Μίκης Θεοδωράκης

Αν κάποιο νέο δεν θέλαμε να το ακούσουμε με τίποτα και για κανένα λόγο ήταν αυτό που σήμερα και με μεγάλη καθυστέρηση ακούσαμε, μάθαμε και πιστέψτε μας δεν μας άρεσε καθόλου.
Το τι είναι το κεφάλαιο Μίκης Θεοδωράκης το έχουμε ξαναγράψει και πει και δεν θα επανέλθουμε, ωστόσο, θα ταξιδέψει στην Αθανασία του Παγκόσμιου πολιτιστικού γίγνεσθαι του 20ου και 21ου αιώνα.
Για μας και όχι μόνο ως γεγονός είναι απόλυτα και βαθύτατα στενάχωρο, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, ότι δεν έφυγε απλά ένας συνθέτης της μουσικής μας σύνθεσης, έφυγε ο Αρχάγγελος της Ελληνικής μουσικής σύνθεσης που όπως έλεγε «Θεωρώ όλη αυτή τη διαδρομή μου μέσα στη μουσική ένα συνεχές ταξίδι. Ένα ταξίδι στο άγνωστο, χωρίς τέλος…», καθώς επίσης «Αν δεν είχα βιώσει αυτά που βίωσα, δεν θα είχα γράψει αυτή την μουσική. Η μουσική για μένα ποτέ δεν υπήρξε αυτοσκοπός, είναι κάτι το βιωματικό…»

Η Περιφέρεια Κρήτης – Περιφερειακή Ενότητα Χανίων, με την υποστήριξη του Δήμου Χανίων και της ΚΕΠΠΕΔΗΧ – ΚΑΜ παρουσιάζει μια ιδιαίτερη διαδικτυακή συναυλία, αφιέρωμα στον Μίκη Θεοδωράκη, με τίτλο «Ο Παγκόσμιος Μίκης Θεοδωράκης…στο κατώφλι των καιρών» την Παρασκευή 23 Απριλίου 2021, ώρα 9.00 μ.μ., στο κανάλι της ΚΕΠΠΕΔΗΧ ΚΑΜ στο You Tube Το έργο του Μίκη Θεοδωράκη έχει αναγνωριστεί παγκόσμια ως κάτι βαθιά Ελληνικό και ταυτόχρονα Οικουμενικό. Έχει αφήσει ανεξίτηλο το σημάδι του στην Ελληνική και Παγκόσμια Πολιτιστική Κληρονομιά, καθώς η μουσική του είναι συνυφασμένη με όλες τις πτυχές της ζωής του κάθε ανθρώπου. Στη συναυλία παρουσιάζονται οι διάφορες πτυχές του έργου του Συνθέτη, από τις συμφωνίες, τη μουσική δωματίου, την κινηματογραφική μουσική, στη μελοποίηση σημαντικών ποιητών απ’ όλο τον κόσμο. Θα ακουστούν ορχηστρικά μέρη από το μπαλέτο του «Ζορμπά», τραγούδια από τον κύκλο «Λυρικά» και «Της εξορίας» κι άλλα αγαπημένα τραγούδια του Μίκη, μέσα από τα οποία μεταφέρεται όλη η σύγχρονη Ιστορία της Ελλάδας και η αγάπη για τη ζωή. Συντελεστές: Νίκος Θεοδωράκης – Τραγούδι Νατάσσα Μωυσόγλου – Τραγούδι, Φωνητικά Παίζουν: Τεό Λαζάρου – Διεύθυνση Ορχήστρας, Φωνητικά Γιώργος Αναστασόπουλος – Πιάνο Αρετή Κοκκίνου – Κιθάρα Λευτέρη Λαζάρου – Μπουζούκι Γιάννης Τόλιος – Μπουζούκι Λευκή Κολοβού – Βιολοντσέλο Καλλικράτης Μπουρδάρας – Βιολοντσέλο Άγγελος Κουλούρης – Κοντραμπάσο Θέμης Μαρτέκας – Κρουστά Σκηνοθεσία, Βιντεοσκόπηση – Αντώνης Τσάβαλος Ηχοληψία: Νίκος Μέρμηγκας

Ο τεράστιος Μάνος Χατζηδάκης, ήταν στοχαστής, ήταν βαθύτατος γνώστης και μελετητής της ποίησης και της λογοτεχνίας, μισούσε απέραντα τον κοινωνικό και πολιτικό φασισμό. Ήταν πάνω απ’ όλα ένας πράος και νηφάλιος άνθρωπος που αγάπησε όσο λίγοι αυτά που η πατρίδα μας και η αστική της τάξη πέταξε στο βαθύ πέλαγος στο όνομα της κερδοφορίας.
Ο τεράστιος Μάνος Χατζηδάκις, μελοποιούσε τον ματωμένο γάμο του Λόρκα, έφτιαχνε γυάλινους κόσμους με κρύσταλλα που δεν είχαν και μεγάλες αντοχές, ήταν εύθραυστα όπως ή καρδιά του, που αγαπούσε πολύ ότι υπήρχε στη φύση. Ήταν ο μουσικός ζωγράφος του χαμόγελου της Τζοκόντας, ο καλλιτέχνης των πιο αισθαντικών μουσικών χροιών της εποχής του, ήταν το παραμύθι δίχως όνομα, που σαν ρυάκι κύλαγε στα αυτιά μας, εισερχόμενο από την οδό των ονείρων. Ήταν η φωνή της Αθανασίας και του μεγάλου ερωτικού, η παράλογη πορνογραφία του Sweet Movie. Μα ήταν πάνω απ’ όλα το φως του Σείριου, που φώτιζε τη μυθολογία και την ρυθμολογία ως ο νέος Καπετάν Μιχάλης και ταυτόχρονα ο οδοιπόρος, της Ελένης και της Αμοργού, στην εποχής της Μελισσάνθης. Ο τεράστιος Μάνος Χατζηδάκις, ήταν όλα αυτά και άλλα τόσα, ένας πραγματικός μύθος που τον άκουγε ολόκληρος ο πλανήτης, που οι μουσικές του πινελιές ξεπέρασαν κατά πολύ τα ελάχιστα μπροστά του “Σκαθάρια”, ταξίδεψαν στο America με ένα υπερωκεάνιο στα 60’s, έγιναν συνθέσεις και τραγούδια της Αμαρτίας σαν σκοτεινή μητέρα κάτω από τον Χειμωνιάτικο του Ήλιο, νοσταλγώντας τις ήσυχες μέρες του Αυγούστου και τις μπαλάντες της Οδού Αθηνάς.
Αυτός ήταν ο Ο τεράστιος Μάνος Χατζηδάκις, που μας λείπει, όπως λείπουν όλοι αυτοί που θα μπορούσαν να κάνουν την Ελλάδα φως και όχι σκότος, και παρακμή όπως αυτή που ζούμε στην εποχή της κρίσης, όπου παιδάκια πνίγονται στις ακτές μας και αντί να αναδείχνεται η αλληλεγγύη, η στοργή, η φιλοξενία και η αγάπη, αναδείχνεται το ταξικό μίσος του καπιταλισμού από τους εγχώριους μικροαστούς ιθαγενείς….