Μεγάλοι Συγγραφείς

Αν οι Τσέχοφ, Ντοστογιέφσκι, Γκογκόλ, Τολστόι και Πούσκιν αποτέλεσαν την πρώτη μεγάλη φουρνιά της Ρωσικής Λογοτεχνίας, ο Αλεξέι Μαξίμοβιτς Πέσκοφ δηλαδή ο Μαξίμ Γκόργκι (που γεννήθηκε στις 28 του Μάρτη του 1868 και εξέπνευσε στις 18 του Ιούνη του 1936), μαζί με τους Τουργκένιεφ, τον μεγάλο Αλεξάντερ Κουπρίν και τον επίσης σπουδαίο Μπουλγκάκοφ, καθώς και την σύζυγο του Πεσκόβα, αποτέλεσαν την αιχμή του δόρατος της νέας λογοτεχνίας, η της δεύτερης μεγάλης φουρνιάς της λογοτεχνίας της χώρας τους.
Με τον πρώτο για τον οποίο μιλάμε σήμερα, τον εκ του Νίζνι Νόβγκοροντ ορμώμενο Γκόρκι(να σημειώσουμε εδώ πέρα ότι η πόλη του πήρε το όνομα του μετά τον Θάνατο του και έπαψε να ονομάζεται έτσι το 1991), που σημαίνει πικρός, να είναι και ο σημαντικότερος όλων(παλαιάς και νεότερης φουρνιάς), καθώς και τον ιδρυτή της λογοτεχνικής σχολής του σοσιαλιστικού ρεαλισμού, αλλά και μια άκρως πολιτικοποιημένη περσόνα.
Οι νεότεροι και από τις δυο φουρνιές έδρασαν την ίδια περίπου περίοδο. Ο Γκόργκι τα έβαλε ανοιχτά πολλές φορές με το τσαρικό καθεστώς, εξάλλου αποτέλεσε μια συγκλονιστική δημοσιολογική γραφίδα, με αποτέλεσμα να εξοριστεί στην Σιβηρία.

Αυτή η τεράστια πρόσκληση – πρόκληση – περιπέτεια με βάση ότι σαν σήμερα έφυγε ο τεράστιος Κώστας Βάρναλης, διορθώθηκε πάνω από δέκα φορές(είναι κάτι που δεν το έχουμε ματαξανακάνει πριν καν δημοσιευθεί και μας πήρε πάνω από τέσσερις ώρες για να το γράψουμε, ειλικρινά πρώτη φορά στα χρονικά μας συμβαίνει,) που πρακτικά σημαίνει ότι όλο και κάτι ξεχνούσαμε – προσπερνούσαμε από το έργο του. Δεν ήταν καθόλου έυκολο να γράψουμε γι αυτόν τον γίγαντα πέντε αράδες που να μην είναι βιογραφικής φύσης, αλλά να είναι ουσιαστικές πάνω στο επίσης τεράστιο έργο του και πιστέψτε μας, με όλο το δέος που μας διακατέχει και διατρέχει για τον εν λόγω, απορρέει μέσα από αυτό το απέραντο έργο του. Είναι πάρα πολύ εύκολο στην προσπάθειας μας όπως πάμε να σηκώσουμε ένα τέτοιο έργο (όπως το φωτεινό σέλας της πύρινης γραφής του), να λικνίσουμε και να διαλύσουμε συθέμελα κάτω από το βάρος των πλατιών μηνυμάτων αυτού του αληθινού, υπέροχου, μοναδικού και βαθύτατου του λόγου. Αλήθεια τι να πρώτο-γράψεις για το Βάρναλη, εκτός του ότι αυτός τα έγραψε όλα(όχι σχεδόν όλα, αλλά όλα), μην αφήνοντας κανένα περιθώριο για να τον μνημονεύσεις, ο ποιητής δεν ήθελε τέτοια πράγματα, δεν ήταν κάποιος νάρκισσος που επιζητούσε τα εύσημα, ο ποιητής αγαπούσε με όλο του το είναι τους φτωχούς ανθρώπους που έδιναν το χέρι τους σε όσους δεν άντεχαν άλλο τη μπόχα του βούρκου της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.