Επιστήμες

Τα τελευταία χρόνια και ειδικότερα από το 2001 και μετά παρατηρούμε μία αναπαταχλί(αθόρυβη), ιδιαίτερη και συντονισμένη προσπάθεια για το ξαναγράψιμο της ιστορίας, από τους έχοντες και κατέχοντες την έως ότου πρωτοκαθεδρία στην παγκόσμια οικονομία, μέχρι την οριστική και αμετάκλητη απ΄ ότι φαίνεται έλευση της Λ.Δ. της Κίνας.
Και αν το ξανά γράψιμο γίνονταν με όρους επιστήμης, δεν θα υπήρχε κανένα θέμα κανένα ζήτημα και κανένα πρόβλημα, ωστόσο τόσο η ΕΕ, όσο και οι ΗΠΑ σε κάθε βαθμό και σε κάθε περίπτωση, δεν έχουν και τις καλύτερες δυνατές σχέσεις με τις ανθρωπιστικές επιστήμες, τις οποίες “μισούν” αμφότεροι.

Με βάση τους καταστροφικούς Σεισμούς, στις γειτονικές χώρες της Τουρκίας και της Συρίας, όπου δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι έχασαν άδικα τη ζωή τους και άλλοι τόσοι κι ακόμα περισσότεροι, έμειναν χωρίς κεραμίδι και χωρίς κάπου να έχουν να ακουμπήσουν πλέον, πέραν του γεοδυναμικού φυσικού φαινομένου, υπήρχαν και τρανταχτές “Αστοχίες Υλικού” και πολύ περισσότερες “Κατασκευαστικές Αστοχίες”, που οφείλονταν στη λογική του Κέρδους. Το τραγικό της υπόθεσης είναι εκθετικό, αντικειμενικά ξεπερνάει και την τραγωδία, δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι βαριά εκτεθειμένοι στο κρύο και στο αγιάζι(που φυσικά θα συνεχίσει το Τραπεζικό σύστημα να ζητάει τα χρήματα του δανεισμού που πήραν για να στεγαστούν), καθώς και στην πείνα, στο λιμό και στους λοιμούς που πιθανόν να προκύψουν, πλέον δεν έχουν “πού την κεφαλήν κλίναι”, και επειδή κι εμείς είμαστε μια σεισμογενής χώρα, ζητήσαμε από έναν από τους σπουδαιότερους επιστήμονες του χώρου, τον σεισμολόγο κ. Σταύρο Τάσσο να μας εκθέσει σε μια μικρή, αλλά ουσιαστική πιστεύουμε συνέντευξη, τη θέση του νηφάλια και επιστημονικά, στους αναγνώστες μας, ούτως ώστε να κατανοηθεί το εξής βασικό.
Ότι οι Σεισμοί θα υπάρχουν ως φυσικό φαινόμενο και σε κάθε περίπτωση πρέπει να δοθεί βάση και βάρος στην αντισεισμική θωράκιση όχι μόνο των δημοσίων κτιρίων. Όμως αυτό το κύριο θέμα και ζήτημα, που είναι η “ΑΝΤΙΣΕΙΣΜΙΚΗ ΘΩΡΑΚΙΣΗ”(Δημόσιας και Ιδιωτικής Χρήσης Κτιρίων), η οποία άπτεται όμως πριν απ’ όλα μιας κοινωνικής και πολιτικής σκέψης που δεν χωρούν συμβιβασμοί, ότι τελικά, η αποτίναξη του ζυγού που λέγεται κόστος – όφελος που η ΕΕ προωθεί και είναι προϊόν της λογικής της Κεφαλαιοκρατικής Κερδοφορίας, της “ανταγωνιστικότητας – επιχειρηματικότητας”, αλλά και του συστήματος που την γεννά πρέπει να ανατραπεί.

Η εποχή μας είναι η εποχή της λεγόμενης 4ης βιομηχανικής επανάστασης, σύμφωνα με τον τρόπο που καθορίζει και οριοθετεί ο Δυτικός Προτεσταντικός Καπιταλισμός* τους στόχους του και τις επιλογές του, αλλά δεν είναι ο παράγοντας που θα οριοθετήσει το νέο τύπο ανθρώπου, αλλά την επιστροφή μας στην εποχή των σπηλαίων με τεχνολογικά εργαλεία που θα οδηγήσουν την κοινωνική συνείδηση, η σε τέλμα, η σε επαναστατική αντίληψη!!!
Ο ίδιος (ο Δυτικός Προτεσταντικός Καπιταλισμός*) μέχρι σήμερα καθόριζε την εποχή μας ως την “εποχή της πληροφορίας”, και ιστορικά ήταν ένα μείγμα της 2ης και της 3ης βιομηχανικής Επανάστασης, δλδ Ηλεκτρισμός(2η βιομηχανική επανάσταση) και Πληροφορική(3η), που απαιτούσε την αναδιανομή, την τυποποίηση και την παραγωγή των προϊόντων μαζικά από το 1870, όταν ο εξηλεκτρισμός μπήκε στη ζωή των ανθρώπων και από το 1969 μέχρι σήμερα μπήκε και η πληροφορική, τα δίκτυα κοκ.
Για να μπορέσουν όλα αυτά να τρέξουν την κερδοφορία, σύμφωνα με τους ειδικούς, έπρεπε να αλλάξει συνολικά ο τρόπος ζωής και της οικονομίας και οι υπηρεσίες στον Καπιταλισμό να αποκτήσουν την κύρια και βαρύνουσα σημασία.

Στις ανθρωπιστικές επιστήμες και κυρίως στην Φιλοσοφία, την Ανθρωπολογία, την Κοινωνιολογία, την Ψυχολογία, τα Παιδαγωγικά, την Αρχαιολογία, την Ιστορία, την Πολιτική Οικονομία, την Ανθρωπογεωγραφία, την Γεωγραφία, την Οικονομική Γεωγραφία και τις Πολιτικές Επιστήμες, αναπτύσσονται θεωρίες που άλλες έχουν κίνητρο ανάλυσης, εξήγησης και ερμηνείας, ενός φαινομένου και άλλες προσπαθούν να πάνε το πράγμα ακόμα παραπέρα, όχι δηλαδή την ερμηνεία ενός τέτοιου φαινομένου, αλλά την εξελικτική μετατροπή του.
Στην προκειμένη δεν υπάρχουν πειραματισμοί, ούτε στατιστικά εργαλεία, τα οποία δεν αποδίδουν απαραίτητα και σε βάθος χρόνου τις αιτίες ενός υπό μελέτη δείγματος, υπάρχουν όμως πηγές και εργαλεία υπόθεσης, μελέτης ανάλυσης και ερμηνείας, τα οποία δεν είναι καθόλου εκτός επιστημολογικού περιεχομένου, καθώς και η ιστορία και τα ιστορικά γεγονότα, που διαχωρίζονται από τα ιστορικά συμβάντα.
Για παράδειγμα ο Διαλεκτικός Υλισμός είναι η Επιστήμη για τους πιο γενικούς νόμους κίνησης και εξέλιξης τής φύσης, της κοινωνίας και της γνώσης. Αποτελεί την Επιστημονική φιλοσοφική απάντηση και κοσμοθεωρία, καθώς και γενική μεθοδολογία γνώσης τού αντικειμενικού κόσμου και της επαναστατικής δράσης, σε αντίθεση με όλες τις προγενέστερες, αλλά και μεταγενέστερες θεωρητικές εκδοχές, τόσο των λεγόμενων υλιστικών, όσο και των λεγόμενων ιδεαλιστικών μοντέλων. Εμφανίστηκε σαν σύνθεση, γενίκευση της ιστορίας της εξέλιξης της φιλοσοφίας, της επιστήμης και της κοινωνικής πράξης και αποτελεί, τον πυρήνα της μαρξιστικής φιλοσοφίας, που είναι ένα από τα τρία συστατικά μέρη τού μαρξισμού – λενινισμού, μαζί με την Πολιτική Οικονομία και τον Επιστημονικό Σοσιαλισμό.
Ο Τελευταίος αποκαλύπτει όλες τις γενικές νομοτέλειες, καθώς και τους δρόμους και τις μορφές της ταξικής πάλης, της ταξικής αλληλεγγύης και της σύγκρουσης που θα προκύψει από την πρώτη.