Κινηματογράφος

Οι έξι ταινίες που θα αναδείξουμε για πολύ σπουδαίες, όσον αφορά το 2023, την χρονιά δηλαδή προβολής τους, έχουν αυτό που δεν θέλει το Hollywood & το κάθε λογής Netflix.
Οι εν λόγω, πέραν του ότι είναι παραγωγές του 2022, εξάπτουν το ενδιαφέρον, ενθουσιάζουν, κοντολογίς “εξιτάρουν” και αυτό δεν είναι διόλου παράξενο και παράλογο, καθότι ζούμε σε μια μεταβατική φάση στον σύγχρονο καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής και η αναγκαιότητα της έκφρασης, ακόμα και των “χαμηλών ενστίκτων”, παρουσιάζει ένα ιδιαίτερο Κινηματογραφικό ενδιαφέρον, μιας και αποτελεί εκφραστική αγωγό και μεθοδολογία, σε μια εποχή που τείνουν να απαγορευθούν και τα όνειρα, αλλά και η μεθοδολογία ανάδειξης τους που είναι η τέχνη, ειδικά η 7η Τέχνη που μάλλον για τους κρατούντες είναι άχρηστη, εφόσον δεν λειτουργεί ως θέαμα και κατ’ επέκτασιν ως προπαγάνδα της κερδοφορίας, άρα και ανίκανη προς εκμετάλλευση.
Δεν είναι τυχαίο, ότι το Θρυλικό ΣΙΝΕ ΙΝΤΕΑΛ, στην Πανεπιστημίου 46, στην Αθήνα, θα μετατραπεί σε ξενοδοχείο, αναδείχνοντας για ανάπτυξη τις τουριστικές υπηρεσίες πολυτελείας και όχι την καλλιτεχνική δημιουργία που είτε έτσι, είτε αλλιώς περιγράφει την εποχή της, η τα ελατήρια, τις αιτίες και τις αφορμές της έμπνευσης, που μετατράπηκε σε έκφραση, ενώ περιμένουν στην γωνία, τα Άστορ και Ίριδα.

Δεν θα Θέλαμε να μακρηγορήσουμε, για την(και σε μια) επετειακή συλλογή των σημαντικότερων ταινιών που προβλήθηκαν το 2022, ούτε για ποιοτικά χαρακτηριστικά, που μας οδήγησαν να τα παραθέσουμε και να τα ξεχωρίσουμε ως τα σημαντικότερα της χρονιάς που μας πέρασε, χωρίς να σημαίνει ότι από την πρώτη, μέχρι την εικοστή υπάρχει κάποια χαοτική διαφορά, εξάλλου η εκφορά της(στην προκειμένη περίπτωση στο φακό), μας οδηγούν αβίαστα σε αυτό το ελάχιστο(έως και σχεδόν ανύπαρκτο) κλείσιμο αυτής της ψαλίδας.
Κατά πολλούς θα φανεί υπερβολικός αυτός ο κατάλογος, η αυτή η συλλογή, ωστόσο είναι τέτοια που περικλείει στο εσωτερικό της ότι σημαντικότερο κυκλοφόρησε και προβλήθηκε την χρονιά που μας πέρασε, ωστόσο θα επισημάνουμε ότι αυτή τη συλλογή, προκρίνουμε ως σημαντικότερη παραγωγή που βγήκε το 2022, στις Αίθουσες και στην μεγάλη Οθόνη, σε πρώτη επίσημη, μια παραγωγή δική μας, που στηρίζεται σε μια ζοφερή πραγματικότητα, ένα σχεδόν εμφύλιο πόλεμο, που πραγματοποιείται σχεδόν αμείωτα από την διάλυση της ΕΣΣΔ(η και Σοβιετικής Ένωσης), ένα δράμα για το οποίο πρώτος και αποκλειστικός υπεύθυνος είναι ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ.
Το κινηματογραφικό ντοκιμαντέρ που γύρισε ο δικός μας Θωμάς Σιδέρης, όταν το πρωτοείδαμε στο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Χανίων, που πραγματοποιήθηκε τον περασμένο Οκτώβρη, παρολίγον να πάθουμε ρήξη κάτω γνάθου, για τη δουλειά του Θωμά Σιδέρη στο Ναγκόρνο Καραμπάχ, που είναι και εμπόλεμη ζώνη εδώ και 30 χρόνια, με περιόδους διακοπής και εκεχειρίας του, αλλά ποτέ δεν σταμάτησε, καταδείχνοντας, ότι η πραγματικότητα δημιουργεί τα πιο σκληρά και ταυτόχρονα δυνατά σενάρια.

Ο Άλεξ Καμιλέρι δεν είναι κάποιος χτεσινός σκηνοθέτης που εμφανίστηκε από πουθενά, παρά το γεγονός, ότι σκηνοθετικά η ταινία για την οποία θα μιλήσουμε, είναι η πρώτη του. Να σημειώσουμε εδώ πέρα ότι έχει ένα πολύ βαρύ και σπουδαίο βιογραφικό. Στο παλμαρέ του και στο port folio, του έχει εμπλακεί στον ένα η στον άλλο βαθμό, με τον ένα η τον άλλο τρόπο, με σπουδαίους, κυρίως νεότερης γενιάς δημιουργούς.
Τον Άλεξ Καμιλέρι εξάλλου, τον γνωρίζει σε μεγάλο βαθμό, η πλειοψηφία των σινεφίλ, από την πολύ σπουδαία δουλειά του, μέχρι σήμερα ως μοντέρ, κατά βάση σε ταινίες του σπουδαίου, αν και νέου στην ηλικία Ραμίν Μπαχρανί, αλλά και ως επίσης μοντέρ, σε ταινίες οι οποίες ανήκουν στην κατηγορία του ντοκιμαντέρ και έχουν έλθει από άλλους συναδέλφους του κινηματογραφιστές.
Αυτό το πηγαίο ταλέντο, το οποίο δεν έκρυψε ουδέποτε την αγάπη του και την προσήλωση του στον φίλο και τύποις δάσκαλο του, Ραμίν Μπαχρανί, στην πρώτη του απόπειρα, μια μυθοπλαστική ταινία μεγάλου μήκους, η οποία βασίζεται μάλλον σε διάσπαρτες πραγματικές ιστορίες και μάλιστα με έναν επαγγελματία ψαρά, που υποδύεται έναν άλλο, όχι μόνο θα αξιοποιήσει (καταθέτοντας) την πολύτιμη προγενέστερη εμπειρία του ως φέρελπις κινηματογραφιστής, με μεγάλη και σπουδαία προϋπηρεσία στην κινηματογραφική τέχνη, περνώντας το Ρουβίκωνα των δημιουργών και όχι των παραγωγών, πράγμα όχι και τόσο εύκολο.