Η ιδεολογική του ταυτότητα και φυσιογνωμία, είναι πολύ-παραγοντική, καθορίζεται από μια γενικευμένη αντικαπιταλιστική απογοήτευση, αλλά και ρητορική, που όμως δεν αναδείχνει απαραίτητα και τόσο ανατρεπτικές διαθέσεις στον κυρίαρχο και καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής και δεν αντανακλά τις σχέσεις παραγωγής ως καθοριστικές(ως αιτία), αλλά τις κοινωνικές σχέσεις(όχι ως αιτιατό που είναι κάτι τέτοιο, ενίοτε τις παρουσιάζει ως αιτία).
Χωρίζεται σε δυο μεγάλες κατηγορίες, τόσο στον Ρασιοναλισμό, όσο και στον Ιρασιοναλισμό, με τον πρώτο να κατέχει την μερίδα του λέοντος σε μπάντες και δημιουργούς.
Εκφράζεται (όπως και τα ομοειδή του), μέσα από ένα τεράστιας έκτασης πλέγμα και μέσα από το πρίσμα κοινών ιδεολογικών σχολών που εξυφαίνεται πάνω στο πρώτο(στο πρίσμα δηλαδή) και που στο περιεχόμενο τους αντανακλώνται, όλα τα σύγχρονα είδη τέχνης και τεχνοτροπίας από τον κυβισμό, το νεορεαλισμό, τη Nouvelle Vague, τον Ντανταϊσμό, τον Κονστρουκτιβισμό, φυσικά τον Σουρεαλισμό, το Μπάουχαουζ, ακόμα – ακμόμα και στον Ορφισμό.
Από εκεί ακριβώς διατείνονται και εκπορεύονται, πότε οι ιδεολογικές ανησυχίες των καταστασιακών, πότε των υπαρξιστών και πότε το ύφος των υπερρεαλιστών καλλιτεχνών του παρελθόντος.
Εκφράζει, διακηρύττει και αφηγείται ανάλογα με την μπάντα είτε με μεταφυσικό, είτε με διαλεκτικό τρόπο, με παγερή σαφήνεια, η και κάποιες περιπτώσεις στεντόρεια φωνή, για τα αδιέξοδα που δημιουργεί η δικτατορία της καταναλωτικής, κοινωνικής, πολιτικής και οικονομικής πολιτικής κατάστασης πραγμάτων, αλλά και η φροντίδα, ο φόβος, η αποφασιστικότητα κλπ.
Περισσότερα
