Οι τελετές των Παρασίτων
“Parasite” ( Παράσιτα )
Η οικογένεια των Κιμ είναι αγαπημένη, αλλά είναι όλοι τους άνεργοι και το μέλλον τους διαγράφεται ζοφερό. Ο γιος της οικογενείας βρίσκει δουλειά ως καθηγητής ιδιαιτέρων κι ελπίζει επιτέλους σε σταθερό εισόδημα. Κουβαλώντας τις προσδοκίες όλης του της οικογένειας, πηγαίνει για συνέντευξη στο σπίτι των Παρκ- ιδιοκτητών μια διεθνούς εταιρίας πληροφορικής, για να συναντήσει την κυρία του σπιτιού. Μετά την πρώτη αυτή συνάντηση, ξεκινάει ένας χείμαρρος ατυχών συμβάντων.
Να σημειώσουμε εδώ πέρα ξανά, ότι η ταινία κέρδισε το Χρυσό Φοίνικα Φεστιβάλ Καννών 2019
Το κεντρικό μήνυμα της ταινίας βγαίνει στον επίλογο του, όπου ο Γου κάνει τον απολογισμό της δράσης του και αυτή μάλλον είναι γλυκόπικρη, αλλά άκρως διδακτική. Ο Γου συνειδητοποιεί ότι η ζωή τους μάλλον είναι ίδια, ίσως και χειρότερη από πριν( δεν το έχει ξεκαθαρίσει). Πως μπορεί με κάποιες μικροκομπίνες που στηρίζονται στην αναγκαιότητα για πάσης φύσης πλουτισμό και όχι για καλύτερη ποιότητα ζωής(αυτή είναι συνυφασμένη με την εργασία, τον μόχθο κλπ), αυτή να τον οδηγήσει ξανά στον ίδιο παρονομαστή και στο ίδιο μοντέλο με αυτό του ξεκινήματος του από το λούμπεν. Άντε να είναι ίσως λίγο παραπάνω από πριν, λόγω των εμπειριών που απέκτησε. Το τίμημα όμως είναι πολύ μεγάλο, μια αδελφή νεκρή και ένα πατέρα που δεν θα τον ξαναδεί ποτέ ξανά, φυλακισμένο, στο πυρηνικό καταφύγιο μιας βίλας, ωστόσο παλινδρομεί ξανά, αφού ακόμα ονειρεύεται, την αγορά της θωρακισμένης βίλας που θα αγοράσει από τους μεσίτες όταν πλουτίσει. Κι εδώ ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Μπονγκ Τζουν Χο, δεν το εξατομικεύει, δίνοντας την πραγματική διάσταση των πραγμάτων που έχουν να κάνουν με την ταξική κοινωνία της Σεούλ. Που άλλοι πνίγονται με την πρώτη βροχή και άλλη την θεωρούν ευλογία για το επερχόμενο πάρτι γενεθλίων. Στο εν λόγω φιλμ, η παλιά οικονόμος και ο φυλακισμένος σύζυγος της(πρώην τηλεγραφιστής, άστεγος και άνεργος πλέον λόγω της εποχής), έχουν βρει τη θαλπωρή(ο μεν πρώτος στο πυρηνικό καταφύγιο του σπιτιού, η δε δεύτερη ως οικονόμος του τελευταίου), ο μισθός της είναι ικανοποιητικός και δεν λειτουργεί τυχοδιωκτικά(αν και κανείς δεν γνωρίζει γιατί ήταν μόνο 4,5 χρόνια στη βίλα. Η εν λόγω οικογένεια γνωρίζει ότι δεν υπάρχει κανένα μέλλον στη Σεούλ, ούτε περιμένει συντάξεις και αποκατάσταση αργοπεθαίνοντας στην θαλπωρή, η και στον φόβο, αν η ΛΔ της Κορέας που δείχνουν ιδιαίτερη συμπάθεια, παρά την όποια σάτιρα στα ΜΜΕ της εν λόγω, ότι κάποια μέρα θα εισβάλει στην πατρίδα τους. Με την απόλυση της τελευταίας, αναδείχνεται ο συγκρητισμός ανάμεσα στις δυο πλευρές των ταξικά καταπιεσμένων, στο λούμπεν που εκφράζει η οικογένεια του Γου, που με δόλιους τρόπους οδηγεί σε απόλυση την οικονόμο και την οικογένεια της τελευταίας, που εκφράζει μέρος της εργατικής τάξης της χώρας, η οποία αντί να ζητάει να πάρει την εξουσία, λατρεύει να υπηρετεί τον εργοδότη πιστεύοντας ότι δεν υπάρχει διέξοδος και μέχρι εδώ μπορούμε, άρα καλά είμαστε εδώ πέρα. Με αυτό τον τρόπο και πριν αρχίσει η Νέμεσις και η “Θεία Δίκη”, το μακελειό και οι αντεκδικήσεις, ο Σκηνοθέτης-Σεναριογράφος Μπονγκ Τζουν Χο, καταδείχνει και την ιδιοσυγκρασία της εργατικής τάξης της χώρας του στυλιτεύωντας την.