Όταν ο πίθηκος ταξίδεψε στον Παράδεισο
Ο τίτλος του εν λόγω δίσκου δεν έχει να κάνει καθόλου με τον Αμερικανό στρατηγό του Β’ ΠΠ James Harold Doolittle που παρασημοφορήθηκε για τον ηρωισμό του στην Ιαπωνία, αλλά με ένα μείγμα σουρεαλισμού, αμερικανικού punk που ο ήχος του για δεύτερη φορά μετά το Surfer Rosa δημιουργούσε μια τέτοια και τόσο μεγάλη αρμονική συνοχή και δέσιμο ανάμεσα στο ρυθμό, την αρμονία και την μελωδία, που καθορίζονταν με την 8η νότα, όπως σε όλο το punk άλλωστε πάνω σε μια χορδή στη μελωδία και όχι σε κλίμακες, με όρους που φυσικά δεν είχαν σχέση με τους μέχρι τότε γνωστούς δρόμους και με βαθιές επιρροές από τους τεράστιους Husker Du, αλλά και στο αρνητικό στίγμα που άφησαν στον Black Francis(η Charles Thompson όπου αυτό είναι το πραγματικό του όνομα), τα κηρύγματα των Ευαγγελιστών και του Ευαγγελίου, δηλαδή η προτεσταντική ηθική, που αποθέωνε τη βιβλική βία, το ρεβανσισμό, την τιμωρία, την ατομική ευθύνη, τα βασανιστήρια και τον θάνατο, όχι σαν φυσικό αποτέλεσμα, αλλά σαν τιμωρό για το πέρασμα στον εδώ βίο.
Αυτό το γεγονός τον οδήγησε σε μια λανθάνουσας μορφή αθεϊσμό που από εκεί και μετά λειτούργησε θεραπευτικά και οι Pixies βοήθησαν σε αυτή την κατεύθυνση.