Μεγάλοι Μουσικοσυνθέτες

Το όνειρο έσβησε πριν ακριβώς τρία χρόνια το 2019(συμπληρώσαμε σήμερα, ωστόσο το υπόλοιπο άρθρο το αφήνουμε ως έχει), γιατί τότε που η ιστορία έγινε σιωπή και η Άννα έκλαψε μετά από σχεδόν μισό αιώνα για το μεγάλο Θάνο Μικρούτσικο.
Αυτός ο χρόνος μπήκε κακά και φεύγει στο παρά 3 με τους χειρότερους οιωνούς. Από το πρωί ετούτη η μέρα έδειχνε τα δόντια της με το καιρικό φαινόμενο τη “Ζηνοβία” να απειλεί άπαντες ανά την επικράτεια, με τις εναλλαγές της, ότι θα μας φέρει το Χειμώνα στην βαθιά μέσα στην διαμπερές παράγκα μας, με την αρπαγή του τεράστιου Θάνου Μικρούτσικου απ’ τη κοινή ζωή αυτής της χώρας.
Μην περιμένετε να κάνουμε κάποιο αφιέρωμα στη βιογραφία του μεγάλου Θάνου Μικρούτσικου, εξάλλου τα πάντα θα γραφτούν αυτές τις μέρες, από όλους όσοι (και κυρίως από αυτούς που) τον είχαν ξεχασμένο, βαθιά μέσα στην πολιτιστική και μουσική ναφθαλίνη, μαζί με τον νέο ελληνικό πολιτισμό που μεγαλούργησε μέσα από το εργατικό λαϊκό κίνημα. Γιατί ο Θάνος ήταν παιδί της πολιτιστικής επανάστασης και του αναφερθέντος παραπάνω κινήματος και πιστέψτες μας, υπήρξε πολύ περήφανός γι αυτό.
Το μόνο σίγουρο ότι ο  μέγιστος μουσικοσυνθέτης που αφήνει τη χώρα φτωχότερη, αποδεσμεύτηκε και πάει στην παρέα που τον περιμένει εκεί ψηλά και τι παρέα!!! Μαρία Δημητριάδη, Νίκος Καββαδίας, Μάνος Ελευθερίου , Ναζίμ Χικμέτ, Άλκης Αλκαίος, Βολφ Μπίρμαν  και ο αγαπημένος δάσκαλος όλων τους Βλαδίμηρος Μαγιακόφσκι, να τον περιμένει πρώτος στην πύλη ως επίσημο προσκεκλημένο και να αρχίσουν τις ατελείωτες συζητήσεις τους, για το νέο τύπο ανθρώπου στη ζωή που όλοι άφησαν πίσω, αλλά αγαπούσαν και αγαπούν περισσότερο κι από τους ίδιους τους ζωντανούς.

Ο τεράστιος Μάνος Χατζηδάκης, ήταν στοχαστής, ήταν βαθύτατος γνώστης και μελετητής της ποίησης και της λογοτεχνίας, μισούσε απέραντα τον κοινωνικό και πολιτικό φασισμό. Ήταν πάνω απ’ όλα ένας πράος και νηφάλιος άνθρωπος που αγάπησε όσο λίγοι αυτά που η πατρίδα μας και η αστική της τάξη πέταξε στο βαθύ πέλαγος στο όνομα της κερδοφορίας.
Ο τεράστιος Μάνος Χατζηδάκις, μελοποιούσε τον ματωμένο γάμο του Λόρκα, έφτιαχνε γυάλινους κόσμους με κρύσταλλα που δεν είχαν και μεγάλες αντοχές, ήταν εύθραυστα όπως ή καρδιά του, που αγαπούσε πολύ ότι υπήρχε στη φύση. Ήταν ο μουσικός ζωγράφος του χαμόγελου της Τζοκόντας, ο καλλιτέχνης των πιο αισθαντικών μουσικών χροιών της εποχής του, ήταν το παραμύθι δίχως όνομα, που σαν ρυάκι κύλαγε στα αυτιά μας, εισερχόμενο από την οδό των ονείρων. Ήταν η φωνή της Αθανασίας και του μεγάλου ερωτικού, η παράλογη πορνογραφία του Sweet Movie. Μα ήταν πάνω απ’ όλα το φως του Σείριου, που φώτιζε τη μυθολογία και την ρυθμολογία ως ο νέος Καπετάν Μιχάλης και ταυτόχρονα ο οδοιπόρος, της Ελένης και της Αμοργού, στην εποχής της Μελισσάνθης. Ο τεράστιος Μάνος Χατζηδάκις, ήταν όλα αυτά και άλλα τόσα, ένας πραγματικός μύθος που τον άκουγε ολόκληρος ο πλανήτης, που οι μουσικές του πινελιές ξεπέρασαν κατά πολύ τα ελάχιστα μπροστά του “Σκαθάρια”, ταξίδεψαν στο America με ένα υπερωκεάνιο στα 60’s, έγιναν συνθέσεις και τραγούδια της Αμαρτίας σαν σκοτεινή μητέρα κάτω από τον Χειμωνιάτικο του Ήλιο, νοσταλγώντας τις ήσυχες μέρες του Αυγούστου και τις μπαλάντες της Οδού Αθηνάς.
Αυτός ήταν ο Ο τεράστιος Μάνος Χατζηδάκις, που μας λείπει, όπως λείπουν όλοι αυτοί που θα μπορούσαν να κάνουν την Ελλάδα φως και όχι σκότος, και παρακμή όπως αυτή που ζούμε στην εποχή της κρίσης, όπου παιδάκια πνίγονται στις ακτές μας και αντί να αναδείχνεται η αλληλεγγύη, η στοργή, η φιλοξενία και η αγάπη, αναδείχνεται το ταξικό μίσος του καπιταλισμού από τους εγχώριους μικροαστούς ιθαγενείς….