O Steve Albini δεν μένει πια εδώ
O Steve Albini δεν μένει πια εδώ
Ο Steve Albini(Στιβ Αλμπίνι) ήταν και συν-αποτελούσε μια εμβληματική, πολύπλευρη, πολυσχιδή, πρωτοποριακή, βαθιά μοναχική και δυναμική προσωπικότητα, όσο λίγες στο χώρο της λεγόμενης “Μουσικής Βιομηχανίας”, στην ανεξάρτητη και εναλλακτική εκδοχή της, υπήρξε διαχυτικότατος και εκφραστικότατος, ήταν από εκείνες που πήραν τον ηλεκτρικό ήχο, από τους “κόπρους του Αυγεία” και τον οδήγησαν σχεδόν στο ίδιο επίπεδο με τον αυτοσχεδιασμό της Jazz.
Υπήρξε και θα συνεχίζει να υπάρχει δια της παρακαταθήκης του, η πιο ενδιαφέρουσα και ταυτόχρονα πολύπλευρη νεότερη ταυτότητα, από αυτές που δεν θες να το πιστέψεις για κανένα λόγο, ότι εξέπνευσε και “αποδήμησε εις Κύριον”, η ότι “ταξίδεψε” στον άχρονο κόσμο και στην κοσμική ανάμνηση του, μόλις πριν λίγες ώρες στο αγαπημένο του Σικάγο του Ιλινόις, άπαξ και δια παντός, στις 7 προς 8 του Μάη του 2024.
Ο Steve Albini(Στιβ Αλμπίνι), ήταν μία από εκείνες τις περσόνες, μορφές και φυσιογνωμίες, όπου όλος ο ηλεκτρικός ήχος και όχι μόνο αυτός, θα οφείλουν κάποτε – το λιγότερο ένα μεγάλο ευχαριστώ – στο εγγύς και φυσικά “τα μάλα”, στο απώτερο μέλλον, για τη συμβολή και συνεισφορά του, από τους ιστορικούς της μουσικής σκηνής, καταδείχνοντας, πως δεν είχε τη φαιδρή Αγγλοσαξονική Αντίληψη για τον ηλεκτρικό ήχο που δεν αλλάζει, ούτε με τον “μπροτζεργάτη ” [όχι τον εργάτη του μπρούντζου, αλλά την οδοντογλυφίδα (στην κρητική ντοπιολαλιά)], καθότι Ιταλός στην καταγωγή και στις οικογενειακές του ρίζες, που ήταν το Πιεμόντε τις βόρειας Ιταλίας, ενώ η έδρα του ως παιδί και ως φοιτητής, ήταν η Missoula της Μοντάνα, στις βορειοδυτικές πολιτείες των Η.Π.Α
Ο Steve Albini(Στιβ Αλμπίνι), αυτό το “ιερό τέρας”, ο “μάγιστρος” της ηλεκτρομηχανικής τράπεζας του ήχου, της παραγωγής και ίσως ο σπουδαιότερος μουσικός παραγωγός όλων των εποχών(μάλλον μηχανικός ήχου, αυτό θα προτιμούσε), κι όχι μόνο για τον ηλεκτρικό ήχο, ήταν ταυτόχρονα, ένας σπουδαίος συνθέτης και τραγουδοποιός, δημοσιογράφος, κιθαρίστας, μπασίστας, ζωγράφος και συγγραφέας, καθώς και ένας άνευ προηγουμένου κυνηγός “ταλέντων”, που από τη δεκαετία του 1980, 1990, 2000, 2010, ακόμα και λίγο πριν μας αφήσει, δημιούργησε ένα παλμαρέ δραστηριοτήτων που πολλοί θα ζήλευαν.
Ειρήσθω εν παρόδω, όταν ο Steve Albini(Στιβ Αλμπίνι), κάπου στα μέσα της Δεκαετίας του 1990, ανακάλυψε τους δικούς μας Bockomolech(με τις τότε δύο Χανιωτοπούλες(συντοπίτισσες μας, τη Λίλα Κατερινάκη και την Εύη Φραγγεδάκη, στο ρόστερ τους, η στη σύνθεση τους ελληνιστί), όχι μόνο δεν αρνήθηκε να τους κάνει την παραγωγή, αλλά κυκλοφόρησε κι έναν από τους καλύτερους δίσκους του Αγγλόφωνου Ελληνικού Ηλεκτρικού Ήχου ever.
Αυτό το τοτέμ, γεννήθηκε στις 22 του Ιούλη του 1962 στην Πασαντίνα της Καλιφόρνια, μιας πόλης που σήμερα αριθμεί γύρω στους 150.000 κατοίκους πληθυσμό, βρίσκεται στο βορειοανατολικό τμήμα της μητροπολιτικής περιοχής του Λος Άντζελες, όπου το κέντρο του οποίου, απέχει περίπου 15 χιλιόμετρα, ενώ διοικητικά υπάγεται στην Κομητεία του Λος Άντζελες, και ήταν παιδί Ιταλών μεταναστών.
Από πολύ νωρίς, δηλαδή, από τότε που διακρίθηκε ως ταλέντο(το ταλέντο) του μεγάλου Steve Albini(Στιβ Αλμπίνι), αλλά και αναδείχθηκε – αναδύθηκε, η ιδιαιτερότητα της οπτικής του γωνίας ως κραταιά πρόταση, για τον όλο ηλεκτρικό ήχο, είχε ως κοινό παρονομαστή το πανκ, και που καταχρηστικά ονομάζουμε Rock n Roll, όχι μόνο γκρέμισε τα τείχη της Rock Ιεριχούς, αλλά ύψωσε νεότερα αδιαπέραστα και πιο φιλικά σε αυτό που λέμε έκφραση φυγής, μέσα από το ίδιο το “κλεινόν άστυ”, μέσα από την ίδια τη μουσική της ίδιας της μητροπολιτικής μεγαλούπολης.
Ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 1970, από την τότε τρυφερή ηλικία των 13 ετών, στην πρώιμη και μεταγενέστερη όψιμη εφηβική ηλικία, κατέδειξε την απέραντη ικανότητα του να αναλύει το ύφος, τη χροιά και το ηχόχρωμα, μέσα στο ρυθμικό κι αρμονικό σύμπλεγμα, από την κυκλική μελωδική αντίληψη, πέρασε το Ρουβίκωνα με στροφή, κατά κύριο λόγο στην ευθύγραμμη ομαλή και ταυτόχρονα περιπετειώδη μελωδική κίνηση, πάντα με οδηγό, τον βραχνό βιομηχανικό ήχο ενός κινητήρα εσωτερικής καύσης στο ρελαντί, με κατεύθυνση όμως την Διονυσιακή Αντανάκλαση της μητροπολιτικής μεγαλούπολης.
Στην περίοδο της ενηλικίωσης του, ήδη από τα 18 του χρόνια, κατέληξε να είναι το νούμερο ένα όνομα, που όλοι υποκλίθηκαν και θαύμασαν, εκεί κάπου στις αρχές της δεκαετίας του 1980. Ο μεγάλος Steve Albini(Στιβ Αλμπίνι), όχι μόνο ξεδίπλωσε – κατέδειξε το ταλέντο του και την πρωτοποριακή του αναζήτηση, σε αυτό που ονομάζουμε ηλεκτρικό ήχο, βάζοντας το δάχτυλο του επί των τύπων ήλων, ως κυρίαρχη πρόταση του.
Αυτό το ολόφρεσκο του διακύβευμα, θα άλλαζε ριζικά, οριστικά και αμετάκλητα τον κουραστικό και σε πολλές περιπτώσεις το σαχλεπίσαχλο ροκ θρόισμα, του (τραλαλά και του γιέ-γιέ, λες και ήταν μια σεξουαλική πράξη που αποθέωνε την διεγέρση ως απόλαυση και όχι τη διέγερση ως μέρος της διεργασίας της ίδιας της σεξουαλικής πράξης) που συνήθως το κατέληγε σε φλυαρία, ο Μέγας Αλμπίνι το μετέτρεψε σε κάτι νέο, εντελώς πρωτόγνωρο, μετατρέποντας τον ηλεκτρικό ήχο, σε αυτό που θα έπρεπε να ήταν εξαρχής, σε μια θορυβώδη παράκρουση, σε έναν οργασμό έκφρασης, που ξετυλίγει τους δρόμους της αστικής μεγαλούπολης, μέσα στα μουσικά δρώμενα, με τα βραχνά ντεσιμπέλ της μπασοκιθάρας.
Αντικειμενικά δεν του έφτανε η αποφοίτηση από το Hellgate High School , και πριν φτάσει εκεί που μεγαλούργησε στο Σικάγο του Ιλινόις, πέρασε πρώτα από Evanston της ίδιας Πολιτείας, για να σπουδάσει στο κολέγιο Medill School of Journalism, στο Northwestern University, όπου και πήρε το πτυχίο στη δημοσιολογία. Σπούδασε επίσης, ζωγραφική στο ίδιο Κολέγιο, με τον Ed Paschke , κάποιον που αποκαλούσε μέχρι την τελευταία του πνοή, δάσκαλο και λαμπρό παιδαγωγό, “έναν από τους μοναδικούς ανθρώπους στο κολέγιο που μου δίδαξε πραγματικά οτιδήποτε”, όπως επιγραμματικά και χαρακτηριστικά έλεγε.
Διαφήμιση Εξωτερικού συνδέσμου
Διαφήμιση Εξωτερικού συνδέσμου
Οι μουσικές που μας πρόσφερε ο Αλμπίνι, πλέον αποχαιρετούν την ιστορία, κλείνοντας ερμητικά την πόρτα του μέλλοντος.
Το παρόν και το μέλλον δεν θα βρουν εύκολα μιμητές και πρωτοπόρους τύπους σαν τον εν λόγω, που για να φτιαχτεί μια σκηνή, έκανε το στούντιο σταχανοφικό εργαστήριο, εξάλλου ετούτη η εποχή δεν έχει ούτε καν περιθώριο, όχι απλά χώρο για πειράματα, αλλά για κέρδη, φιλοδοξίες και άλλα τέτοιου τύπου καρκινώματα.
Αυτό δεν ήταν απλά ένα δυσάρεστο γεγονός, δεν ήταν απλά ένας κεραυνός εν αιθρία, ήταν μάλλον είναι το οριστικό και αμετάκλητο κλείσιμο της πιο όμορφης παρένθεσης που υπήρξε ever, στον ήχο που λατρέψαμε, από τις ανεξάρτητες παραγωγές που ξεκίνησαν με τη σκηνή του Ντιτρόιτ κάπου στα τέλη των 60ς, αλλά και της Ν. Υόρκης, που αυτό το ΤΟΤΕΜ, Ο ΜΕΓΑΣ ΣΤΗΒ, αποθέωσε στα 80’ς-90’ς-00΄΄ς κλπ
Το πιο μεγάλο συγκρότημα που έπαιξε ως κιθαρίστας και είχε τις δικές του συνθέσεις, που μπορεί να ήταν ένα από τα σπουδαιότερα και πιο πρωτοποριακά σχήματα του όλου ηλεκτρικού ήχου οι Βig Βlack, των οποίον οι δύο δίσκοι που κυκλοφόρησαν είναι μέσα στους 150 σπουδαιότερος δίσκους όλων των εποχών για τον ηλεκτρικό ήχο, ωστόσο δεν ήταν το πρώτο.
Ο μεγάλος αυτός συνθέτης, παραγωγός, κιθαρίστας, δημοσιολόγος και μηχανικός ήχου, παρότι πέρασε τόσο από τους παραπάνω Βig Βlack, όσο και από τους επίσης τεράστιους Shellac, δεν ήταν τα σχήματα που τον οδήγησαν να κάνει το άλμα στο μέλλον.
Είδη από την εφηβεία από 13 ετών, άρχισε να εξειδικεύει τις συνθέσεις σχημάτων που είχε εξιδανικεύσει και λάτρευε μέχρι την τελευταία του πνοή, όπως οι Ramones, Sex Pistols, Devo και Pere Ubu, και με όχημα αυτές(από αυτά τα σχήματα), άρχισε να ξετυλίγει το κουβάρι του καλύτερου και πλέον προσιτού ήχου που ακούσαμε ποτέ, τόσο γεμάτου, όσο και λιτού, στα όρια της κουραστικής επανάληψης, που όμως στην πραγματικότητα, ήταν το άκρως αντίθετο, αφού έκανε τα αυτιά μας να χορεύουν με τις κυτταρικές μας δομές.
Παρότι οι υποφαινόμενοι κονδυλοφόροι, τον γνωρίσαμε από τους Βig Βlack, τα πρώτα συγκροτήματα, που προσπάθησαν να επιδείξουν τα εκπληκτικά ταλέντα του, αλλά και την αρχιτεκτονική της λογικής του, χωρίς όμως να έχουν ηχογραφήσει οτιδήποτε, ήταν ταυτόχρονα, οι Just Ducky στη Μοντάνα και οι Small Irregular Pieces of Aluminium στο Σικάγο, για να μην πούμε, ένα ακόμα που μας διαφεύγει το όνομα του στην παρούσα, ωστόσο στο βιογραφικό του, αλλά πολύ μετέπειτα, υπάρχουν και οι βραχύβιες συμμετοχές, στους Rapeman(κάπου ανάμεσα στο 1987 με το 1988), αλλά και στους Pigface
Ο μεγάλος αυτός μουσικός και η τεράστια προσωπικότητα του εναλλακτικού ροκ του βιομηχανικού ροκ και του μαθηματικού ροκ, καθώς επίσης και του εξελιγμένου punk rock θορύβου, δεν χόρταινε με τίποτα τις νέες απόπειρες πειραματισμού στο χώρο και στο χρόνο της γεμάτης ζωής του.
Όταν για πρώτη φορά, μετακομίζει οριστικά στο Σικάγο ως απόφοιτος, δραστηριοποιείται άμεσα ως συγγραφέας και ως δημοσιογράφος, σε τοπικά περιοδικά όπως το “Matter” και το “Forced Exposure” , καλύπτοντας την τότε αναδυόμενη πανκ ροκ σκηνή, αποκτώντας τη φήμη για την εικονοκλαστική φύση των άρθρων του.
Αυτή την περίοδο, της δημιουργίας και της μεσουράνησης των Βig Βlack, από το 1981 μέχρι το 1987 δηλαδή, η τεράστια αυτή φυσιογνωμία δούλευε ταυτόχρονα σε ένα φωτογραφείο ως χαράκτης, πάνω στο ρετούς καλλιτεχνικών φωτογραφιών.
Μουσικά και για την ακρίβεια, το 1981 ως μέλος και ηγέτης των Βig Βlack, επιλέγει να ξαναγίνει φοιτητής στο NU, τη στιγμή που πραγματοποιούσε την ηχογράφηση του 12’’ EP του συγκροτήματος με τον τίτλο lungs.
Από το 1987 και μετά η φήμη τού εκτοξεύεται πιο δυνατά και από τα διαστημικά λεωφορεία από το Κανάβεραλ, με τέτοιο τρόπο και σε τέτοιο βαθμό που σπουδαία συγκροτήματα όπως οι Nirvana , Pixies , Bush , The Breeders , PJ Harvey , the Jesus Lizard , να του ζητούν επιμόνως, να κάνει τις παραγωγές τους.
Προφανώς δεν ήταν τα μόνα σχήματα, αλλά και άλλα που του ζητούσαν επίσης επιμόνως να τους κάνει τις παραγωγές, αλλά οι 365 μέρες του Χρόνου και το 24ωρο της ημέρας, δεν τον έφταναν και αντικειμενικά δεν υπήρχε η παραμικρή περίπτωση και χρονικός-χώρος, να εμπλέκονταν σε μια τέτοιου είδους περιπέτεια.
Από το 1995, όπου και αγοράζει το Electrical Audio δηλαδή το προσωπικό του studio ηχογράφησης, στο οποίο κοιμόταν κιόλας, το εν λόγω μετατρέπεται αναγκαστικά και νομοτελειακά και σε κατοικία του.
Τα μότο του, “ο καθένας μπορεί να παίξει πολύ καλή κιθάρα”, “με τους απλούς κιθαρίστες θα παίξεις μεγαλειώδη πράγματα κι όχι με τους σπουδαγμένους κιθαρίστες”, “πειραματίζομαι με νέους μουσικούς, που δεν θέλουν να έχουν τις προσλαμβάνουσες του Bercley, γιατί θα πειραματιστούν μαζί μου στο καλό θόρυβο” και τέλος, “ο καλός θόρυβος, είναι κάτι σαν τον καλό οργασμό”.
Για τον Steve Albini(Στιβ Αλμπίνι), ο καθένας μπορούσε να παίξει νότες, εξάλλου σύμφωνα με τον ίδιο δεν υπήρχε κάποιο ιδιαίτερο κόλπο για την εκμάθηση του εν λόγω οργάνου.
Επίσης, κατά τη γνώμη του Αλμπίνι, το να βάζεις παραγωγούς υπεύθυνους για τις ηχογραφήσεις, συχνά καταστρέφει τους δίσκους, ενώ ο πραγματικός ρόλος του μηχανικού ηχογράφησης, είναι να λύνει προβλήματα στην αποτύπωση του ήχου των μουσικών και όχι να απειλεί τον έλεγχο των καλλιτεχνών πάνω στο προϊόν τους.
Ο Αλμπίνι ως δηλωμένος αγνωστικιστής και άθεος, μισούσε κι απέφευγε τα ναρκωτικά και το αλκοόλ. Σε ανύποπτο χρόνο, δήλωσε το εξής κι αυτό απαιτούσε θάρρος, ότι ο πατέρας του ήταν αλκοολικός και αυτό τον έκανε να συνειδητοποιήσει τη «δική του ευαλωτότητα στον εθισμό» και σε κάθε εθισμό που μετατρέπεται σε εξάρτηση.
Ως γνήσιο τέκνο της Ανεξάρτητης σκηνής, δεν πίστευε στην κοινή χρήση ηλεκτρονικών αρχείων και τον Ιούνη του 2014 διευκρίνισε ότι, ενώ δεν πιστεύει ότι η τεχνολογική εξέλιξη είναι το «καλύτερο πράγμα» για τη μουσική βιομηχανία, ωστόσο αυτός δεν ταυτίζεται ουδέποτε με τη μουσική βιομηχανία, ως γνήσιος σταχανοφιστής των μικρών σκηνών.
Θεωρεί «την κοινότητα, το συγκρότημα, τον μουσικό» ομότιμους – ομοιόβαθμους και συνοδοιπόρους του και είναι ικανοποιημένος που οι μουσικοί μπορούν «να μεταφέρουν τη μουσική τους στον κόσμο χωρίς κόστος, αμέσως και παντού».
Ο Albini ήταν υπέρμαχος και λάτρης αποκλειστικά και μόνο της αναλογικής ηχογράφησης, με πολλές από τις κυκλοφορίες των συγκροτημάτων του, να περιείχαν ακριβείς περιγραφές του εξοπλισμού που χρησιμοποιήθηκε στην ηχογράφηση και τη μηχανική, αλλά και στις εξισώσεις με τις νότες τους.
Η Βασική επιρροή στον Αλμπίνι ήταν ο Άγγλος παραγωγός John Loder , ο οποίος έγινε γνωστός στα τέλη της δεκαετίας του 1970 με τη φήμη, ότι ηχογραφούσε άλμπουμ γρήγορα και οικονομικά, αλλά παρόλα αυτά εντρυφούσε σε ξεχωριστές ιδιότητες, εισάγοντας μια ιδιαίτερη ευαισθησία στον ήχο και την αισθητική της εκάστοτε μπάντας.
Ο Χρόνος είναι αδυσώπητος , στο διάβα του και ξωπίσω του δεν αφήνει τίποτα.
Την επόμενη εβδομάδα οι ΤΕΡΑΣΤΙΟΙ Shellac, έδιναν στην κυκλοφορία τον νέο τους δίσκο, ωστόσο στα 61 του χρόνια ο Μέγας Steve Albini, μας άφησε χρόνους από καρδιακή προσβολή.
Καλό Ταξίδι λοιπόν, στον τεράστιο Steve Albini(Στιβ Αλμπίνι), καθώς την 7η προς την 8η του Μάη του 2024, το τοτέμ του ηλεκτρικού ήχου φεύγει από καρδιακή προσβολή μια εβδομάδα πριν προγραμματιστεί η κυκλοφορία του To All Trains των Shellac..
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ: Ορισμένα αναρτώμενα πολυμέσα από το διαδίκτυο στους ιστότοπους μας, όπως εικόνες & κυρίως video που αναρτούμε (με τη σχετική σημείωση της πηγής η οποία αναγράφεται πάνω και μέσα στην ίδια την προβολή τους), αναδημοσιεύονται θεωρώντας ότι είναι δημόσιας προβολής χρήσης και αναδημοσίευσης. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, καλλιτεχνών, μουσικών, τραγουδοποιών, συγκροτημάτων, δισκογραφικών εταιρειών, κινηματογραφιστών, φωτογράφων, η ιδιοκτητών καναλιών στα διαδικτυακά πολυμέσα, παρακαλούμε ενημερώστε μας για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολoγίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα άρθρων συνεργατών και αυτό δε μας δεσμεύει ως επιχείρηση. Για άρθρα και διαφημιστικό υλικό που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε καθώς το πρώτο απηχεί την προώθηση και προβολή των διαφημιζόμενων και το δεύτερο αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιονδήποτε τρόπο το ιστολόγιο και τις ιστοσελίδες μας.
Το portal istosch data &technologies lab χρησιμοποιεί μόνο πρωτογενή άρθρα των συντακτών και συνεργατών του. Κάνει αναδημοσιεύσεις μόνο από αυτούς και με την δική τους συναίνεση από τα δικά τους ηλεκτρονικά έντυπα και δίνει επίσης σε αυτούς το δικαίωμα της αναδημοσίευσης. Οποιοσδήποτε άλλος θέλει να αναδημοσιεύσει οτιδήποτε πρέπει να έχει την έγγραφη άδεια του portal, istosch data &technologies lab που εκπροσωπείται δια του αρχισυντάκτη του. Διαβάστε τους όρους παροχής και χρήσης του δικαιώματος η μη αναδημοσίευσης των κειμένων.
Ενισχύστε το portal “istosch data &technologies lab“
Στις δύσκολες εποχές, που το λαϊκό εισόδημα στενάζει και όλα τα οικονομικά αποθέματα εξαϋλώνονται κατά γεωμετρική πρόοδο, τα προς το ζειν μέσα από ένα ισχνό μισθό, δεν φτάνουν ούτε για “αέρα κοπανιστό”, και δεν μας οδηγούν στο “ευ ζειν”, άπαντα γίνονται δύσκολα για όλους.
Με ένα επερχόμενο σφόδρα εξοντωτικό φορολογικό νόμο, που αφανίζει τους αυτοαπασχολούμενους και μεγαλώνει την κερδοφορία των πολύ μεγάλων επιχειρήσεων, μετατρέποντας ουσιαστικά τη χώρα φορολογικό παράδεισο για τις πολυεθνικές, εμείς κρατάμε ζωντανό το όνειρο μας, σε ένα περιβάλλον που θέλει πολύ δύναμη και πολλές θυσίες για να επιβιώσεις.
Το Εναλλακτικό κι Ανεξάρτητο Κέντρο Τεχνολογίας - Διαδικτύου καθώς και το E - Funzine (portal) μας, συνεχίζουν να εργάζονται αδιάκοπα και με πάθος, βάζοντας ζητήματα πολιτισμού, τέχνης, ανθρωπιστικών, κοινωνικών επιστημών, αλλά και θετικών, καθώς και τεχνολογίας στο τελευταίο, με προτάσεις κι αναλύσεις που βοηθούν τον ελεύθερο μας χρόνο και να αναπτύξουμε μια άλλου είδους κοινωνική και κυρίως ταξική συνείδηση, που σήμερα βρίσκεται στο στόχαστρο.
Με πολύ κόπο και μεγάλη διάθεση προσφοράς, αλλά και με αίσθημα ευθύνης, ειδικά σε αυτή τη φάση, σε αυτές τις δυσμενείς οικονομικές συνθήκες, κάθε μικρή ενίσχυση για την παραπέρα συνέχεια του portal είναι πολύ σημαντική.
Σας ευχαριστούμε εκ των προτέρων για τη βοήθεια σας και σας ευχόμαστε καλές ηλεκτρονικές Περιηγήσεις, με μια υπόσχεση από μας, ότι κάνουμε το καλύτερο δυνατόν, πάνω και μέσα στα πλαίσια της εποχής.
