Ο Αποχαιρετισμός στη Μητέρα μου Χαρίκλεια Κοτσώνη Σπαντιδάκη

­1. Η Εισαγωγή: Ο Πολεμιστής

“Σήμερα δεν θρηνούμε τη φυγή και το ταξίδι της μητέρας μου, της Χαράς Κοτσώνη Σπαντιδάκη, με καταγωγή από το Ζουρίδι Ρεθύμνης, που εργάστηκε από την παιδική της ηλικία σε χωράφια και στα ζώα σκάβοντας με τα παιδικά του νύχια τις χαλέπες, την ίδια ώρα που τα παιδικά της ποδαράκια άκουγαν τις σφαίρες των στούκας να φυτεύονται στο αμπέλι του παππού της στον Άη Κωσταντή, η αφήνοντας σε πολλές περιπτώσεις το Σχολείο της για τις αναγκαίες και απαραίτητες αγροτικές εργασίες, με αποτέλεσμα παρότι προικισμένη κι εκεί στη σχολική γνώση που απορροφούσε σα σφουγγάρι, να μην προχωρήσει πέραν του Δημοτικού, είναι η “καλοτυχία” μιας υπέροχης γενιάς που μας απελευθέρωσε από τον κατακτητή, αλλά δεν είχε τη δυνατότητα να προχωρήσει λόγω αντικειμενικών δυσχεριών.

Η Χαρά, η μητέρα μου δηλαδή, μεγαλωμένη με τα νάματα της αγάπης και της αλληλεγγύης για το συνάνθρωπο, μεγάλωσε μέσα από τον πόλεμο και την κατοχή, που έσωζε τα ζώα της οικογένειας της από τους ληστές και τους κατακτητές – που ενίοτε συνεργάζονταν – μιας υπέροχης οικογένειας που σίτιζε δυο χωριά με την αυταπάρνηση και τον πηγαίο ανθρωπισμό που ενυπήρχε από την εποχή που ο πάππους μου και πατέρας της δίπλα στον μακρινό του ξάδελφο τον γνωστό Λούι Τίκας, ήταν στα γνωστά ορυχεία των Ροκφέλερ, για να βοηθήσει στην ανατροφή του αδελφού του, μιας και ο πατέρας τους προπάππους του υποφαινόμενου κι όχι μόνο αυτού(μιας κι άλλα του δισέγγονα είναι παρόντα εδώ), είχε δολοφονηθεί, αλλά για την οικογένεια μας δεν υπήρχε η αντιδικία, που είναι της μόδας τώρα τελευταία.
Όπως ο πατέρας της ξενιτεύτηκε, έτσι ακριβώς έπραξε κι αυτή αναλόγως, όπου για περίπου δέκα χρόνια στον Καναδά δούλεψε σκληρά σε εργοστάσιο ένδυσης, έτσι αγόρασε το διαμέρισμα που μεγάλωσα στα Χανιά, χωρίς δανεισμό. Στην πραγματικότητα, την κυνήγησαν πολλοί και τελικά αυτός που την επέλεξε ο βιολογικός μου πατέρας, όπου οι συνθήκες τον οδήγησαν να αφήσει στη γέννα τη μητέρα μου, με ένα μωρό το οποίο γεννήθηκε με καισαρική γιατί δεν ήθελε να δει τη σκληρότητα αυτού του κόσμου, ενώ ταυτόχρονα έστελνε χρήματα στους συγγενείς της.

Μόνη της πάλεψε τα πάνδεινα και γυρνώντας στην Ελλάδα και στις Θείες της, αδελφές της μητρός της(μια εκ των οποίων ήταν και νονά της, που ξεψύχησε στα χέρια μας), αργότερα τον αδελφό της που υπέστη ξαφνικά εγκεφαλικό για 5,5 χρόνια δίπλα του, είδα με πόση στοργή και πόση αγάπη τον βοήθησε στην ασθένεια του, αλλά και στον υποφαινόμενο υιό της, όταν κι αυτός πάλευε διάφορα ζητήματα, όταν ο αδελφός της έφυγε πριν είκοσι χρόνια, εκεί που είναι τώρα και η μητέρα μου, στη γειτονιά των αγγέλων.

Ήταν αυτή, που ποτέ δεν ζήτησε τίποτα από κανένα και με πείσμα κι αυταπάρνηση – με πολύ αγάπη και πολύ αλληλεγγύη για τον διπλανό της, πάλευε με αγκυλώσεις, χίμαιρες με δυσκολίες σε ένα πολύ συντηρητικό περιβάλλον ειδικά όταν στα πρώτα σχολικά βήματα του υποφαινόμενου, που θεωρούνταν από μερίδα των τότε Δασκάλων κάτι σαν περιθωριακό υπερκινητικό μαθητούδι, και μάλλον κόσμιας διαγωγής παιδί και σίγουρα ενός κατώτερου Θεού. Η Χαρά μας, αντιμετώπιζε στωικά τις δυσχέρειες κάποιων εκπαιδευτικών που θεωρούσαν αδυναμία μια γυναίκα μόνη, να μεγαλώνει ένα παιδί, και με τη βοήθεια – παρουσία του αδελφού της, μιλάμε για τα τέλη της δεκαετίας του 1970, τις αρχές των 1980, όπου στην οδό Κοραή τα Δημοτικά ήταν και ταξικά και τοξικά, που το διάβαζε και εξαιτίας της έμαθε να γράφει, να διαβάζει εξωσχολικά και να συγχωρεί κάθε παράλειψη.
Ήταν αυτή που ποτέ δεν ζήτησε το κεφάλι επί πίνακι κανενός, όλων όσοι αντικειμενικά την αδίκησαν και την άφησαν με ένα μωρό στα μαιευτήρια, δεν ζήτησε ποτέ διατροφές, οφίτσια, ούτε καταδίκες αυτών που πριν περίπου πριν 15 χρόνια την χτύπησαν εποχούμενοι στην συμβολή της οδού Κοραή και Βενιζέλου, πετώντας την κάτω στο οδόστρωμα σπάζοντας της κάποια πλευρά με αποτέλεσμα να είναι εδώ και μια δεκαπενταετία με 1/5 πνεύμονα. Δεν ζήτησε την καταδίκη του, δεν πήρε καν τις πινακίδες, δεν ενημέρωσε εμάς για να μην στεναχωρηθούμε, αλλά ο 1/5 πνεύμονας, ήταν η αιτία να το πληρώσει στο τέλος ακριβά με τη φυγή της.
“Παιδί μου μην αδικήσεις ποτέ κανένα”, ακόμα κι αυτόν που θα σε αδικήσει, κάνε τα στραβά μάτια, μην γίνεις σαν αυτόν”, έλεγε και ξαναέλεγε μέχρι την εφηβεία μας.
Μάνα συγνώμη που σε κούρασα, αλλά σε ευχαριστώ που ήσουν η μάνα μου, αυτός ο υπέροχος άνθρωπος – που ναι ήσουν πολύ σκληρή, αλλά δίκαιη, συγχωρούσες τα λάθη, τις παραλείψεις μου και είχες πάντα αγωνία όταν έβγαινα με το ποδήλατο διαδρομές 50-60 χλμ στις εθνικές οδούς, που πάλεψες με χωρίς σύνταξη για 1,5 χρόνο γιατί στην είχε κόψει η τότε κυβέρνηση Σαμαρά Βενιζέλου.

Που μεγάλωσε τον υποφαινόμενο με μεγάλες αγωνίες όταν ακόμα ήταν βρέφος, όταν έπεφτε εννέα μηνών από το παράθυρο του αύλειου χώρου της Καθολικής Εκκλησίας, όπου έμεναν οι Θείες της, εκεί που σήμερα, είναι ένα λαογραφικό Μουσείο, που έπεφτε από φωταγωγούς κάπου στη Νέα Χώρα στο σπίτι της αδελφής της, που χτυπούσε κάθε λίγο και λιγάκι, η που παρολίγο να χτυπήσουν διερχόμενα εποχούμενα στη Χάληδων και έξω από Ξενοδοχείο Σαμαριά όπου και εργαζόταν, που όλο τραυματίζονταν από την συμμετοχή του στα τότε αθλητικά σωματεία και τα δρώμενα τους.

Η Χαρά, η μάνα μου, δεν ήταν απλά μια νησίδα ηθικής, αλληλεγγύης και αγάπης, αλλά και δικαιοσύνης, ήταν αυτός ο βράχος που με τα πενιχρά οικονομικά της τις παραμονές των Χριστουγέννων του 1992 κάτω από καταρρακτώδη βροχή, μου έκανε ένα δώρο από την καρδιά της να είμαι μαζί της, το πιο όμορφο δώρο που μπορούσα να έχω, προπαραμονές Χριστουγέννων και να είμαι κάτω από την προστασία της, δεν ήταν κάτι ρούχα που τα τίμησα δεόντως.
Αυτή ήταν η Χαρά μας και θα την Τιμάμε μια ζωή που πολέμησε μέχρι τελευταίου ληκθύος.
Η κυρία Χαρά, δεν ήταν απλώς μια μητέρα, και θεία, μια αδελφή και μια συγγενής, ήταν όλα μαζί και άλλα τόσα.
Ήταν ένα μπουκέτο ανθρωπιάς, η από άνθη που διαμοίραζε αβασάντιστα σε όσους το είχαν ανάγκη δίνοντας από το υστέρημα της όπου έκρινε ότι υπήρχε ανάγκη, καθώς και το δίκαιο, ακόμη κι αν φαινομενικά ήταν άδικη και κυρίως ως προς τον εαυτό της ενίοτε, αλλά και με τα “κατοχικά σύνδρομα” να ενυπάρχουν σε κάθε υπολογισμό της, που δεν τον έβλεπε ως σπατάλη – κυρίως συναισθημάτων, αλλά ότι αντικειμενικά δεν υπήρχε και λόγος για κάτι τέτοιο ειδικά να μην έχεις και τα περίσσια.
Ήταν εκεί που χρειάζονταν κότσια που ακόμα και ενήλικες άνδρες της εποχής δεν είχαν, όπως τη βοήθεια που παρείχε στα δύο αγαπημένα της αδέλφια, το Γιώργη και το Θοδωρή, που την κοπάνησαν από τα κολαστήρια της Γεωργιούπολης και τα έκρυβε για να μην μπορούν να τους βρουν οι φάλαγγες των κατοχικών δυνάμεων της εποχής. Ειδικά τον Θοδωρή τον φρόντιζε την περίοδο που είχε πάθει ελονοσία και τον πήγαιναν με τη γιαγιά μου στα Μυριοκέφαλα, λόγω επιληπτικών κρίσεων.
Λίγες ώρες πριν εκπνεύσει, μου είπε, “το Γιάννη της Βασιλείας μας, να τον έχεις σαν αδελφό σου, να μην τον αφήσεις ποτέ μόνο του, είναι καλό παιδί, στο ζητάω ως επιθυμία, τον αγαπώ όπως και εσένα, έχετε ο ένας την ανάγκη του άλλου και να έχετε ο ένας τον άλλον”.

Ήταν μια πολεμίστρια μέχρι το τέλος της, παρότι τα νοσοκομειακά σύνδρομα, όπως αυτό του “Ντελίριουμ”, λειτουργούσαν αρνητικά στο κεντρικό νευρικό της σύστημα, κύρια ως άμυνα εφόσον φοβόταν τη Νοσοκομειακή Αγωγή.
Στην πραγματικότητα, όπως όλοι οι αληθινοί πολεμιστές, δεν ηττήθηκε ποτέ από τον εχθρό που στην προκειμένη ήταν οι ασθένειες που τα τελευταία τρία χρόνια την πολιορκούσαν κι αυτή τις κατατρόπωνε στην κυριολεξία και το κάστρο δεν έπεσε ποτέ από αυτές, αλλά από την εξάντληση, τα λάθη, τις παραλείψεις, τα ιατρικά πρωτόκολλα, που δεν λειτουργούν το ίδιο σε κάθε οργανισμό, με αποτέλεσμα μετά από τις πολύ καλές εξετάσεις την Παρασκευή, ο υποθάλαμος στο ΚΝΣ, να δίνει την εντολή για δουλέψουν τα ζωτικά όργανα στο ρελαντί, με τελικό αποτέλεσμα να υποκύψεις και τα υπέροχα μάτια σου να με αποχαιρετούν.
Μάνα μου ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ, Δεν έδωσες απλώς τη μάχη σου σε ένα σώμα που, μετά από τόσες νίκες, είχε εξαντληθεί, έδωσες μαθήματα πως ένας άνθρωπος της τέταρτης ηλικίας πλέον μπορεί να φέρει και το διπλό στην έδρα του πιο ύπουλου εχθρού στα βακτήρια, όσο κι αν ήσουν στο τέλος ανοσοκατασταλμένη.
Δεν ήταν μόνο η κράση σου, ήσουν όλα μαζί που έπεσες νικήτρια κι έδωσες στο γιό σου πολλά παραδείγματα ήθους, αυταπάρνησης και αντοχής.

2. Η Εκστρατεία: Αναμνήσεις της Αντοχής

“Όσοι δε γνωρίσατε από κοντά την [Χαρά], μάλλον δεν πρέπει να γνωρίσατε τις αντοχές της, που αντικειμενικά θα έπρεπε να είναι αντικείμενο μελέτης των βιολόγων. Από το χτύπημα που υπέστη στα 78 της στο δρόμο από ένα οδηγό που ήταν υπό την επήρεια ουσιών, μέχρι την πνευμονική εμβολή και τη μάχη με τα πιο σκληρά μικρόβια που τα νίκησε δύο φορές με μεγάλη άνεση και υπεροχή, η θέλησή της ήταν ατσάλινη, κάνοντας ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό να τα χάνει με τις αντοχές της. Δεν θα ξεχάσω ότι πέρυσι που μπήκε με δύο αιμοσφαιρίνες στη Β’ Χειρουργική, ότι έσπασε τα κοντέρ, όταν όλοι την είχαν πια νεκρή, αυτή έδινε μια τεράστια μάχη, μάλλον άνιση και έκανε και πάλι το θαύμα της. Θυμάμαι πώς, ακόμα και στις πιο σκοτεινές στιγμές στο νοσοκομείο, η το πρώτο βράδυ στο σπίτι μετά από τη μάχη, όταν χαμογελούσε στον ύπνο της.
Το ασυνείδητό της ήξερε ότι ήταν ασφαλής, ότι αγαπιόταν.”

3. Το Μάθημα: Η Διαλεκτική της Ζωής

“Η μητέρα μου δεν μας δίδαξε απλώς πώς να ζούμε. Μας δίδαξε πώς να πολεμάμε ακόμα και στις πιο δύσκολες συνθήκες χωρίς περιστροφή, ότι η ζωή είναι όμορφη και δε χρειάζεται κανένας ρεβανσισμός και καμία εκδίκηση σε αυτό που νομίζει ότι σε καταδυναστεύει. Μας έδειξε ότι η αγάπη δεν είναι απλά και μόνο ένα συναίσθημα, αλλά δράση για να είναι μαζί μας.
Ακόμα και λίγο πριν το βιολογικό της τέλος, σηκώθηκε έξι φορές από το κρεβάτι, ακουμπώντας το κεφάλι της στο στήθος μου, αλλά την έβδομη έφυγε με αυτά τα μάτια να σε κοιτούν με παράπονο γιατί δε μπορούν να σου πουν αντίο.
Είναι να δίνεις ότι έχεις και δεν έχεις, εκεί που όλα φαίνονται αδιέξοδα, όταν όλοι έχουν εγκαταλείψει τη πρώτη γραμμή πυρός, αυτή εκεί στα 92 της ήταν στην πρώτη γραμμή, όταν όλα στο τέλος ήταν υπό κατάρρευση, ενώ την προηγούμενη οι εξετάσεις ήταν οι επιθυμητές.
Έκανε πράξη, δύο βασικούς νόμο της διαλεκτικής, με την άρνηση στην άρνηση της ζωής κάτω από σύνθετες συνθήκες και μέσα σε ένα περιβάλλον αποπνικτικό κάτω από επιθέσεις κατά συρροή και κατ΄εξακολλούθηση, κάθε λογής ιατρικής αστοχίας των πρωτοκόλων.
Είναι μεγάλο μάθημα να μην δίνεις ποτέ, την τελευταία μάχη ως χαμένη. Αυτή η διαλεκτική της φροντίδας– η συνεχής προσαρμογή, σε νέες όλο και πιο σύνθετες συνθήκες σε συνδυασμό με την, πειθαρχία, αυτή η βιολογική, αλλά και συνειδητή σου στρατηγική – ήταν το μεγάλο της δώρο σε εμένα, και σε όλους μας.”, αλλά το κυριότερο ήταν ότι έκανε πράξη τον πρώτο νόμο της θερμοδυναμικής, δλδ το νόμο του μετασχηματισμού της ενέργειας κι ας μην ήξερε γρι από Φυσική και τους Φυσικούς Νόμους, την ώρα που ο δεύτερος της εντροπίας λειτουργούσε μέσα στο σώμα της και κάθε προηγούμενη κατάσταση, ήταν καλύτερη από νεότερη, εδώ είναι η αντίθεση των αντιθέτων κατά Έγγελο.

4. Η Τελευταία Στιγμή: Μια Νίκη Μέσα στην Απώλεια

“Και όταν ήρθε η ώρα, δεν την βρήκε μόνη. Πέθανε, μάλλον έφυγε σχεδόν στα χέρια μου, αφού είχε κάνει υποτροπή και την είχαμε νικήσει ξανά, αλλά ο οργανισμός της υπέκυψε, αλλά το ηθικό της και η αγάπη μου για τη μανούλα μου όχι. Η τελευταία της πνοή ήταν η πιο ηρωική της νίκη: να φύγει γεμάτη αγάπη, γεμάτη αγώνα, γεμάτη αξιοπρέπεια και νίκη απέναντι σε κάθε δυσκολία, τόσο περήφανη ήταν, και το ΚΝΣ της ήξερε τα όρια του.”

5. Το Κληροδότημα: Ο Δρόνος Μπροστά

“Λένε ότι ο θάνατος είναι το τέλος. Για την [Χαρά], ο θάνατος είναι η αρχή του μύθου της. Το κληροδότημά της δεν είναι ο πόνος, αλλά η ανηττησία, όχι στο πεδίο της υγείας, αλλά συνολικά της ζωής.

Μάνα, η απόφασή μου σήμερα είναι να συνεχίσω τον αγώνα σου: “να αγαπάω με πειθαρχία, να φροντίζω με γνώση και να αντιμετωπίζω κάθε δυσκολία όχι ως απειλή, αλλά ως ευκαιρία για νίκη, όχι για μένα, αλλά για ολόκληρη την ανθρωπότητα.”

6. Το Αποχαιρετιστήριο

“Αντίο, μητέρα. Αντίο, σύντροφε και καθοδηγητή μου, συγχώρεσε με, που πολλές φορές σε πίκρανα, σου φώναξα, σε έκανα να αισθανθείς αμήχανα και να ενοχληθείς, με τις μάλλον αδαείς εξάρσεις μου, ήσουν, είσαι και θα είσαι το σχολείο μου και σε υπερευχαριστώ γι αυτό.
Η μάχη σου έχει τελειώσει, αλλά ο πόλεμός μας συνεχίζεται.
Θα σε κρατάω στο πλευρό μου σε κάθε μάχη που θα δώσω, σε κάθε στιγμή που θα επιμένω, σε κάθε φορά που θα θυμάμαι ότι η αγάπη μπορεί να αλλάξει την πραγματικότητα.
Έχασες τη ζωή σου, αλλά κέρδισες την αθανασία στη μνήμη και στην καρδιά μας και μετασχηματίστηκες, ναι είσαι κάπου εδώ και χαμογελάς γιατί έγινες η φωνή αυτών που δεν μπορούν να εκφραστούν.”

ΘΑ ΣΕ ΘΥΜΑΜΑΙ, ΟΣΟ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ Η ΜΝΗΜΗ ΜΟΥ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΣΑΙ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟ ΘΕΙΟ ΜΟΥ, ΤΟΝ ΑΔΕΛΦΟ ΣΟΥ ΤΑ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΑ ΣΤΗΡΙΓΜΑΤΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ, ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΟΛΑ ΚΑΙ ΣΥΓΧΩΡΑΜΕ ΠΟΥ ΚΑΜΙΑ ΦΟΡΑ ΗΜΟΥΝ ΥΠΕΡΦΙΑΛΟΣ ΚΑΙ ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΟΣ.

ΚΑΛΟ ΣΟΥ ΤΑΞΙΔΙ ΥΠΕΡΟΧΗ ΜΑΝΑ, ΝΙΚΗΣΕΣ ΟΤΙ ΣΕ ΧΤΥΠΟΥΣΕ ΑΛΥΠΗΤΑ, ΑΛΛΑ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΕΦΥΓΕΣ ΝΙΚΗΤΡΙΑ

Ο ΓΙΟΣ ΣΟΥ
Γιάννης Κοτσώνης

Ενισχύστε οικονομικά την επιβίωση του portal “istosch data &technologies lab“ Ενισχύστε την επιστημονική και καλλιτεχνική παρέμβαση στο διαδίκτυο

Στις δύσκολες εποχές, που το λαϊκό εισόδημα στενάζει και όλα τα οικονομικά αποθέματα εξαϋλώνονται κατά γεωμετρική πρόοδο, τα προς το ζειν μέσα από ένα ισχνό μισθό, δεν φτάνουν ούτε για “αέρα κοπανιστό”, και δεν μας οδηγούν στο “ευ ζειν”, άπαντα γίνονται δύσκολα για όλους.
Με ένα εξοντωτικό φορολογικό νόμο, που αφανίζει τους αυτοαπασχολούμενους και μεγαλώνει την κερδοφορία των πολύ μεγάλων επιχειρήσεων, μετατρέποντας ουσιαστικά τη χώρα φορολογικό παράδεισο για τις πολυεθνικές, εμείς κρατάμε ζωντανό το όνειρο μας, σε ένα περιβάλλον που θέλει πολύ δύναμη και πολλές θυσίες για να επιβιώσεις. 
Το Εναλλακτικό κι Ανεξάρτητο Κέντρο Τεχνολογίας - Διαδικτύου καθώς και το E - Funzine (portal) μας, συνεχίζουν να εργάζονται αδιάκοπα και με πάθος, βάζοντας ζητήματα πολιτισμού, τέχνης, ανθρωπιστικών, κοινωνικών επιστημών, αλλά και θετικών, καθώς και τεχνολογίας στο τελευταίο, με προτάσεις κι αναλύσεις που βοηθούν τον ελεύθερο μας χρόνο και να αναπτύξουμε μια άλλου είδους κοινωνική και κυρίως ταξική συνείδηση, που σήμερα βρίσκεται στο στόχαστρο.
Με πολύ κόπο και μεγάλη διάθεση προσφοράς, αλλά και με αίσθημα ευθύνης, ειδικά σε αυτή τη φάση, σε αυτές τις δυσμενείς οικονομικές συνθήκες, κάθε μικρή ενίσχυση για την παραπέρα συνέχεια του portal είναι πολύ σημαντική.
Σας ευχαριστούμε εκ των προτέρων για τη βοήθεια σας και σας ευχόμαστε καλές ηλεκτρονικές Περιηγήσεις, με μια υπόσχεση από μας, ότι κάνουμε το καλύτερο δυνατόν, πάνω και μέσα στα πλαίσια της εποχής.