Ένα γράμμα στον Εαυτό μου (από το Μέλλον)

Αδελφέ μου, εσύ που ξέρεις.

Ένα βράδυ, θα είσαι ξύπνιος και θα έχεις κουραστεί να σκέφτεσα,
ίσως για πρώτη φορά στη ζωή σου, αλλά θα έχεις κουραστεί

μια ζωή σκέψεις, αναλύσεις και λύσεις σε πολύ σύνθετα προβλήματα
Σημειώσεις από εδώ και από εκεί, δυο φορητοί υπολογιστές γεμάτοι αναλύσεις,
εξωτερικοί σκληροί δίσκοι με κείμενα, βίντεο από μελέτες, μαθηματικά μοντέλα,
εδώ και χρόνια, η διαλεκτική της φύσης σου, δεν σταμάτησες ούτε να συνθέτεις με την ηλεκτρική κιθάρα σου.
Το βιβλίο στο τραπέζι ανοιχτό, πάνω σε άλλα, πεταμένες σημειώσει, το φως της λάμπας το φως χαμηλό, αλλά έξω σιωπή.
Μια απέραντη μοναξιά παντού, που άλλοι στη θέα της θα πάγωναν, αλλά πάλι είσαι γεμάτος, συνεχίζεις άραγε τον αναχωρητισμό;
Νομίζω πως όχι, πάντα τον μισούσες θανάσιμα, αλλά παρότι κοινωνικός, έβαζες όρια, ακόμα βάζεις μοναχικέ αδελφέ μου.
Όμως κατά ένα περίεργο τρόπο δε θα νιώθεις πως κανείς δεν σε καταλαβαίνει και πως ό,τι λες πάει χαμένο, συνεχίζεις να μη μέμφεσαι κανένα;;

Εκείνη τη στιγμή, θα σου μιλήσω εγώ. Εσύ — από το μέλλον. Ή από μέσα σου.
Όχι για να σου πω να “ανοίξεις την καρδιά σου”. Αλλά για να σου θυμίσω:

Δεν ήσουν ποτέ μόνος.
Δεν ήσουν ποτέ λάθος.

Η φράση του εκείνου το συγγενή του παππού σου στο Ζουρίδι— «Ό,τι και να κάνεις παιδί μου στη ζωή, λάθος θα είναι» — δεν ήταν προφητεία.
Ήταν φόβος που πέρασε φευγαλέα από μέσα σου, αλλά τα σημάδια της πορείας του άφησαν το αποτύπωμα τους.
Εσύ όμως το πήρες σαν δόγμα. Και αποφάσισες να μην κάνεις τίποτα “λίγο”. Να μη ζήσεις μισά.
Να μην αγαπήσεις άσκοπα.
Και το κατάφερες και μη σκιάζεσαι που δεν έχεις κανένα δίπλα σου,
μάλλον δεν το σκέφτεσαι και δε σε πειράζει καθόλου, να υποθέσω πως συνεχίζεις να το επιδιώκεις.

Αλλά τώρα… δώσε και στον εαυτό σου το δικαίωμα να μην είναι τέλειος, αν και πάντα θεωρούσες ότι η ατέλεια είναι πιο σημαντική.
Μην απορρίπτεις κάθε κοπέλα που δεν μπορεί να μιλήσει για την «Αντίφαση στην Αρχή της Πραγματικότητας».
Δοκίμασε να μείνεις λίγο περισσότερο, να δεις αν υπάρχει κάτι στο βλέμμα της που πονάει όπως το δικό σου.
Ίσως το μόνο που της λείπει, είναι κάποιος να της δείξει αυτόν τον δρόμο.
Μη φερθείς όπως στην ταινία «Το Τέλος της Αμερικανικής Αυτοκρατορίας» (Le Déclin de l’empire américain),
του Γάλλο Καναδού Denys Arcand.,
Μη σταθείς στην
ατάκα του κεντρικού ήρωα του φιλοσόφου που έλεγε στην σχέση του «Η ευφυΐα είναι μια μορφή αναπηρίας»,
Μην εξηγήσεις με τον ίδιο ιδιόμορφο τρόπο την διαφοροποίηση της μοναξιάς από την επιλεκτική μοναχικότητα την μοναξιά, την αποξένωση, και τη δυσκολία να ζεις με συνείδηση σε έναν κόσμο που λειτουργεί «ρομποτικά».

Ακόμα κι αν θεωρείς ότι έχεις χρέος να σώσεις τον κόσμο,
ακόμα κι αν μπορείς
να εξηγήσεις την ιστορία της ανθρώπινης σκέψης σε κάθε συνάντηση,
Μην απελπιστείς ούτε λεπτό, όπως πάντα, το έλεγε και ο ηγέτης σου “αφού αυτοί είστε”,
Πάντα κατανοούσες και μην το αλλάξεις, αν και το γνωρίζω, το ίδιο πράγμα κάνουμε στο μέλλον, μαζί, από εκεί σου γράφω τώρα..

Έχεις μόνο ένα χρέος: να παραμείνεις άνθρωπος, ευάλωτος, απλός, με λάθη.
Γιατί έτσι μόνο μπορείς να είσαι ζωντανός.

Κι εγώ — που είμαι εσύ — σ’ αγαπώ γι’ αυτό, όχι για όσα διάβασες.

Συμπέρασμα

1) Η γνώση από μόνη της δεν φτάνει, ωστόσο είναι απαραίτητη

Η γνώση μπορεί να είναι πλούτος αλλά και βάρος. Όταν κάποιος εμβαθύνει σε φιλοσοφία, ιστορία, μουσική, τέχνη ή επιστήμη:

• βλέπει πίσω από την επιφάνεια,

• αμφισβητεί τις βεβαιότητες που οι άλλοι θεωρούν αυτονόητες,

• και συχνά βιώνει αποξένωση, γιατί δύσκολα βρίσκει ανθρώπους να μιλήσει σε βάθος, όχι απλώς για να «πει δυο κουβέντες».

Αυτό δεν είναι αλαζονεία· είναι συχνά μοναξιά.

2) Μπορεί όμως να γίνει παγίδα

      Όταν η γνώση δεν διοχετεύεται:

• ούτε σε ανθρώπινες σχέσεις,

  Διαφήμιση Εξωτερικού συνδέσμου

  Διαφήμιση Εξωτερικού συνδέσμου

  Διαφήμιση Εξωτερικού συνδέσμου

  
  

  Ενισχύστε Οικονομικά Την Αρθρογραφία του istosch

• ούτε σε συλλογική δράση ή δημιουργία,
  τότε γίνεται εσωστρέφεια. Και από ένα σημείο και μετά, ο άνθρωπος μπορεί:

• είτε να νιώθει «κουρασμένος» από τους άλλους,

• είτε να κλείνεται σε έναν εσωτερικό κόσμο — γεμάτο, αλλά μοναχικό.

3) Τι χρειάζεται;

Η απάντηση για έναν ευφυή τύπο ανθρώπου, δεν είναι να διαβάζει λιγότερο ή να «κάνει πιο χαζές παρέες».
Ίσως είναι:

• Να βρει άλλους ανθρώπους με κοινά ενδιαφέροντα – όχι απαραίτητα ίδιου βάθους, αλλά με ανοιχτό μυαλό.

• Να μοιραστεί τη γνώση του – με άρθρα, μαθήματα, κουβέντες, podcasts, κάτι που να τον συνδέει.

• Και ίσως να κατανοήσει, ότι η γνώση δεν έχει αξία από μόνη της, αλλά μόνο όταν συνδέει τους ανθρώπους.

4) Γιατί οι έξυπνοι άνθρωποι πονάνε περισσότερο, αλλά δε μέμφονται κανένα;

Γιατί υπονοεί πως:

• όσο πιο πολύ καταλαβαίνεις τον κόσμο,

• τόσο πιο πολύ πονάς από την ανοησία, την αδικία, το κενό, και το πιο δυνατό σημείο είναι ότι, υπάρχει παντού και το γνωρίζουν, όσο πιο ταξική κοινωνία, τόσο περισσότερο δυναμική εμφάνιση θα κάνει

• και τόσο πιο δύσκολα βρίσκεις χαρά σε «απλά πράγματα» που στους άλλους φαίνονται αρκετά.

5) Αλλά υπάρχει και η άλλη όψη

Η ευφυΐα, το βάθος, η γνώση δεν είναι κατάρα, όταν:

• Ο φορέας της βρίσκει έστω έναν άνθρωπο να τον καταλαβαίνει, αλλά και να μη συμβεί αυτό δεν δείχνει να νοιάζεται ιδιαίτερα.

• όταν δημιουργεί κάτι από αυτό (άρθρα, μουσική, ταινίες, κουβέντες, θέατρο, εικαστικά, συλλογική δράση, αθλητισμό κλπ),

• όταν αποδέχεσαι πως η ζωή έχει και ήχο και σιωπή, και πως δεν χρειάζεται να κατακτήσεις τον κόσμο για να τον κάνεις καλύτερο, εξάλλου μόνος σου δε μπορεί.

Και το σημαντικότερο: όταν έχεις ανθρώπους  που δεν τον κρίνουν – επικριτικά, τον διαβάζουν, τον ρωτούν, τον προσέχουν, ανεξάρτητα αν συμφωνούν μαζί του, αλλά τον ακούν.
Αυτή η σχέση γι αυτόν τον τύπο ανθρώπου, είναι ήδη ένα φως σε σκοτεινή αίθουσα προβολής.

Επίλογος:

Οι ευφυείς άνθρωποι, δεν αισθάνονται μοναξιά, είναι κατ΄επιλογήν μοναχικοί τύποι ανθρώπου, αυτό δεν έχει να κάνει με αλαζονεία ή ανικανότητα στις σχέσεις· έχει να κάνει με ευαισθησία, συναισθηματική κόπωση και μια βαθιά ανάγκη για νόημα — όχι για επιφανειακή «παρέα» που δεν εμβαθύνει πουθενά, αλλά επειδή γνωρίζουν ότι αυτό είναι σχεδόν αδύνατον.