Επιστήμες

Πριν μερικές μέρες συμπληρώθηκαν τα 5 χρόνια από το θάνατο του Θάνου Μικρούτσικου, ο οποίος δεν ήταν απλά ένας πολύ μεγάλος μουσικοσυνθέτης, με στρατευμένη ματιά, αλλά και ένα σπουδαίος θετικός επιστήμονας, ως γνωστόν ο Θάνος, υπήρξε και σπουδαίος μαθηματικός και η μορφολογική διάταξη των συνθέσεων του, αποτελούν σπουδαίες μαθηματικές εξισώσεις πολυωνυμικού βαθμού, κάτι που κάνουν το έργο του αριστουργηματικό, δηλαδή εμπεριέχει όλες εκείνες τις προϋποθέσεις που το τοποθετούν στην αισθητική πινελιά της τελειότητας.
Τα στοιχεία εκείνα που τοποθετούν ένα έργο στην κλίμακα της καλλιτεχνικής δημιουργίας, είναι οι εξής:
Να αποτελούν έργα:
α)Διαχρονικής Αξίας, καθότι κάθε ακρόαση και μελέτη τους, κάθε φορά θα αναδείνει όλο και νεότερες πλευρές του έργου,
β)Εξέφραζε την σύγχρονη εποχή και την εποχή του,
γ)Καταργούσε τον Κοινωνικό Αυτοματισμό στην πράξη.

Σήμερα, ήρθε μια αναπάντεχα κακή – κάκιστη είδηση, σε τοπικό επίπεδο, από αυτές που θα έπρεπε να σε παγώνουν και να σε οδηγούν σε ερωτηματικά και δεν μιλάμε για το ηθικό μέρος, αλλά για τα αίτια που οδήγησαν σε αυτό το συμβάν. Όμως πρόκειται για πολύ νεαρές ηλικίες και ως γνωστόν τα παιδιά είναι παιδιά, ακόμα κι όταν καταλαβαίνουν τι κάνουν, στην πραγματικότητα δεν καταλαβαίνουν, ειδικά αν είναι λούμπεν στοιχεία, ακόμα κι αν αυτό που κάνουν είναι αποτρόπαιο, η απαιχθές, όταν είναι εν δυνάμει, μέλη μιας παραβατικής ομάδας, όπως μια συμμορία, ωστόσο η προσέγγιση της όχθης, αυτής του «κοινού περί δικαίου αισθήματος», δεν μπορεί να γίνει με όρους οργής, η κοινωνικού αυτοματισμού, ούτε με αντανκλαστικα αγέλης, ακόμη κι αν πρόκειται για κάποιο ειδεχθές, αισχρό, αποκρουστικό και επονείδιστο συμβάν, όπως η σύσταση παιδικής – εφηβικής συμμορίας, η τα κίνητρα της, που μπορεί να καταλήξουν σε μια απόπειρα δολοφονίας, σε ΄΄ενα στυγερό, η ακόμα – ακόμα ένα φρικιαστικό, δλδ έγκλημα. Σαφέστατα κανείς δεν έχει ο δικαίωμα να προσπαθεί κατά κανένα τρόπο και όχι μόνο δόλιο, να αφαιρεί ζωές, η να προσπαθεί για κάτι τέτοιο, ωστόσο η κοινωνική μήνη δεν βοηθάει πουθενά, αποπροσανατολίζει αλλά κυρίως γιατί το αποτέλεσμα που θα επανατροφοδοτηθεί – αναδημιουργηθεί, θα λειτουργήσει μάλλον αντίστροφα κι εκθετικά σε βάθος χρόνου, μονάχα υπέρ της παραβατικότητας κι αυτό έχει δείξει η ιστορία, μην αφήνοντας χώρο τον σωφρονισμό και την κοινωνική επανένταξη να λειτουργήσει.

Αν κάτι λειτούργησε ως τροχοπέδη απέναντι στην εξέλιξη της διαλεκτικής, αυτό ήταν φυσικά η διάλυση της ΕΣΣΔ, όπως προαναφέραμε παραπάνω και η διακοπή της παραπέρα ανάπτυξης του Διαλεκτικού Υλισμού, της ανώτατης μορφής της διαλεκτικής και της επιστήμης γενικότερα. Αυτή η απότομη καρατόμηση της παραπέρα ανάπτυξης του διαλεκτικού υλισμού, δηλαδή της ερμηνείας του κόσμου στην αντίστοιχη περίοδο, αποτελεί, ιστορικό  κι επιστημονικό κενό. Ένα κενό στο χώρο και στο χρόνο, εκείνης της επιστήμης της φιλοσοφίας, που έδωσε αντικειμενική μορφή – πνοή και ολοκληρωμένο επιστημονικό περιεχόμενο στη διαλεκτική, χωρίς να προσπαθεί να τετραγωνίσει τον κύκλο, με ονειρώξεις και φαντασιώσεις(τύπου Σέρ Άρθουρ Τζον Έβανς, για την Κνωσσό, οι οποίες απέχουν κατά πολύ από την πραγματική Αρχαιολογική Εικόνα της τελευταίας). Αυτή  η τραγική κι απότομη διακοπή της παραπέρα μελέτης της, όσον αφορά τις υποκατηγορίες, η τις νεότερες κατηγορίες, των νέων εννοιών της Φιλοσοφίας και της Διαλεκτικής, πάνω και μέσα στο διττό κι αντανακλαστικό πρίσμα τους, τόσο ως νέες κατηγορίες, όσο και ως κατηγορίες – παρακλάδια άλλων βασικών η δευτερευόντων κατηγοριών, όπως αυτές που θα αναφέρουμε στο κυρίως θέμα.

Στην πραγματικότητα η διαλεκτική, δεν έχει την παραμικρή σχέση ούτε με την “μαιευτική” που κάποιοι καταχρηστικά, την ονόμασαν “Σωκρατική Διαλεκτική”, ούτε με τα παιχνίδια της αναδιάταξης, αναπροσαρμογής, αναγωγής – απλοποίησης και απαλοιφής κάποιων (ανι)ισοσκελισμένων, λεκτικών ισολογισμών – λογοπαιγνίων, διά της αλληλοδιαδοχής τους, τόσο στον αριθμητή, όσο και στον παρονομαστή, όπως έκαναν κατά κόρον οι σοφιστές. Αντικειμενικά, οι αναλογίες στη διαλεκτική σκέψη, δεν έχουν την ίδια συμπεριφορά με τις μαθηματικές εξισώσεις, η ακόμα και με τις ανισώσεις πάσης φύσεως, κατηγορίας και βαθμού, ανεξάρτητα αν οι τελευταίες είναι αποτέλεσμα των νόμων της διαλεκτικής, αφού αντικειμενικά είναι συνέχεια τους, διότι δίχως αυτήν δεν θα μπορούσε να υπάρξει η παραμικρή απόδειξη.
Για να δούμε όμως τι ακριβώς είναι η διαλεκτική στο σύνολο της και όχι ως ένα υποσύνολο όπως καθιερώθηκε από τους Γερμανούς Ιστορικούς του 18ου και 19ου Αιώνα, ως μια αποκλειστικότητα της Κλασικής Περιόδου, σαφώς αποστεωμένη και στεγνή, τι ακριβώς υποδηλώνει, και τι απορρέει από αυτήν, απο τη διαλεκτική δηλαδή;

Οι ιέρακες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αποφάσισαν για μια ακόμη φορά, κατόπιν “άτυπων” εντολών των Διεθνών Μονοπωλιακών Ενώσεων, ότι πλέον η “πράσινη μετάβαση” δεν πολύ τσουλάει, δεν τραβάει βρε αδελφέ, ως προς το ικανό ποσοστό κερδοφορίας. Η λεγόμενη “πράσινη μετάβαση”, ήταν κενή περιεχομένου και άνευ καμίας αξίας για την Ε.Ε, όσον αφορά την κλοπή των καταθέσεων των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Στην επόμενη φάση συρρίκνωσης του ποσοστού κερδοφορίας, πάμε απευθείας και άμεσα στην πολεμική μετάβαση, για να περιφρουρηθούν, με το μαστίγιο τα λιμνάζοντα κεφάλαια των μεγάλων επενδυτών, που σε αυτή τη φάση δεν λογίζουν τίποτα, ακόμα και τις ανθρώπινες ζωές, εξάλλου αυτή είναι νομοτελειακή κατάληξη κάθε εκμεταλλευτικού συστήματος, όταν βρίσκεται σε παρακμή.