istosch eFanzine

Ο Steve Albini(Στιβ Αλμπίνι), αυτό το “ιερό τέρας”, ο “μάγιστρος” της ηλεκτρομηχανικής τράπεζας του ήχου, της παραγωγής και ίσως ο σπουδαιότερος μουσικός παραγωγός όλων των εποχών, κι όχι μόνο για τον ηλεκτρικό ήχο, ήταν ταυτόχρονα, ένας σπουδαίος συνθέτης και τραγουδοποιός, δημοσιογράφος, κιθαρίστας, μπασίστας, ζωγράφος και συγγραφέας, καθώς και ένας άνευ προηγουμένου κυνηγός “ταλέντων”, που από τη δεκαετία του 1980, 1990, 2000, 2010, ακόμα και λίγο πριν μας αφήσει, δημιούργησε ένα παλμαρέ δραστηριοτήτων που πολλοί θα ζήλευαν.

Η περίοδος από το 24ο τεύχος των Ηλεκτρικών Κολλεκτίβων από το istoschWEBRADIO και την 29η του περασμένου Ιούλη του τρέχοντος έτους 2023, μας έχει αφήσει πίσω, ωστόσο από άποψη μουσικών γεγονότων, έχουν τρέχει πολύ δυνατά και απ’ ότι φαίνεται, διανύσαμε μια εκπληκτική και εξαιρετική χρονιά, όσον αφορά τις μουσικ΄ές κυκλοφορίες και εκδόσεις της, ειδικά από την λεγόμενη “ανεξάρτητη σκηνή”, της οποίας είμαστε επιλεκτικά εκπρόσωποι, δίχως να το κάνουμε αυτό ρόλο, ωστόσο μαζί με την παρούσα εκπομπή, οι Ηλεκτρικές Κολλεκτίβες, πραγματοποιούν το δικό τους party στο καφέ-μεζεδοπωλείο- Bar “koum-kapi” στην παραλία του ξεκοφτού, στα Χανιά τη, δεύτερη μέρα των Χριστουγένων στις 27/12 και την τρίτη μέρα του νέου έτους, στον ίδιο χώρο.

Ο σύγχρονος αστικός Μύθος προσπαθεί να μας νανουρίζει και να μας κοιμίζει μεθοδικά, γιατί οι αφηγήσεις του, μάλλον ξεχνούν επιλεκτικά την ιστορική διαδρομή κάποιων εφευρέσεων στην σωστή σειριακή τους κατανομή.
Ήδη από το 1945 και μετά, έχει αποκαλύψει κάτι το οποίο δεν είναι αληθές, ότι οι Ναζιστές Γερμανοί Επιστήμονες, ήταν οι πρώτοι κατασκευαστές που επέτυχαν πρώτοι τα πυραυλοκίνητα οχήματα, αλλά και τους αεριωθούμενους κινητήρες, στην πραγματικότητα, αυτό είναι αναληθές, αν όχι παντελώς ψευδές, που αποκρύπτει δια της σκοπιμότητας την αλήθεια, θα μας πείτε, οι Αγγλοσάξονες, αυτό δεν έκαναν ανέκαθεν και πάντα;
Αυτός ο σύγχρονος αστικός Μύθος, το μόνο που κατάφερε ήταν να αποκαλύψει μία άλλη διαστρέβλωση της πραγματικότητας, η οποία έφτανε στα όρια του χυδαίου ψέματος και οι νεότερες γενιές που στηρίζονται αποκλειστικά και μόνο στην πληροφορία και όχι στην επεξεργασία της και στην έρευνα της, να πέφτουν σε λάθη και να ωραιοποιούν το τέρας του Φασισμού, που δεν είναι τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο, από ένα ακόμα νόθο τέκνο των κανόνων της Καπιταλιστικής παραγωγής και αγοράς, που χαϊδεύει τα αυτιά των μικροαστών και φυσικά ενισχύει την καπιταλιστική βαρβαρότητα προς όφελος των μεγάλων πολυεθνικών σχημάτων.

Tο Arsenali Tango Marathon 2024, είναι ένα ορόσημο για την πολιτιστική πραγματικότητα της πόλης μας που πνέει ένα μικροαστικό μαρασμό κάθε χειμώνα, περιμένοντας την Άνοιξη και η Άνοιξη είναι εδώ, την βλέπουμε, την αισθανόμαστε και την οσφριζόμαστε παντού, όμως το κέντρο της, ο πυρήνας της θα είναι το Μεγάλο Αρσενάλι στον Ενετικό Λιμένα. 
Ο μαραθώνιος αυτός ο χορευτικός μαραθώνιος του Αργεντίνικου λαϊκού χώρου, αποτελεί σε μεγάλο βαθμό το προεόρτιο της Άνοιξης για την πόλη μας. 
Οι συμμετοχές και μόνον των ανθρώπων που θα επιμεληθούν τις μουσικές θα είναι από τα πέρατα της χώρας και της Ευρωπαϊκής Ηπείρου, ενώ αυτό μεγαλειώδες κάλεσμα, από διάφορες περιοχές του πλανήτη, χορευτών απαράμιλλου βεληνεκούς και απαράμιλλης αξίας, δεν μπορεί παρά να αναδείξει τις προοπτικές αυτού του Μεγάλου Φεστιβάλ.

Το 2023 πέρασε και δισκογραφικά μπορούμε να πούμε, ότι ήταν μια σχεδόν ιδανική περίπτωση, μιας και σε αυτό έτρεξαν πολύ σπουδαίες παραγωγές – διανομές στην ανεξάρτητη σκηνή και τραγουδοποιία.
Στην τελευταία μας εκπομπή από την παρούσα διαδικτυακή διεύθυνση, πραγματοποιήσαμε μερικές από αυτές, αλλά σαφώς και δεν ήταν οι μοναδικές, ως εκ τούτου, όχι όμως εκ του ασφαλούς και εκ τού προχείρου, για να καλύψουμε μια αρθρογραφία, θα δημιουργήσουμε ένα πίνακα με μερικές από τις καλύτερες σειρές του 2023, με τα γνωστά εδώ και χρόνια ποιοτικά χαρακτηριστικά, που αποδίδουμε στο χώρο της μουσικής και του κινηματογράφου(σε επόμενη αρθρογραφία θα αναφερθούμε κι εκεί εκτενέστερα), όπου είναι ο κοινός παρονομαστής των ποιοτικών χαρακτηριστικών τους.

Σχεδόν έξι χρόνια μακριά από τον αγαπημένο του αδελφό, κάτι αδιανόητο με βάση την εικόνα και τα αποτελέσματα της δουλειάς τους.
Με αυτόν που έγραψαν ιστορία στο Ιταλικό Σινεμά, που μοιράστηκαν 22 ταινίες σε σκηνοθεσία, 18 κινηματογραφικά σενάρια (πολλά από αυτά μεταφορές από κολοσσιαίους συγγραφείς παγκόσμιας εμβέλειας, τους οποίους μετέφεραν και των οποίων μετασκεύασαν και διασκεύασαν το συγγραφικό έργο τους, στα μέτρα και στα σταθμά της εποχής τους), αλλά και 15 βραβεία, για τον Πάολο Ταβιάνι, ήταν μάλλον υπέρ του δέοντος αρκετά, και οι αντοχές μάλλον πολύ ελάχιστες για να αντέξει μια βραχύβια ασθένεια πού είχε ως αποτέλεσμα να ταξιδέψει στους Ουρανούς κατά τους Θρησκευόμενους, η να ταξιδέψει στον άχρονο κόσμο, σύμφωνα με τους πάσης φύσης και κάθε λογής υλιστές, όσον αφορά την κοσμοθεώρηση τους.
Χτες την τελευταία ημέρα του Δίσεκτου Κουτσοφλέβαρου, του 2024, ο Πάολο Ταβιάνι εξέπνευσε και μας άφησε χρόνους, σε ηλικία 92 ετών, αφήνοντας πίσω του μια παρακαταθήκη όχι μόνο για την Ιταλία, αλλά και για τον Ιταλικό Νεορεαλισμό, αλλά για την παγκόσμια πολιτιστική κληρονομιά που σύντομα το Ιταλικό Σινεμά θα μπορεί να χορηγεί άλλο.
Με τη φυγή του εκλιπόντα Πάολο, μάλλον κλείνει οριστικά και αμετάκλητα, η ανθρώπινη κινηματογραφική παρέμβαση στο Ιταλικό και μάλλον σε ολόκληρο το Ευρωπαϊκό Σινεμά της Δύσης, που ακολουθεί μάλλον τις τακτικές της IT και του ξεπεσμένου και ξεπερασμένου Χόλιγουντ.

Τι είναι όμως αυτό το κοινωνικό φαινόμενο της ηλιθιοκρατίας και από που πηγάζει αυτή, ως κοινωνικό φαινόμενο, γιατί παίρνει μορφές χιονοστιβάδας και γιατί εξαπλώνεται σαν γάγγραινα εκθετικά σε κάθε σημείο του δυτικού Καπιταλιστικού Κόσμου;
Καταρχάς να ορίσουμε τι σημαίνει Βλακεία και ηλιθιότητα και μετά να πάμε στα επόμενα κάτωθι ερωτηματικά.
Βλακεία ορίζεται η πλήρης έλλειψη αντανακλαστικών κοινωνικής συνείδησης, ταξικής, εθνικής, συναισθηματικής, καλλιτεχνικής, δομικής, λογικής κλπ, όπου η όποια προβληματική διεργασία, καθόλου δεν οφείλεται σε νευρολογικής φύσης παράγοντες, η σε άλλους γενετικής φύσης και προδιάθεσης, αλλά στην αποδοχή ενός μείγματος, ατομικής ευθύνης, βολονταρισμού, αμοραλισμού, πραγματισμού και μετανεοτερισμού, πάντα στο επίπεδο του θετικισμού, δηλαδή με την κατανόηση των πραγμάτων στο επίπεδο των Αισθήσεων, που προωθεί μεθοδικά η καπιταλιστική νομενκλατούρα και ιντελιγκέντσια.