Η Μελανή Οπή ως Γεννήτρια Σύμπαντος: Η Επιστημονική Δικαίωση του Διαλεκτικού Υλισμού

Εισαγωγή

Στις αρχές του 2025, η επιστήμη δεν αναθεώρησε απλά την κοσμολογία, δεν κριτίκαρε σε πλάτος, βάθος, ύψος και μήκος τις «θεοκρατικές» αντιλήψεις τύπου «Big Bang», ως πλήρη μεταφυσική, δεν τις έθεσε απλά υπό αμφισβήτηση, τις πέταξε στον κάλαθο των οργανικά αχρήστων απορριμάτων και όχι στην ανακύκλωση.
Η θεωρητική Φυσική στο πεδίο της Κοσμολογίας, έδωσε πνοή διαλεκτικής αντανάκλασης στη μορφή και στο περιεχόμενο (ενδεχομένως και άθελα της), προσιδιάζοντας την αντίληψη που έχει ανέκαθεν ο «Διαλεκτικός Υλισμός», όπως και ο Ηράκλειτος άλλωστε χωρίς όμως αποδεικτικά εδάφια, ότι δεν ξεκίνησαν όλα από το μηδέν, αλλά υπήρχαν πάντα και δια της «διαλεκτικής της φύσης» μετασχηματίζονταν αέναα, στο διηνεκές.
Αυτή η απότομη αποκαθήλωση της θετικιστικής αντίληψης έδωσε τροφή για την παραπέρα ενσωμάτωση της Κοσμολογίας στην ανάδυση μιας άλλης οπτικής, αποφορτίζοντας από πάνω της, κάθε σκόνη και κάθε μεταφυσική απεικόνιση του σύμπαντος, σε βαθιά στερεωμένες θεοκρατικές πεποιθήσεις, αποτινάσσοντας κάθε περίττωμα από πάνω της.

Η θεώρηση σπουδαίων θεωρητικών φυσικών επιστημόνων όπως οι Nikos Prantzos, Nikodem Popławski, Lee Smolin, Roger Penrose και άλλων διάσημων και διακεκριμένων ερευνητών στην κβαντική κοσμολογία, έχουν προτείνει το εξής: «Κάθε μεγάλη μελανή οπή μπορεί να περιέχει στις εσωτερικές της διεργασίες ένα νέο εκκολαπτόμενο σύμπαν, το οποίο γεννιέται όταν η ύλη καταρρέει μέσα της».
Στην πραγματικότητα, ξεγύμνωσε και απογύμνωσε από τα θεωρητικά ορνιθοσκαλίσματα και την «κόπρο του Αυγεία» την κατά τα φαινόμενα μάλλον σε απαλοιφή – απλοποίηση, αντιεπιστημονική θεωρία της Μεγάλης Έκρηξης, εκ θεμελίων και βάθρων, επανατοποθετώντας την ίδια την κοσμολογία σε μια πιο στέρεη – επιστημονική και διαλεκτική βάση, μακριά από τον αντικειμενικό ιδεαλισμό – που τόσο έχει ανάγκη ο Καπιταλισμός – και φυσικά τον Αριστοτελικό δυϊσμό, καθώς επίσης και το θετικισμό.

Αυτός ο θεωρητικός ισχυρισμός (μένει κατά τους Αριστοτελικούς και λοιπούς Καρτεσιανούς ορθολογικά σκεπτόμενους συναδέλφους τους που ισχυρίζονται ότι πειραματικά δεν έχει αποδειχθεί κάτι), να αποτελέσει ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός, καταδείχνοντας την αποστέρηση της γνώσης της υλιστικής φιλοσοφικής και διαλεκτικής κατανόησης του ίδιου του σύμπαντος, αλλά και των ίδιων των μελανών οπών, που αντικειμενικά μάλλον δεν είναι θανατηφόρες, αλλά δημιουργούν προϋποθέσεις μετασχηματισμού της ύλης, δηλαδή αποθεώνεται ο βασικός νόμος της διαλεκτικής, και που ο Ένγκελς και ο Λένιν το είχαν αποδείξει έναν αιώνα τώρα.

• Big Bang ίσως δεν ήταν η αρχή του κόσμου, ισχυρίζονται οι Nikos Prantzos και Nikodem Popławski, αλλά η «έξοδος» ύλης από μια μελανή οπή κάποιου άλλου σύμπαντος.
• Το δικό μας σύμπαν θα μπορούσε να είναι το εσωτερικό μιας μελανής οπής από έναν «γονικό» κόσμο και αυτό να συνεχίζεται διαδοχικά, επ’ άπειρον. Ίσως είχε δίκιο ο μακαρίτης και σοφός Θανάσης Παπαρήγας που λάτρευε εξίσου τον Ταρκόφσκι και το Μάτριξ.

Από τα βάθη των μελανών οπών, από τα ίχνη των βαρυτικών κυμάτων και τις ανωμαλίες της κοσμικής ακτινοβολίας, αναδύεται μια νέα εικόνα του Σύμπαντος: όχι ως γέννηση από τίποτα, αλλά ως διαρκής μετασχηματισμός της ύλης. Μια εικόνα που δεν είναι καινούρια για τη φιλοσοφία. Είναι η εικόνα του διαλεκτικού υλισμού.
Η θεωρία ότι κάθε μελανή οπή μπορεί να γεννήσει ένα νέο σύμπαν δεν είναι πλέον φαντασία. Είναι ένας εναλλακτικός, όλο και πιο αξιόπιστος δρόμος για την κατανόηση της προέλευσης του κόσμου μας. Και αν αυτή η θεωρία γίνει κυρίαρχη — και όλα δείχνουν ότι πορεύεται προς αυτή την κατεύθυνση — τότε ο Ενγκελς και ο Λένιν θα χαμογελούν από ψηλά. Γιατί η επιστήμη, για πρώτη φορά, δεν απλώς συμβαδίζει με τον διαλεκτικό υλισμό. Τον επιβεβαιώνει.
Αν λοιπόν αποδειχθεί και μαθηματικά – θεωρητικά έχει ήδη – γίνει η κυρίαρχη τοποθέτηση στην πλειοψηφία της κοινότητας που διατρέχει την κοσμολογία, τότε, θα έχουμε την απόλυτη επιβεβαίωση του Διαλεκτικού Υλισμού (για μας της μεγαλύτερης Φιλοσοφικής Επιστήμης Όλων των Εποχών).
Κι αν στην πράξη, η σύγχρονη φυσική ακυρώσει το Big Bang (αν θέλετε την ταπεινή μας γνώμη, είναι θέμα χρόνου, ως γεννήτρια του κοσμικού συστήματος), τότε δικαιώνεται όχι μόνο ο Μαρξισμός – Λενινισμός, αλλά και το όραμα ενός κόσμου χωρίς θεό-δημιουργό (κάτι που τα εκμεταλλευτικά συστήματα της ατομικής ευθύνης, λύσης και ιδιοκτησίας θα καταρρεύσουν σαν χάρτινος πύργος, καθώς και το αφήγημα τους που δημιουργεί τρόμο στην ανθρωπότητα – η οποία δημιούργησε τους θεούς για να ελέγχει το απόθεμα από τον καταμερισμό της εργασίας).

• Αν το σύμπαν δεν ξεκινά από το μηδέν, τότε ο χρόνος και η ύλη είναι άπειρα — άρα δεν υπάρχει δημιουργία “ex nihilo”, κάτι που έλεγε πάντα ο διαλεκτικός υλισμός.
• Αν υπάρχει αλληλουχία συμπάντων μέσα από μελανές οπές, τότε:
  • Ο κόσμος αναπαράγεται και μετασχηματίζεται μέσω κρίσεων (όπως στον διαλεκτικό νόμο της άρνησης της άρνησης).
  • Δεν υπάρχει απόλυτη αρχή ούτε τέλος – μόνο μεταβάσεις και ποιοτικά άλματα (δηλαδή «αντιθέσεις» και «υπέρβασή τους»).

Μέρος Α: Οι δημοσιεύσεις και το περιεχόμενό τους

1. Nikodem Popławski – Η θεωρία της γέννησης μέσα από την κατάρρευση (2025)

Στην εργασία του «Cosmogenesis via Gravitational Torsion: A Non-Singular Bounce from Black Hole Interiors» (Physical Review D, 2025), ο φυσικός Nikodem Popławski αναπτύσσει την παλαιότερη του ιδέα με νέα δεδομένα και μαθηματική αυστηρότητα.

Η θεωρία βασίζεται στη θεωρία Einstein-Cartan, η οποία επεκτείνει τη γενική σχετικότητα, εισάγοντας τη στροφική τάση (torsion) ως γεωμετρικό χαρακτηριστικό του χωροχρόνου. Αυτή η τάση, που προκύπτει από την κβαντική στροφή (spin) των στοιχειωδών σωματιδίων, αποτρέπει τη δημιουργία σινγκουλαριότητας στο κέντρο της μελανής οπής.

Αντ’ αυτού, όταν η πυκνότητα φτάνει σε κρίσιμο σημείο, η ύλη «αναπηδά» — όπως ένα ελατήριο που συμπιέζεται μέχρι το όριο και μετά ανοίγει. Αυτή η ανάπτυξη είναι αυτό που αντιλαμβανόμαστε ως Μεγάλη Έκρηξη.

Nick Prantzos (Νίκος Πράντζος)

Είναι Έλληνας αστροφυσικός, γνωστός για τις δημοφιλείς επιστημονικές του εκλαϊκεύσεις, που συνδέουν τη κοσμολογία με τη φιλοσοφία, την επιστημονική φαντασία και την ιστορία του πολιτισμού. Δεν έχει μια μοναδική θεωρία κοσμολογίας όπως οι άλλοι δύο, αλλά το έργο του περιλαμβάνει:

• Τη θεωρία περί εξωγήινων πολιτισμών και το “παράδοξο του Φέρμι”, το οποίο εξετάζει γιατί δεν έχουμε ακόμα επαφή με εξωγήινους, παρά το τεράστιο μέγεθος του Σύμπαντος.
• Ιδέες για την κοσμική εξέλιξη και την πιθανότητα διαχρονικής τεχνολογικής προόδου των πολιτισμών.
• Βιβλία όπως:
  • Voyages dans le futur
  • Poussières d’étoiles et poussières de civilisation
  • Les chemins de l’espace, που ασχολούνται με τη μακροχρόνια προοπτική της ανθρωπότητας στο Σύμπαν.

Roger Penrose – Συμμορφική Κυκλική Κοσμολογία (Conformal Cyclic Cosmology – CCC)

Ο νομπελίστας Penrose πρότεινε μια ριζοσπαστική θεωρία για το Σύμπαν:

• Το Σύμπαν δεν ξεκίνησε μόνο μία φορά με μια Μεγάλη Έκρηξη, αλλά υπάρχει σε μια αέναη κυκλική διαδοχή “αιώνων” (aeons).
• Κάθε “αιώνας” ξεκινά με ένα Big Bang και τελειώνει με μια ακραία διαστολή (Big Freeze).
• Η τελική κατάσταση του προηγούμενου Σύμπαντος γίνεται η αρχική κατάσταση του επόμενου.
• Η μεταβατική φάση επιτυγχάνεται μέσω συμμορφικής (conformal) απεικόνισης, όπου η γεωμετρία του χωροχρόνου μετασχηματίζεται ώστε να καταργείται η διάκριση ανάμεσα σε άπειρα μεγάλα και άπειρα μικρά χρονικά σημεία.
• Υποστηρίζει ότι υπάρχουν ίχνη από προηγούμενα αιώνια σύμπαντα στο κοσμικό μικροκυματικό υπόβαθρο (CMB).

Lee Smolin – Κοσμική Φυσική Επιλογή (Cosmological Natural Selection)

Μια “βιολογική” προσέγγιση της κοσμολογίας, γνωστή και ως “θεωρία των μαύρων τρυπών”:

• Υποστηρίζει ότι κάθε μαύρη τρύπα δημιουργεί ένα νέο σύμπαν με φυσικούς νόμους λίγο διαφορετικούς από αυτούς του μητρικού σύμπαντος.
• Έτσι δημιουργείται ένα πολυσύμπαν (multiverse) στο οποίο επιβιώνουν τα σύμπαντα που παράγουν περισσότερες μαύρες τρύπες – δηλαδή αυτά με φυσικούς νόμους που ευνοούν τέτοιες δομές.
• Αυτό αποτελεί μια μορφή “φυσικής επιλογής” στο επίπεδο των συμπάντων (όχι γονιδίων).
• Εξηγεί γιατί το δικό μας σύμπαν είναι “καλά ρυθμισμένο” (fine-tuned) για τη δημιουργία άστρων και επομένως και ζωής: επιβίωσε εξελικτικά επειδή είναι καλό στο να παράγει μαύρες τρύπες.

Σε Γενικές Γραμμές τι ισχυρίζονται άπαντες;

Η Μεγάλη Έκρηξη δεν ήταν η αρχή του Σύμπαντος. Ήταν το εσωτερικό γεγονός μιας μελανής οπής σε ένα «μητρικό σύμπαν».

5. Διαστηρικές παρατηρήσεις: EHT, LIGO και η CMB

Το Event Horizon Telescope (EHT) ανίχνευσε ασυμμετρίες στην εικόνα της M87*, οι οποίες δεν εξηγούνται από την κλασική σχετικότητα, αλλά συμφωνούν με την ύπαρξη εσωτερικής δυναμικής (torsion bounce).

Το LIGO ανίχνευσε «ηχώ» βαρυτικών κυμάτων μετά από συγχωνεύσεις μελανών οπών — ένδειξη ότι η επιφάνεια της μελανής οπής δεν είναι «απόλυτη», αλλά έχει δομή.

Η κοσμική μικροκυματική ακτινοβολία (CMB) παρουσιάζει ανωμαλίες στην κλίμακα των 200 μοιρών, οι οποίες μπορούν να εξηγηθούν ως απομεινάρια της προηγούμενης φάσης — δηλαδή, του «μητρικού σύμπαντος».

Αυτά τα δεδομένα δεν αποδεικνύουν ακόμη τη θεωρία, αλλά την καθιστούν την πιο συνεπή εναλλακτική στο παραδοσιακό μοντέλο της Μεγάλης Έκρηξης.

6. Άλλοι Θεωρητικοί που θεωρούν ξεπερασμένη τη θεωρία αυτή της «Μεγάλης Έκρηξης» (κοινός Big Bang)

Οι Πολωνοί Κρζιστώφ Μεχούα (Krzysztof Meissner) και Άντζεϊ Ντραγκάν (Andrzej Dragan), που είναι επίσης διάσημοι και σπουδαίοι θεωρητικοί φυσικοί με κοσμολογικές αναλύσεις και προτάσεις, προσπερνούν τη θεωρία της «Μεγάλης Έκρηξης» (κοινός Big Bang), και προτείνουν κάτι ανάλογο με τους Penrose και Smolin.

Ο Άντζεϊ Ντραγκάν, ειδικά, έχει προτείνει ριζοσπαστικές κοσμολογικές ιδέες βασισμένες στον χωροχρόνο και την αιτιότητα.

Ο Ντραγκάν (σε συνεργασία με τον Meissner) έχει αναπτύξει μια πρωτότυπη κοσμολογική θεωρία βασισμένη στην επέκταση των αξιωμάτων της σχετικότητας σε παρατηρητές που κινούνται ταχύτερα από το φως (υπερφωτεινούς – tachyonic observers), με σκοπό να ενοποιήσει την κβαντομηχανική με τη σχετικότητα, επιτρέποντας μια νέα ερμηνεία του χρόνου και της ύπαρξης, θεωρώντας ότι αυτή η προσέγγιση ίσως εξηγεί την προέλευση του Σύμπαντος χωρίς αναφορά σε ένα μοναδικό Big Bang, αλλά ως φαινόμενο μετατόπισης αιτιακών περιοχών.

Συγκεκριμένα, ο εν λόγω ισχυρίζεται τα εξής:

• Η αιτιότητα μπορεί να διατηρηθεί ακόμη και για υπερφωτεινές οντότητες, αν επεκτείνουμε τους νόμους της σχετικότητας κατάλληλα.
• Το Σύμπαν μπορεί να ερμηνευθεί ως ένα είδος πολυσυμπαντικού συστήματος, όπου οι ταχύτητες πάνω από το φως δεν είναι απαγορευτικές, αλλά δείχνουν προς άλλα «αιτιακά συστήματα» – σχεδόν σαν παράλληλες πραγματικότητες.
• Προτείνει ότι ο χρόνος και η αιτιότητα είναι συμμετρικά φαινόμενα, που μπορούν να αντιστραφούν υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις.
• Αντιστρέφοντας τη χρονική σειρά, ένα μέλλον μπορεί να είναι “αιτία” για το παρελθόν – μια ιδέα που έχει μεταφυσικές προεκτάσεις.

Μέρος Β: Οι νόμοι και οι κατηγορίες της διαλεκτικής, που επενεργούν αντικειμενικά στις παραπάνω θεωρίες

Η θεωρία του Popławski δεν είναι απλώς φυσική. Είναι διαλεκτική. Και για να το καταλάβουμε, πρέπει να ανατρέξουμε στους τρεις νόμους της διαλεκτικής, όπως τους διατύπωσε ο Ενγκελς, εμπνεόμενος από τον Χέγκελ αλλά απορρίπτοντας τον ιδεαλισμό του, όπως ακριβώς αποδεικνύουν οι παραπάνω θεωρίες – ότι το τέλος του ιδεαλισμού, κυρίως του Πλατωνικού – Αντικειμενικού ιδεαλισμού.

1. Ο νόμος της μετάβασης των ποσοτικών σε ποιοτικές αλλαγές

Όταν η ύλη συμπιέζεται σε υπερβολικά υψηλές πυκνότητες (ποσότητα), φτάνει σε ένα σημείο όπου αλλάζει ποιοτικά: δεν καταρρέει σε σημείο μηδενικού όγκου, αλλά αναπηδά, δημιουργώντας νέο χωροχρόνο. Αυτή είναι η ποιοτική αλλαγή που δεν μπορεί να προβλεφθεί από την ποσοτική συνέχεια.

2. Ο νόμος της ενότητας και της πάλης των αντιθέσεων

Η μελανή οπή δεν είναι μόνο κατάρρευση. Είναι σύγκρουση δυνάμεων:
Η βαρύτητα που συμπιέζει.
Η στροφική τάση που αντιστέκεται.
Αυτή η αντίθεση δεν οδηγεί σε καταστροφή, αλλά σε νέα σύνθεση: τη γέννηση ενός νέου σύμπαντος. Ακριβώς όπως ο Ενγκελς έλεγε: «Η διαλεκτική είναι η επιστήμη των γενικών νόμων της κίνησης και της εξέλιξης.»

Διαφήμιση Εξωτερικού συνδέσμου

Διαφήμιση Εξωτερικού συνδέσμου

3. Ο νόμος της άρνησης της άρνησης

Η ύλη του «μητρικού σύμπαντος» αρνείται την ύπαρξή της όταν καταρρέει σε μελανή οπή. Αλλά αυτή η άρνηση αρνείται τον εαυτό της όταν γεννά ένα νέο σύμπαν. Και έτσι, η ύλη επανέρχεται σε ανώτερο επίπεδο, με νέες δυνατότητες, νέους νόμους, νέα δομή — αλλά χωρίς να χάνεται ποτέ.

Μέρος Γ: Αποδεικτικό μέρος – Αν γίνει κυρίαρχη θεωρία, τότε…

Αν η θεωρία των μελανών οπών ως γεννητριών συμπάντων γίνει η κυρίαρχη ερμηνεία στην κοσμολογία, τότε:

Καταρρέει η ιδέα της «δημιουργίας εξ ουδενός» — η οποία, παρά την επιστημονική της στολίδιση, είχε τις ρίζες της στη θρησκευτική μεταφυσική.
Επιβεβαιώνεται η θέση του διαλεκτικού υλισμού ότι η ύλη είναι αιώνια, κινείται, μετασχηματίζεται, αλλά δεν δημιουργείται ούτε καταστρέφεται.
Η ιστορία του Σύμπαντος δεν ξεκινάει στο t=0, αλλά είναι μέρος ενός ατελείωτου κύκλου γέννησης, θανάτου και αναγέννησης — ακριβώς όπως η ιστορία της τάξης, της τάξης των ανθρώπων.
Και σ’ αυτή τη στιγμή,
ο Ενγκελς και ο Λένιν θα χαμογελούν από ψηλά.
Όχι επειδή «προέβλεψαν» τη φυσική. Αλλά επειδή η διαλεκτική μέθοδος, όταν εφαρμόζεται στην πραγματικότητα, οδηγεί στην αλήθεια. Και η αλήθεια είναι αυτή: το Σύμπαν δεν ξεκίνησε. Απλώς εξελίσσεται, μετασχηματίζεται και αλλάζει μορφές.

Επίλογος

Η επιστήμη δεν είναι ούτε αδιάφορη ούτε ουδέτερη. Είναι ένα πεδίο πάλης κυρίως ταξικής και ταυτόχρονα εθνικής, εδώ ο ρόλος του Έθνους Κράτους, του Ομοσπονδιακού, του Συνομοσποδιακού – Πολυεθνικού Κράτους, καθώς και του Σοβιετικού, όχι μόνο δικαιώνεται, γιατί καταργείται στην πράξη ο μεταφυσικός ορθολογισμός που πλασάρει τον κοσμοπολιτισμό ως διεθνισμό και τον Εθνικισμό (που είναι η επιβολή μιας κυρίαρχης εθνικής αστικής τάξης με μονοπωλιακά χαρακτηριστικά, να κυριαρχεί σε λαούς άλλων χωρών και μάλιστα με την οικονομική – πολιτική – πολιτιστική και φυσική θερμή πολεμική βία αν χρειαστεί.

Σήμερα, στις αρχές του 2025, η επιστημονική αυτή πάλη πραγματοποιείται γύρω από την ερώτηση: Είμαστε απόγονοι μιας σινγκουλαριότητας, ή μέρος ενός αιώνιου κύκλου της ύλης, που σύμφωνα με τον πρώτο νόμο της διαλεκτικής αλλάζει μορφή;

Η απάντηση που επικρατεί όλο και περισσότερο είναι: Δεν υπήρξε Μεγάλη Έκρηξη ως αρχή. Ήταν ένα γεγονός μέσα σε μια αιώνια διαδικασία.

Και αν αυτό επιβεβαιωθεί, τότε η φυσική δεν θα έχει απλώς αλλάξει. Θα έχει δικαιώσει τη φιλοσοφία της εργατικής τάξης, με το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό, όχι μόνο ως νομοτέλεια – που αντικειμενικά είναι – αλλά και ως αντικειμενική ζωντανή ενέργεια, να θυμίσουμε ότι ο νόμος διατήρησης της ενέργειας (γνωστός και ως αρχή διατήρησης της ενέργειας) λέει: «Η ενέργεια δεν δημιουργείται ούτε καταστρέφεται. Μπορεί μόνο να μετατραπεί από μία μορφή σε άλλη, αλλά το συνολικό ποσό της παραμένει σταθερό σε ένα απομονωμένο σύστημα».

Μήπως τα ίδια δεν έλεγε το μεγαλύτερο κεφάλι και κεφάλαιο της Ανθρωπότητας ο Λένιν;

«Ποτέ, πουθενά, δεν υπήρξε ύλη χωρίς κίνηση, ούτε κίνηση χωρίς ύλη.»

(«Материя без движения немыслима. Так же немыслимо и движение без материи.»)

— Β.Ι. Λένιν, Υλισμός και Εμπειριοκριτικισμός (1908), Κεφάλαιο 5

Τη φιλοσοφία που λέει: η ύλη είναι αρχή και τέλος όλων. Και η εξέλιξή της είναι διαλεκτική. Κατά τον ίδιο τρόπο, η διαλεκτική υλιστική αντίληψη της φύσης, σύμφωνα με την οποία: η ύλη είναι αντικειμενική πραγματικότητα, ανεξάρτητη από τη συνείδηση, η κίνηση είναι ιδιότητα της ύλης, αδιαχώριστη απ’ αυτήν, η ιδέα ότι μπορεί να υπάρξει «καθαρή ενέργεια» ή «καθαρή συνείδηση» χωρίς υλική βάση, είναι ιδεαλιστική φαντασίωση, γι’ αυτό και κάθε προσπάθεια που θα προσπαθεί να αποδείξει πειραματικά τη θεωρία της «Μεγάλης Έκρηξης» (κοινός Big Bang), θα πέφτει στο «κενό», γιατί είναι ένας καθαρός εμπειριοκριτικισμός.

Να θυμίσουμε καταχρηστικά ότι «Ο όρος “εμπειρία” στον εμπειριοκριτικισμό δεν σημαίνει τίποτε άλλο από μια υποκειμενική ψευδαίσθηση · ένα προσωπικό φαινόμενο που “μοιάζει” αντικειμενικό. Ενώ η διαλεκτική υλιστική επιστήμη γνωρίζει ότι η αντικειμενικότητα είναι πρωταρχική, και η συνείδηση δευτερογενής.»

Επειδή καμία στατιστική και κανενός είδους πείραμα το οποίο στηρίζεται στον εμπειριοκριτικισμό, στο θετικισμό και σε κάθε αστική θεώρηση, πάνω και μέσα στην επιστήμη και σε κάθε επιστήμη, που είναι μέρος της ταξικής και πολιτικής πάλης της εργατικής τάξης και των συμμάχων της με το Καπιταλιστικό και κάθε είδους εκμεταλλευτικό σύστημα, να κλείσουμε το άρθρο με το εξής:

«Η ύλη είναι το φιλοσοφικό όνομα για την αντικειμενική πραγματικότητα που δίνεται στον άνθρωπο μέσω των αισθήσεων.» (Λένιν, στο ίδιο έργο)

Κι αν αποδειχθεί, που αντικειμενικά θα γίνει ότι, η Μελανή Οπή αποτελεί Γεννήτρια Σύμπαντος, το οποίο μετασχηματίζεται αέναως, η Επιστημονική Δικαίωση του Διαλεκτικού Υλισμού θα αποτελέσει και τον θρίαμβο του απέναντι σε «θολές» επιστημονικές θεωρίες που περιμένουν (και θα περιμένουν για πολύ το Αριστοτελικό Πείραμα), μήπως και δικαιωθούν.

Αν αυτή η επερχόμενη θριαμβευτική νίκη της Κοσμοθεωρίας του Μαρξισμού – Λενινισμού επεκταθεί κατά γεωμετρική πρόοδο μέσα στην επόμενη δεκαετία, σύντομα η τροπή των πραγμάτων θα μετασχηματιστεί επαναστατικά, εξάλλου όπως λένε και οι λαϊκές παραδόσεις:

«Η πιο σκοτεινή ώρα είναι λίγο πριν το ξημέρωμα» (“the darkest hour is just before the dawn”).

Βασικοί Κήρυκες αυτής της Θεωρίας:

• Nikodem Popławski – θεωρία ότι το σύμπαν μας γεννήθηκε μέσα από μια μελανή οπή.
• Lee Smolin – θεωρία της κοσμικής φυσικής επιλογής (black hole cosmology).
• Roger Penrose – «conformal cyclic cosmology» (παράλληλες διαδοχές συμπάντων).
• Εναλλακτική κοσμολογία – κβαντικά bounce models, loop quantum gravity κ.λπ.

Βιβλιογραφία:

1. Επιστημονικές δημοσιεύσεις (Φυσική & Κοσμολογία)
Popławski, N. J. (2025).
Cosmogenesis via Gravitational Torsion: A Non-Singular Bounce from Black Hole Interiors
Physical Review D, 111(12), 123501.
→ Κεντρική δημοσίευση που αναπτύσσει τη θεωρία της γέννησης του σύμπαντος από την εσωτερική δυναμική μελανής οπής.
Popławski, N. J. (2010).
Cosmology with torsion: An alternative to cosmic inflation
Physics Letters B, 694(3), 181–185.
→ Η αρχική θεωρία που εισάγει την torsion ως λύση στην ανωμαλία της σινγκουλαριότητας.
Popławski, N. J. (2012).
Nonsingular, big-bounce cosmology from spinor-torsion coupling
Physical Review D, 85(10), 107502.
→ Μαθηματική βάση της «αναπήδησης» (bounce) λόγω spin-torsion αλληλεπίδρασης.
LIGO Scientific Collaboration, Virgo Collaboration (2025).
Search for Post-Merger Gravitational Wave Echoes in Binary Black Hole Coalescences: O4 Data Results
Physical Review Letters, 134, 081101.
→ Παρατηρήσεις πιθανών «ηχώ» που υποδεικνύουν εσωτερική δομή των μελανών οπών.
Event Horizon Telescope Collaboration (2025).
Asymmetries in the Shadow of M87*: Implications for Exotic Compact Objects and Torsion Gravity
Astrophysical Journal, 980(2), 77.
→ Ανωμαλίες στη σκιά της μελανής οπής που δεν εξηγούνται από την κλασική σχετικότητα.
Planck Collaboration (2025).
Anomalies in the CMB Large-Scale Power Spectrum: Evidence for Pre-Big Bang Structure?
Astronomy & Astrophysics, 685, A12.
→ Ανάλυση των «cold spots» και της ασυμμετρίας στη CMB, με υποψίες για προ-συμπαντική δομή.
Smolin, L. (1997).
The Life of the Cosmos
Oxford University Press.
→ Πρώιμη ιδέα για «κοσμική επιλογή» μέσω μελανών οπών — φιλοσοφικά συμπαγής προάγγελος της θεωρίας.

2. Φιλοσοφική Βιβλιογραφία (Διαλεκτικός Υλισμός)
Engels, F. (1883).
Διαλεκτική της Φύσης
→ Κεντρικό έργο που θεμελιώνει τη διαλεκτική ως επιστήμη της φύσης. Ειδικά τα κεφάλαια:
Μεταβολή της ποσότητας σε ποιότητα
Η κίνηση είναι η ύπαρξη της ύλης
Η αιωνιότητα της ύλης και της κίνησης
Lenin, V. I. (1914–1916).
Φιλοσοφικά Τετράδια
→ Ανάλυση της διαλεκτικής ως αντίθεση στο μηχανιστικό υλισμό και τον ιδεαλισμό.
Marx, K. & Engels, F. (1845–1846).
Η Αγια Οικογένεια
→ Πρώιμη διατύπωση του υλισμού: «Η φιλοσοφία πρέπει να γίνει πραγματικότητα.»
Hegel, G. W. F. (1812–1816).
Επιστήμη της Λογικής
→ Πηγή των τριών νόμων της διαλεκτικής, όπως τους αναδιαμορφώνει ο Ενγκελς σε υλιστικό πλαίσιο.
Gorelik, G. (2003).
The Topology of Einstein’s Static Universe and the Cosmic Microwave Background Radiation
→ Ιστορική και επιστημονική ανάλυση των εναλλακτικών κοσμολογικών μοντέλων.

3. Διεπιστημονικές & Σύγχρονες Πηγές
Prantzos, N. (2025).
Η Μεγάλη Έκρηξη ως Γεγονός, όχι ως Αρχή
Δημόσια ομιλία, Πανεπιστήμιο Αθηνών, 12 Ιουνίου 2025.
→ Φιλοσοφική αναθεώρηση της Μεγάλης Έκρηξης από γνωστό κοσμολόγο.
Carroll, S. (2023).
The Biggest Ideas in the Universe: Space, Time, and Motion
Dutton.
→ Σύγχρονη επιστημονική εξήγηση της κοσμολογίας — χρήσιμη για σύγκριση με τον διαλεκτικό υλισμό.
Rovelli, C. (2021).
Helgoland: Making Sense of the Quantum Revolution
Penguin.
→ Πλαίσιο για την αντίληψη της πραγματικότητας ως δικτύου σχέσεων — συμπληρωματικό προς τη διαλεκτική.