Όταν αναχωρούν μαζί δύο μεγάλοι ηθοποιοί

Επιλέξαμε να μην πούμε πολλά βαρύγδουπα και κατά βάση ανούσια λόγια, εξάλλου αυτές τις ώρες έχουν γραφτεί τόσα πολλά και για τους δύο, που εμείς πραγματικά δεν έχουμε ιδέα τι παραπάνω να πούμε, πέραν του ότι θα θέλαμε να εκφράσουμε τα συλλυπητήρια στους οικείους τους, να σημειώσουμε το εξής:
“Όταν αναχωρούν μαζί δυο μεγάλοι ηθοποιοί σιωπούν τα-φουαγιέ και οι σκηνές των θεάτρων αδειάζουν και θρηνούν ευλαβικά το χαμό τους και το κοινό νοερά μακρυά από τις θέσεις του πια υποκλίνεται στην αυλαία τους”, εκφράζοντας με αυτό τον τρόπο και την δική μας θλίψη που σαφώς και είναι κι εθνική, γιατί η όποια συμβολή στον πολιτισμό είναι παραγωγή και δημιουργία και μάλιστα ανώτερων ιδανικών, που δύσκολα θα αντικατασταθούν στην εποχή μας από κάτι νεότερο.

Περισσότερα

Χρήστος Λεοντής ο Αρχάγγελος των μουσικών παραστάσεων

Γεννήθηκε σαν εχτές στο (γειτονικό)Ηράκλειο και σημερινή πρωτεύουσα της Περιφέρειας Κρήτης και είναι ένα από μεγαλύτερα πνευματικά και καλλιτεχνικά Κεφάλαια και κεφάλια της χώρας, αλλά και ο μεγαλύτερος συνθέτης Θεατρικής Μουσικής στην Νότια Ευρώπη, εδώ και δεκαετίας, ένα από τα μεγαλύτερα διαμάντια του σύγχρονου πολιτισμού μας, από αυτούς που στο χάλι του Οικονομισμού, της αντιπαροχής, της Ευρωλαγνείας, της μιζέριας που απέπνεε η λογική της “Ψωροκώσταινας” και του μισανθρωπισμού αντέταξε μια μουσική, που φέρει τη σφραγίδα της πανανθρώπινης αναγκαιότητας για αξιοπρέπεια και διαπάλη για ένα καλύτερο αύριο.
Ανήκει στη γενιά των πολύ μεγάλων Ελλήνων συνθετών και μουσικοσυνθετών, σε εκείνη την οικογένεια μουσικών, που θα πάρει η ιστορία από το χέρι και θα τους οδηγήσει στην Αθανασία, από εκείνους τους συνθέτες που κάθε Κυριακή Βράδυ, εδώ και πολλές-πολλές δεκαετίες έχουν ντύσει και επενδύσει οι μουσικές του, το σήμα της “Αθλητικής Κυριακής”, που είναι και το πιο μακροχρόνιο και αναγνωρίσιμο μουσικό θέμα στην Ελληνική Τηλεόραση και μέχρι το Καλοκαίρι του 2019 ήταν ο διευθυντής της ΕΡΤ, στην καλύτερη περίοδο της μετά τις δεκαετίες 1980-2000.

Περισσότερα

Ο δημιουργός της “Γειτονιάς των αγγέλων”

Για τον Ιάκωβο Καμπανέλη δεν θα γράψουμε κάτι το βιογραφικό, εξάλλου δεν έχουμε να προσθέσουμε και δεν θα προσθέσουμε ούτε κάτι παραπάνω, ούτε κάτι καινούργιο για το ιερό τέρας της γραφής και κυρίως της δραματουργίας που εκφράστηκε σε κάθε τι που πριν απ΄όλα απαιτούσε αυτήν την γραφή δηλαδή.
Ο θεατρικός συγγραφέας, στιχουργός, σεναριογράφος τόσο του θεάτρου όσο και του κινηματογράφου, δημοσιογράφος, στιχουργός, ποιητής, συνθέτης, τραγουδοποιός και ακαδημαϊκός Ιάκωβος Καμπανέλλης γεννήθηκε σαν σήμερα στο υπέροχο Κυκλαδονήσι της Νάξου στις 2 του Δεκέμβρη του 1921 και αποτέλεσε τον πατέρα της σύγχρονης ελληνικής δραματουργίας και ο οποίος έφυγε στις 29 του Μάρτη του 2011 σε ηλικία 89 ετών, παραμένοντας για πάντα νέος και πρωτοπόρος, παρά το προχωρημένο της ηλικίας του.
Γι αυτήν την πολυσχιδή προσωπικότητα, μπορείτε να βρείτε πληροφορίες στην ιστοσελίδα του, καθώς και το μεγάλο του έργο το οποίου υπήρξαμε θαυμαστές από τότε που ακούσαμε για πρώτη φορά την μελοποίηση του Mαουτχάουζεν (The Balad of Mauthausen) από τον ομώνυμο κύκλο τραγουδιών και το μεγάλο Μίκη Θεοδωράκη, τραγούδια που περιγράφουν τον έρωτα δύο κρατουμένων στο ομώνυμο στρατόπεδο συγκέντρωσης, όπου και ο ίδιος ήταν έγκλειστος μέχρι την 5η του Μάη του 1945, όταν τον απελευθέρωσε μαζί με όλους τους κρατούμενους του, ο Κόκκινος Στρατός μέσω του Στρατάρχη Κόνιεφ.

Περισσότερα

Ο φτωχός και στρατευμένος στοχαστής της πεντάρας

Ο Μπρεχτ ήταν και η μορφή και το περιεχόμενο του γεμάτου σύγχυση Γερμανικού μεσοπολέμου και του καλλιεργούμενου χωρίς υπέδαφος εθνικισμού(τον οποίο ευτυχώς απεχθάνονταν). Τα μόνα χαρακτηριστικά που προσιδίαζαν την Γερμανική του καταγωγή, ήταν αυτά των αντιθέσεων και των αντιφάσεων που ακόμα και σήμερα κουβαλάει ως έθνος-κράτος, το οποίο προέκυψε με τη σύμφυση της Αυτοκρατορίας της Πρωσίας και της Αυτοκρατορίας της Βαυαρίας καθώς και κάποιων ξεπεσμένων βασιλείων του Δυτικού Ράιχ.
Ο Πολυτάλαντος και βαθιά πληγωμένος Μπρεχτ παρότι σπούδαζε στο Μόναχο Ιατροφιλόσοφος(μια ειδικότητα που σήμερα μάλλον έχει εκλείψει), τα παράτησε όλα και μπήκε με τα μπούνια στον καλλιτεχνικό και συγγραφικό χώρο επίσης ευτυχώς. Ήταν αυτός που επέβαλε το επικό Θέατρο στην Γερμανία του μεσοπολέμου κι αυτός που διαχώρισε το Θέατρο από την παμπάλαια και ξεπερασμένη Αριστοτελική αισθητική αρχή, οδηγώντας το εκεί που του άξιζε από από τα μαύρα δάση, στις πολιτείες της ασφάλτου.
Ο καχύποπτος και τεμπέλης, καθώς κι απόλυτα ευχαριστημένος στα στερνά όπως χαρακτήριζε στην ευφυέστατη πρόζα του τους μικροαστούς σαν άλλος – νεότερος Γκόρκι, φόρεσε ένα σκληρό πολιτικό καπέλο επιβάλλοντας στην σκηνή την στρατευμένη τέχνη. Πήρε το σύγχρονο θέατρο απ΄ το χεράκι αποτινάσσοντας από πάνω του την κόπρο του Αυγεία. Στα σενάρια του, την ποίηση, τον γραπτό λόγο, αλλά και την καλλιτεχνική κριτική δεν υπάρχουν υπερφίαλα σχήματα και ξεπερασμένα μεγαλοπρεπή σενάρια και σκηνικά, που εκπορεύονταν από την Αριστοτελική αισθητική και ηθική αρχή με τους κανόνες της αρχής, της μέσης και του τέλους. Η Μπρεχτική αισθητική και αρχή βασίζονταν στις κατηγορίες της διαλεκτικής και στην ίδια την υλιστική της φύση, στην πολυδύναμη έκφραση της που τα πάντα αλληλοδιαπερνούνται σπονδυλωτά, αποδείχνοντας μαζί με τον Βλαδίμηρο Μαγιακόφσκι, τον Γκόρκι(ως συγγραφέας) και τον μεταγενέστερο Νερούδα, ότι η τέχνη δεν πρέπει να αντανακλά σαν τον καθρέπτη, αλλά να βαστάει και ένα μεγεθυντικό φακό ρίχνοντας μαζί με τον τελευταίο άπλετο φως στη σκηνή, όπως έλεγε ο παμμέγιστος Σοβιετικός και πρωτοπόρος ποιητής..

Περισσότερα

Οι κληρονόμοι της ανοησίας (Ψειρίζουν τις εναγόμενες μαϊμούδες)

Το είχαμε μάθει πριν πολλά χρόνια, συγκεκριμέμα το 1988 μέσα από μια τηλεταινία που προβλήθηκε και στο Σινεμά, σε σενάριο Τζον Γκέι και σκηνοθεσία Ντέιβιντ Γκριν, με τον τίτλο “Κληρονομήστε τον Άνεμο” και υπότιτλο “Η δίκη των Πιθήκων” και η οποία είχε κατακτήσει το Βραβείο της Ένωσης Αμερικανών Σεναριογράφων Καλύτερου διασκευασμένου τηλεοπτικού σεναρίου μεγάλου μήκους. Η συγκεκριμένη τηλεταινία βασίστηκε στο χρονογράφημα(που ήταν και Θεατρικό Έργο “Κληρονομήστε τον Άνεμο”- “Η δίκη των Πιθήκων” των Τζέρομ Λώρενς και Ρόμπερτ Λη και αφηγούνταν μια πολύκροτη και πραγματική δίκη ανάμεσα σε «δημιουργιστές» και «δαρβινιστές», ενώ ο επίσημος τίτλος της πραγματικής δίκης που πραγματοποιήθηκε σαν σήμερα, ήταν «Η Πολιτεία του Τενεσί κατά του Τζον Τόμας Σκόουπς». Σε αυτήν την δικαστική διαμάχη και στην ακροαματική της διαδικασία βασίστηκε και το Χρονογράφημα, και το Θεατρικό Έργο και το σενάριο της Ταινίας. Το σενάριο της εν λόγω ταινίας για εκείνη την εποχή που γυρίστηκε, δεν ήταν και δεν έμοιαζε τόσο ρεαλιστικό και επίκαιρο, αλλά ένα περίεργο ξεπερσπασμένο ιστορικό και δικαστικό συμβάν(που για σήμερα μάλλον δεν είναι) και έμελε να γίνει ένα από τα σημαντικότερα δικαστικά γεγονότα της νεότερης Ιστορίας. Το 1988, όταν γυρίστηκε το εν λόγω φίλμ(δηλαδή “η δίκη των Πιθήκων”), είχαν κατακτηθεί μέσα από αγώνες τόσο η επιστήμη, όσο και η γνώση καθώς και “η θεωρία της εξέλιξης” μέσω της φυσικής επιλογής. Τότε όλα τα παραπάνω είχα νικήσει κατά κράτος την παραεπιστημολογία και φυσικά την Θεοκρατικής αντίληψης και Προτεσταντικής ηθικής συνωμοσιολογία.

Περισσότερα
istosch data &technologies lab

istosch data &technologies lab