Ποίηση

Ο Γεώργιος Σεφέρης, ήταν η άρνηση στο φωτεινό τοπίο της σαγήνης του τουριστικού γίγνεσθαι, μια σκληρή στροφή ανεκπλήρωτης αγάπης, πότε από κάποια κρυφά ποιήματα γεμάτα από γκρίζες αποχρώσεις και πότε από κάποια δανεισμένα στιχάκια του περιθωρίου κάτω από την αντανάκλαση του αντανακλώμενου φωτός της της πανσελήνου, που ταξίδευαν χωρίς καμία ελπίδα με μια σχεδία σαν σανίδα σωτηρίας, στη στέρνα μιας επαναλαμβανόμενης ιστορίας. Μιας στέρνας που μετατρέπεται σε θάλασσα που πάνω της συνεχίζεται το ταξίδι και στα ημερολόγια καταστρώματος καταγράφεται η συνεχόμενη ακύρωση κάθε ελπίδας, κάθε μόχθου και κάθε πόνου, που βυθίζουν τη χαρά στις γραμμές των οριζόντων.
Αυτός ήταν ο παμμέγιστος ποιητής, που λάτρεψαν, ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Θεόδωρος Αγγελόπουλος και τόσοι πολλοί, ως τον ποιητή του εγκαταλελειμμένου, του τραγικού και του αλληλεξαρτώμενου από τις συνθήκες μιας εποχής που η δίψα της αγάπης ήταν τόσο μεγάλη, όσο και ροπή του ρόδου προς την αποξήρανση του.

Ο ποιητής με το εκκρεμές, μετρούσε τον χρόνου του πόνου και τα βάσανα ενός λαού καταγράφοντας τα, σαν άλλος νυχτερινός επισκέπτης των πολύπαθων ονείρων του, που εμφυσούσαν τα πάθη μιας εποχής που ο υπόκοσμος και το παρακράτος έγιναν οι κυνηγοί τους και οι βασανιστές των ανθρώπων με τα ταμπούρλα.
Ήταν αυτός που μεθοδικά και ποιητικά αποτύπωσε τα πονεμένα βλέμματα των συζύγων, των αδελφάδων, των θυγατέρων, των ερωμένων, η απλά των μοναχικών γυναικών των εκτοπισμένων και όχι μόνο, που η θλίψη τους και δάκρυ τους θύμιζε αυτό των ιπποειδών που βλέπουν το τέλος τους να πλησιάζει.
Ήταν o ίδιος, που σαν γεωργός έπλαθε στα λιβάδια της ποίησης την ομορφιά του μέλλοντος, που έφτιαξε το απάνθισμα της καλλιεργώντας τις βιολέτες του Φθινοπώρου μέσα στην καρδία της Άνοιξης.

Ο Μάνος Ελευθερίου γεννήθηκε στις 12 του Μάρτη του 1938 στην πρωτεύουσα τη Σύρας, την Ερμούπολη και σκέπασε το άψυχο κορμί του ο ίσκιος της αγαπημένης του Αθήνας μετά από έμφραγμα του μυοκαρδίου, σαν σήμερα στις 22 του Ιούλη του 2018.
Ο Μάνος Ελευθερίου έφτασε οικογενειακώς στην Αθήνα και η γνωριμία του με τον Άγγελο Τερζάκη δεν ήταν απλά καθοριστιική, αλλά και καταλυτική. Τα “οφέλη” της παραπάνω γνωριμίας με τον διακεκριμένο λογοτέχνη, δημοσιολόγο και εκπρόσωπο της γενιάς του ’30, αλλά και δοκιμιογράφο, όπου στην φαρέτρα του υπάρχουν από διηγήματα, μυθιστορήματα και άφθονα θεατρικά, τον οδήγησαν στα μέσα της δεκετίας του 1950, αρχικά στην Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου κι έναν χρόνο μετά, στη Σχολή Σταυράκου με καθηγητές τον Χρήστο Βαχλιώτη, τον Γιώργο Θεοδοσιάδη και τον Γρηγόρη Γρηγορίου.