Ο αμοραλισμός των σύγχρονων αστικών Θεωριών
Ο αμοραλισμός των σύγχρονων αστικών Θεωριών
Στις ανθρωπιστικές επιστήμες και κυρίως στην Φιλοσοφία, την Ανθρωπολογία, την Κοινωνιολογία, την Ψυχολογία, τα Παιδαγωγικά, την Αρχαιολογία, την Ιστορία, την Πολιτική Οικονομία, την Ανθρωπογεωγραφία, την Γεωγραφία, την Οικονομική Γεωγραφία και τις Πολιτικές Επιστήμες, αναπτύσσονται θεωρίες που άλλες έχουν κίνητρο ανάλυσης, εξήγησης και ερμηνείας, ενός φαινομένου και άλλες προσπαθούν να πάνε το πράγμα ακόμα παραπέρα, όχι δηλαδή την ερμηνεία ενός τέτοιου φαινομένου, αλλά την εξελικτική μετατροπή του.
Στην προκειμένη δεν υπάρχουν πειραματισμοί, ούτε στατιστικά εργαλεία, τα οποία δεν αποδίδουν απαραίτητα και σε βάθος χρόνου τις αιτίες ενός υπό μελέτη δείγματος, υπάρχουν όμως πηγές και εργαλεία υπόθεσης, μελέτης ανάλυσης και ερμηνείας, τα οποία δεν είναι καθόλου εκτός επιστημολογικού περιεχομένου, καθώς και η ιστορία και τα ιστορικά γεγονότα, που διαχωρίζονται από τα ιστορικά συμβάντα.
Για παράδειγμα ο Διαλεκτικός Υλισμός είναι η Επιστήμη για τους πιο γενικούς νόμους κίνησης και εξέλιξης τής φύσης, της κοινωνίας και της γνώσης. Αποτελεί την Επιστημονική φιλοσοφική απάντηση και κοσμοθεωρία, καθώς και γενική μεθοδολογία γνώσης τού αντικειμενικού κόσμου και της επαναστατικής δράσης, σε αντίθεση με όλες τις προγενέστερες, αλλά και μεταγενέστερες θεωρητικές εκδοχές, τόσο των λεγόμενων υλιστικών, όσο και των λεγόμενων ιδεαλιστικών μοντέλων. Εμφανίστηκε σαν σύνθεση, γενίκευση της ιστορίας της εξέλιξης της φιλοσοφίας, της επιστήμης και της κοινωνικής πράξης και αποτελεί, τον πυρήνα της μαρξιστικής φιλοσοφίας, που είναι ένα από τα τρία συστατικά μέρη τού μαρξισμού – λενινισμού, μαζί με την Πολιτική Οικονομία και τον Επιστημονικό Σοσιαλισμό.
Ο Τελευταίος αποκαλύπτει όλες τις γενικές νομοτέλειες, καθώς και τους δρόμους και τις μορφές της ταξικής πάλης, της ταξικής αλληλεγγύης και της σύγκρουσης που θα προκύψει από την πρώτη.
Σε αυτό το άρθρο, δεν θα προσπαθήσουμε να αναδείξουμε δεξιότητες που δεν τις κατέχουμε, ούτε να επεξηγήσουμε τα πάντα, αλλά μερικές από τις βασικές σχολές κύρια της φιλοσοφίας, αλλά και άλλων σπουδαίων, απαραίτητων και χρήσιμων ανθρωπιστικών επιστημών.
Εδώ τόσο οι γενικές γνώσεις που έχουμε, όσο και η εξειδικευμένη βιβλιογραφία που διαθέτουμε, μας καθοδηγούν και μας οδηγούν κατατοπιστικά στην παρακάτω έρευνα. Μια έρευνα η οποία πραγματοποιείται εδώ και ένα εξάμηνο περίπου στην παρακάτω αρθρογραφία, την οποία είχαμε στο πίσω μέρος της κεφαλής μας, εδώ και πάρα πολλά χρόνια τώρα ως επιθυμία.
Το πλήρωμα του χρόνου ήρθε και το κατώφλι του τοποθετήθηκε μεσοσταμθικά στη χρονική περιοχή, αρχομένης της εκκίνησης του Καλοκαιριού της τρέχουσας χρονιάς, μέχρι το τέλος της.
Ως εκ τούτου έχουμε αναλώσει κι αποστραγγίσει κάθε περιθώριο για να έχουμε μια αξιοπρεπή ανάλυση, η οποία θα μας οδηγήσει στην περιληπτική και με αλφαβητική σειρά, αναφορά κι ανάλυση στις διάφορες σημαντικές θεωρίες μερικών από τις πλέον βασικές ανθρωπιστικές επιστήμες, αναδείχνοντας τον τρόπο που αυτές προσεγγίζουν τον κόσμο. Ωστόσο, ηθελημένα, η άθελα τους, προσεγγίζονται από τις ανάγκες διαιώνισης της ταξικής επικυριαρχίας της αστικής τάξης και του πολιτικού της προσωπικού, είτε ηθελημένα, είτε χωρίς καμία τέτοια πρόθεση.
Στην παρακάτω καταγραφή, θα αναδείξουμε πόσο χειραγωγείται η πλειοψηφία αυτών των θεωριών, που άδολα τις περισσότερες φορές, προσεγγίζουν την ανάλυση του είναι και του γίγνεσθαι, πως επενεργούν πάνω τους οι αμειβόμενες δεξαμενές σκέψης του καπιταλιστικού συστήματος και πως της διοχετεύουν σε κάθε τμήμα και πλευρά της ανθρώπινης δραστηριότητας, μέσα από τις ίδιες τις θεωρίες και τις σχολές που εκπροσωπούν. Από τις επιστήμες, την πολιτική και την οικονομία, μέχρι τις τέχνες, τον πολιτισμό και κάθε έκφραση του ελεύθερου χρόνου, οι δεξαμενές σκέψης για τη διατήρηση της εκμεταλλευτικής “νομιμότητας” έχουν βάλει το χεράκι τους, προβάλλοντας ως ντε φάκτο(και όχι ντε γιούρε), τις ατομικές λύσεις, την ατομική ευθύνη, τον ρεβανσισμό, την εν γένει οπισθοδρόμηση της ανθρώπινης σκέψης στο μέλλον και στο διηνεκές.
Ξεκινάμε λοιπόν την παρακάτω περιληπτική ανάλυση, οι οποία σύμφωνα με τις διασταυρώσεις και την έρευνα που έχουμε κάνει εδώ και καιρό καταδείχνει τα εξής παρακάτω.
Να σημειώσουμε επίσης εδώ πέρα, ότι υπάρχουν και άλλες θεωρίες, οι οποίες θα ήταν αδύνατον να συμπεριληφθούν ακόμα και σε έναν επιστημονικό εγκυκλοπαιδικό τόμο, που θα λειτουργούσε ως βοήθημα σε ακαδημαϊκούς πολίτες και στα αντίστοιχα τμήματα, των εν λόγω επιστημών, τόσο του προπτυχιακού, όσο και και του μεταπτυχιακού κύκλου σπουδών, πόσο μάλλον μιας δημοσιολογικού τύπου μελέτης και έρευνας που περιορίζεται σε μερικές επαναλαμβάνουμε περιληπτικές αράδες, ενός κατά τα άλλα υπερμεγέθους άρθρου, το οποίο αποτυπώνεται σε μια ιστοπύλη.
Από αυτή την άποψη παρουσιάζουμε τις κυριότερες θεωρίες κυρίως του στοχασμού και της φιλοσοφίας, με μια ακόμα προσπάθεια τον επόμενο χρόνο[λαού & Θεού θέλοντος και καιρού επιτρέποντος(ευθαρσώς και με πολύ μεγάλη αναίδεια, το μεταλλάξαμε για να είναι αρεστό σε θρησκευόμενους και μη)], θα προχωρήσουμε(καλώς εχόντων των πραγμάτων) σε ένα δεύτερο μέρος στις υπόλοιπες ανθρωπιστικές επιστήμες και με τον τρόπο αυτό, ετούτη η παράγραφος, θα αποτελέσει το κλείσιμο του προλόγου και ως επίλογος.
Σας ευχόμαστε από καρδιάς, καλό διάβασμα και φυσικά κάθε διαφορετική αντίληψη και σκέψη θα είναι εκ μέρους σας θεμιτή, αλλά επειδή δεν έχουμε, ούτε μας ενδιαφέρει να έχουμε τα σχόλια ανοιχτά, για όποιον θέλει ως φυσικό πρόσωπο, η ως συλλογικό πρόσωπο του ιδιωτικού, η δημόσιου δικαίου, μπορεί να αποστείλει μειλ εδώ.
Αισθησιαρχία: Ο σενσουαλισμός, είναι εκείνη η κατεύθυνση στη γνωσιοθεωρία, σύμφωνα με την οποία η αισθητικότητα, οι αισθήσεις δηλαδή και οι αντιλήψεις τους, αποτελούν τη βάση και την κυρία μορφή της γνώσης. Η Αισθησιαρχία αντιπαρατίθεται στον ορθολογισμό και η βασική αρχή της αρχή είναι η εξής: “Δεν υπάρχει τίποτα στο λογικό που να μην υπάρχει και στις αισθήσεις ή να μην υπήρχε πριν σε αυτές”.
Η Αισθητική: Φιλοσοφική επιστήμη πού μελετάει τη σφαίρα τού αισθητικού σαν ειδική εκδήλωση τής αξιοκρατικής σχέσης ανάμεσα στον άνθρωπο και τον κόσμο στον τομέα τής καλλιτεχνικής δημιουργίας των ανθρώπων. Ή αισθητική σαν ειδική επιστήμη και ξεχωριστός κλάδος της φιλοσοφίας, χωρίζεται από διάφορους διανοητές με διαφορετικό τρόπο.
Έτσι ο Α. Μπαουμγκάρτεν, το 18ο αιώνα, εισήγαγε τον όρο, καθόρισε την αισθητική. σαν “επιστήμη για την αισθησιακή γνώση”, κατώτερη θεωρία τής γνώσης που συμπληρώνει τη λογική.
Ο Καντ όρισε την αισθητική, σαν επιστήμη “για τούς κανόνες της αισθητικότητας γενικά”. Παράλληλα μ’ αυτά στη γερμανική κλασική του 18ου με αρχές τού 19ου αιώνα. αναπτύσσεται η άποψη ότι η Αισθητική. είναι η φιλοσοφία της τέχνης, άποψη που σταθεροποιείται στη φιλοσοφία του Χέγκελ. Το βασικό πρόβλημα τής φιλοσοφικής αισθητικής σκέψης της αρχαιότητας, του μεσαίωνα και σε σημαντικό βαθμό των νέων χρόνων ήταν το πρόβλημα του ωραίου.
Ή μαρξιστική – λενινιστική αισθητική υπογραμμίζει τον κοινωνικοιστορικό χαρακτήρα των αισθησιακών φαινομένων και της καλλιτεχνικής δημιουργίας, ενώ θεμελιώνει τις αρχές τού ρεαλισμού, της λαϊκότητας, της κομματικότητας και της τέχνης.
Αμοραλισμός: Είναι η άρνηση κάθε ηθικής αρχής, ή συνειδητή απάρνηση των ηθικών νόμων, η αξίωση να σταθεί κανείς σύμφωνα με την άποψη του στοχαστή και όχι φιλοσόφου Νίτσε «στην αντίθετη όχθη τού αγαθού και του κακού”. Ο αμοραλισμός, αποτελεί «το φιλοσοφικό στήριγμα(σύμφωνα με τη λαϊκή ρήση και κατανόηση του επιστημονικού κλάδου), του εγωισμού, της απανθρωπιάς, της περιφρόνησης της συνείδησης και τής τιμής, πού εν συνεχεία προπαγανδίζουν οι απολογητές της αστικής τάξης.
Ανθρωποκεντρισμός: Φιλοσοφικός όρος πού διαδόθηκε πλατιά στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα. Χρησιμοποιείται για τον καθορισμό των διάφορων ιδεαλιστικών διδασκαλιών, που θεωρούν ότι ο άνθρωπος είναι το κέντρο και ο ανώτερος σκοπός του Κόσμου.
Αντικειμενισμός: Αντίληψη που ισχυρίζεται ότι η επιστημονική γνώση δεν είναι ικανή να οδηγήσει την έρευνα ως το σημείο κριτικών εκτιμήσεων και συμπερασμάτων και συμβουλεύει τη γνώση να την αποφεύγει.
Ο αντικειμενισμός περιορίζει τα πλαίσια της «λογικής σκέψης”, παραμερίζοντας τα κύρια κοινωνικά θεωρητικά προβλήματα σαν δήθεν «υποκειμενικά, «ιρασιοναλιστικά” (άλογα). Γι αυτό ο αντικειμενισμός βρίσκει πάντα τη συμπλήρωση του στον υποκειμενισμό, τον όποιο προϋποθέτει ως θέσφατο.
Θεωρεί την επιστήμη μέσο για σκοπούς τους όποιους δε θέτει η ίδια ή επιστήμη μέσο. Ο αντικειμενισμός δε βλέπει στην ιστορία καμία εξελικτική ιδιότητα, πού να πραγματοποιείται με τη δράση των ίδιων των ανθρώπων, των κοινωνικών ομάδων, των τάξεων, σύμφωνα με νόμους πού χαρακτηρίζουν αυτή τη δράση.
Ο αντικειμενισμός σαν γνώρισμα της αστικής επιστήμης καλύπτεται πίσω από τον αντικειμενικό χαρακτήρα της ιστορικής κίνησης και την αναπότρεπτη δράση των αντικειμενικών ιστορικών νομοτελειών, για να ισχυριστεί ότι οι προσπάθειες των ανθρώπων μπροστά σ’ αυτή την αντικειμενική κατάσταση, είναι ανώφελες και δεν μπορούν να φέρουν κανένα κοινωνικό αποτέλεσμα.
Αυτή η “ουδετερότητα τής θεωρίας”, ξεπερνάει ακόμα και τον υποκειμενισμό στην επιστήμη.
Για πρώτη φορά αποκάλυψε τους αντικειμενικούς νόμους τής ιστορικής εξέλιξης, τις τάσεις ανάπτυξης της κοινωνίας, που οδηγούν στην κατάργηση τού καπιταλισμού και της κυριαρχίας της αστικής τάξης απέναντι στην εργατική τάξη και στα λαϊκά στρώματα.
Ατομικισμός (ιντιβιντουαλισμός): Είναι τύπος κοσμοθεωρίας που έχει θεμέλιο του την αντιπαράθεση του ξεχωριστού ατόμου στην κοινωνία. Είναι ηθική αρχή χαρακτηριστική για την αστική ιδεολογία και ηθική.
Οι ιδεολόγοι των εκμεταλλευτικών τάξεων θεωρούν ότι ο ατομικισμός, έχει τις ρίζες του στη «αναλλοίωτη ανθρώπινη φύση”.
Ηθικός προσανατολισμός του ατομικισμού, είναι ο εγωισμός που στις ακραίες του μορφές οδηγεί στον υποκειμενικό αναρχισμό(που δεν έχει καμία σχέση με τον πολιτικό αναρχισμό) και την ολική άρνηση κάθε τι κοινωνικού ρόλου, προσανατολισμού και ηθικής αρχής.
Ο ατομικισμός σαν αρχή αντιπαράθεσης της προσωπικότητας στην ομάδα και υποταγής των κοινωνικών συμφερόντων στα προσωπικά διαμορφώθηκε με την εμφάνιση της ατομικής ιδιοκτησίας και της διαίρεσης της κοινωνίας σε τάξεις.
Βιολογική κατεύθυνση στην κοινωνιολογία: Ρεύμα στην αστική κοινωνιολογία που εμφανίστηκε στα τέλη του 19ου και τις αρχές τού 20ου αιώνα.
Οι βασικές αρχές και θέσεις αυτής της κοινωνιολογικής κατεύθυνσης, κυρίως και κατά βάση στηρίζονται στη μηχανική μεταφορά των βιολογικών νόμων (αγώνας για την ύπαρξη, φυσική επιλογή, κυτταρική δομή τού οργανισμού κ.ά.) στη ζωή της ανθρώπινης κοινωνίας, καθώς και την χρησιμοποίηση των ιδεών του μαλθουσιανισμού και του ρατσισμού.
Ή απόπειρα να ερμηνευθούν τα φαινόμενα τής κοινωνικής ζωής με την παραπομπή στη βιολογία και τους νόμους της είναι, κατά βάση παντελώς αντεπιστημονική.
Σε γενικές γραμμές, αυτή κάθετη μεταφορά των βιολογικών εννοιών, γενικά και αόριστα, στον τομέα των κοινωνικών επιστημών, είναι μια ατομικού τύπου παραβίαση του κοινωνικού γίγνεσθαι και είναι μάλλον ασύμβατη, ενώ κάθε συμψηφισμός είναι εκτός πραγματικότητας.
Ή ταξική ουσία αυτής της διδασκαλίας, σύμφωνα με την εμβόλιμη δουλειά των δεξαμενών σκέψης του κεφαλαιοκρατικού συστήματος παραγωγής, συνίσταται στην επιδίωξη να κρυφτούν, να μην αποκαλυφθούν οι πραγματικοί νόμοι τής κοινωνικής ζωής, παρουσιάζοντας τον άνθρωπο σαν καθαρά βιολογική ύπαρξη, που είναι δήθεν προικισμένη από τη φύση με τα «αναλλοίωτα ένστικτα” της ατομικής ιδιοκτησίας, του ατομικισμού κ.ά.
Βιταλισμός (λατινικά. vitatis: ζωτικός).
Ιδεαλιστική θεωρία της βιολογίας πού ερμηνεύει όλα τα προτσές της ζωής και της δράσης με ειδικούς μη υλικούς παράγοντες, που βρίσκονται δήθεν μέσα στους ζωντανούς οργανισμούς (ενδελέχεια, «δημιουργική δύναμη”, «ορμή προς τη μορφή” κλπ).
Ο βιταλισμός έχει τις πηγές του στην πλατωνική διδασκαλία για την ψυχή,η οποία δήθεν δίνει πνοή (εμψυχώνει) το ζωικό και το φυτικό κόσμο, καθώς και στη διδασκαλία τού Αριστοτέλη για την ενδελέχεια. Ο βιταλισμός, σαν θεωρία διατυπώθηκε το 17ο – 18ο αιώνα με κύριους εκπροσώπους τον Στάλ, Δρις κ.ά.
Ο βιταλισμός, με γνώμονα την ποιοτική ιδιομορφία της ζωντανής φύσης αποσπάει τους εξελικτικούς μηχανισμούς και τη διαλεκτική της ζωής και της δράσης από τις υλικές, φυσικοχημικές και βιοχημικές νομοτέλειες, κάτι που αποβαίνει σε μεταφυσικές πρακτικές.
Μία τέτοια αντιπαράθεση της ζωντανής με τη μη ζωντανή φύση οδηγεί το βιταλισμό στην άρνηση της δυνατότητας εμφάνισης του ζωικού από το μη ζωικό κόσμο. Και με μια τέτοια τοποθέτηση του ζητήματος δε μένει παρά να δεχθούμε απριόρι και όχι αποστεριόρι, τη θεϊκή προέλευση της ζωής, είτε την αιώνια ύπαρξή της.
Ο βιταλισμός επιβιώνει σαν παράσιτο πάνω σε κείνα τα προβλήματα της βιολογίας πού είναι λιγότερο μελετημένα, γι αυτό και σε πολλές περιπτώσεις πολλοί βιολόγοι που μεταβαίνουν σε στοχαστικές ενέργειες δηλώνουν βαθιά θρησκευόμενοι και κατ’ επέκτασιν, οπαδοί της μεταφυσικής.
Βασικά αντικείμενα τέτοιων βιταλιστικών διαστρεβλώσεων, είναι τα προβλήματα πού έχουν σχέση με την ουσία της ζωής, της ακεραιότητας, της σκοπιμότητας, της δομής και των λειτουργιών, της εμβρυογένεσης κλπ.
Για παράδειγμα η εμβρυακή ανάπτυξη, από την άποψη του βιταλισμού, είναι η τάση του εμβρύου να πραγματοποιήσει έναν και μόνο έναν, προκαθορισμένο σκοπό. Η ιστορία της εξέλιξης της επιστήμης διαψεύδει το βιταλισμό, στον οποίο η πιο σοβαρή, βαθιά και ουσιαστική κριτική του, εμπεριέχεται στα έργα του “Ενγκελς, του Τιμιριάζεφ, του Μέτσνικοφ, του ΠαΒλόφ κ.ά.
Βουλησιαρχία η Βολονταρισμός. Ρεύμα της ιδεαλιστικής φιλοσοφίας το όποιο, σε αντίθεση προς άλλα ιδεαλιστικά ρεύματα, θεωρεί τη βούληση σαν πρωταρχικό, σαν πρώτη αρχή του κόσμου, και όχι την αντίληψη, την παράσταση είτε τη νόηση, όπως άλλα ιδεαλιστικά ρεύματα.
Υπάρχουν δύο είδη βολονταρισμού, το ένα σαν μορφή τού αντικειμενικού ιδεαλισμού και το άλλο, σαν μορφή του υποκειμενικού ιδεαλισμού.
Κύριοι και βασικοί εκφραστές της πρώτης μορφής του βολονταρισμού, είναι οι Σοπενχάουερ και Χάρτμαν, ενώ της δεύτερης μορφής ο γερμανικής καταγωγής, “αναρχικός” Βερολινέζος Μαξ Στίρνερ(του οποίου το πραγματικό όνομα ήταν, Γιόχαν Κάσπαρ Σμιτ και ο οποίος ασχολήθηκε, κυρίως, με τη χεγκελιανή έννοια της κοινωνικής αποξένωσης και της αυτογνωσίας), και ο Πρώσσος στοχαστής Νίτσε.
Σε αντίθεση με τον απαισιόδοξο καθώς και μοιρολάτρη Σοπενχάουερ, ο βολονταρισμός του Φρειδερίκου Νίτσε, έχει καθαρά τυχοδιωκτικό και αμοραλιστικό, χαρακτήρα, καθώς διακηρύχνει τη “βούληση για εξουσία” ως την ανώτατη βουλητική δύναμη, που πρέπει στο διάβα της να απαλλοτριώνει κάθε τι που λειτουργεί ως εμπόδιο για την ίδια τη Βούληση.
Αυτή η θεωρία του Νίτσε στην πιο εκχυδαϊσμένη της μορφή, αποτέλεσε μια από τις κύριες πηγές της λεγόμενης φασιστικής θεώρησης.
Σε κάθε περίπτωση και στις δυο παραπάνω μορφές του, ο βολονταρισμός, είναι μια ιρασιοναλιστική (δηλαδή άλογη) μορφή και άποψη του ιδεαλισμού, που σε κάθε περίπτωση, θεωρεί την πνευματική αρχή, προγενέστερη του είναι.
Στην πολιτική ο βολονταρισμός, εκφράζεται με διάφορες μορφές, οι οποίες αμφότερες έχουν μεταφυσική διάσταση. Κατά κύριο λόγο διάγονται, από το ένα μέρος με τη μορφή της υποκειμενικής κοινωνιολογίας, του ναροντνικισμοΰ και του αναρχικού τυχοδιωκτισμού και από το άλλο μέρος, με τη μορφή τού φασισμού και της αποθέωσης του ατομικιστικού μικροαστισμού, διαμέσου της φασιστικής δικτατορίας, όπου ο λεγόμενος “ναζισμός” και “χιτλερισμός”, αποτελούν την πολιτική και κοινωνική προέκταση του “κοινωνικού εκφασισμού” και της επιθετικής προτεσταντικής ηθικής που ως κύριο και χαρακτηριστικό γνώρισμα της έχει το κοινωνικό ρεβανσισμό.
Θετικισμός: Είναι η Κατεύθυνση της αστικής φιλοσοφίας, η οποία υποστηρίζει την άποψη και τη θέση, ότι όλες οι πραγματικές γνώσεις, είναι η προέκταση των (θετικών γνώσεων), δηλαδή είναι θετικές γνώσεις και μόνον αυτές.
Ο Θετικισμός, είναι το συνολικό αποτέλεσμα των ειδικών θετικών επιστημών, καθώς και των επιστημονικών ανακαλύψεων, που αποκαλύπτονται, είτε μέσω των αισθήσεων, είτε αποδείχνονται μέσα από το πειραματικό εργαστήριο κι εδώ υπάρχει μια αντικειμενική αντίφαση που για λυθεί, δημιουργεί όλο και πιο εξειδικευμένες, αλλά στην συντριπτική πλειοψηφία τους στείρες και αποστεωμένες “επιστημονικές” κατηγορίες.
Σύμφωνα με τις απόψεις του θετικισμού, η επιστήμη δεν έχει καμία ανάγκη από καμιά φιλοσοφία, καμία φιλοσοφικής σχολή και κανένα φιλοσοφικό ρεύμα, είναι πάνω από αυτόν τα γενικά κοσμοθεωρητικά προβλήματα, τα οποία ενίοτε και ερευνά πειραματικά σε μια αόριστη βάση όπου κυριαρχούν οι αισθήσεις και όχι το αποτέλεσμα, το οποίο αυτοκαθορίζεται από κανόνες που στηρίζονται σε κουτάκια, τα οποία απαριθμούνται συμψηφιστικά και όχι πραγματικά, με αποτέλεσμα να ρέπει πότε στον αντικειμενικό και πότε στον αντικειμενικό ιδεαλισμό.
Βασικές σχολές και βασικά γνωρίσματα τού θετικισμού είναι ο φαινομεναλισμός, (δηλαδή ο περιορισμός των καθηκόντων της επιστήμης, ο οποίος μετατρέπεται σε απόλυτη τιμή και στέκεται αποκλειστικά και μόνο στην καταγραφή των φαινομένων), γεγονός που τον οδηγεί αντικειμενικά και νομοτελειακά, στον υποκειμενικό ιδεαλισμό.
Ο θετικισμός είναι η θεωρία σε πρώτη και πρόωρη φάση διατυπώθηκε, την τρίτη δεκαετία του 19ου αιώνα, από τον Αύγουστο Κοντ.
Ο Κοντ, ήταν αυτός που πρώτος καθιέρωσε και τον όρο θετικισμός, ενώ τρία είναι τα στάδια εξέλιξης τού θετικισμού, ως “φιλοσοφικό” ρεύμα:
α) Ο λεγόμενος “Κλασικός Θετικισμός” των Λιτρέ, Τεν, Ρενάν (Γαλλία), των Μίλ και Σπένσερ ( Αγγλία) και των ΛεσέΒιτς, Τρότσκι (Ρωσία),
β) Ο λεγόμενος “Εμπειριοκριτικισμός”, η και Μαχισμός, με βασικό εκπρόσωπο τον Φυσικό Έρνεστ Μαχ
γ) Ο νεοθετικισμός
Είναι σημαντικό να σημειώσουμε εδώ πέρα, ότι ο θετικισμός, άσκησε βαθιά και ιδιαίτερη επίδραση στη μεθοδολογία των φυσικών και των κοινωνικών επιστημών, ιδιαίτερα στο δεύτερο μισό τού 19ου αιώνα.
Ο διαλεκτικός υλισμός. Είναι η Φιλοσοφία τού μαρξισμού – λενινισμού. Επιστήμη για τους πιο γενικούς νόμους κίνησης και εξέλιξης της φύσης, της κοινωνίας και της γνώσης. Επιστημονική φιλοσοφική κοσμοθεωρία και γενική μεθοδολογία γνώσης τού αντικειμενικού κόσμου και της επαναστατικής δράσης. Εμφανίστηκε σαν σύνθεση, γενίκευση τής ιστορίας τής εξέλιξης τής φιλοσοφίας, τής επιστήμης και τής κοινωνικής πράξης. Οι σημαντικότερες αρχές τού διαλεκτικού υλισμού, διατυπώθηκαν την τέταρτη δεκαετία τού 19ου αιώνα από τούς Κ. Μαρξ και Φ. “Ενγκελς με βάση την κριτική τής ιδεαλιστικής διαλεκτικής και τού θεωρητικού υλισμού, αναπτύχθηκαν και θεμελιώθηκαν παραπέρα ατά έργα του Λένιν και μετέπειτα του Στάλιν.
Ο διαλεκτικός υλισμός, αποτελεί μια οργανική ενότητα τού υλισμού και τής διαλεκτικής. Ξεκινάει από την άποψη ότι η ύλη είναι το μοναδικό θεμέλιο του κόσμου, παραδέχεται την καθολική αλληλουχία των πραγμάτων και των φαινομένων, την κίνηση και την εξέλιξη τού κόσμου σαν αποτέλεσμα των εσωτερικών του αντιθέσεων.
Κεντρική κατηγορία του διαλεκτικού υλισμού είναι ή ύλη, βασικές μορφές ύπαρξής της είναι η κίνηση, ο χώρος και ο χρόνος. Την ουσία τής διαλεκτικής αντίληψης της κίνησης κι εξέλιξης τού αντικειμενικού κόσμου και της γνώσης εκφράζουν οι νόμοι τού διαλεκτικού υλισμού, ανάμεσα στους οποίους οι βασικοί είναι:
α) της ενότητας και της πάλης των αντιθέτων,
β) της μετατροπής των ποσοτικών αλλαγών σε ποιοτικές,
γ) της άρνησης της άρνησης.
Το αντικείμενο τού διαλεκτικού υλισμού, οι αρχές και οι νόμοι του, οι οποίοι αποκαλύπτονται στις κατηγορίες: ποιότητα και ποσότητα, αντίθεση, αιτιότητα, ουσία και φαινόμενο, περιεχόμενο και μορφή, τυχαίο και αναγκαιότητα, δυνατότητα και πραγματικότητα κ.ά.
Σημαντικότατη αρχή τού διαλεκτικού υλισμού,. είναι ή σύμπτωση (είτε ενότητα) της διαλεκτικής, της λογικής και της γνωσίοθεωριας, που εκφράζει την ενότητα των νόμων του είναι και της γνώσης.
Αφετηριακά σημεία τής γνωσιοθεωρίας τού διαλεκτικού υλισμού. είναι ή αρχή τής αντανάκλασης, η επέκταση της υλιστικής διαλεκτικής στον τομέα της γνώσης, η πράξη σαν βάση της γνώσης και κριτήριο τής αλήθειας.
Ο διαλεκτικός υλισμός, είναι κοσμοθεωρητικό και’ μεθοδολογικό θεμέλιο της σύγχρονης επιστήμης και της γνώσης της κοινωνίας, της επαναστατικής μεταμορφωτικής δράσης των κομμουνιστικών κομμάτων.
Ο διαλεκτικός υλισμός. αποτελεί αδιάσπαστη ενότητα με τον ιστορικό υλισμό, αναπτύσσεται διαρκώς και εμπλουτίζεται στην πορεία της επιστημονικής και κοινωνικής προόδου.
Ινστρουμενταλισμός: Σύμφωνα με το Ρεύμα τού Ινστρουμενταλισμού, το οποίο είναι μια προέκταση του υποκειμενικού ιδεαλισμού(του οποίου ιδρυτής του υπήρξε ο Αμερικανός φιλόσοφος Ντιούι), οι έννοιες, οι επιστημονικοί νόμοι και οι θεωρίες δεν είναι παρά όργανα, εργαλεία (βλέπε ιστορουμένας), δηλαδή, εκείνα τα κλειδιά, πού οδηγούν σε ορισμένες “φάσεις και καταστάσεις”, σε “σχέδια δράσης“, η σε “γεγονότα χαρακτηρισμού”.
Με βάση αυτούς τούς όρους, ως “κατάσταση” καλύπτεται ο ιδεαλιστικός χαρακτήρας του ινστρουμενταλισμού.
Οι οπαδοί αυτής τής θεωρίας δεν παραδέχονται σε καμία περίπτωση, την ύπαρξη των κοινωνικών τάξεων, αντιθέτως, χρησιμοποιούν κάποιες μεταφυσικές και παντελώς αφηρημένες έννοιες για την κοινωνία, την προσωπικότητα, το κράτος κ.ο.κ.
Σύμφωνα με την ινστρουμενταλιστική θεωρία τής προόδου, η βελτίωση, δηλαδή η ίδια η πρόοδος, δεν συνιστάται στην επίτευξη ορισμένων σκοπών και στόχων πού θέτει ή κοινωνία, αλλά στο ίδια την διεργασία της κίνησης.
Στην ουσία η θεωρία τού Ντιούι επαναλαμβάνει το τυχοδιωκτικό σύνθημα, “το κίνημα είναι το παν, ο τελικός σκοπός και στόχος είναι ένα τίποτα”.
Ιντεντερμινισμός: Ιδεαλιστική φιλοσοφική διδασκαλία πού αρνείται ότι οι αιτιακές σχέσεις των φυσικών και κοινωνικών φαινομένων έχουν αντικειμενικό χαρακτήρα, αρνείται την ερμηνεία με βάση την αιτιότητα, στην επιστήμη. Θεωρεί τη βούληση ανεξάρτητη, αυτόνομη δύναμη και προπαγανδίζει την απόλυτη ελευθερία της.
Ο διαλεκτικός υλισμός σε αντίθεση με τον ιντετερμινισμό αναπτύσσει την άποψη του ντετερμινισμού.
Ιντουϊτιβισμός: Ο Ιντουϊτιβισμός, είναι ένα σκοτεινό, επιθετικό “αντιδραστικό” εργαλείο κι ένα ιδεαλιστικό ρεύμα τής αστικής φιλοσοφίας στην εποχή της ιδεολογίας του ιμπεριαλισμού, τον κοσμοπολιτισμό δηλαδή(για τον οποίο θα μιλήσουμε παρακάτω), που αντιπαραθέτει στην ορθολογική γνώση, τη γνώση της πραγματικότητας με τη βοήθεια της διαίσθησης (ενόρασης) πού τη θεωρεί ειδική ικανότητα τής συνείδησης, αναγόμενη στην εμπειρία των αισθήσεων και τη λογική σκέψη.
Ο Ιντουϊτιβισμός, σε κάθε περίπτωση, τόσο στη βάση όσο και στην πράξη, ενώνεται με τον μυστικισμό.
Ο Ιντουϊτιβισμός στην ηθική, είναι ένα από τα αστικά ρεύματα του 20ού αιώνα, που έθεσε την “λυδία λίθο”, καθώς και τις βάσεις του φορμαλισμού.
Ή βασική θέση του ίντουιτιβισμού στην ηθική, συνίσταται στο γεγονός, ότι οι πιο γενικές ηθικές έννοιες (το καλό και το κακό) έχουν γενικό χαρακτήρα, είναι αδιαμφισβήτητες, αυταπόδεικτες, τις γνωρίζουμε μόνο με τη διαίσθηση, τις δεχόμαστε χωρίς αποδείξεις.
Οι οπαδοί του Ιντουϊτιβισμού. υποστηρίζουν την άποψη, ότι οι βασικές ηθικές αντιλήψεις έχουν έξω – ιστορικό, χαρακτήρα, δεν έχουν σχέση με την ανθρώπινη κοινωνία.
Ή άποψη αυτή αντικειμενικά επιδιώκει να θεμελιώσει την καθολικότητα και τη σταθερότητα της αστικής ηθικής.
Ιρασιοναλισμός: Ο ιρασιοναλισμός, είναι ένα μεγάλο φιλοσοφικό ρεύμα το οποίο υποστηρίζει ότι οι γνωστικές δυνατότητες του λογικού, αλλά και συνολικά της νόησης είναι πεπερασμένες και περιορισμένες. Σαν βασικό τρόπο γνώσης αναγνωρίζει αποκλειστικά και μόνο τη διαίσθηση, η την (ενόραση), το αίσθημα, το ένστικτο, την προαίσθηση και κάθε μυστικιστική αρχή.
Ο ιρασιοναλισμός, πρεσβεύει ότι ο αντικειμενικός κόσμος είναι ένα χάος, χωρίς καθόλου αντικειμενικές νομοτέλειες, υποτάσσεται στο παιχνίδι των συμπτώσεων*, στην τυφλή βούληση, στις ορέξεις της τελευταίας και στους όρους των πρώτων*.
Ο ιρασιοναλισμός, αποτέλεσε την βάση των αντιδραστικών φασιστικών θεωριών.
Σήμερα πήρε πλατιά διάδοση στην αστική φιλοσοφία, κοινωνιολογία και ψυχολογία, ενώ στην στην ηθική(η οποία είναι μέρος της φιλοσοφίας), αποτελεί μεθοδολογική αρχή για την ερμηνεία πολλών αστικών ηθικών θεωριών.
Ο ιρασιοναλισμός, ισχυρίζεται ότι κάθε ηθική κατάσταση και θέση, είναι ιδιόμορφες. Με βάση αυτό τον ισχυρισμό καταλήγει στο συμπέρασμα, ότι είναι αδύνατο να διατυπωθούν γενικές αρχές ηθικής και πολύ περισσότερο να θεμελιωθούν με τη βοήθεια της ορθολογικής σκέψης και της επιστήμης, γιατί δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν στον τομέα της ηθικής.
Η ηθική, πού υπάρχει στην κοινωνία πού έχει χαρακτήρα σκοπιμότητας κι εξυπηρετεί ορισμένες πρακτικές ανάγκες, ανακηρύσσεται ημιτελής.
Η πραγματική ηθική σύμφωνα με την άποψη του ιρασιοναλισμού, δεν υποτάσσεται σε κανένα ορισμό και σε καμιά γενίκευση, βρίσκεται έξω από τους νόμους της φύσης και της κοινωνίας. Μέσα σε αυτήν, ο άνθρωπος επιβεβαιώνει τον εαυτό του σαν απόλυτα ελεύθερη ύπαρξη σε αντιπαράθεση με το βασίλειο τής αντικειμενικής εξάρτησης.
Αυτή η ηθική ανακηρύσσεται «δημιουργική”, στηρίζεται στην προσωπική ιδέα (πρόθεση) και θεωρείται έργο αποκλειστικά προσωπικής ευθύνης κάθε ατόμου, δεν είναι τυχαίο ότι η πλέον βάρβαρη εκδοχή του Ιρασιοναλισμού, είναι ο προτεσταντισμός.
Ο ιρασιοναλισμός, στην ηθική, οδηγείται σε έναν άκρατο σχετικισμό και βολονταρισμό όσον άφορά την κατανόηση τής ηθικής, στην άρνηση μιας οποιοσδήποτε αντικειμενικής αξίας πού έχει ή εκλογή μιας ηθικής αρχής την όποια επιλέγει ο άνθρωπος.
Κοσμοπολιτισμός. Ο Κοσμοπολιτισμός, είναι μια αστική θεωρία, η οποία καλλιεργεί την άρνηση των πατριωτικών αισθημάτων, του εθνικού πολιτισμού και των παραδόσεων στο όνομα της «ενότητας τού ανθρώπινου γένους».
Ο Κοσμοπολιτισμός, με την μορφή πού κηρύχνεται από τούς σύγχρονους ιδεολόγους της αστικής τάξης εκφράζει την επιδίωξη τού ιμπεριαλισμού(όχι ως επεκτατισμός, αλλά με τα βασικά στοιχεία που αποκάλυψε ο Λένιν) να πετύχει παγκόσμια κυριαρχία.
Ή προπαγάνδα του Κοσμοπολιτισμού(δηλαδή οι ιδέες δημιουργίας παγκόσμιας διακυβέρνησης κλπ.) εξασθενούν την πάλη των λαών για εθνική ανεξαρτησία και κρατική κυριαρχία.
Ο Κοσμοπολιτισμός είναι ασυμβίβαστος με το διεθνισμό και αποτελεί προέκταση του εθνικισμού και της αποικιοκρατίας.
Διαφήμιση Εξωτερικού συνδέσμου
Διαφήμιση Εξωτερικού συνδέσμου
Λατρεία των προγόνων: Μία από τις πρώτες μορφές της θρησκείας ο σεβασμός και η υπόκλιση στο πνεύμα των αποθανόντων προγόνων στα οποία αποδίδονταν η ικανότητα να επηρεάζουν τη ζωή των απογόνων, η λατρεία των προγόνων είχε διαδοθεί πλατεία στην αρχαϊκή είναι στην αρχαία ρώμη και σε πολλές άλλες χώρες,
Στην εποχή μας, ένας υποκλάδος της είναι προσαρμοσμένος τις νεοφασιστικές θεωρίες, οι οποίες θεωρούν ότι η φυλή έχει διαχρονική αξία και αποκλειστικά και μόνο οι παραδόσεις της θα καθορίσουν το μέλλον της αντίστοιχης χώρας που δρουν.
Μεταμοντερνισμός: Αν και η μεταμοντέρνα άποψη παρουσιάζεται κατά τη δεκαετία του ‘70, οι περισσότεροι στοχαστές συμφωνούν πως η αφετηριακή ιδέα της εμφανίζεται με την κριτική του Νίτσε στο Διαφωτισμό και στο σύνολο των ιδανικών και εννοιών που αυτός εκπροσωπούσε. Έννοιες όπως η ιστορία, ο νόμος, η αλήθεια, αποτελούν το πρώτιστο στόχο στη σκέψη του Νίτσε(επαναλαμβάνουμε ότι ήταν στοχαστής – αναλυτής και όχι φιλόσοφος) και ουσιαστικά οδηγούν σε μια συνολική απόρριψη των διαφωτιστικών ιδεών.
Το πρόθεμα «μετά» μπροστά από ένα επίθετο – προσδιοριστικό μιας συγκεκριμένης ιστορικής συγκυρίας, αποτελεί ένα μόνιμο ιδεολογικό μοτίβο της αστικής φιλοσοφίας και κοινωνιολογίας. Εκφράζει κατά τη γνώμη μας δυο βασικές πλευρές του αδιεξόδου της αστικής σκέψης, όπως αυτή αναπτύσσεται κατά την περίοδο του ιμπεριαλισμού, που είναι ο μονοπωλιακός καπιταλισμός.
Οι δυο πτυχές αφορούν:
α) Στην εγγενή ανικανότητα και απροθυμία της αστικής σκέψης να στοχαστεί, φιλοσοφικά και ιστορικά, πέρα από τα όρια του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής.
β) Στον αντικειμενικό περιορισμό της αστικής φιλοσοφίας, που την οδηγεί να θεωρεί ότι η τεχνική πλευρά της διαδικασίας παραγωγής, οι παραγωγικές δυνάμεις και ιδιαίτερα η τεχνολογία, που ενσωματώνεται σε αυτές, είναι το καθοριστικό στοιχείο σε μια κοινωνία, αλλά όχι οι σχέσεις παραγωγής, οι οποίες αναπτύσσονται ανάμεσα στους ανθρώπους κατά την ίδια τη διαδικασία της παραγωγής.
Με αυτή τη φιλοσοφική κατεύθυνση, που διαχέεται ως έντονα αντιφατική, αφού στηλιτεύει όσο και αντιφάσκει στην καπιταλιστική πραγματικότητα των ημερών του.
Κατά τον τρόπο αυτό εγκαινιάζεται η αντί-διαφωτιστική φιλοσοφία, που σε συνδυασμό με έναν έντονο τεχνοκρατισμό, αποτελούν τις δύο όψεις του μεταμοντέρνου νομίσματος.
‘Όπως είπαμε όμως, αναφερόμαστε στην προϊστορία του μεταμοντέρνου., ωστόσο η αστική τάξη δεν είναι πια αυτή που ήταν πριν δυο αιώνες, όπως και ο καπιταλισμός που αν εξαιρέσει κανείς την βασική του ιδιότητα τις σχέσεις παραγωγής που παραμένουν ίδιες στη λογική, σε όλα τα υπόλοιπα, εκσυγχρονίζεται και αλλάζει φάσεις πότε με νεότερη μορφή, πότε με δάνεια από το παρελθόν του.
Αυτή η συνεχόμενη και εγγενής κρίση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και η εμφάνιση του ανώτατου σταδίου του, του ιμπεριαλισμού, επιφέρανε μια δραματική αλλαγή στην αστική φιλοσοφική σκέψη, ώστε ουσιαστικά να μπορούμε να τη χαρακτηρίσουμε ως μεταφυσική και βαθιά θρησκευτική, πράγμα που σημαίνει, ότι ο μονοπωλιακός καπιταλισμός ακόμα και στη φάση του ΚΜΚ(Κρατικό-Μονοπωλιακός-Καπιταλισμός, όπου τα μονοπώλια γίνονται Κράτος), αλλάζει φάσεις και κυρίως στον τρόπο και στις μορφές του σκεπτικού του.
Με την παράθεση αυτού του αποσπάσματος, μπορούμε να βγάλουμε το συμπέρασμα ότι ο μεταμοντέρνος λόγος για την εξάντληση των μεγάλων αφηγήσεων ξεκινά από δύο (διαλεκτικά συνδεδεμένες) θεμελιακές αφετηρίες μια γνωσιοθεωρητική, με πυρήνα τη νεοθετικιστική αντιπαράθεση φιλοσοφίας και επιστήμης, στις σύγχρονες συνθήκες και μια κοινωνικό-πολιτική με βάση την κριτική, του ρεύματος σκέψης που ξεκινά με το Νίτσε, στο συνολικό σύστημα αξιών και ιδανικών του αστικού διαφωτισμού.
Ως προς την πρώτη αφετηριακή πηγή του Λυοτάρ, οι μεταμοντέρνοι αποδέχονται τη μονόπλευρη αναγωγή της φιλοσοφίας σε ανάλυση των μορφών έκφρασης της γλώσσας και των μαθηματικών προβλημάτων υπό την επίδραση των εξελίξεων στην σύγχρονη επιστήμη.
Αυτή η φιλοσοφική κατεύθυνση, έχοντας θέσει ως στόχο της την «κάθαρση της επιστήμης από τη μεταφυσική» δεν μπορεί να κατανοήσει ότι η σχέση και η οριοθέτηση των πεδίων ανάμεσα σε επιστήμη και φιλοσοφία δεν έχει στατικό αλλά ιστορικά παροδικό χαρακτήρα, με αποτέλεσμα να επιστρέφει ξανά στην μεταφυσική.
Ως προς τη δεύτερη πλευρά του μεταμοντέρνου σκεπτικισμού, που αφορά την κοινωνικό-πολιτική προωθεί την απονέκρωση των λεγόμενων μεγάλων αφηγήσεων, κυοφορώντας την στείρα συνθηματολογία και τους χαρακτηρισμούς σε ένα πρόσωπο, μια κατάσταση, ένα φορέα, ένα κόμμα, μια οντότητα δημόσιου, η ιδιωτικού δικαίου, έχοντας φροντίσει οι μηχανισμοί του, να την σπιλώσουν, με αποτέλεσμα να έχουν απαλοιφή της οντότητας αυτής, στην συνείδηση της κοινωνίας.
Με βάση τα παραπάνω βλέπουμε ότι το μεταμοντέρνο προσιδιάζει την τέχνη, χωρίς να είναι τέχνη όμως, και λέμε προσιδιάζει, γιατί περιορίζεται στην συνθηματολογία, ενώ η επιστήμη είναι κατά βάση επιχειρηματολογία και απόδειξη, στην επιστήμη και στην φιλοσοφία, καθώς και στις κοινωνικές και ανθρωπιστικές επιστήμες, η απόδειξη δεν είναι μαθηματικό αξίωμα, ούτε αναγωγή, ούτε και απαλοιφή αριθμητή με κοινό με αυτό παρονομαστή.
Το μεταμοντέρνο, όπως και πολλές σχολές του Θετικισμού, οδηγούν τη λογική στην μεταφυσική, δεν υπάρχει καμία διαλεκτική του τρόπου σκέψης και ο πόλεμος στην μεταφυσική, είναι μια αναγωγή σε φαντασιακούς υποκειμενικούς χαρακτήρες, που μετατρέπονται και μεταφέρονται σε αντικειμενικούς στόχους, οι οποίοι πρέπει να καταρριφθούν άμεσα ως εχθρικοί, με μία και μόνο λέξη, καταλήγοντας σε αυτό που ονομάζει αντί-μεταφυσική, δηλαδή στην μεταφυσική.
Με λίγα λόγια, η αντί-μεταφυσική του μεταμοντέρνου, είναι ένας λόγος ενάντια στη φιλοσοφία ως ένα ολοποιητικό σύστημα μελέτης των κοινών νομοτελειών των φαινομένων του υλικού κόσμου, δια της υπεραπλούστευσης.
Έτσι, στη γλώσσα του μεταμοντέρνου η φιλοσοφία θα ονομαστεί μεταγλώσσα και θα «εξορκιστεί» ως εξής:«Μέσα στην επιστήμη δεν υπάρχει γενική μεταγλώσσα, στην οποία να μπορούν να μετεγγραφούν και να αναπτυχθούν όλες οι άλλες.
Αυτό ακριβώς απαγορεύει την ταύτιση με το σύστημα και, εν κατακλείδι, την τρομοκρατία που επιβάλει το ίδιο το σύστημα στους υπηκόους του.
Στο σημείο αυτό βρισκόμαστε σε μια κεντρικής σημασίας θέση στο σύνολο της μεταμοντέρνας σκέψης.
Η τοποθέτηση του Λυοτάρ για «τρομοκρατία» είναι φανερό ότι δεν εκφράζει μια αντίθεση σε τρομοκρατικές ενέργειες, παρά στις απόπειρες ολικής σύλληψης και αλλαγής της πραγματικότητας.
Ανακηρύσσοντας τον πόλεμο στο όλο, το μεταμοντέρνο αναδεικνύεται ως εχθρός:
α) της καθολικής αναπαράστασης της πραγματικότητας
β) της ριζικής αλλαγής ενός κοινωνικό-οικονομικού σχηματισμού που στην περίπτωσή μας δεν είναι άλλος από τον καπιταλιστικό (και αυτό δε νομίζουμε ότι το έχουν ξεχάσει οι μεταμοντέρνοι). Αυτή όμως η προτροπή «να πολεμήσουμε το όλον» φανερώνει και την οριστική ρήξη των μεταμοντέρνων με τις καλύτερες στιγμές της σκέψης της ανθρωπότητας.
Πασιφισμός (Φιλειρηνισμός). Ο Πασιφισμός είναι ένα φιλελεύθερο ρεύμα, πού οι οπαδοί του τάσσονταν ενάντια σε κάθε πόλεμο δίκαιο και άδικο κάνοντας έναν χυδαίο συμψηφισμό, χωρίς να αναζητούν και να εξετάζουν τις αιτίες και τα ελατήρια του, με αποτέλεσμα να πέφτουν συνεχώς στο ίδιο λάθος, ο θύτης και το θύμα έχουν στον ίδιο βαθμό, τις ίδιες ευθύνες για μια σύρραξη, ανεξάρτητα αν αυτή είναι μια εθνική και απελευθερωτική ενός βαθιά εκμεταλλευομένου πληθυσμού μιας χώρας από τους καταπιεστές του, ημεδαπούς και αλλοδαπούς.
Οι πασιφιστές θεωρούν, ότι μόνο με το κήρυγμα της γενικής ειρήνης, είναι δυνατό να εξαφανιστούν οι πόλεμοι, αλλά όταν αυτοί πραγματοποιούνται από τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, που ενίοτε, αν όχι πάντα, είναι οι πρώην αποικιοκράτες δεν κάνουν κάτι το σημαντικό, τουναντίον θα λέγαμε, χρυσώνουν το χάπι, τετραγωνίζουν τον κύκλο και ως όσιες παρθένες, ακουμπούν μοιρολατρικά στο γεγονός, που δεν μπορεί κανένας να σταματήσει, ούτε να του βάλει φραγμό, κι όταν το κάνει, στην καλύτερη των περιπτώσεων τον λοιδορούν.
Οι ιμπεριαλιστές χρησιμοποίησαν πολλές φορές τον πασιφισμό για να καλύψουν τις προετοιμασίες τους για πόλεμο, για να εξαπατήσουν τις μάζες και να τις αποσπάσουν από την πάλη ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και κυρίως από την ταξική πάλη που είναι ένας ακήρυχτος πόλεμος.
Οι πραγματικοί φίλοι της Ειρήνης, δεν ήταν ουδέποτε πασιφιστές, καθώς αυτοί πάλευαν και συνεχίζουν να παλεύουν ενάντια στους καταχτητικούς, και άδικους πολέμους .
Οι πραγματικοί φίλοι της Ειρήνης , υποστηρίζουν τους δίκαιους, απελευθερωτικούς πολέμους, για την αποτίναξη κάθε εκμεταλλευτικού ζυγού.
Το οργανωμένο κίνημα των οπαδών της ειρήνης, που αναπτύχθηκε μετά το Β Παγκόσμιο Πόλεμο και αγκάλιασε εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους, διαφέρει από τον πασιφισμό γιατί διεξάγει μαχητικό και δραστήριο αγώνα ενάντια στην απειλή του πολέμου.
Οι ειλικρινείς φιλειρηνιστές βρίσκουν τρόπους συνεργασίας με το οργανωμένο μέτωπο των οπαδών της ειρήνης, τάσσονται υπέρ της υπεράσπισης της ειρήνης και ενισχύουν την πάλη ενάντια στον κίνδυνο πολέμου.
Πραγματισμός:. Ο Πραγματισμός, είναι ένα φιλοσοφικό ρεύμα του υποκειμενικού ιδεαλισμού, βαθιά επικίνδυνο, όπου στις μέρες μας μαζί με το μεταμοντέρνο, τον υποκειμενικό βολονταρισμό, τον αμοραλισμό και τον θετικισμό, καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό τις σύγχρονες δυναστικές κοινωνίες που έχει οικοδομήσει ο Αριστοτελισμός..
Ο Πραγματισμός, ταυτίζει αν δεν ανάγει την πραγματικότητα στις ιδιότητες της “εμπειρίας” , ερμηνεύοντας την αν ένα “ρεύμα της συνείδησης”, με πνεύμα ιδεαλιστικού εμπειρισμού.
Κατά την άποψη τού πραγματισμού, τα αντικείμενα της γνώσης δεν υπάρχουν ανεξάρτητα από τη συνείδηση, αλλά διαμορφώνονται με τις γνωστικές προσπάθειες στην πορεία λύσης των πρακτικών καθηκόντων(γι αυτό είναι και ιδεαλισμός, σε αντίθεση με τον υλισμό που κηρύττει ότι ο κόσμος είναι υλικός, υπάρχει αντικειμενικά έξω, πάνω και ανεξάρτητα από την συνείδηση, ότι ή ύλη είναι το πρωταρχικό και πρωτεύον, δεν δημιουργήθηκε από από κανέναν και είναι αιώνια.
Ότι η συνείδηση, η νόηση είναι ιδιότητα της ύλης, ότι ο άνθρωπος μπορεί να γνωρίσει τον κόσμο και τις νομοτέλειες του κι αυτό είναι το σωστό που δεν μπορεί να δει ούτε ο Πραγματισμός, ως κλάδος του Υποκειμενικού Ιδεαλισμού, ούτε ο Αντικειμενικός Ιδεαλισμός.
Ή νόηση ε!ναι το μέσο προσαρμογής τού οργανισμού στο περιβάλλον για να μπορεί να δρα με επιτυχία. Οι έννοιες και οι θεωρίες είναι μόνο όργανα, μέσα. Ο πραγματισμός δεν ερμήνευε την αλήθεια σαν αντανάκλαση τής αντικειμενικής πραγματικότητας, αλλά σαν πρακτική ωφελιμότητα, που ικανοποιεί τα υποκειμενικά συμφέροντα του ατόμου.
Ο πραγματισμός ως μέρος της φιλοσοφίας. εμφανίστηκε τη δεκαετία τού 1870 στις ΗΠΑ. Βασικές ιδέες τού π. διατύπωσε ο Γιέαρς και σε θεωρία τον ανέπτυξαν οι Τζέιμς, Σίλερ κ.ά.
Ρομαντική Κοινωνιολογία: Είναι ρεύμα στην κοινωνιολογία που διαμορφώθηκε στα μέσα τού 19ου αιώνα στην Αγγλία και στη Γερμανία.
Ή Ρομαντική Κοινωνιολογία. περιπλεκόταν με το φεουδαρχικό σοσιαλισμό του Καρνέιλ, ενώ αργότερα οι ιδέες της αναπτύχθηκαν από την αγία τριάδα του γερμανικού φασισμού-ναζισμού τους Γιούντερ, Κρικ και Ρόζενμπεργκ.
Οι εκπρόσωποι τής Ρομαντικής Κοινωνιολογίας κάνουν μια αυστηρότατη κριτική στον πολιτισμό, απορρίπτουν την αστική δημοκρατία, ενώ θεωρούν την αποτελεσματικότητα και τις αξίες τις δικτατορίας του μονοπωλιακού κεφαλαίου, μονόδρομο, ειδικά όταν τα μονοπώλια μετατρέπονται σε κράτος.
Αυτή είναι η μοναδική διέξοδος από το αδιέξοδο στο όποιο παραδέρνει ή ανθρωπότητα, βλέπουν την αλλαγή της υπάρχουσας κατάστασης διαμέσου της “παγκόσμιας επέκτασης”, ενώ επιστρατεύουν όλα τα σκοτεινά και δια της κρατικής βίας, επίσημης και ανεπίσημης που επιβάλουν τους εκμεταλλευτικούς ζυγούς σε θεσμούς.
Οι οπαδοί τής Ρομαντικής Κοινωνιολογίας, συνδέουν τις ιδέες τους με τη ρατσιστική θεωρία πού εκθείαζε την Άρια Φυλή και επεδίωκε την παγκόσμια κυριαρχία της.
Σολιψισμός: .Ο Σολιψισμός, είναι μια ακραία μορφή έκφρασης του υποκειμενικού ιδεαλισμού, πού ισχυρίζεται ότι αναμφίβολη πραγματικότητα είναι μόνο το ίδιο το υποκείμενο, ενώ όλος ο άλλος κόσμος υπάρχει μόνο στη συνείδησή του υποκειμένου.
Από τα συμφραζόμενα, ή παραπάνω κατεύθυνση του σολιψισμού, χαρακτηρίζει μερικώς και γενικώς, τη φιλοσοφία τού Μπέρκλεϊ και τού εμπειριοκριτικισμού που είναι μια από τις σχολές του θετικισμού
Σχετικοκρατία (ρελατιβισμός): Ο Ρελατιβισμός είναι μια μεθοδολογική αρχή, η οποία συνίσταται αποκλειστικά στην μεταφυσική απολυτοποίηση της σχετικότητας και τής συμβατικότητας των γνώσεών μας.
Ή αποδοχή της, οδηγεί στην άρνηση της δυνατότητας γνώσης της αντικειμενικής αλήθειας, αλλά και στον αδιέξοδο αγνωστικισμό.
Ο διαλεκτικός υλισμός ως επιστήμη της φιλοσοφίας που οι γράφοντες θεωρούν και την σπουδαιότερη σχολή της φιλοσοφίας, παραδέχεται τη σχετικότητα των γνώσεών μας, όχι σαν άρνηση τής αντικειμενικής αλήθειας αλλά με την έννοια τού ιστορικού προσδιορισμού των ορίων προσέγγισης τής γνώσης στην αλήθεια.
Τεχνοκρατία:.Κατεύθυνση στην αστική κοινωνική σκέψη σύμφωνα με την όποια ή καπιταλιστική κοινωνία μπορεί τάχα να διοικείται με βάση τις αρχές του επιστημονικού και τεχνικού ορθολογισμού, πού φορείς τους είναι οι οικονομολόγοι, οι μαθηματικοί, οι φυσικοί, χημικοί, μηχανικοί και οι θετικοί επιστήμονες (οι τεχνοκράτες δηλαδή).
Οι τεχνοκρατικές θεωρίες αποτελούν κατευθύνσεις των τεχνικών θεωριών τής σύγχρονης αστικής κοινωνικοοικονομικής σκέψης πού αναπτύσσει την άποψη, ότι ή διεύθυνση και ή διοίκηση στις καπιταλιστικές επιχειρήσεις και στην παραγωγή πρέπει να περάσει από τα χέρια των ιδιοκτητών καπιταλιστών στα χέρια τής τεχνικής διανόησης (των τεχνοκρατών).
Οι τεχνοκρατικές θεωρίες αντανακλούν διαστρεβλωμένα τα πραγματικά προτσές της αυξημένης σημασίας της επιστήμης και τον ειδικών για τη λειτουργία της κοινωνικής παραγωγής στις συνθήκες της επιστημονικοτεχνικής επανάστασης.
Τις θεωρίες αυτές τις χαρακτηρίζει ή κάλυψη των κοινωνικοοικονομικών και ταξικών αντιθέσεων του καπιταλισμού, ή εξιδανίκευση τού οικονομικού ρόλου των μεγάλων καπιταλιστικών χωρών.
Υπαρξισμός (εξιστανσιαλισμός, φιλοσοφία τής ύπαρξης, υπαρξιακή): Πρόκειται για μια 100% Ανορθολογική (ιρασιοναλιστική) κατεύθυνση τής αστικής φιλοσοφίας, πού εμφανίστηκε στις αρχές τού 20ού αιώνα στη Ρωσία, μετά τον Α Παγκόσμιο Πόλεμο στη Γερμανία, στην περίοδο τού Β Παγκόσμιου Πολέμου στη Γαλλία και μετά τον πόλεμο σε άλλες χώρες.
Ιδεολογική πηγή τής διδασκαλίας τού Κίρκεγκορ, αποτέλεσε η φιλοσοφία τής ζωής, η φαινομενολογία.
Διακρίνεται στον θρησκευτικό υπαρξισμό των Γιάσπερς, Μαρσέλ, Μπερντιάγεφ, Σεοτόφ
Αλλά και στον αθεϊστικό των Χάιντεγκερ, Σαρτρ, Καμί.
Κεντρική του έννοια είναι ή ανθρώπινη ύπαρξη (εξιστάνς) σαν μια αδιαίρετη ακεραιότητα τού αντικειμένου και τού υποκειμένου.
Βασικές εκδηλώσεις τής ανθρώπινης ύπαρξης είναι ή φροντίδα, ο φόβος, ή αποφασιστικότητα, ή συνείδηση. “Όλες αυτές οι εκδηλώσεις – λειτουργίες, καθορίζονται μέσω τού θανάτου. Ο άνθρωπος βλέπει την ύπαρξη σαν ρίζα τής δικής του ζωής σε ακραίες, οριακές καταστάσεις (πάλη, αγωνία, θάνατος).
Σύμφωνα με τους υπαρξιστές και των δύο τάσεων, το άτομο, κατανοεί τον εαυτό του σαν ύπαρξη και με τον τρόπο αυτό αποκτάει ελευθερία, ή όποια αποτελεί εκλογή του ίδιου του εαυτού του, τής ουσίας του και τον βαρύνει με την ευθύνη για όλα όσα συμ8αίνουν στον κόσμο.
Χαρακτηριστικά γνωρίσματα του υπαρξισμού. είναι ή απαισιοδοξία, ή υποκειμενική ερμηνεία τής ελευθερίας, ή άρνηση τής ορθολογικής γνώσης και ο ισχυρισμός ότι ή πραγματικότητα γίνεται γνωστή με τη διαίσθηση. Ο υπαρξισμός, άσκησε σημαντική επίδραση στη λογοτεχνία και την τέχνη τής Δύσης, στις διαθέσεις τής αστικής διανόησης.
Φαινομενολογία. Κατεύθυνση τού υποκειμενικού ιδεαλισμού πού ασκεί μεγάλη επίδραση στη σύγχρονη αστική φιλοσοφία. Τη διατύπωσε Χούσερλ. Οι ιδέες τής Φαινομενολογίας. αποτέλεσαν τη φιλοσοφική βάση τού υπαρξισμού (Χάιντεγκερ, Σαρτρ). Οι καθολικοί φιλόσοφοι Ντεθάουλανς, Βάν Μπρέντα συνδυάζουν τη Φαινομενολογία με το νεοθωμισμό.
Τα βασικά θεωρητικά κέντρα τής φαινομενολογικής κατεύθυνσης είναι το Αρχείο Χούσερλ στο Βέλγιο και ο Διεθνής Φαινομενολογικός Σύλλογος στις ΗΠΑ, πού έκδιδε και το περιοδικό “Φιλοσοφία και φαινομενολογική έρευνα”.
Φετιχισμός. Λατρεία των άψυχων αντικειμένων, των ειδώλων, πού σύμφωνα με τις αντιλήψεις των πιστών είναι προικισμένα με υπερφυσικές ιδιότητες. Ο Φετιχισμός. είχε διαδοθεί σε όλους τούς πρωτόγονους λαούς. Υπολείμματα τού Φετιχισμού. είναι ή πίστη στα φυλαχτά, στις ευχές κλπ.
Στις σύγχρονες θρησκείες διατηρήθηκαν ή λατρεία τού μαύρου λίθου στη Μέκκα (ισλαμισμός), τού σταυρού και των αγίων λειψάνων (χριστιανισμός).
Ο Μαρξ χρησιμοποιούσε τον όρο φετιχισμός στην πολιτική οικονομία ως εμπορικό φετιχισμό, όπου η μετατροπή του εμπορεύματος σε φετίχ είναι μέρος της καπιταλιστικής παραγωγικής διαδικασίας.
Φιλοσοφία τής ζωής. Πρόκειται για ένα βαθιά ιδεαλιστικό φιλοσοφικό ρεύμα που εμφανίστηκε στα τέλη τού 19ου και τις αρχές τού 20ού αιώνα.
Ξεκινά από την έννοια τού τρόπου “ζωής”, που τη θεωρεί σαν οργανικό σύνολο και δημιουργική δυναμική του είναι, ή όποια εντοπίζεται διαμέσου της διαίσθησης.
Στις διάφορες παραλλαγές αυτού του ρεύματος ή “ζωή” ερμηνεύεται σαν κάτι το φυσικό, το οργανικό σε αντίθεση με το μηχανικό, το λογικό (Νίτσε, Λέσινγκ κ.ά ), είτε σαν μια κοσμική δύναμη πού δημιουργεί νέες μορφές («ζωτική ώθηση, Μπερξόν), είτε σαν ιστορικό προτσές πού πραγματοποιείται στις ανεπανάληπτες ατομικές μορφές τού πολιτισμού (Ντιλτάι), ή οποία αντιπαρατίθεται στο μηχανικό «πολιτισμό” (Σπένγκλερ).
Το σύμβολο θεωρείται ή πιο ακριβής μορφή γνώσης της ζωής., ενώ χαρακτηριστικό γνώρισμα της σχολής αυτής, είναι ο ιρασιοναλισμός και ο ιντουϊτιβισμός.
Ή Σχολή αυτή, άσκησε επίδραση στο νεοχεγγελιανισμό, τον υπαρξισμό, τον περσοναλισμό και σε άλλα ρεύματα.
Ψυχολογική σχολή. Είναι ή υποκειμενική ιδεαλιστική αντίληψη τής κοινωνίας πού διαδόθηκε στα τέλη του 19ου αιώνα. Οι εκπρόσωποι τής “Ψυχολογικής Σχολής”, έψαχναν να βρουν το κλειδί τής κατανόησης των κοινωνικών φαινομένων στην ψυχική κατάσταση των ατόμων ή των ομάδων, θεμελιωτής τής “Ψυχολογικής Σχολής”, ήταν ο Αμερικανός κοινωνιολόγος Λέστερ Γουέρθ. Από τούς σημαντικότερους εκπροσώπους τής “Ψυχολογικής Σχολής”, ήταν επίσης Γάλλος κοινωνιολόγος Γ. Τάρθ και ο Γερμανός κοινωνιολόγος Γ. Σίμμελ.
Οι ψυχολογικές θεωρίες αλλάζουν μορφή, αφού δέχτηκαν την ισχυρή επίδραση τού “κοινωνιολογισμού” του Ντυρκάϊμ και τής θεωρίας τού «Ιδανικού Τύπου” του επίσης Κοινωνιολόγου Μαξ. Βέμπερ.
Ή ερμηνεία των κοινωνικών φαινομένων με τις ψυχολογικές θεωρίες μπορεί να χαρακτηρισθεί σαν ένα είδος κοινωνικού ρεφορμισμού εφόσον στη βάση του υπάρχει ή τάση τελειοποίησης τής αστικής κοινωνίας με τη βοήθεια ψυχολογικών μέσων.
Φασισμός: Είναι η ανοιχτή τρομοκρατική δικτατορία των πιο αντιδραστικών και επιθετικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.
Ο φασισμός υποστηρίζεται και χρηματοδοτείται από το μονοπωλιακό κεφάλαιο επιδιώκει τη διατήρηση του καπιταλιστικού συστήματος, καταργεί τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις ελευθερίες στο εσωτερικό και εφαρμόζει μια επιθετικής μορφή σοβινιστική κι εθνικιστική εξωτερική πολιτική, με όχημα τα μικροαστικά στρώματα και τους λεγόμενους “νοικοκυραίους”, ο φασισμός είναι γέννημα θρέμμα της γενικής κρίσης του καπιταλισμού, ξεδιπλώνεται και εμφανίζεται σε περιόδους όξυνσης της ταξικής πάλης ανάμεσα στο μεγάλο κεφάλαιο και το προλεταριάτο όταν η αστική τάξη, μαζί με το πολιτικό της προσωπικό δεν είναι πλέον σε θέση να διατηρήσουν την εξουσία της πρώτης, με τις παλιές κοινοβουλευτικές μεθόδους.
Έτσι λοιπόν το μεγάλο κεφάλαιο στην κατασυκοφάντηση των εργατικών λαϊκών δικαιωμάτων με προμετωπίδα τους μικροαστούς, παίρνει το άλλοθι τους και καταφεύγει στην ανοιχτή τρομοκρατία και τη δικτατορία, για να καθυποτάξει το εργατικό και κάθε δημοκρατικό κίνημα, χρησιμοποιώντας μία πρωτοφανή κοινωνική δημαγωγία.
Ο φασισμός, χρησιμοποιεί την τρομοκρατική του δράση με συμμορίες δολοφόνων, το παρακράτος, τα λούμπεν στοιχεία και τον υπόκοσμο, για την προετοιμασία και τη διεξαγωγή του πολέμου.
Ο φασισμός προπαγανδίζει, τον εθνικισμό και το ρατσισμό γαρνιρισμένο με διάφορες κοσμοπολίτικες και γεωπολιτικές θεωρίες οι οποίες είναι παντελώς αντεπιστημονικές και ως εκ τούτου απάνθρωπες.
Φορμαλισμός: Είναι η τυπολατρία,η προτίμηση της μορφής έναντι του περιεχομένου, στους διάφορους τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας, συνήθως εκδηλώνεται με την τάση να τηρούνται αυστηρά οι κανόνες οι τύποι, ακόμα και στις περιπτώσεις όπου οι συνθήκες της ζωής, κάνουν τον φορμαλισμό, φετιχισμό στη λατρεία του γράμματος του νόμου και την περιφρόνηση του πνεύματος να μην έχει κανένα νόημα.
Ο Φορμαλισμός, είναι μια προέκταση των πολλών υποεκδοχών της λεγόμενης “Προτεσταντικής Ηθικής”.
Ωφελιμισμός: Ο Ωφελιμισμός, είναι μία από τις κατευθύνσεις της φιλοσοφίας των μαθηματικών, που τους δίνει την απεριόριστη δικαίωση. Τα σύγχρονα μαθηματικά σύμφωνα με τον Ωφελιμισμό, είναι εκείνα τα οποία αποκαλύπτουν την αλήθεια και κυρίως μόνο σε εκείνα που βρίσκουν, την πραγματική θεμελίωση της ωφελιμότητας
Legalισμός Είναι η φιλοσοφική νομιμοποίηση κι αναγνώριση από το νόμο κάθε τι ηθικού Μόνο αυτός, ο νόμος δηλαδή, μπορεί να επικυρώσει του τι επιτρέπεται και τι όχι, κάθε τι άλλο είναι ανήθικο και εχθρικό.
Σύμφωνα με τους οπαδούς του, “κάθε τι νόμιμο, είμαι και ηθικό”, το οποίο αποτελεί προέκταση της προτεσταντικής ηθικής.
English for life, business and travelling
Ιδανικό / απευθύνεται σε επαγγελματίες και σπουδαστές οι οποίοι θέλουν να βελτιωθούν και να επικοινωνούν αποτελεσματικά σε επιχειρηματικό περιβάλλον αλλά και έξω από αυτό όπως στα ταξίδια αναψυχής ή κοινωνικές συζητήσεις.
Διάρκεια: 70 ώρες
Οκτώβριος – Μάιος
Πρόγραμμα: Δευτέρα 20:00 – 21:00 και Πέμπτη 20:00 – 21:00
Τμήμα: 6-8 ατόμων
Μέσο: online
Οι συμμετέχοντες θα πρέπει να είναι στο επίπεδοΒ1.Περισσότερα εδώ….
English for life, business and travelling
Ιδανικό / απευθύνεται σε επαγγελματίες και σπουδαστές οι οποίοι θέλουν να βελτιωθούν και να επικοινωνούν αποτελεσματικά σε επιχειρηματικό περιβάλλον αλλά και έξω από αυτό όπως στα ταξίδια αναψυχής ή κοινωνικές συζητήσεις.
Διάρκεια: 70 ώρες
Οκτώβριος – Μάιος
Πρόγραμμα: Δευτέρα 20:00 – 21:00 και Πέμπτη 20:00 – 21:00
Τμήμα: 6-8 ατόμων
Μέσο: online
Οι συμμετέχοντες θα πρέπει να είναι στο επίπεδοΒ1.Περισσότερα εδώ….
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ 1: Ορισμένα αναρτώμενα πολυμέσα από το διαδίκτυο στους ιστότοπους μας, όπως εικόνες & κυρίως video που αναρτούμε (με τη σχετική σημείωση της πηγής η οποία αναγράφεται πάνω και μέσα στην ίδια την προβολή τους), αναδημοσιεύονται θεωρώντας ότι είναι δημόσιας προβολής χρήσης και αναδημοσίευσης. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, καλλιτεχνών, μουσικών, τραγουδοποιών, συγκροτημάτων, δισκογραφικών εταιρειών, κινηματογραφιστών, φωτογράφων, η ιδιοκτητών καναλιών στα διαδικτυακά πολυμέσα, παρακαλούμε ενημερώστε μας για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολoγίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα άρθρων συνεργατών και αυτό δε μας δεσμεύει ως επιχείρηση. Για άρθρα και διαφημιστικό υλικό που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε καθώς το πρώτο απηχεί την προώθηση και προβολή των διαφημιζόμενων και το δεύτερο αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιονδήποτε τρόπο το ιστολόγιο και τις ιστοσελίδες μας.
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ 2:Το portal istosch data &technologies lab χρησιμοποιεί μόνο πρωτογενή άρθρα των συντακτών και συνεργατών του. Κάνει αναδημοσιεύσεις μόνο από αυτούς και με την δική τους συναίνεση από τα δικά τους ηλεκτρονικά έντυπα και δίνει επίσης σε αυτούς το δικαίωμα της αναδημοσίευσης. Οποιοσδήποτε άλλος θέλει να αναδημοσιεύσει οτιδήποτε πρέπει να έχει την έγγραφη άδεια του portal, istosch data &technologies lab που εκπροσωπείται δια του αρχισυντάκτη του. Διαβάστε τους όρους παροχής και χρήσης του δικαιώματος η μη αναδημοσίευσης των κειμένων.
Ενισχύστε οικονομικά την επιβίωση του portal “istosch data &technologies lab“ Ενισχύστε την επιστημονική και καλλιτεχνική παρέμβαση στο διαδίκτυο
Στις δύσκολες εποχές, που το λαϊκό εισόδημα στενάζει και όλα τα οικονομικά αποθέματα εξαϋλώνονται κατά γεωμετρική πρόοδο, τα προς το ζειν μέσα από ένα ισχνό μισθό, δεν φτάνουν ούτε για “αέρα κοπανιστό”, και δεν μας οδηγούν στο “ευ ζειν”, άπαντα γίνονται δύσκολα για όλους.
Με ένα εξοντωτικό φορολογικό νόμο, που αφανίζει τους αυτοαπασχολούμενους και μεγαλώνει την κερδοφορία των πολύ μεγάλων επιχειρήσεων, μετατρέποντας ουσιαστικά τη χώρα φορολογικό παράδεισο για τις πολυεθνικές, εμείς κρατάμε ζωντανό το όνειρο μας, σε ένα περιβάλλον που θέλει πολύ δύναμη και πολλές θυσίες για να επιβιώσεις.
Το Εναλλακτικό κι Ανεξάρτητο Κέντρο Τεχνολογίας - Διαδικτύου καθώς και το E - Funzine (portal) μας, συνεχίζουν να εργάζονται αδιάκοπα και με πάθος, βάζοντας ζητήματα πολιτισμού, τέχνης, ανθρωπιστικών, κοινωνικών επιστημών, αλλά και θετικών, καθώς και τεχνολογίας στο τελευταίο, με προτάσεις κι αναλύσεις που βοηθούν τον ελεύθερο μας χρόνο και να αναπτύξουμε μια άλλου είδους κοινωνική και κυρίως ταξική συνείδηση, που σήμερα βρίσκεται στο στόχαστρο.
Με πολύ κόπο και μεγάλη διάθεση προσφοράς, αλλά και με αίσθημα ευθύνης, ειδικά σε αυτή τη φάση, σε αυτές τις δυσμενείς οικονομικές συνθήκες, κάθε μικρή ενίσχυση για την παραπέρα συνέχεια του portal είναι πολύ σημαντική.
Σας ευχαριστούμε εκ των προτέρων για τη βοήθεια σας και σας ευχόμαστε καλές ηλεκτρονικές Περιηγήσεις, με μια υπόσχεση από μας, ότι κάνουμε το καλύτερο δυνατόν, πάνω και μέσα στα πλαίσια της εποχής.
