istosch eFanzine

Όπως είχαμε ξαναγράψει στο παρελθόν, κατά το πρώτο άρθρο μας, που αφορούσε την τεχνητή νοημοσύνη, στο πως αυτή θα επηρεάσει κι αν επηρεάσει τελικά την ανθρωπότητα, είτε στο εγγύς είτε στο μακρινό μέλλον, αλλά και σε ποιο βαθμό, δεν είναι απλά ένα στοίχημα, ούτε κάτι που πηγάζει μέσα από γενικόλογες και εκτός τόπου και χρόνου ανησυχίες, αλλά σίγουρα είναι μία προϋπόθεση, για το τι είδους κοινωνική πραγματικότητα θα έχουμε κι αν τελικά αυτή απειληθεί από εξωγενείς τεχνολογικούς παράγοντες κι αν απειληθεί τελικά, γιατί μπορεί να είναι απλά και μόνο μια Χίμαιρα.
Αυτή η προϋπόθεση, που για (και κατά) τους συνωμοσιολόγους της προτεσταντικής “κουλτούρας” και ηθικής, (οι οποίοι χρησιμοποιούν την επιστημονική φαντασία ως εφαλτήριο), αλλά αντικειμενικά, είναι ένα άλλοθι, ένα εφόδιο και ταυτόχρονα το μοναδικό όπλο, στην ιδεοληπτική τους και ιδεαλιστική τους φαρέτρα που (για την και) δια της τεχνητής νοημοσύνης βρίσκεται σε οργασμό, ωστόσο δεν μπορεί όμως και σε καμία περίπτωση, να είναι αντικειμενική. Η διαχρονική συγκομιδή της μεταμοντέρνας συνθηματολογίας δεν είναι αποδεικτικό στοιχείο, σε τέτοιου είδους ζητήματα, με τέτοιου είδους οπισθοδρομικές και άνευ ουσίας αντιλήψεις, οι οποίες πηγάζουν από τα καζάνια διαμόρφωσης κοινωνικής συνείδησης. Μιας κοινωνικής συνείδησης, η οποία στον γενετικό της κώδικα, εμπεριέχει την λογική της ταξικής συνεργασίας – ισσοροπίας, της ατομικής ευθύνης και κατ’ επέκτασιν των ατομικών λύσεων, που εδώ χρησιμοποιούνται, όπως και σε άλλες περιπτώσεις, εργαλειακά, ως ένα ακόμα πεδίο κατατρομοκράτησης των κοινωνιών, με κοινό παρονομαστή το φόβο.
Μία επιστημονική προσέγγιση, που θα έχει βάση τα δεδομένα που έχουμε τώρα και πως αυτά επενεργούν και θα συνεχίσουν να επενεργούν εξελικτικά, για την ποιότητα της, η το βαθμό αλληλεπίδρασης, της ίδιας της τεχνητής νοημοσύνης και της Τετάρτης βιομηχανικής επανάστασης, στις ανθρώπινες κοινωνίες, οι παραπάνω κοινότητες μάλλον δεν τον έχουν δει και μάλλον το παραβλέπουν ως γεγονός.

Η περίοδος από το 23ο τεύχος των Ηλεκτρικών Κολλεκτίβων από το istoschWEBRADIO και την 23η του Σεπτέμβρη του τρέχοντος 2022, μοιάζει με έναν “αιώνα” που λέει κι ο λαός μας και είναι πολύ μακρυνή πλέον, από άποψη μουσικών γεγονότων, τα οποία δεν ήταν όλα ευχάριστα [όπως για παράγειγμα η φυγή της Σινέντ Μαρί Μπερναντέτ Ο’ Κόνορ (Sinéad Marie Bernadette O’Connor‎) – 8 Δεκεμβρίου 1966 – 27 Ιουλίου 2023 – για την οποία αφιερώνεται το σημερινό ραδιοφωνικό τεύχος των Η.Κ], ούτε καθόριζαν το περιβάλλον της ανεξάρτητης και εναλλακτικής σκηνής μόνο οι συναυλίες και οι νέες παραγωγές αποκλειστικά και μόνο.
Πολλά από τα κύρια συμβάντα τα καταγράψαμε και από εδώ από το πόρταλ μας, αλλά δεν θα μιλήσουμε τόσο γι αυτά σε ετούτες τις αράδες, μιας και αυτό θα το ακούσετε, μέσα από την παρακάτω εκπομπή, που ακόμα και τώρα, την στιγμή που αφιερώνουμε για να δημιουργήσουμε αυτό τον πρόλογο, κάνουμε διορθώσεις στα κανάλια του ήχου, λες και πρόκειται για επαγγελματική δουλειά, ενώ στην πραγματικότητα, είναι μέρος της δουλειάς μας που για να πραγματοποιηθεί, αφήνουμε άλλες πίσω κ.ο.κ. και είναι και αντικειμενικά είναι ένας πόρος ζωής, που μας ταΐζει και μας βοηθάει να πληρώνουμε λογαριασμούς, χωρίς να μένει και τίποτα πίσω.
Γι αυτό το λόγο, όσοι και όσες θέλετε, μπορείτε και έχετε την δυνατότητα να μας ενισχύσετε, πριν ξεκινήσουν οι ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί, της πνευματικής μας περιουσίας, υπάρχει ένα κουμπί που συνδέεται με το pay-pal.

Ο σύγχρονος αστικός Μύθος προσπαθεί να μας νανουρίζει και να μας κοιμίζει μεθοδικά, γιατί οι αφηγήσεις του, μάλλον ξεχνούν επιλεκτικά την ιστορική διαδρομή κάποιων εφευρέσεων στην σωστή σειριακή τους κατανομή.
Ήδη από το 1945 και μετά, έχει αποκαλύψει κάτι το οποίο δεν είναι αληθές, ότι οι Ναζιστές Γερμανοί Επιστήμονες, ήταν οι πρώτοι κατασκευαστές που επέτυχαν πρώτοι τα πυραυλοκίνητα οχήματα, αλλά και τους αεριωθούμενους κινητήρες, στην πραγματικότητα, αυτό είναι αναληθές, αν όχι παντελώς ψευδές, που αποκρύπτει δια της σκοπιμότητας την αλήθεια, θα μας πείτε, οι Αγγλοσάξονες, αυτό δεν έκαναν ανέκαθεν και πάντα;
Αυτός ο σύγχρονος αστικός Μύθος, το μόνο που κατάφερε ήταν να αποκαλύψει μία άλλη διαστρέβλωση της πραγματικότητας, η οποία έφτανε στα όρια του χυδαίου ψέματος και οι νεότερες γενιές που στηρίζονται αποκλειστικά και μόνο στην πληροφορία και όχι στην επεξεργασία της και στην έρευνα της, να πέφτουν σε λάθη και να ωραιοποιούν το τέρας του Φασισμού, που δεν είναι τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο, από ένα ακόμα νόθο τέκνο των κανόνων της Καπιταλιστικής παραγωγής και αγοράς, που χαϊδεύει τα αυτιά των μικροαστών και φυσικά ενισχύει την καπιταλιστική βαρβαρότητα προς όφελος των μεγάλων πολυεθνικών σχημάτων.

Πέρασαν σχεδόν δύο χρόνια από το τελευταίο μάθημα κιθάρας, ωστόσο φέτος θα συνεχίσουμε το αφήγημα μας από εκεί που το αφήσαμε, στις 21.11.2021 στο μάθημα “Οι τεχνικές τις ηλεκτρικής κιθάρας στα σύγχρονα μουσικά ρεύματα”, όπου ήταν και το τελευταίο μάθημα μας μέχρι σήμερα, όπου κάναμε μια ανφορά στο πως πραγματοποιούνται κάποιες τεχνικές της ηλεκτρικής κιθάρας πάνω και μέσα στο πλαίσιο των σύγχρονων μουσικών ρευμάτων, αλλά σήμερα δεν θα ασχοληθούμε με αυτό, αλλά με κάτι άλλο, που δεν αφορά αποκλειστικά αυτά, ούτε και φυσικά αυτό που ονομάζουμε ανεξάρτητο και εναλλακτικό ροκ, πάνω στο οποίο πραγματοποιούνται τα μαθήματα μας, αλλά θα συμβάλουμε στην κατανόηση βασικών αρχών της μουσικής παιδείας πάνω στην κιθάρα για να γίνει κατανοητό τι λέμε και με ποιόν τρόπο.

Η περίοδος από το 23ο τεύχος των Ηλεκτρικών Κολλεκτίβων από το istoschWEBRADIO και την 23η του Σεπτέμβρη του τρέχοντος 2022, μοιάζει με έναν “αιώνα” που λέει κι ο λαός μας και είναι πολύ μακρυνή πλέον, από άποψη μουσικών γεγονότων, τα οποία δεν ήταν όλα ευχάριστα [όπως για παράγειγμα η φυγή της Σινέντ Μαρί Μπερναντέτ Ο’ Κόνορ (Sinéad Marie Bernadette O’Connor‎) – 8 Δεκεμβρίου 1966 – 27 Ιουλίου 2023 – για την οποία αφιερώνεται το σημερινό ραδιοφωνικό τεύχος των Η.Κ], ούτε καθόριζαν το περιβάλλον της ανεξάρτητης και εναλλακτικής σκηνής μόνο οι συναυλίες και οι νέες παραγωγές αποκλειστικά και μόνο.
Πολλά από τα κύρια συμβάντα τα καταγράψαμε και από εδώ από το πόρταλ μας, αλλά δεν θα μιλήσουμε τόσο γι αυτά σε ετούτες τις αράδες, μιας και αυτό θα το ακούσετε, μέσα από την παρακάτω εκπομπή, που ακόμα και τώρα, την στιγμή που αφιερώνουμε για να δημιουργήσουμε αυτό τον πρόλογο, κάνουμε διορθώσεις στα κανάλια του ήχου, λες και πρόκειται για επαγγελματική δουλειά, ενώ στην πραγματικότητα, είναι μέρος της δουλειάς μας που για να πραγματοποιηθεί, αφήνουμε άλλες πίσω κ.ο.κ. και είναι και αντικειμενικά είναι ένας πόρος ζωής, που μας ταΐζει και μας βοηθάει να πληρώνουμε λογαριασμούς, χωρίς να μένει και τίποτα πίσω.
Γι αυτό το λόγο, όσοι και όσες θέλετε, μπορείτε και έχετε την δυνατότητα να μας ενισχύσετε, πριν ξεκινήσουν οι ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί, της πνευματικής μας περιουσίας, υπάρχει ένα κουμπί που συνδέεται με το pay-pal.

Πρόκειται για ένα από τα τοτέμ του μεταπολεμικού ελληνικού κινηματογράφου, που ασφαλώς και φυσικά δεν συγκαταλέγεται στο κυρίαρχο ρεύμα του Νέου Έλληνικού Κινηματογράφύ, αλλά οι ταινίες του, κατά έναν περίεργο τρόπο, μπορούν να συγκριθούν σε ποιότητα μόνο με αυτόν, εξάλλου, θα μπορούσε να είναι και ένας προάγγελος του.
Μερικά από τα σπουδαιότερα κινηματογραφικά φιλμ των δεκαετιών του 1950 και του 1960, πέρασαν από τα χέρια του και την δική του κινηματογραφική σκοπιά κι αντίληψη.
Ο Βασίλης Γεωργιάδης γεννήθηκε στα Δαρδανέλια της Τουρκίας, μια μέρα σαν και σήμερα, στις 12 του Αυγούστου του 1921 κι έκλεισε τα μάτια από τον “μάταιο τούτο κόσμο” στην Αθήνα στις 30 του Απρίλη του 2000, όπου και εξέπνευσε, αφήνοντας πίσω του όμως, ένα τεράστιο κινηματογραφικό – πλούσιο έργο και μια παρακαταθήκη, από τις λίγες και τις πάρα πολύ σπουδαίες.
Ο Βασίλης Γεωργιάδης αποτέλεσε από εκείνους τους σκηνοθέτες που αναγνώρισε ακόμα και η δύσπεπτη, υπεροπτική και δυσεντερική Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου, ενώ προτάθηκε για το Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας τόσο στο “Χώμα βάφτηκε κόκκινο” όσο και για την ανεπανάληπτη κινηματογραφική εποποιία “Τα κόκκινα φανάρια”.

Όπως είχαμε ξαναγράψει στο παρελθόν, κατά το πρώτο άρθρο μας, που αφορούσε την τεχνητή νοημοσύνη, στο πως αυτή θα επηρεάσει κι αν επηρεάσει τελικά την ανθρωπότητα, είτε στο εγγύς είτε στο μακρινό μέλλον, αλλά και σε ποιο βαθμό, δεν είναι απλά ένα στοίχημα, ούτε κάτι που πηγάζει μέσα από γενικόλογες και εκτός τόπου και χρόνου ανησυχίες, αλλά σίγουρα είναι μία προϋπόθεση, για το τι είδους κοινωνική πραγματικότητα θα έχουμε κι αν τελικά αυτή απειληθεί από εξωγενείς τεχνολογικούς παράγοντες κι αν απειληθεί τελικά, γιατί μπορεί να είναι απλά και μόνο μια Χίμαιρα.
Αυτή η προϋπόθεση, που για (και κατά) τους συνωμοσιολόγους της προτεσταντικής “κουλτούρας” και ηθικής, (οι οποίοι χρησιμοποιούν την επιστημονική φαντασία ως εφαλτήριο), αλλά αντικειμενικά, είναι ένα άλλοθι, ένα εφόδιο και ταυτόχρονα το μοναδικό όπλο, στην ιδεοληπτική τους και ιδεαλιστική τους φαρέτρα που (για την και) δια της τεχνητής νοημοσύνης βρίσκεται σε οργασμό, ωστόσο δεν μπορεί όμως και σε καμία περίπτωση, να είναι αντικειμενική. Η διαχρονική συγκομιδή της μεταμοντέρνας συνθηματολογίας δεν είναι αποδεικτικό στοιχείο, σε τέτοιου είδους ζητήματα, με τέτοιου είδους οπισθοδρομικές και άνευ ουσίας αντιλήψεις, οι οποίες πηγάζουν από τα καζάνια διαμόρφωσης κοινωνικής συνείδησης. Μιας κοινωνικής συνείδησης, η οποία στον γενετικό της κώδικα, εμπεριέχει την λογική της ταξικής συνεργασίας – ισσοροπίας, της ατομικής ευθύνης και κατ’ επέκτασιν των ατομικών λύσεων, που εδώ χρησιμοποιούνται, όπως και σε άλλες περιπτώσεις, εργαλειακά, ως ένα ακόμα πεδίο κατατρομοκράτησης των κοινωνιών, με κοινό παρονομαστή το φόβο.
Μία επιστημονική προσέγγιση, που θα έχει βάση τα δεδομένα που έχουμε τώρα και πως αυτά επενεργούν και θα συνεχίσουν να επενεργούν εξελικτικά, για την ποιότητα της, η το βαθμό αλληλεπίδρασης, της ίδιας της τεχνητής νοημοσύνης και της Τετάρτης βιομηχανικής επανάστασης, στις ανθρώπινες κοινωνίες, οι παραπάνω κοινότητες μάλλον δεν τον έχουν δει και μάλλον το παραβλέπουν ως γεγονός.