O Αλεξάντρ Σεργκέγεβιτς Πούσκιν (Александр Сергеевич Пушкин), γεννηθής στις 26.5.1799 στη Μόσχα, αποτέλεσε έναν από τους μεγαλύτερους συγγραφείς και ποιητές της Αυτοκρατορικής Ρωσίας και φυσικά της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Ήταν σαφώς (μέχρι και την εμφάνιση του τεράστιου Σοβιετικού Βλαδίμηρου Μαγιακόφσκι) ο μεγαλύτερος ποιητής της Ρωσίας, ενώ θεωρείται ως ο πρωτεργάτης και δημιουργός της νεότερης ρωσικής λογοτεχνίας. Ο εν λόγω έφυγε στις 29.1.1837 σε μια ανοιχτή μονομαχία που είχε με τον εραστή της συζύγου του ντ’ Αντές(τον θετό γιο του τότε πρεσβευτή της Ολλανδίας), που πραγματοποιήθηκε στα χιονισμένα προάστια της τότε Αγίας Πετρούπολης(η Petrogand), Chernaya Rechka και με θερμοκρασία πολλούς βαθμούς κάτω από το μηδέν.Οι μονομαχίες εκείνη την εποχή, ήταν πολύ συνηθισμένο φαινόμενο για λόγους “τιμής” και υπόληψης. 

Όλη μεγαλειώδης ποίηση του Πούσκιν αναβλύζει ως ένα αθάνατο νερό από “την κρήνη του Μπαχτσίσαράι”. Είναι πολύ δυνατή, τόσο στα λυρικά έργα του όπως οι “Αναμνήσεις από το Τσάρσκογιε Σελό” και η “Ωδή στην ελευθερία”, όσο και στα αφηγηματικά, που καλπάζουν λέξη τη λέξη, στίχο τον στίχο σαν αγριεμένα αγάλματα και από είδωλα όπως “Ο μπρούτζινος ιππέας” μετατρέπονται σε ζωντανή οργανική ύλη και μιλούν πότε για τον “Κόμη Νουλίν” και πότε για τον “Ευγένιο Ονέγκιν” και πότε για τους “Αιχμάλωτους του Καυκάσου”. Όσο για την πεζογραφία του, τόσο στα διηγήματα, όσο και στις μυθιστορηματικές του αφηγήσεις κι αυτή παραμένει κλασσική και αθάνατη ακόμη και σήμερα, αναφορικά θα σταθούμε σε μερικά από τα πολλά έργα του, “Η πιστολιά”, “Η χιονοθύελλα”, “Ο σταθμάρχης” και “Η κόρη του λοχαγού” (που είναι ένα εξαιρετικό μυθιστόρημα).

Διαφήμιση Εξωτερικού συνδέσμου

Διαφήμιση Εξωτερικού συνδέσμου

Ένας άλλος επίσης μεγάλος, ο Ο Φιόντορ Μιχάηλοβιτς Ντοστογιέφσκι (ρωσ.: Фёдор Михайлович Достоевский), γεννηθής στις 30.10.1821, έφυγε την ίδια μέρα με τον Αλέξανδρο Πούσκιν, αλλά πολλές δεκαετίες αργότερα το 1881. Ο Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, όπως και ο Πούσκιν, αποτέλεσε ένα σπουδαίο παγκόσμιας(ακόμα και σήμερα) κλάσης Ρώσο συγγραφέα, που κάθε έργο του φρόντιζε να είναι ένας βαθύτατος στοχασμός που κινούνταν πότε στα όρια ενός σκληρού ρεαλισμού, (αποτύπωμα της παραπαίουσας Αυτοκρατορικής Ρωσίας, όπου στα μεγάλα αστικά κέντρα είχε χάσει τα Αριστοκρατικά και Φεουδαρχικά της χαρακτηριστικά, οδεύοντας σε έναν βιομηχανικό Καπιταλισμό) και πότε στα όρια του της υποκατηγορία του υποκειμενικού ιδεαλισμού, τον υποκειμενικό Βολονταρισμό(η υποκειμενική Βουλησιαρχία).

Το «Σημειώσεις από το υπόγειο» , είναι  χαρακτηριστικό παράδειγμα ενός στοχαστή που θέτει, χωρίς να κηρύττει το στίγμα του υποκειμενικού Βολονταρισμού(*) αλλά και του Ναροντνικισμού(ένα κίνημα αναρχισμού στο οποίο ο συγγραφέας συμμετείχε ενεργά κάνοντας έως και πέντε χρόνια στις φυλακές της Σιβηρίας, αλλά χωρίς να το εγκαταλήψει μέχρι και το θάνατο του), όπου το ένα φιλοσοφικό ρεύμα σε σχέση με το άλλο κοινονικοπολιτικό κίνημα βρίσκονται σε μια αντίθεση αγεφύρωτη όπου η κοινωνική δικαιοσύνη έρχεται σε σύγκρουση με τον πρώτο, ο οποίος δεν τα πάει καλά με τις κοινωνίες και την όποια οργάνωση τους(*).                                                                                                                                                                        Ο Ντοστογιέφσκι σε μεγάλο βαθμό με αυτό το έργο επηρέασε άθελα του τον αμοραλιστή και βολονταριστή στοχαστή** Νίτσε(αυτό** ήταν ο εν λόγο και όχι φιλόσοφος), όσο κανένας άλλος δια του υποκειμενικού βολονταρισμού, όπου η ανάγκη και και δίψα για Καλβινικού τύπου άτεγκτη εξουσία γίνεται εμμονική εσωτερική δύναμη στα όρια της ψυχοπαθολογίας, μέσα από τον ύστατο και σκληρό ομφαλοσκοπισμό, αλλά έρχεται σε αντίθεση με το «Έγκλημα και Τιμωρία» και με άλλα έργα όπως τα διηγήματα: «Ένας τίμιος κλέφτης», “Ο μικρός ήρωας”, «Μια αξιοθρήνητη ιστορία», «Ο κροκόδειλος» , «Μπόμποκ», «Το παιδί στο δέντρο του Χριστού», «Ένα γλυκό κορίτσι», «Το όνειρο ενός γελοίου» και “Ο χωρικός Μάρεϊ”, καθώς και τα αριστουργηματικά μυθιστορήματα όπως: «Oι φτωχοί», «Ο σωσίας», «Η νοικοκυρά», «Νιετόσκα Νιεζβάνοβα», «Το όνειρο του θείου μου», «Το χωριό Στεπαντσίκοβο και οι κάτοικοί του», «Ο παίκτης», «Ο ηλίθιος» , «Οι δαιμονισμένοι», «Ο έφηβος» και οι «Αδελφοί Καραμαζώφ», όπου μέσα απ΄όλα αυτά πηγάζει και απορρέει όλη η σύνθεση του τεράστιου Ντοστογιέφσκι μέσω του θεϊστικού υπαρξισμού. Αντικειμενικά εκεί ακριβώς αντανακλώνται τα 3 κομμάτια της ίδιας της ρώσικης συνείδησης και ιδιοσυγκρασίας. Α) Η Ανατολή, η αφέλεια της, η πραότητα και η αγνότητα της που δίνει άφεση αμαρτιών και η ικανότητα της συγχώρεσής. Β) Το κέντρο και η σλαβική αναρχική ανεκτικότητα – ανωριμότητα που είναι ικανή για το τέλειο, όσο και για το πλέον μοιραίο. και Γ) Η δύση με τον οργανικισμό και την προτεσταντική εκδικητική σκληρότητα που δίδαξε η Μεγάλη Αικατερίνη. Αυτός είναι ο μεγαλύτερος συγγραφέας όλων των εποχών σύμφωνα με δεκάδες άλλους, που μίλησε όσο κανένας άλλος στους μεγαλύτερους συγγραφείς της ανθρώπινης ιστορίας, καθώς και στην καρδιά και φύση του ρώσικου λαού, ενός λαού που λατρεύει το Θέατρο, την Ποίηση και τη λογοτεχνία, το Σινεμά και τη Μουσική όσο κανένας άλλος σε τούτο εδώ τον κόσμο.

Ο τίτλος του έργου «Έγκλημα και Τιμωρία» φαντάζει σε μεγάλο βαθμό την Προτεσταντική ηθική και σκληρότητα που αποπνέει ο ρεβανσισμός των Καλβινιστών που απέκτησαν λόγω της μεγάλης Αικατερίνης η οποία επέβαλε μια γερμανόστροφη αντίληψη για την εκδικητικότητα δια της πυγμής και της σκληρής τιμωρίας. Ωστόσο στο ίδιο το έργο αναδύεται η άλλη Ρωσία της Ορθόδοξης ιδιοσυγκρασίας και μετέπειτα Σοσιαλιστικής  κοινωνικής δικαιοσύνης που επιβλήθηκε μέσω της ΕΣΣΔ και που συγκρούονται ακόμα και σήμερα στο εσωτερικό αυτής της υπέροχης χώρας. Στο εν λόγω έργο η ανάγκη για σωτηρία μέσω της πατρικής κρατικής στοργής,(όπου η μετάνοια για το φόνο, η αγάπη και τα όνειρα για επανένωση με τον μεγάλο έρωτα του δολοφόνου τη Σόνια), καταδείχνουν τη μεταμέλεια του μέσα από το ορθόδοξο σύστημα σωφρονισμού που δεν είναι τιμωρητικό, αλλά σωφρονιστικό, δηλαδή παιδαγωγικό και είναι εκείνο που ουσιαστικά ενέπνευσε τον Cesare Bonesana, marchese di Beccaria στο “Περί εγκλημάτων και ποινών” που με τη σειρά του επηρέασε τους βασικούς πυλώνες του Γαλλικού διαφωτισμού  Ντιντερό, Μοντεσκιέ και Ρουσσώ.

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ: Ορισμένα αναρτώμενα πολυμέσα από το διαδίκτυο στους ιστότοπους μας, όπως εικόνες & κυρίως video που αναρτούμε (με τη σχετική σημείωση της πηγής η οποία αναγράφεται πάνω και μέσα στην ίδια την προβολή τους), αναδημοσιεύονται θεωρώντας ότι είναι δημόσιας προβολής χρήσης και αναδημοσίευσης. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, καλλιτεχνών, μουσικών, τραγουδοποιών, συγκροτημάτων, δισκογραφικών εταιρειών, κινηματογραφιστών, φωτογράφων, η ιδιοκτητών καναλιών στα διαδικτυακά πολυμέσα, παρακαλούμε ενημερώστε μας για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολoγίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα άρθρων συνεργατών και αυτό δε μας δεσμεύει ως επιχείρηση. Για άρθρα και διαφημιστικό υλικό που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε καθώς το πρώτο απηχεί την προώθηση και προβολή των διαφημιζόμενων και το δεύτερο αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιονδήποτε τρόπο το ιστολόγιο και τις ιστοσελίδες μας.  

Το portal istosch data &technologies lab χρησιμοποιεί μόνο πρωτογενή άρθρα των συντακτών και συνεργατών του. Κάνει αναδημοσιεύσεις μόνο από αυτούς και με την δική τους συναίνεση από τα δικά τους ηλεκτρονικά έντυπα και δίνει επίσης σε αυτούς το δικαίωμα της αναδημοσίευσης. Οποιοσδήποτε άλλος θέλει να αναδημοσιεύσει οτιδήποτε πρέπει να έχει την έγγραφη άδεια του portal, istosch data &technologies lab που εκπροσωπείται δια του αρχισυντάκτη του. Διαβάστε τους όρους  παροχής και χρήσης του δικαιώματος η μη αναδημοσίευσης των κειμένων.