Πολεμική Οικονομία και Ακροδεξιά, η νέα φάση πολεμικής προετοιμασίας της ΕΕ, με αρχιτέκτονα τη σοσιαλδημοκρατία
Πολεμική Οικονομία και Ακροδεξιά, η νέα φάση πολεμικής προετοιμασίας της ΕΕ, με αρχιτέκτονα τη σοσιαλδημοκρατία
Από την πράσινη μετάβαση, στην πολεμική οικονομία*, δεν είναι απλά και μόνο ένα τσιγάρο δρόμος, είναι ίσως λιγότερη – μικρότερη απόσταση η διαδρομή, με τελική νομοτελειακή κατάληξη την δεύτερη*, ανεξαρτήτως αναγκαιότητας, θέλησης κλπ. Εξάλλου και στις δύο περιπτώσεις, έχουμε να κάνουμε με κανονικές μπίζνες και μάλιστα από αυτές που δεν μπορεί να κάνει ο καθένας, όχι λόγω “know how”(που μπορεί να διαθέτει), αλλά λόγω δυνατοτήτων, που αντικειμενικά δεν διαθέτει γιατί δεν είναι ούτε αστική τάξη, ούτε χρηματιστική ολιγαρχία. Το γεγονός, ότι ο μικροαστός, ονειρεύεται να τις πραγματοποιήσει(τις μπίζνες δηλαδή, είτε για να πλουτίσει – εντελώς και μόνο θεωρητικά – είτε για να αποκτήσει μια εικονική σαγήνη και ένα εθιμοτυπικό γόητρο, δια της εργασίας του τάχα μου δήθεν) αλλάζοντας “αναβαθμίζοντας”(σε κάποια υποτιθέμενη επόμενη φάση), τη θέση του, και από πιο ισχυρή βάση ως εκμεταλλευτής, πέραν του ότι αποτελεί σενάριο επιστημονικής φαντασίας, για να μην πούμε ονείρωξη, τον βάζει στο στόχαστρο της επόμενης φάσης, που είναι η τροφή:
α) για τα οικονομικά κανόνια και
β) για τα πραγματικά.
Να θυμίσουμε, ότι στην ΕΕ για παράδειγμα, μια μικρή Επιχείρηση, θεωρείται μονάχα αυτή που έχει 100 εργαζόμενους και πάνω στο ενεργητικό της, από εκεί και κάτω, δεν υφίσταται ως τέτοια, δηλαδή ως μικρή Επιχείρηση, άρα στην πραγματικότητα, όλες εκείνες οι φρούδες ελπίδες των Μικροαστών, ειδικά στη χώρα μας, ούπου η πλειοψηφία των εισηγμένων στο Χ.Α.Α, είναι οι μικρές Επιχειρήσεις της Ε.Ε, σύμφωνα με τις προδιαγραφές που αυτή θέτει, εκτοξεύουν τις φρούδες ελπίδες εκθετικά, για να μην πούμε στο υπερπέραν της μεταφυσικής. Εδώ πέρα, οι παρατεταμένες φαντασιοπληξίες, περιορίζονται αποκλειστικά και μόνο στις σαπουνόπερες, τύπου “Dallas”, “Τόλμη και Γοητεία” κ.ο.κ, αλλά μάλλον ετεροχρονισμένα και χωρίς καμία ελπίδα, αφού και το μετακινούμενο “Αμερικανικό Όνειρο” από την άλλη όχθη του Ατλαντικού, τείνει να γίνει ένας Εφιάλτης και μισός.
Αντικειμενικά, μόνο αυτοί που συγκεντρώνουν και συγκεντροποιούν τον πλούτο(μονοπωλιακοί όμιλοι, με διακλαδική στόχευση και ικανότητα), όπου πριν από όλα κατέχουν τα μέσα παραγωγής, είναι σε κραταιά θέση, μέσα στο παρόν ιστορικά καθορισμένο σύστημα κοινωνικής παραγωγής(που ονομάζεται τη σήμερον μονοπωλιακός Καπιταλισμός), όπου ο ρόλο τους μέσα στην κοινωνική παραγωγή είναι τέτοιος, όπου μπορούν να ιδιοποιούνται απρόσκοπτα και ανεμπόδιστα, το προϊόν του κοινωνικού πλούτου δεκάδων, αν όχι εκατοντάδων χιλιάδων μισθωτών και εργατικού προσωπικού ανα την υφήλιο, καθώς και το ασύλληπτο μέγεθος της μερίδας που ιδιοποιούνται, ενώ έχει σημασία σε ποιού επιπέδου Καπιταλιστική Χώρα, έχουν την έδρα τους.
Οι ιέρακες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αποφάσισαν για μια ακόμη φορά, κατόπιν “άτυπων” εντολών των Διεθνών Μονοπωλιακών Ενώσεων, ότι πλέον η “πράσινη μετάβαση” δεν πολύ τσουλάει, δεν τραβάει βρε αδελφέ, ως προς το ικανό ποσοστό κερδοφορίας. Η λεγόμενη “πράσινη μετάβαση”, ήταν κενή περιεχομένου και άνευ καμίας αξίας για την Ε.Ε, όσον αφορά την κλοπή των καταθέσεων των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Στην επόμενη φάση συρρίκνωσης του ποσοστού κερδοφορίας, πάμε απευθείας και άμεσα στην πολεμική μετάβαση, για να περιφρουρηθούν, με το μαστίγιο τα λιμνάζοντα κεφάλαια των μεγάλων επενδυτών, που σε αυτή τη φάση δεν λογίζουν τίποτα, ακόμα και τις ανθρώπινες ζωές, εξάλλου αυτή είναι νομοτελειακή κατάληξη κάθε εκμεταλλευτικού συστήματος, όταν βρίσκεται σε παρακμή.
Πάνω σε αυτή τη βάση, η Ε.Ε, θέτει ως σταθμό την περίοδο 2024 με 2029, με απώτερο στόχο και απ’ ΄ότι φαίνεται, ως καταληκτική ημερομηνία το 2035, όλα τα σφυριά βαράνε, με όρους βιομηχανικού ιμάντα της παραγωγής, για την προετοιμασία, ενός νέου πολέμου που θα περισσώσει ότι μπορεί από τα λιμνάζοντα κεφάλαια των μονοπωλιακών ομίλων. Επίσης δρομολογείται και πιθανολογείται, ότι θα έχει ως στόχο τη Ρωσία, ίσως – ίσως την Λ.Δ της Κίνας, η τον κατά τον G.W. Bush ” άξονα του κακού”, αλλά ίσως εξελιχθεί και σε κάτι άλλο και εντελώς διαφορετικό, “ίσως – ίσως” (εικονικά) εξόχως εξωπραγματικό, αλλά απολύτως αναμενόμενο, πραγματικό και τη σήμερον μάλλον εξόφθαλμο, που φυσικά είναι αντικείμενο συζητήσεων στους κόλπους τόσο των Βρυξελλών, όσο και του Στρασβούργου, ήδη από το 2007 και είναι το παρακάτω.
Στην πραγματικότητα αυτό το κάτι άλλο, το οποίο για να πραγματοποιηθεί, χρειάζεται τις ικανές και αναγκαίες συνθήκες, που αντικειμενικά διαμορφώνονται – προετοιμάζονται και καλλιεργούνται υπογείως και μεθοδικά και για τους επαΐοντες της εξωτερικής πολιτικής, είναι ένα επτασφράγιστο και πολύ μεγάλο μυστικό, που σιγά – σιγά αναδύεται και δεν το κρύβουν – αποκαλύπτουν σταδιακά, έναν πολύ μεγάλο ενδοευρωπαϊκό εμφύλιο(εντός του κόλπου της Ε.Ε**), φυσικά, δια αντιπροσώπων, πάντα μέσω των ασπόνδυλων ενδοϊμπεριαλιστικών λυκοσυμμαχιών, που στο εσωτερικό τους, βρίθουν κατακλυσμιαίων αντιθέσεων, που θα σημάνει και το οριστικό τέλος της**, που αντικειμενικά δεν έχει και πολλά ψωμιά ακόμα, ως τέτοια.
Προφανώς, η προετοιμασία εντατικοποίησης, για την παραγωγή πολεμικού υλικού, εκ μέρους του στρατιωτικού και βιομηχανικού συμπλέγματος, τόσο της Γαλλίας όσο και της Γερμανίας, είναι ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός, ωστόσο πραγματοποιείται κι αυτός είναι και ένας από τους λόγους που το σχέδιο του αλήστου μνήμης Σπράου, που σήμερα αντιγράφει ο κ. Πισσαρίδης, αναζητάει φτηνό, πολύ ευέλικτο εργατικό δυναμικό που θα δουλεύει 6ήμερα(αντί για 5νθήμερα), μέχρι τα 75 ++, όλα αυτά όμως φυσικά, κάτω από την ομπρέλα του αντίστοιχου Αμερικανικού στρατιωτικού και βιομηχανικού συμπλέγματος, που φαίνεται να κερδίζει έδαφος ως προμηθευτής πολεμικού υλικού, σε σχέση με αυτό της Δυτικής “Γηραιάς Ηπείρου” και αυτό δεν το λέμε εμείς, αλλά ένας εκ των άμεσων απογόνων του Otto von Bismarck, ο Ο Alexander. Να θυμίσουμε εδώ πέρα ότι ο Otto von Bismarck , ήταν ο πρώτος Καγκελάριος της Γερμανικής Αυτοκρατορίας μέχρι το 1890, και ο οποίος είχε ονομαστεί «Eiserne Kanzler» (δηλαδή σιδηρούς καγκελάριος). Σύμφωνα με τον Alexander von Bismarck, η όλη Βόρεια Αμερική σκέφτεται μόνο τον εαυτό της, η Ευρώπη πνέει τα λοίσθια και έχει χάσει τα περισσότερα από την Ουκρανική σύγκρουση, με την Γερμανία να είναι ο μεγαλύτερος χαμένος της Ευρώπης.
Από ό,τι φαίνεται, η λεγόμενη “πράσινη μετάβαση”, αποδείχτηκε στην πράξη μια Χίμαιρα και για το στρατιωτικό – βιομηχανικό σύμπλεγμα, των μεγαλύτερων βιομηχανικά χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ο επιθανάτιος ρόγχος της. Στην πραγματικότητα, ήταν ένα καλό περιτύλιγμα, ένα κατασκεύασμα που αφορούσε το Ουιλσονιανό δόγμα των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, έναντι του Τζεφρσονιανού .
Ένα προκατασκευασμένο δίλημμα, που θα θα είχε προορισμό την Δυτική Ευρώπη και θα την έκανε “καφέ και ζάχαρη”, με όρους αναγκαιοτήτων του Αμερικανικού Βιομηχανικού Κεφαλαίου. Η λεγόμενη “πράσινη μετάβαση” ήταν ζωτικού χαρακτήρα διακύβευμα, αποκλειστικά και μόνο για τις Η.Π.Α , τόσο για την εσωτερική κατανάλωση, όσο και για κοινωνικούς και οικονομικούς λόγους της “οικονομικής γεωγραφίας”(της γεωπολιτικής κατά τους Friedrich Ratzel, Rudolf Kjellen, Oswald Spengler, Alexander Humboldt, Karl Ritter, Karl Haushofer και Halford John Mackinder), στο εγγύς μέλλον, που δεν είναι της παρούσης, που αφορά αποκλειστικά, την μετακίνηση – μετακύλιση και μεταλαμπάδευση, των δικών της ζητημάτων και προβλημάτων, στις πλάτες των χρήσιμων ηλιθίων, όπως οι Ευρωπαίοι Εταίροι, που “άκριτα και αβασάνιστα”, υιοθέτησαν κάτι εντελώς ξένο, αν όχι εχθρικό γι αυτούς.
Το παράδειγμα του BREXIT, ήταν άκρως ενδεικτικό, μιας και το όλον Βρετανικό κεφάλαιο, έβαλε μπροστά την ακροδεξιά και τους Τόρυς, καταρχήν για να τους εκθέσουν και κατά δεύτερον για να κάνουν τη δουλειάς τους, χωρίς προβληματισμούς από υποψήφιους ανταγωνιστές και μάλιστα εκπορευόμενους από το Σχέδιο Μάρσαλ το 1947.
Ιστορικά, μόνο οι χρήσιμοι ηλίθιοι, μπορούν να βγάλουν το φίδι από την τρύπα και επειδή η στενότητα της, είναι ένας αδιέξοδος στενωπός – πράγμα που σημαίνει πόλεμος – μονάχα αυτή, διαθέτει τέτοιου είδους τεχνογνωσία, καθώς και την αρχιτεκτονική για κάτι τέτοιο, δίχως να προταχθούν – προαχθούν, οι ανθεκτικές κι αντιθετικές κοινωνικές αναταραχές σε φάση “ειρηνικής περιόδου” και να καμφθούν με το μαστίγιο, οι οποιεσδήποτε αντιστάσεις, οι οποίες μόνο σε φάση πολεμικής προετοιμασίας και “μεγάλων ιδεών”, όπου μπορούν να μπουν σε αναγκαστική αργία και καταστολή, χωρίς πολλά – πολλά, όλα τα πολιτικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα.
Απ’ ότι φαίνεται και στην Ευρωπαϊκή Ένωση μετά τις ευρωεκλογές, οι Φιλελεύθεροι, οι Σοσιαλδημοκράτες, καθώς και οι Χριστιανοδημοκράτες, δίνουν την σκυτάλη, στους πρόθυμους και χρήσιμους ηλίθιους της ακροδεξιάς, φτάνει να φανεί ότι οι τελευταίοι, έχουν πέσει στην φάκα, μέσω του τυριού, το οποίο του είχαν βάλει σε ευκρινές και ευδιάκριτο μέρος, ούτως ώστε να μη φανεί καθόλου η φάκα.
Η μετακίνηση του στρατηγικού στόχου για το 2030 – 2035, από την πράσινη οικονομία στην πολεμική, είναι το αποτέλεσμα των κρισιακών οικονομικών αποτελεσμάτων και μεγεθών, από το πεδίο της οικονομίας, στα βιομηχανικά και στα πιστωτικά(τραπεζικά) χαρακώματα.
Η κρίση του 2008, με την όποια κατεύθυνση στην Ευρώπη το 2009, μπορεί να πραγματοποιήθηκε με διαφορά χρονικής καθυστέρησης και διαφορά φάσης, ωστόσο δημιούργησε όλες εκείνες τις προϋποθέσεις, για την πλήρη αλλαγή πλεύσης στην οικονομία και να διαφανούν με το άλλο μάτι, οι ενδοιμπεριαλιστικές αντιθέσεις, που αντικειμενικά πλέον, αλληθωρίζουν σε μία πολεμική προετοιμασία, εκ του ασφαλούς.
Ανάμεσα στη δημοσιονομική αυστηρότητα και στην ποσοτική χαλάρωση (το μαστίγιο και το καρότο κατ’ αντιστοιχία), που αποτελούν τα μονοπάτια του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής τα οποία απαλλάσσονται χρονικά για την αποφυγή κάποιων κρίσεων, δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να συγκρατήσουν τη νομοτελειακή κατάληξη του καπιταλισμού που είναι ο πόλεμος.
Η κρίση του 2013 – 2014, οδήγησε την Αμερικανική οικονομία στην προετοιμασία πολεμικών συνθηκών, ήταν αυτή που πρώτη ανακάλυψε, η πρώτη λάνσαρε τη λεγόμενη “πράσινη οικονομία” για δικούς της λόγους, που δεν είναι της παρούσης να αναφερθούν, ούτως ώστε να μετακυλήσουν στην εν λόγω, δηλαδή στα γεωγραφικά πεδία της Ευρωπαϊκής Ηπείρου.
Ως εκ τούτου, τα γεγονότα της πλατείας Μαϊντάν στην Ουκρανία, με την παρέλαση σύσσωμου του τότε Υπουργείου Εξωτερικών της τότε μεγαλύτερης οικονομίας του πλανήτη(σήμερα είναι η Λ.Δ της Κίνας, απέδωσε με τον πλέον χαρακτηριστικό, αν όχι καθοριστικό τρόπο της μελλοντικές εξελίξεις, που τις βλέπουμε σήμερα πιο ξεκάθαρα πλέον.
Η λεγόμενη “πράσινη οικονομία”, καθορίστηκε κάπου στα μέσα προς τα τέλη της δεκαετίας του 2010, στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όπου στην πραγματικότητα, επανακαθοριζόντουσαν, οι τότε στόχοι της Ε.Ε του 2020 για τις Περιφέρειες, χωρίς όμως αυτές να είναι απαραίτητη προϋπόθεση ότι εξαφανίζονται.
Μετά την υγειονομική κρίση του SARS-CoV-2, η ανάγκη για επανεκκίνηση της Ευρωπαϊκής οικονομίας περιθωριοποιούν, ωστόσο δεν εξαφανίζουν από τη στρατηγική χάρτα της Ε.Ε, την λεγόμενη “Περιφερειοποίηση”, χωρίς όμως να πετιέται η τελευταία,Οι ανακυκλωτικές κινήσεις τακτικών και στρατηγικών στόχων του διεθνούς μονοπωλιακού μπλοκ της ΕΕ δηλαδή, άρχισαν, να αποκτούν, πρόβλημα επιτάχυνσης και ταχυτήτων ανάμεσα πρώτα και πριν απ΄ όλα στους μεγάλους παίκτες στο ίδιο το εσωτερικό της Ε.Ε, στο ποια δηλαδή θα επιλεχθεί να εκκινήσει πρώτη, από τον βατήρα των αναγκών της ευρωπαϊκής οικονομίας, αλλά και όχι μόνο αυτής, δηλαδή, στο ποιά θα έχει την πρωτοκαθεδρία στην ίδια την Ε.Ε και όχι μόνο φυσικά σε αυτήν.
Το δομικό πρόβλημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πού είναι και πρόβλημα της ίδιας της ταυτότητας της, πέραμ του ότι έχει πλέον και δημογρφική ανεπάρκεια, άρχισε να εκκολάπτεται και να εκκολάπτει το νέο αυγό του νέου φιδιού με τα φαινομενικά αθώα Δουβλίνο Ι, ΙΙ, ΙΙΙ κλπ, μόνο και μόνο, για να δημιουργήσει εκείνες τις πολεμικές προδιαγραφές, για την Ουκρανοποίηση της ΕΕ, κατόπιν αυτού, να αναθερμάνει σπίθες, στόχους σκοπούς, παλαιότερων και μάλλον ξεχασμένων κοινωνικών τάξεων από την ίδια την ιστορία όπως την ξεπεσμένη Αριστοκρατία, η οποία τρόπον τινά, έβαλε μπροστά και πάλι τις μηχανές της, μέσω της κλειδαρότρυπας δια της Επιχειρηματικότητας και της Ανταγωνιστικότητας(στόχοι της Ε.Ε, από την ιδρυτική Συνθήκη του Μάαστριχτ), τις στοχεύσεις και τις αναγκαιότητες που είχε η ίδια και στο ρόλο που ήθελε να παίξει, τόσο στη χώρα που άνηκε, όσο και στην περιφέρεια που είχε καταβολές, άρα και προγενέστερες ριζωμένες εξουσίες, με τη βοήθεια των Αμερικάνων Ιμπεριαλιστών του βαθέος Κράτους.
Εφόσον η λεγόμενη “πράσινη οικονομία” υποσκελίσει και ταυτόχρονα χάσει τη δυνατότητα της ως οντότητα, από την παραπέρα εξουσιοδότηση της πρώην Αριστοκρατίας, με όρους “Οικολογίας”, με χρηματοδότες το Στέιτ Ντιπάρτμεντ, Μ.Κ.Ο κλπ, κυρίως σε χρηματοοικονομικά χρηματιστικά επιχειρηματικά πεδία, η εδώ και Αιώνες παρηκμασμένη πρώην Άρχουσα τάξη(μετά την έλευση του Καπιταλισμού), να συμμαχήσει, με τα λόμπι που σουλατσάρουν, στο ευρωκοινοβούλιο και χρηματοδοτούν το πολιτικό τους προσωπικό, ως τέτοιο, αλλά με παραπάνω ενισχυμένες ιδιότητες, δια της επιχειρηματικότητας και ανταγωνιστικότητας σε αέρα κοπανιστό.
Τα λόμπι συνήθως δεν είναι μόνο Ευρωπαϊκοι επιχειρηματικοί όμιλοι και κολοσσοί, αλλά πολλοί από αυτούς σχετίζονται και συσχετίζονται με την πρώην υπερδύναμη, τις Η.Π.Α, για να κάνουν καλά τη δουλειά τους τα μονοπώλια της.
Τουτέστιν, έπρεπε να μπει ένας νέος σχεδιασμός και μία παραπέρα αποδυνάμωση των Κρατών – Εθνών, εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πράγμα που σημαίνει και σε μεγάλο βαθμό των ενταφιασμό των αστικών τάξεων, των μεγάλων Ευρωπαϊκών βιομηχανικών χωρών όπως η Γερμανία, η Ιταλία και η Γαλλία, καθώς και την ακόμα παραπέρα ισχυροποίηση του Αμερικανικού Ιμπεριαλισμού, με το βλέμμα στην επόμενη φάση της Ανθρωπότητας, όπου είναι το Διάστημα.
Για να πραγματοποιηθεί αυτό έπρεπε να κοπεί ομφάλιος λώρος με τους ενεργειακούς προμηθευτές τους, που δεν ήταν άλλοι από τη Ρωσική Ομοσπονδία και η καταστροφή του Nord Stream 2 , μόνο τυχαία δεν ήταν.
Η Ουκρανία, πέραν των υπέρ πλούσιων πλουτοπαραγωγικών της πηγών, της βιομηχανικής υποδομής που διαθέτει ελέω Σοβιετικής Ένωσης, που όλοι οι Ιμπεριαλιστές της Δύσης Ορέγονται, διαθέτει και έτοιμο υπέρ συντηρητικό, στα όρια του νέο ναζισμού, πολιτικό και πολιτιστικό προσωπικό, που μετά την ήττα του στην Γαλικία και στην Βολινία, από τον Κόκκινο Στρατό, το 1948, μεταπήδησε και μετανάστευσε και προετοιμάστηκε από εκείνη κι όλας τη χρονιά, στην Πάρμα του Οχάιο, για μία κατάσταση αναμόχλευσης και μόχλευσης τον κεφαλαιακών και υποδομών της Ευρωπαϊκής Ηπείρου, αλλά κυρίως της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Από τότε ακριβώς, επάνδρωσε τους Πολιτικούς, Πολιτιστικούς, Θεωρητικούς, Επιστημονικούς και Τεχνολογικούς Κύκλους, προετοιμάζοντας μεθοδικά, εκείνο το εικονικό – φανταστικό για εκείνη την εποχή σκηνικό, που ουσιαστικά, θα σκηνοθετούσε μια δήθεν(καλά χρηματοδοτούμενη και σχεδιασμένη “εξέγερση”, που θα ξεκινούσε μέσα σε μία κρισιακή κατάσταση μέσα στο τότε σοσιαλιστικό στρατόπεδο, παρόμοιο με αυτό του 1958 στην Ουγγαρία, του 1967 στην λεγόμενη “Άνοιξη της Πράγας”, η του 1984 – 1989 στο Γκντανσκ της Πολωνίας, υποκινούμενη φαινομενικά από το κοινωνικό υποκείμενο, αλλά δεν θα είχε καμία σχέση με αυτό, καθ ότι δεν θα επρόκειτο, για καθόλου πραγματικό λαϊκό κίνημα, αλλά από διάφορα μορφώματα, μεταξύ των οποίων και νέο ναζιστικά, τα οποία θα καθοδηγούνταν και θα χρηματοδοτούνταν ανοιχτά από τις λεγόμενες ΜΚΟ, αλλά και από το Βατικανό.
Η λεγόμενη “πράσινη οικονομία” έπειτα από την αμυντικού τύπου ειδική στρατιωτική επιχείρηση, της Ρωσίας στα συγγενή για αυτήν εδάφη της Ανατολικής Ουκρανίας, όπου κατοικοεδρεύουν, σε πλειοψηφία πάνω από 90% Ρωσικοι πληθυσμοί, και οι οποίοι υποβάλλονταν για πολεμική από τη δύση, με μια άνευ προηγουμένου επιθετικότητα και σφαγή για πάνω από οκτώ χρόνια, καθώς και τη συμπίεση που δέχονταν η ρωσική επικράτεια από το ΝΑΤΟ, οδήγησε σταδιακά την ΕΕ, μετά την ήττα της στα πεδία των μαχών διά των αντιπροσώπων μέχρι και του τελευταίου Ουκρανού, στη μετακύλιση της από την λεγόμενη “πράσινη μετάβαση”, στην πολεμική οικονομία.
Φυσικά όταν ο πόλεμος τελειώσει και προφανώς δεν θα είναι αν νικηφόρος για την ευρωπαϊκή ένωση, θα ξεκινήσουν και οι διαδικασίες για το ποιες ευρωπαϊκές χώρες, θα αποκτήσουν πρόσβαση στο πλούτο της δυτικής Ουκρανίας, όπου φαινομενικά πρόκειται να γίνει μακελειό, ανάμεσα σε Βρετανια(Πολωνία, χώρες της Βαλτικής), Αυστρία Γερμανία(Ουγγαρία – Σλοβακία) και Γαλλία (Ρουμανία), όπου όλοι, θα είναι εναντίον όλων.
Από αυτή την άποψη, η πολεμική μετάβαση στην οικονομία, θα πρέπει να βρει και χρήσιμους πολιτικούς ηλίθιους, οι οποίοι είναι προέκταση των πραγματικών κυβερνώντων, των πολυεθνικών, με έδρα τη χώρα τους.
Ο μπαμπούλας της ακροδεξιάς, δεν είναι τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από τον μοχλό – οδηγό των πολύ σκοτεινών εξελίξεων που αναμοχλεύονται Πανευρωπαϊκά. Αποτελεί εκείνη την πολιτική προέκταση, που θα μετακινήσει χωρίς αντιστάσεις, την οικονομία της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε πολεμική κατεύθυνση και τροχιά, που τώρα αντικειμενικά αδυνατεί. Η αλλαγή σκυτάλης, είναι τόσο πολύ απαραίτητη, για κάθε αστική τάξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, εντός των χωρών τους, βάζοντας επικεφαλείς, την λεγόμενη “ακροδεξιά”, ως τάχα μου δήθεν “αντισυστημική”, επιλέγοντας με τον τρόπο, κατά τον οποίο, θα κατασπαράξει η εκάστοτε ύαινα της Δύσης (για δικούς της λόγους κάτι από το πτώμα της Ουκρανίας), στα υπολείμματα που θα τους αφήσουν εσκεμμένα οι Ρώσοι για να φαγωθούν μεταξύ τους.
Να μην ξεχνάμε, ότι ο Πόλεμος κατά τον θεωρητικό της Στρατιωτικής και Στρατηγικής Επιστήμης, είναι ο Κλαούζεβιτς, ο οποίος έλεγε, αυτό που έλεγε και ο ακόμη μεγαλύτερος του και προγενέστερος αυτού, Λάο Τσε. Φυσικά αυτό απαιτεί μία διφορούμενη πολεμική ρητορική, η οποία με το ένα μάτι θα βλέπει τη Ρωσία και το άλλο μάτι θα βλέπει τους εντός Ευρωπαϊκής Ένωσης συμμάχους και γείτονες της.
Κλείνοντας το παρόν άρθρο, έχουμε να σημειώσουμε εδώ πέρα, ότι η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται ουδέποτε με τον ίδιο τρόπο και δεν επαναλαμβάνεται, ακριβώς με αυτόν ως αντιγραφή επικόλληση, αλλά ακόμα και όταν φαινομενικά επαναλαμβάνεται, επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά σαν τραγωδία και τη δεύτερη σαν φάρσα.
Και επειδή το “ντε φάκτο” και ταυτόχρονα “ντε γιούρε” φασιστικό καθεστώς της Ευρωπαϊκής Ένωσης μοχλεύει καταστάσεις στο όνομα της “Ανταγωνιστικότητας” – “Επιχειρηματικότητας”, αντικειμενικά από μόνο του είναι μία φαρσοκωμωδία, τα περιθώρια ύπαρξής της ίδιας της Ε.Ε, στην επόμενη φάση, στο που θα είναι το διάστημα, είναι από μηδαμινά έως και μηδενικά στο άθροισμα, στο γινομενο και στο πηλίκο μαζί, το αποτέλεσμα είναι θα μόνο ένα η διαφορά, ανάμεσα σε μειωτέους και αφαιρεταίους εντός της κοιλιάς του αρχιτέκτονα, όπως ακριβώς στην ομώνυμη μεταφορική, αλληγορική, παραβολική, συγκριτική, δραματική ταινία του 1987 σε σενάριο και σκηνοθεσία του Peter Greenaway, με πρωτότυπη μουσική των Glenn Branca και Wim Mertens, με τους Μπράιαν Ντένεχι Χλόη Ουέμπ Λαμπέρ Γουιλσόν.
Παρά το γεγονός, ότι η υπόθεση αφορά ένα πρόσωπο, τον Κράκλαϊτ, ένα διάσημο αρχιτέκτονα από το Σικάγο και τη νεαρή σύζυγό του, Λουίζα, όταν αυτοί καταφθάνουν στη Ρώμη για να διοργανώσουν μία έκθεση αφιερωμένη στο έργο του Γάλλου αρχιτέκτονα Étienne-Louis Boullée (1728-1799), τα πράγματα μιλούν πίσω από τις σκηνές, το σενάριο και τις λέξεις, για το περιεχόμενο του άρθρου, στο πως δηλαδή, βλέπει τους προγόνους της στη Δυτική Ευρώπη, Αμερικανική Ιντελιγκέντσια.
Ήδη, το βιομηχανικό κεφάλαιο της Γερμανίας έχει μεταναστεύσει στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, η Γαλλία πνέει τα λοίσθια, το Ηνωμένο Βασίλειο που βρίσκεται εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης, κάνει ετεροχρονισμένες Αυτοκρατορικές ονειρώξεις, ενώ ασχολείται μόνο με χρηματοοικονομικές υπεράκτιου τύπου επιχειρηματικές δραστηριότητες, ξεπλένοντας, η προσπαθώντας να ξεπλύνει το μαύρο χρήμα του όλου δυτικού κόσμου, στα πλυντήρια του Λονδίνου και των περιχώρων, ενώ οι Κάτω Χώρες έχουν εξαφανιστεί από το χάρτη κάθε σοβαρής οικονομικής και πολιτικής παρέμβασης, με όρους Μαστούρας, Καψούρας και φυσικά Ανομίας, Παρακμής και Χυδαιότητας, εντός, εκτός και επί τα βουλησιαρχικά μέρη του αμοραλισμού και του αηθικισμού, με μόνιμο, σταθερό και πηγαίο εργαλείο, αυτό της βλακείας που παίρνει αζιμούθιο από τον μετανεωτερισμό.
Αν ο μπαμπούλας της Ακροδεξιάς, είναι τόσο προβλέψιμος [όσο οι εκλεκτοί της Λεπέν στη Γαλλία, που μόλις πήραν την πρωτοκαθεδρία στις Ευρωεκλογές, δήλωσαν στοχοπροσήλωση στο πρόγραμμα του νυν Προέδρου Μακρόν(Αριστοκράτης και συμπρίγκιπας της Ανδόρας), δηλαδή την συνέχιση, τόσο της εξωτερικής του πολιτικής, όσο και των αντεργατικών αντιλαϊκών προγραμμάτων του, όπως και από τα Αριστερά κάτι τροτσκιστές “φωστήρες”, όπως ο πολύ βαρύς και ασήκωτος Μελανσόν, που επιχειρούν ότι ακριβώς επιχειρεί ο πρώην δικός μας πρωθυπουργός που έβαλε τη χώρα στο ΤΑΙΠΕΔ(Υπερταμείο), έφερε το 3ο και πιο σκληρό μνημόνιο και φυσικά έβγαλε από το κάδρο την Ε.Ε.Ε, για την οποία δούλευε άοκνα, ενώ υπόγραψε για νέες Αμερικανικές Βάσεις, ως γνήσια τέκνα – μαριονέτες του Ιμπεριαλισμού], ο μπαμπούλας της πολεμικής Οικονομίας, τόσο στη Γαλλία, όσο και σε όλη τη σημερινή Ε.Ε, ειδικότερα, αυτής που ανήκει στη δύση, που οργανώνει και πυροδοτεί τη λεγόμενη “σωστή πλευρά της Ιστορίας”, προετοιμάζεται και με την επικείμενη αντιλαϊκή λαιμητό – οδοστρωτήρα, με την τεκμαρτή φορολόγηση των Ελεύθερων Επαγγελματιών, την ακρίβεια, την ενεργειακή πολιτική, το φαληρισμένο Τραπεζικό σύστημα, τις δομές αναμονής των προσφύγων στα νησιά κ.ο.κ
Όλα τα παραπάνω, δηλώνουν υποχρεωτική προλεταριοποίηση όλης της κοινωνίας, την έλευση στο νέο χώρο – φορολογικό παράδεισο για τους Καπιταλιστές Επενδυτές, που θα ξαναφέρουν πίσω τις πρώην δημόσιες Αμυντικές Βιομηχανίες, με τους νέους ιδιοκτήτες, δυτικούς “επενδυτές” και μόνο βεβαίως – βεβαίως, για την σχεδόν δωρεάν κατασκευή πολεμικού υλικού για την επόμενη φάση.
Το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όχι μόνο είναι δυσοίωνο, αλλά όταν σκάσει, θα σκάσει σαν βόμβα πολλών πυρηνικών κεφαλών, αλλά και σαν φούσκα μαζί, καταδείχνοντας τις τεράστιες αντιφάσεις που προκύπτουν από μια Ένωση που ούτε Πολιτική είναι, ούτε στρατιωτική, ούτε κοινή εξωτερική πολιτική έχει, ούτε αναγνωρίζει αντικειμενικά τα Κράτη Μέλη της, ενώ δεν έχει κοινή γλώσσα, κοινά ήθη και έθιμα, κοινές ιστορικές καταβολές..
Θα αποτελέσει ένα θεματικό πάρκο(τύπου Jurassic park) κάθε ανόητης δευτερεύουσας αντίθεσης που θα απομακρύνεται ολοένα και περισσότερο από την βασική αντίθεση του Καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και στη θέση του θα έχουμε “παρδαλού τύπου” ανόητα κινήματα. Η ΕΕ, είναι χαμένη στην μετάφραση και η απέραντη “ηλιθιοκρατίας” των ατομικών ευθυνών και λύσεων, θα αποτελέσει και έμπνευση για κάποιους μεγάλους συγγραφείς του μέλλοντος αλλά και τους ιστορικούς του τελευταίου, για να συντάξουν την “Γελοιογραφία” , η μάλλον την ιλαροτραγωδία της.
Η νομοτελειακή διάσπαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που θα προκύψει έτσι κι αλλιώς στο εγγύς μέλλον, θα προέλθει μέσα από την ανάγκη των Εθνών Κρατών με κυριαρχήσουν επί των Περιφερειών, και τον πρώτων, επί μιας ένωσης η οποία δεν έχει ούτε εξωτερική πολιτική, ούτε στρατιωτική υπεροχή, ούτε και ενιαία σταθερή οικονομική πολιτική, δεν έχει ενιαία γλώσσα και δεν έχει κοινά ήθη και έθιμα ανάμεσα στους συμβαλλόμενους.
Η μετανάστευση των αστικών τάξεων και των βιομηχανικών παραγόντων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στην αντίπερα Ήπειρο που έχει ξεκινήσει από το 2014 δειλά και κορυφώνεται τα τελευταία δύο χρόνια, στα μέσα αυτού του αιώνα θα βρει τη δυτική Ευρώπη, όχι απλά σε παρακμή, αλλά σε ένα τέλμα δίχως προηγούμενο, θα ξεπεράσει αντικειμενικά, ακόμα κι αυτό που πάντα ήταν ξεκάθαρα, μέχρι το μεσαίωνα, μία καταπιεστική χωρίς προοπτική, με βαθύτατο θρησκευτικό σκοταδισμό, ισχνή από άποψη πλουτοπαραγωγικών πηγών Γεωγραφική Περιοχή, πού θα περιφέρεται ασκόπως, ιστορικά στο χωροχρόνο, ανάμεσα στη Σκύλλα και τη Χάρυβδη, σε μία περιδίνηση η οποία θα την οδηγήσει στο τέλος της δικής της ιστορίας.
Τα παρακμιακά φαινόμενα που ξεκίνησαν ήδη με την έλευση του Ευρώ, θα καταδειχτούν ως γόρδιος δεσμός, στον οποίο θα εμπλέκονται στο εσωτερικό του, όλοι όσοι την οδηγούν για τους δικούς τους λόγους κυρίως οικονομικούς, σε αδιέξοδο αν όχι στο γκρεμό.
Χωρίς την παραμικρή επένδυση, χωρίς τις ανθρωπιστικές επιστήμες, που ήταν το δικό της εργαλείο κατά το 19ο και της αρχές του 20ου αιώνα, χωρίς την τεχνολογική υποδομή και χωρίς καθόλου πρώτες ύλες, με ένα εξασθενημένο τραπεζικό σύστημα, το οποίο δεν θα μπορεί να δανείσει κανένα και τίποτα, με την αστική τάξη να βρίσκεται σε παραπέουσα φάση, την πρώην Αριστοκρατία να προσπαθεί να παίξει κάποιο ρόλο, αλλά αντικειμενικά να αποτελεί τροχοπέδη στην ίδια την ανάπτυξη της Ηπείρου, οι τακτικοί και στρατηγικοί στόχοι της δυτικής Ευρώπης, γιατί αυτή είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση, των μονοπωλίων της, θα αποχαιρετήσει οριστικά και αμετάκλητα την ίδια την ιστορία που θα την πετάξει στο περιθώριο της, σας σκυλί χωρίς καμία μα καμία ενοχή.
Το μέλλον της ανθρωπότητας δεν είναι ούτε η τεχνητή νοημοσύνη, ούτε φυσικά η εικονική πραγματικότητα η οποία λανσάρεται σαν εδώδιμο αποικιακό το τελευταίο διάστημα, δεν είναι καν οι κυβερνητική, η οποία επέρχεται για περιορισμένο χρονικό διάστημα, αλλά το ίδιο το διάστημα το οποίο αντικειμενικά, μπαίνει σε πρώτο πλάνο στις παλιές και ανερχόμενες δυνάμεις του πλανήτη, δηλαδή της Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής από την όλη δύση, την Κίνα και τη Ρωσία από την άλλη όχθη μαζί με τα BRICS.
Η προοπτική των μεγάλων δυνάμεων για την επίτευξη της τεχνολογικής τους υπεροχής, κρίνεται στο πώς αυτοί θα βρει πεδίο εφαρμογής των ανακαλύψεων τους στην ηλεκτρο μηχανική πώς πεδίο ανάπτυξης της οικονομίας και κατά συνέπεια τον κοινωνιών.
Από αυτή την άποψη ευρωπαϊκή ένωση που ενδιαφέρεται μόνο στο πώς θα χρηματοδοτείται και θα χρηματοδοτεί business από τους λομπίστες για να κάνουν οι τελευταίοι τη δουλειά τους, θα την οδηγήσει νομοτελειακά στο τέλος της δικής της ιστορίας.
Το τέλος ευρωπαϊκής ένωσης, αλλά και το τέλος ευρωπαϊκής ηπείρου τουλάχιστον από την ιταλία και δυτικότερα είναι προδιαγεγραμμένο και νομοτελειακά κατοχυρωμένο, πώς ένα γεγονός πλέον οριστικό κλειτο και αδιαμφισβήτητο, γεγονός που θα μπορούσε να είχε σταματήσει κάπου στο 2007, αλλα τώρα τα πράγματα είναι μάλλον αργά.
Όσον αφορά το μέλλον της χώρας μας είναι και αυτό προδιαγεγραμμένο με τη διάλυση της ευρωπαϊκής ένωσης, η ελληνική αστική τάξη, που βρίσκεται σε ενδιάμεση και πολλαπλά εξαρτημένη θέση, θα ζητήσει εταίρους, από την ανατολική πλευρά του Αιγαίου, και φυσικά η Άγκυρα με την επιθετική εξωτερική της πολιτική και με μία σοβαρή αστική τάξη, σε αντίθεση με τη δική μας, θα καταφέρει να δημιουργήσει όλες εκείνες τις προϋποθέσεις της δικής της επιρροής, έναντι ημων πού κατα τα φαινόμενα μάλλον και αναμενόμενα, ίσως χάσουμε την εθνική μας ακεραιότητα με ότι αυτό συνεπάγεται.
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ: Ορισμένα αναρτώμενα πολυμέσα από το διαδίκτυο στους ιστότοπους μας, όπως εικόνες & κυρίως video που αναρτούμε (με τη σχετική σημείωση της πηγής η οποία αναγράφεται πάνω και μέσα στην ίδια την προβολή τους), αναδημοσιεύονται θεωρώντας ότι είναι δημόσιας προβολής χρήσης και αναδημοσίευσης. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, καλλιτεχνών, μουσικών, τραγουδοποιών, συγκροτημάτων, δισκογραφικών εταιρειών, κινηματογραφιστών, φωτογράφων, η ιδιοκτητών καναλιών στα διαδικτυακά πολυμέσα, παρακαλούμε ενημερώστε μας για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολoγίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα άρθρων συνεργατών και αυτό δε μας δεσμεύει ως επιχείρηση. Για άρθρα και διαφημιστικό υλικό που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε καθώς το πρώτο απηχεί την προώθηση και προβολή των διαφημιζόμενων και το δεύτερο αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιονδήποτε τρόπο το ιστολόγιο και τις ιστοσελίδες μας.
Το portal istosch data &technologies lab χρησιμοποιεί μόνο πρωτογενή άρθρα των συντακτών και συνεργατών του. Κάνει αναδημοσιεύσεις μόνο από αυτούς και με την δική τους συναίνεση από τα δικά τους ηλεκτρονικά έντυπα και δίνει επίσης σε αυτούς το δικαίωμα της αναδημοσίευσης. Οποιοσδήποτε άλλος θέλει να αναδημοσιεύσει οτιδήποτε πρέπει να έχει την έγγραφη άδεια του portal, istosch data &technologies lab που εκπροσωπείται δια του αρχισυντάκτη του. Διαβάστε τους όρους παροχής και χρήσης του δικαιώματος η μη αναδημοσίευσης των κειμένων.
Ενισχύστε το portal “istosch data &technologies lab“
Στις δύσκολες εποχές, που το λαϊκό εισόδημα στενάζει και όλα τα οικονομικά αποθέματα εξαϋλώνονται κατά γεωμετρική πρόοδο, τα προς το ζειν μέσα από ένα ισχνό μισθό, δεν φτάνουν ούτε για “αέρα κοπανιστό”, και δεν μας οδηγούν στο “ευ ζειν”, άπαντα γίνονται δύσκολα για όλους.
Με ένα επερχόμενο σφόδρα εξοντωτικό φορολογικό νόμο, που αφανίζει τους αυτοαπασχολούμενους και μεγαλώνει την κερδοφορία των πολύ μεγάλων επιχειρήσεων, μετατρέποντας ουσιαστικά τη χώρα φορολογικό παράδεισο για τις πολυεθνικές, εμείς κρατάμε ζωντανό το όνειρο μας, σε ένα περιβάλλον που θέλει πολύ δύναμη και πολλές θυσίες για να επιβιώσεις.
Το Εναλλακτικό κι Ανεξάρτητο Κέντρο Τεχνολογίας - Διαδικτύου καθώς και το E - Funzine (portal) μας, συνεχίζουν να εργάζονται αδιάκοπα και με πάθος, βάζοντας ζητήματα πολιτισμού, τέχνης, ανθρωπιστικών, κοινωνικών επιστημών, αλλά και θετικών, καθώς και τεχνολογίας στο τελευταίο, με προτάσεις κι αναλύσεις που βοηθούν τον ελεύθερο μας χρόνο και να αναπτύξουμε μια άλλου είδους κοινωνική και κυρίως ταξική συνείδηση, που σήμερα βρίσκεται στο στόχαστρο.
Με πολύ κόπο και μεγάλη διάθεση προσφοράς, αλλά και με αίσθημα ευθύνης, ειδικά σε αυτή τη φάση, σε αυτές τις δυσμενείς οικονομικές συνθήκες, κάθε μικρή ενίσχυση για την παραπέρα συνέχεια του portal είναι πολύ σημαντική.
Σας ευχαριστούμε εκ των προτέρων για τη βοήθεια σας και σας ευχόμαστε καλές ηλεκτρονικές Περιηγήσεις, με μια υπόσχεση από μας, ότι κάνουμε το καλύτερο δυνατόν, πάνω και μέσα στα πλαίσια της εποχής.
