istosch eFanzine

istoschPORTAL [data &technologies lab]

Ιταλικός Νεορεαλισμός

Cinema

Μικελάντζελο Αντονιόνι, ο σπουδαιότερος προσωπογράφος του Σινεμά

Αποτέλεσε ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα και ένας από τους σπουδαιότερους κινηματογραφιστές της υφηλίου, ο οποίος επέδειξε μια μοναδική έφεση, ίσως την πιο σημαντική σε αυτό που ονομάζουμε κινηματογραφική προσωπογραφία, μιας και το τεράστιο αυτό κεφάλαιο του Ιταλικού και Παγκόσμιου ταυτόχρονα Κινηματογράφου, έδινε μια ιδιαίτερη έμφαση στους χαρακτήρες, με υψηλού επιπέδου αισθητικά κριτήρια, επηρεάζοντας σε μεγάλο βαθμό τον εμπορικό Κινηματογράφο κάθε περιοχής, αλλά και το Χόλιγουντ.
Αυτός ο πρωτοπόρος της 7ης Τέχνης, δεν έκανε εμπορικό Κινηματογράφο, εξάλλου, δεν τον ένοιαζε και δεν τον αφορούσε αυτό, ανεξάρτητα αν επηρέασε σε μεγάλο βαθμό ακόμα και την λεγόμενη εμπορική “κακογουστιά”(που προωθούσε το Θέλγητρο για τα όνειρα ενός πλουτισμού χωρίς την κατανόηση της μεταβλητής σχέσης παραγωγής, με αποτέλεσμα την σαπουνόπερα, ακόμα και την Κινηματογραφική).
Τον ενδιέφεραν οι διαπροσωπικές σχέσεις και η διαλεκτική τους, μέσα από τις αντικειμενικές συνθήκες, ο υποκειμενικός παράγοντας(οι λαϊκές μάζες δηλαδή), οι αντιφάσεις, οι αντιθέσεις και οι συνθέσεις, ανάμεσα στην κοινωνική και την προσωπική, αλλά και διαπροσωπική πραγματικότητα και πως η τελευταία επενεργούσε καταλυτικά σε αυτές.

Read More
CinemaRadio Collectiva TeamRCT Radio Collectiva Team

Τα τανγκό ενός Κινηματογραφικού Αυτοκράτορα

Η πρώτη του ταινία ήταν αυτή και η ένατη, η τελευταία του δηλαδή το 2012 με τον τίτλο “Me and You”(Εγώ και εσύ), με 15 κινηματογραφικά βραβεία στα μεγαλύτερα φεστιβάλ της Ευρώπης και της Υφηλίου. Το 2011 στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών, του έδωσε τον Τιμητικό Χρυσό Φοίνικα ως αναγνώριση του έργου του, ενώ το 1988 κέρδισε για την ταινία του “Ο Τελευταίος Αυτοκράτορας” το Όσκαρ Σκηνοθεσίας και το Όσκαρ Καλύτερα Προσαρμοσμένου Σεναρίου.
Για τους υποφαινόμενους κονδυλοφόρους, οι δυο πιο σπουδαίες ταινίες του ήταν, ο Κομφορμιστής του 1970, όπου ασκούσε λυσσαλέα και επιθετική κριτική στον κοινωνικό και ιδεολογικό φασισμό, στη σχέση που είχε αυτός με τους μικροαστούς, την “λατρεία” στους “αλάθητους” προγόνους και τη μεταλαμπάδευση των ιδανικών της εποχής τους σε μια άλλη, στην εθνότητα και στον εθνικισμό(που καμία σχέση δεν έχουν με τον πατριωτισμό), καθώς και η ταινία με τον τίτλο 1900(του 1976), όπου ανέλυε την διαμάχη της ιδιοσυγκρασίας ανάμεσα στην Ιταλική αριστερά με την δεξιά.

Read More
Cinema

‘Ενας νοσταλγικός κλέφτης

Θα μπορούσαμε να γράφουμε, να μιλάμε και να αναλύουμε με τις ώρες το έργο του τεράστιου Ντε Σίκα(αυτό θα το αφήσουμε για τον ιστορικό του μέλλοντος), που σαν χτες απεβίωσε το 1974 από Καρκίνο του πνεύμονα, αφήνοντας ένα τεράστιο, δυσαναπλήρωτο κενό, που μάλλον σε τούτη την εποχή της αναβίωσης των τεράτων, μπορεί να μην χωρούσε, να μην αναγνωρίζονταν, ούτε καν να του έδιναν οι εταιρείες προώθησης την παραμικρή σημασία, ωστόσο ως αποτέλεσμα μιας εποχής που εμπεριείχε τον ίδιο πόνο με το σήμερα, αλλά μετά από ένα μεγάλο πόλεμο(που τα πράγματα διαβάζονται αλλιώς) θα μπορούσε να είναι καταφυγή. Για τους υποφαινόμενους και υπογράφοντες, ο Ντε Σίκα είναι ο νοσταλγικότερος κλέφτης ονείρων, ποδηλάτων του παγκόσμιου κινηματογράφου και θα παραμείνει ένας πολύ μεγάλος του είδους, από τους μεγαλύτερους όλων των εποχών.

Read More
Cinema

Οι τελετές των Παρασίτων

“Parasite” ( Παράσιτα )
Η οικογένεια των Κιμ είναι αγαπημένη, αλλά είναι όλοι τους άνεργοι και το μέλλον τους διαγράφεται ζοφερό. Ο γιος της οικογενείας βρίσκει δουλειά ως καθηγητής ιδιαιτέρων κι ελπίζει επιτέλους σε σταθερό εισόδημα. Κουβαλώντας τις προσδοκίες όλης του της οικογένειας, πηγαίνει για συνέντευξη στο σπίτι των Παρκ- ιδιοκτητών μια διεθνούς εταιρίας πληροφορικής, για να συναντήσει την κυρία του σπιτιού. Μετά την πρώτη αυτή συνάντηση, ξεκινάει ένας χείμαρρος ατυχών συμβάντων.
Να σημειώσουμε εδώ πέρα ξανά, ότι η ταινία κέρδισε το Χρυσό Φοίνικα Φεστιβάλ Καννών 2019
Το κεντρικό μήνυμα της ταινίας βγαίνει στον επίλογο του, όπου ο Γου κάνει τον απολογισμό της δράσης του και αυτή μάλλον είναι γλυκόπικρη, αλλά άκρως διδακτική. Ο Γου συνειδητοποιεί ότι η ζωή τους μάλλον είναι ίδια, ίσως και χειρότερη από πριν( δεν το έχει ξεκαθαρίσει). Πως μπορεί με κάποιες μικροκομπίνες που στηρίζονται στην αναγκαιότητα για πάσης φύσης πλουτισμό και όχι για καλύτερη ποιότητα ζωής(αυτή είναι συνυφασμένη με την εργασία, τον μόχθο κλπ), αυτή να τον οδηγήσει ξανά στον ίδιο παρονομαστή και στο ίδιο μοντέλο με αυτό του ξεκινήματος του από το λούμπεν. Άντε να είναι ίσως λίγο παραπάνω από πριν, λόγω των εμπειριών που απέκτησε. Το τίμημα όμως είναι πολύ μεγάλο, μια αδελφή νεκρή και ένα πατέρα που δεν θα τον ξαναδεί ποτέ ξανά, φυλακισμένο, στο πυρηνικό καταφύγιο μιας βίλας, ωστόσο παλινδρομεί ξανά, αφού ακόμα ονειρεύεται, την αγορά της θωρακισμένης βίλας που θα αγοράσει από τους μεσίτες όταν πλουτίσει. Κι εδώ ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Μπονγκ Τζουν Χο, δεν το εξατομικεύει, δίνοντας την πραγματική διάσταση των πραγμάτων που έχουν να κάνουν με την ταξική κοινωνία της Σεούλ. Που άλλοι πνίγονται με την πρώτη βροχή και άλλη την θεωρούν ευλογία για το επερχόμενο πάρτι γενεθλίων. Στο εν λόγω φιλμ, η παλιά οικονόμος και ο φυλακισμένος σύζυγος της(πρώην τηλεγραφιστής, άστεγος και άνεργος πλέον λόγω της εποχής), έχουν βρει τη θαλπωρή(ο μεν πρώτος στο πυρηνικό καταφύγιο του σπιτιού, η δε δεύτερη ως οικονόμος του τελευταίου), ο μισθός της είναι ικανοποιητικός και δεν λειτουργεί τυχοδιωκτικά(αν και κανείς δεν γνωρίζει γιατί ήταν μόνο 4,5 χρόνια στη βίλα. Η εν λόγω οικογένεια γνωρίζει ότι δεν υπάρχει κανένα μέλλον στη Σεούλ, ούτε περιμένει συντάξεις και αποκατάσταση αργοπεθαίνοντας στην θαλπωρή, η και στον φόβο, αν η ΛΔ της Κορέας που δείχνουν ιδιαίτερη συμπάθεια, παρά την όποια σάτιρα στα ΜΜΕ της εν λόγω, ότι κάποια μέρα θα εισβάλει στην πατρίδα τους. Με την απόλυση της τελευταίας, αναδείχνεται ο συγκρητισμός ανάμεσα στις δυο πλευρές των ταξικά καταπιεσμένων, στο λούμπεν που εκφράζει η οικογένεια του Γου, που με δόλιους τρόπους οδηγεί σε απόλυση την οικονόμο και την οικογένεια της τελευταίας, που εκφράζει μέρος της εργατικής τάξης της χώρας, η οποία αντί να ζητάει να πάρει την εξουσία, λατρεύει να υπηρετεί τον εργοδότη πιστεύοντας ότι δεν υπάρχει διέξοδος και μέχρι εδώ μπορούμε, άρα καλά είμαστε εδώ πέρα. Με αυτό τον τρόπο και πριν αρχίσει η Νέμεσις και η “Θεία Δίκη”, το μακελειό και οι αντεκδικήσεις, ο Σκηνοθέτης-Σεναριογράφος Μπονγκ Τζουν Χο, καταδείχνει και την ιδιοσυγκρασία της εργατικής τάξης της χώρας του στυλιτεύωντας την.

Read More
CinemaRadio Collectiva TeamRCT Radio Collectiva Team

Δυο Αναδημοσιεύσεις για δυο μεγάλους Ιταλούς Κινηματογραφιστές

Σαν σήμερα το 1906 γεννήθηκε στο Μιλάνο της Λομβαρδίας ο Λουκίνο Βισκόντι (Luchino Visconti di Modrone), κόμης του Λονάτε Ποτσόλο) που αργότερα δια της υψηλής Κινηματογραφικής του τέχνης του αποδόθηκε το προσωνύμιο “ο Κόκκινος κόμης του παγκόσμιου Κινηματογράφου”. Να σημειώσουμε εδώ πέρα ότι ο εν λόγω ήταν απόγονος της οικογένειας των Βισκόντι που αποτέλεσε οικογένεια ευγενών που διοικούσε του Δουκάτο του Μιλάνου στο Βασίλειο της Λομβαρδίας κατά το παρελθόν, ενώ ήταν μέλος της παράταξης των Γιβελλίνων, όμως αυτό, του ότι δηλαδή ήταν απόγονος ευγενών, δεν τον εμπόδισε να γίνει κομμουνιστής και να οργανωθεί ως μέλος του PCI . Tαυτόχρονα την ίδια μέρα 69 χρόνια μετά, δηλαδή στις 2 του Νοέμβρη του 1975, στην περιοχή Όστια του Λάτιο, στα προάστια της Αιώνιας πόλης, της Ρώμης δολοφονήθηκε ο επίσης μεγάλος κινηματογραφιστής του Ιταλικού Νεορεαλισμού, ο Πιερ Πάολο Παζολίνι. Το σημερινό άρθρο θα είναι ουσιαστικά δύο άρθρα που γράφτηκαν από το RCT Team και συντάκτες του παρόντος Portal το cinecollectiva, γράφτηκαν πολλά χρόνια πριν, ωστόσο αποτελούν ιστορικό δείγμα για τους δυο πολύ μεγάλους Ιταλούς Κινηματογραφιστές. Το πρώτο άρθρο αφορά τον Λουκίνο Βισκόντι και είναι Ο Γατόπαρδος (εδώ είναι είναι ο σύνδεσμος από το πρωτότυπο άρθρο) και το δεύτερο αφορά μια κινηματογραφική περίληψη, πάνω στο έργο του μεγάλου Παζολίνι(εδώ είναι ο σύνδεσμος από το πρωτότυπο άρθρο).

Read More
istosch eFanzine

istosch eFanzine