Η θεωρία του πως δημιουργείς, η πως καταστρέφεις μια χώρα

1) Εισαγωγή

Από την εποχή της δημιουργίας των “Εθνών Κρατών” (μια από τις πλέον προοδευτικές αντιλήψεις της ανθρωπότητας), οι πρώην Αυτοκρατορίες δε μπόρεσαν να το αποδεχτούν ουδέποτε, οι λόγοι επίσης είναι αυτονόητοι και ποτέ οι μεγάλες αυτοκρατορίες της Δύσης δεν συγχώρεσαν την προοπτική ανάπτυξης εθνικών και απελευθερωτικών κινημάτων, δημιούργησαν εξάλλου όλες εκείνες τις προϋποθέσεις που αντικειμενικά καταδείχνουν και το ρόλο τους ακόμα και σήμερα μέσα από μια σειρά παραδείγματα που θα διαφωνούν παρακάτω.
Σήμερα η προσπάθεια προστασίας των εθνών κρατών, απέναντι στον κοσμοπολιτισμό της ΕΕ, που αναφέρεται λαθεμένα ως διεθνισμός, καθότι είναι ο διεθνισμός του σταθερού κεφαλαίου και των μονοπωλίων, που ουδέ μια σχέση έχει με τον προλεταριακό διεθνισμό, ο οποίος είναι και βαθύτατος πατριωτισμός, της τάξης, του χώρου εργασίας και διαβίωσης της εργατικής τάξης, των συνηθειών της, καθώς και της γλώσσας και των παραδόσεων, που δεν έχουν καμία επίσης σχέση με τον εθνικισμό – ο οποίος είναι η συνέχεια του κοσμοπολιτισμού, δηλαδή του πολιτικού και πολιτιστικού ιμπεριαλισμού(κατά Λένιν), με τα πέντε στοιχεία που τον καθορίζουν και τον αναπαράγουν σε κάθε διεργασία ανάπτυξης της κοινωνικής συνείδησης, δραστηριότητας και συμπεριφοράς, ούτως ώστε, να συνεχίσουν απρόσκοπτα και ανεμπόδιστα την παραγωγή ικανού ποσοστού κερδοφορίας.
Η δημιουργία και καταστροφή της εθνικής και ταξικής συνείδησης σε μια χώρα αποτελεί ένα πολύπλοκο φαινόμενο, που συνδέεται με βαθιές ιστορικές, πολιτικές και θεωρητικές διαδικασίες. Η ανάλυση αυτών των διαδικασιών δεν είναι μόνο ένα εργαλείο για την κατανόηση της κοινωνικής εξέλιξης, αλλά και ένας τρόπος να διερευνήσουμε τους μηχανισμούς που χρησιμοποιούνται για τη διάλυση των δομών μιας χώρας.
Να σημειώσουμε επίσης, ότι η εθνική συνείδηση είναι και ταξική και από την πλευρά της αστικής τάξης και από την πλευρά της εργατικής τάξης, και κάθε έθνος κράτος, ομοσπονδιακό, συνομοσπονδιακό κ.ο.κ, η εργατική τάξη έχει την συντριπτική πλειοψηφία και η επιβίωση της άρχουσας αστικής τάξης και δει των μονοπωλιακών ομίλων με έδρα το εσωτερικό μιας χώρας, για να μπορεί να επιτευχθεί, πρέπει να αποκτήσει κι αυτή τις δικές της συμμαχίες, και για να είναι κι αυτές πλατιές, πρέπει αναγκαστικά να ανατρέξει στα μεσαία στρώματα της πόλης και το χωριού, να τους πείσει, ότι είναι τάξη που μόνο με το Σταθερό και όχι το μεταβλητό Κεφάλαιο μπορεί να συζευχθεί.
Κι εφόσον ένα κράτος είναι πάντα δύο κράτη, πρέπει να βρεθεί ένα τρίτο, για στηρίξει τα μονοπώλια κι αυτό δεν είναι άλλο από τους μικροαστούς με αστική ταξική συνείδηση, που ούτε την έχουν, ούτε την αξίζουν, πέφτουν συνήθως με μια ξένη σημαία στα εδάφη μιας εσωτερικής κόντρας που ευνοεί πάντα, το μεγάλο κεφάλαιο.
Όπου τα μεσαία στρώματα τα βρήκαν με την εργατική τάξη, όπως με τα Μπααθικά Κόμματα στη μέση ανατολή, ξεκίνησε μια υποδόρια και σιωπηλή προσπάθεια διάλυσης εκείνων των χωρών που διάλεξαν άλλους δρόμους από τους πεπατημένους της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.
Από την εποχή του Ιωσήφ Στάλιν , που στο έργο του “Ο μαρξισμός και το εθνικό ζήτημα” απέδειξε την αλληλεξάρτηση της εθνικής και ταξικής συνείδησης, μέχρι τις σύγχρονες παρακρατικές ομάδες και τις ΜΚΟ, η ιστορία μας δείχνει πώς οι δυνάμεις του ιμπεριαλισμού και του καπιταλισμού εκμεταλλεύονται τις αδυναμίες μιας χώρας για να επιβάλουν την εξουσία τους.
Το παράδειγμα της Συρίας (2011–2024) είναι ενδεικτικό: μια χώρα που από την αρχή του εμφυλίου πολέμου τοποθετήθηκε σε μια πορεία καταστροφής, με την πρόσβαση της στις δικές της πλουτοπαραγωγικές πηγές να κατακλέβεται, και με τους πόρους της, όπως το πετρέλαιο και το χρυσό, να γίνονται στόχος ξένων ενδιαφερόντων. Αυτό δεν είναι μια απομονωμένη περίπτωση, αλλά μέρος μιας ευρύτερης στρατηγικής που έχει τις ρίζες της στον φασισμό , τον ναζισμό και την ιμπεριαλιστική θεωρία .
Οι θεωρητικοί του ναζισμού, όπως ο Άλφρεντ Ρόζενμπεργκ , και οι πρακτικές τους, που συνδυάζουν την τέχνη , τη θρησκεία και την επιστήμη με μυθολογικά στοιχεία, αποτελούν το πρότυπο για τη δημιουργία “κρατικών οντοτήτων” που στηρίζονται στην εξάλειψη των κλασικών τάξεων και την επιβολή μιας νέας τάξης μικροαστών και μεγάλου κεφαλαίου.
Αυτή η εισαγωγή θα μας οδηγήσει σε μια λεπτομερή ανάλυση των παραγόντων που συντελούν στη διάλυση των δομών μιας χώρας: την ατζέντα των ΜΚΟ , τον ρόλο των παρακρατικών ομάδων , και τη θεωρητική βάση που υποστηρίζει την καταστροφή της εθνικής και ταξικής συνείδησης. Ταυτόχρονα, θα εξετάσουμε πώς η ιστορία και η θεωρία συνδέονται με την πράξη, ώστε να κατανοήσουμε τους μηχανισμούς που οδηγούν στην κατάρρευση μιας χώρας και την επαναδιαμόρφωση της κατά το ευχέρεια των ισχυρών.
Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά: από την ιστορική εξέλιξη των ιδεών, μέσα από τις θεωρητικές αναλύσεις των κύριων πρωταγωνιστών, ως τις σύγχρονες πρακτικές που εφαρμόζονται σήμερα.

2) Η Δημιουργία και Καταστροφή της Εθνικής και Ταξικής Συνείδησης

Η θεωρία του πως δημιουργείται, η πως καταστρέφεται σε μια χώρα τόσο η εθνική, όσο και η ταξική συνείδηση, [που δεν έχουν και μεγάλες αποστάσεις, όσο κι αν νομίζουν ορισμένοι ότι πρόκειται για δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα – αντικειμενικά δεν είναι και το έχει αποδείξει ο Ιωσήφ Στάλιν στο μεγαλειώδες έργο του “Ο μαρξισμός και το εθνικό ζήτημα”, μια μπροσούρα που έρχεται από τα “Άπαντα” Ι. Β. Στάλιν, τόμος 2ος (1907 – 1913)], έρχεται από την εποχή που η ομάδα της παρακάτω φωτογραφίας, με τους παρακάτω “εγκληματίες πολέμου”, πήρε το εγχειρίδιο χρήσης και το ανέπτυξε αναλόγως, δίνοντας τα φώτα στους νεότερους δρομείς της σκυταλοδρομίας του ιμπεριαλισμού – είτε με όρους φασισμού, είτε αστικής δημοκρατίας, που έχει μετακινηθεί στα όρια του Κ.Μ.Κ και οι οποίοι όχι μόνο διδάχθηκαν πολύ καλά το μάθημα τους, αλλά το πήγαν ακόμα παραπέρα, για τους επόμενους άξιους – πανάξιους συνεχιστές τους.
Η δημιουργία και καταστροφή της εθνικής και ταξικής συνείδησης σε μια χώρα δεν είναι απλώς μια φυσική διαδικασία, αλλά το αποτέλεσμα μιας συνειδητής προσπάθειας που βασίζεται σε ιστορικά και θεωρητικά πλαίσια. Η εξέλιξη αυτών των διαδικασιών ανάγεται σε σημαντικά ιστορικά σημεία και προσωπικότητες, όπως ο Καρλομάγνος , ο Καλβίνος , ο Ρίχαρντ Κουντενχόβε-Καλέργκι , και τα φιλοσοφικά ρεύματα του Αριστοτελικού Δυισμού και του Καρτεσιανού Ορθολογισμού .

1α) Ο Ρόλος του Καρλομάγνου

Ο Καρλομάγνος (742–814 μ.Χ.) ήταν ένας από τους πιο σημαντικούς ηγέτες της Ευρώπης κατά τον Μεσαίωνα. Η δημιουργία του Καρολίνγκιου Αυτοκράτορα θεμελίωσε την ιδέα της εθνικής και θρησκευτικής ενότητας με την ενσωμάτωση του Χριστιανισμού στην πολιτική δομή. Ο Καρλομάγνος χρησιμοποίησε την Εκκλησία ως μέσο ενίσχυσης της εξουσίας του και της εθνικής συνείδησης, δημιουργώντας μια βάση για την Ιερά Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία . Αυτή η σύνδεση μεταξύ θρησκείας και κράτους έγινε πρότυπο για την κατασκευή ταξικών και εθνικών διαχωρισμών, όπου οι “πολιτισμένοι” (Χριστιανοί) διαχωρίζονταν από τους “απολίτιστους” (παγανιστές ή μη Χριστιανούς).

1β)Ο Ρόλος του Καλβίνου

Ο Ζαν Καλβίνος (1509–1564) ήταν ένας από τους κύριους θεωρητικούς της Προτεσταντικής Μεταρρύθμισης. Η διδασκαλία του για την προορισμό (predestination) και την ατομική ευθύνη άλλαξε την κοινωνική και πολιτική σκέψη της εποχής του. Ο Καλβίνος υποστήριξε ότι η σωτηρία εξαρτάται από την προσωπική σχέση με το Θεό και την εργατικότητα ως ένδειξη της θεϊκής χάρης. Αυτή η θεωρία επηρέασε τη δημιουργία μιας ελίτ βασισμένης στην ατομική ευθύνη και την επικράτηση των προτεσταντικών κρατών, που συχνά χρησιμοποιούσαν την έννοια της “πολιτισμένης” κοινωνίας για να δικαιολογήσουν την καταπίεση άλλων λαών.

1γ) Ο Ρόλος του Ρίχαρντ Κουντενχόβε-Καλέργκι

Ο Ρίχαρντ Κουντενχόβε-Καλέργκι (1866–1938) ήταν ένας Βρετανός ιστορικός και θεωρητικός της αυτοκρατορικής πολιτικής . Υποστήριξε ότι η ατομική ευθύνη και η θρησκευτική επιρροή ήταν ζωτική για τη δημιουργία μιας ισχυρής κρατικής οντότητας. Οι ιδέες του συνέβαλαν στην επέκταση της βρετανικής αυτοκρατορίας και την επιβολή της Μάγκνα Κάρτα ως συμβόλου των δικαιωμάτων των “πολιτισμένων”. Ωστόσο, αυτή η ιδέα χρησιμοποιήθηκε επίσης για να διαχωρίσει τους “απολίτιστους” και να δικαιολογήσει την αποικιοκρατία.

1δ) Ο Ρόλος της Μάγκνα Κάρτα

Η Μάγκνα Κάρτα (1215) είναι ένα από τα πιο σημαντικά έγγραφα στην ιστορία του δικαίου και της πολιτικής. Η Μάγκνα Κάρτα δημιούργησε την έννοια των ατομικών δικαιωμάτων και της νομικής ισότητας , αλλά στην πράξη χρησιμοποιήθηκε ως εργαλείο για τον διαχωρισμό των “πολιτισμένων” και των “απολίτιστων”. Οι αρχές της Μάγνα Κάρτα επηρέασαν την ανάπτυξη των δικαιωμάτων των πολιτών στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά παράλληλα επέτρεψαν την επιβολή αυταρχικών πολιτικών σε άλλες περιοχές του κόσμου.

1ε) Ο Αριστοτελικός Δυισμός και ο Καρτεσιανός Ορθολογισμός

Ο Αριστοτελικός Δυισμός και ο Καρτεσιανός Ορθολογισμός αποτελούν δύο σημαντικές φιλοσοφικές προσεγγίσεις που επηρέασαν βαθιά την κατανόηση του κόσμου, της κοινωνίας και της ιστορίας. Ο Αριστοτέλης (384–322 π.Χ.) υιοθέτησε μια διχοτομική προσέγγιση στη φιλοσοφία, διαχωρίζοντας την ύλη από τη μορφή , το φυσικό από το θεϊκό , και το ενεργειακό από το δυναμικό . Αυτή η διάκριση επέτρεψε την εξέλιξη μιας ιεραρχικής και διαχωριστικής αντίληψης του κόσμου, όπου οι “απολίτιστοι” θεωρούνταν άνευ μορφής και οι “πολιτισμένοι” εξοπλισμένοι με την ανώτερη γνώση της μορφής. Ο Αριστοτελικός δυισμός έγινε το θεμέλιο για τη διαμόρφωση των κοινωνικών και πολιτικών δομών που διαχώριζαν τους λεγόμενους “πολιτισμένους” από τους “απολίτιστους”, προκειμένου να δικαιολογηθεί η κυριαρχία των πρώτων.
Ο Καρτεσιανός Ορθολογισμός , που εισήγαγε ο Ρενέ Ντεκάρτ (1596–1650), επέκτεινε αυτόν τον δυισμό με την έμφαση στην ατομική λογική και την επιστημονική ανάλυση . Ο Ντεκάρτ διαχώρισε το νου από το σώμα (“Cogito, ergo sum” – “Σκέπτομαι, άρα υπάρχω”), εισάγοντας μια νέα προοπτική για την ανθρώπινη συνείδηση και την επιστημονική ανάπτυξη. Μέσω του ορθολογισμού του, η ατομική ευθύνη και η επιστημονική ανάλυση έγιναν τα εργαλεία της κυριαρχίας, χρησιμοποιούμενα για να δικαιολογήσουν την επιβολή των “πολιτισμένων” σε άλλες περιοχές του κόσμου. Ο Καρτεσιανός ορθολογισμός ενίσχυσε την ιδέα ότι η τεχνολογία και η επιστήμη ήταν αποδεικτικά στοιχεία της ανωτερότητας των “πολιτισμένων”, ενώ οι “απολίτιστοι” θεωρούνταν άνευ λογικής και επιστημονικής βάσης.
Η συνδυασμένη επίδραση του Αριστοτελικού Δυισμού και του Καρτεσιανού Ορθολογισμού δημιούργησε μια φιλοσοφική και πολιτική βάση για την κατασκευή των κρατικών οντοτήτων που βασίζονταν στην ατομική ευθύνη και την εθνική συνείδηση . Η ιδέα της Μάγνα Κάρτα (1215) ως συμβόλου των δικαιωμάτων των “πολιτισμένων” ενισχύθηκε από αυτές τις φιλοσοφικές προσεγγίσεις, καθώς έδωσε στους “πολιτισμένους” τη δυνατότητα να επιβάλλουν την εξουσία τους μέσω της νομικής και της θρησκευτικής επιρροής . Αυτή η ιδέα χρησιμοποιήθηκε για να διαχωρίσει τους “απολίτιστους” και να δικαιολογήσει την καταστροφή των πολιτισμών που δεν συμμορφώνονταν με τις αρχές της “πολιτισμένης” κοινωνίας.

2) Η Συρία ως Παράδειγμα Καταστροφής Χώρας

Φυσικά από ότι θα φανεί και μέσα στην πορεία της ίδιας της πορείας της Ιστορίας, καθώς και των ιστορικών της ντοκουμέντων (πρόσφατα είχαμε το παράδειγμα της Συρίας, και μιλάμε για το Δεκέμβρη που μας πέρασε, αυτό του 2024, από την 8η του Δεκέμβρη του ίδιου έτους να αποτελεί θέατρο συνταρακτικών εξελίξεων πάνω σε σημαδεμένη τράπουλα). Προφανώς δεν ήταν και δεν θα είναι το μοναδικό ιστορικό ξεχαρβάλωμα μιας οργανωμένης χώρας που από το 2011 την είχαν τοποθετήσει σε ένα μακροχρόνιο και μακροσκελή εμφύλιο, με το να της κατακλέβουν –  επίσης συνειδητά – την πρόσβαση της στις δικές της πλουτοπαραγωγικές πηγές και ειδικότερα στις εξορύξεις πετρελαίων, ενώ τώρα ορέγονται και το απόθεμα του χρυσού της, που υπολογίζεται γύρω στα 2,2 Δις Δολάρια.
Για όσους έχουν μια έστω και μια ελάχιστη αντικειμενική ιστορική γνώση, οφείλουν να γνωρίζουν το γεγονός, ότι η Συρία δεν ήταν μια “φτωχή χώρα”, αλλά από εκείνες – ειδικά της Μέσης Ανατολής, που παρουσίαζαν μια αξιοπρεπή – αν όχι αξιοθαύμαστη ανάπτυξη. 

3) Οι Παρακρατικές Ομάδες και ο Ρόλος τους

Αυτοί λοιπόν που έχουν σκαρφιστεί – και απ΄ότι φαίνεται στην προκειμένη – προς το παρόν τουλάχιστον, το κατόρθωσαν, η μάλλον το έχουν πετύχει, δλδ να την διαλύσουν στα εξ όν συνετέθη, δίχως την παραμικρή ενοχή και δίχως καμία περιστροφή, τοποθετώντας ακόμα και εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου ως παρατηρητές – επικεφαλείς τομάρια όπως ο Αχμέντ Χουσεΐν αλ Σαράα, και ο οποίος γεννήθηκε στο Ριάντ, 29 του Οκτώβρη του 1982, γνωστός με το πολεμικής υφής  ψευδώνυμο Αμπού Μοχάμεντ αλ Γκολάνι.
Αυτό το “Τσογλάνι”(βοηθάει και το “πολεμικό ψευδώνυμο του για τον αναγραμματισμό), που κυνηγούσαν ως επικηρυγμένο, τα τσακάλια της δυτικής προπαγάνδας, τώρα είναι ο εκλεκτός τους.  Εκλεκτός σε κάτι  “άσπονδες(για να μην πούμε ασπόνδυλες) συμμαχίες” που έχουν ως κοινό παρονομαστή την αλήστου μνήμης – προ δεκαετίας “και κάτι ψιλά” δράσης του ως “Τζιχαντιστή” – όπου η δράση του, είναι μέρος μιας διαχρονικής προβοκάτσιας, πάνω και μέσα από τη συγχορδία των “προθύμων” της καπιταλιστικής δύσης, εντός των τειχών της πολιτικής τους, που δεν είναι άλλη από τη θεωρία διάλυσης χωρών, που για να τις χειραγωγήσουν, σε πρώτη φάση τις κατασυκοφαντούν, σε δεύτερη  τις καταστρέφουν – στο όνομα της αποκήρυξης της τάχα μου δήθεν στυγνής τυραννίας των προϊσταμένων στελεχών της και μετά την ανασυγκροτούν, με τους επίσης “πρόθυμους” ιθαγενείς γκαουλάιτερ – που σε κάποια ιστορική φάση τους κυνηγούσαν ως τρομοκράτες, και λίγο νωρίτερα τους εξόπλισαν καταλλήλως και μεθοδολογικά.
Όλα τα παραπάνω στηρίχθηκαν πάνω σε μια άλλη παράμετρο του πολέμου, αυτή δια των αντιπροσώπων(proxy), από ομάδες καλά αμειβόμενες – στο επίπεδο των ιδιωτικών στρατών, και οι οποίες απαρτίζονταν από λούμπεν στοιχεία που είναι γαλουχημένα τόσο στον τυχοδιωκτισμό, όσο και στο θρησκευτικό φανατισμό. Εκείνα τα πρότυπα, είναι μάλλον πολύ επικίνδυνα, και ειδικά όταν πρόκειται για ένα τέτοιου είδους μείγματα, τα πράγματα μετατρέπονται σε ταχυφλεφή βόμβα, έτοιμη να σαρώσει άπαντα στο διάβα της.
Πριν όμως φτάσουμε στο σημείο αυτό, πρέπει να δούμε πως γεννιούνται τέτοιου είδους παρακρατικές ομάδες, που προσιδιάζουν τον τρόπο γένεσης εκείνων των Κρατικών, αλλά και διακρατικών υπηρεσιών, που δημιουργούν τις παρακρατικές οντότητες που με χαρά τις ενισχύουν και τις χρηματοδοτούν. Φυσικά εδώ εμπλέκονται και άλλοι τρεις παράγοντες κι αυτοί, δεν είναι κάτι άλλο, παρά το αποτέλεσμα μιας αλληλουχίας(δηλαδή μιας αντίστοιχης συνάρτησης) , όπου επίσης είναι μέρη, μιας ακόμα μεγαλύτερης (επίσης) συνάρτησης, με συνισταμένη το χώρο, ως προς το χρόνο, ενώ οι εκάστοτε παράγοντες θα εμπλακούν και με άλλες αλληλουχίες της διαλεκτικής, τόσο στη μορφή, όσο και στο περιεχόμενο.
Να υπενθυμίσουμε το γεγονός, ότι η βιολογία, σε αντίθεση με τη μηχανή – που κινείται στο χώρο – κινείται στο χρόνο, με αποτέλεσμα να δημιουργείται το φαινόμενο της ζωής  και αυτοί οι δύο άξονες, είναι η μεγάλη συνάρτηση που αναζητάμε, μέσα στην οποία συντελούνται οι επιμέρους παραγοντοποιήσεις, το υπενθυμίζουμε αυτό, διότι η προετοιμασία της δημιουργίας μιας οντότητας απαιτεί χώρο και χρόνο.
Επίσης να υπενθυμίσουμε πως οι τρεις παράγοντες που θα δημιουργήσουν τα κοινωνικά πρότυπα και μέσα στα οποία μεταβολίζεται κι έπειτα μεταβάλλεται το εικονικό με το πραγματικό, δλδ η ουσία με το φαινόμενο είναι τα εξής, το ψευδές με το αληθές, ενώ θα προκύψουν και επί μέρους αντιθέσεις* για τις οποίες θα μιλήσουμε πολύ – πολύ παρακάτω:

1) Βάση και Εποικοδόμημα

2) Τέχνη και Θρησκεία

3) Τάξη και Αταξία

 4) Η Θεωρία του Ναζισμού και οι Θεωρητικοί του

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά που τους αναλογεί κι εδώ το Αγγλοσαξονικό μοντέλο μάλλον αποτελεί μοντέλο, που κατά τα φαινόμενα δεν έχει αντικατασταθεί μέχρι σήμερα δεν έχει βρει αντικαταστάτη.
Αυτού του τύπου το μοντέλο χρηματοδότησε αδρά κάτι τομάρια, όπως αυτά του πραξικοπήματος της μπυραρίας. 8 – 9/11/1923 και με βάση αυτό (το καθόλου “αστείο” πραξικόπημα, το οποίο αποτέλεσε και αποτελεί δοκιμαστήριο ακόμα και σήμερα), έχουν δημιουργηθεί πολλά εγχειρίδια για το μέλλον του, εξάλλου μερικά χρόνια αργότερα(δέκα για την ακρίβεια), μετά το “αποτυχημένο πραξικόπημα”, έληξε η θητεία της  Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, με τους πρώην πραξικοπηματίες(όχι όλους, αλλά τους περισσότερους), να αναλαμβάνουν την πολιτική εξουσία και τα αποτελέσματα γνωστά, θηριωδίες, εκκαθάριση της χώρας από τους “παρείσακτους”, ο Β΄ΠΠ κλπ
Η ατζέντα των ναζιστών όμως είχε ένα πολύ μεγάλο θεωρητικό βάθος, όπου οι τρεις παραπάνω άξονες, είχαν μάλλον εξέχουσα θέση στη δημιουργία αυτού του φαινομένου.
Τη λυδία λίθο είχε βάλει ο Μουσολίνι στις 29 του Οκτώβρη του 1922, με την λεγόμενη πορεία προς τη Ρώμη, πριν όμως είχε ενισχυθεί από το βιομηχανικό σύμπλεγμα της Ιταλίας και φυσικά την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία της οποίας η κεφαλή ήταν προκαθήμενος της, ο πάπας Πίος ΙΑ΄ με “άξιον” ακόλουθο του, τον ομώνυμο τον ΙΒ’.
Το πως φτιάχνεται ένα Κράτος Συντεχνιακής φύσης, που στηρίζεται αποκλειστικά στους “μικροαστούς” – “μεσοαστούς” να αναγνωριστούν ως τάξη και στο πολύ μεγάλο Κεφάλαιο, ειδικά το βιομηχανικό, αποτέλεσε την θρυαλλίδα για τη σάρωση ολόκληρης σχεδόν της Ευρώπης από το Καρκίνωμα του φασισμού, αλλά και των μετέπειτα πραξικοπημάτων τύπου μπατανίας, που σήμερα αναλαμβάνουν εργολαβικά οι Σαλαφιστές και Ουαχαμπιστές – φανατικά παρακλάδια των Σουνιτών.
Η τάξη έρχεται δια χειρός Συντεχνιών των Μίκρο και Μέσο Αστών και ο διπλός πέλεκυς, πέφτει βαριά στα κεφάλια των υποστηρικτών του “χάους”(το χάος είναι οι κλασικές τάξεις, εργατική και κυρίως αυτή, καθώς και τα προοδευτικά στοιχεία της αστικής τάξης), ενώ ο σύμμαχος προσδιορίζεται το πάρα πολύ μεγάλο Κεφάλαιο.
Για να χτιστούν όλα τα παραπάνω, έπρεπε να συμβεί μια και μόνη παράμετρος, να βρεθεί ο τρόπος που η μεταφυσική εικόνα του νέου δημιουργήματος, θα αποκτήσει, έρεισμα, φήμη και λατρευτικό
Ασφαλώς το εγχειρίδιο δεν είναι δικό τους, αλλά τις Αγίας Αντικομουνιστικής Τριάδας του NSDAP, των Κρικ, Γιούντερ και Ροζεμπεργκ**, απλά αυτοί(**) θα έπρεπε να το ακολουθήσουν ως κόρην οφθαλμού και κατά γράμμα, ως γνήσιοι Προτεστάντες και απόγονοι του Μαγώγ, γιου του Ιαφέθ και αδελφού του Σημ, δλδ ως γνήσια τέκνα των τέκνων του Μαγώγ( Σουέννο, Γκεδάρ, Ούμπο, Θωρ και Γερμάν), σύμφωνα με την πολυαγαπημένη Παλαιά Διαθήκη του παραπάνω δόγματος.
Να σημειώσουμε εδώ πέρα και μάλλον καταχρηστικά το εξής, ότι ο τελευταίος της τριάδας της σχολής της λεγόμενης “Ρομαντικής Κοινωνιολογίας” και ένας εκ των Θεωρητικών του Ναζισμού(**),  ο Άλφρεντ Ερνστ Ρόζενμπεργκ δλδ, ετάχθη να δημιουργήσει την παραπάνω συνθήκη και να αποδείξει έστω και φαντασιακά δια της “πίστης” ένα “μεταφυσικό πρόταγμα”, που όσο περισσότερο φαντασιακό είναι, τόσο θα επενεργεί στα πλήθη και στις μάζες, ως ταχυφλεγή βόμβα στα θεμέλια του αστικού κράτους την περίοδο που έπρεπε να γίνει απολυταρχικό και να οδηγήσει τα μικροαστικά στρώματα στην ανάγκη να πειστούν και να προετοιμαστούν πολεμικά για το Ανατολικό Μέτωπο, η όπου αλλού!!!

5) Η Σύνδεση Θρησκείας, Τέχνης και Επιστήμης

Να πούμε εδώ πέρα, πως ο Άλφρεντ Ρόζενμπεργκ δεν προέκυψε εξαρχής ως αυτόχθων Γερμανός στην ιθαγένεια, αλλά ως ετερόχθονος Λετονός στην υπηκοότητα και αυτό τον μετέτρεψε φυσικά σε σηματοδότη εξελίξεων.
Κάθε κείμενο του αποτελούσε τον σιδηρουργό της επικόλλησης που σφυρηλατούσε με τις πιο δυνατές συγκολλητικές ουσίες τη χαλαρότητα του αδύναμου κρίκου. Χτυπούσε πάνω στις αδυναμίες και στις ιδιότητες του, ούτως ώστε να αποκατασταθεί η ρευστότητα του ίδιου του αδύναμου κρίκου και να μετατραπεί από ελαττωματικό αχώνευτο και χαλαρό υλικό σε σκληρόδετα δεμένο κι άθραυστο συνδετικό νήμα, που θα συνδέει το χιλιόχρονο Ράιχ, με την χιλιόχρονη και βάλε αστοχία του ως υλικό. Ο γεμάτος αντιφάσεις, αντιθέσεις κι οξύμωρα σχήματα αδύναμος κρίκος που έπρεπε να επισκευαστεί, δεν ήταν τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο, από την ανεκδιήγητη και κτηνώδη  “θεωρία” του Εθνικοσοσιαλισμού, όχι στη ταξική του δομή και ως συνέχεια του Ιταλικού Φασισμού του Ντούτσε(αυτό είχε επεξεργαστεί, από τους Ιταλούς συντρόφους του), ούτε στο πως θα καθοριστεί το νέο Ράιχ(αυτό είχε καθοριστεί από τον  ιδιόκτητο “Αγώνα” του Φύρερ του, αλλά στο πως θα συνδεθεί και θα ευθυγραμμιστεί, η τέχνη, η επιστημονική έρευνα και η μελέτη με τη Θρησκεία (που είναι η πλέον ταξινομημένη μυθολογία), τόσο τοπικά, όσο και γενικά και εδώ ακριβώς τα οξύμωρα σχήματα, ήταν γεμάτα αντιφάσεις, δλδ ο αδύναμος κρίκος για τον οποίο μιλήσαμε λίγο παραπάνω, είχε να συγχωνεύσει στο νέο κράμα της αλυσίδας δύο αντιφατικά και χωρίς καμία αγωγιμότητα ρευστά θρησκευτικά “δόγματα”, όπου το ένα μέρος κατά τον Ρόζενμπέργκ ήταν και εχθρικό πεδίο, η τελικά δεν ήταν και τόσο εχθρικό πεδίο ο Ιουδαϊσμός, ειδικά όταν επρόκειτο για ένα τέχνασμα ταξικού προσδιορισμού, που και οι ίδιοι οι Εσκεναζί επεδίωκαν,την καταστροφή των Σεραφιδιτών στην νεαρή τότε ΕΣΣΔ.
Αυτή η καινοφανής παραγοντοποίηση, είχε μια ακόμα πιο ενδιαφέρουσα μορφή συσχετισμών δια της ατόπου επαγωγής, ανάμεσα σε δύο διαφορετικές και μάλλον ασύμβατες μυθολογίες – θρησκείες τον Ιουδαϊκό Χριστιανισμό(Λουθηρανισμός) και τη Γερμανική Μυθολογία(Νεοπαγανισμός), σε επιμέρους ονομαστικές προεκτάσεις, πάνω στη βάση μιας άλλης παραμυθολογίας αυτής του “Ινδοευρωπαϊσμού” και φυσικά της ετυμολογίας, που καθόλου δεν αποδείχνουν τίποτα, εξάλλου δεν στηρίζονται σε ντοκουμέντα και σε καταγεγραμμένα ιστορικά γεγονότα, αλλά σε περιθωριακά συμβάντα, που ούτε κι αυτά επαληθεύονται σε κάτι, μιας και αποτελούν χίμαιρες, ως προς την ιστορική προέλευση.
Η προτεινόμενη ανωτερότητα κατά τον Άλφρεντ Ρόζενμπεργκ, για να επιτευχθεί και να αναπτυχθεί μέσα στα άλλα δύο μέρη του Εθνικοσοσιαλισμού(ναζισμού), έπρεπε να βουτήξει μέσα σε αχαρτογράφητα νερά, σε μεταφυσικές ασάφειες και σε αδόκιμα λογοπαίγνια, που θα απόδειχναν τα καταγέλαστα, σε σοβαρά, εφόσον θα μετέτρεπαν τη συγχώνευση δύο αντιθετικά ταξινομημένων μυθολογιών, πάνω στην καταγωγή του Θωρ και με κοινό παρονομαστή αυτόν, τόσο από τη Σκανδιναβική γενεαλογία του και στο δέντρο των Γερμανικών Φύλων, όσο και από την Ιουδαϊκή, ως ένα ενιαίο-αυτοτελές και αδιάσπαστο μείγμα, σε αδιαπραγμάτευτη απόδειξη, πως πέρα από ονομαστικός κοινός παρονομαστής των δύο(***) ήταν τόσο ως Ιαφεθικός απόγονος, όσο και ως  απόγονος των Αισίρων και του Θεού Μπορ, που γιος του ήταν ο Όντιν.
Η θεωρητική αποστολή του Άλφρεντ Ρόζενμπεργκ, δεν ήταν μια εύκολη διεργασία, ήταν αποστολή τύπου Παπαρρηγόπουλου σε πιο XXXXΧXXX-Large μέγεθος φυσικά και μέσα από τον “δύναμη της θέλησης”(άκρατο Βολονταρισμό), μέσα από τις άφθονες λεκτικές παροχές – αντιπαροχές ανθεπιχειρημάτων που θα μετέτρεπαν στα μάτια του μικροαστικού target group, τη δημιουργική ασάφεια, σε πασιφανέστατο αξίωμα, ανάμεσα στο ιστορικό συμβάν και στο ιστορικό γεγονός, με το δεύτερο να πηγαίνει περίπατο και την ανοησία να γιγαντώνεται ωσάν τερατούργημα, γιατί τέτοιο ήταν το εγχείρημα του Ρόζενμπέργκ, εφάμιλλο με αυτό του Φρανκενστάιν, που όμως θα μπορούσε κατά μια έννοια να δημιουργήσει μια εθνικιστική φαντασίωση, έτοιμη για να κατασπαράξει κάθε αντίπαλο αυτής της ιδέας.
Τώρα θα μας πείτε και με το δίκιο σας, ότι οι θεωρητικοί του ναζισμού , αυτοί με τον παραπάνω αστερίσκο για να μην τους επαναλαμβάνουμε ήταν λάτρεις του Γερμανικού παγανισμού και δεν κολλάει πουθενά ο Προτεσταντισμός, ωστόσο ο Θωρ, ο Θεός του πολέμου, ήταν γιος του Όντιν και της Γιορντ. Κι ενώ στην Μυθολογία των Ιουδαίων την Παλαιά Διαθήκη δλδ, δεν αναφέρεται πουθενά το όνομα της Γιόρντις, η Φρίντα. Ωστόσο αναφέρεται το όνομα  αυτό, αλλά η Μυθολογία δεν είναι ιστορία, χάνεται στα βάθη των Αιώνων, μέσα από μια πανσπερμία προφορικών παραδόσεων, με αποτέλεσμα να μπορεί και να διαστρεβλωθεί σε εύπιστους χρήσιμους ηλίθιους όπως οι Ναζί, με όρους Εθνικισμού. Κι επειδή η ασάφεια έχει τη δυνατότητα να εργαλειοποιείται ως προσδοκία αναζήτησης και αναγκαιότητα διαιώνισης της Άριας Φυλής, το όλον WASP, εδώ και χρόνια με όπλο την αντιεπιστημονική του τόλμη διαχειρίζεται νόες με μεγάλη ευκολία.

6)Ο Ρόλος των ΜΚΟ στη Διάλυση των Δομών μιας Χώρας

Οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (ΜΚΟ) αποτελούν ένα από τα πιο αποτελεσματικά εργαλεία του σύγχρονου ιμπεριαλισμού για τη διάλυση των δομών μιας χώρας. Αν και παρουσιάζονται ως φορείς “ανθρωπιστικής βοήθειας” και “προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων,” πολλές φορές λειτουργούν ως πράκτορες της καπιταλιστικής δύσης , εξυπηρετώντας τα συμφέροντα των μεγάλων δυνάμεων και των πολυεθνικών εταιρειών. Η συμμετοχή τους στη διάλυση των δομών μιας χώρας μπορεί να αναλυθεί σε τρεις κύριους άξονες:

6.1 Επιβολή Ιδεολογικής Εξάρτησης

Οι ΜΚΟ συχνά εισάγουν ξένες ιδεολογίες και πρακτικές που αποδυναμώνουν την εθνική συνείδηση και τις ταξικές δομές μιας χώρας. Μέσα από προγράμματα “πολιτικής εκπαίδευσης” και “κοινωνικής ανάπτυξης” , διαδίδουν τις αξίες του νεοφιλελευθερισμού, της ατομικής ευθύνης και της “παγκόσμιας κοινότητας” , που στην πράξη υπονομεύουν την εθνική κυριαρχία. Για παράδειγμα:
Στη Συρία , οι ΜΚΟ χρηματοδοτήθηκαν για να υποστηρίξουν τις “ειρηνικές διαμαρτυρίες” που τελικά εξελίχθηκαν σε εμφύλιο πόλεμο.Στη Βαϊμάρη , οι ΜΚΟ και τα συναφή δίκτυα υποστήριξαν την κατάρρευση της δημοκρατίας και την ανάδυση του φασισμού.

6.2 Καταστροφή των Τοπικών Πλουτοπαραγωγικών Δομών

Οι ΜΚΟ συχνά εμπλέκονται σε προγράμματα που αποσκοπούν στην καταστροφή των τοπικών πλουτοπαραγωγικών δομών μιας χώρας. Αυτό γίνεται μέσω της “αναδιάρθρωσης” της οικονομίας, της ιδιωτικοποίησης δημόσιων πόρων και της εισαγωγής ξένων επιχειρηματικών συμφερόντων. Για παράδειγμα:
Στη Λιβύη , οι ΜΚΟ χρησιμοποιήθηκαν για να δικαιολογήσουν την κατάρρευση του κράτους του Μουαμάρ Καντάφι και να ανοίξουν το δρόμο για την εξόρυξη πετρελαίου από ξένες εταιρείες.
Στη Βολιβία , οι ΜΚΟ υποστήριξαν την προσπάθεια κατάργησης του δημόσιου συστήματος ύδρευσης για να επιτρέψουν την ιδιωτικοποίηση των υδάτινων πόρων.

6.3 Διαχείριση των Κοινωνικών Κινημάτων

Οι ΜΚΟ συχνά διαχειρίζονται τα κοινωνικά κινήματα, μετατρέποντάς τα σε εργαλεία του ιμπεριαλισμού . Αυτό επιτυγχάνεται μέσω της χρηματοδότησης, της προπαγάνδας και της εκπαίδευσης των ηγετών των κινημάτων. Ο στόχος είναι να διαχωρίσουν τα κινήματα από τις ταξικές και εθνικές τους ρίζες και να τα κατευθύνουν προς στόχους που εξυπηρετούν τις ξένες δυνάμεις. Για παράδειγμα:
Στη Υεμένη , οι ΜΚΟ χρηματοδότησαν κινήματα που υπονόμευαν την εθνική ενότητα και δημιούργησαν προϋποθέσεις για την εμφύλια σύγκρουση.
Στη Βενεζουέλα , οι ΜΚΟ υποστήριξαν τα κινήματα της αντιπολίτευσης που επιδίωκαν την ανατροπή της κυβέρνησης του Μαδούρο.

Επίλογος: Ο Ιμπεριαλισμός ως Αναγκαιότητα του Καπιταλισμού και η Πρωτοπορία της Εργατικής Τάξης

Η ανάλυση του ιμπεριαλισμού και των μηχανισμών που χρησιμοποιεί για την επιβίωσή του αποκαλύπτει μια βαθιά συνδεδεμένη δομή που συντηρεί τον καπιταλισμό στην εποχή του μονοπωλίου. Ο ιμπεριαλισμός δεν είναι μια τυχαία επιλογή, έχει πέντε χαρακτηριστικά τα οποία έχει αποδείξει ο Λένιν στην μπροσούρα του “ο Ιμπεριαλισμός το ανώτατο και τελευταίο στάδιο του Καπιταλισμού”, αλλά μια αδήριτη και αναπόφευκτη  αναγκαιότητα του καπιταλιστικού συστήματος, το οποίο, όπως συνέχεια αποδεικνύεται πως δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς την εκμετάλλευση των περιθωριοποιημένων λαών και των φυσικών πόρων.
Η διεθνής ανταγωνιστικότητα μεταξύ των καπιταλιστικών κέντρων δημιουργεί ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, που εκδηλώνονται τόσο σε οικονομικό όσο και σε πολιτικό επίπεδο. Αυτές οι αντιθέσεις δεν είναι μόνο συμπτώματα της κρίσης του συστήματος, αλλά και εργαλεία για την αναδιανομή του πλούτου, την επιβολή νέων καταστάσεων εξάρτησης και την καταστροφή των εθνικών και ταξικών συνειδήσεων, όπως έχει αποδειχθεί στην περίπτωση της Συρίας, της Λιβύη και άλλων χωρών που έχουν υποστεί την “διαλυτική” πολιτική του ιμπεριαλισμού.
Στον πυρήνα της αντιπαράθεσης βρίσκεται η εργατική τάξη, η οποία αποτελεί την πρωταρχική δύναμη που απειλεί την ύπαρξη του καπιταλισμού. Τα Κομμουνιστικά Κόμματα (Κ.Κ.), ως οργανωμένες μορφές της πρωτοπορίας της εργατικής τάξης, έχουν ιστορικά προτάξει τον αντικομμουνισμό ως την τελευταία γραμμή άμυνας του καπιταλισμού.
Ο αντικομμουνισμός δεν είναι απλά και μόνο μια ιδεολογική κατασκευή, αλλά και ένα όπλο που χρησιμοποιείται για την καταστολή του υποκειμενικού παράγοντα — της επαναστατικής συνείδησης των λαών, αποτελεί την επιτομή της προσπάθειας της ταξικής κυριαρχίας της δικτατορίας των μονοπωλίων, όχι ως λανθάνουσα μορφή της Αστικής Δημοκρατίας, αλλά ως τελικό εξελικτικό μηχανισμό, πότε με τη διασπορά του Φασισμού, του Φονταμενταλισμού, πότε με δικτατορίες “τύπου μπατανίας”, πότε με την αστική δημοκρατία με πολλά προσωπεία, όπως ο Φιλελευθερισμός, ο  Λαϊκός Καπιταλισμός, ο Οπορτουνισμός, η Οικολογία, αλλά κυρίως η Σοσιαλδημοκρατία.
Οι μηχανισμοί του αντικομμουνισμού, από τον φασισμό μέχρι τη σύγχρονη “δημοκρατία”, εξυπηρετούν τη διατήρηση της καπιταλιστικής τάξης και την καταστροφή κάθε προσπάθειας δημιουργίας αλτερνατιβών συστημάτων.
Ο διαχρονικός ρόλος της σοσιαλδημοκρατίας, ως μια “εναλλακτική” μορφή του καπιταλισμού, δεν πρέπει να παραβλέπεται. Ωστόσο, η ιστορία έχει δείξει ότι η σοσιαλδημοκρατία δεν είναι παρά ένα εργαλείο ενσωμάτωσης των εργατικών κινημάτων στο καπιταλιστικό σύστημα. Οι δολοφονίες των Ρόζα Λούξεμπουργκ και Κάρολ Λίμπκνεχτ στη Γερμανία του 1919 είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του πώς η καπιταλιστική τάξη αντιμετωπίζει κάθε προσπάθεια ριζικής αλλαγής. Οι δύο αυτοί θεωρητικοί και πρακτικοί ηγέτες της εργατικής τάξης γίνηκαν θύματα της συνεργασίας μεταξύ των καπιταλιστών και των “σοσιαλδημοκρατικών” δυνάμεων, που στράφηκαν κατά της εργατικής επανάστασης για να διατηρήσουν το status quo.
Το μήνυμα είναι σαφές: η πρωτοπορία της εργατικής τάξης δεν μπορεί να περιοριστεί σε μια “ειρηνική μεταρρύθμιση” του καπιταλισμού. Ο καπιταλισμός, ως σύστημα, δεν επιδέχεται μερικών διορθώσεων ή προσαρμογών που θα εξασφαλίσουν τη δικαιότερη κατανομή του πλούτου ή την αποκατάσταση των κοινωνικών αδικιών. Αντιθέτως, η εργατική τάξη πρέπει να επιδιώξει την επαναστατική ανατροπή του συστήματος, καθώς μόνο μέσω της ριζικής αλλαγής μπορεί να ξεπεραστούν οι αντιφάσεις που είναι εγγενείς στον καπιταλισμό.
Ο ιμπεριαλισμός, ο αντικομμουνισμός και οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις αποτελούν μέρος της ίδιας διαδικασίας: της προσπάθειας του καπιταλισμού να διατηρήσει την εξουσία του. Αυτή η διαδικασία βασίζεται στην καταστολή, την προπαγάνδα και την εξαπάτηση, που αποσκοπούν στη διατήρηση της εξουσίας των καπιταλιστικών κέντρων και στην καταπίεση των λαών που αγωνίζονται για την ελευθερία και τη δικαιοσύνη. Ο αντικομμουνισμός, ως ιδεολογικό όπλο, δεν είναι παρά ένα εργαλείο που χρησιμοποιείται για την καταστολή του υποκειμενικού παράγοντα — της επαναστατικής συνείδησης των λαών.
Η εργατική τάξη, με την καθοδήγηση των Κομμουνιστικών Κομμάτων (Κ.Κ.), πρέπει να αναλάβει τον ρόλο της ως δύναμης που θα ξεπεράσει αυτές τις αντιφάσεις και θα καταστήσει την ελευθερία και τη δικαιοσύνη πραγματικότητα. Μέσα από την ενότητα και την οργάνωση, η εργατική τάξη μπορεί να αντιμετωπίσει τις αντιφάσεις του καπιταλισμού και να καταστήσει την επανάσταση μια αναγκαιότητα για την επιβίωση της ανθρωπότητας.
Σε αυτή την προσπάθεια, ο διαχρονικός ρόλος της σοσιαλδημοκρατίας δεν πρέπει να αγνοηθεί. Ωστόσο, η σοσιαλδημοκρατία δεν αποτελεί μια ουσιαστική εναλλακτική λύση, αλλά μια προσπάθεια ενσωμάτωσης των εργατικών κινημάτων στο καπιταλιστικό σύστημα. Οι δολοφονίες των Ρόζα Λούξεμπουργκ και Καρλ Λίμπκνεχτ στη Γερμανία του 1919 είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του πώς η καπιταλιστική τάξη αντιμετωπίζει κάθε προσπάθεια ριζικής αλλαγής. Οι δύο αυτοί θεωρητικοί και πρακτικοί ηγέτες της εργατικής τάξης γίνηκαν θύματα της συνεργασίας μεταξύ των καπιταλιστών και των “σοσιαλδημοκρατικών” δυνάμεων, που στράφηκαν κατά της εργατικής επανάστασης για να διατηρήσουν το status quo.
Η εργατική τάξη, με την καθοδήγηση των Κ.Κ., πρέπει να αναλάβει την ιστορική ευθύνη της και να καταστήσει την επανάσταση μια αναγκαιότητα για την επιβίωση της ανθρωπότητας. Μόνο μέσω της επαναστατικής ανατροπής του καπιταλισμού μπορεί να επιτευχθεί μια κοινωνία που θα βασίζεται στην ισότητα, τη δικαιοσύνη και την ελευθερία για όλους.

Ιστορικές και Θεωρητικές Πηγές

1. Η Δημιουργία και Καταστροφή της Εθνικής και Ταξικής Συνείδησης

• Στάλιν, Ι.Β.
  • Ο μαρξισμός και το εθνικό ζήτημα (1907–1913).
    Εξήγηση: Ο Στάλιν αναλύει τη σχέση μεταξύ εθνικής και ταξικής συνείδησης, υπογραμμίζοντας ότι δεν είναι αντιφατικές, αλλά συνδεδεμένες.
• Arendt, Hannah.
  • The Origins of Totalitarianism (1951).
  • Πηγή: Harcourt Publishers.
    Εξήγηση: Η Arendt εξετάζει αντιεπιστημονικά, τις ρίζες του φασισμού και του κομμουνισμού, με έμφαση στην καταστροφή της κοινωνικής συνείδησης.
• Αριστοτέλης
  • Φυσικά (Physics).
  • Μετά τα Φυσικά (Metaphysics).
• Ρενέ Ντεκάρτ
  • Discourse on the Method (1637).
  • Meditations on First Philosophy (1641).
  • Πηγή: Cambridge University Press.
• Μάγκνα Κάρτα
  • Holt, J.C. Magna Carta . Cambridge University Press, 1992.
  • Breay, Claire, and Julian Harrison. Magna Carta: Law, Liberty, Legacy . British Library, 2015.
• Γενική Ανάλυση
  • Russell, Bertrand. A History of Western Philosophy . Routledge, 1945.
  • Popkin, Richard H. The History of Scepticism: From Savonarola to Bayle . Oxford University Press, 2003.

2. Η Συρία ως Παράδειγμα Καταστροφής Χώρας

• Cockburn, Patrick.
  • The Rise of Islamic State: ISIS and the New Sunni Revolution (2015).
  • Πηγή: Verso Books.
    Εξήγηση: Μια εμπεριστατωμένη ανάλυση της ανάπτυξης του ISIS και της καταστροφής της Συρίας.
• Van Dam, Nikolaos.
  • The Struggle for Power in Syria (2011).
  • Πηγή: I.B. Tauris.
    Εξήγηση: Η πολιτική και οικονομική ανάλυση της Συρίας πριν και κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου.
• Klare, Michael T.
  • Resource Wars: The New Landscape of Global Conflict (2001).
  • Πηγή: Metropolitan Books.
    Εξήγηση: Αναλύει τον ρόλο των φυσικών πόρων (πετρέλαιο, χρυσός) στις σύγχρονες γεωπολιτικές συγκρούσεις.

3. Οι Παρακρατικές Ομάδες και ο Ρόλος τους

• Ο ρόλος των παρακρατικών ομάδων στην πολιτική: David Kilcullen, Out of the Mountains: The Coming Age of the Urban Guerrilla (2013).
• Για την προπαγάνδα και τη χρήση του θρησκευτικού φανατισμού: Mark Juergensmeyer, Terror in the Mind of God: The Global Rise of Religious Violence (2000).
• Kilcullen, David.
  • Out of the Mountains: The Coming Age of the Urban Guerrilla (2013).
  • Πηγή: Oxford University Press.
    Εξήγηση: Εξετάζει τον τρόπο με τον οποίο οι παρακρατικές ομάδες εκμεταλλεύονται τον ιμπεριαλισμό και τις πόλεις.
• Juergensmeyer, Mark.
  • Terror in the Mind of God: The Global Rise of Religious Violence (2000).
  • Πηγή: University of California Press.
    Εξήγηση: Αναλύει τον θρησκευτικό φανατισμό και τη σχέση του με την πολιτική βία.

4. Η Θεωρία του Ναζισμού και οι Θεωρητικοί του

• Ο ρόλος του Μουσολίνι στην άνοδο του Φασισμού: Denis Mack Smith, Mussolini (1981).
• Για την ιδεολογία του Ναζισμού: Richard J. Evans, The Coming of the Third Reich (2003).
• Άλφρεντ Ρόζενμπεργκ και η επίδρασή του: Robert Cecil, The Myth of the Master Race: Alfred Rosenberg and Nazi Ideology (1972).
• Cecil, Robert.
  • The Myth of the Master Race: Alfred Rosenberg and Nazi Ideology (1972).
  • Πηγή: Dodd, Mead & Company.
    Εξήγηση: Μια εμπεριστατωμένη μελέτη του Άλφρεντ Ρόζενμπεργκ και της θεωρίας του για την “Αριανή φυλή”.
• Goodrick-Clarke, Nicholas.
  • The Occult Roots of Nazism: Secret Aryan Cults and Their Influence on Nazi Ideology (1985).
  • Πηγή: New York University Press.
    Εξήγηση: Εξετάζει τις μυστικιστικές και οκουλτιστικές ρίζες του ναζισμού.
• Grimm, Jacob.
  • Teutonic Mythology (1835).
  • Πηγή: Dover Publications.
    Εξήγηση: Αναλύει τη Γερμανική μυθολογία, που επηρέασε τους θεωρητικούς του ναζισμού.

5. Η Σύνδεση Θρησκείας, Τέχνης και Επιστήμης

• Gimbutas, Marija.
  • The Civilization of the Goddess: The World of Old Europe (1991).
  • Πηγή: HarperSanFrancisco.
    Εξήγηση: Εξετάζει τις προϊστορικές θρησκείες και την επιρροή τους στις μεταγενέστερες κουλτούρες.
• Evola, Julius.
  • Revolt Against the Modern World (1934).
  • Πηγή: Inner Traditions.
    Εξήγηση: Ένας κλασικός της νεοπαγανιστικής σκέψης, που επηρέασε τους θεωρητικούς του ναζισμού.
• Η επιρροή της Ιουδαϊκής Μυθολογίας στον Ναζισμό: Nicholas Goodrick-Clarke, The Occult Roots of Nazism: Secret Aryan Cults and Their Influence on Nazi Ideology (1985).
• Γερμανική Μυθολογία και Ναζισμός: Jacob Grimm, Teutonic Mythology (1835).

• Για την ετυμολογία και την Ινδοευρωπαϊκή θεωρία: Marija Gimbutas, The Civilization of the Goddess: The World of Old Europe (1991).

6. Οι Λεβέντες και ο Ρόλος τους

• Mack Smith, Denis.
  • Mussolini (1981).
  • Πηγή: Knopf.
    Εξήγηση: Μια βιογραφία του Μουσολίνι, που εξετάζει τον ρόλο του στην ανάπτυξη του φασισμού.
• Evans, Richard J.
  • The Coming of the Third Reich (2003).
  • Πηγή: Penguin Books.
    Εξήγηση: Μια εμπεριστατωμένη ανάλυση της ανάδυσης του ναζισμού στη Γερμανία.

Πρόσθετες Πηγές για Γενική Εμβάθυνση

• Lenin, V.I.
  • Imperialism, the Highest Stage of Capitalism (1917).
    Εξήγηση: Βασικό κείμενο για την κατανόηση του ιμπεριαλισμού και των ενδοϊμπεριαλιστικών.
• Luxemburg, Rosa.
  • The Accumulation of Capital (1913).
    Εξήγηση: Αναλύει την οικονομική βάση του καπιταλισμού και τη σύνδεσή του με τον πόλεμο.

1. Chomsky, Noam.
   • Hegemony or Survival: America’s Quest for Global Dominance . Metropolitan Books, 2003.
   • Πηγή: Noam Chomsky’s Official Website
2. Klein, Naomi.
   • The Shock Doctrine: The Rise of Disaster Capitalism . Picador, 2007.
   • Πηγή: Penguin Random House.
3. Herman, Edward S., and Noam Chomsky.
   • Manufacturing Consent: The Political Economy of the Mass Media . Pantheon Books, 1988.
   • Πηγή: University of California Press.
4. Carroll, William K.
   • Corporate Power and Canadian Capitalism: The Political Economy of Capital Accumulation . University of Toronto Press, 1986.
   • Πηγή: JSTOR.
5. Bond, Patrick.
   • Looting Africa: The Economics of Exploitation . Zed Books, 2006.
   • Πηγή: African Studies Centre Leiden.

Οι παρακάτω λεβέντες ως πτατριάρχες της θεωρείας της καταστροφής μιας χώρας.

Ενισχύστε οικονομικά την επιβίωση του portal “istosch data &technologies lab“ Ενισχύστε την επιστημονική και καλλιτεχνική παρέμβαση στο διαδίκτυο

Στις δύσκολες εποχές, που το λαϊκό εισόδημα στενάζει και όλα τα οικονομικά αποθέματα εξαϋλώνονται κατά γεωμετρική πρόοδο, τα προς το ζειν μέσα από ένα ισχνό μισθό, δεν φτάνουν ούτε για “αέρα κοπανιστό”, και δεν μας οδηγούν στο “ευ ζειν”, άπαντα γίνονται δύσκολα για όλους.
Με ένα εξοντωτικό φορολογικό νόμο, που αφανίζει τους αυτοαπασχολούμενους και μεγαλώνει την κερδοφορία των πολύ μεγάλων επιχειρήσεων, μετατρέποντας ουσιαστικά τη χώρα φορολογικό παράδεισο για τις πολυεθνικές, εμείς κρατάμε ζωντανό το όνειρο μας, σε ένα περιβάλλον που θέλει πολύ δύναμη και πολλές θυσίες για να επιβιώσεις. 
Το Εναλλακτικό κι Ανεξάρτητο Κέντρο Τεχνολογίας - Διαδικτύου καθώς και το E - Funzine (portal) μας, συνεχίζουν να εργάζονται αδιάκοπα και με πάθος, βάζοντας ζητήματα πολιτισμού, τέχνης, ανθρωπιστικών, κοινωνικών επιστημών, αλλά και θετικών, καθώς και τεχνολογίας στο τελευταίο, με προτάσεις κι αναλύσεις που βοηθούν τον ελεύθερο μας χρόνο και να αναπτύξουμε μια άλλου είδους κοινωνική και κυρίως ταξική συνείδηση, που σήμερα βρίσκεται στο στόχαστρο.
Με πολύ κόπο και μεγάλη διάθεση προσφοράς, αλλά και με αίσθημα ευθύνης, ειδικά σε αυτή τη φάση, σε αυτές τις δυσμενείς οικονομικές συνθήκες, κάθε μικρή ενίσχυση για την παραπέρα συνέχεια του portal είναι πολύ σημαντική.
Σας ευχαριστούμε εκ των προτέρων για τη βοήθεια σας και σας ευχόμαστε καλές ηλεκτρονικές Περιηγήσεις, με μια υπόσχεση από μας, ότι κάνουμε το καλύτερο δυνατόν, πάνω και μέσα στα πλαίσια της εποχής.