istosch eFUNZINE

istoschPORTAL [data &technologies lab]

 

 

 

 

istosch eFUNZINE

istoschPORTAL [data &technologies lab]

Cinema

Τι βλέπουμε όταν κοιτάζουμε τον ουρανό

istosch the first Chania's Alternative technologies lab   the 1st Alternative Chania's web design & development center   simply& dedicated web Hosting    istoschSHOP, Τα πάντα από βιβλία & νέα τεχνολογία...

Μισθώστε Διαφημιστική Προβολή στο istoschPORTAL

ΛΟΓΙΣΤΙΚΑ  - ΕΚΤΙΜΗΣΕΙΣ - ΑΣΦΑΛΕΙΕΣ - ΜΕΣΙΤΙΚΑ
Βουρλάκης Νίκος, Πύργος Ψιλονέρου Χανιά. Τα πάντα για την Οικοδομή σας.
Ψηφιακό Φωτοτυπικό κέντρο Δημοκρατίας 97 Χανιά
Στo SPORTBIKES προσφέρουμε υπέυθυνο service και πλήρη κάλυψη ανταλλακτικών, όλων των ηλεκτρικών ποδηλάτων, που αντιπροσωπεύουμε.
διαδικτυακά μαθήματα Αγγλικών
"Το κορίτσι που καθρευτίζονταν στο Νερό" της Αιμιλίας Πλατή

 

 

Τι βλέπουμε όταν κοιτάζουμε τον ουρανό

O Alexandre Koberidze είναι ένας σπουδαίος Γεωργιανός σκηνοθέτης και σεναριογράφος, που γεννήθηκε στις 18 του Οκτώβρη του 1984, στην εποχή που η Σοβιετική Ένωση ήταν κορύφωση της ακμής της και στις 7 του Απρίλη του 2022, κυκλοφορεί την νέα υπέροχη ταινία του, με τον τίτλο “Τι βλέπουμε όταν κοιτάζουμε τον ουρανό”;
Αυτή η σπονδυλωτή, γλαφυρή και δραματική ταινία συμπαραγωγής της Γερμανίας και της Γεωργίας, που γράφτηκε, σκηνοθετήθηκε και γυρίστηκε την Άνοιξη και το Καλοκαίρι του 2021, από τον Alexandre Koberidze , είναι ένα ποίημα και ένα ρυάκι νοσταλγίας που σε συνεπαίρνει ονειρικά, όπου τα ερωτήματα, τα βλέμματα, τα χρώματα και οι σκηνές, είναι κάτι σαν ένα χάδι του χτες, στα καρέ και στην μυθοπλασία του σήμερα, που αναζητά νοερά μέσα από την διαταραγμένη και ανεκπλήρωτη ερωτική ζεύξη φιλοσοφικά, διαχρονικά ιστορικά και κοινωνικά ερωτηματικά, που βασανίζουν αυτή την υπέροχη χώρα του Καυκάσου, από το 1991 κι έπειτα, όπου η ταυτότητα της χάθηκε ανάμεσα στο παραμύθι, στις τάχα μου δήθεν “ελευθερίες” του δυτικού κόσμου, καθώς και τα ερωτηματικά για το παρόν και το μέλλον.
Αυτό το εξαιρετικό “φιλμ” είναι διάρκειας 150΄ και τα δικαιώματα της διανομής, για την Ελλάδα, κατέχει η AMA FILM, ενώ στην ταινία εμφανίζονται και πρωταγωνιστούν οι Ani Karseladze, Giorgi Bochorishvili και Vakhtang Panchulidze..

Το ερωτηματικό που τίθεται από τον ίδιο τον τίτλο αυτής της υπέροχης ταινίας, “Τι βλέπουμε όταν κοιτάμε τον ουρανό”, καθορίζει μία εξαιρετική ταινία από τη Γεωργία που κυκλοφόρησε στην καρδιά της Άνοιξης του 2022 της οποίας η διάρκεια είναι 2 ώρες και 24 λεπτά και η περίληψη της ταινίας μοιάζει με ένα σύγχρονο παραμύθι που όμως δεν ξεκινάει ως τέτοιο, δηλαδή, με το γνωστό “μια φορά και έναν καιρό”(όπως όλα τα παραμύθια, που δεν καθορίζουν χρόνο και τόπο). Το σενάριο έχει καθορισμένο σημείο αναφοράς το σήμερα καθώς και τόπο, ωστόσο είναι τόσο όμορφη του η διαδρομή του που θυμίζει ένα υπέροχο παραμύθι, χωρίς όμως να είναι κάτι τέτοιο.
Σε μία πόλη της σημερινής, δίχως ταυτότητα Γεωργίας, όπου ο Γκιόργκι και η Λίζα ερωτεύονται ο ένας τον άλλον και μάλιστα με την πρώτη ματιά, και χωρίς να γνωρίζονται εκ των προτέρων, αλλά πριν το πρώτο ραντεβού τους ένα ξόρκι, η μια κατάρα(ο καθένας μπορεί να το ερμηνεύσει όπως θέλει), αλλάζει στα μάτια τους, την εξωτερική τους εμφάνιση, που σημειολογικά και μεταφορικά, τα πρόσωπα αντικαθιστούν έννοιες και τύπους μάλλον εθνικά και από άποψη συνηθειών και ιδιοσυγκρασία, ενώ στο τέλος το ερωτηματικό που διαχέεται είναι, αν θα καταφέρουν να βρεθούν ξανά και να γνωρίσει ο ένας τον άλλον;

Παιδί του Σοβιετικού Σινεμά, καθώς και του μεγάλου Σοβιετικού Γεωργιανού σκηνοθέτη και κινηματογραφιστή, του τεράστιου Κινηματογραφιστή Οτάρ Ιοσελιάνι, του οποίου η μεγάλη αυτή κληρονομιά διαχέεται παντού, μέσα και έξω από τους γλυκόπικρους τόνους, της υφής ταινίας, όπου η πλοκή μοιάζει με ένα αέρινο χάδι, μια αύρα ορεινής και γεμάτης καθαρό αέρα κινηματογραφικής αρμονίας, πάντα με όρους “σουρεαλιστικής” προσέγγισης, ο Αλεξάντερ Κομπερίτζε, ξεδιπλώνει μοναδικά, λιτά και απέριττα, την πλοκή της μεταφορικής κινηματογραφικής ιστορίας του. Εδώ πέρα, τα ζευγάρια μιας άλλης ταινίας που γυρίζεται μέσα στην ταινία “Τι βλέπουμε όταν κοιτάμε τον ουρανό” και μέσα από τα μάτια ενός άλλου σκηνοθέτη μέσα στο ίδιο το φιλμ(σαν ένα άλλο κινηματογραφικό υποσύνολο και μέρος της βασικής μυθοπλασίας του “τι βλέπουμε όταν κοιτάμε τον ουρανό”), την ταινία που γυρίζει με τα ζευγάρια ο σκηνοθέτης Ηρακλής, αποκτούν και παίρνουν απόλυτα συμβολικό χαρακτήρα. Νοερά, θα μπορούσαν να μιλούν για της Σοβιετικές Δημοκρατίες του Καυκάσου που μόνες τους πια από το 1991 αλληλοσκοτώνονται για μια δράκα δυτικών πολυεθνικών επιχειρηματικών συμφερόντων και στην περίπτωση είναι τα μάγια και τα ξόρκια που βρίσκονται πέρα από την λοφοσειρά. Τα ζευγάρια της ταινίας που σκηνοθετεί, μέσα στην ταινία ο Ηρακλής, ψάχνουν για την ακύρωση της κατάρας που επέρχεται μέσα από ξένα και αλλότρια γι αυτές, όπως και για τα ζευγάρια συνήθειες.
Φυσικά το σύνολο, καθώς και τα υποσύνολα της διηγηματικής του εστίασις, καθορίζεται και καθορίζονται μέσα στα καρέ των δύο καταραμένων ηρώων, που μάταια, αλλά ανάλαφρα και ποιητικά, αναζητούν μέσα από το ίδιο τους το παρελθόν την ταυτότητα τους, το οποίο είναι συνέχεια εκεί και τους τσαμπουνά εκδικητικά, λες και η ιστορία περιμένει στη γωνία για τους δώσει μια σφαλιάρα για τις επιλογές της ηγεσίας της ίδιας τους της πατρίδας.
Οι συμπρωταγωνιστές, μέσα στην καλοκαιρινή ρουτίνα του Κουτάισι (μια αρχαία πόλη στο μέγεθος του Ηρακλείου Κρήτης, έχει κοντά στις 200.000 κατοίκους, η οποία ήταν η Πρωτεύουσα του Βασιλείου της Κολχίδας και ιδρύθηκε πριν περίπου 4.000 χρόνια), όπου το κινηματογραφικό συνεργείο του Ηρακλή αναζητά σημειολογικά και πάλι τα “ιδανικά ζευγάρια” για ένα ντοκιμαντέρ, το οποίο είναι μάλλον ακαθόριστο και εσκεμμένα σαν άλλο παραμύθι, μέσα στην σεναριακή μυθοπλασία, που δεν είναι παραμύθι, αλλά ένα αριστουργηματικό μυθιστόρημα που ακόμα δεν έχει καταγραφεί, ξεπερνώντας τις προσδοκίες, τις προκαταλήψεις και τις αγκυλώσεις του ξεπερασμένου δυτικό Ευρωπαϊκού πλέον σινεμά.
Ως εκ τούτου, διάφορα καρέ και πλάνα ανθρώπων που κινούνται στην πόλη ξεφυτρώνουν από το πουθενά και αδέσποτων σκυλιών που κυκλοφορούν αμέριμνα και ρέμπελα, αλλά παρακολουθούν τους αγώνες ενός ακαθόριστου Μουντιάλ, όπου η Αργεντινή κερδίζει με 3-1 και ο νέος Ήρωας της εποχής ο Μέσσι αγιοποιείται όπως ο Μαραντόνα, στα μάτια των παιδιών που δεν γνώρισαν τον πολλάκις φορές μεγαλύτερο μπαλαδόρο που είδε η Ανθρωπότητα, που μπροστά του ο Μέσσι, είναι ένας ακόμη μεγάλος, αλλά μέχρι εκεί.
Εδώ οι εικόνες μιας μπάλας ποδοσφαίρου που επιπλέει στο ποτάμι, ενώ ο αφηγητής αναρωτιέται για τη σύγχρονη βιαιότητα απέναντι στο ζωικό βασίλειο, η παλιά ένδοξη από όλες τις απόψεις, Γεωργία δίπλα στην καινούργια που ακόμα και σήμερα παλαντζάρει στο χτες, γιατί χωρίς αυτό δεν έχει αύριο, καθώς και ταυτότητα (το τελευταίο πλάνο με τα παιδιά και τα αγάλματα, ειδικά του μεγάλου Πέτρου, είναι ενδεικτικά), αλλά και το σινεμά ως η νεράιδα του παραμυθιού, η οποία θα παρέμβει σωτήρια, ως από μηχανής Θεός και με ένα ραβδάκι στο χέρι, στον παραλληλισμό με αληθινή ζωή, συνθέτουν ένα υπέροχο, τρυφερό, διασκεδαστικότατο, πρωτότυπο και λυτρωτικά κινηματογραφόφιλο ταξίδι, στην ποιητική πλευρά της πραγματικότητας, προτρέποντάς μας να σηκώσουμε το βλέμμα προς τον ουρανό, την τεράστια δηλαδή οθόνη, για να προβάλλουμε πάνω και μέσα της, τη συναρπαστική περιπέτεια που λέγεται ανθρώπινη καθημερινότητα.
Πριν μιλήσουμε για την μεταφορική και μηνυματική πλευρά της ταινίας, ως ανάλυση, πρέπει να πούμε το εξής, ότι τα τοπία και οι φωτογραφίες αυτής της εξαιρετικής ταινίας για το 2022, συνεχίζουν την παράδοση του σοβιετικού κινηματογράφου, της σπουδαιότερης κινηματογραφικής σχολής όλων των εποχών. Επίσης να θυμίσουμε εδώ πέρα για τους παλιότερους και για να μάθουν οι νεότεροι, ότι η Γεωργία ήταν μέλος της Σοβιετικής Ένωσης ως Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Γεωργίας.
Τα γυρίσματα αυτής της ταινίας σε πολύ μεγάλο βαθμό, εκτός από τη σχέση των δύο αυτών σε λανθάνουσα μορφή εραστών, όπου ο ένας, ο Γκιόργκι, είναι ποδοσφαιριστής και η κοπέλα είναι υποψήφια γιατρός, η Άννα δηλαδή, καταδείχνουν μία σειρά από ζητήματα, τα οποία έχουν και κοινωνική αλλά και μία υφέρπουσα κοινωνικοπολιτική χροιά.
Ο ρομαντισμός στην κυριολεξία είναι κοινωνικός και πολιτισμικός και ουδέ μία σχέση έχει με ερωτισμούς, έρωτες κλπ καταστάσεις, ειδικά των δύο παιδιών δηλαδή. Ο ρομαντισμός είναι πραγματολογικός, μιας και η νοσταλγία και η επιστροφή στο παρελθόν, από τα ζευγάρια τα οποία στην ουσία των πραγμάτων αναπτύσσονται και αναδεικνύονται στο φιλμ βρίσκεται παντού. Η νοσταλγία για το χιονισμένο τοπίο του Κουτάισι και της γειτονικής Τιφλίδας, διανθίζεται και αναδύεται από παντού, μέσα από διαλόγους. Ο χειμώνας κατά το παρελθόν αποθεώνεται, όπως και η ανθρώπινη ζωή και δραστηριότητα, τότε στο σοσιαλισμό, δηλαδή πριν περίπου 30 χρόνια, όπου εκεί γίνεται ο παραλληλισμός και εν δυνάμει αναφορά, στα ζευγάρια τα οποία είναι ηλικιωμένα και τότε ήταν νέα.

Οι εικόνες, τα βλέμματα και οι αισθήσεις, βρίσκονται παντού, ποτέ γύρω από μία μπάλα η οποία κινείται μέσα σε Ρυάκια, είτε μέσα από τρίπλες, κοντρόλ, τάκλιν και προβολές ποδιών, μέσα στον πλαστικό χλοοτάπητα, ενός ποδοσφαιρικού γηπέδου 5Χ5, από κάποιους έφηβους και κάποιες κορασίδες, που παίζουν ένα εξαίσιο παραδοσιακό τεχνικό ποδόσφαιρο το οποίο θύμιζε την εποχή της Γεωργίας στην Σοβιετική Ένωση να μην ξεχνάμε ότι η εθνική Σοβιετικής Ένωσης είχε πάντα πολλούς μεγάλους και εμβληματικούς Γεωργιανούς παγκόσμιας ποδοσφαιριστές στη σύνθεση της, όπως ο μεγάλος Νταρασιέλα, ο Σουλακβελίτζε, Κιπιάνι, Νόντια κλπ, που στην ταινία το στυλ τους αποτυπώνεται όχι τυχαία από τις κοπέλες που δεν μένουν στις δάφνες του Λιονέλ Μέσσι.
Ένα λευκό στο χρώμα όχι τυχαία, Lada Riva 2107 των 1500 κυβικών εκατοστών, του 1986 με τον ηλικιωμένο οδηγό του και συνοδηγό του τον εγγονό του να βλέπουν ποδόσφαιρο, στο απέναντι Fast Food, το οποίο δεν έχει σερβιτόρο, δηλαδή είναι self service, οι σιωπηροί κινηματογραφικοί διάλογοι, χωρίς ακοή, λες και είναι απομεινάρι του χρόνου, φυσικά ανάμεσα σε εθελοντές κομπάρσους και σε ηθοποιούς, τα υπέροχα χαμόγελα, τα μεγάλα λαμπερά κι ανοιχτά αμυγδαλωτά μάτια, τα λουλούδια που ανθίζουν στο γκαζόν και η κίνηση από εδώ και από εκεί, είναι η ουσία και το αποτύπωμα μιας απόλυτα κινηματογραφικής σχολής που δεν γεννήθηκε για να είναι διασκεδαστής, αλλά κοινωνός.
Οι διάφορες φωτογραφίες και τα γυρίσματα, μέσα σε στούντιο, η στο κυρίαρχο φυσικό περιβάλλον, ανάμεσα στα ζευγάρια, δείχνουν ότι η ταινία αυτή, σε πολύ μεγάλο βαθμό, ψάχνει να βρει το παρελθόν της ίδιας της Γεωργίας, μέσα στο χρόνο που την άφησε μόνη και έρημη απέναντι στους γύπες.
Εκεί βρίσκεται το ξόρκι, ο Γιώργης αγαπούσε όχι τυχαία, την εθνική ομάδα της Αργεντινής, σαν άλλος μεταμορφωμένος ήρωας, όπου πάντα ήθελε δει την Άννα, αλλά αυτή δεν ενδιαφερόταν καθόλου και ποτέ, όπως είναι φυσιολογικό για ένα μέσο κορίτσι, για το ποδόσφαιρο.
Την λαθεμένη του πρόταση, μήπως και δουν τον τελικό του Μουντιάλ, μιας και για την Άννα είναι μάλλον κάτι του εντελώς κουραστικό, άγνωστο και άσχετο ταυτόχρονα. Ωστόσο όμως όλα αυτά, είναι μάλλον σε μεγάλο βαθμό αρκετά συμβολικά. Από παντού στους γύρω δρόμους ακούγεται η αναμετάδοση του αγώνα, εκτός από τον ανηφορικό λόφο του πάρκου του Κουτάισι, που λειτουργεί ευεργετικά και ως παρένθεση, κατά αυτόν τον τρόπο, βγαίνουν σε ένα δρόμο μεγάλης κυκλοφορίας, όπου η ησυχία μετακυλίεται τούμπαλιν και τανάπαλιν, στην αντιστρόφως ανάλογη φασαρία της μεγαλούπολης, όπου το ζευγάρι αποσπά την προσοχή του από την εν δυνάμει διαφαινόμενης σχέση του και διασπάται σε αντίθετες αναγκαιότητες και φορές πολύ παρακάτω.
Στα προγενέστερα καρέ, όπου το ζευγάρι περπατάει μόνο του έξω από την πρώην βιομηχανική περιοχή του Κουτάισι, χαμογελάει, τρεμοπαίζει και μιλάει η αίσθηση της ενότητας και η διαφαινόμενη αναστάτωση του γεγονότος ότι είναι μαζί, μία όμορφα επιδερμική ανάσα ανάμεσα τους, αλλά και στα μάτια των θεατών της ταινίας, αλλά η μετάδοση του αγώνα συνεχίζει να ακούγεται με ένταση από τις τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα τα οποία δεν φαίνονται πουθενά, μια αναμετάδοση που εκνευριστικά σπάει τις σιωπές τους.
Έχουν χωρίσει και ξαναενωθεί λες και είναι κάποιο όνειρο, η κάποιο εμβόλιμο παραμύθι χωρίς χρόνο, λίγα δευτερόλεπτα πριν τελειώσει το ματς, όπου η Αργεντινή είχε προηγηθεί, συνέχιζε να προηγείται με 3-1, καταλήγοντας να είναι παγκόσμια πρωταθλήτρια στην ταινία, οι οπαδοί ανά τον κόσμο, καθώς και στο Κουτάισι, πανηγυρίζουν ένθερμα, όπως κι ο Γιώργης θέλει να πανηγυρίσει, αλλά δεν το δείχνει και πώς να το δείξει, αφού ο μεγάλος και ακαθόριστος έρωτας του, βρίσκεται μπροστά στα μάτια του, ένας έρωτας όμως που λειτουργεί αφαιρετικά και ο καθένας ακολουθεί το δρόμο του.
Εδώ πέρα η κοπέλα συμβολίζει το χτες, την αγνή, ένδοξη και πανέμορφη γοητεία της παλαιάς πατρίδας τους, που προσπαθεί να συνεφέρει τον Γκιόργκι από τις ξενόφερτες συνήθειες.
Στην εν λόγω ταινία, το ξόρκι δείχνει και παίρνει πολλές συμβολικές πλευρές, πότε το ποδόσφαιρο πότε το νοσοκομείο ιατρικό κέντρο που δουλεύει η κοπέλα, ποτέ το λευκό Lada Riva 2107 των 1500 κυβικών εκατοστών, ποτέ κάτι ποδήλατα τα οποία είναι αραγμένα σε κάποια δέντρα και ο γκιόργκι προσπαθεί επίσης συμβολικά να λύσει τις αλυσίδες – μάγια, από πάνω τους.
Στο δια ταύτα, αυτό που μένει είναι το παρελθόν, ως συνδετικός κρίκος της αλυσίδας του σήμερα και του αύριο, μια συνέχεια που χάθηκε κάπου στο χρόνο και το Lada Riva 2107, συνεχώς την τονίζει.
Η νοσταλγία, η αγνότητα και η αγαθότητα που βγαίνει από εκείνο το ερώτημα που λέει διαρκώς, συνεχώς και αδιάλειπτα, “Τι βλέπουμε όταν κοιτάμε τον ουρανό”, βρίσκει την απάντηση που αρμόζει. Όποιος κοιτάζει τον ουρανό, δεν βλέπει το όνομα του Messi γραμμένο στα σύννεφα ούτε τον αριθμό 10 αυτού του διάσημου ποδοσφαιριστή αλλά το παρελθόν που έφυγε και χάθηκε οριστικά και αμετάκλητα το 1991.

Το ξόρκι από ότι φαίνεται, στην πραγματικότητα δεν λύνεται ποτέ, αλλά ακόμα κι αν λύνεται μάλλον λειτουργεί υποκειμενικά και αφαιρετικά σε κάθε θεατή της ταινίας, αφού ο γκιόργκι ταξιδεύει με το ποδήλατο στην πόλη του και ονειρεύεται τα παιδικά του χρόνια, προσπαθεί να θυμηθεί τον εαυτό του και η αγαπημένη του σε ένα μπαλκόνι κουβεντιάζει με τις φίλες της αμέριμνα. Η ζωή συνεχίζεται χωρίς να συμβαίνει το οτιδήποτε.
Το ερώτημα που φυσικά αιωρείται, είναι ότι το ξόρκι θα λυθεί και αν λυθεί τελικά, τα δύο πρόσωπα θα ενώσουν το χτες με το σήμερα;
Αυτή η πολύπαθη χώρα, που αποτυπώνεται σε χίλια δυο πρόσωπα κι άλλα τόσα βλέμματα, προσιδιάζουν τη λύση;
Οι ψυχές τους, που είναι πολύ πιο αγνές και αθώες από αυτές που υπάρχουν στο δυτικό κόσμο, η μελαγχολία και η χαρά που είναι διάχυτες παντού και ταυτόχρονα σε μία νοητή ευθεία, αποτελούν την σπονδυλική στήλη της ταινίας, με σπονδυλωτές ιστορίες και με διάχυτη την Μπρεχτική αφήγηση. Το πνεύμα του σοβιετικού κινηματογράφου να αποτυπώνεται παντού στην ταινία του 2022, από τη χώρα της Γεωργίας, αυτή την υπέροχη χώρα του Καυκάσου, είναι η μαγιά που δημιουργεί όλα εκείνα τα συστατικά στοιχεία της νοσταλγίας, μιας νοσταλγίας που θυμίζει ένα ανεκπλήρωτο έρωτα και μία ανεκπλήρωτη ευχή, που θα συνενώσει το χτες με το σήμερα και όλα αυτά το αύριο, είναι αύριο που αποτυπώνεται στα αγάλματα της Σοβιετικής εποχής, τα οποία με θαυμασμό κοιτάζουν οι διερχόμενοι κάτοικοι της πόλης, κυρίως οι παλαιότεροι και οι νεότεροι αδιαφορούν γι αυτά, γιατί απλούστατα, δεν γνωρίζουν την ίδια τους την νεότερη ιστορία.
Μέσα από το μείγμα των γυρισμάτων, με τα διάφορα ζευγάρια να εναλλάσσονται, αυτή η ταινία προσπαθεί να μας πει πάρα πολλά πράγματα, τόσο αφαιρετικά, όσο και σπονδυλωτά, αλλά και με τόνους από γρίφους να διαχέονται από παντού, οι οποίοι κατά τα φαινόμενα, μάλλον δεν κάνουν πολύκροτο, αλλά βάζουν σε σκέψη αυτόν που βλέπει το φιλμ. Που δεν δημιουργούν αγωνίες, ούτε ταχυκαρδίες στους θεατές της. Το ποιος τελικά θα είναι ο νικητής, ή ο χαμένος, δεν θα φανεί ούτε στο τέλος. Οι θεατές μένουν στο επιστέγασμα και απαύγασμα από τις εξαιρετικές εικόνες, οι οποίες αποθεώνουν τις πιο όμορφες και νοσταλγικές αισθήσεις και που οδηγούν σε πολλές περιπτώσεις αυτόν που παρακολουθεί το αποτέλεσμα της σε ακατάσχετους λυγμούς.
Παρά ταύτα, η ταινία δεν είναι ένα δακρύβρεχτο στόρι. Ξεκινάει με την κορυφογραμμή μιας λοφοσειράς και κάπως έτσι τελειώνει την αφήγηση της, ή τουλάχιστον προσπαθεί να την τελειώσει κάπως έτσι, διαχέει ερωτήματα που αφορούν την πάροδο του χρόνου, με απλά, ανθρώπινα, αγνά συναισθήματα, που θα έπρεπε να υπάρχουν, αλλά στο ότι αυτά αντικαταστάθηκαν από μία είδους ξενόφερτη κτηνωδία, με όρους επιθετικού μάρκετινγκ.

Μέσα από τα γυρίσματα που γίνονται με κεντρομόλο δύναμη, τα διάφορα ζευγάρια, η ντοκιμαντερίστικη αφήγηση του σκηνοθέτη, για τον άλλο τον φανταστικό σκηνοθέτη, με βάση τη μυθοπλασία αναπτύσσονται όλα τα παραπάνω, όλα αυτά που αναφέραμε, τα βλέμματα, τα χαμόγελα, η διάχυτη μελαγχολία, ο αναχωρητισμός, η προσπάθεια να σμίξουν τα όμορα, αλλά αυτό ποτέ δεν συμβαίνει.
Τα ερωτηματικά και η υπέροχη μουσική, τα αργόσυρτα γυρίσματα του Alexandre Koberidze, με φόντο τα επίσης αργά, αλλά σταθερά και ταυτόχρονα στιβαρά γυρίσματα από τον Ηρακλή, δείχνουν ότι ο σκηνοθέτης( Alexandre Koberidze), αρνείται πεισματικά την άρνηση του σήμερα για το χτες. Μέσα από τα μάτια του ήρωα του και συναδέλφου του, που κι αυτός αρνείται να το δει, είτε όταν τα μοντάρει, είτε όταν κάνει γύρισμα. Ο Ηρακλής, ως σκηνοθέτης μέσα στην μυθοπλασία του Alexandre Koberidze, νιώθει ότι κάτι λείπει και στο τέλος, όταν παρουσιάζει την ταινία του σε μερίδα πρωταγωνιστών του, έρχεται καθυστερημένα. Ετούτο μπορεί να λογισθεί και ως μία ένδειξη απογοήτευσης. όχι τόσο για το αποτέλεσμα του, αλλά για το αποτέλεσμα του ιστορικού προτσές αυτής της χώρας, μέσα από τα μάτια των ζευγαριών.
Η νοσταλγία είναι ο συνδετικός τελικά κρίκος ανάμεσα στο χτες και το σήμερα, αλλά και το αύριο αυτής της χώρας, εκεί που τα κοριτσάκια κάθονται στις γωνίες των δρόμων και παίζουν με τις κόκκινες παπαρούνες. Τις χαϊδεύουν στοργικά, αλλά ταυτόχρονα ράθυμα, αμήχανα και νωχελικά, προσπαθώντας να φτιάξουν σαΐτες, στέλνοντας μέσα από αυτές, το μήνυμα τους, στον υποψήφιο αγαπημένο τους.
Μόνο τώρα καταλαβαίνει κανείς, ότι τα στοιχεία της ιστορίας τους, μπορεί να μοιάζουν απίθανα μεταξύ τους, αλλά δεν είναι το αναγκαίο κομμάτι του παζλ, που θα συνδέσει το χθες, με ότι αυτό μεταμορφώνεται, μέσα σε δύο πρόσωπα. Μπορεί να είναι κάτι παράξενο, αν είναι η ίδια ιστορία μιας χώρας, η οποία σήμερα έχασε την ταυτότητά της και ψάχνει να τη βρει μέσα από το χθες, για να βαδίσει στο αύριο, αυτό είναι το εξαιρετικό φιλμ που παρουσιάζουμε και είναι μία από τις καλύτερες ταινίες του 2022.
Πριν πέσει η αυλαία, τα παιδάκια χορεύουν, έχουν γράψει στις πλάτες τους το 10 και το όνομα του Messi, βλέπουν την ανηφόρα μέσα από τα σκαλιά που θυμίζουν τα σκαλιά της Οδησσού, που θυμίζουν το Θωρηκτό Potemkin, του Αϊζενστάιν, αλλά από την ανάποδη, με ότι συμβολικό συνεπάγεται. Όμως βρισκόμαστε στη Γεωργία και όχι στην Ουκρανία, όπου η θέα, μέσα από το παράθυρο ενός Lada Riva 2107 των 1500 κυβικών εκατοστών, μάλλον αναδείχνει το μείγμα της ιστορικής με την κινηματογραφική αλήθεια.
Σε αυτό το μέρος, δεν συμβαίνουν ανάρμοστα πράγματα αν το καλοσκεφτείς. Και πραγματικά υπάρχει κάτι σε αυτή την ιστορία, που ότι κι αν πεις, τέτοια συμπτωματικά πράγματα και μάλιστα με αντίθετη φορά, συμβαίνουν σπανίως ιστορικά και άλλο τόσο πολύ σπάνια Κινηματογραφικά.
Είναι ένας τρόπος κι αυτός, για να θυμηθεί κάνεις, πως η άνοδος στην ιστορία, εκτός από δυσκολία και άλλη τόση νοσταλγία, έχει και δεξαμενές χαράς, ειδικά όταν συναντάει το χτες, γιατί το σήμερα χωρίς το χθες, δεν μπορεί να δημιουργήσει το αύριο κι όλα αυτά στο προαύλιο του αγάλματος του μεγάλου Πέτρου, στην παραπάνω πόλη.

English for life, business and travelling
Ιδανικό / απευθύνεται σε επαγγελματίες και σπουδαστές οι οποίοι θέλουν να βελτιωθούν και να επικοινωνούν αποτελεσματικά σε επιχειρηματικό περιβάλλον αλλά και έξω από αυτό όπως στα ταξίδια αναψυχής ή κοινωνικές συζητήσεις.
Διάρκεια: 70 ώρες
Οκτώβριος – Μάιος
Πρόγραμμα: Δευτέρα 20:00 – 21:00 και Πέμπτη 20:00 – 21:00
Τμήμα: 6-8 ατόμων
Μέσο: online
Οι συμμετέχοντες θα πρέπει να είναι στο επίπεδοΒ1.Περισσότερα εδώ….

Διαφήμιση Εξωτερικού συνδέσμου

Διαφήμιση Εξωτερικού συνδέσμου

Διαφήμιση Εξωτερικού συνδέσμου


Βουρλάκης Νίκος, Πύργος Ψιλονέρου Χανιά. Τα πάντα για την Οικοδομή σας.
«Η γοργόνα με τα όμορφα πόδια»: Ένα παιδικό παραμύθι» της Αιμιλίας Πλατή

Ενισχύστε Οικονομικά Την Αρθρογραφία του istosch

English for life, business and travelling
Ιδανικό / απευθύνεται σε επαγγελματίες και σπουδαστές οι οποίοι θέλουν να βελτιωθούν και να επικοινωνούν αποτελεσματικά σε επιχειρηματικό περιβάλλον αλλά και έξω από αυτό όπως στα ταξίδια αναψυχής ή κοινωνικές συζητήσεις.
Διάρκεια: 70 ώρες
Οκτώβριος – Μάιος
Πρόγραμμα: Δευτέρα 20:00 – 21:00 και Πέμπτη 20:00 – 21:00
Τμήμα: 6-8 ατόμων
Μέσο: online
Οι συμμετέχοντες θα πρέπει να είναι στο επίπεδοΒ1.Περισσότερα εδώ….

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ 1: Ορισμένα αναρτώμενα πολυμέσα από το διαδίκτυο στους ιστότοπους μας, όπως εικόνες & κυρίως video που αναρτούμε (με τη σχετική σημείωση της πηγής η οποία αναγράφεται πάνω και μέσα στην ίδια την προβολή τους), αναδημοσιεύονται θεωρώντας ότι είναι δημόσιας προβολής χρήσης και αναδημοσίευσης. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, καλλιτεχνών, μουσικών, τραγουδοποιών, συγκροτημάτων, δισκογραφικών εταιρειών, κινηματογραφιστών, φωτογράφων, η ιδιοκτητών καναλιών στα διαδικτυακά πολυμέσα, παρακαλούμε ενημερώστε μας για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολoγίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα άρθρων συνεργατών και αυτό δε μας δεσμεύει ως επιχείρηση. Για άρθρα και διαφημιστικό υλικό που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε καθώς το πρώτο απηχεί την προώθηση και προβολή των διαφημιζόμενων και το δεύτερο αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιονδήποτε τρόπο το ιστολόγιο και τις ιστοσελίδες μας.  


ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ 2:Το portal istosch data &technologies lab χρησιμοποιεί μόνο πρωτογενή άρθρα των συντακτών και συνεργατών του. Κάνει αναδημοσιεύσεις μόνο από αυτούς και με την δική τους συναίνεση από τα δικά τους ηλεκτρονικά έντυπα και δίνει επίσης σε αυτούς το δικαίωμα της αναδημοσίευσης. Οποιοσδήποτε άλλος θέλει να αναδημοσιεύσει οτιδήποτε πρέπει να έχει την έγγραφη άδεια του portal, istosch data &technologies lab που εκπροσωπείται δια του αρχισυντάκτη του. Διαβάστε τους όρους παροχής και χρήσης του δικαιώματος η μη αναδημοσίευσης των κειμένων.

Το ημερολόγιο φορτώνει...
Powered by Booking Calendar















To show CAPTCHA, please deactivate cache plugin or exclude this page from caching or disable CAPTCHA at WP Booking Calendar - Settings General page in Form Options section.

Ενισχύστε οικονομικά την επιβίωση του portal “istosch data &technologies lab“ Ενισχύστε την επιστημονική και καλλιτεχνική παρέμβαση στο διαδίκτυο

Στις δύσκολες εποχές, που το λαϊκό εισόδημα στενάζει και όλα τα οικονομικά αποθέματα εξαϋλώνονται κατά γεωμετρική πρόοδο, τα προς το ζειν μέσα από ένα ισχνό μισθό, δεν φτάνουν ούτε για “αέρα κοπανιστό”, και δεν μας οδηγούν στο “ευ ζειν”, άπαντα γίνονται δύσκολα για όλους.
Με ένα εξοντωτικό φορολογικό νόμο, που αφανίζει τους αυτοαπασχολούμενους και μεγαλώνει την κερδοφορία των πολύ μεγάλων επιχειρήσεων, μετατρέποντας ουσιαστικά τη χώρα φορολογικό παράδεισο για τις πολυεθνικές, εμείς κρατάμε ζωντανό το όνειρο μας, σε ένα περιβάλλον που θέλει πολύ δύναμη και πολλές θυσίες για να επιβιώσεις. 
Το Εναλλακτικό κι Ανεξάρτητο Κέντρο Τεχνολογίας - Διαδικτύου καθώς και το E - Funzine (portal) μας, συνεχίζουν να εργάζονται αδιάκοπα και με πάθος, βάζοντας ζητήματα πολιτισμού, τέχνης, ανθρωπιστικών, κοινωνικών επιστημών, αλλά και θετικών, καθώς και τεχνολογίας στο τελευταίο, με προτάσεις κι αναλύσεις που βοηθούν τον ελεύθερο μας χρόνο και να αναπτύξουμε μια άλλου είδους κοινωνική και κυρίως ταξική συνείδηση, που σήμερα βρίσκεται στο στόχαστρο.
Με πολύ κόπο και μεγάλη διάθεση προσφοράς, αλλά και με αίσθημα ευθύνης, ειδικά σε αυτή τη φάση, σε αυτές τις δυσμενείς οικονομικές συνθήκες, κάθε μικρή ενίσχυση για την παραπέρα συνέχεια του portal είναι πολύ σημαντική.
Σας ευχαριστούμε εκ των προτέρων για τη βοήθεια σας και σας ευχόμαστε καλές ηλεκτρονικές Περιηγήσεις, με μια υπόσχεση από μας, ότι κάνουμε το καλύτερο δυνατόν, πάνω και μέσα στα πλαίσια της εποχής.

Διαφήμιση Εξωτερικού συνδέσμου

Μισθώστε Διαφημιστική Προβολή στο istoschPORTAL
ΛΟΓΙΣΤΙΚΑ  - ΕΚΤΙΜΗΣΕΙΣ - ΑΣΦΑΛΕΙΕΣ - ΜΕΣΙΤΙΚΑ
Βουρλάκης Νίκος, Πύργος Ψιλονέρου Χανιά. Τα πάντα για την Οικοδομή σας.
Ψηφιακό Φωτοτυπικό κέντρο Δημοκρατίας 97 Χανιά
Στo SPORTBIKES προσφέρουμε υπέυθυνο service και πλήρη κάλυψη ανταλλακτικών, όλων των ηλεκτρικών ποδηλάτων, που αντιπροσωπεύουμε.
διαδικτυακά μαθήματα Αγγλικών
"Το κορίτσι που καθρευτίζονταν στο Νερό" της Αιμιλίας Πλατή

RCT TEAM

Η ομάδα Radio Collectiva Team είναι μια εικονική ομάδα δραστηριοτήτων που ίδρυσε ο ραδιοφωνικός παραγωγός Γιάννης Κοτσώνης στα Χανιά, με αφορμή την εκπομπή του "Κολλεκτίβα της Σελήνης" το 1995 και η οποία σύντομα μετονομάστηκε σε "Ηλεκτρικές Κολλεκτίβες". Το 2008 ξεκίνησε το Blogging και σήμερα εκτός από αυτό συμμετέχει στο portal istosh data &technologies lab και στο the-blue.gr

Translate »

istosch eFUNZINE