«Η Ενέργεια δεν Χάνεται: Από τον Νόμο της Διατήρησης στην Ανατροπή του Καπιταλισμού»

Μια Διαλεκτική Ματιά στον Πρώτο Θερμοδυναμικό Νόμο και γιατί το Σύστημα που «Καταναλώνει» Ανθρώπινη Ενέργεια είναι Προδικασμένο και “καταδικασμένο” να Ανατραπεί

Η ιστορία δεν κινείται γραμμικά. Κινείται ανέκαθεν διαλεκτικά, κάνοντας μια σπείρα προς τα μπροστά αλλά για να φτάσει κάπου, πιθανότατα να χρειαστεί να κάνει δύο βήματα πίσω και έπειτα να φύγει μπροστά και γι αυτό σε πολλές περιπτώσεις, η αντίθεση βιολογικού και ιστορικού χρόνου βρίσκεται σε διαρκή αντιθετικότητα, κι οξύνεται, αντί να αμβλύνεται, εκτός συγκεκριμένων εξαιρετικών περιπτώσεων ειδικών γεγονότων και κάποιων συγκλονιστικών απροόπτων.
Αυτή η διαλεκτική της κίνησης, αναπτύσσεται κατά κάποιο παρόμοιο τρόπο τόσο στο εσωτερικό των κοινωνικών ιστών ,(σε πρώτη φάση και αποκλειστικά, μέσω της ταξικής πάλης), όσο και στο εξωτερικό στην εξαγωγή των αντιθέσεων της ταξικής πάλης, δια της ταξικής κυριαρχίας της αστικής τάξης στον Κ.Μ.Κ, όπου τα μονοπώλια μετατρέπονται σε Κράτος. Αυτό στη διαλεκτική, ερμηνεύεται ως η πάλη των αντιθέτων, η “νόμος της ενότητας και της πάλης των αντιθέτων”.

Ο ιστορικός χρόνος σε αντίθεση με το βιολογικό χρόνο, απαιτεί την ωρίμανση μιας πλευράς κάποιων αντικειμενικών συνθηκών,  η όλα τα μέρη τους, που όταν θα ξεδιπλωθούν και θα επενεργήσουν με τον πρώτο νόμο(που αναφέραμε παραπάνω), η και το δεύτερο νόμο της διαλεκτικής[το πέρασμα των ποσοτικών αλλαγών σε ριζικές ποιοτικές αλλαγές, δηλαδή στην μετατροπή της προγενέστερης συσσωρευμένης ποσότητας (η οποία εν συνεχεία θα μετατραπεί σε μια άλλη νεότερη ποιότητα – ύλης δλδ, ενέργειας και κίνησης)], πρώτα όμως και πριν απ’ όλα απαιτεί την όξυνση όλων εκείνων των αντιφάσεων κι αντιθέσεων, οι οποίες θα προηγηθούν της ποιοτικής αλλαγής που θα ακολουθήσει νομοτελειακά, αμέσως μετά.
Αν στη φιλοσοφία αυτός είναι ο πρώτος και ο δεύτερος  βασικός νόμος της διαλεκτικής, στη φυσική αυτό είναι, ο Νόμος της Διατήρησης της Ενέργειας (που είναι και ο πρώτος νόμος της θερμοδυναμικής) και παρά την σύγκλιση τους σε ένα ενιαίο σώμα επί του πρακταίου, ολόκληρος ο Ευρωπαϊκός δυτικός κόσμος και η θεοκρατική λογική του, προσπαθεί με κάθε τρόπο να αγκιστρωθεί με νύχια και με δόντια στην Αριστοτελική Ηθική, αλλά και στον Καρτεσιανό Ορθολογισμό. Να αντιτάξει την εντροπία και το λεγόμενο Big Bang, ως βασικό κοσμο-θεωρητικό αντεπιχείρημα, όμως αμφότερα και εκατέρωθεν, αποτελούν χίμαιρες και πιο συγκεκριμένα για την “εντροπία”, μια καθολική διαστρέβλωση του δεύτερου νόμου της θερμοδυναμικής. Ο εν λόγω νόμος, επίσης προσιδιάζει σε μεγάλο βαθμό τον τρίτο νόμο της διαλεκτικής τρόπον τινά, αυτό της “άρνησης της άρνησης” και αυτό θα το εξηγήσουμε πολύ παρακάτω, παρά την αντίθεση και την θλίψη των επαϊόντων της καπιταλιστικής δογματικής πίστης στο “ικανό ποσοστό κερδοφορίας”, που θα σημαίνει σε παρατατικό χρόνο την διαιώνιση της εξουσίας τους χωροχρονικά.
Για τους Ευρωπαίους όμως κι αυτά είναι “ψιλά γράμματα”, εφόσον οι τέσσερις ελευθερίες του Μάαστριχτ (ελευθερία κίνησης, εμπορευμάτων, υπηρεσιών, κεφαλαίου και εργατικού δυναμικού), επενεργούν και σε άλλες μορφές προσπορισμού γιγαντιαίων εσόδων, δια της προμήθειας από τους ‘ανοιχτούς” και όχι μόνο διαγωνισμούς.
Αυτή παραπάνω φιλοσοφική αντιπαράθεση, δεν ξεκινά πάντα από την περιφέρεια, αλλά συχνά πυκνά, αν όχι ανέκαθεν και πάντα, από την καρδιά του συστήματος, ως μια αορίστως παρατεταμένη προσπάθεια γενικευμένου και ταυτόχρονα κατευθυνόμενου αποπροσανατολισμού.
Το θέμα είναι όμως επίσης αντιθετικό και ταυτόχρονα αντιφατικό, καθώς οι αντιφάσεις του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής οξύνονται μέρα με τη μέρα – ώρα με την ώρα, με αποτέλεσμα, οι εν λόγω, να άγονται και φέρονται ακανόνιστα στο χώρο και στο χρόνο(όσος τους απομένει ακόμα), στη αποκορύφωση τους, χωρίς κανένας συνειδητός παράγοντας να μπορεί να τις εξαλείψει, όπως επί παραδείγματι, η απαλοιφή στα μαθηματικά, αναζητώντας η προηγούμενη ποιότητα το επόμενο “μοιραίο” μετασχηματισμό της .

Αυτή η σχέση ανάμεσα στην διαλεκτική(φιλοσοφία) και στο νόμο της αρχής διατήρησης της ενέργειας(φυσική), είναι το πιο καθοριστικό σημείο, που ολόκληρος ο Δυτικός Ευρωπαϊκός προσανατολισμός, όχι μόνο αμφισβητεί, αλλά  πολεμά λυσσαλέα, με κάθε τρόπο και σε κάθε περίπτωση.
Αυτή είναι η “σκληρή”, αλλά εξόχως αντικειμενική πραγματικότητα, τόσο σε επίπεδο θεωρητικής Φυσικής, όσο και σε επίπεδο Φιλοσοφίας.
«Η ενέργεια δεν δημιουργείται ούτε καταστρέφεται. Μετασχηματίζεται από μια μορφή σε άλλη».
Αυτός ο φυσικός νόμος, που δεν είναι άλλος από τον πρώτο νόμο της θερμοδυναμικής (η Αρχή διατήρησης της ενέργειας), επιβεβαιώνει το διαλεκτικό υλισμό και ο τίτλος, παρά του γεγονότος, ότι πρόκειται για ένα θεμελιώδη νόμο της φυσικής, που λειτουργεί τόσο σε ένα κλειστό απομονωμένο σύστημα, όπου η συνολική ενέργεια παραμένει σταθερή, δε βρίσκει πουθενά καμία αντίφαση, όσο και σε ανοικτά συστήματα, όπως οι κοινωνίες – όπου τα μαθηματικά και η φυσική αδυνατούν χαρακτηριστικά να φέρουν κάποια ακόμα κι ενδεικτικά αποτελέσματα, όχι μόνο να ανταποκριθούν, αλλά και να παρακολουθήσουν την κοινωνική κινητικότητα.
Τόσο η Κινητική, η δυναμική, η θερμική, η χημική, η πυρηνική ενέργεια μεμονωμένες και όλες μαζί ξεχωριστά, μετατρέπονται η μία στην άλλη, χωρίς να χάνεται τίποτα, αυτό το επιβεβαιώνει και πρώτος νόμος της θερμοδυναμικής, δλδ, η αρχή διατήρησης της ενέργειας που δηλώνει ότι η ενέργεια δεν δημιουργείται ούτε καταστρέφεται, καταλήγοντας στο ζητούμενο.
Ας δούμε όμως, πως αυτός ο νόμος (και πρώτος νόμος της θερμοδυναμικής) βρίσκει πεδίο εφαρμογής στη μεγαλύτερη φιλοσοφική και πολιτική κοσμοθεωρία όλων των εποχών, στο διαλεκτικό υλισμό, όπου κοντολογίς ο ιστορικός υλισμός, με τα ιστορικά επιβεβαιωμένα συστήματα έχει αποδείξει τους μετασχηματισμούς τους, από το κατώτερο, στο αμέσως ανώτερο κ.ο.κ

Η Σχέση του νόμου της διατήρησης της ενέργειας, με το Διαλεκτικό Υλισμό

Αυτός ο νόμος επιβεβαιώνει το διαλεκτικό υλισμό σε τρεις κεντρικούς άξονες:

1. Η αιώνια κίνηση της ύλης:
   Η ενέργεια είναι η μέτρηση της κίνησης της ύλης. Αφού η ενέργεια δεν χάνεται, η κίνηση είναι αιώνια. Η ύλη δεν είναι ποτέ ακίνητη, αλλά αεικίνητη. Αυτός είναι ο βασικός νόμος του διαλεκτικού υλισμού: «Η ύλη χωρίς κίνηση δεν υπάρχει.» (Ενγκελς)
2. Η μετάβαση της ποσότητας σε ποιότητα
   Οι μετασχηματισμοί της ενέργειας (π.χ. δυναμική ↔ κινητική) είναι εκδήλωση της πάλης των αντιθέτων — ένας απόλυτος νόμος της φύσης, της κοινωνίας και της ιστορίας.

Η αρχή διατήρησης της ενέργειας δεν είναι μια αποδεδειγμένη απλή φυσική εξίσωση, δεν είναι απλά ότι η ύλη είναι αιώνια, αλλά ότι η αλλαγή της είναι νομοτελειακά αναπόφευκτη και αντικειμενικά επικείμενη και δεδομένη, σε μια νέα ποιότητα!!!

1. Τίποτα στην ιστορία δεν είναι απλά και μόνο ένα “τυχαίο γεγονός”(με τη λαϊκή έκφραση του τυχαίου), εξάλλου το τυχαίο δεν είναι τίποτα άλλο από μια αντιθετική κατηγορία της αναγκαιότητας, είναι μια περιφερόμενη φυσική νομοτέλεια, η μια αναζητούμενη αναγκαιότητα – τρίτη ξένη προς τα δικά μας συστήματα(της οποίας τις αιτίες της κινητικής τους τροχιάς στην παρούσα φάση αγνοούμε), και η οποία κατά πάσα πιθανότητα να εμπεριέχει μια αντίστοιχη αναγκαιότητα, πέρα και έξω απ’ τη συνείδηση μας, είναι δηλαδή ένα έμμεσο αποτέλεσμα των ίδιων, αλλά σε μια εξωτερική κλίμακα που ακόμα δεν είμαστε σε θέση να την ερμηνεύσουμε.Η συσσώρευση ενέργεια οδηγεί σε ποιοτική αλλαγή: π.χ. η θέρμανση του νερού οδηγεί σε εξάτμιση. Αυτός είναι ο δεύτερος νόμος της διαλεκτικής.
2. Η ενότητα και η πάλη των αντιθέτων νόμων που διέπουν το σύμπαν.
   Ο Νόμος της Διατήρησης της Ενέργειας,
   ως φυσικό και φιλοσοφικό μέγεθος (αιτία και αποτέλεσμα), είναι παντού, ακόμα και στην πολιτική οικονομία και στην εξαγωγή της όπου μέρος της, είναι οι διεθνείς σχέσεις, που όταν φτάσουν στην κορύφωση τους, και ποσοτικά δεν θα μπορέσουν να γεφυρώσουν αντιθετικά συμφερόντα, θα μετεξλιχθούν σε ένα νέο κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό στάδιο.Μετά από μια μεγάλη οικονομική – καπιταλιστική κρίση, το πιο πιθανό είτε να έχουμε πόλεμο, είτε κάποια βαθμιαία προετοιμασία του, η ακόμη –  ακόμη, μια  αλλαγή του συσχετισμού των συμμαχικών τόξων, τόσο στη μορφή, όσο και στο περιεχόμενο, ακόμα κι αν αυτές είναι προσωρινές, η έχουν στοιχεία λυκοσυμμαχίας, που όμως προετοιμάζουν το μετασχηματισμό, ο οποίος θα επέλθει νομοτελειακά.
   Η πολιτική οικονομία, δεν είναι οικονομική, αλλά ειπείν κοινωνική επιστήμη, εξετάζοντας τις σχέσεις παραγωγής, μέσα στο πλαίσιο των παραγωγικών δυνάμεων, οι οποίες διαμορφώνονται, μέσα από τις παραγωγικές σχέσεις, διαμορφώνοντας εν συνεχεία τις κοινωνικές σχέσεις. 

Γιατί όμως σύσσωμη η δύση και κυρίως η επίσημη Ευρωπαϊκή βρίσκεται σε ιδεολογικό αναβρασμό, αν όχι σε κοσμοθεωρητικό αδιέξοδο και τέλμα χωρίς επιστροφή, εδώ και πάνω από μια δεκαετία, ανασύροντας αδόκιμα τον δεύτερο νόμο της θερμοδυναμικής, την εντροπία και κάνοντας την σαςν τα μούτρα τους, όπως το έκανε ανεπιτυχώς και με δραματικό τρόπο το τρίτο Ράιχ, ανασύρωντας σκελετούς και φαντάσματα.
Ό λόγος είναι ένας και μοναδικός, χρησιμοποιείται ως επιστημολογικό άλλοθι και ως αντίβαρο στο “Νόμο της Διατήρησης της Ενέργειας” – που να θυμίσουμε ότι είναι ο πρώτος νόμος της θερμοδυναμικής, και μάλιστα αντιθετικά, για την τουλάχιστον θεωρητική διαιώνιση των κατά κύριο λόγο οικονομικών συμφερόντων της, ο δεύτερος νόμος της τελευταίας, η λεγόμενη “εντροπία”.
Αυτή η επίκτητη και καθοδηγούμενη μετάλλαξη ενός φυσικού νόμου, στα μέτρα και τα σταθμά του κάθε πικραμένου Ευρωϊμπεριαλιστή, γίνεται κοστούμι για την περιφρούρηση κι αναπαραγωγή, σε πρώτη φάση κάποιου ικανού ποσοστού κερδοφορίας, και στην επόμενη φάση τη διατήρηση των όσο το δυνατόν περισσότερων και μεγαλύτερων μεγεθών λιμναζόντων κεφαλαίων, ακόμα και με τα χαλινάρια που λέει και ο πάνσοφος λαός, υπό τη μορφή αποθηκευμένων αποθεματικών, τα οποία διασφαλίζουν  σε πρώτη φάση την οικονομική και σε δεύτερη φάση την πολιτική εξουσία, εις βάρος του μεταβλητού κεφαλαίου που είναι η εργατική δύναμη.
Περνούν τη λογική, της ατομικής λύσης και της ατομικής ευθύνης εντός του συστήματος, δια της φοβίας, που καλλιεργείται στη λογική μετά από αυτό το χάος, θα έρθει ένα μεγαλύτερο, γι αυτό παραμείνετε επικαθήμενοι στα αυγά σας.
Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που χρηματοδοτούν το CERN, προσπαθώντας να αποδείξουν με όρους θετικιστικής αισθησιαρχίας, δηλαδή μεταφυσικής το ένα και μοναδικό Big Bang και όχι τα μερικά δισεκατομμύρια που απ ότι φαίνεται και κατά πάσα πιθανότητα, έχουν προηγηθεί  στο σύμπαν πριν από αυτό το τάχα μου δήθεν ένα και μοναδικό, μέσα σε ένα πολύ σύμπαν που ανέκαθεν υπήρχε και κατά το μέγιστο Ηράκλειτο και κατά τους μεγαλύτερους νόες της ανθρωπότητας Ένγκελς – Λένιν.
Απέναντι στους νόμους της διαλεκτικής(η οποία είναι κλάδος της φιλοσοφίας), στο Γαλλικό Σοσιαλισμό(που σήμερα αγνοείται επιδεικτικά στην ίδια του τη γενέτειρα) και στην πολιτική οικονομία που οριοθετήθηκε στην πρώτη βιομηχανική επανάσταση στο Ηνωμένο Βασίλειο(που επίσης αγνοείται), αντιπαραθέτουν φερόμενες αντιεπιστημονικές διακηρύξεις τύπου Χάννα Άρεντ. Διάφορα παραθεωρητικά μορφώματα, αν όχι αποστήματα, τα οποία ουδέ μια σχέση έχουν με το ανθρώπινο πνεύμα.
Πρόκειται για σοβαρά Ιδεοληπτικά “ατοπήματα” – “αποστήματα” και όχι για ιδεολογικά συστήματα, με αποτέλεσμα παρότι δείχνουν “ορθολογιστικά” και επί μέρους αιτιοκρατικά, ρέπουν και συγκλίνουν με μαθηματική ακρίβεια στη μεταφυσική(δλδ στην αντιδιαλεκτική). Οι λεγόμενοι ολοκληρωτισμοί, οι οποίοι “κατακεραυνώνονται” χαρακτηριστικά διότι βάλουν ενάντια στον υποκειμενικό ιδεαλισμό, μα κυρίως όμως στη “βουλησιαρχία”, είναι ποσοτικές απαριθμήσεις λογικοφανών κυτίων σκέψης που συσσωρεύονται και σαν άλλες λιμνάζουσες θεωρητικές αξίες, ακίνητες και στατικές, συμψηφίζουν άσχετα μεταξύ τους πράγματα, τα εκθέτουν λογαριθμικά με την κινδυνολογία στα κόκκινα, η την αισιοδοξία, ανάλογα με το βατήρα της αφετηρίας,  ενώ την ίδια στιγμή κλείνουν τα μάτια στη Γάζα κι αλλού, δύο μέτρα και δύο σταθμά.
Οι Ολοκληρωτισμοί, που κοινωνιολογικά αδυνατούν να ερμηνεύσουν το αυτονόητο, αποτελούν το χυδαιότερο δείγμα γραφής.
Είναι τόσο ρηχοί που αδυνατούν να επιδείξουν το αυτονόητο, ποια τάξη είναι ο επικυρίαρχος στη βάση, καθορίζοντας ταυτόχρονα και το εποικοδόμημα! Όχι μόνο δεν καταμαρτυρούν, αλλά ούτε καν αναλύουν, κάποιου τύπου συστημική οργάνωση, πάνω σε κάποιου είδους ταξική, η μη οργάνωση των κοινωνικοοικονομικών συστημάτων, αλλά ούτε καν ερμηνεύουν, διότι επιθυμούν διακαώς να κρύψουν τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της διάρθρωσης τους κάτω από το χαλάκι της εξώπορτας του πύργου με τις εφτά πληγές του Φαραώ.
Προκειται για ένα αχταρμά από θέσεις που βασίζονται στην επιβολή της ψυχολογικής και κοινωνικής βίας, με όρους ψυχολογικών επιχειρήσεων* αλλά δεν οριοθετούν το ρόλο, την κατεύθυνση και το είδος της βίας, αλλα κυρίως από που προέρχεται.
Τι είναι όμως οι “ψυχολογικές επιχειρήσεις” (ΨΕΠ); Πρόκειται για οργανωμένες δράσεις, οι οποίες στοχεύουν να επηρεάσουν τις στάσεις, τα συναισθήματα και τη συμπεριφορά ατόμων ή ομάδων ανθρώπων, με σκοπό την προώθηση συγκεκριμένων πολιτικών, στρατιωτικών ή άλλων κοινωνικών στόχων. Χρησιμοποιούνται κυρίως από το στρατό, την πολιτική και την επικοινωνία, αξιοποιώντας μιας μορφής υψηλού επιπέδου προπαγάνδα. Αξιοποιούν την παραπληροφόρηση, μέσα από ένα καταιγισμό πληροφοριών που δεν προλαβαίνουν οι αποδέκτες να επεξεργαστούν, ακόμα κι αν υποθετικά μπορούν. Έχουν ως στόχο να επηρεάσουν το κοινό προς μια επιθυμητή κατεύθυνση και αυτό, στον “όμορφο κι αγγελικά πλασμένο” δυτικοευρωπαϊκό μικρόκοσμο – “υπόκοσμο” , είναι μια όχι και τόσο φανερή καθημερινή διεργασία, ωστόσο δε διαφέρει και πολύ από το επίπεδο μιας ανοιχτής δικτατορίας, που υφίσταται πραγματικά και δεν είναι άλλη από αυτή των μονοπωλίων.

Όταν μιλάμε για το Γαλλικό Σοσιαλισμό, εννοούμε αυτού του τύπου Παρισινής Κομμούνας, κι όχι στους ιδεαλιστικούς αναθεωρητισμούς τύπου Γαλλικού Μάη, ο οποίος αντικειμενικά εξώθησε ακόμα και τον σοβαρό “αριστερισμό” στα όρια της χειραγωγούμενης σοσιαλδημοκρατίας, στον βολονταρισμό, στον υποκειμενισμό, μετατρέποντας την επαναστατική διεργασία σε διαμαρτυρία και την υποτιθέμενη “επαναστατική τάση” σε κατάσταση, μηδενίζοντας το κοντέρ, από τα χιλιόμετρα της ιστορίας στην ανακύκλωση υλικών της. Οι επαίοντες της Ευρωπαϊκής κοινωνικής συνείδησης αδιαφορούν ακόμα και για την κλασική πολιτική Οικονομία, που σήμερα δεν διδάσκεται κάν, στην τριτοβάθμια και τεταρτοβάθμια  ακαδημαϊκή οικονομική ανάλυση και σκέψη.
Δεν έχουν στήσει απλά οδοφράγματα στο “νόμο διατήρησης της ενέργειας” κι όχι εντελώς τυχαία, αλλά αντιπαραθέτουν αντιεπιστημονικά στον πρώτο νόμο της θερμοδυναμικής το δεύτερο, με όρους και προϋποθέσεις φαντασιώσεων.
Έχουν κάνει χυδαίους συμψηφισμούς ανάμεσα στο φασισμό – ναζισμό και τον κομμουνισμό, με ύβρεις και παραδείγματα χαμαιτυπείου, που μόνο η ΕΕ(ως τέτοιο και ως απόγονος του Γ’ Ράιχ), μπορεί να περιγράφει και να εκστομίζει αφειδώς.
Επιχειρούν με όρους “λογικών” αλμάτων και αναγωγών, οι οποίοι ανήκουν στη σφαίρα της πλεονασματικά νοσηρής φαντασίας, που αντικειμενικά δεν στέκουν ούτε με τους βαστάζους της παραϊστόριας, ως εκ τούτου κι εν τέλει, θα σταθούν με βίαια αντισταθμιστικά μέτρα, κυρίως απέναντι στο Νόμο της Διατήρησης της Ενέργειας, αντιπαραθέτοντας το δεύτερο νόμο της Θερμοδυναμικής, κι ειδικά το δεύτερο νόμο της που χειραγωγείται αδόκιμα με όρους μεταφυσικού θετικισμού, όπως ακριβώς το κάνουν με το βιταλισμό διαφόρων ειδών φασιστοειδή, ήδη από το 1926!!!

Το ερώτημα που πλανάται και αιωρείται σαν ένα φάντασμα σε όλη τη γηραιά Ήπειρο, είναι γιατί οι Ευρωπαίοι πιάστηκαν κότσο και κορόιδα μαζί, ως αναβάτες μιας πεδιάδας καλαμών και με ένα κλαυσαχενισμό άνευ προηγουμένου(αναβαθμισμένο και στα κόκκινα); Άραγε με τι επίπεδο ψευδαίσθησης – παραίσθησης(ωσάν άλλοι χρήστες παραισθησιογόνων ουσιών), βλέποντας τον ίσκιο τους για μποι, και που διέπει ανέκαθεν τους “χρήσιμους ηλίθιους” αν όχι σχεδόν πάντα, τουλάχιστον ενίοτε, πέφτοντας στον απώτατο απόπατο με τα περιττώματα της Ιστορίας, στους βόθρους και στο βόρβορο που οι ίδιοι έχουν στήσει, σε κατά συρροή και κατ’ εξακολούθηση ενέργειες, καθοδηγούμενες συνήθως από σκοτεινές υπηρεσίες, όπως η ΜΙ5 και η ΜΙ6, δίχως να βγάζουν το παραμικρό συμπέρασμα, ουδέποτε.
Η δύση, και ειδικά η Ευρώπη(και όχι τόσο – αν όχι σε καμία περίπτωση οι ΗΠΑ) τους χειραγωγεί ως ιδεολογικό άλλοθι, για να αποιδεολογικοποιήσει – δικαιολογήσει την παρακμή της, να παρατείνει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο με κάθε τρόπο εσαή, αλλά και με κάθε δυνατό τίμημα, δίχως περιστροφή.
Η απόρριψη της διαλεκτικής αλήθειας είναι ένας ακόμα μεγαλύτερος στόχος και ως αποτέλεσμα και αντικειμενικά, ο εκάστοτε αρνητής, δε μπορεί να καταλάβει κάτι από τα τρέχοντα ζητήματα που διατρέχουν την υφήλιο, όπως και τις νύχτες των “μεγάλων μαχαιριών” επανατοποθετείτε στο διαστρεβλωμένο αφήγημα της “εντροπίας”, το οποίο δεν έχει καμία σχέση με την ίδια και τις αρχές της, επιστρατεύοντας, κάθε λογής στοχαστή που την αναιρεί τη διαλεκτική όπως τους Νίτσε, Στίρνερ, Σοπενάουερ, εργαλειοποιώντας την αρχή της βούλησης, ως μια μεταφυσική αρχή κατανόησης του κόσμου αλλά και του ίδιου του ατόμου και όχι τυχαία αυτού, που όλου ως διόλου προσομοιάζεται, αν δεν προσιδιάζεται από τον εμπειριοκριτικισμό!!!
Αυτό θα αναλυθεί παρακάτω, και δε μιλάμε για την αλλαγή σε και για κάποιο σοσιαλιστικό τρόπο παραγωγής, που τον τρέμει και τον φοβάται περισσότερο, απ ότι ο ¨διάολος το λιβάνι”, το ίδιο το σύστημα, αλλά αναπολεί και μάλιστα εκθετικά – λογαριθμικά, την επιστροφή στην Αριστοκρατία και σε Πριγκηπάτα τύπου Μονακό, σε μια ακόμα πιο χαλαρή Εθνική και λιγότερο Ευρωπαϊκή συνοχή και λυκοσυμμαχία(σ.σ δεν είναι τυχαίο το σχέδιο Horizon, της Ευρώπης των Περιφερειών και η σχέση “γαλαζοαίματων” – ανθρώπων του βαθέως χρημαστιστικού Κεφαλαίου με την προεδρία μεγάλων Ευρωπαϊκών δυνάμεων(πρώην και εν μέρη νυν αποικιοκρατικών χωρών, οι οποίες σήμερα παραπαίουν), όπως ο Εμμανουέλ Μακρόν, ο οποίος είναι και συμπρίγκηπας της Ανδόρας).
Δεν είναι επίσης καθόλου τυχαίο, ότι αναβιώνει μέσω σοσιαλδημοκρατίας η “ρομαντική κοινωνιολογία” των Γιούντερ – Κρικ – Ροζενμπεργκ – δηλαδή των ιδεολογικών πάτρωνων του Εθνικοσοσιαλισμού – Ναζισμού.

Τα Περίγελα της Ε.Ε και του ΝΑΤΟ, σαν άλλοι  Χατζηαβάτηδες της ιστορίας – αυτοί οι “ξιπασμένοι” – “ξεπεσμένοι” χαρτογιακάδες της Ευρωπαϊκής Ηπείρου, οι “μπιζούδες”(τα φανταχτερά και απαστράπτοντα “σούργελα” δλδ), για μια ακόμα φορά Βρέθηκαν σε δυσχερή θέση, αν δεν γελοιοποιήθηκαν ολοσχερώς, όπως συμβαίνει από το 2020 και μετά, σαν άλλοι “διακονιάρηδες” στους νταβατζήδες τους [άμεσο γλωσσικό δάνειο από τα Τουρκικά (που έχει διττή έννοια και σημαίνει:
α) – δλδ στους μηνυτές, κατήγορους & διεκδικητές τους Αμερικανούς ) και που είναι παράγωγο του dava (που σημαίνει δίκη) και
β) είναι παράγωγο του  tavcı (που επίσης σημαίνει εφ όρου υποτελείς στους κατεργάρηδες, απατεώνες, λωποδύτες) πολιτικά και οικονομικά προϊσταμένους τους],  ζήτησαν όπλα για να πολεμήσουν με τη Ρωσία, χωρίς να σκεφτούν στο ελάχιστο τις όποιες συνέπειες ακόμα και στο εσωτερικό των χωρών τους, που εξαιτίας τους κινδυνεύει με αφανισμό ο πληθυσμός τους- εξάλλου ο στόχος τους είναι και η εργατική τάξη των χωρών τους –  με  βραχυπρόθεσμα, μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα σχέδια, με αποτέλεσμα να αποτελούν μια ξεπερασμένη “ιντελιγκέντζια” (από χαρτογιακάδες με απαστράπτοντα και εκτυφλωτικά χαμόγελα), η οποία προσπαθεί να βλέπει την Ουκρανία ως σκαλοπάτι ενός ακόμη proxy πολέμου που οι ίδιοι ξεκίνησαν και επανετοιμάζουν – και όχι μόνο δεν είναι είναι σε θέση να προξενήσουν άμεσα, αλλά και με όρους αντιπροσώπων και μισθοφόρων, έχουν χάσει την κουτάλα, μαζί με τα ζουμιά, για την κατσαρόλα δεν το συζητάμε φυσικά, αυτή έχει χαθεί προ πολλού.

Οι Δύο Νόμοι της Θερμοδυναμικής: Φυσική ή Ιδεολογία;

Ας δούμε όμως κάποια πράγματα αυστηρά θεωρητικά και ας εξετάσουμε που μπορούν να βρουν πεδίο ορισμού και πεδίο δράσης στη γενικευμένη σύγχυση των δυτικων ευρωπαϊκών πολιτικών υπαλλήλων του Ευρωπαϊκού μονοπωλιακού Κεφαλαίου!

1. Ο Πρώτος Νόμος της Θερμοδυναμικής :  Η Διατήρηση της Ενέργειας

«Η ενέργεια δεν δημιουργείται ούτε καταστρέφεται. Μετασχηματίζεται διαρκώς στο χώρο και στο χρόνο». γ
Αυτός είναι ο νόμος της αιώνιας κίνησης της ύλης, είναι η φυσική επιβεβαίωση του διαλεκτικού υλισμού. Η ύλη δεν είναι παθητική και η κίνηση της είναι εγγενής, ως εκ τούτου, η ενέργεια είναι η μέτρηση αυτής της κίνησης.
Όταν ένα σύστημα κάνει δουλειά, η ενέργεια δεν χάνεται, μετατρέπεται σε θερμότητα, σε ήχο, σε τριβή, η ποσότητα διατηρείται, ωστόσο η ποιότητα αλλάζει.
Αυτός ο νόμος αντιτίθεται στη μεταφυσική, στην ιδέα της «δημιουργίας από το τίποτα», στον ιδεαλισμό. Και γι’ αυτό η αστική τάξη τον αγνοεί επιλεκτικά ή τον αποσυρρεί με κάθε τρόπο από τα σχολικά εγχειρίδια.

2. Ο Δεύτερος Νόμος: Η Εντροπία και η Κατάρρευση της Τάξης

«Σε ένα απομονωμένο σύστημα, η εντροπία (η αταξία) τείνει να αυξάνεται.» 

Αυτός είναι ο νόμος που χειραγωγείται, πουθενά δεν λέει ότι η ενέργεια καταστρέφεται, λέει ότι η χρησιμοποιήσιμη ενέργεια μειώνεται. Ότι η ποιότητα της ενέργειας πέφτει. Ότι η θερμότητα διαχέεται, και δεν μπορεί να επιστρέψει αυτόματα σε χρήσιμη μορφή.

Με άλλα λόγια:

Κάθε μετασχηματισμός ενέργειας παράγει «απώλεια» — σε μορφή άχρηστης θερμότητας, στην πραγματικότητα η ενέργεια δεν χάνεται, αλλά καταναλώνεται ως δυνατότητα.
Όμως αυτός ο νόμος είναι φυσικός, αλλά οι κουτοπονηριές δεξαμενές σκέψης στη λεγόμενη πληθυντική – κυρίως από τα περιφερόμενα  Ευρωπαϊκή δύση τον μετατρέπει σε μεταφυσικό ιδεολογικό όπλο.επιστημολογικά κουκλοθέατρα.

Για να δούμε όμψς πως χειραγωγείται ο Δεύτερος Νόμος;

Η αστική τάξη, και ειδικά η Ευρωπαϊκή, δεν χρησιμοποιεί την εντροπία ως φυσικό νόμο, αλλά την κατά το δοκούν, χρησιμοποιόντας την ως κοσμοθεωρητικό επιχείρημα για την “ελεγχόμενη” παρακμή. «Όλα καταρρέουν. Όλα τελειώνουν. Η ανάπτυξη είναι αδύνατη. Η ελπίδα είναι ηλιθιότητα.» 

Αυτή είναι η φιλοσοφία της εντροπίας ως τέλους — μια αντίθεση στον πρώτο νόμο, της διαλεκτικής, αλλά και στην επαναστατική σκέψη και τάση, ωστόσο  αυτή η ερμηνεία είναι μια παντελώς λαθεμένη και μια επίσης αποπροσανατολιστική θέση στα όρια της ολοκληρωτικής παραχάραξης της ως φυσικός νόμος και ο λόγος είναι, διότι ο δεύτερος νόμος δεν ισχύει για και σε ανοιχτά συστήματα.
Στην πραγματικότητα, ο Καπιταλισμός δεν είναι ένα απλοποιημένο απομονωμένο σύστημα, είναι ένα ανοιχτό με μια πανσπερμία από διασπορές σύστημα με κατεύθυνση το χάος και ως εκ τούτου η “εντροπία” που αποκαλούσαν από το τρίτο Ράιχ, έως σήμερα, δεν είναι τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από μια συμψηφιστική παραφυάδα που χρησιμοποιείται κατά το δοκούν και καθόλου επιστημονικά, από τους ταγούς του Καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής.
Προσλαμβάνει ενέργεια από την εκμετάλλευση, από την αποικία, από την τεχνολογία, από την εργατική δύναμη.
Η «αταξία» που δημιουργείται εντός του (ανισότητα, κρίση, περιθωριοποίηση) εξωτερικεύεται — στις περιφέρειες, στις εργατικές τάξεις, στο περιβάλλον.

Η εντροπία δεν καταρρέει το σύστημα, καταρρέει την περιφέρεια του συστήματος.

Και η κεντρική δύναμη — η αστική τάξη — διατηρεί την τάξη της, με το κόστος της καταστροφής των άλλων. Η Ευρώπη και η Ιδεολογία της Εντροπίας, όχι μόνο για λόγους οικονομικούς – όπου κι εκεί υπάρχει σοβαρό θέμα, ο δυτικός Ευρωπαϊκός κόσμος βρίσκεται στα πρόθυρα μεγάλης οικονομικης κρίσης, αν όχι κραχ – αλλά γιατί η Ευρώπη βρίσκεται σε ένα διαρκές ιδεολογικό τέλμα το οποίο όπως το ποτάμι δεν γυρίζει ποτέ ξανά στην πηγή του!Ο λόγος είναι προφανής, έχοντας εγκαταλείψει τη διαλεκτική, όλοι τούτοι με φιλοσοφική κατεύθυνση τον Καρτέσιο και τον Αριστοτέλη, προσιδιάζουν κάθε “Φιλοσοφική σχολή”  του αντικειμενικού και υποκειμενικού ιδεαλισμού, με αποτέλεσμα να έχει μια μόνιμη και σταθερή ροπή στην μεταφυσική.
Έχει εγκαταλείψει τον πρώτο νόμο της διαλεκτικής και την αρχή διατήρηση της ενέργειας(που είναι το ίδιο πράγμα ποιοτικά), δηλαδή την αιώνια κίνηση, την αλλαγή, τον μετασχηματισμό, την ανάπτυξη, την εξέλιξη, την μετατροπή σε κάτι άλλο, εξίσου όμως ενεργοβόρο και υλικό, έχει αντικαταστήσει την ιστορία με την μεταφυσική της αστικής οπτικής αντίληψης για την εντροπία.
Στην πραγματικότητα, όλοι τούτοι, προσπαθούν να πείσουν εκατέρωθεν ημάς και υμάς(οι προς δυσμάς αξιωματούχοι της Ηπείρου, όχι όμως ως Ηπειρωτικός Οργανισμός, αλλά ως πιάτσα μιας οργάνωσης που ξεκίνησε με κεντρομόλο δύναμη την ΕΚΑΧ και σήμερα, αποτελεί την πλέον σκληρή και ακατανόμαστη πολιτική και ιδεολογική δύναμη της παρακμής), έχοντας ως μότο τη μετανεωτερική ερμηνεία των πραγμάτων: «Δεν μπορούμε να αλλάξουμε. Όλα καταρρέουν. Απλώς διαχειριζόμαστε την πτώση».
Στην πραγματικότητα, αυτή είναι μέρος της μεθοδολογίας της φιλοσοφίας του μεταφυσικού θετικισμού.Μια ιδεολογία που παριστάνει την παρακμή ως φυσικό νόμο, όχι ως κοινωνική αντίφαση, εμπλεκόμενη στη λογική των αισθήσεων και του ατέρμονου πειραματισμού.

Και το κάνει για να δικαιολογήσει:

1) Τη διαιώνιση των οικονομικών συμφερόντων:

2) Την ανάπτυξη που καθίσταται «αδύνατη», με σκοπό την διαιώνιση του υπάρχοντος status quo με κάθε δυνατό και όχι μόνο δυνατό τρόπο.

3) Η επανάσταση είναι «ανέφικτη», που έχει ως συνέπεια τη διαχείριση της κρίσης, αλλά ακόμα κι αν πραγματοποιηθεί θα φέρει κατώτερα του αναμενομένου αποτελέσματα.

4) Την αναπαραγωγή της κερδοφορίας και την διατήρηση, αν όχι τη μεγιστοποίηση των λιμναζόντων κεφαλαίων:

Ακόμα και αν η κερδοφορία πέφτει, η διατήρηση της  με χαλινάρια, μετατρέπεται σε αυτοσκοπό, με διαρκείς περικοπές, ευελιξία, απορρύθμιση, εκμετάλλευση.

5) Η «απώλεια» δεν πληρώνεται από το κεφάλαιο, αλλά από την εργασία.

6) Η διατήρηση των λιμναζόντων κεφαλαίων μετρέπεται σε πολεμικό όπλο:

Τα κεφάλαια που δεν μπορούν να επενδυθούν παραμένουν ως χρηματιστικές φούσκες, ως χρέη, ως εκμετάλλευση μέσω τόκου.
Η άνωθεν εντροπία όχι μόνο δεν είναι φυσική, αλλά παρουσιάζεται ως μια φυσική κατάσταση υποχρεωτική και μετατρέπεται σε κανόνα, ενώ στην πραγματικότητα είναι αποκλειστικά και μόνο κοινωνική.

Η Αντίθεση: Διαλεκτική vs. Θερμοδυναμική ως Ιδεολογία

Η δύση αντιπαραθέτει:
Απέναντι στο Νόμο της Διατήρησης της Ενέργειας (που επιβεβαιώνει τη διαλεκτική), το σύστημα αντιπαραθέτει αποπροσανατολιστικά, το Δεύτερο Νόμο της Θερμοδυναμικής και την “εντροπία”, γα να καθησυχάσει τις λαϊκές εργατικές μάζες.
Τον οποίο παρουσιάζει ως απόλυτο, αναπόφευκτο, τελικό, οριστικό και αμετάκλητο και κάθε προσπάθεια αποκάλυψης του σκηνοθετημένου ρόλου των συστημικών δεξαμενών σκέψης, να μοιάζει, αν όχι να αποτελεί τρομοκρατική πράξη
Στην πραγματικότητα αυτή η αντίθεση που θέλουν να περάσουν οι ταγοί του καπιταλισμού, όχι μόνο είναι άκυρη, αλλά είναι και εντελώς ψεύτικη.
Η διαλεκτική δεν αρνείται την εντροπία, για κανένα αντικειμενικό λόγο, εξάλλου o ο νόμος της ενότητας και της πάλης των αντιθέτων τι ακριβώς είναι;
Η διαλεκτική όχι μόνο την ενσωματώνει την ως φυσικό νόμο, αλλά, την θεωρεί και βασικό κομμάτι της, για παράδειγμα,  πυρηνική σύντηξη δημιουργεί τάξη: ενέργεια, φως, ζωή!!!
Η εντροπία δεν είναι τέλος, γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει κάτι τέτοιο, παρά μόνο στη λογοτεχνία, στο σινεμά, στο θέατρο και φυσικά στο τραγούδι, που κι εκεί δεν υπάρχει αντικειμενικά, διότι η ζωή των ηρώων που αναφέρονται κι εκεί όχι μόνο συνεχίζεται, αλλά πάει και κόντρα στη γραμμή του χρόνου.
Είναι μία φάση της διαλεκτικής αλλαγής, Η τάξη καταρρέει (εντροπία), ωστόσο από αυτή την κατάρρευση, γεννιέται κάτι νέο: νέα στοιχεία, νέοι πλανήτες, νέοι οργανισμοί.
Αυτή είναι η διαλεκτική σύνθεση, όπου η αταξία δεν είναι τέλος, αλλά μια αντικειμενική προϋπόθεση για νέα ποιότητα.Όταν ένα σύστημα φτάνει σε μέγιστη αταξία (εντροπία),τότε η ποσότητα γίνεται ποιότητα — και έρχεται μετά την κατάρρευση η επόμενη ανασύνθεση.
Όσον για την εντροπία του καπιταλισμού, αυτή δεν οδηγεί στο τέλος της ιστορίας, αλλά στην επανάσταση, γι αυτό και η εντροπία έχει άμεση σχέση με τον νόμο της ενότητας και της πάλης των αντιθέτων:

• Η ενότητα: η τάξη και η αταξία είναι δύο όψεις της ίδιας διαδικασίας.
• Η πάλη: η διατήρηση της ενέργειας αντιτίθεται στην αύξηση της εντροπίας — και από αυτή την πάλη γεννιέται η αλλαγή.

Η εντροπία δεν είναι ο νόμος της παρακμής, είναι ο νόμος της προϋπόθεσης για την αναγέννηση και όπως η μαύρη τρύπα δεν είναι τάφος, έτσι και η κρίση του καπιταλισμού δεν είναι τέλος. Είναι η γέννηση ενός ακόμη νέου κόσμου.

Η Εικόνα της Παρακμής

Η Ευρώπη, είναι ένας αλαζόνας αναβάτης μιας πεδιάδας καλαμών —πιασμένος κότσο, με κλαυσαχενισμό, που βλέπει τον ίσκιο για μπόϊ. Βλέπει την εντροπία και νομίζει ότι είναι τέλος.
Δεν βλέπει ότι είναι προάγγελος της αλλαγής, αλλά η αλλαγή αυτή δεν είναι και προς το αντικειμενικό της συμφέρον. Χρησιμοποιεί τη θερμοδυναμική όπως το είχε κάνει στο παρελθόν ο φασισμός βάζοντας και το κερασάκι στην τούρτα τον βιταλισμό, με συμψηφισμούς τουλάχιστον ανεπαρκείς και μάλλον αντικειμενικά άσχετους με την πραγματικότητα, την χειραγωγεί, η τουλάχιστον προσπαθεί να τη χειραγωγήσει θεωρητικά, ως μια ιδεοληψία(όχι ιδεολογία) της φθοράς, της υποταγής, της αποδοχής.

Αλλά η φύση όπως δεν έχει αρχή, δεν έχει μέση, δεν έχει τέλος. Η ιστορία δεν έχει τέλος, η ενέργεια δεν χάνεται και η εντροπία δεν είναι κάποιος σκοτεινός τάφος, με δύο μέτρα γης κάτω απ΄το χώμα. Είναι μήτρα της νέας τάξης(όχι όπως την εννοούν οι παρακμιακές παραφυάδες στον καπιταλισμό, μια νέου τύπου υλική υπόσταση και πραγματικότητα.

Το βασικό Συμπέρασμα που πρέπει να βγάλουμε;

Η Εντροπία είναι κι αυτή Επανάσταση ως Φυσικός Νόμος, και η  αστική τάξη τη χρησιμοποιεί (την εντροπία δλδ) ως “μπαμπούλα” για να τρομάξει τις άβουλες και κυρίως απολιτίκ μάζες, δίνοντας το σαφές μήνυμα «Μην αλλάξεις. Όλα καταρρέουν.» Στην πραγματικότητα τίποτα δεν καταρρέει γιατί η ίδια η διαλεκτική απαντά με σαφήνεια και ακρίβεια:
«Ναι μα καταρρέει ένα σύστημα ενέργειας. Και από την κατάρρευση γεννιέται το νέο.»
Η εντροπία όμως δεν ανατρέπει τη διατήρηση της ενέργειας, αυτό δεν το καταγράφει πουθενά ως φυσικός νόμος που επαναλαμβάνουμε σε ανοιχτά συστήματα δεν σημαίνει υποτίμηση, υποβάθμιση και υποβιβασμός.
Την επιβεβαιώνει — ως μετασχηματισμό, και προφανώς μια καπιταλιστική κρίση δεν είναι τέλος.
Είναι η όξυνση κάθε αντίφασης,  που όχι μόνο φτάνει στο αποκορύφωμά της, αλλά και στο υπόστρωμα της αλλαγής και μπορεί η Καρλομάγνεια Ευρώπη να βρίσκεται σε εντροπία και αντικειμενικά βρίσκεται, ωστόσο δεν είναι το τέλος της Ευρωπαϊκής ιστορίας σε επίπεδο λαϊκών κινημάτων.
Στην πραγματικότητα, αυτή η εντροπία όχι μόνο δεν είναι τέλος και την Ε.Ε την περιμένουν πολλές ακόμα εκπλήξεις, μέχρι να αποδειχθεί ότι όλα όσα συμβαίνουν, με την επικείμενη κατάρρευσης της, ότι  είναι η προϊούσα ενέργεια της επανάστασης, η της επαναστατικής κατάστασης.

Περίληψη του άρθρου κι ενότητες : «Η Εντροπία της Ύλης: «Η Ενέργεια δεν Χάνεται: Από τον Νόμο της Διατήρησης στην Ανατροπή του Καπιταλισμού»

«Η Εντροπία της Ύλης»:
Δεν είναι απλή φυσική έννοια. Είναι κοσμοθεωρία.
Είναι η εσωτερική αντίφαση του συστήματος — και ταυτόχρονα η προϋπόθεση για την αλλαγή.
Η «εντροπία» δεν είναι τέλος· είναι η αταξία που προηγείται της νέας τάξης.
«Από τη Διατήρηση της Ενέργειας»:
Ο πρώτος νόμος της θερμοδυναμικής, η φυσική επιβεβαίωση του διαλεκτικού υλισμού.
Η αιώνια κίνηση της ύλης.
Τίποτα δεν χάνεται — όλα μετασχηματίζονται όχι μόνο «στην Επανάσταση», αλλά είναι επαναστατική κατάσταση.
Η ποιοτική αλλαγή.
Η άρνηση της άρνησης.
Η μετάβαση από την ποσότητα (τη συσσώρευση των αντιφάσεων) σε ποιότητα (την κατάρρευση του καπιταλισμού και τη γέννηση του κομμουνισμού).
Ο τίτλος λοιπόν είναι ο ίδιος ο νόμος της διαλεκτικής, εφαρμοσμένος στην ιστορία:
Ποσότητα → Ποιότητα
Διατήρηση → Εντροπία → Επανάσταση

Βιβλιογραφία

1. Κλασικά του Διαλεκτικού Υλισμού
Φρίντριχ Ενγκελς – Η Αντι-Ντύρινγκ
→ Η βασική φιλοσοφική άμυνα του διαλεκτικού υλισμού ενάντια στον ιδεαλισμό και τον μηχανισμό.
Φρίντριχ Ενγκελς – Η Διαλεκτική της Φύσης
→ Ο σύνδεσμος μεταξύ φυσικής και φιλοσοφίας. Απόδειξη ότι η διαλεκτική είναι νόμος της ύλης.
Βλαντιμίρ Λένιν – Υλισμός και Εμπειριοκριτικισμός
→ Η αντίληψη της αντικειμενικής πραγματικότητας. Κριτική του Μαχ, του Αβενάριους, του υποκειμενικού ιδεαλισμού.
Βλαντιμίρ Λένιν – Ο Ιμπεριαλισμός, το ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού
→ Η οικονομική ανάλυση της κρίσης του καπιταλισμού. Η ανάγκη για επανάσταση.
Βλαντιμίρ Λένιν – Κράτος και Επανάσταση
→ Η πολιτική πράξη: η κατάργηση του αστικού κράτους και η δημιουργία της δικτατορίας του προλεταριάτου.
Καρλ Μαρξ – Το Κεφάλαιο, Τόμος I
→ Η θεμελίωση της κριτικής της πολιτικής οικονομίας. Η ανάλυση της αξίας, της υπεραξίας και της ταξικής εκμετάλλευσης.
Στάλιν – Περί Μαρξιστικής-Λενινιστικής Φιλοσοφίας
→ Σύνθεση των νόμων της διαλεκτικής: ενότητα των αντιθέτων, ποσότητα σε ποιότητα, άρνηση της άρνησης.
2. Φυσική & Νευροεπιστήμη
Αλμπέρτ Αϊνστάιν – Η Σχετικότητα: Η Ειδική και η Γενική Θεωρία
→ Η ενότητα της ύλης και της ενέργειας (E = mc²). Η διαλεκτική στη σύγχρονη φυσική.
Ρίτσαρντ Φάινμαν – The Feynman Lectures on Physics
→ Ο πρώτος και δεύτερος νόμος της θερμοδυναμικής, η αρχή διατήρησης της ενέργειας.
Σύγχρονη Νευροεπιστήμη – Μελέτες για τη δομή του εγκεφάλου και τη διαλεκτική σκέψη
→ fMRI αναλύσεις, νευρωνική συνάφεια, αντοχή της σκέψης σε φθορά. Επιστημονική βάση για την ανάλυση του εγκεφάλου του Λένιν.
Stephen Hawking – A Brief History of Time
→ Μαύρες τρύπες, εντροπία, Big Bang — και η διαλεκτική ερμηνεία των ορίων της φυσικής.
Ilya Prigogine – Order Out of Chaos
→ Η εντροπία και η αυτο-οργάνωση. Πώς η αταξία γεννά νέα τάξη — διαλεκτική στη φυσική.
3. Κοινωνική Ανάλυση & Ιστορία
Μαξ Βέμπερ – Η Ηθική του Καλβινισμού και το Πνεύμα του Καπιταλισμού
→ Η ιδεολογική βάση του καπιταλισμού. Η σύνδεση ηθικής και οικονομίας.
Μπέρτολτ Μπρεχτ – Θέατρο και Διαλεκτική
→ Η εφαρμογή της διαλεκτικής στην τέχνη. Το επισοδιακό θέατρο ως αντίθεση στον αριστοτελικό κύκλο.
Γκυ Ντεμπόρ – Η Κοινωνία του Θεάματος
→ Η κριτική της μεσολαβούμενης πραγματικότητας. Η εντροπία της εικόνας.
Ζιζέκ / Άρεντ / Φουκώ – Κριτική της μεταφυσικής, του ιδεαλισμού, της τεχνοκρατίας
→ Για να κατανοήσουμε τον αποπροσανατολισμό της δύσης, πρέπει να γνωρίζουμε τα εργαλεία της.
4. Επιστημονική Μεθοδολογία & Κριτική
Τόμας Κούν – Η Δομή των Επιστημονικών Επαναστάσεων
→ Η αλλαγή των παραδειγμάτων. Η διαλεκτική στην εξέλιξη της επιστήμης.
Πολ Φέγιεραμπεντ – Έλεος για τη Μέθοδο
→ Κριτική του εργαλειακού πειραματισμού. Η επιστήμη δεν είναι ουδέτερη.
Νικολάι Μπορ – Φιλοσοφικές Αντιπαραθέσεις στην Ατομική Θεωρία
→ Πώς η κβαντική φυσική επιβεβαιώνει τη διαλεκτική: αλληλεξάρτηση, αντίφαση, ποιοτική αλλαγή.
5. Πολιτική Οικονομία & Κριτική της Ευρώπης
Άντρε Γκούντερ Φράνκ – Ανάπτυξη μέσω Υπανάπτυξης
→ Η εκμετάλλευση της περιφέρειας από το κέντρο. Η εντροπία του καπιταλισμού.
Σαμίρ Αμίν – Η Ταξική Σύνθεση της Τρίτης Παγκοσμιοποίησης
→ Η νέα εργατική τάξη, η τεχνολογία, η διεθνής αντίληψη.
Δημήτρης Κούτσουμπάς – Η Κρίση της Ευρωπαϊκής Αριστεράς
→ Για να καταλάβουμε την παρακμή της Ευρώπης, πρέπει να διαβάσουμε την κριτική της από την επαναστατική αριστερά.
6. Επιπλέον Πηγές (Ψυχολογικές Επιχειρήσεις, Εντροπία, Ιδεολογία)
Noam Chomsky – Manufacturing Consent
→ Η κατασκευή της δημόσιας γνώμης. Οι ψυχολογικές επιχειρήσεις (ΨΕΠ) στην πράξη.
Γκι Ντεμπόρ – Η Κοινωνία του Θεάματος
→ Η εντροπία της εικόνας, η αποπολιτικοποίηση, η ψευδαίσθηση.
Ερνέστο Τσε Γκεβάρα – Το Νέο Ανθρώπινο Πρότυπο
→ Ο νέος άνθρωπος της κοινωνίας του μέλλοντος — διαλεκτικός, συλλογικός, επαναστατικός.