίες και σπουδαστές οι οποίοι θέλουν να βελτιωθούν και να επικοινωνούν αποτελεσματικά σε επιχειρηματικό περιβάλλον αλλά και έξω από αυτό όπως στα ταξίδια αναψυχής ή κοινωνικές συζητήσεις.
Διάρκεια: 70 ώρες
Οκτώβριος – Μάιος
Πρόγραμμα: Δευτέρα 20:00 – 21:00 και Πέμπτη 20:00 – 21:00
Τμήμα: 6-8 ατόμων
Μέσο: online
Οι συμμετέχοντες θα πρέπει να είναι στο επίπεδοΒ1.Περισσότερα εδώ….
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ 1: Ορισμένα αναρτώμενα πολυμέσα από το διαδίκτυο στους ιστότοπους μας, όπως εικόνες & κυρίως video που αναρτούμε (με τη σχετική σημείωση της πηγής η οποία αναγράφεται πάνω και μέσα στην ίδια την προβολή τους), αναδημοσιεύονται θεωρώντας ότι είναι δημόσιας προβολής χρήσης και αναδημοσίευσης. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, καλλιτεχνών, μουσικών, τραγουδοποιών, συγκροτημάτων, δισκογραφικών εταιρειών, κινηματογραφιστών, φωτογράφων, η ιδιοκτητών καναλιών στα διαδικτυακά πολυμέσα, παρακαλούμε ενημερώστε μας για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολoγίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα άρθρων συνεργατών και αυτό δε μας δεσμεύει ως επιχείρηση. Για άρθρα και διαφημιστικό υλικό που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε καθώς το πρώτο απηχεί την προώθηση και προβολή των διαφημιζόμενων και το δεύτερο αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιονδήποτε τρόπο το ιστολόγιο και τις ιστοσελίδες μας.
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ 2:Το portal istosch data &technologies lab χρησιμοποιεί μόνο πρωτογενή άρθρα των συντακτών και συνεργατών του. Κάνει αναδημοσιεύσεις μόνο από αυτούς και με την δική τους συναίνεση από τα δικά τους ηλεκτρονικά έντυπα και δίνει επίσης σε αυτούς το δικαίωμα της αναδημοσίευσης. Οποιοσδήποτε άλλος θέλει να αναδημοσιεύσει οτιδήποτε πρέπει να έχει την έγγραφη άδεια του portal, istosch data &technologies lab που εκπροσωπείται δια του αρχισυντάκτη του. Διαβάστε τους όρους παροχής και χρήσης του δικαιώματος η μη αναδημοσίευσης των κειμένων.
Ενισχύστε το portal “istosch data &technologies lab“
Στις δύσκολες εποχές του COVID-19, που συνεχίζει να είναι γύρω μας αμείωτα, με αποτέλεσμα όλα είναι σε φάση ύφεσης και χωρίς εμφανή σημάδια ζωηρότητας.
Το ανεξάρτητο κέντρο Τεχνολογίας και διαδικτύου, καθώς και το portal μας συνεχίζουν να εργάζεται αδιάκοπα βάζοντας ζητήματα πολιτισμού, τέχνης, κοινωνικών επιστημών, αλλά και θετικών, καθώς και τεχνολογίας στο τελευταίο, που αυτές τις μέρες μας βοηθούν να κρατηθούμε ζωντανοί με προτάσεις που βοηθούν τον ελεύθερο μας χρόνο και να παραμείνουμε ασφαλείς, εντός και εκτός των τοιχών.
Με πολύ κόπο και μεγάλη διάθεση προσφοράς, αλλά και με αίσθημα ευθύνσης και σε αυτή τη φάση, σε αυτές τις δυσμενείς συνθήκες, κάθε μικρή ενίσχυση για την παραπέρα συνέχεια του portal είναι πολύ σημαντική.
Σας ευχαριστούμε εκ των προτέρων για τη βοήθεια σας και σας ευχόμαστε καλή υγεία αυτές τις δύσκολες στιγμές που περνάμε, με μια υπόσχεση από μας, ότι κάνουμε το καλύτερο δυνατόν, πάνω και μέσα στα πλαίσια της εποχής.
