Το Ντιτρόιτ, εκτός του ότι υπήρξε ο επόμενος σταθμός του, καθώς και το νέο του περιβάλλον, τον έφερε σε επαφή με κολοσσιαία ονόματα όπως οι Μιλτ Τζάκσον, Έλβιν Τζόουνς, Κένι Μπαρέλ, απ΄ τους οποίους εντρύφησε στον μαγικό κόσμο της τζαζ, ενώ το 1938 ήταν πλέον ένας ολοκληρωμένος σαξοφωνίστας όπου είχε γίνει ανάρπαστος επαγγελματικά σε αρκετές ορχήστρες του λεγόμενου σουίνγκ, όμως το αχόρταγο μουσικό του πνεύμα, το πολυδύναμο πάθος για γνώση και μελέτη, καθώς και το πολυκλαδικό του ταλέντο, τον οδήγησαν στην Be-Bop την αμέσως επόμενη δεκαετία, αλλά κι εκεί στάθηκε μεταβατικά, μεγάλη υπόθεση ο καλλιτέχνης να προχωράει και να ξεφεύγει από τα στεγανά, τις προλήψεις καθώς και τις προκαταλήψεις της εποχής του και να ταξιδεύει αέναα(πολλές φορές και μοναχικά)στο μέλλον.
Το 1949 ήταν και η πιο σπουδαία στιγμή της καριέρας του, όταν εντάχθηκε στο σχήμα του Ντίζι Γκιλέσπι με τον οποίο για ολόκληρη τη χρονιά περιόδευαν δίνοντας ζωντανές εμφανίσεις, παραστάσεις & εκδηλώσεις . Από το 1950 και μετά την επιστροφή του στο Ντιτρόιτ ασχολήθηκε με το φλάουτο και με την θεωρητική και ιστορική του στροφή στο πολιτικό και πολιτιστικό Ισλάμ, αλλά όχι στον Μουσουλμανισμό(που είναι η θρησκευτική του δηλαδή λατρεία). Ήταν τότε που άλλαξε το όνομά του σε Γιουσέφ Λατίφ (Yusef Lateef), το οποίο στα αραβικά σημαίνει Ιωσήφ Ευγενικός και με αυτό το όνομα πορεύτηκε μέχρι το τέλος και έγινε από γνωστός και διάσημος σε τοτέμ στον κόσμο της τζαζ.
Υπήρξε ένας σπουδαίος συνθέτης, μουσικός, πειραματιστής και στοχαστής σε όλο το πλέγμα της μουσικής βιομηχανίας, θεωρείται ο νονός και πατέρας της arab-world-Jazz, αλλά το πιο σημαντικό απ΄όλα είναι ότι έπαιξε από New-age, modern-jazz, post-bop, jazz-fusion, swing, hard-bop, third-stream και τέλος world music, την οποία τίμησε δεόντως.
Read More
