Συντάκτης: istosch

Στην περιοχή ανάμεσα στα Ολύμπια(που πήρε το όνομα της από τον πάλαι ποτέ Κινηματογράφο και κλειστό και ανοιχτό, με τον τελευταίο να μας έχει αποχαιρετήσει πάνω από τεσσερισήμιση δεκαετίες, έχοντας μετατραπεί σε πολυκατοικίες, ενώ στις αρχές του τρέχοντος Θέρους του 2024, έπεσε και η αρχιτεκτονικά πανέμορφη πρόσοψη του χειμερινού που εδώ και 3 δεκαετίες, είχε μετατραπεί σε πολυκατοικία το μεγαλύτερο σώμα του και σε σφαιριστήριο η είσοδος του) και στην περιοχή Δικαστήρια, κάποτε υπήρχαν δύο μεγάλοι ελεύθεροι χώροι, η λεγόμενη χωράφα και οι σχολές Παπαϊωάννου, το πρώην νηπιαγωγείο μας και οι πρώην σχολές Νηπιαγωγών.
Εδώ και χρόνια, από τότε που γκρεμίστηκε έγινε ένας κλειστός αλλά κατάφυτος χώρος με τρεις περήφανους ευκαλύπτους και μια στρογγυλή βρύση, να δεσπόζουν ακόμα μαζί με την δυτική πύλη επί της οδού Πλάτωνος.

Αν κάτι λειτούργησε ως τροχοπέδη απέναντι στην εξέλιξη της διαλεκτικής, αυτό ήταν φυσικά η διάλυση της ΕΣΣΔ, όπως προαναφέραμε παραπάνω και η διακοπή της παραπέρα ανάπτυξης του Διαλεκτικού Υλισμού, της ανώτατης μορφής της διαλεκτικής και της επιστήμης γενικότερα. Αυτή η απότομη καρατόμηση της παραπέρα ανάπτυξης του διαλεκτικού υλισμού, δηλαδή της ερμηνείας του κόσμου στην αντίστοιχη περίοδο, αποτελεί, ιστορικό  κι επιστημονικό κενό. Ένα κενό στο χώρο και στο χρόνο, εκείνης της επιστήμης της φιλοσοφίας, που έδωσε αντικειμενική μορφή – πνοή και ολοκληρωμένο επιστημονικό περιεχόμενο στη διαλεκτική, χωρίς να προσπαθεί να τετραγωνίσει τον κύκλο, με ονειρώξεις και φαντασιώσεις(τύπου Σέρ Άρθουρ Τζον Έβανς, για την Κνωσσό, οι οποίες απέχουν κατά πολύ από την πραγματική Αρχαιολογική Εικόνα της τελευταίας). Αυτή  η τραγική κι απότομη διακοπή της παραπέρα μελέτης της, όσον αφορά τις υποκατηγορίες, η τις νεότερες κατηγορίες, των νέων εννοιών της Φιλοσοφίας και της Διαλεκτικής, πάνω και μέσα στο διττό κι αντανακλαστικό πρίσμα τους, τόσο ως νέες κατηγορίες, όσο και ως κατηγορίες – παρακλάδια άλλων βασικών η δευτερευόντων κατηγοριών, όπως αυτές που θα αναφέρουμε στο κυρίως θέμα.

Στην πραγματικότητα η διαλεκτική, δεν έχει την παραμικρή σχέση ούτε με την “μαιευτική” που κάποιοι καταχρηστικά, την ονόμασαν “Σωκρατική Διαλεκτική”, ούτε με τα παιχνίδια της αναδιάταξης, αναπροσαρμογής, αναγωγής – απλοποίησης και απαλοιφής κάποιων (ανι)ισοσκελισμένων, λεκτικών ισολογισμών – λογοπαιγνίων, διά της αλληλοδιαδοχής τους, τόσο στον αριθμητή, όσο και στον παρονομαστή, όπως έκαναν κατά κόρον οι σοφιστές. Αντικειμενικά, οι αναλογίες στη διαλεκτική σκέψη, δεν έχουν την ίδια συμπεριφορά με τις μαθηματικές εξισώσεις, η ακόμα και με τις ανισώσεις πάσης φύσεως, κατηγορίας και βαθμού, ανεξάρτητα αν οι τελευταίες είναι αποτέλεσμα των νόμων της διαλεκτικής, αφού αντικειμενικά είναι συνέχεια τους, διότι δίχως αυτήν δεν θα μπορούσε να υπάρξει η παραμικρή απόδειξη.
Για να δούμε όμως τι ακριβώς είναι η διαλεκτική στο σύνολο της και όχι ως ένα υποσύνολο όπως καθιερώθηκε από τους Γερμανούς Ιστορικούς του 18ου και 19ου Αιώνα, ως μια αποκλειστικότητα της Κλασικής Περιόδου, σαφώς αποστεωμένη και στεγνή, τι ακριβώς υποδηλώνει, και τι απορρέει από αυτήν, απο τη διαλεκτική δηλαδή;

Οι ιέρακες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αποφάσισαν για μια ακόμη φορά, κατόπιν “άτυπων” εντολών των Διεθνών Μονοπωλιακών Ενώσεων, ότι πλέον η “πράσινη μετάβαση” δεν πολύ τσουλάει, δεν τραβάει βρε αδελφέ, ως προς το ικανό ποσοστό κερδοφορίας. Η λεγόμενη “πράσινη μετάβαση”, ήταν κενή περιεχομένου και άνευ καμίας αξίας για την Ε.Ε, όσον αφορά την κλοπή των καταθέσεων των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Στην επόμενη φάση συρρίκνωσης του ποσοστού κερδοφορίας, πάμε απευθείας και άμεσα στην πολεμική μετάβαση, για να περιφρουρηθούν, με το μαστίγιο τα λιμνάζοντα κεφάλαια των μεγάλων επενδυτών, που σε αυτή τη φάση δεν λογίζουν τίποτα, ακόμα και τις ανθρώπινες ζωές, εξάλλου αυτή είναι νομοτελειακή κατάληξη κάθε εκμεταλλευτικού συστήματος, όταν βρίσκεται σε παρακμή.