Νέος Ελληνικός Κινηματογράφος

Αν και σκηνοθέτησε μονάχα τρεις Κινηματογραφικές ταινίες, εμπεριέχεται μέσα στους δέκα σπουδαιότερους κινηματογραφιστές – δημιουργούς του είδους για τη χώρα μας και φυσικά μια εξ αυτών αποτελεί μια από τις δέκα σπουδαιότερες Ελληνικές Ταινίες όλων των εποχών, η οποία βρίσκεται σε κάποιους καταλόγους, μέσα στις 500 σπουδαιότερες του Παγκόσμιου Κινηματογράφου.
Δεν είναι τυχαίο ότι ο τεράστιος Αλέξης Δαμιανός είχε παρασημοφορηθεί ονομαστικά, με τα δύο καθόλα τιμητικά επίθετα από τους ίδιους τους συναδέλφους του κι όταν οι ομότεχνοι του τον αποκαλούν “ποιητή της εικόνας” η “εμπνευστή του λαϊκού Κινηματογράφου” στη χώρα μας, κάτι σημαίνει.
Ο Αλέξης Δαμιανός γεννήθηκε την 21η του Γενάρη του 1921 στην Αθήνα και “αποδήμησε εις Κύριον” μια μέρα σαν και σήμερα στις 4 του Μάη του 2006, στην εποχή που λάτρεψε όσο κανείς άλλος την Άνοιξη, αφού σε κάθε μια από τις ταινίες του η αδημονία του, δηλαδή η ανησυχία της αναμονής για κάτι καλύτερο, πανανθρώπινο και αλληλέγγυο είναι βαθιά αποτυπωμένη, τόσο στα καρέ της εικόνας του, που είναι για σεμινάρια, όσο και στους λιτούς και απέριττους διαλόγους, που ήταν σήμα κατατεθέν του Νέου Ελληνικού Σινεμά.
Ο Αλέξης Δαμιανός συγκαταλέγεται μέσα στη δεκάδα των σπουδαιότερων Ελλήνων Κινηματογραφιστών όλων των εποχών, όπου δίπλα του βρίσκεται το enfant gâté του Ελληνικού Σινεμά, αυτού που αναγνωρίζεται τόσο στο εσωτερικό της επικράτειας, όσο και στα διεθνή Κινηματογραφικά δρώμενα.
Ανάμεσα στους Κορυφαίους των Κορυφαίων όπως, οι Θόδωρος Αγγελόπουλος, Μιχάλης Κακογιάννης, Νίκος Κούνδουρος, Παντελής Βούλγαρης, Γιώργος Τζαβέλας, Ορέστης Λάσκος, Δήμος Αβδελιώδης, Τάκης Κανελλόπουλος, Σταύρος Τορνές, στρογγυλοκάθεται αυτό το τοτέμ του Λαϊκού και Σύγχρονου πολιτισμού.

Ο Τάκης Κανελλόπουλος το 1962 γύρισε μια από τις πιο σπουδαίες αντιπολεμικές και εσκεμμένα ασπρόμαυρες ταινίες τις εποχής τον “Ουρανό” εν όψει και της επετείου των ημερών την 28η του Οκτώβρη, που ουσιαστικά στηρίζεται και σχετίζεται σε πάνω σε αληθινές αφηγήσεις όσων έζησαν την περίοδο από το 1940 – 1944 τη φρίκη του Β’ ΠΠ και ήταν όλες στηριγμένες πάνω και μόνο σε πραγματικά γεγονότα.
Μέχρι το 1980 γυρίζει άλλες έξι ταινίες, όπου δεν παραβλέπεται σε καμία από αυτές η συναισθηματική τοποθέτηση – πινελιά των ηρώων – αντιηρώων του (η ηρωϊδων – αντιηρωίδων του όπως η Σόνια), ειδικά από αυτές που γυρίστηκαν από το 1972 και μετά, όπου το ερωτικό δράμα είναι “πανταχού παρών (και δυστυχώς) τα πάντα πληρών” με όρους προτεσταντικής ηθικής και Παλαιάς Διαθήκης, όπου ο τιμωρός είναι σε κάθε σημείο παραμονεύοντας στη γωνία και ο κλοιός γίνεται συσφιγκτήρας.
Τόσο στην “Τελευταία Άνοιξη”, [(όπου μια παρέα χωρίζεται από τον Πόλεμο) και τα τρία μέρη της ακροβατούν σε νέες ζωές, άλλες στην αλληλεγγύη με το συμπολεμιστή τους, άλλες με την προστασία στα φυλακισμένα πουλιά και άλλες στην λιποταξία και στο ψέμα χάριν ερωτικής αναγκαιότητας που δημιουργεί μια παράνομη σχέση με το τέταρτο μέλος της παρέας την Άννα)].
Τόσο στο “Χρονικό μιας Κυριακής”, όπου έξι σπονδυλωτές ιστορίες δημιουργούν ένα πεδίο ορισμού πάνω κάτω, κοινό, την αναγκαιότητα για επίτευξη της προσμονής έξι διαφορετικών ηρώων.
Τόσο στο “Ρομαντικό Σημείωμα” την προτελευταία του ταινία, όπου τέσσερις συμφοιτητές έχουν κοινό ερωτικό στόχο που δεν είναι άλλος από την ίδια κοπέλα, η οποία θα αναστατώσει τις ζωές τους όταν αυτή θα εμφανιστεί από το πουθενά στις ζωές τους, και με τον ίδιο τρόπο θα τους εγκαταλείψει ολοκληρώνοντας το δράμα που συνεχίστηκε και στην τελευταία του ταινία τη “Σόνια” το 1980, την ίσως σπουδαιότερη ερωτική ταινία που έβγαλε ποτέ το Ελληνικό Σινεμά.

Η κινηματογραφική κριτική είναι το πλέον δύσκολο έργο τέχνης, γιατί συνενώνει την συνθηματολογία που είναι η τέχνη και η επιχειρηματολογία που είναι επιστήμη. Είναι ένα απαραίτητο εργαλείο που είναι αναγκαιότητα για να κατανοήσει κανείς τον παράξενο κόσμο του σινεμά, όχι ως τεχνική, ούτε ως θέαμα, αλλά ως τέχνη και κυρίως ως στοχαστική.
Σήμερα έχουμε γεμίσει από κινηματογραφικούς κριτικούς, που ακόμα κι αν έχουν γνώσεις για το βάθος, το πλάτος και το ύψος της κινηματογραφικής κριτικής, το εξαφανίζουν στα βάθη του ωκεανού και αναδείχνουν την κάθε λογής αδιάφορη πατάτα από τα blockbusters ως μεγάλη ταινία και ο λόγος δεν είναι μόνο βιοποριστικός, αλλά καθαρά και κυρίως, αν όχι μόνο ιδεολογικός, μιας και είναι βαθιά στρατευμένοι, “με την σωστή πλευρά της ιστορίας”.