Τι ήταν για μας ο Ντιέγκο της καρδιάς μας
Τι ήταν για μας ο Ντιέγκο της καρδιάς μας
Δυο Εθνικές Λατρέψαμε Ποδοσφαιρικά, η μία ήταν και είναι ετούτη, η AFA, η bianco-seleste, η Albi-Seleste, την άλλη δεν είναι της ώρας να την αναφέρουμε, εξάλλου ως χώρα δεν υπάρχει σήμερα.
Μεγάλα Τοτέμ από διαφορετικές γενιές και με το βλέμμα στο μέλλον, με τους Κριστιάν Παβόν, Λαουτάρο Μαρτίνεζ και Ντι Μπάλα να είναι έτοιμοι για να συνεχίσουν να γράψουν ιστορία για τη μεγαλύτερη Αρμάδα μαζί με την Ουρουγουάη στην Λατινική Αμερική.
Οι Μάριο Κέμπες, Οσβάλντο Αρντίλες, Χόρχε Βαλντάνο, Όσκαρ Ρουτζέρι, Χόρχε Μπουρουσάγκα, Ντιέγκο Σιμεόνε, Φερνάντο Ρεδόντο, Γκαμπριέλ Μπατιστούτα, Κλάουδιο Κανίγια, Ρομπέρτο Αγιάλα, Αριέλ Ορτέγα, Ερνάν Κρέσπο, Χαβιέρ Ζανέτι, Λουτσιάνο Γκαλέττι, Χαβιέρ Μαστσεράνο, Χουάν Ραμόν Ρικέλμε, Κάρλος Τέβεζ, Λιονέλ Μέσι και Σέρχιο Αγκουέρο είναι είδωλα που δεν ξεθωριάζουν με τη δύση του ηλίου.
Μαζί με τους θρυλικούς μακαρίτες Ραϊμούντο Όρσι, Χοσέ Μανουέλ Μορένο, Αντόλφο Πεντερνέρα, Ενρίκε Ομάρ Σίβορι, Άνχελ Λαμπρούνα, Αμαδέο Καρίσο(ο Γιασίν της Λατινικής Αμερικής), Αλφρέδο Ντι Στέφανο(τον Μαραντόνα της εποχής του και μέσα στους 3 μεγαλύτερους ποδοσφαιριστές όλων των εποχών), Χουάν Χιλμπέρτο Φούνες, Ντανιέλ Πασαρέλα και τέλος τον ΤΕΡΑΣΤΙΟ και ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΟ Ντιεγκίτο(Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα), διαμόρφωσαν τις πιο χαρούμενες ποδοσφαιρικά μέρες μας.
Δεν ζήσαμε τις ομάδες που στο διάβα τους σάρωναν τα πάντα, πολλές δεκαετίες πριν ανατείλει η Βραζιλία, από το 1921 μέχρι το 1960, μαζί με την Ουρουγουάη ήταν οι απόλυτοι κυρίαρχοι, μέχρι τότε η Σελεσάο δεν υπήρχε στο χάρτη Ποδοσφαιρικά.
Δεν προλάβαμε το 1978, το 1982 ήμασταν σε μεταβατικό στάδιο, όμως το 1986, οι μεγάλες χαρές ήταν εκεί.
Αρχικά το καλύτερο Βέλγιο που έχουμε δει ποτέ(με τους Έντσο Σίφο, Βερκότερεν κοκ, και στο βάθος του τέρματος έναν εκ των πέντε σπουδαιότερον πορτιέρο της εποχής ο Ζαν Μαρί Πφαφ), το Βέλγιο που είχε πετάξει εκτός τη μεγαλύτερη ομάδα που έβγαλε η δεκαετία του 1980 και όχι μόνο αυτή, την Σοβιετική Ένωση, των Μπλαχίν(ένας από τους 10 σπουδαιότερους του 20ου αιώνα), Προτάσοφ, Μπεσόνοφ, Ρατς, Μιχαηλιτσένκο, Μπελάνοφ, Ζαβάροφ, Λιτοφτσένκο και του σπουδαιότερου μετά τον Γιασίν πορτιέρο Ρινάτ Ντασάεφ) και του μεγαλύτερου προπονητή όλων των εποχών, του Βαλερί Λαμπανόφσκι με τα τρία οφσάιντ γκολ των Βαλόνο-Φλαμανδών.
Εκεί ο τεράστιος Ντιέγκο έδωσε στους Βέλγους τα παπούτσια στο χέρι, με ένα γκολ που είναι ένα από τα σπουδαιότερα του παγκοσμίου ποδοσφαίρου.
Μετά ήταν η ίσως καλύτερη Αγγλία που είδαμε ποτέ των Λίνεκερ, Χέιτλι, Ρόμπσον, Μπούτσερ κλπ, ο μόνο που έλειπε ήταν ο μεγάλος Κέβιν Κήγκαν(ο Άγγλος δηλαδή Μαραντόνα), από αυτήν μιας και τα είχε σχεδόν παρατήσει λίγα χρόνια νωρίτερα, ενώ τερματοφύλακας ήταν άλλο ένα τοτέμ των γκολπόστ ο Πίτερ Σίλτον.
Ήμασταν στο καφέ Bobos στα Δικαστήρια, στη θέση του είναι η Βιβλιοθήκη(καφέ) και τότε δεν έπεφτε καρφίτσα, με τις δύο CRT τηλεοράσεις της εποχής σε δυο σημεία, γιατί δεν μπορούσαν να καλύψουν μεγάλα οπτικά πεδία, επειδή ήταν πολύ μικρές σε σχέση με τις σημερινές. Τότε μια 24” ιντσών και μάλιστα έγχρωμη ήταν σαν να είχες κερδίσει τον πρώτο αριθμό και λαχνό του λαχείου και εμείς όπως και όλη η τότε πιτσιρικαρία ήμασταν στη γαλαρία, έτσι ήταν το εθιμοτυπικό, μπροστά οι πρεσβύτεροι και πίσω οι βενιαμίν.
Οι περισσότεροι τότε ήταν θαυμαστές της Αγγλίας, του ποδοσφαίρου της Καμινάδας με σέντρες, σέντρες και άμυνες που σπάζανε πόδια.
Αυτό το θλιβερό ποδοσφαιρικό δόγμα και κατ΄επέκταση αναποτελεσματικό θέαμα, είχε φίλους όλες τις τότε μεγάλες ηλικίες και όλοι τους ήταν με αυτό, ένα δόγμα που στην ουσία πολύ μεγάλους και σπουδαίους Άγγλους ποδοσφαιριστές τους χαντάκωσε.
Με την ΑFA ήμασταν όλοι οι τότε πιτσιρικάδες και έφηβοι που φυσικά πανηγυρίσαμε τη νίκη της Αργεντινής και δεν είναι τυχαίο ότι όλοι ήμασταν με τον “αδύναμο κρίκο”, και φτωχό σε σχέση με την Αγγλία που στις κερκίδες του Σταδίου Αζτέκα κάθονταν και η “μισητή” και για τους σημερινούς Βρετανούς Μάργκαρετ Θάτσερ, το κοινωνικό και πολιτικό άισθημα του δικαίου μας κυρίευε.
Σκληρό παιχνίδι, ωστόσο το 1-0 ξεσήκωσε όλη τη γαλαρία, εκεί πίσω απ΄ το περίπτερο, με το χέρι του Θεού να μη διακρίνεται καλά και ανακατεύτηκε η τράπουλα με τα τα τραπουλόχαρτα μαζί. Λίγα λεπτά μετά, είδαμε τον ποδοσφαρικό Θεό, ζωντανά να κάνει εκείνο το σλάλομ με την μπάλα κολλημένη στα πόδια του, αυτό που καταργούσε τους νόμους της φυσικής και το 2-0 ήταν γεγονός. Η γαλαρία όπου ο μέσος όρος ήταν δεν ήταν 16 χρονών να παραληρεί και να ξεσαλώνει με αυτό το απίστευτο τέρμα που διέλυσε και κονιορτοποίησε την καλύτερη άμυνα του πλανήτη αποκαθηλώνοντας την από την θέση της και πάνω της, αλλά και πάνω μας να συγκεντρώνονται και να πέφτουν τα βέλη του μίσους κατά ριπάς από τους οπαδούς της Αγγλίας όπου ο μέσος όρος τους ήταν πάνω από τα 60.
Όπως και να το κάνεις ήταν μια μικρή μάχη του παλιού με το νέο, του ξεπερασμένου με το επερχόμενο, του στατικού με το διαλεκτικό.
Μετά ο τελικός στο Αμαρυλλίς στα Ολύμπια απέναντι από το Σινεμά που σήμερα είναι σφαιριστήριο και ίντερνετ καφέ για gamers, στην Λεωφόρο Δημοκρατίας στα Χανιά, ακριβώς δίπλα από το δεσποτικό.
Μερικοί ήμασταν οι λάτρεις της Αργεντινής και όλο το άλλο μαγαζί, ήταν φανατικά με τη Δυτική Γερμανία(την μάλλον καλύτερη όλων των εποχών Ρουμενίγκέ,Φέλερ, Αουγκεντάλερ, Ματέους, Σουμάχερ στο τέρμα, ο τέταρτος εκ των πέντε τεράστιων κήπερς της εποχής, ομαδάρα ολκής, που τέτοιες δεν υπάρχουν σήμερα), ήταν και κάτι σκινχετζ παρά δίπλα με τις γερμανικές σημαίες του μεσοπολέμου(και ήταν να κάνεις εμετό, αλλά το 2-0 τους στρογγυλοκάθισε στα χρυσά αυγά τους), στο 2-2 πήγε να γκρεμιστεί το μαγαζί, από τους φιλογερμανούς(στην κατοχή, οι γονείς τους μπορεί να είχαν και νταραβέρια μαζί τους) και εμείς να είμαστε μαζί με άλλους 3-4 μέσα στους 100 και βάλε, χαμηλοφτερουγιασμένοι, μέχρι που έγινε το 3-2 και άδειασε το μαγαζί…
Το 1990 στην Ιταλία δεν είχαμε την τύχη κι όμως πάλι ο Ντιέγκο ήταν εκεί και δεν το πήραμε εντελώς από ένα τυχάιο γεγονός. Στους ομίλους έπαιζαν οι δυο αγαπημένες μας ομάδες που θα έπρεπε λογικά να είναι τελικό, περάσαμε την Βραζιλία με ένα Μαραντόνα να δαγκάνει σίδερα, αμέσως μετά με 3-2 την τεράστια Γιουγκοσλαβία της εποχής στα πέναλτι (με Πάντσεφ, Στοϊκοβιτς, Σαβίσεβιτς, Προζινέτσκι, τι ομάδα ήταν πάλι αυτή, ανατριχίλα και δέος ποδοσφαιρικό), μετά την οικοδέσποινα Ιταλία και στον τελικό πολύ καλύτεροι από την Δυτική Γερμανία μετά ένα ανύπαρκτο πέναλτι στο 85′, έστειλε τους Βαβαρούς(να το σηκώσουν) και εμείς κλαίγαμε μαζί σου.
Και λέμε Βαβαρούς γιατί η Μπάγερν ήταν σχεδόν πάντα ο κορμός της Εθνικής τους ομάδας, χωρίς αυτήν, δεν θα υπήρχαν και δεν θα χωρούσαν σε κανένα ποδοσφαιρικό χάρτη.
Στις ΗΠΑ, το 1994 τον έβγαλαν ντοπέ με εφεδρίνη που τελικά δεν είχε πάρει ποτέ, γιατί πλήρωνε τα γραμμάτια της ανυπακοής του στο σύστημα.
Ο ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ Ντιέγκο Μαραντόνα, ήταν η μοναδική ποδοσφαιρική μας χαρά και αυτό θα είναι για πάντα.
Κι όπως λέει και η AFA στο παρακάτω βίντεο:”Είναι από τις χειρότερες ημέρες στη ζωή μας. Δεν μπορούμε να μιλήσουμε, να φάμε, να πιστέψουμε ότι είναι αλήθεια. Όσοι δεν γεννήθηκαν εδώ [στην Αργεντινή (και όχι μόνο συμπληρώνουμε εμείς οι μη Αργεντίνοι, αλλά φανατικοί οπαδοί της, χωρίς να έχουμε καμία σχέση με τη χώρα αυτή)]δεν το καταλαβαίνουν. Είναι από τις χειρότερες ημέρες της ζωής μας γιατί χάρη σε εσένα ζήσαμε τις καλύτερες”.
Διαφήμιση Εξωτερικού συνδέσμου
Διαφήμιση Εξωτερικού συνδέσμου
ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΟΛΑ ΝΤΙΕΓΚΟ ΑΡΜΑΝΤΟ ΜΑΡΑΝΤΟΝΑ
Diego, siempre vas a ser #Eterno en nuestros corazones.
— Selección Argentina 🇦🇷 (@Argentina) November 26, 2020
Gracias por todo 💙🇦🇷 pic.twitter.com/IDgheHobi4
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ: Ορισμένα αναρτώμενα πολυμέσα από το διαδίκτυο στους ιστότοπους μας, όπως εικόνες & κυρίως video που αναρτούμε (με τη σχετική σημείωση της πηγής η οποία αναγράφεται πάνω και μέσα στην ίδια την προβολή τους), αναδημοσιεύονται θεωρώντας ότι είναι δημόσιας προβολής χρήσης και αναδημοσίευσης. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, καλλιτεχνών, μουσικών, τραγουδοποιών, συγκροτημάτων, δισκογραφικών εταιρειών, κινηματογραφιστών, φωτογράφων, η ιδιοκτητών καναλιών στα διαδικτυακά πολυμέσα, παρακαλούμε ενημερώστε μας για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολoγίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα άρθρων συνεργατών και αυτό δε μας δεσμεύει ως επιχείρηση. Για άρθρα και διαφημιστικό υλικό που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε καθώς το πρώτο απηχεί την προώθηση και προβολή των διαφημιζόμενων και το δεύτερο αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιονδήποτε τρόπο το ιστολόγιο και τις ιστοσελίδες μας.
Το portal istosch data &technologies lab χρησιμοποιεί μόνο πρωτογενή άρθρα των συντακτών και συνεργατών του. Κάνει αναδημοσιεύσεις μόνο από αυτούς και με την δική τους συναίνεση από τα δικά τους ηλεκτρονικά έντυπα και δίνει επίσης σε αυτούς το δικαίωμα της αναδημοσίευσης. Οποιοσδήποτε άλλος θέλει να αναδημοσιεύσει οτιδήποτε πρέπει να έχει την έγγραφη άδεια του portal, istosch data &technologies lab που εκπροσωπείται δια του αρχισυντάκτη του. Διαβάστε τους όρους παροχής και χρήσης του δικαιώματος η μη αναδημοσίευσης των κειμένων.
Ενισχύστε το portal “istosch data &technologies lab“
Στις δύσκολες εποχές του COVID-19, που συνεχίζει να είναι γύρω μας αμείωτα, με αποτέλεσμα όλα είναι σε φάση ύφεσης και χωρίς εμφανή σημάδια ζωηρότητας.
Το ανεξάρτητο κέντρο Τεχνολογίας και διαδικτύου, καθώς και το portal μας συνεχίζουν να εργάζεται αδιάκοπα βάζοντας ζητήματα πολιτισμού, τέχνης, κοινωνικών επιστημών, αλλά και θετικών, καθώς και τεχνολογίας στο τελευταίο, που αυτές τις μέρες μας βοηθούν να κρατηθούμε ζωντανοί με προτάσεις που βοηθούν τον ελεύθερο μας χρόνο και να παραμείνουμε ασφαλείς, εντός και εκτός των τοιχών.
Με πολύ κόπο και μεγάλη διάθεση προσφοράς, αλλά και με αίσθημα ευθύνσης και σε αυτή τη φάση, σε αυτές τις δυσμενείς συνθήκες, κάθε μικρή ενίσχυση για την παραπέρα συνέχεια του portal είναι πολύ σημαντική.
Σας ευχαριστούμε εκ των προτέρων για τη βοήθεια σας και σας ευχόμαστε καλή υγεία αυτές τις δύσκολες στιγμές που περνάμε, με μια υπόσχεση από μας, ότι κάνουμε το καλύτερο δυνατόν, πάνω και μέσα στα πλαίσια της εποχής.
